@Jenna; Haha, já, ik ken Awkward! Ik vind het een hele leuke serie, en elke keer als ik jouw naam zie moet ik stiekem aan die hoofdpersoon daaruit denken. :p Zij heet namelijk ook Jenna.
@Jodie; Klopt. Sommige van mijn personages zijn idd typisch Amerikaans neergzet. Al zijn dit meestal wel de bijpersonages die niet zo'n belangrijke rol hebben. Naar mijn idee heb ik de hoofpersonen nog aardig origineel in elkaar gestoken, hoor. (a) Hehe.
@Sask; Jeeeej, ik word altijd zó blij van jouw reacties! En aangezien je best wel kritisch leest, kan ik complimentjes van jouw kant altijd extra waarderen! Hoe noemde je jezelf ook alweer altijd? De 'mierenneuker' van het forum? Haha!
En Anabelle is gewoon dé bitch in dit verhaal, meer krijg je niet van haar te zien. xD Brandi kan er ook wat van, hoor, maar je kunt in háár hoofd kijken en dat kun je bij Anabelle niet.
@Aile; Haha, jij ook dankjewel weer! Als je goed hebt gelezen, heb je gemerkt dat Anabelle nog niet eens zo'n schoonheid is. :p Maar nvm! Ze heeft idd nogal kapsones, dát is het goede woord.
Zo, nog even een stukje middenin de toetsweek. (a) Jaja, jullie vroegen je vast al af waarom het allemaal zo sloom ging.
Nou, daarom dus!
Volgende week maandag heb ik nog mondeling Duits en daarna zal ik wel weer vlot gaan posten, hoor...
Edit; Ik heb het begin een beetje aangepast, omdat ik nog niet helemaal tevreden was. Feedback is nog steeds welkom, hoor!
En nog @Sask; Ik vergat de hele tijd om hierop te reageren maar; nee, Heata is niet natuurlijk rood. :p In de vorige versie van mijn verhaal heb ik haar zelfs een keer letterlijk laten zeggen dat het geverfd is, en ergens in een scene voor het gala verfde ze haar haar. ^^
Maar ze is absolúút niet paarsrood. o.ó Zoiets meer:
http://www.uresim.com/uploads/posts/201 ... an-194.jpg
__________________________________________________________________________________
Op momenten zoals deze vond Brandi het niet erg dat het druk was en dat ze zich tussen mensen door moest wringen om een beetje vooruit te komen. Anabelle zou haar vanavond in ieder geval niet meer terugvinden,
daar ging ze wel voor zorgen. Al was Anabelle niet eens de grootste bedreiging die er op Melbourne rondliep. Eigenlijk was het enige angstaanjagende aan haar –
afgezien van haar uiterlijk als pannenkoek look alike - dat ze verbaal zo gemeen kon zijn. Woorden deden pijn en zíj had het bewezen. Ze wist altijd precies wat ze tegen iemand moest zeggen om diegene in zijn zwakste punt te raken. Ze wist bij sommige mensen zelfs hoe ze ze aan het janken moest krijgen. Bij de één ging ze net iets verder dan de ander. Het lag er puur aan hoe erg ze je haatte, en jammer genoeg voor Brandi stond ze bijna bovenaan op haar lijst. Ze was vervloekt. Voor het kleine halfjaartje dat ze nog op Melbourne East moest doorbrengen, zou ze aan Anabelle vast blijven zitten en succes was daarbij niet gegarandeerd. De énige die Anabelle nog meer haatte dan haar was namelijk Daphne; een meisje met lange, witblonde haren en een voorgevel waar je u tegen kon zeggen. Gek genoeg had Anabelle de grootste hekel aan de knapste meiden. Maar ach, als ze het deed omdat ze jaloers was, zou Brandi haar ook geen ongelijk geven.
Stiekem wilde ze zelfs haar ‘geheim’ wel weten. Het moest een fantastisch gevoel zijn om te
weten dat je elk persoon op elk moment kon neerhalen.
Totaal in gedachten verzonken, botste ze opnieuw tegen iemand op, dit keer van achter. Ze schrok. In de eerste instantie omdat ze dacht dat het Anabelle was. Maar toen ze zag wie ze werkelijk tegen het lijf was gelopen, sperden haar ogen wijd open.
‘Eh, Adam,’ zei ze met een klein stemmetje. Ineens voelde ze haar hartslag weer.
Adam trok zijn wenkbrauwen verbaasd op. ‘Brandi.’ Hij leek het totaal niet erg te vinden om haar weer te zien.
Brandi deed haar mond open, maar er kwam geen woord uit. Daarstraks was ze al niet zo zeker van zichzelf, en nu ze pal voor zijn neus stond, versterkte dat gevoel alleen nog maar. Haar benen voelden aan als gaargekookte spaghetti. Hoogstwaarschijnlijk was ze in deze toestand nog niet eens in staat om weg te lopen. Nee, ze kon dit niet. In ieder geval niet op dit moment.
‘Ik, eh.’ Ze haalde een keer diep adem. ‘Ik denk dat ik maar beter weer kan gaan.’
Zogenaamd nietsvermoedend draaide zich om en wilde ze van hem weglopen.
Néé, wat doe je nu!
Ze vervloekte zichzelf voor de zoveelste keer dat ze niet zo interessant was als Heata. Hoe kon het toch dat zij altijd zo goed was met mannen? Zelfs als ze zichzelf compleet voor schut zette, vonden ze haar nog charmant. En meestal hoefde ze er zelf ook nog niet eens een poot voor uit te steken. Ze kwamen gewoon massaal op haar af. Overal. Bij het zwembad, op een terras in de stad; er kwam zelfs een keer uit het niets twee donkergetinte jongens op haar af, terwijl zij en Brandi aan het shoppen waren. Dat was toch debiel? Het ergste vond Brandi nog wel als jongens om haar moesten lachen. Gek genoeg vonden ze Heata’s grappen áltijd leuk, terwijl Brandi zich al snel een buitenstaander voelde als ze zich in een groep jongens mengden. Misschien lag het niet eens zozeer aan Heata, maar meer aan haarzelf. Ze vónd jongens ook vreemd. Ze waren zo… zo anders dan meiden. Ze gingen heel anders met dingen om. Brandi vroeg zich vaak genoeg af wat er in hun hoofd om zou gaan, maar zoveel fantasie kon ze niet opbrengen.
‘Wacht.’ Adam had haar pols strak vastgepakt. Hij was haar achterna gelopen…
Brandi keek hem met haar grote, blauwe engelenogen aan. ‘W-wat?’
Ze hoopte dat hij genoeg had gezopen om niet gehoord te hebben dat ze stotterde. Wat was ze toch ook een ongelofelijke muts. Ze had eerst tot tien moeten tellen voor ze haar mond opentrok.
‘Tja, ik dacht… Misschien heb je zin om even te gaan zwemmen.’ Er verscheen een bescheiden glimlach op zijn gezicht.
Met jou? Brandi voelde de vonk tot in haar tenen overslaan. Ze had het in een opwelling bijna hardop gevraagd. Natuurlijk had ze daar zin in. Sterker nog, ze kon zich op dit moment niets bedenken dat ze liever wilde. Maar ze mocht nog niet te vroeg juichen. Al was Brandi nog zo stronteigenwijs, er was één advies dat ze altijd van Heata zou blijven aannemen:
liever ‘hard to get’ dan meteen té veel van jezelf te laten zien. Mannen hielden niet van opdringerige meiden. Als ze het Adam nu al makkelijk zou maken, was hij binnen
no time weer vertrokken.
Brandi deed haar best om hem recht aan te kijken. Zo zelfverzekerd mogelijk en zonder ook maar één keer met haar wimpers te knipperen, antwoordde ze: ‘Misschien.’
‘Lekker duidelijk.’ Adam grinnikte. ‘Wil je anders wat drinken?’
Haar ogen gleden weg, naar haar inmiddels lege glas. Hoewel ze vergeten was dat ze die nog in haar handen had, waren haar vingers er zo strak omheen geklemd dat haar knokkels wit waren. Ze voelde haar hart als een bezetene achter haar ribben pompen. Vooral toen ze opnieuw in zijn ogen keek en haar blik niet meer afwendde. ‘Ja, lekker,’ antwoordde ze. ‘Doe maar een pina colada dan.’ Tot haar verbazing klonk haar stem ijzig kalm en beheerst. Ze speelde al toneel sinds groep drie van de basisschool, maar toch stond ze af en toe nog versteld van zichzelf.
Adam knikte zonder wat te zeggen en wilde richting het terras lopen. Maar na een paar meter verderop te zijn, draaide hij zich bedachtzaam weer om. ‘Loop je even mee?’
Brandi deed een paar stappen in zijn richting en kneep haar ogen tot spleetjes. ‘Je vertrouwt me zeker niet, hè?’
‘Nee,’ fluisterde hij. In één beweging trok hij haar heel dicht naar zich toe. Hij was nu zo dichtbij dat hun neuzen elkaar bijna raakten.
Haar hart ging nu zo tekeer dat het voelde alsof hij elk moment uit elkaar kon spannen. God, dit zag ze niet aankomen. Ze beet op haar onderlip en duwde zijn armen van zich af. Ze
moest haar hoofd koel houden.
‘Laten we gaan zwemmen.’ Ze zei het alsof het eerdere voorstel bij haar vandaan kwam in plaats van bij hem.
‘Goed plan.’
Ze glimlachte wat moeizaam. Even werd ze er weer aan herinnerd dat ze in haar bikini voor hem stond en dat zijn lichaam eigenlijk veel te perfect was naast dat van haar. Ze dacht aan het gene dat Anabelle vijf minuten geleden nog tegen haar zei. Die trut had nog gelijk ook. Brandi hád geen tieten. Oké, ze moest toegeven dat er natuurlijk wel ‘iets’ zat. Maar de miezerige bultjes die er zaten, deden haar meer denken aan twee vervelende muggenbeten dan aan vrouwelijke rondingen. Het was verschrikkelijk om te weten dat ze nog beha’s van de kinderafdeling aan zou kunnen en dat er brugpiepers rondliepen die meer tiet hadden dan zij terwijl ze de beugel nog in de mond hadden. Van elke jongen waar ze mee uit ging, hoopte ze dan ook dat hij meer op billen zou vallen dan op borsten. Niet dat ze er trots op was dat ze een breed onderstel had, maar ze had liever één ‘welgevormde zone’ dan geen. Brandi had eigenlijk het liefs gewild dat mannen
helemaal niet naar haar borsten keken. Spijtig genoeg kwam dat bijna niet voor. Een jongen waarvan ze de naam niet eens kende, beschreef haar ooit een keer als:
mooi blond meisje, alleen jammer van die tweede rug.
Pijnlijker dan dat kon het bijna niet.
de vorige keer had ik een paar stukjes gelezen maar je was al te ver om te volgen 
nu kan ik vanaf het begin meelezen jeeeh 
Ik ben veels te benieuwd naar hoe het verder gaat, dus schrijf maar gauw verder (:
alleen een reactie achterlaten kostte toen net iets te veel tijd en dat had ik op dat moment niet. Dus krijg je hem nu^^
Dat zag ik dus echt totáál niet aankomen.
die klinkt al wat harder haha xD Ha, leuk, ik heb een reputatie 
