Lustar en de levende ziel Miira

[BrILjanTje]

-Edited-
Kwam in de diepe krochten van mijn mappen een versie tegen van een opzet voor dit verhaal die eigenlijk veel logischer is en beter naar mijn mening:P Dus bij deze een andere versie.

Hoihoi,

met de lopende vampiermanie kon ik natuurlijk niet anders ook te proberen mijn eigen draai aan het vampier zijn te geven. Ik hoop dat ik mijn verhaal hier goed gepost heb?
Dit is het eerste hoofdstuk van een idee. het wordt niet het traditionele dark romance liefdesverhaal
Dus mensen die daar zat van zijn kunnen dit gerust lezen ^-^.
laat me alsjeblieft weten of het de moeite waard is meer te schrijven, of dat ik dit verhaal het liefst kan printen om het dan vervolgens te kunnen verbranden.
(Opbouwende kritiek is ook altijd welkom)


Lustar en de levende ziel Miira

Ik loop over de velden. Ik voel me eenzaam, zoals gewoonlijk en wederom sla ik een diepe zucht. Wat zal ik nu weer eens gaan doen? Ik kan een boek gaan lezen, maar ik doe de laatste 80 jaar niets anders en lezen geeft mij niet echt meer het plezier dat het mij vroeger gaf Misschien komt dat omdat ik steeds minder snap van de gevoelens van mensen in boeken.
Ik heb al in geen tijden meer zulke gevoelend gevoeld, zelfs de gevoelens van vampiers in boeken snap ik niet meer terwijl die toch het dichtst bij mijn belevingswereld zouden moeten liggen.
Dan neem ik een aanloop en gil ik plotseling heel hard het Wilhelmus, het volkslied van het land waar ik vandaan kom, en spring als een kikker door de heuvels. Maar ook dat verveelt me snel. Dat heb ik ook al zo vaak gedaan. Moet je nagaan! Als zelfs al als een kikker door de velden springen me al verveeld wil je echt niet weten wat ik nog meer allemaal al gedaan heb.
Geloof me echt niet.
Dat overdenkend en mijzelf een beetje zielig vindend loop ik verder tot ik plotseling ergens een geluid denk te horen. Ik blijf stil staan. Heb ik dat nou goed gehoord? Zonder een geluid te maken loop ik dichter naar de plek waar ik denk dat het geluid vandaan komt. Ja! Ik heb het goed gehoord, het geluid wordt harder. Het doet me ergens aan denken. Maar waaraan?
Heel even flitst er een beeld van een roze strik met een bruine hand die hem vasthoudt door mijn hoofd. Ik schud mijn hoofd om mijn concentratie terug te krijgen. Ik wil weten waar het geluid vandaan komt en om daar achter te komen zou ik me moeten concentreren.
De zoektocht naar de herkomst van het geluid brengt me bij een grot, het geluid komt daarvandaan. Op het eerste gezicht schat ik dat het een ondiepe grot is wat waarschijnlijk de reden is dat ik er nog nooit binnen ben geweest. Het leek me de moeite niet waard denk ik om te onderzoeken tijdens mijn vele wandelingen. Ik beslis dat het veilig genoeg is naar binnen te gaan, maar eerst blijf ik nog even buiten de grot staan wachten om zeker te weten dat het geluid uit de grot komt, en om zeker te weten of er geen andere geluiden uit de grot komen, je kunt nooit weten. Als vampier heb je roofdierinstincten, dat weet iedereen. Ondertussen heb ik het geluid nog steeds niet herkend en het zou van wat dan ook kunnen komen. Misschien is het zelfs gevaarlijk, maar die gedachte zet ik snel uit mijn hoofd. Het geluid klinkt niet gevaarlijk.
Op het moment dat ik de grot instap herken ik het geluid. Of mijn hersens zoveel tijd nodig hadden tot de conclusie te komen omdat ik het geluid zo lang niet gehoord had of door wat de akoestiek van de grot met het geluid doet weet ik niet, maar nu ik het geluid eenmaal herkend heb is het zonneklaar wat het is. Het geluid is van een baby! Dat besef komt als de spreekwoordelijke bliksemslag bij heldere hemel. Ik dacht alleen op de velden te zijn. Ik ben altijd alleen op deze velden. Nog nooit heb ik een levende ziel aangetroffen behalve mijzelf.
Ik loop naar de baby, waarom zou ik niet? Het is maar een baby. Toch heerst er ook angst bij mij. Een kind, een baby zelfs, zijn zo iets onbekends voor mij dat ik het niet kan helpen op mijn hoede te zijn.
Maar op het moment dat ik voor het eerst echt naar de baby kijk verdwijnt al mijn angst.
Ze lijkt zo kwetsbaar.
Ze is het meest kwetsbare schepsel dat ik ooit heb gezien voor zover ik mij kan herinneren. Plotseling word ik overvallen door een intens triest gevoel. Ik zak neer op de koude grond van de grot en sla mijn armen om me heen. Ik mis iets, dat gevoel heb ik eigenlijk altijd, maar ik weet niet wat. Ik voel mij altijd al leeg, maar mijn algemene gevoelens van leegte zijn niets vergeleken bij het gemis dat ik nu voel. Voel ik die gevoelens door de baby nu zo heftig?

[-Maaike-]

Heey!

Leuk dat je een verhaal over vampieren gaat schrijven dat anders is dan de hype zich nu voordoet! Ik heb je verhaal nog niet gelezen, maar ga dat wel doen waarschijnlijk morgen of dit weekend.

Mag ik je als tip geven je hoofdstuk iets in te korten? Je hebt nu een behoorlijk lange lap tekst geplaatst, en dat schrikt helelaas vaak lezers af. Je kunt je hoofdstuk beter verdelen in een aantal stukjes en die om de paar dagen plaatsen

Groetjes Maaike

[BrILjanTje]

dankje voor de tips:) Zal de volgende keer de hoofdstukken wat korter proberen te houden. Eventuele volgende hoofdstukken moet ik toch gewoon in hetzelfde topic plaatsen?

[Tijgerlelie]

Hey Briljantje,

Het is wat veel tekst inderdaad dus ik hou me bij het eerste gedeelte. Ik ben heel benieuwd hoe het anders wordt dan de andere verhalen! Laatst zat ik te denken aan een verhaal over de ‘echte’ vampieren. Een apart ras dat langzaam uitsterft omdat het eigenlijk hele zwakke, makkelijk te doden en absoluut niet aantrekkelijke mensachtigen zijn Maargoed, over jouw verhaal nu even.
Ik heb gelijk alles wat ik bij sommige dingen dacht neergezet en dat staat hieronder. Hopelijk heb je er wat aan.

Als allereerste moest ik bij Lustar gelijk denken aan Lestat, de vampier uit de boeken van Anne Rice (en gelijknamige film) interview with a vampire. Ik weet niet of die overeenkomst de bedoeling is maar ik denk, zeg het even.

mij vroeger gaf Misschien

Puntje achter gaf.

Ik heb al in geen tijden meer zulke gevoelend gevoeld, zelfs

Gevoelend = gevoelens

Geloof me echt niet.

Misschien een beetje gek maar ik snap deze zin niet op deze plek? Moeten we de hoofdpersoon niet geloven? En waarom dan niet? Of gelooft hij zichzelf niet?

Ik wil weten waar het geluid vandaan komt en om daar achter te komen zou ik me moeten concentreren.

Zou = zal

De zoektocht naar de herkomst van het geluid brengt me bij een grot, het geluid komt daarvandaan. Op het eerste gezicht schat ik dat het een ondiepe grot is wat waarschijnlijk de reden is dat ik er nog nooit binnen ben geweest. Het leek me de moeite niet waard denk ik om te onderzoeken tijdens mijn vele wandelingen. Ik beslis dat het veilig genoeg is naar binnen te gaan, maar eerst blijf ik nog even buiten de grot staan wachten om zeker te weten dat het geluid uit de grot komt, en om zeker te weten of er geen andere geluiden uit de grot komen, je kunt nooit weten. Als vampier heb je roofdierinstincten, dat weet iedereen. Ondertussen heb ik het geluid nog steeds niet herkend en het zou van wat dan ook kunnen komen. Misschien is het zelfs gevaarlijk, maar die gedachte zet ik snel uit mijn hoofd. Het geluid klinkt niet gevaarlijk.

Dit stuk loopt niet vind ik. Het is wat rommelig en waar zou je vampier wat van te duchten hebben? Als die grot toch ondiep is, wat kan er dan inzitten? En als hij zich toch zo verveelt, waarom is hij nooit ‘zomaar’ gaan kijken. Dit kan korter, spannender en strakker (bij gebrek aan een beter woord).

Een kind, een baby zelfs, zijn zo iets onbekends voor mij dat ik het niet kan helpen op mijn hoede te zijn.

Pas op met enkelvoud/meervoud. Zijn = is

Wat is er met mij aan de hand?!

Pesoonlijk houd ik niet van dubbele leestekens, ik zie ze in boeken ook eigenlijk nooit. Uitroeptekens kun je in een verhaal vrijwel altijd weglaten bijvoorbeeld. Alleen als je ze echt spaarzaam gebruikt geven ze die extra kracht die je aan die ene zin wilt geven. Maar dat is mijn meninge 

Dan ruik ik het. Een lichte geur van bloed wat van dieper in de grot lijkt te komen. Het is menselijk bloed, het ruikt een beetje als het bloed van de baby. De geur van bloed uit dieper in de grot komt dus waarschijnlijk van iemand de bij de baby hoort.

Ah duh! Die laatste zin kan helemaal weg, hier veronderstel je eigenlijk dat je lezer een soort imbiciel is die die twee dingen niet aan elkaar kan koppelen en waarvoor je het tot achter de komma moet uitspellen.

Bloed is geen probleem voor mij. Het doet me niets.

Het is meestal ook geen probleem voor de vampier, maar voor de donor

Het blijkt dat door slim schaduwwerk je van buiten de grot niet kan zien dat aan de achterkant van de grot een opening is waar een dunne man staan langs kan.
Ik ga er langs, ik ben een dunne man, en meteen wordt de geur van bloed sterker. Ik ben dus op het goede spoor.

“... waar een dunne man staan langs kan.” Is een beetje vreemd constructie. En bij “ik ben dus op het goede spoor” dacht ik als lezer, waren er ook andere sporen mogelijk dan? Of is die vampier een simpele ziel?


Je hebt een bepaalde lichtheid in je schrijven, een vrolijkheid die heel moeilijk te vangen is. Ik kan het niet in ieder geval, daar moet je een talent voor hebben vind ik. Ik vind het leuk! Deze tekst moet echter nog wel bijgeschaafd worden om hem echt goed te maken, hij is nu niet slecht hoor, maar er is nog veel ruimte voor verbetering. Naar mijn idee kun je vaak vooral veel korter zijn, juist doordat je dingen te uitgebreid beschrijft en herhaalt haal je de spanning uit je tekst. De indeling met enters en alinea’s enzo is prima.

Succes met (her) schrijven 

Groetjes, Tijgerlelie

[BrILjanTje]

Wow wat een feedback! bedankt tijgerlelie.
Zal er zeker wat mee doen. Ik heb zelf ook wel heel vaak het idee dat ik de veel zeg.

Ook heb ik nog n iet heel erg veel schrijfervaring, maar deze feedback zal nogmaals zeker heel erg helpen

Is het dan eigenlijkde bedoeling dat je een aangepaste versie post ofzo?

[Tijgerlelie]

Dat kan, dan kunnen wij zien of je de tips gesnapt hebt. Als je liever wat nieuws post mag dat natuurlijk ook maar neem de dingen waar je wat mee kunt mee in je nieuwe stukken! (tenminste, dat is mijn ervaring bij vorige fora, dat zal hier ook wel gelden )

[-Maaike-]

Heey!

Je kunt feedback in het stuk verhaal aanpassen wat je al gepost hebt Gebruik daarvoor de knop 'edit' onder je bericht, je kunt er dan ook bijzetten dat je feedback verwerkt hebt.

Ik vind je verhaal leuk om te lezen, ondanks de lengte las het erg fijn weg. Ik heb wel wat foutjes en dingetjes die anders kunnen opgemerkt maar ik geloof dat Tijgerlelie ze allemaal eruit gevist heeft ^_^

Het idee van een 'vegatarische' vampier vind ik leuk bedacht! En ook hoe snel hij gehecht is aan een mens, zou ik niet verwachten
Ik vraag me af hoe die man dood is gegaan in die grot en waarom de baby ongeschonden is ^_^

Ga zo door!

Groetjes Maaike

[Mooonie]

Ik ben gek op vampiers en baby's, dus het verhaal spreekt me zeker aan De spellingfouten zijn er al uitgehaald, dus daar zeg ik niets meer over. Ik ben heel benieuwd naar de rest van je verhaal en hoop dat je ermee verder gaat!

[BrILjanTje]

P. 2


Hoe kan zoiets kwetsbaars bestaan en waarom is er niet iets groots in de buurt om het te beschermen vraag ik mij af. Alle zwakke wezens worden beschermd door iets groter en sterkers, dat is de wet van het leven, dus waar is de beschermer van dit schepsel?
Dan ruik ik het. Een lichte geur van bloed wat van dieper in de grot lijkt te komen. Het is menselijk bloed, het ruikt een beetje als het bloed van de baby. De geur van bloed uit dieper in de grot komt dus waarschijnlijk van iemand die bij de baby hoort. De grot is dus dieper dan ik dacht. Toch maakt die ontdekking me niet bang. Door het schepsel ben ik mijn angsten vergeten. Ik besluit de herkomst van het bloed te onderzoeken.
Eén ding wil ik wel even duidelijk maken. Bloed is geen probleem voor mij. Het doet me niets. Het klinkt misschien ongeloofwaardig kijkend naar de huidige vampierliteratuur, maar als een vampier een lange tijd, zeg 100 jaar, niet ook maar in de buurt van mensen en hun bloed komt vergeet hij de behoefte, dus niets onweerstaanbare instinctincten die sterker en sterker worden. Bloed is voor ons gewoon het allerlekerste wat je ooit gegeten hebt en als je wist dat voor elke, zeg oliebol, die je eet een persoon moet sterven zou jou ook snel de behoefte vergaan. Hoe lekker het ook is. Daarom had ik ook niet meteen de geur van bloed opgemerkt, het was simpelweg uit mijn (directe?) systeem.
Waar leven we dan van vraag je je af? Groentes zijn net zo gezond voor mij als voor jou zou ik maar zeggen en ook ik geniet van een stukje chocolade op zijn tijd. Uiteraard is mijn reuk wel beter dan die van jou, want in essentie ben ik als vampier natuurlijk verre de superieur van jou, maar ik kan nog steeds van dezelfde dingen genieten. Alleen meer.
Terwijl ik dat aan het overdenken ben onderzoek ik tegelijkertijd de grot. Het blijkt dat door slim schaduwwerk je van buiten de grot niet kan zien dat aan de achterkant van de grot een opening is waar een dunne man staan langs kan.
Ik ga er langs, want ik ben een dunne man, en meteen wordt de geur van bloed sterker. Ik ben dus op het goede spoor. De ingang blijkt een smalle gang te zijn. Rustig schuifel ik verder terwijl met elke schuifel de geur van bloed sterker wordt.
Plotseling kan ik me weer vrij bewegen. Ik ben bij een open plek in de grot terechtgekomen. Er moet hier beneden een heel grottenstelsel zijn! Had ik dat maar eerder geweten... Dan had me heel wat verveelde uurtjes gescheeld.

[Jenna]

Leuk verhaaltje. Weer iets nieuws geleerd over vampiers. Zal het onthouden.. Schrijf snel verder
Jenna

[BrILjanTje]

p.3
Vroeg me af of het spannend genoeg is om te lezen, of ga ik te langzaam?


Nu ik in een grotere ruimte terechtgekomen ben wordt de geur van bloed iets zwakker, wat betekend dat de bron waar de geur vandaan komt zich niet hier bevindt. Voor ik verder ga beslis ik eerst hoe ver ik nog wil gaan zonder de baby. Haar aanwezigheid blijft namelijk in mijn achterhoofd knagen en ergens diep in mij heb ik het gevoel dat het niet goed is een baby zo lang alleen te laten. Ik weet helemaal niets van het schepsel af, maar toch besluit ik haar uiteindelijk dus toch maar op te halen en mee te nemen. Die beslissing geeft mijn instinct mij in en wij vampieren vertrouwen van nature op onze instincten.
Al snel ben ik terug met de baby in de grot en weer verder op mijn zoektocht naar de herkomst van het bloed.
Het grottenstelsel is een traditionele met veel stalagmieten, stalactieten en donkere hoekjes waar van alles zich schuil zou kunnen houden. Nu heb je er even een idee bij van waar ik mij bevindt.
Na nog twee open ruimtes gepasseerd te zijn waarbij de geur van bloed steeds sterken wordt is het schepsel inmiddels volkomen stil. Ik denk dat ze slaapt, haar ogen zijn in ieder geval wel dicht. Ook heb ik de herkomst van de bloedgeur gevonden
De geur komt van een man van rond de dertig schat ik met zo’n grote trekkersrugzak, een Baden Powell hoedje en een slordige baard van ongeveer een week schat ik. Nadat ik zijn pols gevoeld heb en zijn huid, want dat hoor je toch bij mensen te doen als ik de IC doktersboeken moet geloven, kan ik alleen maar concluderen dat hij dood is, en ik heb genoeg thrillers gelezen, goede en slechte, om te kunnen concluderen dat hij ook al een tijdje dood is. Ik schat zo ongeveer twee dagen. Hij lijkt gestorven te zijn aan uitputting, uitdroging en een wond aan zijn hoofd waar de sterke bloedgeur vandaan komt. Hoe hij aan de hoofdwond komt is mij onduidelijk, zo interessant vond ik CSI achtige boeken nou ook weer niet. De IC boeken wel. Op de een of andere manier kreeg ik een heel warm gevoel van die boeken.
De gedachte dat de baby al twee dagen alleen in de grot moet hebben gelegen schiet door mijn hoofd en ik maak mij nu nog meer zorgen om haar. Ze heeft vast ‘iets’ nodig om te eten, jullie mensen moeten zo belachelijk vaak eten, maar wat en hoe kom ik daaraan?
Misschien zit er wat in de rugtas van de man, dat moet wel. De man en de baby zijn de enige mensen die ik hier in vijf jaar heb gezien. Het kan dus logischerwijs niet anders zijn dan dat ze bij elkaar horen. En nu de man dood is heeft ze niemand meer. Niet hier in de buurt in ieder geval.
“Arm schepsel, wat moet ik nou met jou?” vraag ik me af. Helemaal alleen op de wereld. Niemand om je gezelschap te houden. Nu heb je dat misschien nog niet door meiske, maar later zul je gezeldschap missen, je zult je maar blijven afvragen waarom je helemaal alleen bent. Er zijn genoeg mensen die je zullen kunnen begrijpen hoe dat voelt om eenzaam te zijn, alleen alle mensen die jou zouden kunnen begrijpen zijn zelf eenzaam en eenzame mensen leven vaak een teruggetrokken bestaan. De kans dat je ooit zo iemand ontmoet is klein, erg klein. ‘Chance of a lifetime’ kun je wel zeggen.
Als je ooit ouder zult worden om dat te merken in ieder geval. In boeken lees je altijd dat de menselijke baby’s bij de meest wanhopige van alle diersoorten horen. Ze hebben voortdurend liefde en aandacht nodig, zo niet zullen ze het simpelweg niet overleven.
Op dat moment besluit ik, jullie zagen het waarschijnlijk allang aankomen, dat ik haar mee zou nemen naar mijn huis, zeg maar rustig kasteel. Als vampier heb ik namelijk wel stijl.
Ik leg het schepsel even neer terwijl ik de man in een serene houding leg en zijn ogen sluit. Even blijf ik in stilte naar hem kijken. Deze man is niet in vrede gestorven, dat kan je zien. Zijn gezicht staat in een gespannen uitdrukking. Even leg ik een hand op zijn schouder om hem gerust te stellen. Ook al is hij dood, toch heb ik het gevoel dat hij dat even nodig had.

[Jenna]

Hey,
Spannend stuke. Lkkr griezelig met die dode man erbij. Vraag me af wat er met die baby gebeurt??
Trouwens je had ergens in het begin van je stukje Grotenstelsel geschreven, moet dat niet GROTTENSTELSEL zijn?
XxJenna

[BrILjanTje]

ja Volgens mij Grottenstelsel, heb het verandert:P

Ook bedankt voor de feedback:) wat er met de baby gebeurd kun je volgens mij over niet al te lange tijd lezen... (mysterie, mysterie)

[Jenna]

Nouu okej mag ik dan een gokje doen. Ze gaat die baby opeten of neej dat is een beetje dom. Ze gaat die baby opvoeden en dan gaat ze hem in een vampier veranderen... Klopt dat een beetje??
XxxJenna

[-Maaike-]

Je hebt een typische schrijfstijl, door je steeds naar de lezer te wenden. Het heeft iets humoristisch, alsof hij een beetje tegen zichzelf praat.
Oh, je gaat trouwens niet te snel hoor Het formaat van je stukjes zijn ook goed, het zou iets langer mogen, maar is niet persé nodig

Ik ben benieuwd hoe het met de baby verder gaat. Wellicht krijgt de vampier zijn honger voor bloed terug En tell me more over het kasteel!

[BrILjanTje]

Haha sorry klein stukje dit keer. Het hoofdstuk is af. Maar des te sneller komt er meer

p.4

Terwijl ik terugschuifel naar de ingang van de grot vraag ik me af hoe het kan dat de baby aan het begin van de grot lag en dat de man dieper in de grot lag. Zou hij haar achtergelaten hebben op zoek naar iets. Water, voedsel? Aan de geur in de grot te ruiken zou het een vruchteloze zoektocht worden, er is geen water in dit grottenstelsel.
Dan bedenk ik mij dat ik nog in de rugtas moest kijken of daar nog voedsel in zit voor het meisje. Snel haal ik de rugtas op. Helaas blijkt de tas helemaal leeg van voedsel te zijn. Wat ik er zo snel van kan zien zit et alleen een tent in en extra kleren voor de man en het meisje en lege plastic flesjes waar al dagen geen water in gezeten heeft. Ja, ik kan dat ruiken, zo goed is mijn neus.
De arme man moet wanhopig geweest zijn, wat de gespannen uitdrukking verklaart. Hij moet het meisje achtergelaten hebben, zichzelf niet genoeg kracht toewijzend om met het meisje op onderzoek uit te gaan om water te vinden.
Terwijl ik me dat allemaal aan het bedenken ben, ben ik intussen al de ingang van de grot gepasseerd en loop ik weer door de velden, Dit keer zonder mij te vervelen. Wie zou zich vervelen met een klein wonder in de armen?
Na ongeveer een halfuur gelopen te hebben kom ik aan bij mijn huis. Een kasteel. Je kent de uitdrukking ‘a mens house is his castle’. Bij mij dus echt.
Op het moment dat de deur achter me dichtvalt realiseer ik me dat het meisje al vertrouwd aanvoelt in mijn armen. Ze slaapt heel erg rustig. Wonderbaarlijk hoe snel ik al aan haar gehecht ben geraakt. Terwijl ik naar haar kijk komt er langzaam een woord, een naam, in mijn hoofd op.
Miiri.

[Jenna]

Ahh wat een super sgattig naam voor een baby, Miiri. Nu weten we nog steeds niet hoe je kasteel erg eigenlijk eruit ziet. Schrijf snel verder, het begint steeds spannender te worden
Groetjes,
Jenna

[-Maaike-]

Ik ben het helemaal eens met Jenna, super lieve naam voor een baby!

Wat me wel verbaasd is dat hij zo gehecht is aan de baby, in zo'n korte tijd. Van een mens zou ik het verwachten, maar vampieren hebben toch niet zo'n drang om met anderen te zijn? Het zijn toch meer einzelgängers, op hun hoede voor mensen enzo? Of is dat per verhaal anders?

Ga zo door! (Met wellicht een wat langer hoofdstuk )

Groetjes Maaike

[Mooonie]

Hee! Ik dacht dat ik al gereageerd had, maar niet dus, haha Ik vind het echt leuk om te lezen. Ik ben benieuwd wat Lustar precies met de baby van plan is. Ik denk trouwens dat je een foutje hebt gemaakt bij de naam van de baby. In de titel van je verhaal staat 'Miira' en in het verhaal wordt ze 'Miiri' genoemd. Is dit de bedoeling?
Verder vielen me een paar dingetjes op:

Terwijl ik me dat allemaal aan het bedenken ben, ben ik intussen al de ingang van de grot gepasseerd en loop ik weer door de velden, Dit keer zonder mij te vervelen.

Aangezien er een komma staat en geen punt, moet 'dit' zonder hoofdletter.

Zou hij haar achtergelaten hebben op zoek naar iets. Water, voedsel?

De eerste zin schrijf je als een vraag, maar eindig je vervolgens met een punt. Persoonlijk vind ik dat een beetje apart staan. IK zou er een vraagteken achter zetten of van de punt een komma maken, maar dat is helemaal aan jou. Volgens mij is het niet fout zoals je het nu hebt

Schrijf snel verder!

[BrILjanTje]

p.5

Graag zou ik jullie mening over het volgende weten: als ik verhalen schrijf heb ik altijd het idee dat ik dingen te vaak herhaal, of te lang doorga op dingen. is dat zo?


HOOFDSTUK 2

I would be most content if my children grew up to be the kind of people who think decorating consists mostly of building enough bookshelves. ~Anna Quindlen

In mijn kasteel kun je geen kant op kijken zonder boeken te zien. Letterlijk elk stukje muur is volgebouwd met boekenplanken die vervolgens weer volgestouwd zijn met boeken. Alleen de ramen zijn nog vrij. Zonlicht is voor mij ook een vereiste. Wanhopig probeer ik altijd de vloer leeg te houden van boeken, maar hier en daar zie je min of meer stabiele stapels als teken dat zoiets makkelijker gezegd is dan gedaan. Ik heb altijd geloofd dat lezen een prima tijdverdrijf is zeker als je verveling in de puurste vorm zo’n goede vriend van je is als van mij.
Uit alle verhalen die ik gelezen heb kan ik mij nog herinneren dat baby’s een wiegje horen te hebben. Zodat ze lekker zacht en veilig kunnen dromen en een kamer voor zichzelf waar ze zich terug kan trekken om rustig te lezen en haar eigen spullen te bewaren die ze later ongetwijfeld zal gaan verzamelen. Dat hebben mensen en vampiers gemeen. De drang naar verzamelen, heiligdommen om zich heen verzamelen. Ik leg Miira tijdelijk veilig op een kleedje tussen een paar stapels boeken zodat ik een wiegje voor haar kan fabriceren. In mijn kelder liggen stapels boekenplanken voor als ik nog een leeg stukje muur in mijn kasteel weet te vinden, en na een jaar of 30 moet je boekenplanken ook vervangen. Oude kastelen zijn zo frustrerend vochtig, funest voor je planken.
Uit de kelder haal ik een paar stevige planken en mijn hamer en spijkers en ik toog naar een van mijn torenkamertjes. Torenkamertjes hebben iets magisch als slaapkamer. Zelf slaap ik ook in eentje.
Miira’s torenkamer heeft een luik als deur en overal ramen zodat je een panorama uitzicht hebt, net als in Pluk van de Petteflet. Ook hier zijn de muren uiteraard verder bekleed met boeken.
Het wiegje zit zo in elkaar, ik heb genoeg boeken over de timmerkunst gelezen.
Als matras verzamel ik de meest gelezen dikke paperbacks. Paperbacks hebben de neiging heerlijk zacht te worden als je ze maar vaak genoeg leest. Zelf heb ik ook een matras van paperbacks, ja als vampier slaap ik ook hoewel je het beter dromen kunt noemen. Het is niet noodzakelijk, maar wel heel fijn. Paperbacks zijn zowel heerlijk zacht en het geeft een magisch gevoel op zoveel prachtige verhalen te dromen. Als matras zoek ik dan ook altijd mijn favoriete boeken uit.
Af en toe kijkend of Miira nog steeds vredig ligt te slapen ren ik door mijn kasteel en zoek de allerbeste kinderboeken uit voor Miira’s matras. Winnie the Pooh, Alice in wonderland, Roald Dalh en natuurlijk Paul van Loon, want een beetje griezelen is goed voor je.
Zodra ik de boeken zo geschikt heb dat het een perfect recht matras geworden is haal ik Miira en leg haar in het wiegje. Een dekentje heeft ze niet nodig. Het is vrij warm in deze tijd van het jaar.
Nadat ik Miira een hoofdstuk uit de Pim en Pomnibus heb voorgelezen, uit boeken heb ik de conclusie getrokken dat je kleine wezens, dus ook baby’s, voor moet lezen, blijf ik nog even bij haar wiegje staan om te kijken hoe vredig ze ligt te slapen. Maar bijna meteen begin ik te malen. Wat ben ik ook een onnozelaar! Hoe naïef kon ik zijn te denken dat ik voor een baby kan zorgen! Ik weet helemaal niets meer van mijn eigen verleden, voor mijn gevoel was ik er gewoon plotseling. Een hevig gevoel van paniek neemt mij over. Ik krijg het ijskoud en begin te trillen. Hoe kunnen mensen die verantwoordelijkheid aan voor zoiets kleins te zorgen? Alles wat ik doe kan haar leven verpesten. Alles wat ik weet komt uit boeken. Boeken.. Boeken zijn een vorm van wijsheid zij een wijs man ooit en als dat zo is bezit ik veel wijsheid. Ik heb echt duizenden boeken gelezen over de meest uiteenlopende onderwerpen. Een sprankje hoop komt. Zou de kennis die ik geleerd heb uit boeken genoeg zijn om Miira op te voeden? Ik voelde in de grot een rotsvast vertrouwen dat we bij elkaar hoorden/ ik voor haar moest zorgen, dus zou ik het echt kunnen? Ik ga de gok wagen, ik ga het gewoon doen. Sommige dingen zijn gewoon voorbeschikt om te gebeuren. Ineens hebben ook alle boeken die ik ooit gelezen heb zin. Ze zijn niet alleen maar een wanhopig tijdverdrijf meer, als ze ooit al alleen dat waren. Boeken zijn zoveel meer! Die gedachte geeft me een onbeschrijfelijke rust.
Als ik voor ik de kamer verlaat nog even omkijk om te zien of Miira nog vredig ligt te slapen zie ik dat ze wakker is. Ik weet niet of het ligt aan nog dralende sporen van mijn delirium van net, maar het lijkt of ze mij vol vertrouwen toelacht.

[Mooonie]

Leuk stuk! Ik vind persoonlijk niet dat je te lang doorgaat op dingen of teveel herhaald. Het stuk leest gewoon lekker weg en op een paar spellingfoutjes na heb ik geen commentaar Ben alleen vergeten ergens op te schrijven waar ze staan, dus ik zal ze er binnenkort wel even uitpikken. Ik moet nog even zeggen dat dit verhaal me echt aanspreekt, vanaf het begin af aan al. Ben erg benieuwd hoe je het verder uit gaat werken

[Jenna]

Nop geen herhalingen hoor! Oals Moonie het al zei je verhaal leest lekker weg. Ff een vraagje ben je zelf ook gek op boeken?

Anyway ga snel verder!

[-Maaike-]

Hm, een droomkasteel gevuld met boeken. Ik hoor de verhalen al fluisterend over de gangen zwerven .. hihi, I want that very much too!
Oh, en die quote aan het begin van je hoofdstuk, leuk bedacht! Dat soort aanvullingen aan het begin van een hoofdstuk mag ik erg graag

In dit hoofdstuk herhaal je niet echt. Je werpt wel een flashback op over de grot, heel kort. Wat juist goed is, want daarmee roep je even herinneringen over het begin op En je gaat hier ook niet te veel in op dingen. Maar het kan ook komen, omdat je het niet genoeg kan hebben over boeken. ^_^

Ik vind dat je de paniek van de vampier heel goed hebt beschreven, de kleine zenuwinzinking. Dat komt heel bekend over, dat je even heel moedig wil zijn en dan opeens de risico's bedenkt. Dat maakt je verhaal erg geloofwaardig!

Ga zo door!

Groetjes Maaike

[BrILjanTje]

Het heeft lang geduurt maar een nieuw stukje! Ik had wat ruzie met deze site inloggen(opgelost) en druk met studie.
Helaas ook niet zo'n lang stukje, maar ik heb al wel zo'n beetje in mijn hoofd hoe ik het verhaal verder wil hebben


INTERMEZZO

“Lieve Miira,

nu ik zo naar je kijk terwijl je vredig licht te slapen kan ik het niet laten emotioneel te worden. Dat komt door het feit dat ik je morgen toch naar school moet gaan sturen. Je bent immers een mensenkind en mensenkinderen moeten leren te functioneren in de mensenwereld. Dat is een aspect van het mens-zijn dat ik je helaas niet kan leren, mijn lieve Miira. Voor een vampier is het geaccepteerd geen andere mensen te ontmoeten, maar mensen hebben gezelschap nodig..
Voor ik jou leerde kennen leek mijn wereld klein en saai, ondanks dat ik de hele wereld overgereist ben voordat ik me uiteindelijk in Sneedorp gevestigd heb. Ik had alles gezien tot op het punt dat niets mij meer kon interesseren. Maar sinds ik jouw heb ontmoet bevat alleen al deze kamer duizenden interessante dingen. Jij laat mij het leven op een andere, mooiere manier zien en daar zal ik je eeuwig dankbaar voor zijn mijn lieve Miira.
Ik leer zo veel van jou. Ik leer alleen al zoveel van de manier waarop jij naar iets simpels als een vlinder kijkt. En je dankbaarheid om de kleinste dingen. En ook om je vermogen om je totaal voor iemand te geven. En je glimlach, hemel, je glimlach! Met jou glimlach kan je de hele hemel openbreken. Ik ben jouw vader, dus jij zou van mij moeten leren, maar ik krijg de indruk dat ik veel meer van jou leer.
De vijf jaar zijn omgegaan alsof het niets was. Het ene moment ga je dromen, het andere moment moet ik je alweer naar school sturen. het liefst zou ik je voor eeuwig hier bij mij houden, maar dat kan niet. Ik heb je eigenlijk al te lang hier gehouden. Je begint al je eigen persoonlijkheid te worden, maar toch vrees ik dat je te veel op mij gaat lijken. Jouw persoonlijkheid is open en enthousiast en ik trek mij terug in boeken en verhalen. Dat begin jij al een beetje van mij over te nemen. Ik hoop dat door je naar school te sturen je jou persoonlijkheid leert te ontwikkelen en niet tegen gehouden wordt door de introverte kluizenaar die ik ben.
Jij moet de wereld nog gezien en nog overal op ontdekking gaan. Ik heb een school voor je gevonden, en morgen begint je eerste dag.
Het ga je goed Miira!
Je liefhebbende vader,
Lustar”

[Mooonie]

Leuk dat je een tijdsprong gemaakt hebt! Ik ben één typfoutje tegengekomen:

het liefst zou ik je voor eeuwig hier bij mij houden, maar dat kan dus? niet.

Denk dat het vraagteken na 'niet' hoort te staan

Schrijf snel verder!

[-Maaike-]

Awhh, wat lief! Maar dat betekent wel dat ze alleen naar school moet?
Wat me wel opviel, is dat je nogal veel "en" gebruikt bij, wat de hoofdpersonage van zijn dochtertje vindt. Persoonlijk vind ik dat niet fijn lezen. Misschien kun je het anders verwoorden?

Ga zo door

[Jenna]

Ahh cute! Het is leuk om te lezen dat haar vader zoveel om haar geeft. Je hebt een tijdsprong gemaakt is het niet? Nice, want ik denk niet dat er heel veel intressante dingen gebeurd zijn in die tussentijd.

Ga je snel verder?

[BrILjanTje]

Omdat ik toch wat over het commentaar van Moonie bleef denken, heb ik het weer omgegooid. Niets zo wisselvallig als een schrijver Maar ik vond nu wel weer inpiratie, dus ik kan weer verder schrijven

HOOFDSTUK 3 – En weer bleek dat mensen sociale wezens zijn

“Little child, be not afraid
Though thunder explodes and lightning flash
illuminates your tear-stained face
I am here tonight”
-Vienna Teng, Lullaby for a stormy night

Aan het begin van dit jaar kreeg ik een erg mysteries telefoontje. Een man die zichzelf de naam ‘Lustar’ geeft, zonder voor of achternaam, heeft gegeven beweerde dat hij hier in de buurt woonde samen met zijn dochter Miira. Hij wilde haar hier naar school sturen. Ik had nog nooit van de man gehoord en dat is raar als onderwijzeres van een respectabele leeftijd in een klein dorpje. Het is zo een dorpje waar niemand ooit verhuist en iedereen met mededorpelingen trouwt. Op die manier heb je iedereen wel eens in je klaslokaal gezien. De kinderen voor onderwijs en de ouders voor ouderavonden. Een groot deel van die ouders zijn bovendien ook nog eens oud-klasgenoten.
Het is bijna kwart over acht. Lustar zal zo wel met Miira aankomen. Ik heb ze gevraagd om wat eerder te komen. Een eerste indruk kan mij vaak al veel vertellen over de betrouwbaarheid van een persoon. En als een persoon die ik niet ken een kind opvoedt en dan verwacht dat ik haar les ga geven vind ik het mijn taak uit te zoeken of hij daar capabel genoeg voor is. Vergis je niet in mij. Ik heb vaker kinderen uit huis laten plaatsen. In een klein dorpje gebeurt meer dan je denkt. Gelukkig zijn dat wel uitzonderingen.
Ah, daar zijn Lustar en Miira. “kom binnen.”

[Mooonie]

Ik vind je nieuwe manier van schrijven wel interessant, ik denk alleen niet dat het handig is om dit midden in een verhaal te doen Ik vind het nu niet storend, maar ik zou het niet te vaak doen.

Ben benieuwd wat die lerares van plan is Schrijf snel verder!

[-Maaike-]

Mm, denken docenten bij een eerste kennismaking al gelijk zo ver door? Al snap ik het wel als ze in zo'n "iedereen-kent-iedereen" dorpje woont

Ik vind je omschakeling tussen personen wel wat hebben, maar ik zou proberen een andere manier te vinden dan dik gedrukt er boven te zetten wie het is. Dat breekt de tekst nogal. Op zich is redelijk snel duidelijk wie er aan het woord is plus, met een witregel geeft het gelijk al aan dat er een nieuw stukje aanbreekt

Ga zo door! Je geeft het verhaal een spannende draai door die achterdochtige juffrouw. Mijn vermoeden zegt, dat er binnenkort iets mis zal gaan

[BrILjanTje]

Oke, ik ben niet erg consistent in hoe ik dit verhaal type. Ik had niet echt goed gelezen wat ik al had en bepaalde onthulllingen kwamen te vroeg. Nu klopt het weer ongeveer.


HOOFDSTUK 4

In tegenstelling tot mij is Miira helemaal niet zenuwachtig voor haar eerste schooldag. Ze lijkt zelfs energieker dan ooit. Zij heeft zich erg goed op deze dag voorbereidt door mij alle boeken over kinderen die naar school gaan voor laten lezen.
Die boeken waren al Miira’s favoriet voor ik haar verteld had dat ze naar school zou gaan, maar haar liefde daarvoor is daarna toch zeker geëxplodeerd Op den duur begon het mij te dagen dat die boeken misschien wel Miira’s favoriet waren omdat ze ook behoefte aan school had. Iedereen schijnt zijn kinderen naar school te sturen, dus ik had er redelijk vertrouwen in dat het goed zou komen. Mocht het toch fout gaan ben ik sterker dan de meeste mensen en kan ik altijd nog met haar vluchten.

Ik ben nog niet eens wakker en Miira staat al aan mijn bed te springen.
“Lustar, Lustar! Vandaag is de grote dag! Sta op, anders komen wij te laat.”
Met tegenzin stap ik uit bed. Misschien heeft het iets te maken het feit dat wij voor de lessen beginnen een afspraak hebben met de lerares dat ik zenuwachtiger ben dan haar. Iets aan het gesprek zit mij niet lekker.
De vorige dag heb ik haar fruithapje en sapje al klaargemaakt. Het was overigens een zeer interessante ervaring een beker en broodtrommeltje voor haar te gaan kopen. Wat een gigantische hoeveelheid aan keuze is er! Gelukkig had ik Miira meegenomen en wist zij wel precies welke beker + broodtrommel set ze wilde. Dat is het fijne aan kinderen. Het precies weten wat ze willen. De set is een ogenpijnigend roze set geworden met regenbogen en raar gekleurde beertjes.
Nadat ik haar in haar favoriete kleren heb geholpen en ontbeten hebben gaan we op bad. Luid zingend: ‘lui zijn is reuzefijn’ lopen wij door de velden. Ik met haar op mijn rug. Precies zoals onze gewoonte is. Het is overigens best ironisch over lui zijn te zingen met iemand die voor het eerst naar school gaat, maar Miira is 5, dus de ironie zal haar nog wel ontgaan.

[Mooonie]

Jee, een nieuw stukje! Het roept vragen op...

Paar foutjes:

Ik mocht de ze meteen.

'De' hoort er niet tussen.

Ze hadden iets speciaal over zich dat ze onderscheed van de dorpelingen.

Volgens mij moet 'onderscheed' 'onderscheidde' zijn.

Helaas sleepten ze problemen met zich overal waar ze kwamen.

Ik denk dat er een woordje ontbreek: met zich mee overal...

Godzijdank had hij de mannen op tijd gezien en kon hij op tijd wegkomen en de velden vluchten.

de velden in vluchten.

Dat was het! Schrijf snel verder

[Silk]

De link tussen Lustar en het koppel dat 8 jaar geleden in het dorp kwam, is volgens mij te plotseling. Het is gewoon niet logisch dat een schooljuf daar ineens aan denkt, zeker als ze hen goed kende. Dan zou ze immers ook weten dat Lustar niet de "verdwenen man" is.
Mijn mening, beter dit incident later in het verhaal zetten wanneer Miira zich afvraagt wie ze is, waar ze vandaan komt en zo, en dat dan die schooljuf vertelt wat er toen gebeurde. Of dat ze in de bib in de kranten iets terugvindt of zo.

[BrILjanTje]

Oke ik hoop nu dat ik niet weer een troep van mijn stukjes heb gemaakt en dit een logisch vervolg is op de rest...


Op het moment dat ik samen met Miira het lokaal binnenkom voel ik het meteen. Dit is fout. Het is niet dat de vrouw mij echt kwaadwillig aankijkt. Het is meer een bepaalde blik in haar ogen die zegt dat ze helemaal niet bereid is mij zomaar te vertrouwen. Alsof zij met één blik precies ziet wie je bent en oordeelt of ze je gaat vertrouwen of niet en of je dingen verbergt kijkt zij mij aan. Er straalt genoeg autoriteit van haar af om haar oordeel ook daadwerkelijk belangrijk te maken. Je kunt zien, dit doet ze vaker
Direct voel ik de neiging mij om te draaien, en er als een malle stier vandoor te gaan absoluut niet zeker wetend of ik wel door de keuring ben gekomen. Ik heb mij al half omgedraaid als de lerares tegen mij zegt:
“Ah, meneer Lustar. Hoe maakt u het? En dit is zeker Miira?”
Ik besluit moedig te zijn en niet weg te rennen. Ik haal Miira van mijn rug en houdt haar voor mij vast zodat zij ook de lerares kan zien.
De reactie van de vrouw op Miira is verrassend. Ze lijkt vol blije verassing alsof ze een lang gemiste geliefde ziet. De emoties verbazing, ... opluchting?, angst en daarna intens wantrouwen trekken over haar gezicht. Na een paar seconden trekt ze haar gezicht weer volledig in de plooi en met een moeite waar ik alleen maar het allergrootste respect voor kan hebben zegt ze kalm:
“Aangenaam kennis met je te maken Miira. Spreek ik het zo goed uit?” En ze pakt de hand van Miira.

[-Maaike-]

Je laatste stukje is een logisch vervolg op de rest. Het is wel even geleden dat ik die rest heb gelezen, maar het verhaal zit nog goed in mijn hoofd en het loopt goed door, naar mijn idee

De emotionele reactie van de lerares is enigszins wel begrijpelijk. Kinderen kunnen alles in je los maken ^_^ Maar ik geloof dat er meer achter haar reactie zit, wat je nog niet onthult hebt. Is het niet? Misschien iets met de man die Lustar in het begin van het verhaal levenloos aantrof?

Ga zo door! Ik ben benieuwd hoe Miira de juffrouw nog meer verbaasd