Het aparte leven van Alex Appelmans

[WaitForTheMorning]

Hallo allemaal, dit is mijn allereerste verhaal, dus geen eieren over mij heen alstublieft Over een jongen die een leven leidde zoals niemand van de forumleden dat ooit zal doen waarschijnlijk...
Hope you like it!

Over hoe Alex werd wie hij nu is

Iedereen heeft wel eens momenten dat het leven saai en langdradig lijkt. Avonturen overkomen altijd andere mensen, alleen de leukste mensen lijken de spannendste dingen mee te maken. Geloof mij, iedereen maakt genoeg mee in het leven. Wanneer je zelf een avontuur maakt van alles dat je meemaakt, zal je leven nooit zo langdradig worden als dat van Alex Appelmans. Althans, het leven van Alex Appelmans tot aan zijn vijfendertigste levensjaar. Daarna werd alles anders. Maar ik loop op de zaken vooruit.

Alex Appelmans wordt geboren op een gewone dinsdagmiddag in de buitenwijken van Parijs. Een bescheiden feestje werd gehouden door het gebruikelijke groepje mensen dat plichtsgetrouw bijeenkwam op verjaardagen. Zijn moeder dronk te veel, net zoals de rest van zijn familie trouwens, en zijn vader was nauwelijks thuis. Die had waarschijnlijk ook betere dingen te doen. Alex kwam op deze wereld terecht als een lelijke krijsende baby, maar was ook daarmee niet echt een bijzonder persoon.

Zijn jeugd was niet erg opmerkelijk. Veel aandacht kreeg hij niet, de familie Appelmans stond in de gehele buurt bekend als een niet erg sociaal aangelegd gezin. Maar Alex leerde de kleine dingen te waarderen, zoals wanneer zijn moeder nuchter genoeg was om ’s avonds eten op het vuur te zetten, of wanneer zijn vader de moeite nam om hem welterusten te wensen als Alex zichzelf in zijn versleten bed stopte.

De familie leefde op de veertiende etage van een flat dat al meerdere keren in het journaal werd genoemd samen met woorden als ‘criminaliteit’, ‘armoede’ en ‘wijkproblemen’. De buurt stond bekend om zijn problemen, maar de familie Appelmans ontweek deze problemen door er simpelweg te weinig om te geven. Alex was intelligent genoeg om op zijn zevende naar de enige school in de buurt te stappen en zijn eigen onderwijs te regelen. Het Blok was een school die te kampen had gehad met de allerergsten onder de jeugdcriminelen, en daar werd het niet gezelliger van. Maar Alex wist niet beter en maakte netjes zijn huiswerk.

Hij groeide op tot een klunzige jongen die niet wist waar hij met zijn lange armen heen moest en zich net te vaak stootte aan uitstekende deurklinken en te kleine schooltafels. Hij droeg te grote tweedehands kleren, gekocht met het geld dat hij bij elkaar wist te sprokkelen met het krantenwijkje dat hij op zijn tiende nam. Zijn haar zou altijd in zijn ogen hebben gehangen, als hij geen bril had gehad met te grote jampotglazen die zijn ogen nog groter maakten dan ze al waren, en zo nog maar eens benadrukten dat hij lichtscheel keek. Pubers in de banlieue van Parijs zijn niet de gemakkelijkste personen om een band mee op te bouwen en Alex werd dan ook alles behalve geaccepteerd tussen de rest van de leerlingen van het Blok. Meer dan eens werd hij aan zijn voeten boven de wc-pot gehangen, tot hij zijn weinige verdiende geld opgaf aan de jongens die gisteren nog zijn beste vrienden waren. Niet dat wc-pot-hangen het ergste was dat op de school gebeurde, maar dat is een ander verhaal.

Om een lang verhaal kort te maken: Alex Appelmans had een redelijk zware jeugd, maar spectaculair was het ook niet te noemen. De behoefte aan een mooier en liefdevoller leven was er zeker en Alex vond troost in zijn eigen verhalen over wezens als knorrige kobolden, zwevende elfen en wijze tovenaars in een Rijk hier ver vandaan. Dat deze verhalen een groot deel van zijn leven zouden gaan bepalen, kon hij toen niet weten. En ik betwijfel of hij het zou hebben geloofd, want elke fantasievolle gedachte werd koel door zijn vader de grond in geboord met preken over hoe dromen geen zin heeft en hoe alleen geld je nog ergens kon brengen tegenwoordig.

Op zijn twintigste had Alex een groot deel van de onelegante neiging tot zelfmedelijden van zijn ouders overgenomen. Ik kan het hem ook niet kwalijk nemen, gezien de situatie waarin hij was opgegroeid. Dus waarom zou ik een verhaal vertellen over iemand die nauwelijks iets meemaakt? Over iemand die te weinig om de wereld om zich heen geeft om van het leven te genieten? Het zal je misschien verbazen, maar er valt nog een hoop te leren van het aparte leven dat Alex Appelmans ging leiden nadat hij een nieuwe buurvrouw kreeg en dieper in slaap viel dan hij ooit had gedaan.

[JodieJJ]

Je maakt me erg nieuwsgierg naar dit verhaal. Ondanks dat dit een soort samenvatting is, is het wel sterk geschreven en niet samenvatting achtig, xD haha
Je gebruikt de juiste hoeveelheid details, om het leuk te maken en je informatie die je geeft is duidelijke en maakt je uiteindelijk ook nieuwsgierig , Ik ben nieuwsgierig hoe het middeldeel gaat, ik neem aan dat dit de inleiding was?

[Jenna]

Haahha Wat een grappige achternaam Appelmans
Je kan egt goed schrijven, het sprak me daarom ook heel erg aan. Nu ben ik nieuwsgierig wat die nieuwe buurvrouw van hem met hem deed.
Ga verdr!!

[WaitForTheMorning]

Thanks, ik zal het volgende deel posten Dit was het eerste deel van de inleiding, zo kan je het wel noemen ja hihi hierbij volgt het tweede deel!

Over hoe Alex een verwoede poging deed een fatsoenlijk leven te gaan leiden

Na zijn school te hebben afgerond, kocht Alex zijn eerste pak en zocht een baan in de grote stad. In een magazijn waar kookwekkers werden ingepakt. Of iets in die trant, dat doet er niet eens toe, Alex was allang blij dat hij zijn oude buurt had verlaten. Hij kon de gedachte dat hij ooit zo zou eindigen als zijn ouders gewoonweg niet uitstaan. Wel gehoorzaamde hij nog steeds aan het advies van zijn vader om zijn hoofd erbij te houden. Van fantasieën was nog nooit iemand gelukkig geworden. Erg ambitieus was Alex niet, maar hij had een baan waar hij van kon rondkomen. Hij kocht een appartement, nog steeds in Parijs, maar hij kon zich nu wel een woning veroorloven die groter was dan twintig vierkante meter.

Er waren jaren verstreken, zijn haar was nog steeds te lang, zijn kleren te groot. Sommige mensen komen op een gegeven moment op een punt in hun leven waarin ze besluiten er echt iets van te maken. Alex had dat punt gemist. Wat kon het hem ook schelen of hij promotie maakte? Hij leefde goed zoals hij nu leefde. Hij verachtte de mensen die hun leven pas succesvol vonden als ze drie kinderen hadden en hun vrouw er uitzag alsof ze net 16 was geworden. Over vrouwen gesproken: dat ging niet geheel langs Alex heen. Kate was een lieve jongedame, die eigenlijk beter verdiende, maar er voor koos om bij hem te blijven, na vier jaar bij Alex in de klas gezeten te hebben. Waarom wist Alex ook eigenlijk niet. Het was fijn om ’s avonds thuis te komen met het eten op tafel, de aanwezigheid van een vrouw was goed voor hem, dat wist hij. Zonder Kate zou er waarschijnlijk weinig gekookt en gewassen worden. Of ze hem echt gelukkig maakte was een andere vraag, maar wat kon het hem ook schelen. Hij zou waarschijnlijk toch alleen sterven. Meer en meer werd dat Alex’ levensmotto: sterven deed je toch wel, dus wat hij in de tussentijd zou doen maakte eigenlijk niet veel uit.

Toen zijn dertigste levensjaar gepasseerd werd, was Alex zo depressief, dat zijn leven uit nauwelijks meer dan werken en slapen bestond. En toen hij vijfendertig was geworden en hij nog steeds nergens wat om gaf, was het tijd voor wat veranderingen. Dit is het verhaal van een man die nog niet erg veel succes in zijn leven heeft gekend, een man voor wie liefde onbereikbaar leek, een man die liever in een andere wereld was geboren dan in de onze.

[WaitForTheMorning]

En omdat het zo'n kort stukje was, meteen een begin aan dit eigenaardige verhaal
have fun!

Over hoe Alex een nieuwe buurvrouw kreeg

Alex’ schoenen maakten een soppend geluid toen hij een poging deed de autodeur van zijn aftandse Ford te sluiten. Dat ding had duidelijk een opknapbeurt nodig, maar ja, dan zou hij er mee naar zo’n garage moeten. Hij zag de gezichten van de opgeblazen autoverkopers al, minachtend kijkend naar Alex’ poging om verzorgd over te komen. Hij had gehoord dat Paul Grutjes en Tony Tollen tegenwoordig in de autoverkoop zaten. Waren er tenminste nog twee mensen uit zijn klas die iets hadden bereikt. Hij moest er niet aan denken dat hij ze tegen zou komen. Ze zouden doen alsof ze vergeten waren dat ze Alex zo vaak hadden opgewacht na school om hem in elkaar te trappen, alsof ze nooit hadden gelachen als hij struikelde omdat zijn veters aan elkaar waren geknoopt. Nee, ze zouden volledig tevreden met zichzelf naar hem glimlachen, met hun walmen aftershave om zich heen, het haar zorgvuldig naar achteren gekamd. En wanneer hij weg was, dan zou de lol beginnen. Alex deed dan liever nog wat meer moeite om de deur van het wrak dat hij auto noemde dicht te rammen.

Het had die dag geregend, zoals het eigenlijk constant deed de laatste tijd. Mensen begonnen zich af te vragen of de hemel niet leeg was ondertussen, zoveel water was er al uitgevallen. Het zou niet lang duren of delen van de stad zouden onder water komen te staan. Net zoals de voortuin van Alex Appelmans. Zijn huis lag natuurlijk op het laagste punt van de straat, waardoor het onderste gedeelte van zijn te lange broekspijpen doorweekt raakte toen hij naar zijn voordeur waadde. Hij wenste in zichzelf dat zijn slot niet zou zijn vastgeroest en hij nog naar binnen kon, maar hij slaagde erin de sleutel om te draaien en naar binnen te stappen, de deur gauw sluitend zodat er geen water binnen zou komen. Hij hing zijn natte bruine jas over de verwarming, ook al had dat weinig zin omdat deze was uitgevallen, en liep de woonkamer in.

Kate stond met haar rug naar hem toe de laatste spullen in een koffer te stouwen en hoorde hem binnenkomen. Ze draaide zich om en hij kon zien dat ze gehuild had. Zielig mens, alsof zij zo’n zwaar leven had. Ze had het huis bijna voor zichzelf, van Alex kon ze niet veel last hebben. Hij had haar de laatste tijd vaker gezien met behuilde ogen. Ze vond zichzelf wel heel wat, zoveel medelijden met zichzelf. Begrip tonen voor andere mensen was niet Alex’ grootste talent.
‘Wat ben je aan het doen?’ vroeg hij, op een toon alsof hij vroeg of ze even de boter wilde aangeven van de andere kant van de tafel, wat ook wel het grootste gedeelte van hun conversaties vormde. Ze keek hem aan, zoals hij niet kon herinneren dat ze ooit had gedaan.
‘Ik ga weg,’ zei ze, ze sloeg haar ogen neer en wriemelde wat aan haar handen.
‘O’, was wat Alex uit kon brengen. Als hij eerlijk was kon het hem ook niet echt veel schelen of ze er was. Maar hij zou nu zelf voor zijn eten moeten zorgen als hij thuis kwam.
‘Is dat alles dat je ervan kan zeggen?’ vroeg ze ongelovig, ze kon er duidelijk niet tegen als hij niet boos genoeg werd als zij boos op hem was. Alex voelde zich leeg, zijn emoties waren op. Hij voelde zich zielig, dit soort dingen moesten hem gewoon overkomen. ‘Ik ken die blik’ zei ze scherp, ‘je voelt je weer het slachtoffer, ik snap het al. Alex, alsjeblieft, dacht je nou echt dat we op deze manier oud zouden worden? Dat we een toekomst met zijn tweeën hadden? O nee, wacht, jij denkt helemaal niet na over dingen als de toekomst. Nou, voor als het je nog niet opgevallen was, ik denk over zoiets wel na. Ik heb iemand nodig waar ik een toekomst mee heb, waar ik me gelukkig bij voel. En dat heb ik me bij jou al een hele lange tijd niet meer gevoeld.’ Ze zuchtte. Hij keek haar boos aan, waarom was de hele wereld tegen hem? Alsof het zijn taak was om haar gelukkig te maken. Hij vouwde zijn armen over elkaar en rechtte zijn rug, wat er erg apart uitzag bij iemand die er zo klunzig uitzag als hij, en stelde de vraag die hij al lang had willen stellen:
‘Waarom ben je eigenlijk al die tijd bij me gebleven? Verdiende ik dat? Heb ik iets gedaan waardoor je het idee had dat ik je een gelukkig gezin zou geven?’ Hij rolde met zijn ogen, ‘of was ik zo zielig dat je uit medelijden bij me bleef?’ Er rolde een traan over Kates wang. Ze wist dat hij gelijk had, ze was bij hem gebleven uit medelijden, zich erbij neerleggend dat ze niet beter kon krijgen en hopend dat hij nog verder zou opgroeien en zich zou ontwikkelen tot een man die haar goed kon onderhouden. Alex hoorde haar diep ademhalen.
‘Bespaar me je zelfmedelijden, Alex, wanneer ga je nou eens opgroeien? Wees eens een vent, man, maak eens iets van je leven!’ Ze schopte dramatisch tegen de tafelpoot. ‘Stop eens te denken dat iedereen tegen je is, en je niks kan bereiken in je leven, durf eens te dromen!’
Het was de bedoeling dat dit erg indrukwekkend klonk, maar het deed Alex weinig. Dromen had hij al lang geleden opgegeven. Kate zuchtte nogmaals en veegde haar tranen weg. Ze pakte haar koffers, trok boos haar jas aan en vertrok, om nooit meer terug te komen. Alex bleef alleen achter.

Je zou bijna medelijden gaan voelen voor Alex Appelmans, niet wetend hoe hij iets moet maken van zijn leven. Toch was het vertrek van Kate een belangrijke gebeurtenis die vele gevolgen voor het leven van Alex zou hebben. Als hij niet had gekeken hoe ze haar koffers door de diepe plassen in de voortuin probeerde te slepen, had hij misschien wel niet gezien hoe ze werd nagekeken door de nieuwe buurvrouw, die aan het werk was in haar voortuin, die, bijzonder genoeg, nog droog stond. Alex nam zich voor straks even een praatje met haar te gaan maken, om even kennis te maken. Hij had zelf niet door wat voor een vreemde gedachte dat voor hem was. Alex en praatjes maken? Misschien voelde hij op dit punt al de onzichtbare kracht die hem naar haar toe trok, dezelfde kracht als die later nog levens zou kunnen redden.

[Artemiss]

Waar je heen wilt met dit verhaal, is me nog niet duidelijk. Evenmin is het me duidelijk waarom dit verhaal in de fantasy-categorie staat, maar dat komt waarschijnlijk nog.

Op zich zit de inhoud en loop van je verhaal goed in elkaar, wat zeker een compliment waard is, want dat is lang niet altijd (bij mijzelf bijvoorbeeld vaak niet) het geval. Alleen heb je een schrijfstijl die mij (en ik vermoed ook anderen) weinig aanspreekt.
Ik zal proberen uit te leggen hoe dat komt, te beginnen bij je eerste paar posts. Het ziet er, zoals al gezegd is, uit als een samenvatting. Als je een verhaal schrijft, moet je nooit de geschiedenis als een verslag opschrijven. Het moet tenslotte leuk zijn om te lezen, dus stop er hier en daar een fragmentje uit zijn jeugd (bijvoorbeeld) of beschrijf zijn vader, zijn moeder of de pestkoppen. Nu ga je overal met een sneltreinvaart doorheen en wordt de lezer overrompeld met het korte levensverhaal van ene meneer Appelmans (een wat onserieuze naam voor een serieus verhaal wellicht?), van wie we eigenlijk amper weten wie hij is.
Zijn depressiviteit kun je ook beter beschrijven. Wat denkt hij nou precies? Wat verwacht hij van het leven? Wat zijn zijn herinneringen? De dialoog met zijn vriendin was redelijk in orde, maar zet zinnen tussen aanhalingstekens wel telkens op een nieuwe regel, dat staat verzorgder. Bovendien vraag ik me af hoe zo'n onuitstaanbaar figuur ooit aan een vriendin of iets in die strekking is gekomen.
Verder zou het goed zijn (maar misschien was je dat nog van plan) om wat te vertellen over wat voor werk hij precies doet? 'Een baan waarvan hij kan leven' is een beetje vaag.

Het spijt me voor mijn vlammende kritiek, maar ik hoop wel dat je wat met mijn adviezen kan... Succes met het vervolg van je verhaal. Denk eraan: het is een verháál, geen verslág.

[WaitForTheMorning]

Hey Artemiss,

Allereerst: jammer dat je het niet zo leuk vond! Dankjewel voor je adviezen, ik zal kijken of ik er wat mee kan doen. Toch denk ik dat de schrijfstijl, het verslag, de een tikkeltje onserieuze toon, belangrijk is voor hoe ik dit verhaal wil brengen. Misschien komt dit op sommigen vreemd over, en ik weet ook dat het niet erg lijkt op de meeste verhalen die je hier tegenkomt. Vanaf de derde post is het sowieso niet meer de inleiding, en zal je merken dat het minder een samenvatting wordt. Maar de geschiedenis, of het verslag, vond ik bij de stijl van het verhaal passen. Ik ga wel proberen om uitgebreid te schrijven, want ik weet dat ik soms heel snel door de gebeurtenissen heen ga!

More to come...

[Xatham]

In tegenstelling tot Artemiss, ben ik wat positiever. En wil ik je ten eerste een compliment maken voor je ruime woordenschat. Je gebruikt een heleboel woorden waarvan ik wilde dat ik ze zonder na te denken in een verhaal kon gebruiken. Hoe samenvattend de eerste alinea's ook waren, ik heb wel het gevoel dat ze een beetje bij het verhaal horen. Daarnaast -ik kan me niet meer precies herinneren welke- heb ik boeken gelezen die ook op zo'n samenvattende manier begonnen. Misschien zelfs zou jouw verhaal zo een boek kunnen zijn dat ik verplicht voor Nederlands op mijn boekenlijst zou hebben staan. Helaas, vind ik in tegenstelling tot dat nog niet dat het verhaal echt iets pakkends heeft, maar ik hoop en denk dat dat wel zou kunnen veranderen als de samenvattende stukjes voorbij zijn.
Om maar even antwoord te geven op de vragen aan het tipp-ex team: het is zeker begrijpelijk, het leest lekker, maar het verhaal is op dit moment nog een tikkeltje té beknopt.
En net als Artemiss vroeg ik me ook af waarom je het in het Fantasy-board hebt geplaatst.
Hopelijk heb je wat aan mijn feedback en ik ga zeker verder lezen!

P.S. Ik had eigenlijk niet verwacht dat er zoveel schrijftalent tevoorschijn zou komen bij jou

[Saskjezwaard]

En ik kom ook langs^^ en ben ook een stuk positiever dan Artemiss
Je verhaal doet me aan een ander soort verhaal denken, maar ik kan nu niet op de naam of schrijver komen. Ik vind het echter wel heel leuk geschreven, een beetje spottend en luchtig, terwijl het toch best wel zware kost is. Mooi om te zien dat het je goed lukt!
Je inleiding is inderdaad samenvattend, maar je hebt een goed evenwicht gevonden tussen details en informatie. Het leest lekker weg, net zoals je tweede en derde stukje. Ergens hoop ik dat er elven in voorkomen, waar je het over had in je eerste post. Ik ben gek op elfen^^
Oh, nog twee tips, je springt halverwege je derde post een paar keer over naar Kate, hoe zij de wereld ziet. DAt staat niet netjes in een boek, ik zou aanraden om dat eruit te halen en het niet meer te doen. GEwoon aan 1 pov houden werkt altijd het beste
En tip 2 heb je eigenlijk al gehad van Artemiss, elke keer als iemand anders iets zegt, moet het op een nieuwe regel. Zo zie je het ook in boeken^^ het wordt er een stuk overzichtelijker van wie wat zegt, en zorgt er ook voor dat de tekst was luchtiger is om door te lezen. 2 voor de prijs van 1 haha xD
Dit vind ik trouwens een mooie openbaring^^ dat mensen zo verschillend tegen een verhaal aan kunnen kijken. Zo zie je maar weer dat de één iets mooi kan vinden, terwijl een ander er niks aan vindt. Je kan nooit iedereen tevreden stellen, jammer genoeg.
Ga zo door, ik blijf je volgen^^ je maakt me wel heel nieuwsgierig naar wat die buurvrouw nu precies gaat doen en waarom bij haar het gras juist wel droog is. Heks?
Oh, volgens mij weet ik waar je verhaal mij aan doet denken. Roald Dahl schrijft volgens mij ook een beetje zo, maar dat weet ik niet zeker, tis lang geleden dat ik iets van hem heb gelezen. Maar volgens mij lijkt je stijl een beetje op die van hem

Ik ben nu eigenlijk wel benieuwd waar jij en Xatham elkaar van kennen

[Jeetje]

Zie je weer hoe smaken verschillen, want de stijl van dit verhaal en met name de eerste twee posts sprak mij juist wel weer erg aan. Ik ben echt een moeilijke lezer, voornamelijk van mijn computerscherm. Meestal red ik het niet tot de tweede post en haak ik halverwege de eerste af (slecht, ik weet het...). Bij jou heb ik echter al je posts gelezen, ondanks dat de titel me niet echt aansprak. Je wist mijn aandacht vast te houden en ik denk dat dat in mijn geval voornamelijk door je stijl komt. Je maakt inderdaad goed gebruik van je woordenschat en de zinnen hebben allemaal een mooi, staccato-achtig ritme dat in het hele verhaal doorloopt, voornamelijk in de inleiding. Niet dat je inhoud slecht is overigens, het loopt allemaal mooi in elkaar over. Je titel en de stijl doen ook mij denken aan andere boeken, maar daar is niets mis mee omdat je de stijl (naar mijn mening) goed beheerst en er je eigen draai aangeeft.

Ik dacht in eerste instantie dat je ouder zou zijn, maar zag in je voorsteltopic dat je achttien bent. Ik betwijfel ten zeerste of mijn stijl zo uitgesproken en kloppend was als de jouwe toen ik achttien was en of die dat uberhaupt nu wel is. Als dit dan ook nog je eerste verhaal is, niets dan respect van mijn kant

[Tijgerlelie]

Ik ben het wat meer met Artemiss eens. Je stijl is erg leuk, voor de eerste twee stukken. Dan begin ik te verwachten dat ik echt meegezogen wordt in zijn wereld en dat blijft uit. Op de een of andere manier blijf ik, net zoals de verteller, boven het leven van Appelmans hangen, niet erin.

Dan zeg je ergens dat hij in Parijs opgroeit? Appelmans en Paul Grutjes en Tony Tollen zijn nou niet bepaald Franse namen. Hoe dan ook is het nog steeds in Europa en ik vind het vreemd dat, zeker in zo'n grote stad als Parijs, hij tot zijn achtste buiten school heeft kunnen blijven. En er zijn heel veel wetten die het verbieden om op je tiende een krantenwijk te lopen, volgens mij gelden die ook in Frankrijk. Iets met kinderarbeid. Hoe komt hij dan aan die baan? Ik krijg in ieder geval de indruk dat het in de moderne tijd speelt, niet voor de tweede wereld oorlog...

Je schrijfstijl heeft zeker flair vind ik, erg licht ondanks de deprimerende toestand van Appelmans zijn leven. Dat vind ik knap en kan ik ook zeker waarderen. Maar ik mis de klik die me mee zuigt. Het blijft te beschrijvend op de een of andere manier. Maar het idee van hem als antiheld vind ik wel leuk. Ik heb zo'n vermoeden dat hij in een soort fantasy wereld gaat belanden en dan is zo'n vat vol zelfmedelijden en passiviteit weer een leuke afwisseling van de knappe rappe sterke helden.

[WaitForTheMorning]

Dank jullie wel allemaal voor de leuke en nuttige reacties! Jullie zijn allemaal heerlijk ongeduldig met jullie drang naar fantasy-elementen hihi Dat komt, dat komt!
@Xatham: haha, dat je het voor Nederlands kan lezen, moet ik dat opvatten als een compliment? Ik heb geprobeerd om iets uitgebreider te zijn in de volgende post, maar ik ben al snel bang dat het langdradig wordt als ik langer bij een gebeurtenis stil sta. En ik ben full of surprises he haha
@Saskjezwaard: wie weet, wie weet, kom je nog een elf tegen tussen de mist ^^ Je kritiek was zeer nuttig, heb het dialoog aangepast (had Artemiss ook al goed opgemerkt ). En dat van Roal Dahl vond ik helemaal leuk om te horen!!! Mijn zusje had mijn verhaaltje ook al gelezen en het deed het haar ook wel aan hem denken Roal Dahl is cool! O, en Xatham en ik kennen elkaar van de opleiding wij genieten samen van colleges over integralen en verticale krachten...
@Jeetje: ah cool commentaar, dat is zeker leuk om te horen! Ik hoop dat de volgende posts je genoeg drang geven dat ook jij blijft lezen
@Tijgerlelie: nuttig commentaar! Hier kan ik zeker wat mee! Ik hoop dat de komende post je wat meer meeneemt! En wat betreft die namen kan ik je alleen maar keihard gelijk geven, daar zat ik ook al mee, pure inspiratie doodheid Wat betreft de vreemde manier waarop Alex opgroeit, dat is mijn manier om aan deze wereld te ontsnappen, zie het als een opstapje naar een echt andere wereld waar, als je blijft lezen, ik je mee naartoe ga proberen te slepen

Een nieuw stukje dan maar?

Over hoe Alex een praatje ging maken

Een week was voorbij gegaan en het regende nog steeds. Alex voelde zich nog depressiever dan normaal en hij besteedde het grootste deel van zijn tijd aan het bestuderen van de scheuren in zijn plafond. Hij wist niet goed of hij erg geraakt was doordat hij Kate kwijt was, of meer gewoon door het feit dat hij nu weer alleen was. Hij voelde zich alleen. Kate had gelijk gehad, hij verdronk in zelfmedelijden, had geen oog meer voor de normale wereld om zich heen. De regen ratelde maar door op het dak, het zou hem niks verbazen als er lekkage zou ontstaan. Hij sloot even zijn ogen en nam een diepe hap adem. Het was beter als hij zijn levensstijl zou aanpassen. Misschien moest hij een andere baan zoeken, vrienden maken, er eens op uit gaan.

Mooie voornemens, die had Alex Appelmans nu wel. Dat was al iets. Maar hij zou de eerste niet zijn waarbij hier maar weinig van terecht kwam. Gelukkig was er de nieuwe buurvrouw.

Alex keek vanachter zijn raam naar hoe de vrouw aan het werk was in haar voortuin. Er was geen dag voorbij gegaan dat ze niet in de weer was met haar hortensia’s of zich uren lang achtereen vermaakte met het bestuderen van de begonia’s. Haar lange sluike donkere haar was zeiknat, evenals de lange witte jurk die ze aan had. Apart figuur. Ze zal wel krankzinnig zijn, mompelde Alex in zichzelf. Toch deed ze wat met hem. De manier waarop ze naar haar planten keek, alsof ze gevoelens hadden, alsof het haar kinderen waren die ze onder haar hoede nam. Het maakte hem nieuwsgierig.
Alex trok zijn jas aan, zette zijn kraag omhoog en stapte de regen in. Hij leek wel gek.

Nu is een klein stukje informatie over deze vreemde buurvrouw wel op zijn plaats. Als Alex niet constant met zijn eigen trieste gevoelens bezig was geweest, had hij misschien wel opgemerkt hoe de vrouw in het huis naast hem was komen wonen. Misschien had hij het vreemd gevonden dat de gezellige familie Moulin plotseling was vertrokken, zonder ook maar iets te melden. Niet dat ze een goede band met elkaar hadden, het feit dat Alex de vele voetballen die in zijn achtertuin terecht kwamen meteen uit elkaar scheurde had hun relatie niet echt versterkt. Als Alex wat meer om zich heen had gekeken was het hem misschien opgevallen hoe in de afgelopen drie dagen dat de vrouw in het huis leefde, de tuin van leeg naar een regelrechte wildernis was veranderd. Misschien was het hem opgevallen dat ze nooit haar huis verliet om boodschappen te doen, te werken, of wat dan ook. Maar hoe oplettend hij ook zou zijn geweest, hij zou niet hebben kunnen weten dat ze haar intrek in het huis slechts had genomen om hem in de gaten te houden.

De plas voor Alex’ voordeur was nog verder gegroeid en hij moest zijn best doen niet weg te zakken in de zacht geworden grond eronder. Ietwat onhandig waggelde hij op het vrouwtje af.
‘Hai,’ mompelde hij wat klunzig. Ach ja, het was een begin.
‘Hai!’ antwoordde de vrouw, met een verrassend heldere stem. Ze keek op en toen gebeurde het. De vrouw, die er jonger uitzag dan Alex in eerste instantie had verwacht sloeg haar enorme kastanjebruine ogen op, zwaaide haar lange steile haar over haar schouder en lachte een prachtige glimlach. Haar bleke egale huid glansde licht, haar puntige oren verraadden haar niet-menselijke afkomst. Alex stond aan de grond genageld, kon zich niet verroeren. Ze was… mooi. Hij vergat de wereld om zich heen. Het leek alsof er mist om hun heen door de straten kolkte, de wereld opslokte. Het voelde koud, zijn wimpers plakten aan elkaar. Maar het voelde goed, zijn aandacht ging slechts naar deze vrouw, alleen die prachtige jonge vrouw.
Met een schok greep hij naar zijn wang, waar hij zojuist een harde striem had gevoeld. De mist verdween net zo snel als die was op komen zetten.
‘Ik zie het al, dat kwijlen moet je echt gaan leren beheersen.’ zei het vrouwtje dat tegenover hem stond. Verward en nog lichtelijk in shock nam Alex haar in zich op. Ze was duidelijk niet de jonge vrouw die hij net voor zich had gehad, ze was eerder een jaar of zeventig. Haar met rimpels gevulde gezicht kon niet verhullen hoe haar bruine pretoogjes hem geamuseerd in zich op namen. Ze sloeg haar gewaad over haar schouder en steunde op haar stok.
‘Dag meneer Appelmans, leuk dat u u even komt voorstellen. Mijn naam is Tylling, Lauren Tylling.’ zei ze met een lachje. ‘Maar voor u is het gewoon Lauren.’ voegde ze er knipogend aan toe en ze gaf hem een porretje in zijn zij.

Alex was niet erg getraind op sociaal gebied en wist niet goed wat zijn volgende beweging nu hoorde te zijn. Hij kon zich later maar weinig herinneren van de vreemde dertig minuten die volgden op hun ontmoeting. Wel wist hij me nog te vertellen, dat haar uitnodigen voor een maaltijd het enige logische was dat hij in die voortuin leek te kunnen doen. Zo gezegd, zo gedaan. De vrouw leek niets om zijn onhandige manieren te geven. En zo kwam het dat ze tegen over elkaar aan Alex’ keukentafel zaten, met een bord spaghetti voor hun neus. De spaghetti was best geslaagd, zonde eigenlijk dat hij zich er later nog maar zo weinig van zou kunnen herinneren. Veel is niet blijven hangen, voor zover hij wist zaten ze het ene moment nog tegenover elkaar, wachtend tot de eerste zou beginnen met eten, het volgende moment was hij in slaap gevallen.

Mist, niets dan mist. Zo dicht dat hij zijn voeten niet kon zien. De witte wolken kolkten om hem heen, ontnamen hem het zicht. Het voelde koud, ijzig, het leek zijn huid te bevriezen. Het ging dwars door hem heen. Zijn kleren namen de koude temperatuur over, zijn wimpers plakten aan elkaar, zijn ogen tuurden in de diepe leegte. Alex verloor alle besef van tijd een plaats. Hij kon niet zien waar zijn voeten op stonden, vanaf zijn middel was zijn lichaam te ver in de mist gehuld. Toch, op de een of andere manier, gaf het hem een vreemd gevoel. Een gevoel dat hij zijn leven lang nog niet had gekend. Het begon daar, ergens in zijn lichaam, hij kon niet goed zeggen waar. Maar het was een begin, het leek wel… vreugde. Iets pakte zijn arm vast en sleurde hem mee de diepte in. Alex Appelmans was volledig in handen van iets anders, en het was niet menselijk.

[WaitForTheMorning]

En nog een nieuw stukske Alle commentaar is nog steeds zeer welkom!

Over hoe Alex droomde zoals hij in jaren niet had gedaan

Daar waren ze weer. Diep bruine ogen. De vrouw leek voor hem te zweven, ze had Alex’ arm in een krachtige greep. Het onbeschrijfelijk goede gevoel groeide in Alex’ borst. Hier hoorde hij te zijn, hij ging vinden wat hij zocht. De vrouw leek een jongere versie van de Lauren waar hij zonet nog mee aan tafel had gezeten, maar dat was een andere wereld, hij was nu waar hij hoorde te zijn.

Als Alex zichzelf op dat moment had gezien, zou hij waarschijnlijk spottend in lachen zijn uitgebarsten. De manier waarop hij, totaal in de ban van de gedaante voor zich, door de ruimte leek te zweven, de mist die hem het zicht ontnam van wat er om hem heen was, het had iets weg van een goedkoop boek dat zijn moeder nog wel zou kunnen hebben lezen.

De jongere versie van Lauren trok zachtjes, maar dringend, aan zijn arm. Alex liet zich gedwee meenemen, waar ze dan ook heen zouden gaan. Het maakte niet uit waar ze heen zouden gaan, want hij was met haar. Zijn kleren waren te versleten om de mist tegen te kunnen houden, een koude rilling trok over zijn rug. Het voelde goed. Hij voelde zich fris, alsof hij werd gewassen van al het kwaad dat hij ooit had gekend. Zijn voeten raakten iets kouds. Stenen? Het was kouder, het leek wel… ijs. Hagelstenen. Het was alsof iemand na een heftige hagelbui alle stenen had verzameld en bij elkaar had gelegd. Zijn oude schoenen lieten de kou meteen doortrekken naar zijn tenen. Hij voelde hoe de vrouw hem meetrok naar voren, hij verplaatste zijn voeten over de koude stenen. Het was niet glad, zijn schoenen leken licht aan de stenen te plakken waardoor hij genoeg grip had. Voorzichtig deed hij zijn stappen. De stenen hielden niet op, alsof hij door een veld liep van hagelstenen. Hij hoorde ver weg zijn eigen doffe voetstappen op de vreemde ondergrond. Gek genoeg leek de vrouw geen voetstappen te hebben. Hij had een stuk of tien stappen gezet en begon zich net af te vragen waarom hij hier zo doelloos over een verzameling hagelstenen aan het lopen was, toen de vrouw zijn arm plotseling losliet.

Alex probeerde zijn ogen te openen en sloot ze meteen weer. Hij probeerde met zijn ogen dicht te voelen waar hij was en kwam erachter dat hij weer op zijn keukenstoel zat, zijn hoofd was voorover in zijn bord met spaghetti gevallen. Prettig. Hij voelde de smurrie tussen zijn wimpers, het leek zelfs in zijn neus te zitten. Hij tilde voorzichtig zijn hoofd op en met zijn gezicht nog onder de saus dacht hij na over wat er zojuist was gebeurd. Had hij gedroomd? Had Lauren hem in slaap gebracht? En was zij het die naast hem was geweest in die vreemde wereld van mist? Haar bord spaghetti stond nog onaangeroerd tegenover hem op tafel. Verward wankelde hij overeind, zijn stoel viel achterover op de grond. Met de saus nog op zijn gezicht ging hij de deur uit, vastbesloten die Lauren eens even aan de tand te voelen. Hoe durfde ze hem zo mee te slepen? En wat was het dat hem zo deed gehoorzamen?

Lauren zat weer in haar voortuin, alsof er nooit iets was gebeurd. Hij stapte op haar af, hopend dat hij haar dit keer normaal zou kunnen aankijken zonder dat de mist weer zou komen opzetten. Dat was gelukkig het geval en hij keek haar zo boos aan als hij maar kon.
‘Wat wás dat?!’ vroeg hij. Lauren keek op, haar gewaad opnieuw nat van de regen. Ze keek hem geamuseerd aan.
‘Goedemiddag, meneer Appelmans!’ zei ze vrolijk. ‘Hoe maakt u het? En wat was wat?’ Alsof ze niet doorhad waar ze hem mee naartoe had gesleept.
‘Houd je niet van de domme!’ zei Alex chagrijnig, alle beleefdheden achter zich latend, ‘Je weet best wat ik bedoel. Zo stom ben ik niet. Het ene moment zaten we nog te eten en het volgende moment was er… was er…’ Hij stopte even, wat was er eigenlijk? Waar was hij geweest?
‘Mist?’ maakte Lauren zijn zin af. ‘Zag je mist? Veel mist? Als in: zoveel mist dat ik mijn voeten niet meer kon zien?’ Alex knikte langzaam.
‘Maar dat was jij, toch? Die naast me liep? Jij had mijn arm vast! Je was er zelf bij!’ Maar Lauren leek al niet meer te luisteren. Ze fronste haar gerimpelde gezicht en leunde op haar stok.
‘Daar was ik al bang voor, het lijkt erop dat we helemaal bij het begin moeten beginnen.’ zuchtte ze. Alex keek haar niet-begrijpend aan.
‘Wat?’ was wat hij uit kon brengen. Lauren keek hem aan.
‘Ik ga je leren zien.’ zei ze, waarna ze zich omdraaide en haar huis binnen ging, een verwarde Alex alleen achterlatend.

[Xatham]

Oeeeh... Je brengt wat mysterie in het verhaal. I like that. En ik begin je schrijfstijl ook steeds leuker te vinden.
Twee dingetjes nog:
Als je na een zin doorgaat met een citaat moet je daar niet met een hoofdletter beginnen en het citaat niet met een punt afsluiten.

‘Daar was ik al bang voor, het lijkt erop dat we helemaal bij het begin moeten beginnen.’ Zuchtte ze.

Dit had zo moeten zijn: ‘Daar was ik al bang voor, het lijkt erop dat we helemaal bij het begin moeten beginnen’ zuchtte ze.
Snap je wat ik bedoel? Dit doe je nog een paar keer meer fout zo.
En ik wil je adviseren om te wachten met nieuwe stukjes te plaatsen tot je een paar reacties hebt gekregen. Als je nog geen reacties gehad hebt, wil dat zeggen dat mensen je verhaal nog niet hebben bijgelezen en hoe meer stukjes er dan bij komen, hoe meer iemand dan in een keer moet lezen en dan kan het zijn dat ze gaan op zien tegen de hoeveelheid verhaal die je in de tussentijd hebt geschreven. Volgens mij praat ik echt wartaal... hopelijk snap je wat ik bedoel
Ik ben benieuwd hoe het verder gaat!

[Laertes]

Ik wil je ten eerste complimenteren met je originele begin. Je begint in een normale wereld, en vervolgens begin je langzaam uit te bouwen naar de wereld waar je naartoe wil. Detaillering is mooi.Ik hoop alleen wel dat de fantasy wereld geen droom is je woordgebruik komt hier en daar perfect bij elkaar. Commentaar dat ik kan geven is om de spanningsboog wat eerder in te zetten, ga zo door!

[WaitForTheMorning]

Aaah thanks Xatham! Ik vroeg me al af hoe dat moest. En nu toch maar een nieuw stuk(je), het is alleen veel te lang geworden, het spijt me... maar jullie wilden uitleg, dus uitleg kan je krijgen

Over hoe Alex leerde zien

Twee weken waren voorbij gegaan zonder een teken van Lauren. Alsof ze van de aardbodem verdwenen was. Alex begreep nog maar weinig van de vreemde droom die hij had gehad toen ze op bezoek was geweest, maar toen hij op een miezerige dag voor haar huis stond te kijken naar haar keurig verzorgde bloemen, zich afvragend hoe ze het voor elkaar kreeg om de bloemen in dit weer te laten groeien, stond ze ineens weer voor zijn neus. Ze glimlachte onschuldig en gaf een knipoog die alleen maar kon zeggen: ik weet iets dat jij niet weet. Alex haatte zichzelf een moment omdat hij niet zinnigs wist uit te brengen. Het enige dat in hem opkwam zei hij dan ook maar meteen.
‘Je zou me leren zien zei je?’ Hij vroeg zich niet eens af of hij onbeleefd overkwam. ‘Wat wil je me laten zien dan?’ Lauren steunde op haar stok en staarde een moment bedachtzaam voor zich uit.
‘Wel, als ik u dat vertel, hoe weet ik dan of u het zelf kan zien, Meneer Appelmans?’ Alex had zo’n vermoeden dat het geen zin had om met haar in discussie te gaan en vroeg haar mee naar binnen in zijn huis. En zo kwam het dat ze met zijn tweeën ietwat ongemakkelijk op zijn bank zaten en Lauren hem een vraag stelde die hij niet had aan zien komen:
‘Hoe lang is het geleden dat u voor het eerst nadacht over het Mistrijk?’

Voor een gewone lezer is dit al een vreemde vraag. Het Mistrijk is een fantastische plek, dat zeker, maar de meeste mensen hebben er nog nooit van gehoord. Alex wel, sterker nog: het was een wereld die hij zelf had gecreëerd, tenminste voor zover hij wist. Maar het feit dat ze deze vraag stelde sloeg in als een bom. Het Mistrijk was een fantasie uit een ver verleden. Nog van toen Alex fantasie had, van toen hij nog durfde te dromen. Het moest al wel twintig jaar geleden zijn dat Alex voor de laatste keer tegen zichzelf zei dat hij moest stoppen te vluchten in de domme dromen van een kind. Het was daarom dat hij niet meteen wist hoe hij moest reageren.

‘Het Mistrijk? Eeh.. nou… Hoe…? Waarom…? Eh, wat?’ Hij fronste zijn wenkbrauwen en schoof een stukje van Lauren af. Ze keek hem onschuldig aan.
‘Weet ik niet… Lang geleden. Maar wat weet jij daar van?’ stamelde hij.
‘Ik woon daar.’ zei ze. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Alsof ze het over één van de dorpjes even buiten de stad had. Alsof ze dit soort dingen gewoon kon zeggen zonder dat Alex alleen nog maar minder van deze hele gestoorde situatie ging begrijpen.
‘Wie bén jij?’ Alex stond op en keek haar boos aan. ‘Een half uur na de eerste keer dat ik je zie breng je me onder hypnose zonder dat ik daarom vroeg, om me vervolgens te droppen in de één of andere droom waar ik geen hand voor ogen kan zien. Vervolgens laat je twee weken niets van je horen en dan begin je te kletsen over een oude kinderdroom alsof je er zelf bent geweest!’ hij zette zijn handen in zijn zij om zijn woorden kracht bij te zetten. ‘Ik kan je dit vertellen: je woont niet in het Mistrijk, je woont in het huis naast het mijne, je bent al oud en hebt geen idee meer van wat er in de wereld om je heen gebeurt. Je begint krankzinnig te worden en ik wil dat je nu mijn huis uit gaat!’ riep hij, harder dan hij had gewild. Maar Lauren verroerde geen vin en dat maakte hem alleen maar kwader. ‘Wat wil je van me dan? Kan je me dan tenminste gewoon uitleggen wat er hier aan de hand is?!’
‘Ik wou dat ik dat kon, ik wou dat ik je alles in één keer kon vertellen, maar ik zou dagen bezig zijn… O god, we hebben geen tijd te verliezen.’ Als je goed keek kon je een traan in haar linkeroog zien opwellen. Ze nam adem en keek Alex doordringend aan. ‘Meneer Appelmans, ik… wij hebben u nodig, meer dan u zich zou kunnen voorstellen. Dus ik ga het u niet uitleggen, ik ga het u laten zien. Of beter gezegd: u gaat het uzelf laten zien.’ Ze lachte verdrietig. ‘Maar ik moet u daarvoor eerst iets moeilijks vragen.’ Ze wachtte even om alle informatie door te laten dringen. ‘Ik moet u vragen om terug te gaan naar de tijd dat u nog durfde te dromen. Zolang u de wereld waar u in die tijd zo vaak over nadacht blijft wegdrukken hebben we niets aan u. Wanneer u zich er voor open stelt kan ik u meenemen, en geloof me, dat is nodig.’ Ze keek alsof de wanhoop haar nabij was. ‘Meneer Appelmans, een wijs man vertelde me ooit: “Hij, die gelooft in wat voor anderen een wonder lijkt, zal het dichtst bij wonderen komen.” En hij had gelijk.’

Wanneer Alex niet zo’n depressief figuur was geweest, als hij dagelijks in een duur maatpak zijn rijkdom had geuit in de vergaderzaal, of misschien zelfs als hij zijn gehele jeugd goed verzorgd was geweest, zou hij nooit mee gegaan zijn. Maar voor een figuur als Alex had het leven niet zo gek veel zin en hij besloot alles te doen om de harde woorden van zijn vader te onderdrukken en terug te gaan naar de wereld waar hij zo vaak van had gewenst dat hij er zelf woonde. Hij haalde even adem en ging weer naast Lauren op de bank zitten.
‘Oké, vertel maar wat ik moet doen.’ Hij zag nog hoe Lauren blij verrast op keek, daarna was de normale wereld weg.

Weer die mist. Het kwam weer razendsnel opzetten en ging dwars door zijn kleren heen. Zijn wimpers plakten aan elkaar. Het gelukzalige gevoel nam razendsnel bezit van hem. Hier hoorde hij te zijn. Maar waar waren ze? Van alle gebouwtjes en wezens die hij ooit in zijn hoofd zag, herkende hij niets. Hij zag alleen de jongere versie van Lauren vlakbij zich.
‘Ziet er beter uit, hé?’ zei ze glimlachend, doelend op haar jonge huid en steile haar. Alex lachte ongemakkelijk terug. ‘Wat ziet u meneer Appelmans?’ Alex keek haar niet-begrijpend aan.
‘Wat ik zie? Ik zie niets! Kan jij iets zien door deze mist dan?’ Lauren keek teleurgesteld.
‘Helemaal niets? Ik was al bang dat het niet zo gemakkelijk zou zijn.’ zuchtte ze. ‘Probeer u open te stellen. Weet u nog? De kleine Alex, helemaal alleen op zijn kamer, de deur op slot. En uren lang tekenen, schrijven, nadenken. Wat zag u toen? Dit is heel belangrijk, probeer u die wereld te herinneren.’

Alex probeerde het. Hij dacht aan die dag dat hij terug was gekomen van school, hij zal net negen zijn geweest. Hij had een 10 voor wiskunde gehaald die dag en had op de hele weg terug bedacht hoe trots zijn ouders zouden zijn. Maar Alex’ had het niet getroffen wat betreft zijn ouders en toen hij de kamer trots binnen was gestapt, wild zwaaiend met zijn proefwerk, vond hij zijn moeder stomdronken op de bank. Ze was niet helder genoeg om haar ogen te openen, zelfs niet toen hij voor haar hoofd met het blaadje zwaaide en riep hoe hij de andere jongens op school beter af was geweest. Teleurgesteld had hij zijn schouders laten hangen en was op zoek naar zijn vader gegaan. Die zat zich waarschijnlijk in de kroeg te bezatten en huilend was hij naar zijn kamer gerend. Daar had hij zijn hoofd in zijn kussen verstopt en deze wereld vervloekt om zijn oneerlijkheid. Dat was het moment waarop hij een wereld creëerde die beter was dan de gene waar wij in leven. Hij was opgestaan en had urenlang uit zijn raam naar de wolken gestaard.

Wat als er boven op die wattige figuren nog een andere wereld was? Een wereld die zoveel beter was dan hier? Misschien was er hier en daar wat wolkversteviging nodig, maar dan zouden die wolken stevig genoeg zijn om er hele volken op te laten wonen. En zo liet Alex het Mistrijk ontstaan. De grote burchten en drukke handelssteden van de mistelfen, de wolkengravers die leefden aan binnenwolkse rivieren, zelfs de Wijzen der Wolken ontstonden in zijn kinderlijke fantasie. Het was een wereld waar hij zich goed bij voelde, een wereld waarin aandacht werd gegeven aan de genen die het nodig hadden. Het was een wereld die hij als een thuis begon te zien, in de tijden dat zijn vader er niet was en zijn moeder aangeschoten door het huis slingerde. Meneer en Mevrouw Appelmans hadden beter moeten weten. Ze hadden moeten hebben doorgehad hoe het kind wegkwijnde in zijn eigen bedachte wereld. Maar het was pas na een paar jaar dat Alex’ vader zijn zoon verbood om ooit nog aan deze wereld te denken. En dat was te laat geweest, de wereld was in zijn hoofd gebleven. Hoe ver weg het nu ook leek, het was er nog. Alex fronste zijn voorhoofd en dacht. Hij dacht dieper na dan hij ooit had gedaan. Hij knipperde met zijn ogen en wenste dat hij weer zou zien wat hij ooit gecreëerd had in zijn hoofd. En hij zag het.

[Xatham]

Oeeehhh!!! Je verhaal wordt steeds leuker en steeds leuker. Ik hou van mysterie en daar zit je verhaal op dit moment vol van Ben benieuwd waar ze Alex voor nodig hebben in zijn eigen fantasiewereldje.
Twee dingetjes zijn me opgevallen:

Wanneer Alex niet zo’n depressieve figuur was geweest,

Volgens mijn gevoel moet 'depressieve' daar 'depressief' worden.
En ik miste een beetje waar de vader was (of hoe hij ontbrak) of hoe deze reageerde toen Alex met zijn 10 voor wiskunde thuis kwam.
Ik ben echt benieuwd naar het vervolg en ik snap niet waarom je maar zo weinig lezers hebt.

[Stardust.]

haaaaalllooooooooooo!
Het gaat supergoed! Vooral voor je eerste verhaal! Ik herken ook je stijl van de "samenvatting" weer terug en dat is een heel goed teken! Twee kleine puntjes, die ik eigenlijk te klein vind om te verbeteren, dus denk niet dat mijn hele dag is verpest of zo....
Één is: Waarom wacht Lauren twee weken als ze te weinig tijd heeft?
Twee: Ik denk dat versteviging beter is dan wolkversteviging
Maar zoals ik al zei (schreef) kun je dit geen fouten noemen, en ga zo door!!!!
(Ik ben verder heus niet bevooroordeeld hoor)

[-Maaike-]

In je allereerste post, zeg je dat dit je eerste verhaal is en mijn reactie is niet dat ik eieren naar je gooi, eerder een opgezakte mond en "wauw!" Ik vind het erg mooi geschreven. Het is een aparte schrijfstijl maar dat mag ik wel, daarmee onderscheid je van andere
Het verhaal kan ik als een film voor me zien, dat iemand het leven van een wegkwijnende man verteld en langzaam sleep je me mee naar het Mistrijk. Je hebt me nog niets laten zien, maar ik zou het graag echt kunnen zien ^_^

Schrijf snel verder! I want more!

Groetjes Maaike

[Laertes]

oeh, mooi spannend einde. Het wordt nu wel heel erg leuk, ik sluit mij aan bij xatham, dit moeten mensen lezen!! Nog wat verbeteringen om je scherp te houden:

Alex keek haar niet-begrijpend aan

Maak van niet-begrijpend, vol onbegrip

Wanneer Alex niet zo’n depressief figuur was geweest, wanneer hij één van de rationele en succesvolle mannen in dure maatpakken was geweest, of misschien zelfs als hij zijn gehele jeugd goed verzorgd was geweest

beter is: 'Wanneer Alex niet zo'n depressief figuur, een van de rationele succesvolle mannen of zo slecht verzorgd was geweest, zou hij nooit zijn meegegaan.'
Dit klinkt ook niet perfect, maar probeer die drie keer is geweest uit de zin te halen(a)

Ik hoop dat je vaker lange stukken schrijft, ik ben er namelijk veel te snel doorheen!

[WaitForTheMorning]

hallo mensen
@Xatham: thanks! Heb het even verbeterd
@Stardust.: hey zusje danku voor het lezen eerste puntje komt nog als je braaf blijft volgen, tweede komt ook nog trouwens hihi
@Maaike: wauw wat cool om dat te horen! Thanks!
@Laertes: niet-begrijpend vind ik moooooooooi en die andere zin is verbeterd Dankuu voor het lezen

Hier is een nieuw stukje, maar ben er niet zo zeker van. Dit is het punt waarop ik veel beschrijvingen ga geven over hoe de wereld eruit ziet, maar ik weet niet of het logisch leest... Anyways: enjoy!

Over hoe Alex in Caligo aankomt

Het was precies zoals hij het zich had voorgesteld. Precies zoals het er al die tijd in zijn hoofd uit had gezien. De mist die net nog zo dicht was geweest dat Alex zijn eigen voeten niet had kunnen onderscheiden, verdunde nu langzaam zodat de wereld om hem en Lauren heen zichtbaar werd. En wat hij zag was schitterend.

Voor hun strekte het pad zich uit. De verzameling hagelstenen glinsterde mysterieus in het zachte licht. Het leek te zweven in de lucht, onder het pad was slechts eindeloze mist te zien. Maar voor hen liep het pad door, tot het bij de poort kwam. De poort. Alex herkende de grijzige stenen van de hoge stadsmuur en de zware deuren die minstens twintig meter de lucht in reikten als de grootste en belangrijkste toegangsweg tot de hoofdstad van Mistrijk: Caligo. Alex was begonnen met deze stad toen hij vond dat de verschillende volkeren uit het rijk een plek moesten hebben om onder elkaar te kunnen leven. Er woonden zo’n 150.000 mistelfen, wat een groot aantal was voor de gemiddelde stad. Naast elfen bood de stad ook onderdak aan een onbekend aantal wolkengravers, die te vaak in de mist verdwenen om een nauwkeurig aantal te geven. Ten slotte woonden alle acht Wijzen der Wolken in het centrum van de stad.

Alex keek uit over het prachtige uitzicht dat hij vanuit het pad had. De huizen op het eerste niveau verdwenen bijna helemaal achter de robuuste stadsmuur, slechts de puntige daken van de rijkste elven waren zichtbaar. Het waren de statige huizen van de elven die het zich konden veroorloven op het niveau van de toegangsweg te wonen. Dat was maar voor weinig mistelven weggelegd, de meeste woonden op niveau twee, drie of zelfs vier. De stad werd nog steeds uitgebreid met wolkwijken, waar tegenwoordig alleen nog maar plek voor was op niveau drie en vier. Op deze niveaus was goede wolkversteviging noodzakelijk om de wolk dicht genoeg te maken om zo’n tien huizen te dragen, het aantal huizen dat te vinden is op de gemiddelde wolkwijk.
Alex begon naar voren te lopen. De voorste wolkwijken waren duidelijk zichtbaar in de mist. De drijfgedeelten van de licht glanzende huisjes verdwenen uit het zicht in de wolk waarop ze waren gebouwd. Het drijfgedeelte was van cruciaal belang voor een stevig huis dat weinig zou gaan verplaatsen, het zorgde ervoor dat het gewicht van het huishouden verdeeld werd over de wolk. De meeste gezinnen gaven hun huis een betere uitstraling door de punten aan de uiteinden van het drijfgedeelten licht omhoog te krullen.

Tussen de huizen in het centrum op het eerste niveau waren de hellingbanen te zien die naar de hogere niveaus leidden. Een hellingbaan was niet noodzakelijk voor een mistelf om naar boven te zweven, maar zweven in de vrije ruimte was heel gevaarlijk, de mist kon zeer plotseling op komen zetten en zou een elf snel kunnen laten verdwalen.

Waar de mistelfen nog huizen bouwden van dik verdichtte wolkstof, graafden de wolkengravers zich de wolk ín om een woning te creëren. Er waren al vele discussies in de Elfenraad geweest om te bepalen of de wolkengravers wel werden toegelaten in de stad, irritant als ze konden zijn. Veel zin hadden de discussies niet, want een wolkengraver vangen is nagenoeg onmogelijk. Het beste dat wolkengravers kunnen, is namelijk, zoals je misschien al verwachte, wolken graven. Wolkengravers vormen het oudste volk dat je tegenwoordig nog in het Mistrijk kan vinden. De wezens zijn niet groot, het gemiddelde lag op het moment dat Alex nog dagelijks aan deze wereld dacht rond de één meter tien. Maar ze zijn des te lomper. Ze geven je al gauw de indruk een rijk en welvarend leven te hebben, waarbij de drank niet mag ontbreken. Het gemiddelde mannetje heeft donker pluizig en wild haar, dat volgens de laatste mode tot net over de schouders wordt gehangen. Hun baarden beginnen al bij de oorlel en worden niet afgeknipt, tot de onhandige bossen in de weg gaan hangen bij het vervullen van de sanitaire behoeften. De rijkeren onder het volk kunnen zich een lange nette mantel veroorloven, maar de meeste gravers houden het bij een mantel tot boven de knieholte, wat ook een stuk praktischer is bij het graven. Helaas voelt het volk zich niet vaak geroepen om schone kleren aan te trekken en de stank is dan ook de beste manier om een graver in de buurt te ontdekken. De vrouwelijke gravers zijn altijd al erg gesteld geweest op hun ondergeschikte rol in het huishouden. Ik kan het ze niet kwalijk nemen, zo’n groot plezier is het wolken graven nu ook weer niet. De wolkengraafsters dragen het liefst een ruimvallende jurk van donkere stof, om hun warm te houden in de mistige holen waar ze hun kinderen verzorgen. Alle gravers hebben één belangrijke eigenschap gemeen: in alle twaalf vingertoppen bevinden zich sensoren zodat de wezens zichzelf kunnen waarschuwen voor naderende wolkeinden. Want als er iets gevaarlijk is, dan is het een wolkeinde. Stel je een onschuldige wolkengraver voor, hard aan het werk voor een nieuwe slaapkamer in zijn nederige huishouden. Hadden zijn vingertoppen hem niet gewaarschuwd voor een naderend einde van de wolk waarin hij aan het graven was, dan zou hij al gauw twintig meter naar beneden zijn geduikeld. Met alle nadelige gevolgen van dien.

Alex voelde hoe Lauren hem aanstaarde en keek haar aan.
‘Jij bent een mistelf, toch?’ Het was een overbodige vraag, zonder Lauren was hij nooit hier terechtgekomen en haar puntige oren hadden haar allang verraden. Ze knikte langzaam en liet toen haar ogen naar beneden gaan naar haar benen. Waar je voeten verwachtte ging haar witte gewaad langzaam over in de mist. Ze zweefde.

De mogelijkheid om te zweven maakte het leven op een wolk een stuk gemakkelijker. Mistelfen konden al zweven zolang als het volk bestaat. Op iemand die het voor het eerst ziet zal het een mysterieuze indruk maken. Maar ook op Alex, die het toch vaak genoeg had gezien in zijn gedachten en dromen, maakte het feit dat Lauren zo naast hem in de lucht hing nog een vreemde indruk. Het maakte haar nog mooier dan ze al was.
‘Wilt u mij volgen?’ vroeg ze en zweefde al een stukje naar voren. Alex volgde haar gedwee. Ze volgden het pad tot aan de poort, daar stonden ze even stil.
‘Wacht,’ zei Alex onrustig, ‘Ik moet het weten: droom ik dit? Word ik straks weer wakker, terug in de normale wereld? Terug in de zooi die ik van mijn huis heb gemaakt? Terug in… mijn leven?’ Het kwam er dramatischer uit dan hij bedoelde. Maar Lauren keek hem medelijdend aan.
‘Ik kan me voorstellen dat dat een wens van u is, maar dit is zo echt als het maar zijn kan. Ik kan u verzekeren dat u uiteindelijk weer terug kan naar waar u vandaan kwam. Maar eerst moeten we hier het één en ander oplossen.’ Terug naar huis gaan was wel het laatste waar Alex naar verlangde, maar voor hij kon reageren was de zware poort open gegaan. Lauren was verdwenen, alweer.

[mena1998]

Op deze niveaus was goede wolkversteviging noodzakelijk om de wolk dicht genoeg te maken om zo’n tien huizen te dragen, het aantal huizen dat te vinden is op de gemiddelde wolkwijk.

Deze zin vind ik niet zo lekker lezen, maar dat kan aan mij liggen.

Verder kon ik niets vinden.
Ik zie wel dat je veel aanhangers hebt met dit verhaal. Ik zal ook af en toe wel wat posten.
Schrijf voor die aanhangsels maar door, ze kunnen nog lastig worden naarmate ze groter/erger worden

[Xatham]

Echt weer een super leuk stukje!

tot de onhandige bossen in de weg gaan hangen bij het vervullen van de sanitaire behoeften.

Hier heb je een glimlach weten te toveren op mijn gezicht

Het enige wat ik verder nog kan vermelden is dat je wel erg vaak 'wolk' gebruikt, maar ik denk dat dat niet echt anders had gekund hier. En je uitleg van de wolkengravers was misschien wat aan de lange kant maar je hebt er wel je eigen draai aan gegeven waardoor het zeker niet saai was om te lezen.

[-Maaike-]

Je vertellingen over hoe dingen zijn, zijn niet te langdradig Ze vormen een goed beeld over hoe het daar is.
Zijn de wolkengravers en de mistelfen de enige wezens in het Mistrijk?

Ga zo door!

[WaitForTheMorning]

Thanks people! Ik ga het verbeteren Mena, als deze site weer lief is tegen mij en ik mijn enters niet kwijt raak als ik op edit druk -.-
En Maaike, just wait and you'll find out ^^

Jullie hebben er efkes op moeten wachten, maar hier is een nieuw stukje

Over hoe Alex de burcht binnenstapte

De zware deuren van de poort waren op een kier open blijven staan. Alex verbaasde zich een moment over het feit dat er geen wachters rond de poort stonden en liep daarna vlug achter Lauren aan. Hij moest hollen om haar niet kwijt te raken in de massa elfen waar hij op dat moment in terecht kwam. Vlug keek hij om zich heen om te kijken waar hij was. Dat was niet moeilijk te herkennen.

Ze bevonden zich op het grootste plein van de hele stad: het Nubéplein. Het was de belangrijkste en invloedrijkste plek van de hele stad, misschien wel het hele rijk. Zo ver hij kon kijken zag Alex elfen over het plein scharrelen op zoek naar interessante producten tussen de enorme zooi die werd verkocht op de grootste markt van het rijk: de Nubémarkt. Maar het plein stond niet alleen bekend vanwege de grote markt, op dit plein werden de belangrijkste beslissingen genomen van het Mistrijk, doordat de Elfenraad aan de oostkant gevestigd zat. Hier werden beslissingen genomen over wetten die moesten worden ingevoerd, over straffen die wezens hadden verdiend, maar ook voor een groot deel over de geheimhouding van het rijk. Het plein was rond, met een diameter van minstens 300 meter, en bedekt met oude kinderkopjes. Achter Alex bevond zich de weg die het rijk uitleidde, aan de andere kant van het plein bevonden zich nog drie wegen. Lauren leek naar de meest linkse toe te gaan en Alex haastte zich achter haar aan. Hij wist maar al te goed waar die weg heen leidde. Het was de toegangsweg tot de Nieuwe Burcht, de woning van de koninklijke familie van het rijk. Alex had geen idee wat ze daar te zoeken zouden hebben, maar hij wist dat verdwalen tussen deze massa wel het laatste was dat hij wou. Vanuit zijn ooghoeken zag hij een groep toneelspelers een stuk opvoeren. Aan de reactie van de toeschouwers te horen ging het om een komedie, die erg in de smaak viel bij de andere elven.

Alex scheurde zijn blik los en keek of hij Lauren nog zag, maar kon haar niet vinden. Wat was het ook een vreemd mens. Nou ja, mens… Elf dan. Maar vreemd vond hij haar wel. Het was nauwelijks te bevatten dat het nog maar twee weken geleden was dat hij haar voor het eerst had gesproken. Twee weken sinds de eerste keer dat ze hem de mist liet zien. En nu voelde het bijna normaal om in het rijk te lopen dat hij zelf had gecreëerd. Verward keek hij om zich heen. Hij kon gemakkelijk over de massa heen kijken, de elven waren stuk voor stuk een kop kleiner dan zijn slungelige figuur. Hij zag de krioelende massa elven op het plein, de stadsmuur er achter. En daarachter slechts dichte mist. Verschillende elven keken minachtend naar zijn zichtbare voeten. Het was alles behalve gebruikelijk dat er een mens door de hoofdstad heen liep. Hun ogen branden zich in zijn rug. Hij durfde nauwelijks terug te staren. Het overgrote deel van de elven was in witte kleden gehuld, het had iets engelachtigs. Hij voelde een tikje op zijn schouder en draaide zich om. Daar waren ze weer, grote kastanjebruine ogen. Lauren keek hem onschuldig aan. Hij had nu meerdere elven gezien, maar vond haar nog steeds uitzonderlijke mooi. Zoals ze met een beweging al zijn twijfels bij haar kon wegnemen.
‘Komt u nog?’ vroeg ze met een lachje, en was al bijna weer uit het zicht verdwenen. Dit keer volgde Alex haar sneller. De Nieuwe Burcht kwam in zicht.

De Nieuwe Burcht was als je het aan hem vroeg, Alex’ meesterwerk. Hij had er wekenlang over nagedacht. Het moest de woning van de familie Nubé worden, de oudste familie die de mistelven ooit hadden gekend. Eeuwenlang regeerde deze familie al over het rijk. De burcht waarin ze kwamen te wonen moest een belangrijke plek worden, en goed in het zicht staan vanuit de hele stad, voor zover dat ging in de dichte mist. Maar hij zag het nu. De twee hoge torens die samen de poort van de burcht vormden waren nog imposanter dan Alex voor mogelijk had gehouden. De oude muren die de ingang met de rest van de torens verbond werd afgemaakt met grote kantelen. Om de burcht heen lag een meer, doordat daar natte mist samen was geklonterd. De weerspiegeling van de torens in het water gaf een mysterieuze indruk. Hij wist dat het kasteel zo’n veertig verschillende torens bevatte, maar vanuit hier kon hij die lang niet allemaal zien. De familie Nubé hadden hier overigens niet altijd gewoond. Ze waren verhuisd toen de Oude Burcht lang geleden was geraakt door een schicht van de Bliksemvolkeren, maar dat is een lang en ander verhaal.

Na nog een kwartier te hebben gezigzagd tussen de massa, bereikten Alex en Lauren de oever van het meer rond de burcht. De toren vooraan moest wel vijftig meter de lucht in reiken, wat, zeker voor op een wolk, een aanzienlijke hoogte is. Lauren keek toe hoe hij alles in zich op probeerde te nemen.
‘U mag hier nog wel een keer terug komen, meneer Appelmans,’ zei ze glimlachend. ‘U zult de komende tijd hier toch wel in de buurt zijn. De familie Nubé is zo gul geweest om de komende periode uw verblijf hier zo prettig mogelijk te maken.’ Er zat een licht spottende ondertoon in haar stem.
‘Mijn verblijf?’ vroeg Alex. ‘Hoe lang blijf ik hier dan?’ Lauren dacht een moment na.
‘Niet erg lang, ik denk zo’n tien uur, daarna zult u een moment weer terug moeten keren naar de Aarde. Maar u zult gauw weer terugkeren.’ En met die opmerking zweefde ze verder over de toegangsweg naar de burcht. Alex had het gevoel dat Lauren nooit te veel zou zeggen.

Bij de toegangspoort aangekomen overlegde Lauren kort met de bewakers, die hier niet ontbraken. Eén van de mannen knikte kort en de poort werd geopend. Alex stapte de Nieuwe Burcht binnen.

[Jenna]

HEyy!!

I'm back. Sorry heb al een tijdje lang niet meer gereageerd. Maar nu ben ik weer op schema. Je verhaal is egt heel anders dan ik het had verwacht. Er zit fantasie in, en niet zomaar fantasie. Je heb een eigen rijk gecreerd!! Heb je het allmeaal zelf bedacht, die Mistrijk? Je hebt het supergoed beschrven, nu heb ik in mijn hoofd ongeveer een plaatje van Mistrijk. Het is alsof je zelf een mistelf bent. Egt leuk!!

Ga snel verder

[WaitForTheMorning]

Het editten lukt helaas nog steeds niet, beetje jammer dit...
En dankje voor je commentaar Jenna! Blij dat je nog leest En ja het is allemaal puur uit mijn duim gezogen

Tijd voor iets nieuws!

Over hoe Alex te maken krijgt met jaloezie en de jonge Kaj ontmoet

Met één blik in de burcht wist Alex dat er iets mis was. Het plaatje dat in zijn hoofd was gegrift van de prachtige binnenplaats was in een fractie van een seconde compleet verwoest. Wat hij zag was niet de burcht waar hij een paar weken over na had lopen denken, zodat alles er piekfijn uitzag. Van de vele bruggen en galerijen was het grootste deel vervallen. Er waren delen van de burcht naar beneden komen vallen en de binnenplaats was nu voor een groot deel bedekt met oude stenen. De muren die de belangrijkste scheiding tussen de burcht en de buitenwereld vormden, vertoonden nu barsten. Waarom had hij daar niets van gezien toen hij buiten stond? De Nieuwe Burcht was zijn meesterwerk, elke onvolkomenheid zou hij moeten hebben gezien. Stomverbaasd stond hij stil.

‘Wat is hier gebeurd?’ stamelde hij. Zijn ogen gleden over de ravage. Dit kon niet waar zijn.
‘Lang verhaal...’ zei Lauren droevig, ze staarde naar de plek waar bij een mens voeten zouden zitten. ‘Dat vertel ik je nog wel.’ Voegde ze er aan toe. Alex begon zich er langzamerhand te irriteren aan alle dingen die Lauren hem niet vertelde. Maar uit eerbied hield hij zijn mond.

‘Lauren!’ Hoorde Alex van de andere kant van de binnenplaats komen. Daar stond een knappe elf met een zelfverzekerde glimlach op zijn smoel. Hij hield zijn armen open en Lauren zweefde snel naar hem toe en viel in zijn armen. Een steek ging door Alex’ maag en hij haatte zichzelf een moment om zijn snelle gevoelens voor haar.
‘Je hebt die van jou al meegenomen, zie ik?’ vroeg de man aan Lauren en wierp een blik op Alex, die er wat ongemakkelijk bij stond. Ze knikte. Misschien was het de manier waarop de man haar vasthield, of misschien wel de manier waarop hij naar Alex’ aanwezigheid verwees, maar Alex wist dat hij de man nooit zou mogen. Lauren liep met hem terug naar de plek waar Alex zich nog steeds sneu stond te voelen.
‘Dit is Dunstan, Dunstan, dit is Alex.’ zei ze verlegen.
‘Haar vriend.’ voegde Dunstan er breed glimlachend aan toe. Ze leek het er niet helemaal mee eens, tot Alex’ genoegen.

Alex wilde net zijn arrogante-kwal-die-je-er-bent-blik opzetten, waar hij goed in getraind was, toen ze Laurens naam opnieuw werd geroepen. Ditmaal door een welvarenduitziende vrouw die de binnenplaats op was gekomen, achter haar verschenen een oudere verzorgde man, een meisje en een onschuldig kijkende jongen. In een oogopslag wist Alex dat het hier om de koninklijke familie ging. Ze keken hem vriendelijk aan. Dunstan en Lauren knielden eerbiedig, Alex volgde verlegen hun voorbeeld.
‘Alex, dit zijn Isidoria Nubé,’ knikkend naar de vrouw, ‘Remidius Nubé,’ verwijzend naar de man, ‘Menthe Nubé,’ knikkend naar het meisje, dat hem breed toelachte. Ten slotte knikte Lauren richting de jongen. ‘En dit,’ zei ze, ‘is Kaj Cinnoé, de verloofde van de troonopvolgster, Pam Nubé.’ Alex knikte hun vriendelijk toe, zich verbazend over het feit dat hij nog steeds in de wereld liep die hij ooit zelf had bedacht en daar nu ook de regerende familie van ontmoette. Hoe meer hij erover nadacht, hoe onwerkelijker het leek. Hij werd uit zijn gedachten verstoord door Menthe, de dochter die naast haar moeder stond.
‘Komt u maar met mij mee, meneer Appelmans, ik zal u uw verblijfsruimte laten zien.’ En ze ging hem voor naar binnen. Van binnen was de burcht er al net zo slecht aan toe. In Alex’ hoofd had alles er zo fantastisch uitgezien, in het hele Mistrijk was geen gebouw zo goed verzorgd als de Nieuwe Burcht.
‘Wat is er hier toch gebeurd?’ vroeg hij aan het meisje. Ze leek enigszins te aarzelen, maar gaf toe.
‘Er huist een geest in deze Burcht, we zijn gelukkig dat we nog leven. Ze is dodelijk gevaarlijk en is in staat in één nacht meer schade aan te richten dan vijftig bussen wolkversteviging zouden doen als ze tegelijk werden leeggespoten.’ Voor iemand die meer van wolkversteviging weet klinkt dat heel indrukwekkend. Het meisje slikte even. ‘Vertel het aan geen van de burgerelven, waar dan ook. De familie wil zijn goede imago behouden. We hebben nu genoeg aan ons hoofd, daar kunnen we geen twijfelende burgers bij hebben.’

Alex had eigenlijk meer vragen dan antwoorden gekregen, maar hij besloot te gehoorzamen. Het meisje toonde hem de kamer waar hij nog zo veel tijd zou doorbrengen. De deur ging open en een kale kamer kwam tevoorschijn. De prachtige gordijnen en decoraties waren nog nauwelijks herkenbaar.
‘Wauw,’ begon Alex, ‘maar, waar is het bed?’ Waar was de rest van de meubels eigenlijk? Er stond niet veel meer dan een bureau en een boekenkast. Het meisje keek hem niet-begrijpend aan.
‘Heeft Lauren daar nog niks over verteld dan? U mag absoluut niet in slaap vallen! Uw gids gaat u er vast nog meer over vertellen, maar u moet weten dat u hier niet zo kunt leven als waar u vandaan komt. Onthoudt dat goed, meneer. Als u in slaap valt in het Mistrijk, zal uw onderbewustzijn ver genoeg in de war raken om er voor te zorgen dat u helemaal nooit meer wakker wordt.’ Alex keek haar even met open mond aan en slikte toen. Heel fijn dat Lauren hier een gebruiksaanwijzing bij had gegeven.

Die avond dineerde de familie in de grote eetzaal aan de Westzijde van het kasteel. Hier deed Alex zijn tweede aparte ontdekking van die dag: hij kreeg geen hap door zijn keel. Letterlijk. Alleen al het zien van het eten deed zijn keel zo ver opzwellen dat er onmogelijk een hap eten doorheen zou kunnen. Menthe, die wat gemakkelijker was in het uitleggen van alle eigenaardigheden, vertelde hem dat Mistreizigers, zoals hij nu was, ook niet konden eten in het rijk. Het zou minder prettige gevolgen hebben als hij weer op Aarde zou zijn. Met name voor zijn maag.

De leden van de koninklijke familie waren gezellige elven. Ze kletsten luidruchtig en leken zeer onbezorgd. De stoel tussen Menthe en haar moeder bleef echter de hele avond leeg. Waar de tweede dochter, Pam, bleef, was Alex een raadsel. Haar verloofde was er wel. Kaj was een lieve jongen, die er uitzag alsof hij nog geen spin zou kunnen doden. Zijn lichtblonde haar glansde vrolijk en hij kletste gezellig mee met zijn schoonfamilie. Ook hij leek zich geen zorgen te maken over Pam. Alex zat er maar braaf bij. Hij had geen idee wat hij hier moest, waar hadden ze hem zo hard voor nodig? In gedachten verzonken keek hij hoe de anderen van hun maal smulden. De sfeer was gezellig. Tot een hartverscheurende gil de gehele burcht vulde. Het klonk alsof iemand een doordringende pijn moest doorstaan, maar er klonk ook woede, gekheid en leedvermaak doorheen. De gil ging recht door Alex’ hart heen. De familie keek elkaar geschokt aan.
‘Ze heeft het ontdekt.’ zei Menthe ernstig tegen haar vader en ze sprong op en rende de zaal uit.

[Laertes]

Oeh, erg spannend einde. Ik ben benieuwd, leuke beschrijvingen en mooie namen, je maakt je lezers erg benieuwd ga zo door!

[Stardust.]

Jazeker leuk stukje! En die leuke namen... nou ja ook die ik niet heb bedacht zijn leuk
Nee echt, nu wordt het verhaal compleet. Alleen, vergeet niet dat Alex enorm zelfmedelijden heeft . Misschien is dat nu niet zo, omdat ie in het Mistrijk zit, maar zorg er wel voor dat hij een geleidelijke verandering doormaakt.
Keep up the good work!!!!

[Xatham]

Op de een of andere manier vond ik het eerste stukje niet zo leuk, ik weet niet hoe het kwam maar ja... Zodra je over de Nieuwe Brucht begon en zodra Alex daar aan kwam heb je me weer helemaal teruggewonnen. I like mysterie! En dan vooral dat einde... Lekkere cliffhanger!
Helaas heb ik dit keer wel wat foutjes ontdekt:

Dat was niet moeilijk te herkennen.

Hier zou ik een ander woord pakken voor 'herkennen'.

Hij had nu meerdere elven gezien, maar vond haar nog steeds uitzonderlijke mooi.

Bij 'uitzonderlijke' moet de laatste 'e' weg.

De familie Nubé hadden hier overigens niet altijd gewoond.

'Familie' is enkelvoud en dus moet 'hadden' dat ook zijn.

Alex wilde net zijn arrogante-kwal-die-je-er-bent-blik opzetten, waar hij goed in getraind was, toen ze Laurens naam opnieuw werd geroepen.

'Ze' moet daar weg.

‘Er huist een geest in deze Burcht, we zijn gelukkig dat we nog leven.

Ik zou bij het tweede deel van deze zin 'we zijn gelukkig' vervangen door 'we mogen van geluk spreken'.

[Jenna]

Oeewwww spannend. Ik vind je dat die met die Burcht super mooi heb beschrven alleeen jammer dat alles overhoop is gehaald. De namen van je personages zijn mooi *.* Zelf bedacht zeker

Aan het eind van je stukje heb je een goede cliffhanger! Het roep heel snel de vraag op Wie heeft wat ondekt?

Ga snel verder!!

[Stardust.]

Wat zie ik nou? Gaat mijn zusje meedoen met OV's got talent? Goed bezig!!!

[WaitForTheMorning]

Danku allen voor het lezen en het commentaar!
@Xatham: thanks, was em even vergeten na te lezen maar ik stel het verbeteren nog even uit tot de website nog wat verbeterd is...

Nu even een stukje tussendoor, niet echt heel bijzonder, maar het moet er nou eenmaal tussen meer volgt...

Over hoe Alex weer terug ging

De rest van de familie leek zeer geschrokken van het afschrikwekkende geluid dat nog door de hal heen galmde. De koning sprong nu ook op en rende achter zijn dochter aan. Vragend keek Alex Lauren aan.
‘Niet nu.’ zei haar blik. Dat was te verwachten.
‘Iedereen, blijf kalm.’ zei Isidoria, maar haar stem klonk allesbehalve rustig. Ze wenkte een aantal bedienden en vroeg hen om haar man en dochter te helpen. ‘Bedek je ogen.’ voegde ze er nog aan toe, voordat de bedienden op een drafje de andere twee achteraan gingen. De rest bleef stil achter.

De gezellige sfeer die er tijdens de maaltijd had geheerst, was nu compleet verdwenen. Lauren wenkte hem mee de eetzaal uit. Ze ging hem voor naar de kamer die Alex had aangewezen gekregen als zijn verblijfsruimte. Daar ging ze op één van de weinige stoelen die er waren zitten en gebaarde naar Alex dat hij hetzelfde moest doen.
‘Ik denk dat u genoeg heeft meegemaakt voor vandaag, meneer Appelmans.’ zei ze bedachtzaam. ‘Het wordt tijd dat u weer terug gaat naar de Aarde.’ Alex voelde daar helemaal niets voor. Hij had nog steeds veel te veel vragen. Maar dat was niet de enige reden. Hij wilde absoluut niet terug naar de Aarde, want dat zou betekenen dat hij deze wereld weer achter zich moest laten en terug zou moeten keren naar zijn eigen saaie leventje. Gunden ze hem dan geen momentje van geluk? Was hij eindelijk in staat gebleken te reizen naar deze fantastische wereld, moest hij na één dag alweer terug. En dan? Wat zou hij dan doen? Het regende vast nog steeds. Alleen al de gedachte aan het leven dat hij leidde maakte hem weer depressiever dan hij zich die hele dag had gevoeld. Nu hij erover nadacht, het gelukzalige gevoel dat hij vanaf het begin in de mist had gevoeld, was nog steeds niet verdwenen.

‘U zult hier gauw terugkeren, maar u kunt niet te lang achtereen in het Mistrijk blijven. We hebben u nodig, dat zeker, maar als u langer dan een dag hier blijft rondhangen zullen er lichamelijk negatieve gevolgen zijn.’ Alex wilde niet weten wat die lichamelijk negatieve gevolgen waren. Hij knikte begripvol en voelde zich moe worden. Een plotselinge zeer sterke behoefte aan slaap overmande hem. Hij zakte licht onderuit en wilde al bijna gaan slapen, maar Lauren hield hem tegen. ‘U mag niet in slaap vallen, meneer. Dat heeft dodelijke gevolgen. U moet op een andere manier terug naar huis.’ Ze stond op en gebaarde naar één van de versleten gordijnen in de ruimte. ‘U zult achter het gordijn moeten terugreizen.’ Hij keek haar verward aan, maar stond op om achter het gordijn te kijken. Lauren knikte hem bemoedigend toe. Hij schoof het gordijn opzij en zag… niets. Mist. Het kwam razendsnel opzetten. Zo dicht dat hij geen hand voor ogen zag. Zijn wimpers plakten weer tegen elkaar aan en zijn oude kleren lieten de kou meteen door. En zo snel als het was komen opzetten, was de mist weer verdwenen.

[-Maaike-]

Ik liep een klein beetje achter, hehe maar ik lees je verhaal nog steeds erg graag!

De vragen die je Appelmans geeft, geef je je lezer ook mee. Waarom gilde er iemand zo? En weet hij ondertussen hoe hij zelf terug moet? Want dan hoeft hij geen dag te wachten.. lijkt mij ^_^ Dat zou ik niet doen in ieder geval. Even een dutje en dan hup weer terug

Ga zo door!

Groetjes Maaike

[Jenna]

Nou wou weten wie er gilde en waarom? Waarom gaat die appelmans toch zo snel weg, nu weten niet wat er gebeurd is
Je roept zoals maaike al heeft gezegd heel veel vraagtekens op. Nu is de vraag of ze beantwoordt worden en wanneer dan?

Weet het ben een beetje ongeduldig Ben nu stil ............

Als je weer verder gaat ;>

[Xatham]

Ik vond eigenlijk niet dat ik me morgen op school kon vertonen zonder bijgelezen te zijn bij jouw verhaal en dat van Leartes. Dus nog even snel op zondagavond jouw stukje gelezen. Erg leuk weer. Die 'achter-het-gordijn-teleport' is erg leuk Ik wou dat de gordijnen op mijn kamer zoiets konden doen... Even proberen!

Awh... Het werkte niet

[WaitForTheMorning]

Hallo allemaal! Terug van weggeweest En voor het lange uitblijven van een nieuwe post is maar één verklaring: schoolstress -.-
Dankjulliewel voor jullie reacties! Ben er nog steeds erg blij mee En Xatham, je moet wel magische mist gordijnen hebben, met gewone aardse gaat het nooit werken, duuuuuhhh

MAAR ik zou noooooit die arme meneer Appelmans achter laten, hij moet nog veel te veel beleven, dus hierbij weer een welverdiend nieuw stukje. Of eigenlijk twee kleine enjoy!

Over hoe Alex wakker wordt

De ochtendzon scheen licht door de gordijnen toen Alex wakker werd op de bank in de voorkamer. Hij verbaasde zich even over hoe uitgerust hij zich voelde en vroeg zich vervolgens af waarom hij niet in bed lag. Verward wreef hij in zijn ogen. Op dat moment kwam alles weer terug. Het Mistrijk. De Burcht. Lauren. Hoe lang had hij geslapen? En was het allemaal een droom geweest? Met zijn hand ging hij door zijn haar en voelde dat het nog koud en vochtig was. Mist. Het was echt geweest. En hij was nog niet lang terug, maar hij voelde zich goed, energiek, alsof hij lang had uitgeslapen. Hij had meteen zin om weer terug te gaan, maar had geen idee hoe. Zijn maag knorde eigenwijs en gaf duidelijk aan dat het al lang geleden was dat hij wat had gegeten. Hij liep naar de koelkast en deed een greep naar het eerste de beste eten dat hij tegenkwam. Dat werd een pot pindakaas en een oude salade. Zijn plotselinge behoefte aan eten maakte dat hij maar weinig gaf om de vreemdheid van deze combinatie.

Alex’ gedachten waren nog in het Mistrijk. De prachtige dingen die hij had gezien. Het was allemaal zo… echt. Precies zoals hij het ooit had bedacht. De elven, de huisjes. Al was de Nieuwe Burcht een regelrechte domper geweest. Hij vroeg zich af hoe het zo vervallen kon zijn geraakt en waarom de vernielingen hem niet waren opgevallen aan de buitenkant. En hij dacht aan Lauren. De ontmoeting met de knappe Dunstan was de andere grote teleurstelling geweest. Het zat hem ook niet mee. Niet dat hij verwacht had dat hij een kans zou maken. Zeker bij Lauren niet, zij verdiende meer. Dat wist hij eigenlijk al toen hij die kastanjebruine ogen voor het eerst zag. Zou hij haar ooit nog zien?

Die ochtend nog niet. Alex besteedde het grootste deel van de morgen aan het denken over wat hij had meegemaakt. En eten. Of hij ook naar zijn werk zou moeten gaan kwam niet eens in hem op. En als het wel in hem op was gekomen, zou hij veel te bang zijn geweest dat hij een nieuw bezoek van Lauren zou missen.

Over hoe het Mistrijk ontstond

Rond een uur of twee was Lauren er weer. Ze belde aan en Alex rende naar de voordeur.
‘Kom gauw binnen, dan kunnen we weer vertrekken!’ zei Alex enthousiast. Maar Lauren kwam kalm naar binnen gestapt.
‘Rustig aan, meneer Appelmans, ik moet u eerst nog het één en ander vertellen.’ Alex had daar helemaal geen zin in, maar hij dwong zichzelf tot kalmte en ze gingen weer in de voorkamer zitten.
‘Heeft u al wat gegeten sinds vanmorgen?’ vroeg Lauren, terwijl ze om zich heen naar de lege verpakkingen op de tafel keek. Alex knikte. ‘Goed zo, dat is ook hard nodig. En u moet ook genoeg gegeten hebben voordat we weer gaan, want zoals u ondertussen weet, is eten niet mogelijk in het Mistrijk. Ik moet toegeven, we weten nog niet veel over de verbinding die te leggen is tussen de mensen op Aarde en het Mistrijk, maar we hebben ervaring met mensen die gingen eten en daar erg veel spijt van hebben gekregen.’ Ze keek alsof ze zich plotseling zeer bewust was van de aanwezigheid van haar ontbijt in haar maag. ‘Maar goed, wel nu, u heeft wel het een en ander aan uitleg verdiend denk ik zo. Ik wil u van te voren vertellen dat we u hard nodig hebben. Wat ik u ga vertellen kan u zeer beangstigen, maar bedenk dan dat het lot van vele wezens in uw handen ligt. Uw besluit om straks weer met me mee te gaan kan vele levens redden, het besluit om u afzijdig te houden kan ik begrijpen, maar zal ons grote problemen geven.’ Alex kon zich niet voorstellen dat iets hem uit het Mistrijk zou kunnen houden en al helemaal niet dat hij levens zou kunnen redden. ‘Luister goed, meneer Appelmans, want wat ik u ga vertellen is van groot belang.’ Ze ging even verzitten en begon toen aan haar verhaal.

‘U weet al het een en ander van het Mistrijk, maar nog niet alles. Daarom begin ik bij het begin. Ooit leefde er een volk op deze Aarde, waarin elven, gravers en mensen in harmonie met elkaar leefden. Maar de verschillen werden te groot. Toen de elven en gravers de mogelijkheid tot zweven echt gingen ontwikkelen, werden de mensen jaloers en ontstonden er vele rellen en strijden. Voordat een echte grote oorlog kon uitbarsten, vluchtten een aantal volkeren de lucht in. Ze ontwikkelden vele middelen om tussen de wolken te kunnen leven, uit het zicht van de mensen die op Aarde achterbleven. Ze bouwden huizen en groeven holen, ze zetten een samenleving op die nog veel lijkt op zoals die nu is. Afzonderlijk van elkaar ontwikkelden de luchtvolkeren en mensen zich tot wat ze nu zijn. Helaas waren niet alle luchtvolkeren op dezelfde wolken terecht gekomen. Een deel van de elven was in de donkere gebieden tussen de bliksemwolken gaan wonen. De duisternis was niet goed voor de elven, en het kwaad nam al gauw bezit van hen. Het bliksemvolk bestaat nog steeds en over het algemeen zijn ze niet gevaarlijk, maar er zijn vele berichten van geplande aanvallen op het Mistrijk. De angst tussen de elven is groot, de bliksemvolkeren zijn met grote aantallen en een aanval zou het rijk weleens fataal kunnen worden. We hebben nieuwe strijders voor het Mistrijk nodig om een kans te kunnen maken.’ Ze liet het even op Alex inwerken. Hij had van het grootste deel van deze geschiedenis nog nooit gehoord, terwijl hij het rijk toch zelf had laten ontstaan.
‘Dit is waar u in beeld komt, meneer Appelmans. Als u besluit mee te gaan, waar ik ernstig op hoop, leiden we u op tot een van de strijders voor ons volk.’ Alex keek op en barstte in lachen uit.
‘Wat? Ik?! Haha! Die is goed! Ja joh, ik ga wel even voor de elven strijden, ik denk dat bliksemvolk gewoon dood en hoppa! Weg zijn ze!’ Hij lag slap op de bank en sloeg op zijn knieën van het lachen. Lauren zat er doodserieus naast en keek hem verontwaardigd aan.
‘Dat was geen grap, meneer Appelmans, en ik vroeg u om goed te luisteren. Er is niets grappig aan deze hele situatie.’ Alex kwam overeind, haalde even diep adem en keek toen weer serieus.
‘Sorry.’ Lauren ging verder.
‘Zoals ik al zei, zullen we u eerst opleiden. Vergeet niet, er moest een hoop trots opzij worden gezet voordat de hulp van de mensen werd ingeroepen. Maar we hebben u nodig. De klap die een bliksemschicht van een bliksemwezen kan geven is voor de meeste elven meteen fataal, maar een mens kan veel meer aan. Ik vraag u, ik smeek u, ga met me mee, en strijd voor ons volk.’

Alex kon zich nog steeds niet voorstellen wat hij in een oorlog zou kunnen betekenen, maar hij voelde zich toch enigszins verantwoordelijk als bedenker van het rijk. Hij had het laten ontstaan, en hij kon het niet zomaar laten vernietigen. Bovendien zou hij een hoop doen om zijn leven op Aarde achter te laten. Als hij daarvoor in een oorlog verzeild zou raken, dan had hij daar ook niet heel veel problemen mee. Hij haalde even diep adem en zei toen: ‘Oké, ik ga met je mee.’

[-Maaike-]

Alex had de wereld van het Mistrijk toch bedacht? Hoe kunnen die wezens dan gevlucht zijn? Of denkt hij dat hij het verzonnen heeft en herinnert hij alleen maar een lang vergeten geschiedenis?

Je maakt het in elk geval spannend met de naderende oorlog met de bliksemvolkeren! En ik ben benieuwd hoe Alex getraind gaat worden ^_^ Ga zo door!

[Jenna]

Ah wat spanned. Ben egt benieuwd naar die bliksemmensen. Raar idee, als je erover nadenkt. Maar hets wel grappig.

Oja Alex had die wereld zelf bedacht toch? Dan kan hij gewoon het wegdenken, of gaat dat niet?

Anyway ga verder!

[WaitForTheMorning]

Thanks mensen!
En over hoe dat zit met dat Alex de wereld zelf heeft bedacht, komt later meer, beloofd ^^

Maar nu eerst, een nieuw stukje!

Hoe Alex bijna een Claudio 2000 in zijn handen kreeg

Het gevoel dat de mist Alex gaf, was hem ondertussen bekend en overviel hem minder dan in het begin. Zijn wimpers plakten aan elkaar en hij nam zich voor om de volgende keer warmere kleren aan te trekken. Toen de mist optrok zag hij dat ze weer in zijn kamer in de burcht waren. Achter hem gleed het gordijn weer op zijn plek. Een schreeuw door de gang maakte hem meteen weer alert. Geschrokken keek hij Lauren aan. Wat was dat? Hij zag in haar ogen dat ze ook schrok. Ze haastte zich naar de deur en deed hem gauw dicht.

‘We kunnen maar beter meteen beginnen.’ zei Lauren, gauw op een ander onderwerp beginnend. ‘We hebben geen tijd te verliezen.’ En voordat Alex ook maar kon beginnen over wie er in hemelsnaam zo aan het schreeuwen was, had ze al iets uit een kast gevist dat zijn aandacht nog sterker trok. Het was een Claudio 2000, één van de sterkste wolkverdichtingsgeweren die er, voor zover Alex wist, op dat moment ontwikkeld waren. Het wapen kon in minder dan een seconde bijna twee kubieke meter lucht zo verdichten, dat ademen onmogelijk was. Met grote ogen keek Alex naar hoe behendig Lauren het geweer van de ene naar de andere hand liet gaan. ‘Ik neem aan dat u bekend bent met de functie van dit wapen?’ vroeg ze hem. Alex onderdrukte de neiging om met zijn ogen te rollen. Natuurlijk wist hij dat, hij had het zelf gecreëerd. In zijn hoofd weliswaar, maar toch. In plaats daarvan knikte hij terwijl hij met zijn ogen nog steeds aan de Claudio 2000 geplakt zat. Wat was het toch een prachtwapen. Behalve de enorme kracht die het had, was deze ook nog prachtig gedecoreerd door middel van een dun reliëf dat in het handvat gegrift zat. ‘Deze is voor u.’ zei Lauren en Alex keek haar een moment ongelovig aan, alvorens hij ongeduldig met zijn handen naar het wapen reikte. ‘Geduld, meneer Appelmans, een goede training is vereist, anders bent u levensgevaarlijk met dit geweer in uw handen.’ Daar had ze wel een goed punt, maar teleurgesteld was Alex wel. Toch kwam het idee dat hij met een wolkverdichtingsgeweer zou gaan werken op hem over als een droom, uit een ver verleden.
‘Behalve het omgaan met een geweer als deze, zijn er meer dingen die u moet leren. Daarom krijgt u elke dag les van mij, tot u klaar bent om echt aan de slag te gaan.’ Alex wist niet precies wat ze bedoelde met “echt aan de slag gaan”, maar het klonk niet als iets voor hem. ‘Dan mag u mij nu volgen, dan beginnen we meteen met uw eerste sessie.’ zei Lauren, terwijl ze het wapen weer opborg en naar de deur liep. Ze opende hem een stukje en nadat ze even om de hoek had gekeken, wenkte ze hem en zweefde de gang op. Ze ging hem voor door de ingewikkelde galerijen van de burcht. Alex hield even in toen ze langs de binnenplaats liepen. Hij was opnieuw geschrokken van de ravage die daar was aangericht, maar zag nu dat er een groot gat in één van de hoogste torens was geslagen.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg Alex, terwijl hij Lauren probeerde bij te houden. Lauren wierp even een blik op de beschadigde toren en keek toen weer voor zich.
‘Storm.’ was alles dat Alex te horen kreeg. Als Alex even de hoop had gehad dat hij voor alles een verklaring zou krijgen, was die nu weer vervlogen.

Na nog een paar gangen door gegaan te zijn, kwamen ze op een grote binnenplaats, waar een paar elven oefeningen aan het doen waren. Het zag er komisch uit, hoe de wezens verschillende houdingen aannamen, waarbij het onderste gedeelte van hun benen gehuld ging in de mist. Het was door de mist die om de benen van de elven hing dat Alex’ oog viel op de voeten van een wezen dat hij liever niet had gezien. Het was niemand minder dan Paul Grutjes. Niet alleen voelde Alex zich opeens een stuk minder bijzonder nu merkte dat hij niet meer de enige mens in het Mistrijk was, maar ook dat het zijn aardsrivaal uit zijn jeugd moest zijn, viel hem zwaar tegen. Paul lachte een hagelwitte glimlach, streek door zijn naar achter gekamde haar en trok zijn maatpak nog even recht. Tot Alex’ verbazing zweefde Lauren recht op hem af en Alex kon geen beter plan bedenken dan haar te volgen.
‘Zo, zo, meneer Appelmans, u ook hier?’ zei Paul overdreven vriendelijk. Bij gebrek aan een pakkende reactie snoof Alex minachtend en haalde zijn schouders op.
‘Daar lijkt het wel op, hè?’ was het beste waar hij mee kon komen. Hij keek Paul chagrijnig aan.
‘Ho, ho, rustig, we zijn geen pubers meer!’ lachte Paul, zijn zelfvoldane grijns bevestigde alleen maar hoe hij het bloed onder Alex’ nagels vandaan haalde. Alex’ ogen gingen van Paul naar Lauren, en bleven toen rusten op de elf die naast Paul stond: Dunstan. Fantastisch, het werd hier steeds gezelliger. Na een moment veel te slijmerig naar Lauren te hebben gekeken, wendde Dunstan zich tot Alex.
‘Dus u en meneer Grutjes hebben elkaar al eens ontmoet?’ vroeg hij onschuldig.
‘Nou en of.’ mompelde Alex nors en keek naar zijn voeten. Gelukkig kwam Lauren er op dat moment tussen.
‘Ik zie dat je ook je student mee hebt kunnen nemen naar hier?’ vroeg ze aan Dunstan en stak vervolgens haar hand uit naar Paul. ‘Aangenaam, mijn naam is Lauren Tylling, ik ben de begeleider van meneer Appelmans.’ Leek het maar zo of kon Alex een vleugje trots in haar stem horen doorklinken? Het maakte dat hij zijn brede grijns niet op tijd van zijn gezicht kon halen en veel te blij weer opkeek.

Het werd een vreemde situatie. Dunstan nam nog steeds niet erg subtiel de vrouwelijke vormen van Lauren in zich op, terwijl Alex nors naar Paul bleef kijken, mokkend over het feit dat hij hem hier moest tegenkomen. Paul zelf stond zich te vermaken met het strijken door zijn haar en het wrijven over zijn beginnende baard. Het enige wezen dat nog enige volwassenheid in zich leek te hebben was Lauren, die er wat ongemakkelijk bij stond en toen maar besloot de gevallen stilte te verbreken.
‘Wel nu, laten we maar beginnen, daarvoor waren we tenslotte hierheen gekomen, is het niet?’ Ze liep naar een karretje dat zich vlakbij hen bevond en reed het naar hun toe. Alex zag dat het een soort bedieningspaneel was, het bovenste deel werd bedekt door snoeren en knoppen. ‘Als mensen zult u beiden tegen een hoog voltage kunnen, maar er zijn bliksemwezens met zeer sterke schichten en eentje op de verkeerde plek ontvangen is alles behalve prettig.’ De verdere betekenis van deze opmerking bleef een moment in de lucht hangen terwijl ze aan een aantal knoppen draaide op het paneel. ‘Om schichten goed te kunnen ontwijken zult u moeten trainen. Wij kunnen u daar niet goed bij helpen, gezien onze mogelijkheid om te zweven. Een schicht ontwijken zal voor u heel anders zijn. Goede training is vereist, want een schicht kan op de meest onverwachte momenten komen.’ Het volgende dat Alex zag was een lichtflits, voordat hij op de grond viel en alles binnen een fractie van een seconde zwart werd.

[Xatham]

Niet dat hij verwacht had dat Lauren hem aantrekkelijk, of iets in die trant, zou hebben gevonden. Zeker Lauren niet, zij verdiende meer.

Ik snap wat je hier probeert te zeggen maar het is een beetje vreemd omdat je in dit soort dingen in de eerste zin meestal iets groters zegt waarna je kunt zeggen: En zeker Lauren niet. Misschien dat je ook hier naar iets groters op zoek moet gaan om het 'Lauren' in de eerste zin te vervangen of een andere manier moet zoeken om hetzelfde duidelijk te maken.

De klap die een bliksemschicht kan geven is voor de meeste elven meteen fataal, maar een mens kan veel meer aan.

Nou... Daar ben ik het nog niet zo mee eens

En verder weer een heel leuk stukje verhaal. Vreemd dat Paul ook in die wereld is. En een beetje vreemd dat Alex alleen maar nodig is om het feit dat hij mens is. Waarom hadden ze dan niet iemand anders genomen? Ik denk dat de creator van het Mistrijk wel meer kan dan alleen een beetje de onsterfelijke mens spelen? Maar ik heb zo het gevoel dat daar nog wel een antwoord op gaat komen.

Schrijf snel verder!

[WaitForTheMorning]

Thanks Xatham point taken

Over hoe Alex zich voelde toen hij buiten bewustzijn was geweest

‘Meneer Appelmans?’ De stem klonk vriendelijk en kwam Alex vaag bekend voor. Als uit een droom. Hij opende voorzichtig zijn ogen en keek meteen in de prachtige ogen van Lauren. Hij moest een aantal keer knipperen voordat hij weer scherp zag. Zijn hoofd bonkte zwaar. Lauren keek oprecht opgelucht dat hij wakker werd. Wat was er gebeurd? Langzaam herinnerde hij zich waar hij was geweest. Het ene moment zag hij Lauren nog aan de knoppen op het bedieningspaneel draaien, het volgende moment had een lichtflits hem tegen de grond geslagen.

‘Probeer nu voorzichtig overeind te komen.’ begon Lauren. Alex probeerde het. Te enthousiast. De wereld tolde om hem heen. De mist werd dichter zodat hij geen hand voor ogen kon zien. Hij voelde de inhoud van zijn maag omhoog komen en draaide zich snel om voordat het eruit kwam. Net op tijd. Het gevoel dat nu vanuit zijn buik kwam opzetten was te vergelijken met het gevoel dat de meeste mensen krijgen na tien keer achter elkaar in de theekopjes op de kermis te zijn geweest. En dan nog veel erger. Alex voelde zijn ogen naar achter draaien. Op afstand hoorde hij Lauren en Dunstan overleggen. Het volgende moment werd hij opgetild en op Dunstans schouders gehesen. Hij had daar graag tegen geprotesteerd, maar koos nu voor het binnenhouden van de pindakaas en de oude salade van die ochtend als zijn hoogste prioriteit. Vaag voelde hij nog hoe vreemd het was om vooruit te bewegen zonder dat daar voetstappen bij kwamen kijken.

Dunstan bracht hem door de gangen van de burcht naar zijn kamer. Langzaam kon hij iets meer waarnemen van zijn omgeving en hoorde Dunstan chagrijnig mompelen.
‘Zweef ik hier een beetje doelloos rond met die aardappelzak op mijn schouder.’ en ‘Die knuppel heeft nog wel het een en ander te leren.’ Eenmaal in Alex’ vertrek aangekomen liet Dunstan hem niet al te voorzichtig op een stoel ploffen. Een nieuwe golf van misselijkheid spoelde door zijn lichaam, maar hij wist het binnen te houden.
‘Ja, daar zit je dan, een bedankje is zeker te veel gevraagd, hè? Maakt niet uit, ik had sowieso wel even een gesprekje met je willen hebben. Ik zie wel hoe je naar Lauren kijkt, en ja, ik weet hoe mooi ze is. Maar ze is van mij.’ zei hij, terwijl hij zich voorover boog tot zijn neus bijna die van Alex raakte. Hij praatte op een toon alsof hij het over een nieuw bankstel had. ‘En je moet goed in die flaporen van je knopen dat jij geen schijn van kans maakt, zeker niet bij een elf. Want zoals je misschien is opgevallen, ben je een mens.’ Hij spuwde het woord bijna uit. ‘En nou ophoepelen.’ Hij duwde de stoel een stukje naar achteren en voordat Alex de moed kon verzamelen zich te verzetten werd hij ruw uit zijn stoel achter het gordijn gegooid.

Alex werd wakker op zijn bank en holde meteen naar de gootsteen waar de rest van zijn maag geleegd werd. Hij voelde zich nog steeds bijzonder slecht, maar dwong zichzelf rustig adem te gaan halen en spoelde water over zijn gezicht zodat hij wat kalmer werd. Dit gevoel was dus de reden waarom hij niet in slaap mocht vallen in het Mistrijk, dat was hem duidelijk. In de tijd dat hij bewusteloos geweest was had hij verschrikkelijke dingen gezien. De mist had om hem heen gekolkt en vreemde ogen hadden hem aangekeken, handen pakten hem vast en er klonken doordringende schreeuwen. De kou drong tot diep in hem door.

Alex schudde de herinnering van zich af toen de deurbel ging. Het was Lauren, hij kon niet beschrijven hoe blij hij was haar weer te zien.
‘Meneer Appelmans, ik ben u meteen gevolgd. Hoe gaat het met u?’ Het was een overbodige vraag. Alex zag spierwit en stond nog instabieler dan normaal op zijn lange benen. Hij wankelde naar de bank.
‘Wat was dat? Dat ding, dat me tegen de grond sloeg. En waar had ik het aan verdiend?’ Het kwam er norser uit dan hij bedoelde.
‘Dat was een bliksemschicht, die eerder ontsnapte dan mijn bedoeling was. Het spijt me, dat was erg onprofessioneel. Maar eigenlijk is het ook wel goed dat u nu weet hoe het voelt om geraakt te worden, want dit zal niet de laatste keer geweest zijn. We hebben nog geluk gehad, als de schicht mij of Dunstan had geraakt hadden we het niet overleefd. Mensen, die van nature veel meer aardgebonden zijn, kunnen een hoger voltage aan. Toch zult u niet te vaak een schicht zo zwaar als deze moeten ontvangen, dat kan ernstige gevolgen hebben.’

Het was vijf uur ’s middags, dus Alex en Lauren besloten terug te gaan voor de rest van de trainingssessie. Opnieuw kwamen ze aan in Alex’ vertrek en haastten zich naar het veld waar Alex een half uur geleden tegen de grond aan was gesmakt. Toen ze nog maar halverwege waren had Alex al grote moeite Lauren bij te houden, die vastbesloten leek geen tijd aan het ongeval te verliezen. Alex probeerde net zijn adem weer onder controle te krijgen, toen hij achter zich opnieuw een doordringende gil hoorde. Abrupt draaide hij zich om en zag meteen waar het vandaan was gekomen. Hij hoorde hoe Lauren zich geschrokken omdraaide.
‘Nee! Meneer Appelmans, niet in haar ogen kijken!’ Haar stem klonk wanhopig, maar het was al te laat.

[-Maaike-]

Spannend geëindigd!

Kan Alex trouwens zelf ook naar het Mistrijk of alleen als Lauren hem komt halen?

Oh en ik vind het super dat je zijn 'rivaal' ook in het Mistrijk hebt laten verschijnen. Het maakt het extra spannend om een oude vijand en een rivaal die op dezelfde vrouw valt als hemzelf, in het verhaal plaats te laten nemen

Ga zo door!

[WaitForTheMorning]

Thanks -Maaike-!
Voor de anderen: reacties zijn nog steeds zeer welkom!
En na deze lange dagen hebben jullie wel weer eens een stukje verdiend

Over hoe Alex een moedige daad verrichtte

Krachtig, helder. Er leken vonken uit haar ogen te schieten. Letterlijk. Het was alsof de ogen hem mee zouden kunnen voeren, hem in zijn macht hadden. Niets dan die ogen. Sterk. Niet mooi, maar lelijk ook zeker niet. De ogen keken hem aan als in een poging hem onder controle te houden. Tevergeefs.

Verward knipperde Alex een paar keer voordat hij weer doorhad waar hij zich bevond. Voor hem stond een meisje dat minstens drie koppen kleiner dan hij was, hem brutaal aan te staren. Gefrustreerd liet ze haar schouders hangen en maakte een beweging die wat weghad van stampen op de vloer, mocht je voeten hebben.
‘Smerig mens.’ mompelde ze en liep om hem heen. Het volgende moment hoorde hij hoe Lauren een kreet slaakte, vervolgens galmde het geknetter van vonken elektriciteit door de gang. Verschrikt draaide Alex zich naar het lawaai. Hij zag Lauren in een zielig hoopje op de grond liggen, haar blote voeten plotseling in het zicht. Hij schrok van hoe kwetsbaar haar haast menselijke voeten erbij lagen, maagdelijk schoon en onbeschadigd. Hij had een fractie van een seconde nodig om zich over zichzelf en zijn angst heen te zetten en woedend op de kleine elf af te stormen.

Het is belangrijk om even bij dit moment stil te staan. Voor het eerst in heel zijn toch ietwat sneue leven voelt Alex genoeg woede om een heuse moedige daad te verrichten. Persoonlijk had ik, na het eerste deel van Alex’ leven, niet echt het gevoel dat dit moment ooit zou aanbreken. Misschien had de sfeer van het Mistrijk een bepaalde invloed op hem, maar zeker is dat Alex op dat moment vastberaden alle angst van zich afgooide en door de gang heen holde op een manier die wel wat weghad van een opgefokte stier. Stel jezelf even voor hoe dat eruit moeten hebben gezien, zijn wijde kleren en te lange haren om zich heen wapperend, zijn te lange armen en handen door de lucht maaiend. Zeker voor de kleine elf, die nog steeds bij Lauren in de buurt stond en waarvan de rol in het hele geheel nog niet helemaal duidelijk was.

De handen van Alex graaiden naar het kleine wezen dat Lauren zojuist nog hardvochtig tegen de grond aan had gegooid. Alex zelf struikelde op dat moment over zijn voeten en in een innige omhelzing vlogen ze samen tegen de grond aan. Gelukkig voor hem kwam op dat moment Menthe, de jongste dochter van de koning, de hoek om.
‘Pam? Nee! Waag het eens!’ riep ze naar de elf die zich los had gemaakt uit Alex’ greep en een kleine wolkverdichter uit haar gewaad haalde. Met trillende vingers richtte ze het nu op Alex’ gezicht. Hij hoorde hoe Menthe zich naar hen toe haastte. Dat viel niet in goede aarde en de elf richtte het wapen nu op haar. De hele situatie deed Alex denken aan één van de slechte detectiveseries die hij soms uit pure verveling had gekeken. Hij had echter nog nooit een serie gezien waarbij de personen in kwestie geen voeten hadden en boven de grond zweefden. ‘Pam, doe normaal! Dat zou je nooit doen. Dat weet je zelf ook wel.’ hoorde hij Menthe zeggen, maar helemaal overtuigend klonk ze niet.
‘Wat bedoel je? Omdat je mijn zusje bent?’ Pam lachte spottend en richtte nu vastberaden het wapen op haar jongere zusje. Een moment leek de tijd stil te staan en keken de twee elkaar angstig aan. Het volgende moment werd het wapen ruw uit Pams hand geslagen gevolgd door Pam zelf, die een stevige klap tegen haar slaap kreeg. Triomfantelijk stond Lauren voor Alex’ neus te kijken naar hoe het elfje op de grond zakte.

Lauren en Menthe namen het nu bewusteloze lichaam van Pam mee naar één van de torens. Alex wachtte hun op in de royale woonkamer van de burcht. Er hadden ooit luxueuze donkerrode gordijnen gehangen, geaccentueerd met gouden koorden. Nu hingen deze in flarden in de hoek. De donkere mahoniehouten vloer kraakte toen hij naar één van de ruime fauteuils liep.

Hij probeerde zich wanhopig te verzetten tegen de plotselinge moeheid die hem overviel, gelukkig kwam Menthe al gauw terug. Snel kwam ze naar hem toelopen.
‘Gaat het wel?’ vroeg ze bezorgd, terwijl ze zijn hoofd in zijn handen nam. Wat ongemakkelijk draaide hij met zijn ogen omlaag, zodat hij nog net kon zien hoe zijn wangen door haar handen werden gekneed.
‘Eh… ja?’ bracht hij uit, zijn wenkbrauwen fronsend waardoor er nog meer plooien in zijn gezicht verschenen. Verlegen liet ze zijn gezicht weer los.
‘Dat was dus mijn zusje.’ zuchtte ze, ‘de troonopvolgster.’

[-Maaike-]

Oei, lekkere troonopvolgster daar wordt het Mistrijk denk ik niet beter van..

Ik snapte een stukje niet:

Het volgende moment werd het wapen ruw uit Pams hand geslagen gevolgd door Pam zelf, die een stevige klap tegen haar slaap kreeg.

Ze slaat het wapen uit haar eigen hand? Hoe moet ik dat zien?

Ga zo door!