De Gezonken Stad

[marly]

Vonk is back in town. Een tweede deel is meer dan welkom. je schrijft super dus kom maar op met je vervolg. ik ben erg benieuwd.

[Spook]

Een tweede deel zou ik ook graag willen lezen

[vonk]

De tweeling hield maar niet op met huilen; ik geloof dat ze in de gaten hadden dat ze hun vader zouden verlaten. Ook Brem was haast in tranen. Maar hij was opgebracht met het geloof dat een koning niet mocht huilen. Maar ik zag zijn verdriet wel. Ik trok hem tegen me aan en hij legde zijn hoofd in mijn schouder. Ik hoorde hem snikken, en ik voelde warm vocht door mijn kleren heen komen. Ik suste hem zachtjes en ging met mijn vingers door zijn haren. Hij tilde zijn hoofd na een tijdje weer op en keek me aan, met rode, maar droge ogen. Ik kuste zijn lippen heel zacht, maar daar nam hij geen genoegen mee. Hij trok me tegen zich aan en zoende me hevig en lang. Ik liet mijn armen om zijn nek vallen, en hij tilde me een klein stukje van de grond in de omhelzing. Daarna lieten we elkaar los, en ik gaf hem de kans afscheid te nemen van zijn twee pasgeborenen. Hibiscus was ook gekomen om afscheid te nemen, en hij liet het niet na om openlijk te huilen. Hij had een zijden zakdoek waarmee hij met een puntje zijn tranen steeds opving. Ik glimlachte naar hem, en legde mijn hand tegen zijn wang. Hij barstte uit in harde snikken en vloog me om mijn nek.
'Oh, dit is zo verschrikkelijk! Onze geweldige koningin gaat ons verliezen, en ik moet mijn vriendin verliezen! Oh machtige goden, wat een onrecht!'
'Stil nu maar Hibiscus, het komt wel goed.'
'En de prachtige kinderen van het koninklijke huis! Het volk zal heftig rouwen!'
'De kinderen komen weer terug, geen zorgen.' Hibiscus stopte eindelijk met het gesnik, en ik omhelsde Brem nog één maal voordat ik de kinderen uit de wieg tilde, en hen tegen me aan hield. Het was tijd voor mijn vertrek. Brem moest zich gaan verkondigen bij het feestmaal waar alle mensen van de buitenwereld zaten. Ik had, om terug naar boven het water te gaan, twee escortes. Één van de buitenwereld, en één van Atlantis.

Maar terwijl wij, eenzaam met zijn drieën door de gangen naar de zaal met de uitgang liepen, nadat alle gasten binnen waren, hoorde ik dat we gevolgd werden. Ik stopte in mijn voetstappen, en de andere twee stopte ook. De andere Atlantaan hield mijn zoon tegen zich aan. 'Wie is daar?'
'Probeert onze koningin te ontsnappen? Net nu het volk haar het hardste nodig heeft. En waagt zij het om de erfgenaam van zijn thuisland te stelen?'
'Istarna...'Ik keek hem gehaat aan. Wat wilde hij nu gaan doen? Maar dat zag ik al snel, toen er uit de schaduwen ineens vijf soldaten van Atlantis verschenen. Hij wilde ons met geweld tegen gaan houden. Maar ik had mijn grootste wapen tegen hem nog in mijn zak zitten...

[yesdnil]

yey vervolgjeussss

[vonk]

'Ik gebruik geen vorm van respect tegenover jou! Jij wil eerst mij vergiftigen met een kruid dat zeker een miskraam zou hebben opgewekt. En met dat kruidje was de kans groot dat ik onvruchtbaar was geworden, en in Atlantis kan men niet scheiden, dus dat was een garantie voor jou op de troon tot mijn dood. Maar dat plan mislukte omdat ik jou een stapje voor was. Maar hoe laag moet je zijn om vervolgens toe te kijken hoe je eigen zoon het vergif inneemt. Dat is wel een hele harteloze streek!' Mijn stem eerder gesproken galmde door de hal. De soldaten keken verward om zich heen, maar kregen snel in de gaten dat dit een periode uit het verleden was.
'Waarom zou ik mijn eigen zoon vergiftigen?' Istarna's stem klonk, zonder dat zijn lippen van elkaar kwamen.
'Ik heb bewijs, Istarna.'
'Wat voor bewijs. Het Kyrakruid groeit in de tuinen van het paleis, iedereen zou het kunnen plukken.'

Ik keek de soldaten één voor één aan. 'Niemand behalve de kruidenmeester en ik wisten dat het kruid dat de rechtmatige koning vergiftigd heeft het Kyrakruid was. Istarna is hiermee een zware misdadiger, dat hij de erfgenaam van Atlantis probeerde te doden, en is daarmee niet meer in recht op de troon. Ooit.' Ik keek Istarna recht in zijn ogen aan, met een vuurspuwende blik. Istarna keek terug, en leek in paniek te raken.
'LEUGENS!' Hij pakte een zilveren dolk uit zijn riem en stormde op mij af. Mijn lijfwacht, echter, was hem voor. Met dat machtige wapen waarmee JJ ooit bedreigd was, stak hij Istarna in zijn keel. De stroomschoot kwam hard aan, en was dodelijk. De voormalige tiran zakte vlak voor mijn voeten in elkaar en bleef bewegingloos liggen. Met opengesperde ogen keek ik naar het levenloze lichaam. Ik had nog nooit iemand zien sterven, en zeker niet zo.
'Kom, Lilly, het is tijd om ons te haasten.' De doder van Istarna trok aan mijn arm, en leidde me naar de ontsnapping uit Atlantis.


Ik stapte de boot uit, in de rivier vlak bij mij thuis. Ik droeg mijn dochter dicht bij mijn hart, en keek naar de lucht. De helderblauwe lucht. Die had ik in een jaar niet gezien, een hele lange tijd. De wind woei langs mijn gezicht en door mijn witte haren. Ik had nog enkele bruine plukken over, en mijn ogen waren haast geheel het Atlantische blauw. Maar ik was thuis, en kon weer naar school. Ik kon mijn kinderen opvoeden in een verder ontwikkelde omgeving zodat Özlemar zijn vader goed op kon volgen, en Atlantis in goede banen zou leiden. Maar ik was thuis, terug bij mijn lieve vader en mij lieve mamma. Ik had ze gemist, en ik wilde weer bij ze zijn. Met gehaaste pas liep ik naar huis.

Einde (van dit deel)

[Fantasy fan]

zeker weten verder schrijven! leuk !

[Roosj]

Ik lees het hele verhaal nu pas... super! mijn complimenten

[x Sanne]

Ik had het verhaal nog niet gelezen. Toen ik zag dat er een nieuw deel is/komt/kwam, ben ik dit ook maar gaan lezen En daar heb ik geen spijt van Echt een heel mooi verhaal

[bowman]

ik ben net begonnen en wil meer!!!