En nu waag ik het erop. Het is een 16+ verhaal omder er later nogal choquerende dingen gaan plaatsvinden.Let op!: er vind wel het een en ander gevloek plaats. Want tieners hebben nogal een kleurrijke woordkeuze
Dus als je dat afschrikt moet je vooral niet beginnen.
Maar goed: laten we maar beginnen!
~~~~~~~
Chris Sabey
De felle stralen zonlicht drongen zijn kamer binnen tussen de horizontale stroken van zijn luxaflex. Chris probeerde zijn stropdas vast te knopen en kneep hard zijn ogen dicht toen het onuitstaanbare licht verblindend reflecteerde tegen zijn spiegel. Miljoenen stofdeeltjes waren blootgesteld en dwarrelde langzaam over hem heen. Met zwarte vlekken die voor zijn ogen danste liep hij in de tegenovergestelde richting van zijn slaapkamer om het koord dat naast zijn raam hing vast te pakken en de hoeveelheid licht in zijn kamer fors te verminderen. Op een gegeven moment stond hij daar in een flink verduisterde kamer en liep hij terug naar zijn spiegel. Onder zijn voeten hoorde hij wat gekraak en af en toe wat gekreuk. Hij nam aan dat hij waarschijnlijk over al zijn huiswerk heen aan het walsen was. Maar op dat moment kon het hem weinig schelen.
Er was een iemand die hij op zijn hart had. Ze viel zijn gedachten altijd binnen. Constant en onophoudelijk. Hij sleurde zijn hand over zijn korte, donkerblonde haren en inspecteerde de alarmklok naast zijn bed. De groene cijfers gaven aan dat zijn moeder elk moment binnen kon komen banjeren om hem aan de tijd te herinneren. Dat hij moest opschieten. Dat hij zeker uitgerekend vandaag op tijd moest komen.
Hij snoof wrevelig en klooide verder met zijn glimmende, bordeauxrode stropdas. Alsof hij dat zelf niet wist. Hij wist goed wat er gaande was. Hij wist dat deze dag belangrijk was. Het was misschien een van de laatste gunsten die hij haar kon bewijzen. Hij kon iets voor haar betekenen en die kans zou hij niet aan hem voorbij laten gaan. Ook al zou ze er nooit van te weten komen. Het zou het niet in zijn hoofd halen om niet te gaan.
Er werd op zijn slaapkamerdeur dringend geklopt. Hoewel hij wist dat het zou gebeuren, werd hij toch uit zijn dwalende gedachten geschrokken en liet hij zijn stropdas instinctief los.
“Christopher!” De stem van zijn moeder klonk gedempt achter de eikenhouten deur. “Ben je al zover?”
“Bijna, ma!” riep hij terug. Hij liet zijn ogen over zijn zwarte pak glijden. Hij zocht naar vlekken of iets dergelijks maar kon niets vinden.
“Haast je!” beval ze hem. “Je vader staat al klaar om je naar school te brengen!”
“Dat weet ik!” riep hij vervolgens weer terug. “Ik zei toch dat ik bijna klaar was?”
Hij hoorde buiten hoe zijn vader ongeduldig begon te toeteren. Mateloos geïrriteerd gooide hij zijn hoofd naar achteren en kreunde hij wanhopig. Zijn oudere broer Andrew mocht God wel op zijn blote knieën bedanken dat hij als eerste geboren was. Dat hij zelfs wel vier jaar eerder geboren was dan hem. Hij had inmiddels al een ander adres waar hij verbleef met zijn huidige vriendin Christy. Hijzelf moest nog een paar jaar wachten tot hij eindelijk een plek voor zichzelf kon krijgen. Voor nu moest hij het nog doen onder een dak met deze zenuwlijders.
Hij maakte nog een paar kleine aanpassingen. Zoals zijn gekreukte stropdas met zijn handen proberen glad te strijken en zijn haar wat netter te kammen. Hij keek nog voor de laatste keer gehaast achter zich naar zijn alarmklok en liep daarna met grote passen naar zijn slaapkamerdeur.
Meteen stond zijn moeder voor zijn neus. Haar mond was een lange dunne lijn en de groeven dat van haar neusvleugels tot haar mondhoeken eindigden waren onmogelijk genoeg nog dieper dat normaal. Ze bekeek hem van top tot teen en schudde de hele tijd afkeurend met haar hoofd. Chris kon het nauwelijks bevatten. Hij was toch verdomme netjes genoeg gekleed? Wat mankeerde dat mens in godsnaam?
“Wat?” Het was niet zijn bedoeling geweest om naar haar te snauwen. Haar ogen versperden beduusd en tegelijkertijd waarschuwend. Onmiddellijk mompelde hij een half gemeende verontschuldiging. Er verscheen weer een frons over haar gezicht terwijl ze langs hem liep met een blauwe wasmand onder haar arm.
“Je stropdas ziet er niet uit,” gaf ze hem commentaar. “Je kamer is ook niet bepaald best.” Ze zuchtte duidelijk hoorbaar terwijl ze al zijn kleren, die hij achteloos op de grond had gegooid, van de vloer raapte. “Varkensstal.” mopperde ze.
Chris keek nog een keer naar zijn stropdas. Het was nog steeds een beetje gekreukt en het was niet helemaal goed geknoopt, het hing losjes om zijn nek. Hij zou de moeite niet doen om zijn moeder om assistentie te vragen en liep over de gang met grote stappen. Hij bleef over zijn stropdas strijken en viel bijna halverwege de trap af omdat hij niet op de treden lette. Hij raapte zijn huissleutels van het kastje en gooide de deur open. Pas toen hij bijna de grijze Chevrolet van zijn vader had bereikt besefte hij dat hij zijn moeder niet gedag had gezegd. Om dat soort dingen te vergeten kon ze zelfs pissig worden. Meteen liet hij dit achterwege en liep verder. Het was haar probleem, besloot Chris. Hij had wel andere dingen waar hij aan moest denken. Hij gooide de deur passagier deur van de auto open.
“Voorzichtig toch, jongen!” bromde zijn vader geërgerd. Het was te zien aan zijn vuurrode hoofd en zijn zweetplekken op zijn gestreepte blouse dat hij ongelofelijk had lopen stressen, niks abnormaals voor hem. Maar Chris vreesde dat hij al deze opgekropte spanningen later op hem zou afreageren als hij eenmaal weer thuis was, en daar had hij logisch genoeg helemaal geen trek in. Of misschien zou hij het nog doen tijdens deze autorit. In dat geval kon dan alleen maar hopen dat deze rit zo snel mogelijk over zou zijn. Hij nam plaats op de stoel naast zijn vader en deed de deur iets voorzichtiger dicht. “Die deur hoeft niet uit zijn scharnier.”
“Nee pa,” zuchtte Chris. Hij zakte dieper in de stoel en deed afgeleid zijn gordel om. Hij leunde met zijn wang tegen het koude glas terwijl zijn vader de auto opstartte. Toen zijn vader uitparkeerde sloot Chris zich eindelijk af van de buitenwereld. Voor heel eventjes, verzuchtte hij in zichzelf. Even geen gekanker meer van wie dan ook en even concentreren op wat echt belangrijk was. Wie echt belangrijk was.
Marissa.
! Ik zou proberen om die nog aan te passen 
Harstikke bedankt nogmaals!
, het zeg nog niet zoveel maar je schrijft goed en je maakt me ook naar een aantal dingen nieuwsgierig, vooral wie die marissa is en wat er die dag te gebeuren staat en wat er met die Chris staat te gebeuren. 