Heb is me niet gelukt om spellingsfouten uit te halen
Ga snel verder!!
XxxJenna
La Luna de Plata
Wat is die Leonore toch koppig zeg, wrm zo moeilijk. Wrm zou je je hele vakantie verpesten door een jonge? Ik zou dat pleziertje Valerio egt niet gunnen. Forget him, go on with your life!!
Heb is me niet gelukt om spellingsfouten uit te halen
Ga snel verder!!
XxxJenna
Heb is me niet gelukt om spellingsfouten uit te halen
Ga snel verder!!
XxxJenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Gaaf dat ze de confrontatie opzoekt, dat is wel goed voor haar. En eigenlijk moet ze er gewoon even met één van die mensen over praten. Dan zeggen ze haar gewoon wat voor type Valerio is en dat ie dit soort dingen altijd doet, dan voelt ze zich vast beter.
Ik vind het leuk dat je haar echt een karakter geeft. Dat vind ik wel echt goed.
Af en toe zou het karakter wel iets meer eenheid mogen hebben. Dat klinkt een beetje vaag. Maar ik bedoel meer dat ze in een paar hoofdstukjes heel erg onzeker is, wat overigs ook heel herkenbaar en realistisch is, maar in sommige hoofdstukken lijkt ze weer heel erg zelfverzekerd. Waarschijnlijk doet ze alleen maar alsof, alleen ik zou dat misschien wat meer willen zien als lezer.
Ik vind het leuk dat je haar echt een karakter geeft. Dat vind ik wel echt goed.
Af en toe zou het karakter wel iets meer eenheid mogen hebben. Dat klinkt een beetje vaag. Maar ik bedoel meer dat ze in een paar hoofdstukjes heel erg onzeker is, wat overigs ook heel herkenbaar en realistisch is, maar in sommige hoofdstukken lijkt ze weer heel erg zelfverzekerd. Waarschijnlijk doet ze alleen maar alsof, alleen ik zou dat misschien wat meer willen zien als lezer.
@Xatham; dankjewel voor je reactie! 
Haha, vlees xD
@Marlinde; hmmm. Lees maar verder ^^ En bedankt voor je reactie!
@Jenna; tjsaah, soms.... voel je je zó verliefd dat je een heleboel dingen over het hoofd ziet. Misschien heeft Leonore daar ook wel een beetje last van (: Dankje voor je reactie!
@Rianne; jij ook bedankt voor je reactie! Ik snap wat je bedoelt, en ik zal er goed aan denken als ik verder schrijf (: Fijn dat je zulke tips geeft, daar kan ik echt wat mee (:
Voor nu; nieuw stukje! Geniet
Daar stond hij. Hij droeg een zwart sportbroekje en een blauw T-shirt met v-hals en hij zag er vreselijk knap uit. Zijn donkere haar zat perfect, zoals gewoonlijk. Hij lachte toen zij aan kwamen lopen.
‘Hi girls,’ begroette hij hen.
Leonore kreeg nog een knipoog, maar ze reageerde niet. Ze was vastbesloten niets tegen Valerio te zeggen, hem zelfs niet aan te kijken. Daarom keek ze snel en vastberaden de andere kant op en liep naast Veerle verder, tot ze bij Fabi stond. Deze knikte even naar haar, als begroeting.
Wat onwennig stond Leonore in de groep. Ze hoorde er nu wel bij, maar toch was ze nog wat onzeker. Ze voelde zich sowieso niet meer zo fijn bij Valerio in de buurt. Hij keek haar steeds aan met een zelfverzekerde glimlach en ze werd er bijna misselijk van. Stiekem was dat misschien meer omdat ze bang was dat ze hem leuker vond dan ze wilde toegeven, dan omdat ze hem niet kon uitstaan.
Naar hoeveel meisjes zou hij al zo gekeken hebben, vroeg Leonore zich af. Zij was vast niet de eerste. Schrale troost, vond ze zelf.
Diep binnenin haar protesteerde haar hart echter tegen deze gedachten. Toen Valerio voor de zoveelste keer veelbetekenend naar haar knipoogde, moest ze zichzelf dwingen om er geen aandacht aan te besteden.
Valerio is een player, sprak ze zichzelf toe, dit kun je jezelf niet aandoen. Stop ermee, je kwelt jezelf. Haar hart zei echter wat anders. Misschien had hij het niet zo bedoeld, misschien was hij gewoon bevriend met Daphne. Misschien…
‘Laten we gaan zwemmen,’ stelde Luke voor. Leonore ontwaakte uit haar gepeins toen iedereen instemmend begon te mompelen.
Nog geen halfuur later lag bijna iedereen in het water. Bijna iedereen – Daphne zat op een bankje naast het zwembad en Leonore voegde zich bij haar.
‘Waarom ga je niet zwemmen?’ vroeg Daphne verbaasd.
Leonore haalde haar schouders op. ‘Niet zo’n zin. Jij dan?’
‘Maandelijkse kwaaltje. Je wilt niet zwemmen, maar je hebt toch je bikini aangetrokken? Rare.’ Dit laatste zei ze met een schuin lachje.
Leonore glimlachte even. ‘Misschien heb ik straks wel zin, nieuwsgierig aagje.’
Daphne schoot in de lach en keek Leonore daarna grinnikend aan. ‘Weet je…’ begon ze toen,’ eigenlijk ben jij een hele leuke meid.’
Leonore wist niet zo goed hoe ze op dit compliment moest reageren, dus lachte ze verlegen. ‘Dankje. Jij valt ook wel mee.’
De brunette lachte weer. ‘Nee, ik ben geen heks, al gedraag ik me soms wel zo.’
‘Dat zei ik niet!’ schoot Leonore in de verdediging.
‘Grapje toch,’ zei Daphne, nog steeds lachend.
Leonore haalde opgelucht adem. Het leek erop alsof ze nieuwe vrienden aan het maken was! Juist toen ze Daphne wilde vertellen dat ze haar echt aardig vond, omklemden twee armen haar middel van achter haar. De persoon die bij de armen hoorde, trok de wild spartelende Leonore van het bankje af, hoe deze dat ook probeerde te verhinderen.
Nog verbaasd over de brutaliteit van de jongen, ze nam tenminste aan dat het een hij was, keek ze omhoog. Valerio, natuurlijk.
Hij probeerde haar richting het zwembad te trekken, maar ze spartelde flink tegen. Toen Valerio door kreeg dat het alleen niet lukte, wenkte hij Tumélo en nog geen tien seconden later lag ze in het zwembad. Valerio was achter haar aan gesprongen en stond achter haar.
Leonore voelde zijn armen om haar middel en wilde zich lostrekken. Toen gaf hij een kus in haar nek, waardoor ze als verdoofd bleef staan. Verstijfd was ze, helemaal verbijsterd. Waar haalde die jongen het lef vandaan?
Wild trok ze zich los, keek om zich heen of niemand het gezien had en zwom zo snel ze kon richting het andere eind van het zwembad.
Bij de rand van het zwembad hield Leonore zich vast. Ze hijgde licht van het snelle zwemmen en rilde; het water was koud. Ze stond op het punt zichzelf op de kant te trekken, toen ze gespetter achter zich hoorde. Ze keek om. Valerio’s gestalte verscheen voor haar, compleet met lach en al.
‘Hey, chickie, niet zo boos doen. Heb je zin om vanavond wat te doen?’
Leonore keek verrast op. Hij wilde een date met haar? Vanavond? Plotsklaps was ze al haar twijfels en teleurstellingen vergeten. Natuurlijk wilde hij niets met Daphne, hij vond háár immers leuk. Hij vroeg háár mee uit, ze gingen daten!
Ze had genoeg redenen om nee te kunnen zeggen, maar dat deed ze niet. Haar verliefdheid won het van haar boosheid, onzekerheid en wantrouwigheid.
‘Vanavond? Ja, is goed. Hoelaat?’
‘Rond acht uur bij de speeltuin, oké? De meeste films beginnen rond half negen, dus dan zijn we wel op tijd.’
‘Ja… Ja, is goed! Tot vanavond dan!’
Valerio lachte zijn typische lach en knipoogde. Leonore straalde en lachte terug. Ze hees zichzelf op de rand en haalde diep adem. Een date! Met Valerio! Rillend liep ze naar Daphne en deed haar handdoek om zich heen.
‘Was het water lekker?’ lachte Daphne.
‘Beetje koud,’ antwoordde Leonore. De gedachte aan een date met Valerio zorgde er echter voor dat ze het warm kreeg; de vlinders in haar buik deden goed hun best. Het kriebelde binnenin haar en ze glimlachte blij. Valerio was toch wel heel lief. Eigenlijk had ze dat al die tijd wel geweten, ze had hem gewoon wantrouwd. Maar hij had niets met Daphne of met wie dan ook maar, behalve met haar. Ze hadden iets samen, iets speciaals, dat voelde Leonore.
Het wordt vast top, bedacht ze, het wordt vast geweldig. Leonore had geen idee dat ze er helemaal naast zat.
Haha, vlees xD@Marlinde; hmmm. Lees maar verder ^^ En bedankt voor je reactie!
@Jenna; tjsaah, soms.... voel je je zó verliefd dat je een heleboel dingen over het hoofd ziet. Misschien heeft Leonore daar ook wel een beetje last van (: Dankje voor je reactie!
@Rianne; jij ook bedankt voor je reactie! Ik snap wat je bedoelt, en ik zal er goed aan denken als ik verder schrijf (: Fijn dat je zulke tips geeft, daar kan ik echt wat mee (:
Voor nu; nieuw stukje! Geniet
Daar stond hij. Hij droeg een zwart sportbroekje en een blauw T-shirt met v-hals en hij zag er vreselijk knap uit. Zijn donkere haar zat perfect, zoals gewoonlijk. Hij lachte toen zij aan kwamen lopen.
‘Hi girls,’ begroette hij hen.
Leonore kreeg nog een knipoog, maar ze reageerde niet. Ze was vastbesloten niets tegen Valerio te zeggen, hem zelfs niet aan te kijken. Daarom keek ze snel en vastberaden de andere kant op en liep naast Veerle verder, tot ze bij Fabi stond. Deze knikte even naar haar, als begroeting.
Wat onwennig stond Leonore in de groep. Ze hoorde er nu wel bij, maar toch was ze nog wat onzeker. Ze voelde zich sowieso niet meer zo fijn bij Valerio in de buurt. Hij keek haar steeds aan met een zelfverzekerde glimlach en ze werd er bijna misselijk van. Stiekem was dat misschien meer omdat ze bang was dat ze hem leuker vond dan ze wilde toegeven, dan omdat ze hem niet kon uitstaan.
Naar hoeveel meisjes zou hij al zo gekeken hebben, vroeg Leonore zich af. Zij was vast niet de eerste. Schrale troost, vond ze zelf.
Diep binnenin haar protesteerde haar hart echter tegen deze gedachten. Toen Valerio voor de zoveelste keer veelbetekenend naar haar knipoogde, moest ze zichzelf dwingen om er geen aandacht aan te besteden.
Valerio is een player, sprak ze zichzelf toe, dit kun je jezelf niet aandoen. Stop ermee, je kwelt jezelf. Haar hart zei echter wat anders. Misschien had hij het niet zo bedoeld, misschien was hij gewoon bevriend met Daphne. Misschien…
‘Laten we gaan zwemmen,’ stelde Luke voor. Leonore ontwaakte uit haar gepeins toen iedereen instemmend begon te mompelen.
Nog geen halfuur later lag bijna iedereen in het water. Bijna iedereen – Daphne zat op een bankje naast het zwembad en Leonore voegde zich bij haar.
‘Waarom ga je niet zwemmen?’ vroeg Daphne verbaasd.
Leonore haalde haar schouders op. ‘Niet zo’n zin. Jij dan?’
‘Maandelijkse kwaaltje. Je wilt niet zwemmen, maar je hebt toch je bikini aangetrokken? Rare.’ Dit laatste zei ze met een schuin lachje.
Leonore glimlachte even. ‘Misschien heb ik straks wel zin, nieuwsgierig aagje.’
Daphne schoot in de lach en keek Leonore daarna grinnikend aan. ‘Weet je…’ begon ze toen,’ eigenlijk ben jij een hele leuke meid.’
Leonore wist niet zo goed hoe ze op dit compliment moest reageren, dus lachte ze verlegen. ‘Dankje. Jij valt ook wel mee.’
De brunette lachte weer. ‘Nee, ik ben geen heks, al gedraag ik me soms wel zo.’
‘Dat zei ik niet!’ schoot Leonore in de verdediging.
‘Grapje toch,’ zei Daphne, nog steeds lachend.
Leonore haalde opgelucht adem. Het leek erop alsof ze nieuwe vrienden aan het maken was! Juist toen ze Daphne wilde vertellen dat ze haar echt aardig vond, omklemden twee armen haar middel van achter haar. De persoon die bij de armen hoorde, trok de wild spartelende Leonore van het bankje af, hoe deze dat ook probeerde te verhinderen.
Nog verbaasd over de brutaliteit van de jongen, ze nam tenminste aan dat het een hij was, keek ze omhoog. Valerio, natuurlijk.
Hij probeerde haar richting het zwembad te trekken, maar ze spartelde flink tegen. Toen Valerio door kreeg dat het alleen niet lukte, wenkte hij Tumélo en nog geen tien seconden later lag ze in het zwembad. Valerio was achter haar aan gesprongen en stond achter haar.
Leonore voelde zijn armen om haar middel en wilde zich lostrekken. Toen gaf hij een kus in haar nek, waardoor ze als verdoofd bleef staan. Verstijfd was ze, helemaal verbijsterd. Waar haalde die jongen het lef vandaan?
Wild trok ze zich los, keek om zich heen of niemand het gezien had en zwom zo snel ze kon richting het andere eind van het zwembad.
Bij de rand van het zwembad hield Leonore zich vast. Ze hijgde licht van het snelle zwemmen en rilde; het water was koud. Ze stond op het punt zichzelf op de kant te trekken, toen ze gespetter achter zich hoorde. Ze keek om. Valerio’s gestalte verscheen voor haar, compleet met lach en al.
‘Hey, chickie, niet zo boos doen. Heb je zin om vanavond wat te doen?’
Leonore keek verrast op. Hij wilde een date met haar? Vanavond? Plotsklaps was ze al haar twijfels en teleurstellingen vergeten. Natuurlijk wilde hij niets met Daphne, hij vond háár immers leuk. Hij vroeg háár mee uit, ze gingen daten!
Ze had genoeg redenen om nee te kunnen zeggen, maar dat deed ze niet. Haar verliefdheid won het van haar boosheid, onzekerheid en wantrouwigheid.
‘Vanavond? Ja, is goed. Hoelaat?’
‘Rond acht uur bij de speeltuin, oké? De meeste films beginnen rond half negen, dus dan zijn we wel op tijd.’
‘Ja… Ja, is goed! Tot vanavond dan!’
Valerio lachte zijn typische lach en knipoogde. Leonore straalde en lachte terug. Ze hees zichzelf op de rand en haalde diep adem. Een date! Met Valerio! Rillend liep ze naar Daphne en deed haar handdoek om zich heen.
‘Was het water lekker?’ lachte Daphne.
‘Beetje koud,’ antwoordde Leonore. De gedachte aan een date met Valerio zorgde er echter voor dat ze het warm kreeg; de vlinders in haar buik deden goed hun best. Het kriebelde binnenin haar en ze glimlachte blij. Valerio was toch wel heel lief. Eigenlijk had ze dat al die tijd wel geweten, ze had hem gewoon wantrouwd. Maar hij had niets met Daphne of met wie dan ook maar, behalve met haar. Ze hadden iets samen, iets speciaals, dat voelde Leonore.
Het wordt vast top, bedacht ze, het wordt vast geweldig. Leonore had geen idee dat ze er helemaal naast zat.
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Wat gebeurt er dan? Nu je ons zo nieuwsgierig moet je ook weer verder he
Ik vimnd Leonore nu egt heel dom (sorry) Ze weet dat hij gewoon een player en alsnog gaat ze met hem om. Kind laat het toch! Je ziet tog dat hij je gebruikt !!
Die dag ervoor zei ze nog dat ze het helemaal gehad had met hem. Eigen schuld dikke buld! Moet je maar niet zo dom zijn
Schrijf snel verder Sarina
Ik vimnd Leonore nu egt heel dom (sorry) Ze weet dat hij gewoon een player en alsnog gaat ze met hem om. Kind laat het toch! Je ziet tog dat hij je gebruikt !!
Die dag ervoor zei ze nog dat ze het helemaal gehad had met hem. Eigen schuld dikke buld! Moet je maar niet zo dom zijn
Schrijf snel verder Sarina
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Jenna, het is niet voor het een of het ander, maar ik denk dat je een beetje een foutje hebt gemaakt rond de namen (a)
@topic, ik heb hier veel te lang niet gereageerd, maar dat wil niet zeggen dat ik het niet lees, ik lees het in vrije momenten, dus reacties komen meestal naar het weekend toe als ik het niet druk heb, bij deze ^^ Fantastische stukjes. Je kan echt goed voelen hoe kwaad Leonore is over Valerio. Wat erg dat ze dan toch weer steeds terug keert als hij haar weer denkt te zien staan. Hopelijk is de vriendschap van Daphnes kant gemeend!
@topic, ik heb hier veel te lang niet gereageerd, maar dat wil niet zeggen dat ik het niet lees, ik lees het in vrije momenten, dus reacties komen meestal naar het weekend toe als ik het niet druk heb, bij deze ^^ Fantastische stukjes. Je kan echt goed voelen hoe kwaad Leonore is over Valerio. Wat erg dat ze dan toch weer steeds terug keert als hij haar weer denkt te zien staan. Hopelijk is de vriendschap van Daphnes kant gemeend!
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Nou, mijn plan om niet al te laat te gaan slapen is ook weer naar de knoppen hoor echt een leuk verhaal! Leuke personages ook enzo (:
Wat me wel opviel is dat Leonore heel vaak tegen zichzelf praat en dan zichzelf verteld wat ze moet doen of voelen.. Ik doe dat zelf op zich niet, maar misschien ben ik gewoon vaag en doet de rest van de wereld dat wel xD.
Nou ja, ik ben heel benieuwd naar wat er verder gaat gebeuren! En stiekem heb ik geen hekel aan Valerio, deels door zijn naam, maar ook gewoon omdat ik bad-boys wel leuk vind (a)
echt een leuk verhaal! Leuke personages ook enzo (:Wat me wel opviel is dat Leonore heel vaak tegen zichzelf praat en dan zichzelf verteld wat ze moet doen of voelen.. Ik doe dat zelf op zich niet, maar misschien ben ik gewoon vaag en doet de rest van de wereld dat wel xD.
Nou ja, ik ben heel benieuwd naar wat er verder gaat gebeuren! En stiekem heb ik geen hekel aan Valerio, deels door zijn naam, maar ook gewoon omdat ik bad-boys wel leuk vind (a)
When the power of love overcomes the love of power.
-
Classy Cat
- Typmachine
- Berichten: 1220
- Lid geworden op: 24 apr 2011 19:41
Haha, dit is echt zó typisch, he. xD Dat ze dan toch nog wat met hem afspreekt.
Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren.
En laat er nou eindelijk eens een climax komen! ;( Ik zit de hele tijd al af te wachten, maar er komt steeds niks, haha! :p
Keep going! (a)
Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren.
En laat er nou eindelijk eens een climax komen! ;( Ik zit de hele tijd al af te wachten, maar er komt steeds niks, haha! :p
Keep going! (a)
Wauw, wat een reacties! Extra lang stukje dan maar
@Jenna; haha, het is maar een verhaal he Dankjewel voor je reactie! Maar, zoals Sarina al zei, ik ben Marit, je haalt ons door elkaar
@Sarina; leuk dat je reageert, dankjewel! (:
@Ejell; ghehe, ben benieuwd wat je na dit stukje van Valerio vindt ^^ Dankjewel voor je reactie! Dat heb ik ook heel vaak, wil ik vroeg gaan slapen, ga ik op OV en dan wordt het alsnog laat
@Classy; dan draag ik bij deze dit stukje van vandaag aan jou op! De climax
Ik ga verder niets zeggen, het is het laatste stukje van hoofdstuk 8 en ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden!
Het was half acht toen Leonore de voortent uitliep. Ze was veel te vroeg, dat wist ze zelf ook wel. Ze had alleen geen zin om nog langer te zitten wachten in de voortent. Ze had haar ouders verteld dat ze met een vriendin naar de bioscoop zou gaan, dus moeilijke vragen kon ze niet gebruiken. Daarom wilde ze zo snel mogelijk weg uit de caravan. Bovendien wilde ze nog even langs het toiletgebouw, want ze moest naar de wc.
Een paar minuten later liep ze vrolijk vanaf het toiletgebouw naar het zwembad. Toen ze daar geen bekenden zag, liep ze naar de speeltuin, die er praktisch naast lag. Ze ging op een bankje zitten en keek naar de spelende kinderen. Ze hadden zo veel lol samen, zag Leonore. Ze glimlachte even en wenste dat ze dat ook van haar eigen jeugd kon zeggen. In de lagere groepen van de basisschool was ze niet gepest, maar ze lag niet helemaal in de groep. Zij had nooit met zoveel plezier gespeeld als deze kinderen hier, bedacht ze wrang.
‘Hey,’ hoorde ze toen achter zich. Valerio – was haar eerste gedachte. Met een ruk draaide ze zich om, maar het was geen Valerio.
‘Oh, hé Ralph,’ zei ze, toch wel wat teleurgesteld. Hij deed zijn mond open om iets te zeggen, maar bedacht zich op het laatste moment en bleef stil.
‘Heb je Valerio gezien?’ vroeg Leonore.
Ralph dacht even na. ‘Ja, hij was net bij het terrasje. Zoek je hem?’
‘Ja, nee. Ja, eigenlijk wel. Dankjewel, dan ga ik nu,’ zei Leonore, terwijl ze van het bankje opsprong.
‘Oh, oké. Tot later… dan maar,’ antwoordde Ralph verwonderd. Hij keek haar na toen ze – bijna huppelend – richting het terrasje ging. Verbaasd haalde hij zijn schouders op. Hij had geen idee wat haar bezig hield, maar het was blijkbaar iets leuks. Ze zag er in ieder geval gelukkig uit, vond hij.
Leonore liep met een vrolijke glimlach richting het terras. Er zaten allemaal mensen, maar geen Valerio. Ze pakte haar mobiel en keek hoe laat het was. 19.44. Het was ook nog geen tijd, ze hadden pas om 20.00 uur afgesproken.
Rustig liep Leonore verder, richting de kroeg. Bij de deuropening zwaaide en lachte ze even naar Lorenzo, die achter de bar stond. Daarna liep ze verder, de hoek om. Haar adem stokte en haar benen verstijfden.
Daar stond Valerio.
Hij was aan het zoenen. Met Daphne.
Zij stond tegen de muur en Valerio stond voor haar, zijn handen op haar gezicht.
Leonore had maar één seconde nodig om het tot haar door te laten dringen. ‘Valerio!’ gilde ze. Haar stem sloeg over, maar het kon haar niets schelen.
Hij keek op – betrapt, verbaasd, verwaand. Daphne leek geschrokken, maar dat kon Leonore niets schelen.
Woest draaide ze zich om. Zo snel als haar benen haar konden dragen, rende ze naar het toiletgebouw. Ze had haar kaken op elkaar geklemd en zette haar nagels in haar vel om niet te huilen. Hij is het niet waard, schoot er door haar hoofd. Hij is een nul, een player, een schoft – hij is je tranen niet waard.
Ondanks dat druppelde er toch een traan vanuit haar ooghoek. Kwaad veegde ze hem weg, terwijl ze niet ophield met rennen.
Bij het toiletgebouw aangekomen, sloot ze zichzelf op in de wc en haalde diep adem. Valerio had het verknald, voor goed. Hij was te ver gegaan – veel te ver.
Ze hoorde voetstappen dichterbij komen en Valerio’s stem deed haar woede opborrelen.
‘Leonore? Waar ben je?’
‘Ga weg!’ schreeuwde ze terug. Ze wilde zijn smoesjes niet horen, zijn hoofd niet zien.
‘Laat het me uitleggen!’
‘Het is me al duidelijk. Rot op, nu!’
Het was even stil en Leonore hield haar adem in. Zou hij het opgeven?
Het duurde niet lang voordat ze voetstappen hoorde weg gaan. Ook nog een lafaard, dacht ze spottend. Ze snoof minachtend en deed de deur van het slot. Voorzichtig liep ze weer naar buiten. Valerio was inderdaad weg gegaan, hij gaf het op.
Leonore slenterde naar de caravan en ging op haar luchtbed liggen. Toen kwamen de tranen. Ze voelde zich zó bedrogen, zó opgelicht. Hij had haar gewoon gebruikt. Ze was behandeld als oud vuil en hij zat er niet eens mee. Ze zouden notabene een date hebben vanavond!
‘Steek die date maar in je reet,’ mompelde ze kwaad. Ze drukte haar hoofd tegen haar kussen en begon weer te snikken.
Waarom, oh, waarom had ze iets in hem gezien? Waarom was ze iets met hem begonnen? Waarom dacht ze dat het iets kon worden met zo’n gast? Hij dacht al die tijd alleen maar aan zichzelf, hij had geen moment om haar gedacht. Waarom had ze dat niet doorgehad? Waarom was ze zo verliefd op een jongen die het totaal niet verdiende? Ze haatte zichzelf om het feit dat ze nu om hem huilde, ze wilde niet huilen. Niet nu, niet om hem. Toch stroomden er nog steeds tranen over haar wangen.
Fabi keek verbaasd op toen hij zacht gesnik hoorde. Het was gedempt, maar toch te horen. Met een voetbal nog in zijn handen liep hij voorzichtig richting nummer veertien. Tot zijn verbazing kwam het geluid uit het slaaptentje, Leonore’s tentje.
Wat onzeker liep hij naar het erheen. Hij zat te twijfelen wat hij moest doen. Aan de ene kant wilde hij graag helpen, maar stel nou dat ze niet op zijn aanwezigheid zat te wachten? Dat ze hem brutaal vond, of opdringerig?
Zijn nieuwsgierigheid won het van het andere en hij liep op het tentje af. Bij de opening hurkte hij neer.
‘Leonore?’ vroeg hij zacht.
Leonore hoorde voetstappen bij het tentje en zuchtte in zichzelf. Valerio, daar had ze nu nét geen zin in. Ze hoorde het tentje ritselen; het geluid dat iemand de voorkant opendeed.
‘Leonore?’ klonk het toen. Het was aarzelend en zacht.
‘Nee, ga weg, Valerio,’ antwoordde ze, terwijl ze probeerde niet te snikken.
‘Ik ben Valerio niet,’ hoorde ze. Een moment lang was het stil en Leonore draaide zich om. Fabi zat op zijn hurken voor het tentje en er was geen spoor van Valerio. Natuurlijk niet, de lafaard. Ze liet haar hoofd weer in haar kussen vallen en begon opnieuw te huilen.
Fabi zat wat ongemakkelijk bij het tentje en wist niet zo goed wat hij moest doen. Toen kroop hij het tentje binnen en ging naast haar zitten. Voorzichtig streelde hij haar over haar rug.
Zo bleven ze een tijdje zitten. Leonore snikkend, met haar rug naar Fabi toe, Fabi over haar rug strelend.
‘Ik hoef niet te weten wat er gebeurd is. Ik wil je alleen waarschuwen voor Valerio. Hij is geen lieverdje, weet je. Als je met hem verder gaat, gaat hij je nog heel veel pijn doen,’ vertelde hij.
Leonore zweeg en wachtte tot hij nog meer ging zeggen, maar ook Fabi bleef stil. Daarop veegde ze haar betraande gezicht droog en draaide zich om. Hij staarde haar aan met zijn indringende, donkere ogen.
‘Je kunt hier beter met een vriendin over praten, denk ik. Dat werkt nu eenmaal het best, weet je.’
Leonore keek vertwijfeld. ‘Wie?’
‘Nou, Veerle. Of misschien Daphne.’
‘Ja, Daphne,’ zei ze spottend. Het kwam er feller uit dan ze bedoeld had.
Fabi haalde zijn schouders op. ‘Het was maar een voorstel. Je kan ook die vriendin in Nederland bellen, alleen weet zij de situatie niet. Maar je moet het zelf weten,’ besloot hij.
Leonore knikte. ‘Ik zie nog wel. Dank je wel, in ieder geval.’
‘Geen dank. Dat doen vrienden voor elkaar.’
Ze glimlachte even en hij stond op.
‘Ik heb afgesproken om te voetballen, ga je mee?’ Zijn aanbod klonk best aannemelijk en even aarzelde ze. Toen zag ze echer Valerio’s gezicht voor zich en ze schudde haar hoofd.
‘Oké, andere keer dan. Ik zie je wel weer. Doei!’
Leonore groette hem zacht terug en Fabi kroop met zijn voetbal de tent uit. Hij draaide zich niet meer om en zei verder ook niets meer, alhoewel ze dat wel gehoopt had. Hij had haar tenminste geprobeerd te troosten, bedacht ze. Hij was lief geweest voor haar.
Leonore pakte een spiegeltje uit haar toilettas en bekeek haar gezicht. Inwendig kreunde ze.
‘Ik zie er niet uit,’ mompelde ze. Snel haalde ze de uitgelopen mascara van haar gezicht en deed er nieuwe op. Ze was niet van plan weer te gaan huilen om die zak. Toen stond ze op. Hopelijk had haar vader een lader gehaald, dat was ze helemaal vergeten te vragen. Dan kon ze Carlijn even mailen, of met Shannon een filmpje kijken. Ze had er thuis een aantal gedownload, dus dat was geen probleem. Als ze nu eerst een filmpje ging kijken, kon ze wat later op de avond Carlijn bellen.
Ze kroop het tentje uit en liep naar de voortent.
‘Pap? Heb je een lader voor de laptop gehaald?’
‘Hmmhmm,’ klonk er afwezig terug. Hij was de krant aan het lezen, dan luisterde hij nauwelijks.
‘Papa! Was dat een ja?’ vroeg ze ongeduldig.
Vader keek nu op van de krant. ‘Ja, ik heb hem in de middelste la gelegd van dat kastje daar. Kijk maar even.’
Blij liep Leonore naar de aangewezen la. En inderdaad, daar lag een lader.
‘Dankjewel, pap’ zei ze blij. Deze bromde nog wat, maar zei verder niets. Hij was alweer verder aan het lezen.
Toch íets dat vandaag meezit, bedacht Leonore tevreden. Ze wilde Valerio zo snel mogelijk vergeten, dus ze besloot niet meer aan hem te denken. Nu niet, nooit niet.
‘Shann? Wil je een filmpje kijken?’
Shannon stemde toe en nog geen tien minuten later zaten ze samen Step-Up 3 te kijken. De knappe acteurs zorgden er deels voor dat ze zich aan haar beslissing kon houden, maar toch spookte Valerio nog in haar hoofd rond.
Valerio is verleden tijd, sprak ze zichzelf streng toe. Die gast deugt niet, hij is fout. Hij is mij niet waard, ik voel niets voor hem, zei een stem in haar hoofd. Haar hart dacht daar toch anders over.
@Jenna; haha, het is maar een verhaal he
Dankjewel voor je reactie! Maar, zoals Sarina al zei, ik ben Marit, je haalt ons door elkaar @Sarina; leuk dat je reageert, dankjewel! (:
@Ejell; ghehe, ben benieuwd wat je na dit stukje van Valerio vindt ^^ Dankjewel voor je reactie! Dat heb ik ook heel vaak, wil ik vroeg gaan slapen, ga ik op OV en dan wordt het alsnog laat
@Classy; dan draag ik bij deze dit stukje van vandaag aan jou op! De climax
Ik ga verder niets zeggen, het is het laatste stukje van hoofdstuk 8 en ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden!
Het was half acht toen Leonore de voortent uitliep. Ze was veel te vroeg, dat wist ze zelf ook wel. Ze had alleen geen zin om nog langer te zitten wachten in de voortent. Ze had haar ouders verteld dat ze met een vriendin naar de bioscoop zou gaan, dus moeilijke vragen kon ze niet gebruiken. Daarom wilde ze zo snel mogelijk weg uit de caravan. Bovendien wilde ze nog even langs het toiletgebouw, want ze moest naar de wc.
Een paar minuten later liep ze vrolijk vanaf het toiletgebouw naar het zwembad. Toen ze daar geen bekenden zag, liep ze naar de speeltuin, die er praktisch naast lag. Ze ging op een bankje zitten en keek naar de spelende kinderen. Ze hadden zo veel lol samen, zag Leonore. Ze glimlachte even en wenste dat ze dat ook van haar eigen jeugd kon zeggen. In de lagere groepen van de basisschool was ze niet gepest, maar ze lag niet helemaal in de groep. Zij had nooit met zoveel plezier gespeeld als deze kinderen hier, bedacht ze wrang.
‘Hey,’ hoorde ze toen achter zich. Valerio – was haar eerste gedachte. Met een ruk draaide ze zich om, maar het was geen Valerio.
‘Oh, hé Ralph,’ zei ze, toch wel wat teleurgesteld. Hij deed zijn mond open om iets te zeggen, maar bedacht zich op het laatste moment en bleef stil.
‘Heb je Valerio gezien?’ vroeg Leonore.
Ralph dacht even na. ‘Ja, hij was net bij het terrasje. Zoek je hem?’
‘Ja, nee. Ja, eigenlijk wel. Dankjewel, dan ga ik nu,’ zei Leonore, terwijl ze van het bankje opsprong.
‘Oh, oké. Tot later… dan maar,’ antwoordde Ralph verwonderd. Hij keek haar na toen ze – bijna huppelend – richting het terrasje ging. Verbaasd haalde hij zijn schouders op. Hij had geen idee wat haar bezig hield, maar het was blijkbaar iets leuks. Ze zag er in ieder geval gelukkig uit, vond hij.
Leonore liep met een vrolijke glimlach richting het terras. Er zaten allemaal mensen, maar geen Valerio. Ze pakte haar mobiel en keek hoe laat het was. 19.44. Het was ook nog geen tijd, ze hadden pas om 20.00 uur afgesproken.
Rustig liep Leonore verder, richting de kroeg. Bij de deuropening zwaaide en lachte ze even naar Lorenzo, die achter de bar stond. Daarna liep ze verder, de hoek om. Haar adem stokte en haar benen verstijfden.
Daar stond Valerio.
Hij was aan het zoenen. Met Daphne.
Zij stond tegen de muur en Valerio stond voor haar, zijn handen op haar gezicht.
Leonore had maar één seconde nodig om het tot haar door te laten dringen. ‘Valerio!’ gilde ze. Haar stem sloeg over, maar het kon haar niets schelen.
Hij keek op – betrapt, verbaasd, verwaand. Daphne leek geschrokken, maar dat kon Leonore niets schelen.
Woest draaide ze zich om. Zo snel als haar benen haar konden dragen, rende ze naar het toiletgebouw. Ze had haar kaken op elkaar geklemd en zette haar nagels in haar vel om niet te huilen. Hij is het niet waard, schoot er door haar hoofd. Hij is een nul, een player, een schoft – hij is je tranen niet waard.
Ondanks dat druppelde er toch een traan vanuit haar ooghoek. Kwaad veegde ze hem weg, terwijl ze niet ophield met rennen.
Bij het toiletgebouw aangekomen, sloot ze zichzelf op in de wc en haalde diep adem. Valerio had het verknald, voor goed. Hij was te ver gegaan – veel te ver.
Ze hoorde voetstappen dichterbij komen en Valerio’s stem deed haar woede opborrelen.
‘Leonore? Waar ben je?’
‘Ga weg!’ schreeuwde ze terug. Ze wilde zijn smoesjes niet horen, zijn hoofd niet zien.
‘Laat het me uitleggen!’
‘Het is me al duidelijk. Rot op, nu!’
Het was even stil en Leonore hield haar adem in. Zou hij het opgeven?
Het duurde niet lang voordat ze voetstappen hoorde weg gaan. Ook nog een lafaard, dacht ze spottend. Ze snoof minachtend en deed de deur van het slot. Voorzichtig liep ze weer naar buiten. Valerio was inderdaad weg gegaan, hij gaf het op.
Leonore slenterde naar de caravan en ging op haar luchtbed liggen. Toen kwamen de tranen. Ze voelde zich zó bedrogen, zó opgelicht. Hij had haar gewoon gebruikt. Ze was behandeld als oud vuil en hij zat er niet eens mee. Ze zouden notabene een date hebben vanavond!
‘Steek die date maar in je reet,’ mompelde ze kwaad. Ze drukte haar hoofd tegen haar kussen en begon weer te snikken.
Waarom, oh, waarom had ze iets in hem gezien? Waarom was ze iets met hem begonnen? Waarom dacht ze dat het iets kon worden met zo’n gast? Hij dacht al die tijd alleen maar aan zichzelf, hij had geen moment om haar gedacht. Waarom had ze dat niet doorgehad? Waarom was ze zo verliefd op een jongen die het totaal niet verdiende? Ze haatte zichzelf om het feit dat ze nu om hem huilde, ze wilde niet huilen. Niet nu, niet om hem. Toch stroomden er nog steeds tranen over haar wangen.
Fabi keek verbaasd op toen hij zacht gesnik hoorde. Het was gedempt, maar toch te horen. Met een voetbal nog in zijn handen liep hij voorzichtig richting nummer veertien. Tot zijn verbazing kwam het geluid uit het slaaptentje, Leonore’s tentje.
Wat onzeker liep hij naar het erheen. Hij zat te twijfelen wat hij moest doen. Aan de ene kant wilde hij graag helpen, maar stel nou dat ze niet op zijn aanwezigheid zat te wachten? Dat ze hem brutaal vond, of opdringerig?
Zijn nieuwsgierigheid won het van het andere en hij liep op het tentje af. Bij de opening hurkte hij neer.
‘Leonore?’ vroeg hij zacht.
Leonore hoorde voetstappen bij het tentje en zuchtte in zichzelf. Valerio, daar had ze nu nét geen zin in. Ze hoorde het tentje ritselen; het geluid dat iemand de voorkant opendeed.
‘Leonore?’ klonk het toen. Het was aarzelend en zacht.
‘Nee, ga weg, Valerio,’ antwoordde ze, terwijl ze probeerde niet te snikken.
‘Ik ben Valerio niet,’ hoorde ze. Een moment lang was het stil en Leonore draaide zich om. Fabi zat op zijn hurken voor het tentje en er was geen spoor van Valerio. Natuurlijk niet, de lafaard. Ze liet haar hoofd weer in haar kussen vallen en begon opnieuw te huilen.
Fabi zat wat ongemakkelijk bij het tentje en wist niet zo goed wat hij moest doen. Toen kroop hij het tentje binnen en ging naast haar zitten. Voorzichtig streelde hij haar over haar rug.
Zo bleven ze een tijdje zitten. Leonore snikkend, met haar rug naar Fabi toe, Fabi over haar rug strelend.
‘Ik hoef niet te weten wat er gebeurd is. Ik wil je alleen waarschuwen voor Valerio. Hij is geen lieverdje, weet je. Als je met hem verder gaat, gaat hij je nog heel veel pijn doen,’ vertelde hij.
Leonore zweeg en wachtte tot hij nog meer ging zeggen, maar ook Fabi bleef stil. Daarop veegde ze haar betraande gezicht droog en draaide zich om. Hij staarde haar aan met zijn indringende, donkere ogen.
‘Je kunt hier beter met een vriendin over praten, denk ik. Dat werkt nu eenmaal het best, weet je.’
Leonore keek vertwijfeld. ‘Wie?’
‘Nou, Veerle. Of misschien Daphne.’
‘Ja, Daphne,’ zei ze spottend. Het kwam er feller uit dan ze bedoeld had.
Fabi haalde zijn schouders op. ‘Het was maar een voorstel. Je kan ook die vriendin in Nederland bellen, alleen weet zij de situatie niet. Maar je moet het zelf weten,’ besloot hij.
Leonore knikte. ‘Ik zie nog wel. Dank je wel, in ieder geval.’
‘Geen dank. Dat doen vrienden voor elkaar.’
Ze glimlachte even en hij stond op.
‘Ik heb afgesproken om te voetballen, ga je mee?’ Zijn aanbod klonk best aannemelijk en even aarzelde ze. Toen zag ze echer Valerio’s gezicht voor zich en ze schudde haar hoofd.
‘Oké, andere keer dan. Ik zie je wel weer. Doei!’
Leonore groette hem zacht terug en Fabi kroop met zijn voetbal de tent uit. Hij draaide zich niet meer om en zei verder ook niets meer, alhoewel ze dat wel gehoopt had. Hij had haar tenminste geprobeerd te troosten, bedacht ze. Hij was lief geweest voor haar.
Leonore pakte een spiegeltje uit haar toilettas en bekeek haar gezicht. Inwendig kreunde ze.
‘Ik zie er niet uit,’ mompelde ze. Snel haalde ze de uitgelopen mascara van haar gezicht en deed er nieuwe op. Ze was niet van plan weer te gaan huilen om die zak. Toen stond ze op. Hopelijk had haar vader een lader gehaald, dat was ze helemaal vergeten te vragen. Dan kon ze Carlijn even mailen, of met Shannon een filmpje kijken. Ze had er thuis een aantal gedownload, dus dat was geen probleem. Als ze nu eerst een filmpje ging kijken, kon ze wat later op de avond Carlijn bellen.
Ze kroop het tentje uit en liep naar de voortent.
‘Pap? Heb je een lader voor de laptop gehaald?’
‘Hmmhmm,’ klonk er afwezig terug. Hij was de krant aan het lezen, dan luisterde hij nauwelijks.
‘Papa! Was dat een ja?’ vroeg ze ongeduldig.
Vader keek nu op van de krant. ‘Ja, ik heb hem in de middelste la gelegd van dat kastje daar. Kijk maar even.’
Blij liep Leonore naar de aangewezen la. En inderdaad, daar lag een lader.
‘Dankjewel, pap’ zei ze blij. Deze bromde nog wat, maar zei verder niets. Hij was alweer verder aan het lezen.
Toch íets dat vandaag meezit, bedacht Leonore tevreden. Ze wilde Valerio zo snel mogelijk vergeten, dus ze besloot niet meer aan hem te denken. Nu niet, nooit niet.
‘Shann? Wil je een filmpje kijken?’
Shannon stemde toe en nog geen tien minuten later zaten ze samen Step-Up 3 te kijken. De knappe acteurs zorgden er deels voor dat ze zich aan haar beslissing kon houden, maar toch spookte Valerio nog in haar hoofd rond.
Valerio is verleden tijd, sprak ze zichzelf streng toe. Die gast deugt niet, hij is fout. Hij is mij niet waard, ik voel niets voor hem, zei een stem in haar hoofd. Haar hart dacht daar toch anders over.
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
N'aaww Fabi is echt lief! En Valerio... Tsja... Die is alleen te beschrijven met Valerio. Maar stiekem vind ik hem nog steeds leuk. Niet doorvertellen hoor!
When the power of love overcomes the love of power.
@Ejell; haha, ik zal niets zeggen hoor xD Dankjewel voor je reactie!
@Jailbird; nieuwe lezer, yeaaah Dankjewel voor je reactie! Ik voel me vereerd dat jouw eerste post bij mijn verhaal staat, hihi (: En het verhaal draait niet om Valerio, het is nog lang niet af, dus wees maar niet bang
Stukje van hoofdstuk 9! Extra groot omdat het zulk lekker weer is xD
Hoofdstuk 9
Die week daarna vloog voorbij. Leonore deed niet mee met de groep, ging niet uit en bleef constant bij de caravan. Ze lag zoveel mogelijk in de zon, keek films – met of zonder Shannon – en luisterde muziek. Veerle kwam enkele keren langs, maar Leonore weigerde met haar mee gaan. Ralph en Fabi kwamen af en toe langs, en zelfs Daphne, maar ze bleef bij de caravan. Dit was haar manier om Valerio te vergeten, al was het nu wel erg saai. Ze miste de groep, de gezelligheid, de vriendschap met Veerle. Ze miste eigenlijk heel veel dingen.
Die vrijdagavond belde ze Carlijn, al de derde keer die week. Haar vriendin vertelde wat en Leonore ook; ze praatten wat over koetjes en kalfjes, maar het gesprek viel al gauw stil.
Toen begon Carlijn aarzelend: ‘Leonore? Ik denk dat het goed is als je weer met die groep omgaat. Of in ieder geval met Veerle of Fabi.’
De blondine had haar alles uitgebreid verteld, ook over de gesprekken met Fabi. Al vanaf het begin vond Carlijn dat ze bij de groep moest blijven, dat ze zich niet af moest zonderen.
‘Zo’n grote groep vrienden laat je toch niet door één of twee mensen lopen?’ had ze bij hun eerste telefoongesprek gezegd. Leonore wist niet wat ze moest antwoorden. Carlijn had gelijk. Sindsdien had Carlijn steeds geprobeerd haar van gedachten te veranderen, wat maar matig lukte. Leonore was koppig, ze gaf niet zo snel op. En ze wilde zeker haar trots nog een tijdje behouden.
‘Aan die trots heb je nu niets, Leonore. Daar kun je geen vrienden van kopen,’ zei Carlijn toen.
Leonore was even stil. Haar vriendin had weer gelijk.
‘Carlijn?’
‘Ja?’
‘Ik… Ik moet terug naar de groep, hè? Dat vind je toch?’ vroeg ze aarzelend. Carlijn zweeg en even was het stil tussen de twee vriendinnen.
‘Ja, ik denk dat je dat moet doen,’ zei ze daarna.
Leonore slikte. Ze vond het moeilijk om Valerio onder ogen te komen. Ze zag er tegenop.
‘Het hoeft niet per se direct,’ vervolgde Carlijn. ‘Je zei toch dat Veerle een paar keer langs was geweest? Ze komt vast wel weer eens langs. Ga dan op haar aanbod in en vergeet die lul.’
Leonore grinnikte om dat laatste woord.
‘Dankjewel voor je peptalk,’ zei ze toen.
Ze hoorde Carlijn brommen aan de andere kant van de lijn. ‘Daar ben je vrienden voor, Le. Daar ben je vrienden voor.’
Het meisje dacht even na over die woorden; haar vriendin had wéér gelijk.
‘Wel doen, hè! Je gaat niet je hele vakantie verpesten!’ ging Carlijn door.
‘Nee, baas.’ Leonore lachte.
‘Oké, dan hang ik nu op. Je kan het, meid! Kom op!’
‘Dankjewel,’ zei ze, zachter dan eerst. Ze was er niet zo zeker van dat ze het kon.
‘Graag gedaan,’ antwoordde Carlijn. ‘En nu buiten wachten tot die Veerle langs komt.’
Leonore schoot in de lach. ‘Ik ga niet de hele tijd buiten zitten wachten tot ze langs komt, hoor!’
‘Zeker wel. Het is trouwens prachtig weer, dus niets dat je tegenhoudt. En nu snel, anders komt ze misschien niet meer.’
Ze aarzelde nog. ‘En Daphne? Wat als zij ook langs komt?’
Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. In gedachten zag Leonore haar beste vriendin al nadenken. Ze staarde dan altijd in de verte en draaide met haar vingers om haar haar.
‘Weet je, Leonore…’
Het was weer stil.
Carlijn zocht naar de goede woorden. ‘Leonore, misschien had Valerio niet verteld dat jullie een date hadden. Misschien wist Daphne niets van jullie samen af… Ik kan het verkeerd hebben natuurlijk, maar ik denk dat het niet Daphne’s schuld is.’
‘Denk je dat echt?’ vroeg Leonore ongelovig. Aan die optie had ze nog helemaal niet gedacht. Had Valerio hen er dan allebei ingeluisd?
‘Je vertelde toch dat ze steeds aardiger werd, voor dat gebeurde? Dan is het toch raar als ze dan opeens zoiets doet? Dan zou ze toch nooit iets positiefs over je zeggen?’
Dat leek haar ook wel wat onwaarschijnlijk.
‘Je bedoelt dat ze dan wel de hele tijd kattig tegen me zou doen?’ vroeg ze vertwijfeld.
‘Ja, precies. Oh, sorry, m’n moeder roept. We zouden even gaan shoppen, kan nog net voor de winkels sluiten. Ik euh… Je mag me mailen als je weer bij de groep bent geweest, oké?’
‘Oké…’
‘En kwel jezelf niet langer; ga het niet uitstellen,’ was Carlijns laatste tip.
Haar vriendin kende haar ook veel te goed.
‘Oké, I’ll try. Veel plezier met shoppen.’
‘Het gaat je lukken, I’m sure. Dankje en doeg!’
‘Doei,’ zei Leonore zacht, waarna ze de telefoon uit drukte. Ze miste haar beste vriendin. Ze miste haar meer dan ze wilde toegeven.
Met de telefoon nog in haar hand staarde ze in de verte. Ze moest dus wachten op Veerle. Of op Daphne, of Fabi. Misschien was Carlijns idee nog niet zo slecht. Als ze buiten was, zouden ze haar sneller meevragen – ze liepen immers vaak langs hun caravan.
Op dat moment trilde haar telefoon. Verbaasd keek Leonore op, wie zou dat kunnen zijn?!
‘Je kunt het lieffie. Kom op, doe je best!x’
Carlijn. Leonore grinnikte even. Natuurlijk stuurde Carlijn haar nog een bemoedigings-sms’je. Dat was typisch haar. Hoofdschuddend las ze het berichtje een paar keer over. Toen rechtte ze haar rug en haalde diep adem.
‘Ik kan dit. Ik laat me niet vernederen door Valerio,’ zei ze vastbesloten. Daarna liep ze de voortent uit. Ze gritste haar trainingsvestje mee van een stoel en plofte onder de luifel neer op een tuinstoel. En nu wachten op Veerle.
Ongeduldig keek ze op haar telefoon. 19.04. Nu ze had besloten dat ze weer met de groep mee wilde doen, moest het ook zo snel mogelijk. Ze wilde het zo gauw mogelijk achter de rug hebben.
Opnieuw keek ze op het schermpje. 19.06. Waarom króóp de tijd nu voorbij? Ze had het gevoel dat ze al ruim een kwartier buiten zat. Misschien was Veerle er wel helemaal niet. Het was vrijdag, misschien waren ze uit. Of nee, dat zou pas later op de avond zijn, bedacht ze.
In gedachten beleefde ze het gesprek met Carlijn nog eens. ‘Daar heb je vrienden voor,’ had ze gezegd. Waar had ze dat nog meer gehoord? Leonore dacht diep na. Ze had het eerder gehoord, maar van wie?
Ineens schoot het haar te binnen: Fabi! Fabi had dat gezegd toen hij haar kwam troosten, nadat Valerio… Hij had het gezegd toen hij haar kwam troosten – aan Valerio wilde ze niet meer denken. Fabi zag haar dus als en vriend, dacht Leonore blij. Dat voelde goed. Dat voelde héél goed.
‘Hé Le, hoe is het?’ Verbaasd keek Leonore op.
Niemand, behalve Carlijn, noemde haar ooit Le. Het waren Veerle en Daphne. Júist de personen die ze nodig had. Het viel haar nu pas op dat ze vaak met z’n tweeën liepen. Sylvani liep er bijna nooit bij, iets wat Leonore verbaasde.
Met ietwat aarzeling in haar stem groette ze hen terug.
‘Mogen we komen zitten?’ vroeg Daphne.
Schaam je, dacht Leonore – maar ze zei het niet. Misschien had Carlijn wel gelijk, dan had Daphne eigenlijk geen schuld. Toch schudde ze haar hoofd.
‘Nee, ik wil met jullie praten, alleen niet hier.’
Als Veerle al verbaasd was, liet ze dat niet merken. ‘Oké, laten we gaan dan.’
@Jailbird; nieuwe lezer, yeaaah
Dankjewel voor je reactie! Ik voel me vereerd dat jouw eerste post bij mijn verhaal staat, hihi (: En het verhaal draait niet om Valerio, het is nog lang niet af, dus wees maar niet bang Stukje van hoofdstuk 9!
Extra groot omdat het zulk lekker weer is xDHoofdstuk 9
Die week daarna vloog voorbij. Leonore deed niet mee met de groep, ging niet uit en bleef constant bij de caravan. Ze lag zoveel mogelijk in de zon, keek films – met of zonder Shannon – en luisterde muziek. Veerle kwam enkele keren langs, maar Leonore weigerde met haar mee gaan. Ralph en Fabi kwamen af en toe langs, en zelfs Daphne, maar ze bleef bij de caravan. Dit was haar manier om Valerio te vergeten, al was het nu wel erg saai. Ze miste de groep, de gezelligheid, de vriendschap met Veerle. Ze miste eigenlijk heel veel dingen.
Die vrijdagavond belde ze Carlijn, al de derde keer die week. Haar vriendin vertelde wat en Leonore ook; ze praatten wat over koetjes en kalfjes, maar het gesprek viel al gauw stil.
Toen begon Carlijn aarzelend: ‘Leonore? Ik denk dat het goed is als je weer met die groep omgaat. Of in ieder geval met Veerle of Fabi.’
De blondine had haar alles uitgebreid verteld, ook over de gesprekken met Fabi. Al vanaf het begin vond Carlijn dat ze bij de groep moest blijven, dat ze zich niet af moest zonderen.
‘Zo’n grote groep vrienden laat je toch niet door één of twee mensen lopen?’ had ze bij hun eerste telefoongesprek gezegd. Leonore wist niet wat ze moest antwoorden. Carlijn had gelijk. Sindsdien had Carlijn steeds geprobeerd haar van gedachten te veranderen, wat maar matig lukte. Leonore was koppig, ze gaf niet zo snel op. En ze wilde zeker haar trots nog een tijdje behouden.
‘Aan die trots heb je nu niets, Leonore. Daar kun je geen vrienden van kopen,’ zei Carlijn toen.
Leonore was even stil. Haar vriendin had weer gelijk.
‘Carlijn?’
‘Ja?’
‘Ik… Ik moet terug naar de groep, hè? Dat vind je toch?’ vroeg ze aarzelend. Carlijn zweeg en even was het stil tussen de twee vriendinnen.
‘Ja, ik denk dat je dat moet doen,’ zei ze daarna.
Leonore slikte. Ze vond het moeilijk om Valerio onder ogen te komen. Ze zag er tegenop.
‘Het hoeft niet per se direct,’ vervolgde Carlijn. ‘Je zei toch dat Veerle een paar keer langs was geweest? Ze komt vast wel weer eens langs. Ga dan op haar aanbod in en vergeet die lul.’
Leonore grinnikte om dat laatste woord.
‘Dankjewel voor je peptalk,’ zei ze toen.
Ze hoorde Carlijn brommen aan de andere kant van de lijn. ‘Daar ben je vrienden voor, Le. Daar ben je vrienden voor.’
Het meisje dacht even na over die woorden; haar vriendin had wéér gelijk.
‘Wel doen, hè! Je gaat niet je hele vakantie verpesten!’ ging Carlijn door.
‘Nee, baas.’ Leonore lachte.
‘Oké, dan hang ik nu op. Je kan het, meid! Kom op!’
‘Dankjewel,’ zei ze, zachter dan eerst. Ze was er niet zo zeker van dat ze het kon.
‘Graag gedaan,’ antwoordde Carlijn. ‘En nu buiten wachten tot die Veerle langs komt.’
Leonore schoot in de lach. ‘Ik ga niet de hele tijd buiten zitten wachten tot ze langs komt, hoor!’
‘Zeker wel. Het is trouwens prachtig weer, dus niets dat je tegenhoudt. En nu snel, anders komt ze misschien niet meer.’
Ze aarzelde nog. ‘En Daphne? Wat als zij ook langs komt?’
Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. In gedachten zag Leonore haar beste vriendin al nadenken. Ze staarde dan altijd in de verte en draaide met haar vingers om haar haar.
‘Weet je, Leonore…’
Het was weer stil.
Carlijn zocht naar de goede woorden. ‘Leonore, misschien had Valerio niet verteld dat jullie een date hadden. Misschien wist Daphne niets van jullie samen af… Ik kan het verkeerd hebben natuurlijk, maar ik denk dat het niet Daphne’s schuld is.’
‘Denk je dat echt?’ vroeg Leonore ongelovig. Aan die optie had ze nog helemaal niet gedacht. Had Valerio hen er dan allebei ingeluisd?
‘Je vertelde toch dat ze steeds aardiger werd, voor dat gebeurde? Dan is het toch raar als ze dan opeens zoiets doet? Dan zou ze toch nooit iets positiefs over je zeggen?’
Dat leek haar ook wel wat onwaarschijnlijk.
‘Je bedoelt dat ze dan wel de hele tijd kattig tegen me zou doen?’ vroeg ze vertwijfeld.
‘Ja, precies. Oh, sorry, m’n moeder roept. We zouden even gaan shoppen, kan nog net voor de winkels sluiten. Ik euh… Je mag me mailen als je weer bij de groep bent geweest, oké?’
‘Oké…’
‘En kwel jezelf niet langer; ga het niet uitstellen,’ was Carlijns laatste tip.
Haar vriendin kende haar ook veel te goed.
‘Oké, I’ll try. Veel plezier met shoppen.’
‘Het gaat je lukken, I’m sure. Dankje en doeg!’
‘Doei,’ zei Leonore zacht, waarna ze de telefoon uit drukte. Ze miste haar beste vriendin. Ze miste haar meer dan ze wilde toegeven.
Met de telefoon nog in haar hand staarde ze in de verte. Ze moest dus wachten op Veerle. Of op Daphne, of Fabi. Misschien was Carlijns idee nog niet zo slecht. Als ze buiten was, zouden ze haar sneller meevragen – ze liepen immers vaak langs hun caravan.
Op dat moment trilde haar telefoon. Verbaasd keek Leonore op, wie zou dat kunnen zijn?!
‘Je kunt het lieffie. Kom op, doe je best!x’
Carlijn. Leonore grinnikte even. Natuurlijk stuurde Carlijn haar nog een bemoedigings-sms’je. Dat was typisch haar. Hoofdschuddend las ze het berichtje een paar keer over. Toen rechtte ze haar rug en haalde diep adem.
‘Ik kan dit. Ik laat me niet vernederen door Valerio,’ zei ze vastbesloten. Daarna liep ze de voortent uit. Ze gritste haar trainingsvestje mee van een stoel en plofte onder de luifel neer op een tuinstoel. En nu wachten op Veerle.
Ongeduldig keek ze op haar telefoon. 19.04. Nu ze had besloten dat ze weer met de groep mee wilde doen, moest het ook zo snel mogelijk. Ze wilde het zo gauw mogelijk achter de rug hebben.
Opnieuw keek ze op het schermpje. 19.06. Waarom króóp de tijd nu voorbij? Ze had het gevoel dat ze al ruim een kwartier buiten zat. Misschien was Veerle er wel helemaal niet. Het was vrijdag, misschien waren ze uit. Of nee, dat zou pas later op de avond zijn, bedacht ze.
In gedachten beleefde ze het gesprek met Carlijn nog eens. ‘Daar heb je vrienden voor,’ had ze gezegd. Waar had ze dat nog meer gehoord? Leonore dacht diep na. Ze had het eerder gehoord, maar van wie?
Ineens schoot het haar te binnen: Fabi! Fabi had dat gezegd toen hij haar kwam troosten, nadat Valerio… Hij had het gezegd toen hij haar kwam troosten – aan Valerio wilde ze niet meer denken. Fabi zag haar dus als en vriend, dacht Leonore blij. Dat voelde goed. Dat voelde héél goed.
‘Hé Le, hoe is het?’ Verbaasd keek Leonore op.
Niemand, behalve Carlijn, noemde haar ooit Le. Het waren Veerle en Daphne. Júist de personen die ze nodig had. Het viel haar nu pas op dat ze vaak met z’n tweeën liepen. Sylvani liep er bijna nooit bij, iets wat Leonore verbaasde.
Met ietwat aarzeling in haar stem groette ze hen terug.
‘Mogen we komen zitten?’ vroeg Daphne.
Schaam je, dacht Leonore – maar ze zei het niet. Misschien had Carlijn wel gelijk, dan had Daphne eigenlijk geen schuld. Toch schudde ze haar hoofd.
‘Nee, ik wil met jullie praten, alleen niet hier.’
Als Veerle al verbaasd was, liet ze dat niet merken. ‘Oké, laten we gaan dan.’
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
-
Classy Cat
- Typmachine
- Berichten: 1220
- Lid geworden op: 24 apr 2011 19:41
Omg, straks weet Daphne echt van niks. :p Dat wordt nog wat. 
jaja, ik leef nog en ik volg het nog steeds trouw! Alleen was ik wat minder actief door mijn tentamens. Ik typ dit bericht trouwens op mijn telefoon, dus daarom zijn mijn zinnen nu zo aan elkaar geplakt. ;o
jaja, ik leef nog en ik volg het nog steeds trouw! Alleen was ik wat minder actief door mijn tentamens. Ik typ dit bericht trouwens op mijn telefoon, dus daarom zijn mijn zinnen nu zo aan elkaar geplakt. ;o@Classy; dankjeweeeeeèl! You shall see (:
Nieuw stukje! Commentaar nog altijd welkom (:
Zo’n tien minuten later waren ze op de plek waar Veerle hen naartoe had geleid. Het was een verlaten gedeelte van een park. Het pad was niet meer te zien en het gras stond hoog, maar Veerle wees hun de weg. Ze kwam hier duidelijk vaker, merkte Leonore.
Bij een houten bankje bleef ze staan. Ze gebaarde ernaar en wat aarzelend ging Leonore zitten. Daphne stond nog en keek ietwat ongemakkelijk om zich heen. Ze vond het blijkbaar moeilijk om vlak naast de blondine te zitten, na wat er gebeurd was. Leonore vroeg zich af waar deze plotselinge verlegenheid vandaan kwam, want daar had ze eerder niets van gemerkt.
Veerle was echter verder gelopen naar een struik en haalde daar een kistje vandaan. Op de twee vragende gezichten, antwoordde ze kort.
‘Luke en ik komen hier vaker.’
Ze liet het kistje vallen tegenover het bankje en ging zelf naast Leonore zitten. Daphne nam dankbaar plaats op en kistje en wiebelde wat onwennig heen en weer.
Na een korte stilte nam Veerle het woord.
‘Oké… dus. We zijn hier om te praten. Ga je gang.’
Daarbij keek ze van Leonore naar Daphne en weer terug. Deze bleven beiden echter zwijgen.
‘Kom op! Praat nou.’ Het klonk bijna wanhopig, dacht Leonore verbaasd. Ze wist niet dat Veerle er zó mee had gezeten de afgelopen week.
‘Oké, Leonore? Vertel, wat is er gebeurd? Iets met Daph? Of met mij?’
Nog steeds bleef het stil.
‘Of met iemand anders?’
Stilte.
‘Met Valerio?’
Goed gegokt. Bij het horen van die naam keek Leonore direct op.
‘Valerio dus,’ concludeerde Veerle. ‘Wat is er gebeurd?’
Leonore aarzelde. Eigenlijk wilde ze het niet vertellen; ze schaamde zich voor de situatie. Aan de andere kant had ze Carlijn beloofd dat ze weer met de groep mee zou doen. En dit was de beste manier.
‘Het is nogal een verhaal,’ begon ze aarzelend.
Ze vertelde over het begin, toen Valerio als enige aandacht voor haar had. Hoe ze hem steeds leuker begon te vinden. Ze sprak twijfelend en kort over hun eerste zoen, over het dansen en hun samen zijn. Ook praatte ze over haar twijfels na de tweede keer uitgaan, toen Lorenzo haar naar huis had gebracht. Ze vertelde over het zwembad en over hun date – die nooit plaats had gevonden.
Tijdens haar verhaal ging Daphne steeds schuldiger kijken. Toen Leonore klaar was met haar verhaal, wilde de brunette zich het liefst verstoppen; ze schaamde zich zichtbaar.
‘Ik had geen idee, echt niet! Leonore, ik schaam me zo,’ zei ze dan ook.
Leonore zweeg en ook Veerle wist niets te zeggen.
‘Ik wilde dat je het eerder had verteld, dan was het echt nooit zo ver gekomen. Het spijt me echt!’ probeerde Daphne nog eens.
‘Dan had hij wel een ander gevonden,’ zei Leonore bitter.
‘Wat een smeerlap,’ vond Veerle. ‘Ik wíst wel dat die gast niet deugde.’
Het was weer een tijdje stil tussen de drie meiden.
‘Ik euh… Leonore, het spijt me. Het spijt me echt,’ doorbrak Daphne de stilte.
‘’t Is al goed,’ mompelde Leonore. Daphne kon er immers ook niets aan doen dat Valerio player was. Ergens luchtte het haar op dat Daphne van niets wist. Dat betekende indirect dat ze misschien toch vriendinnen konden worden. En dat betekende ook dat Carlijn wéér gelijk had. Ze glimlachte even bij de gedachte aan haar lieve vriendin. Die had het toch maar weer mooi voor elkaar gekregen, op afstand nog wel.
‘Wat lach je?’ vroeg Veerle nieuwsgierig.
Leonore keek op en zag twee meiden die hun nieuwsgierigheid niet konden bedwingen. Ze schoot in de lach.
‘Jullie kijken echt heel grappig allebei,’ legde ze lachend uit.
‘Ja, leuke afleidingsmanoeuvre.’ Daphne grinnikte.
‘Inderdaad. Waarom lachte je?’ ging Veerle door.
‘Ik dacht aan Carlijn, mijn beste vriendin. Zij had me aangeraden met jullie te praten,’ biechtte Leonore op. Lachend vervolgde ze:
‘Ze krijgt alles voor elkaar, zelfs op afstand.’
Veerle glimlachte en Daphne staarde voor zich uit.
‘Weet je,’ zei ze toen zacht, ‘ik heb nog nooit een beste vriendin gehad.’
Het was even stil na haar woorden. Leonore had niet beseft dat Daphne ook alleen kon zijn. Dat ze geen goede vriendinnen zou kunnen hebben.
‘Maar je hebt toch veel vrienden? De groep? En Sylvani dan?’ vroeg ze daarom verbaasd.
Daphne lachte schamper. ‘Al die vrienden zijn oppervlakkig, ik kan met niemand goed praten. En Sylvani is het oppervlakkigst.’
Leonore schrok van de bittere klank in haar stem. In één klap kwam alles heel even naar boven. Hoe ze zich voelde op de basisschool – vriendloos. Nachtenlang had ze zichzelf in slaap gehuild. Elke woensdagmiddag – de vrije middag – had ze alleen thuis gezeten. Nooit was ze voor feestjes uitgenodigd. Nooit had ze het gevoel gehad erbij te horen, gewaardeerd te worden.
Leonore wist preciés, zo niet beter dan Daphne hoe alleen-zijn voelde. Daar was verandering in gekomen door Carlijn. Maar als Carlijn er niet was geweest, wist Leonore niet of alles goed gegaan was.
In het begin van hun vriendschap vond Leonore het moeilijk. Ze was niet gewend om vrienden te hebben en om alles te delen. Ze mocht Carlijn graag, maar durfde haar niet te vertrouwen, uit angst dat ze alles door zou vertellen, dat het weer mis zou gaan.
Inmiddels was die angst weg. Carlijn was de beste vriendin die ze zich maar kon wensen en ze kon zich niet meer een leven zonder haar voorstellen.
You shall see (:Nieuw stukje! Commentaar nog altijd welkom (:
Zo’n tien minuten later waren ze op de plek waar Veerle hen naartoe had geleid. Het was een verlaten gedeelte van een park. Het pad was niet meer te zien en het gras stond hoog, maar Veerle wees hun de weg. Ze kwam hier duidelijk vaker, merkte Leonore.
Bij een houten bankje bleef ze staan. Ze gebaarde ernaar en wat aarzelend ging Leonore zitten. Daphne stond nog en keek ietwat ongemakkelijk om zich heen. Ze vond het blijkbaar moeilijk om vlak naast de blondine te zitten, na wat er gebeurd was. Leonore vroeg zich af waar deze plotselinge verlegenheid vandaan kwam, want daar had ze eerder niets van gemerkt.
Veerle was echter verder gelopen naar een struik en haalde daar een kistje vandaan. Op de twee vragende gezichten, antwoordde ze kort.
‘Luke en ik komen hier vaker.’
Ze liet het kistje vallen tegenover het bankje en ging zelf naast Leonore zitten. Daphne nam dankbaar plaats op en kistje en wiebelde wat onwennig heen en weer.
Na een korte stilte nam Veerle het woord.
‘Oké… dus. We zijn hier om te praten. Ga je gang.’
Daarbij keek ze van Leonore naar Daphne en weer terug. Deze bleven beiden echter zwijgen.
‘Kom op! Praat nou.’ Het klonk bijna wanhopig, dacht Leonore verbaasd. Ze wist niet dat Veerle er zó mee had gezeten de afgelopen week.
‘Oké, Leonore? Vertel, wat is er gebeurd? Iets met Daph? Of met mij?’
Nog steeds bleef het stil.
‘Of met iemand anders?’
Stilte.
‘Met Valerio?’
Goed gegokt. Bij het horen van die naam keek Leonore direct op.
‘Valerio dus,’ concludeerde Veerle. ‘Wat is er gebeurd?’
Leonore aarzelde. Eigenlijk wilde ze het niet vertellen; ze schaamde zich voor de situatie. Aan de andere kant had ze Carlijn beloofd dat ze weer met de groep mee zou doen. En dit was de beste manier.
‘Het is nogal een verhaal,’ begon ze aarzelend.
Ze vertelde over het begin, toen Valerio als enige aandacht voor haar had. Hoe ze hem steeds leuker begon te vinden. Ze sprak twijfelend en kort over hun eerste zoen, over het dansen en hun samen zijn. Ook praatte ze over haar twijfels na de tweede keer uitgaan, toen Lorenzo haar naar huis had gebracht. Ze vertelde over het zwembad en over hun date – die nooit plaats had gevonden.
Tijdens haar verhaal ging Daphne steeds schuldiger kijken. Toen Leonore klaar was met haar verhaal, wilde de brunette zich het liefst verstoppen; ze schaamde zich zichtbaar.
‘Ik had geen idee, echt niet! Leonore, ik schaam me zo,’ zei ze dan ook.
Leonore zweeg en ook Veerle wist niets te zeggen.
‘Ik wilde dat je het eerder had verteld, dan was het echt nooit zo ver gekomen. Het spijt me echt!’ probeerde Daphne nog eens.
‘Dan had hij wel een ander gevonden,’ zei Leonore bitter.
‘Wat een smeerlap,’ vond Veerle. ‘Ik wíst wel dat die gast niet deugde.’
Het was weer een tijdje stil tussen de drie meiden.
‘Ik euh… Leonore, het spijt me. Het spijt me echt,’ doorbrak Daphne de stilte.
‘’t Is al goed,’ mompelde Leonore. Daphne kon er immers ook niets aan doen dat Valerio player was. Ergens luchtte het haar op dat Daphne van niets wist. Dat betekende indirect dat ze misschien toch vriendinnen konden worden. En dat betekende ook dat Carlijn wéér gelijk had. Ze glimlachte even bij de gedachte aan haar lieve vriendin. Die had het toch maar weer mooi voor elkaar gekregen, op afstand nog wel.
‘Wat lach je?’ vroeg Veerle nieuwsgierig.
Leonore keek op en zag twee meiden die hun nieuwsgierigheid niet konden bedwingen. Ze schoot in de lach.
‘Jullie kijken echt heel grappig allebei,’ legde ze lachend uit.
‘Ja, leuke afleidingsmanoeuvre.’ Daphne grinnikte.
‘Inderdaad. Waarom lachte je?’ ging Veerle door.
‘Ik dacht aan Carlijn, mijn beste vriendin. Zij had me aangeraden met jullie te praten,’ biechtte Leonore op. Lachend vervolgde ze:
‘Ze krijgt alles voor elkaar, zelfs op afstand.’
Veerle glimlachte en Daphne staarde voor zich uit.
‘Weet je,’ zei ze toen zacht, ‘ik heb nog nooit een beste vriendin gehad.’
Het was even stil na haar woorden. Leonore had niet beseft dat Daphne ook alleen kon zijn. Dat ze geen goede vriendinnen zou kunnen hebben.
‘Maar je hebt toch veel vrienden? De groep? En Sylvani dan?’ vroeg ze daarom verbaasd.
Daphne lachte schamper. ‘Al die vrienden zijn oppervlakkig, ik kan met niemand goed praten. En Sylvani is het oppervlakkigst.’
Leonore schrok van de bittere klank in haar stem. In één klap kwam alles heel even naar boven. Hoe ze zich voelde op de basisschool – vriendloos. Nachtenlang had ze zichzelf in slaap gehuild. Elke woensdagmiddag – de vrije middag – had ze alleen thuis gezeten. Nooit was ze voor feestjes uitgenodigd. Nooit had ze het gevoel gehad erbij te horen, gewaardeerd te worden.
Leonore wist preciés, zo niet beter dan Daphne hoe alleen-zijn voelde. Daar was verandering in gekomen door Carlijn. Maar als Carlijn er niet was geweest, wist Leonore niet of alles goed gegaan was.
In het begin van hun vriendschap vond Leonore het moeilijk. Ze was niet gewend om vrienden te hebben en om alles te delen. Ze mocht Carlijn graag, maar durfde haar niet te vertrouwen, uit angst dat ze alles door zou vertellen, dat het weer mis zou gaan.
Inmiddels was die angst weg. Carlijn was de beste vriendin die ze zich maar kon wensen en ze kon zich niet meer een leven zonder haar voorstellen.
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Aan het eind moet je nog plaatsen en ze leefden nog lang en gelukkig.
Neej egt het was egt een heel lief stukje waarin bijna alles goedkomt netals in sprookjesverhalen. NU moet leonore alleen nog die Valerio een koek van eigen deeg geven (:
Verder heb ik eigenlijk niks te zeggen behalve dat je verder moet gaan.
Neej egt het was egt een heel lief stukje waarin bijna alles goedkomt netals in sprookjesverhalen. NU moet leonore alleen nog die Valerio een koek van eigen deeg geven (:
Verder heb ik eigenlijk niks te zeggen behalve dat je verder moet gaan.
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
-
banjer1993
- Nieuw
- Berichten: 5
- Lid geworden op: 27 mar 2012 17:37
Zo.. ik heb stiekum meegelezen.... En ik moet zeggen dat je verhaal lekker wegleest!
Je hebt een leuke stijl en je houd mijn aandacht goed vast... !
1 heel klein puntje...ik vind het erg leuk dat je veel onverwachte elementen in het verhaal gooit...
Als lezer weet je niet echt welke wending het verhaal gaat maken.. Gaat ze uiteindelijk toch voor fabio.. of word het ralph of toch de leuke broer van fabio... En het t feit dat ze gepest werd in haar verleden..
Je kunt als schrijver veel kant op... en dat is handig..
Voor mij als lezer is het een heel klein beetje lastig.... er zijn vrij veel onverwachte elementen en dat maakt dat ik de verhaallijn een klein beetje uit het oog verlies... Ik zou zeggen, kies een paar onverwachte elementen uit.. werk die stevig uit. Maar zorg er wel voor dat je het geheel niet uit het oog verliest. Anders verzanden de lezers daar mischien in. Tis een heel klein puntje hoor.. Het is niet zo dat het vreselijk verschrikkelijk is.. Maar ik denk dat als je nog meer onverwachte dingen er in gooit.. ik wel ga verzanden..
Ik zou bijvoorbeeld nog wel wat meer willen weten over haar pest verleden.. En wat deden Dapnhe en haar vriendin nou precies bij die tent.. En wat voor vent is die broer van valerio nou precies XD enz.. enz..
Verder zou ik zeggen... ga alsjeblieft snel door met schrijven! ik ben benieuwd naar je volgende post!
Suc6!
Je hebt een leuke stijl en je houd mijn aandacht goed vast... !
1 heel klein puntje...ik vind het erg leuk dat je veel onverwachte elementen in het verhaal gooit...
Als lezer weet je niet echt welke wending het verhaal gaat maken.. Gaat ze uiteindelijk toch voor fabio.. of word het ralph of toch de leuke broer van fabio... En het t feit dat ze gepest werd in haar verleden..
Je kunt als schrijver veel kant op... en dat is handig..
Voor mij als lezer is het een heel klein beetje lastig.... er zijn vrij veel onverwachte elementen en dat maakt dat ik de verhaallijn een klein beetje uit het oog verlies... Ik zou zeggen, kies een paar onverwachte elementen uit.. werk die stevig uit. Maar zorg er wel voor dat je het geheel niet uit het oog verliest. Anders verzanden de lezers daar mischien in. Tis een heel klein puntje hoor.. Het is niet zo dat het vreselijk verschrikkelijk is.. Maar ik denk dat als je nog meer onverwachte dingen er in gooit.. ik wel ga verzanden..
Ik zou bijvoorbeeld nog wel wat meer willen weten over haar pest verleden.. En wat deden Dapnhe en haar vriendin nou precies bij die tent.. En wat voor vent is die broer van valerio nou precies XD enz.. enz..
Verder zou ik zeggen... ga alsjeblieft snel door met schrijven! ik ben benieuwd naar je volgende post!
Suc6!
@Jenna; dankjewel voor je reactie!
@Banjer1993; jij ook bedankt voor je reactie! Je hebt me waarschijnlijk zonder dat je het weet heel goed geholpen bij een beslissing later in het verhaal Dus dankjewel! Leuk dat je meeleest!
Een nieuw stukje, want morgen heb ik hoogstwaarschijnlijk geen tijd (:
Enjoy! <3
Leonore wilde zóveel dingen tegen Daphne zeggen, maar ze durfde niet; bang dat de meiden iets over haar verleden te weten zou komen.
In plaats daarvan vroeg ze:
‘Je bent dus geen beste vriendinnen met Sylvani?’
Daphne schudde haar hoofd. Ze staarde naar de donkere grond onder haar en Leonore zag een traan over haar wang biggelen. Ze slikte even en besefte dat ze niet wist dat het zó diep zat bij Daphne. Ze had dus echt niemand om mee te praten, niemand om haar gevoelens mee te delen.
‘Hé,’ zei Veerle toen zacht. De andere twee keken tegelijkertijd naar haar op.
‘Je hebt mij toch? Ik ben er toch voor je?’
Het klonk onzeker, maar o zo lief uit Veerles mond.
Daphne staarde haar ongelovig aan.
‘Meen je dat?’ wist ze met een dun stemmetje uit te brengen.
Veerle stond op en liep naar haar toe.
‘Zeker weten,’ antwoordde ze, waarna ze Daphne omhelsde.
Leonore keek met gemengde gevoelens toe. De brunette leek zo gelukkig, precies zo was zij ook geweest toen Carlijn haar hielp. Gelukkig – en zo ongelooflijk dankbaar.
Tegelijkertijd voelde ze zich wat buitengesloten. Daphne had dan wel een goede vriendin, háár vriendin zat kilometers verderop. Hier op de camping moest Leonore zichzelf zien te redden.
Veerle leek haar twijfels op te merken. ‘Leonore, kunnen we alsjeblieft vrede sluiten? Zullen we alles goed maken?’
De blondine keek op. Had Veerle dat nou net echt gezegd?
Ze knikte aarzelend.
Veerle en Daphne stonden tegelijk op en liepen naar het bankje. Ook Leonore ging staan. Aarzelend, voorzichtig omhelsden ze elkaar. Het was wat onwennig, maar het voelde als een een nieuw begin, een hechte vriendschap.
‘Groepsknuffel,’ lachte Veerle.
De andere twee schoten in de lach, Leonore met een waterig lachje. Ze klemde haar kaken op elkaar om niet te gaan huilen en genoot. Haar ogen straalden dankbaarheid uit. Dankbaarheid voor de vriendschap, waarvan ze zeker wist dat ze die zou gaan waarderen. Dankbaarheid voor de bezorgdheid, het begrip van de meiden, tegenover haar. Dankbaarheid voor alles wat ze kreeg.
De verdere avond verliep gezellig. De meiden hadden lol, praatten met elkaar en vroegen van alles.
‘Ik heb al heel lang een beste vriend,’ zei Veerle op een gegeven moment geheimzinnig. De nieuwsgierigheid van de anderen was meteen gewekt.
‘Wie dan?’ vroeg Daphne prompt.
Op deze vraag had het meisje gewacht. Ze bewoog haar wenkbrauwen op en neer en keek de andere kant op. Dat maakte de twee nog nieuwsgieriger.
‘Vertel op!’ lachte Leonore.
Veerle gniffelde even en keek haar vriendinnen om de beurt aan.
‘Willen jullie het echt weten?’ vroeg ze toen.
De twee knikten om het hardst en Leonore hield onbewust haar adem in.
Veerle grinnikte weer. ‘Luke,’ zei ze toen.
Een moment was het stil, maar toen barstten de meiden in lachen uit. Leonore ademde uit en verbaasde zich erover dat ze haar adem in had gehouden. Het was helemaal niet spannend, dacht ze glimlachend. Natuurlijk waren Luke en Veerle beste vrienden, ze zagen elkaar immers dagelijks en kenden elkaar door en door.
‘Luke,’ hikte Daphne.
Veerle lachte triomfantelijk.‘Het klopt wel, hoor.’
Leonore was verrast dat ze zoveel lol hadden samen. Ze had gedacht dat Daphne en Veerle andere types waren, maar het klikte goed tussen hen.
Toen ze uitgelachen waren, vroeg Leonore: ‘Even serieus. Kunnen jij en Luke het goed vinden samen?’
Veerle knikte en glimlachte. ‘Ja, Luke is echt een schatje. Hij doet echt alles voor me. En andersom ook natuurlijk. We vullen elkaar perfect aan, het is soms bijna griezelig, tot ik bedenk dat we tweeling zijn.’
‘En vertel je hem ook alles? Ook je geheimen en zo?’ vroeg Daphne.
‘Hmm, soms. Sommige dingen kun je beter niet met jongens bespreken, dus dat hou ik lekker voor mezelf. Maar de meeste dingen weet hij wel.’
‘Leuk,’ meende Leonore.
‘Vind je Luke leuk?’ plaagde Daphne.
‘Nee, nee! Ik zei leuk omdat ik het leuk vind hoe jullie met elkaar omgaan,’ verdedigde Leonore zich meteen.
‘Ja, ja,’ lachte Veerle.
Leonore zag de pretlichtjes in haar ogen en lachte mee. Ze plaagden haar maar, sprak ze zichzelf toe. Ze moest nu niet mensen gaan buitensluiten, ze moest nu – juist nu –de andere twee toelaten in haar leven. Ze moest nu niet dicht klappen, maar vertellen en kletsen tot ze schor was. Ze moest nu haar mogelijkheden gebruiken, het was nu tijd om nieuwe vriendinnen te maken. Ze dwong zichzelf bijna om niet steeds aan de caravan te denken – aan het veilige, het vertrouwde. In plaats daarvan genoot ze zoveel ze kon, want ze vond het heerlijk.
Rond elf uur kreeg ze een sms’je. Haar moeder vroeg of ze thuis kwam. Ze zou zich vast afvragen waar Leonore bleef, over het algemeen was ze ’s avonds niet meer uit de caravan te krijgen. Normaal gesproken zou ze op haar moeder mopperen, maar nu vond ze het geen punt. De komende paar weken had ze genoeg tijd om te kletsen met Daphne en Veerle. Bovendien mochten ze best weten dat haar moeder soms wat ouderwets was met bedtijden, dat was immers een deel van haar leven.
Leonore stond op en richtte zich tot de andere twee. ‘Ik weet niet wat jullie gaan doen, maar ik ga naar huis,’ zei ze.
Daphne en Veerle stonden ook op. ‘Ik ga ook. Ik zie jullie morgen weer, oké?’ vroeg Veerle.
‘Ja, rond elf uur bij de speeltuin afspreken?’ vroeg Daphne.
Leonore aarzelde. Ze zou morgenochtend met Nina naar de knutselclub.
‘Ik moet eerst knutselen met m’n buurmeisje,’ zei ze toen, ietwat onzeker.
‘Oh, maar dat is om tien uur al toch? Dan kom je gewoon daarna naar de speeltuin,’ stelde Veerle voor. De blondine knikte tevreden.
Met z’n drieën liepen ze terug naar de camping. Leonore was blij dat ze erbij hoorde. Gezellig kletsend gingen ze terug, zó vrolijk dat Leonore voor een moment Valerio vergat. Veerle en Daphne waren zo slim geweest om het onderwerp ‘Valerio’ die avond niet meer aan te snijden en daar was ze blij om. Ze had voorlopig genoeg van deze Italiaanse macho.
Het was een geweldige avond, dankzij Carlijns goede raad. Toen Leonore rond middernacht in haar tentje lag, stuurde ze haar vriendin een sms’je.
‘Alles okay hier, je bent geweldig!Dikke kusx’
Toen viel ze uitgeput in slaap, haar telefoon nog in haar handen.
EDIT; feedback toegepast (:
@Banjer1993; jij ook bedankt voor je reactie! Je hebt me waarschijnlijk zonder dat je het weet heel goed geholpen bij een beslissing later in het verhaal
Dus dankjewel! Leuk dat je meeleest!Een nieuw stukje, want morgen heb ik hoogstwaarschijnlijk geen tijd (:
Enjoy! <3
Leonore wilde zóveel dingen tegen Daphne zeggen, maar ze durfde niet; bang dat de meiden iets over haar verleden te weten zou komen.
In plaats daarvan vroeg ze:
‘Je bent dus geen beste vriendinnen met Sylvani?’
Daphne schudde haar hoofd. Ze staarde naar de donkere grond onder haar en Leonore zag een traan over haar wang biggelen. Ze slikte even en besefte dat ze niet wist dat het zó diep zat bij Daphne. Ze had dus echt niemand om mee te praten, niemand om haar gevoelens mee te delen.
‘Hé,’ zei Veerle toen zacht. De andere twee keken tegelijkertijd naar haar op.
‘Je hebt mij toch? Ik ben er toch voor je?’
Het klonk onzeker, maar o zo lief uit Veerles mond.
Daphne staarde haar ongelovig aan.
‘Meen je dat?’ wist ze met een dun stemmetje uit te brengen.
Veerle stond op en liep naar haar toe.
‘Zeker weten,’ antwoordde ze, waarna ze Daphne omhelsde.
Leonore keek met gemengde gevoelens toe. De brunette leek zo gelukkig, precies zo was zij ook geweest toen Carlijn haar hielp. Gelukkig – en zo ongelooflijk dankbaar.
Tegelijkertijd voelde ze zich wat buitengesloten. Daphne had dan wel een goede vriendin, háár vriendin zat kilometers verderop. Hier op de camping moest Leonore zichzelf zien te redden.
Veerle leek haar twijfels op te merken. ‘Leonore, kunnen we alsjeblieft vrede sluiten? Zullen we alles goed maken?’
De blondine keek op. Had Veerle dat nou net echt gezegd?
Ze knikte aarzelend.
Veerle en Daphne stonden tegelijk op en liepen naar het bankje. Ook Leonore ging staan. Aarzelend, voorzichtig omhelsden ze elkaar. Het was wat onwennig, maar het voelde als een een nieuw begin, een hechte vriendschap.
‘Groepsknuffel,’ lachte Veerle.
De andere twee schoten in de lach, Leonore met een waterig lachje. Ze klemde haar kaken op elkaar om niet te gaan huilen en genoot. Haar ogen straalden dankbaarheid uit. Dankbaarheid voor de vriendschap, waarvan ze zeker wist dat ze die zou gaan waarderen. Dankbaarheid voor de bezorgdheid, het begrip van de meiden, tegenover haar. Dankbaarheid voor alles wat ze kreeg.
De verdere avond verliep gezellig. De meiden hadden lol, praatten met elkaar en vroegen van alles.
‘Ik heb al heel lang een beste vriend,’ zei Veerle op een gegeven moment geheimzinnig. De nieuwsgierigheid van de anderen was meteen gewekt.
‘Wie dan?’ vroeg Daphne prompt.
Op deze vraag had het meisje gewacht. Ze bewoog haar wenkbrauwen op en neer en keek de andere kant op. Dat maakte de twee nog nieuwsgieriger.
‘Vertel op!’ lachte Leonore.
Veerle gniffelde even en keek haar vriendinnen om de beurt aan.
‘Willen jullie het echt weten?’ vroeg ze toen.
De twee knikten om het hardst en Leonore hield onbewust haar adem in.
Veerle grinnikte weer. ‘Luke,’ zei ze toen.
Een moment was het stil, maar toen barstten de meiden in lachen uit. Leonore ademde uit en verbaasde zich erover dat ze haar adem in had gehouden. Het was helemaal niet spannend, dacht ze glimlachend. Natuurlijk waren Luke en Veerle beste vrienden, ze zagen elkaar immers dagelijks en kenden elkaar door en door.
‘Luke,’ hikte Daphne.
Veerle lachte triomfantelijk.‘Het klopt wel, hoor.’
Leonore was verrast dat ze zoveel lol hadden samen. Ze had gedacht dat Daphne en Veerle andere types waren, maar het klikte goed tussen hen.
Toen ze uitgelachen waren, vroeg Leonore: ‘Even serieus. Kunnen jij en Luke het goed vinden samen?’
Veerle knikte en glimlachte. ‘Ja, Luke is echt een schatje. Hij doet echt alles voor me. En andersom ook natuurlijk. We vullen elkaar perfect aan, het is soms bijna griezelig, tot ik bedenk dat we tweeling zijn.’
‘En vertel je hem ook alles? Ook je geheimen en zo?’ vroeg Daphne.
‘Hmm, soms. Sommige dingen kun je beter niet met jongens bespreken, dus dat hou ik lekker voor mezelf. Maar de meeste dingen weet hij wel.’
‘Leuk,’ meende Leonore.
‘Vind je Luke leuk?’ plaagde Daphne.
‘Nee, nee! Ik zei leuk omdat ik het leuk vind hoe jullie met elkaar omgaan,’ verdedigde Leonore zich meteen.
‘Ja, ja,’ lachte Veerle.
Leonore zag de pretlichtjes in haar ogen en lachte mee. Ze plaagden haar maar, sprak ze zichzelf toe. Ze moest nu niet mensen gaan buitensluiten, ze moest nu – juist nu –de andere twee toelaten in haar leven. Ze moest nu niet dicht klappen, maar vertellen en kletsen tot ze schor was. Ze moest nu haar mogelijkheden gebruiken, het was nu tijd om nieuwe vriendinnen te maken. Ze dwong zichzelf bijna om niet steeds aan de caravan te denken – aan het veilige, het vertrouwde. In plaats daarvan genoot ze zoveel ze kon, want ze vond het heerlijk.
Rond elf uur kreeg ze een sms’je. Haar moeder vroeg of ze thuis kwam. Ze zou zich vast afvragen waar Leonore bleef, over het algemeen was ze ’s avonds niet meer uit de caravan te krijgen. Normaal gesproken zou ze op haar moeder mopperen, maar nu vond ze het geen punt. De komende paar weken had ze genoeg tijd om te kletsen met Daphne en Veerle. Bovendien mochten ze best weten dat haar moeder soms wat ouderwets was met bedtijden, dat was immers een deel van haar leven.
Leonore stond op en richtte zich tot de andere twee. ‘Ik weet niet wat jullie gaan doen, maar ik ga naar huis,’ zei ze.
Daphne en Veerle stonden ook op. ‘Ik ga ook. Ik zie jullie morgen weer, oké?’ vroeg Veerle.
‘Ja, rond elf uur bij de speeltuin afspreken?’ vroeg Daphne.
Leonore aarzelde. Ze zou morgenochtend met Nina naar de knutselclub.
‘Ik moet eerst knutselen met m’n buurmeisje,’ zei ze toen, ietwat onzeker.
‘Oh, maar dat is om tien uur al toch? Dan kom je gewoon daarna naar de speeltuin,’ stelde Veerle voor. De blondine knikte tevreden.
Met z’n drieën liepen ze terug naar de camping. Leonore was blij dat ze erbij hoorde. Gezellig kletsend gingen ze terug, zó vrolijk dat Leonore voor een moment Valerio vergat. Veerle en Daphne waren zo slim geweest om het onderwerp ‘Valerio’ die avond niet meer aan te snijden en daar was ze blij om. Ze had voorlopig genoeg van deze Italiaanse macho.
Het was een geweldige avond, dankzij Carlijns goede raad. Toen Leonore rond middernacht in haar tentje lag, stuurde ze haar vriendin een sms’je.
‘Alles okay hier, je bent geweldig!Dikke kusx’
Toen viel ze uitgeput in slaap, haar telefoon nog in haar handen.
EDIT; feedback toegepast (:
Laatst gewijzigd door xILY. op 09 apr 2012 15:27, 2 keer totaal gewijzigd.
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Hee! Weer leuk stuk, al vond ik het 'ik ben jouw vriendin toch' stuk een beetje spastisch. Denk dat het komt doordat het meestal in het 'echte leven' niet zo gaat. Tenminste, ik heb het nog nooit meegemaakt dat iedereen elkaar van overtuigd dat ze vriendinnen zijn. Snap je? Ja, vroeger, als je iemand ontmoette die aardig genoeg was ging het van 'zullen we vriendjes zijn?' maar ik zou niet zeggen dat het ook zo gaat als je 16/17 bent...
De rest van het stuk ging heel chill vond ik, las lekker weg! Hoop dat je wat aan deze vage reactie hebt
xx
De rest van het stuk ging heel chill vond ik, las lekker weg! Hoop dat je wat aan deze vage reactie hebt
xx
When the power of love overcomes the love of power.
-
Classy Cat
- Typmachine
- Berichten: 1220
- Lid geworden op: 24 apr 2011 19:41
Ahh, leuk! ;p Ik ben wel benieuwd hoe het verder gaat aflopen met Valerio.
Persoonlijk vind ik het eigenlijk wel een beetje overdreven hoe Leonore reageerde toen ze hem met Daphne zag zoenen - maar dat komt denk ik ook omdat ze best een naïef meisje is, toch? :')
Ik had eigenlijk wel wat meer willen zien gebeuren tussen Leonore en Valerio. En nee, ik bedoel niet meteen sex ofzo, xD maar meer dat hij haar helemaal ging vleien van; 'Je bent de enige voor mij,' en 'Ik hou van je.' blablabla. Zodat het ook écht logisch zou zijn dat ze pissig werd toen ze hem met Daphne aantrof.
Maar Leonore is natuurlijk jouw karakter, dus jij weet het beste hoe ze in elkaar steekt! ^^ Misschien is ze ook wel gewoon snel verliefd!
Niet verkeerd opvatten dit! Het was gewoon even een klein opmerkinkje.
Het is zó gemeen! Ik weet nooit waar je allemaal heen gaat met dit verhaal. :p Maar dat maakt wel dat ik het blijf lezen.
Heb je eigenlijk een compleet plot in je hoofd hierbij, of verzin je het gewoon terwijl je het schrijft? Dat vroeg ik me wel eens af, hoe dat bij jou zat. :')
Persoonlijk vind ik het eigenlijk wel een beetje overdreven hoe Leonore reageerde toen ze hem met Daphne zag zoenen - maar dat komt denk ik ook omdat ze best een naïef meisje is, toch? :')
Ik had eigenlijk wel wat meer willen zien gebeuren tussen Leonore en Valerio. En nee, ik bedoel niet meteen sex ofzo, xD maar meer dat hij haar helemaal ging vleien van; 'Je bent de enige voor mij,' en 'Ik hou van je.' blablabla. Zodat het ook écht logisch zou zijn dat ze pissig werd toen ze hem met Daphne aantrof.
Maar Leonore is natuurlijk jouw karakter, dus jij weet het beste hoe ze in elkaar steekt! ^^ Misschien is ze ook wel gewoon snel verliefd!
Niet verkeerd opvatten dit! Het was gewoon even een klein opmerkinkje.
Het is zó gemeen! Ik weet nooit waar je allemaal heen gaat met dit verhaal. :p Maar dat maakt wel dat ik het blijf lezen.
Heb je eigenlijk een compleet plot in je hoofd hierbij, of verzin je het gewoon terwijl je het schrijft? Dat vroeg ik me wel eens af, hoe dat bij jou zat. :')
Eerlijk gezegd vond ik dat stukje met zullen we vriendinnen zijn niet egt overtuigend. In het egte leven zeg je dat niet egt als je een tiener bent. Maar dat is gewoon mijn mening
Maar de sfeer in het verhaal was wel leuk en gezellig. Je hebt wel goed beschreven dat de meisjs het gezellig hadden.
Ga snel verder!!
Maar de sfeer in het verhaal was wel leuk en gezellig. Je hebt wel goed beschreven dat de meisjs het gezellig hadden.
Ga snel verder!!
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
-
Classy Cat
- Typmachine
- Berichten: 1220
- Lid geworden op: 24 apr 2011 19:41
Ik vond het eigenlijk wel natuurlijk lopen, hoor, dit. :p Maar misschien is het alleen een beetje te zoetsappig in verhouding met het echte leven. Dan ben ik soms ook wel heeel gemeen tegen mijn karakters, maar ik snap best wat Jenna en Ejell bedoelen. :') En ja , je hebt nog steeds een lekkere, vlotte schrijfstijl, je komt altijd zo lekker door jouw stukjes heen.
@Bovenstaande reacties; ik heb het stukje een klein beetje aangepast, hoop dat het zo wat realistischer is En anders maar niet Dank jullie wel!
@Classy; ik heb wel een plot in mn hoofd en ik heb ook al een groot deel verder geschreven dan ik hier heb gepost (: En alles staat ook in grote lijnen al op papier enzo, maar het is best wel uitgebreid, dus voor het klaar is... (:
En over Leonore; ze is idd best wel naïef. En toch ook wel redelijk verliefd jah, maar je hebt wel gelijk; dat had ik iets meer kunnen uitdiepen. Maar ik wilde graag verder in het verhaal haha, dus daarom ging dat waarschijnlijk wat oppervlakkiger xD Maar dankjewel voor je reacties (:
Bereid je vast voor; dit stuk is toch wel redelijk lang. Dat komt omdat het heel hoofdstuk 10 is, in één keer (:
En voor degenen die graag een langer stukje lezen, alsjeblieft!
Hoofdstuk 10
ZATERDAG
De volgende ochtend was het dan zover: de knutselclub. Tenminste, dat dacht Leonore.
Om kwart voor tien stond Nina al helemaal klaar om te gaan, terwijl ze ongeduldig op haar grote vriendin wachtte.
‘Leonole? Ik wil naal de claum,’ riep Nina.
Lachend kwam Leonore haar slaaptentje uit. ‘Je bedoelt zeker de ‘clown’?’
‘Ja, de claum. Kom nou, we gaan,’ zei ze ongeduldig. Het kleine, blonde meisje pakte Leonore’s hand en trok haar achter zich aan. Leonore groette lachend haar moeder en liep met het kind mee.
‘Heb je zin om te knutselen?’ vroeg ze de kleine.
Deze schudde wild met haar blonde krulletjes. ‘Nee, el komt een claum, niet knutselen.’
Verbaasd keek Leonore haar aan. ‘Ga je niet knutselen?’
Weer schudde Nina haar hoofd. ‘Nee, zatedag komt altijd een claum.’
‘Clown.’
‘Claum.’
Leonore schoot in de lach, dat kind was onverbeterlijk. ‘Bijdehandje,’ lachtte ze.
Nina keek verontwaardigd naar haar op. ‘Dan ga ik lekkel lennen. Doei, tot zo,’ zei ze, terwijl ze de heuvel afrende, Leonore lachend achterlatend.
Het kleine meisje kreeg gelijk. Omdat het zaterdag was, kwam er een toneelstukje in plaats van het gebruikelijke knutseluurtje. Er stond iemand in veel te grote clownskleding grapjes te maken met twee andere mensen van het recreatieteam. Zogenaamd stiekem wilde de clown een gieter water over iemand heen gooien, maar dat mislukte jammerlijk. Daardoor werd de clown zelf helemaal nat.
Onbewust schoot Leonore even in de lach. Al die kinderen waren zo geconcentreerd aan het kijken en luisteren, het was een leuk gezicht. Nina zat vooraan en schreeuwde om het hardst, de kleine betweter.
‘Hey,’ hoorde ze naast zich.
Leonore keek op. ‘Oh, hey Fabi,’ antwoordde ze verrast.
‘Lang niet gezien. Hoe gaat het?’ vroeg hij.
Dat was niet helemaal waar. Ze hadden elkaar wel gezien, ze hadden alleen geen woord met elkaar gesproken. Uit gewoonte wilde Leonore al ‘goed’ zeggen, tot ze begreep dat hij op vorige week doelde. Ze had hem niet meer onder ogen durven te komen, maar hij leek oprecht geïnteresseerd in haar.
‘Het gaat nu wel weer,’ antwoordde ze naar alle eerlijkheid. Kort vertelde ze over het gesprek tussen Veerle, Daphne en haarzelf.
‘Goed dat jullie het hebben bijgelegd. Ik weet niet wat er gebeurd is, maar doe je ook weer mee met ons? Met de groep bedoel ik?’
Het bleef even stil tussen hen.
‘We missen je een beetje,’ voegde hij er wat zachter aan toe.
‘Wie is ‘we’?’ vroeg Leonore, terwijl ze haar blik strak op de clown had gericht.
‘Ralph, Luke, ik.. Jaimy ook, tot gisteren.’
Verbaasd keek de blondine hem aan. ‘Jaimy? Tot gisteren? Hoezo?’
‘Ja, Jaimy heeft ook gevoel. Maar hij is gisteren naar huis gegaan,’ legde Fabi uit.
‘En ik heb hem niet eens gedag gezegd,’ mompelde ze.
‘Maak je geen zorgen, hij komt over een paar weken terug.’
Op Leonore’s verbaasde blik, antwoordde hij: ‘Hij gaat meestal voor een tijdje naar huis of naar een ander land. Volgens mij zou hij dit jaar nog naar Kroatië op vakantie gaan, zoiets in elk geval.’
Leonore zette grote ogen op. ‘Dus die is de hele zomervakantie lekker op vakantie?’
‘Jij toch ook?’ kaatste Fabi terug.
Dat moest ze deels toegeven. ‘Ja, bijna de hele zomervakantie, maar mijn vader heeft een baantje hier op de camping.’
‘Oké, dat is waar, maar veel mensen hebben hier een seizoensplek, hè. Het is zonde van je geld als je daar niet zoveel mogelijk gebruik van maakt.’
‘Jij hebt ook een seizoensplek, toch?’
‘Mijn ouders, ja.’
Leonore grinnikte. ‘Ja, duhu. Wie nog meer dan, van de groep?’
Fabi dacht even na. ‘Je kunt beter vragen, wie niet?!’
‘Wie niet?’ vroeg ze lachend.
Hij lachte met haar mee. ‘Daphne, Ralph… en Dylan, maar die zit niet echt in de groep.’
‘Nee, vind je het gek? Die gast is zo vreemd! Hij is echt een beetje eng, volgens mij klopt er iets niet helemaal in zijn bovenkamertje,’ vond Leonore.
De jongen grinnikte. ‘Die gast spoort niet, inderdaad. En als je met Daph en Veer praat, zul je dat vanzelf ook wel horen.’
Nieuwsgierig keek ze op. ‘Wat is er dan met hem?’
‘Dat zullen zij je wel vertellen.’
‘Oh, oké. Maar over Daphne, zij komt hier toch vaker? En ze heeft geen seizoensplek?’
‘Haar ouders zijn de eigenaren van de camping,’ legde Fabi uit.
Verrast keek Leonore hem aan. ‘Oh, goh, dat heeft ze me nooit verteld.’
‘Misschien omdat je een week lang niet met haar wilde praten?’ friste Fabi haar geheugen op.
Leonore bloosde en wendde haar blik af. ‘Dat was niet zo’n goede zet, nee,’ zei ze toen. Haar stem klonk vreemd, alsof die niet van haarzelf kwam.
‘Hé, als je nu maar weer meedoet,’ probeerde hij haar op te beuren. ‘Iedereen heeft wel eens een slechte dag, weet je. Als je het maar weer goed maakt.’
Ze keek naar hem. Hij had zijn donkere ogen niet op haar gericht, maar op de clown, die nog steeds de kinderen aan het vermaken was. Zijn kin vertoonde lichte stoppels en zijn zwarte haar zat ietwat wild.
Plotseling schoot haar iets te binnen. ‘Hé, Fabi,’ begon ze zo vriendelijk mogelijk, ‘ben je Nederlands?’
Als door een wesp gestoken keek hij op. Zijn anders zo vriendelijke ogen stonden nu kwaad. ‘Ja, hoezo? Voldoe ik niet aan het Nederlandse uiterlijk, blond met blauwe ogen?’
Geschrokken keek Leonore om zich heen. Niemand leek zijn woede-aanval gehoord te hebben.
‘Dat bedoel ik toch helemaal niet!’ suste ze toen.
Fabi was met zijn rug half naar haar toe gaan staan en hij keek onafgebroken naar de clown. ‘Wat dan wel?’ gromde hij.
Leonore dacht even na. ‘Je bent… getint. En je hebt een accent.’
Fabi mompelde iets onverstaanbaars en het meisje ging voorzichtig door. ‘En je ouders? Zijn die ook Nederlands?’
Hij knikte. Toen draaide hij zijn hoofd om en keek Leonore aan. ‘Mijn opa en oma zijn Marokkaans. Daarom zie ik eruit als buitenlander.’ Dat laatste zei hij met een scheve lach.
‘Helemaal niet,’ protesteerde Leonore.
‘Wel waar, je hoeft me niet te sparen. Ik weet dat ik er niet uitzie als de standaard Nederlander, maar als standaard Marokkaan, dus je hoeft niet te zeggen dat dat niet zo is.’
‘Oké dan,’ gaf ze schoorvoetend toe. ‘Je lijkt een klein beetje buitenlands.’
Hij glimlachte en zijn donkere ogen keken haar aan. Leonore wendde haar blik af. Hij had indringende ogen en ze had het gevoel dat hij zo door haar heen kon kijken. Toch kon ze het niet laten nog eens kort te kijken. ‘Sorry.’
‘Is al goed,’ suste hij.
Leonore glimlachte tevreden. Problem solved. Hij was dus een beetje Marokkaans. Een héél klein beetje. Daarom waren hij en zijn broertje Youri dus iets getint. Het begon haar iets meer te dagen.
Geschreeuw en gejoel haalden haar uit haar gedachten. De clown was klaar en nu ging de hele meute samen liedjes zingen met bijpassende dansjes. De kinderen zongen hard en vals mee en Leonore en Fabi lachten.
‘Doe je niet mee?’ vroeg hij lachend.
Ze schudde haar hoofd. ‘Andere keer misschien. En jij?’
‘Mij niet gezien!’
Ze lachten weer. Leonore voelde zich vrolijk. Bijna net zo vrolijk als Nina, die het zingen al weer zat was en achter de clown aan rende. Het plezier straalde van haar kleine gezichtje af.
Zó voelde Leonore zich ook. Vrolijk, tevreden, stralend. Dankjewel Fabi, zei ze in haar hoofd, je maakt me vrolijk.
Ze keek naar hem op. Hij lachte en Leonore hoefde niet hardop te zeggen wat ze net dacht; hij dacht hetzelfde, dat voelde ze gewoon.
En anders maar niet Dank jullie wel!@Classy; ik heb wel een plot in mn hoofd en ik heb ook al een groot deel verder geschreven dan ik hier heb gepost (: En alles staat ook in grote lijnen al op papier enzo, maar het is best wel uitgebreid, dus voor het klaar is... (:
En over Leonore; ze is idd best wel naïef. En toch ook wel redelijk verliefd jah, maar je hebt wel gelijk; dat had ik iets meer kunnen uitdiepen. Maar ik wilde graag verder in het verhaal haha, dus daarom ging dat waarschijnlijk wat oppervlakkiger xD Maar dankjewel voor je reacties (:
Bereid je vast voor; dit stuk is toch wel redelijk lang. Dat komt omdat het heel hoofdstuk 10 is, in één keer (:
En voor degenen die graag een langer stukje lezen, alsjeblieft!
Hoofdstuk 10
ZATERDAG
De volgende ochtend was het dan zover: de knutselclub. Tenminste, dat dacht Leonore.
Om kwart voor tien stond Nina al helemaal klaar om te gaan, terwijl ze ongeduldig op haar grote vriendin wachtte.
‘Leonole? Ik wil naal de claum,’ riep Nina.
Lachend kwam Leonore haar slaaptentje uit. ‘Je bedoelt zeker de ‘clown’?’
‘Ja, de claum. Kom nou, we gaan,’ zei ze ongeduldig. Het kleine, blonde meisje pakte Leonore’s hand en trok haar achter zich aan. Leonore groette lachend haar moeder en liep met het kind mee.
‘Heb je zin om te knutselen?’ vroeg ze de kleine.
Deze schudde wild met haar blonde krulletjes. ‘Nee, el komt een claum, niet knutselen.’
Verbaasd keek Leonore haar aan. ‘Ga je niet knutselen?’
Weer schudde Nina haar hoofd. ‘Nee, zatedag komt altijd een claum.’
‘Clown.’
‘Claum.’
Leonore schoot in de lach, dat kind was onverbeterlijk. ‘Bijdehandje,’ lachtte ze.
Nina keek verontwaardigd naar haar op. ‘Dan ga ik lekkel lennen. Doei, tot zo,’ zei ze, terwijl ze de heuvel afrende, Leonore lachend achterlatend.
Het kleine meisje kreeg gelijk. Omdat het zaterdag was, kwam er een toneelstukje in plaats van het gebruikelijke knutseluurtje. Er stond iemand in veel te grote clownskleding grapjes te maken met twee andere mensen van het recreatieteam. Zogenaamd stiekem wilde de clown een gieter water over iemand heen gooien, maar dat mislukte jammerlijk. Daardoor werd de clown zelf helemaal nat.
Onbewust schoot Leonore even in de lach. Al die kinderen waren zo geconcentreerd aan het kijken en luisteren, het was een leuk gezicht. Nina zat vooraan en schreeuwde om het hardst, de kleine betweter.
‘Hey,’ hoorde ze naast zich.
Leonore keek op. ‘Oh, hey Fabi,’ antwoordde ze verrast.
‘Lang niet gezien. Hoe gaat het?’ vroeg hij.
Dat was niet helemaal waar. Ze hadden elkaar wel gezien, ze hadden alleen geen woord met elkaar gesproken. Uit gewoonte wilde Leonore al ‘goed’ zeggen, tot ze begreep dat hij op vorige week doelde. Ze had hem niet meer onder ogen durven te komen, maar hij leek oprecht geïnteresseerd in haar.
‘Het gaat nu wel weer,’ antwoordde ze naar alle eerlijkheid. Kort vertelde ze over het gesprek tussen Veerle, Daphne en haarzelf.
‘Goed dat jullie het hebben bijgelegd. Ik weet niet wat er gebeurd is, maar doe je ook weer mee met ons? Met de groep bedoel ik?’
Het bleef even stil tussen hen.
‘We missen je een beetje,’ voegde hij er wat zachter aan toe.
‘Wie is ‘we’?’ vroeg Leonore, terwijl ze haar blik strak op de clown had gericht.
‘Ralph, Luke, ik.. Jaimy ook, tot gisteren.’
Verbaasd keek de blondine hem aan. ‘Jaimy? Tot gisteren? Hoezo?’
‘Ja, Jaimy heeft ook gevoel. Maar hij is gisteren naar huis gegaan,’ legde Fabi uit.
‘En ik heb hem niet eens gedag gezegd,’ mompelde ze.
‘Maak je geen zorgen, hij komt over een paar weken terug.’
Op Leonore’s verbaasde blik, antwoordde hij: ‘Hij gaat meestal voor een tijdje naar huis of naar een ander land. Volgens mij zou hij dit jaar nog naar Kroatië op vakantie gaan, zoiets in elk geval.’
Leonore zette grote ogen op. ‘Dus die is de hele zomervakantie lekker op vakantie?’
‘Jij toch ook?’ kaatste Fabi terug.
Dat moest ze deels toegeven. ‘Ja, bijna de hele zomervakantie, maar mijn vader heeft een baantje hier op de camping.’
‘Oké, dat is waar, maar veel mensen hebben hier een seizoensplek, hè. Het is zonde van je geld als je daar niet zoveel mogelijk gebruik van maakt.’
‘Jij hebt ook een seizoensplek, toch?’
‘Mijn ouders, ja.’
Leonore grinnikte. ‘Ja, duhu. Wie nog meer dan, van de groep?’
Fabi dacht even na. ‘Je kunt beter vragen, wie niet?!’
‘Wie niet?’ vroeg ze lachend.
Hij lachte met haar mee. ‘Daphne, Ralph… en Dylan, maar die zit niet echt in de groep.’
‘Nee, vind je het gek? Die gast is zo vreemd! Hij is echt een beetje eng, volgens mij klopt er iets niet helemaal in zijn bovenkamertje,’ vond Leonore.
De jongen grinnikte. ‘Die gast spoort niet, inderdaad. En als je met Daph en Veer praat, zul je dat vanzelf ook wel horen.’
Nieuwsgierig keek ze op. ‘Wat is er dan met hem?’
‘Dat zullen zij je wel vertellen.’
‘Oh, oké. Maar over Daphne, zij komt hier toch vaker? En ze heeft geen seizoensplek?’
‘Haar ouders zijn de eigenaren van de camping,’ legde Fabi uit.
Verrast keek Leonore hem aan. ‘Oh, goh, dat heeft ze me nooit verteld.’
‘Misschien omdat je een week lang niet met haar wilde praten?’ friste Fabi haar geheugen op.
Leonore bloosde en wendde haar blik af. ‘Dat was niet zo’n goede zet, nee,’ zei ze toen. Haar stem klonk vreemd, alsof die niet van haarzelf kwam.
‘Hé, als je nu maar weer meedoet,’ probeerde hij haar op te beuren. ‘Iedereen heeft wel eens een slechte dag, weet je. Als je het maar weer goed maakt.’
Ze keek naar hem. Hij had zijn donkere ogen niet op haar gericht, maar op de clown, die nog steeds de kinderen aan het vermaken was. Zijn kin vertoonde lichte stoppels en zijn zwarte haar zat ietwat wild.
Plotseling schoot haar iets te binnen. ‘Hé, Fabi,’ begon ze zo vriendelijk mogelijk, ‘ben je Nederlands?’
Als door een wesp gestoken keek hij op. Zijn anders zo vriendelijke ogen stonden nu kwaad. ‘Ja, hoezo? Voldoe ik niet aan het Nederlandse uiterlijk, blond met blauwe ogen?’
Geschrokken keek Leonore om zich heen. Niemand leek zijn woede-aanval gehoord te hebben.
‘Dat bedoel ik toch helemaal niet!’ suste ze toen.
Fabi was met zijn rug half naar haar toe gaan staan en hij keek onafgebroken naar de clown. ‘Wat dan wel?’ gromde hij.
Leonore dacht even na. ‘Je bent… getint. En je hebt een accent.’
Fabi mompelde iets onverstaanbaars en het meisje ging voorzichtig door. ‘En je ouders? Zijn die ook Nederlands?’
Hij knikte. Toen draaide hij zijn hoofd om en keek Leonore aan. ‘Mijn opa en oma zijn Marokkaans. Daarom zie ik eruit als buitenlander.’ Dat laatste zei hij met een scheve lach.
‘Helemaal niet,’ protesteerde Leonore.
‘Wel waar, je hoeft me niet te sparen. Ik weet dat ik er niet uitzie als de standaard Nederlander, maar als standaard Marokkaan, dus je hoeft niet te zeggen dat dat niet zo is.’
‘Oké dan,’ gaf ze schoorvoetend toe. ‘Je lijkt een klein beetje buitenlands.’
Hij glimlachte en zijn donkere ogen keken haar aan. Leonore wendde haar blik af. Hij had indringende ogen en ze had het gevoel dat hij zo door haar heen kon kijken. Toch kon ze het niet laten nog eens kort te kijken. ‘Sorry.’
‘Is al goed,’ suste hij.
Leonore glimlachte tevreden. Problem solved. Hij was dus een beetje Marokkaans. Een héél klein beetje. Daarom waren hij en zijn broertje Youri dus iets getint. Het begon haar iets meer te dagen.
Geschreeuw en gejoel haalden haar uit haar gedachten. De clown was klaar en nu ging de hele meute samen liedjes zingen met bijpassende dansjes. De kinderen zongen hard en vals mee en Leonore en Fabi lachten.
‘Doe je niet mee?’ vroeg hij lachend.
Ze schudde haar hoofd. ‘Andere keer misschien. En jij?’
‘Mij niet gezien!’
Ze lachten weer. Leonore voelde zich vrolijk. Bijna net zo vrolijk als Nina, die het zingen al weer zat was en achter de clown aan rende. Het plezier straalde van haar kleine gezichtje af.
Zó voelde Leonore zich ook. Vrolijk, tevreden, stralend. Dankjewel Fabi, zei ze in haar hoofd, je maakt me vrolijk.
Ze keek naar hem op. Hij lachte en Leonore hoefde niet hardop te zeggen wat ze net dacht; hij dacht hetzelfde, dat voelde ze gewoon.
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Ahh wat lief van Fabi, om Leonore op te fleuren! Ik had egt niet verwacht dat die marokkaans zou zijn, niet dat dat erg is hoor
Straks wordt hij nog boos op mij.
Misschien moet Leonore een relatie met hem beginnen, hijs toch heel aardig, perfect .D
maar ga je snel verder?
Straks wordt hij nog boos op mij.
Misschien moet Leonore een relatie met hem beginnen, hijs toch heel aardig, perfect .D
maar ga je snel verder?
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Dankjewel voor je leuke reactie, Jenna! (:
Dit is een niet heel spectaculair stukje ofzo, maar het is eventjes hoofdstukje 11
Dus, enjoy!
Ik hoop dat er meer komt deze week, maar ik beloof niets
Hoofdstuk 11
ZONDAG
Het was zondagochtend, half twaalf. Leonore had net een kop koffie leeggedronken en propte een plak cake naar binnen.
‘Nou, nou, wat een haast,’ lachte haar moeder.
‘Ik heb met Daphne en Veerle afgesproken,’ verklaarde Leonore met volle mond.
‘Hoelaat?’ vroeg Shannon.
‘Een halfuur geleden,’ antwoordde haar zus, terwijl ze opstond. ‘Ik ga, doei. Ik zie wel of ik kom eten.’
En weg was ze. Hoofdschuddend werd ze nagekeken.
‘Gelukkig is ze weer vrolijk,’ meende moeder.
‘Dat is zo, dat is zo,’ beaamde vader.
Shannon draaide met haar ogen. ‘Oké, ik ga ook. Doei!’
‘Wel op tijd terug zijn voor het eten,’ waarschuwde moeder.
‘Maar Leonore-…’
‘Wel op tijd terug zijn voor het eten zei mama. Veel plezier,’ viel vader haar in de rede. Shannon zuchtte diep, draaide nog een keer met haar ogen en slofte weg naar de speeltuin.
Zo snel als ze kon, was Leonore naar de de speeltuin gelopen. Daphne en Veerle hadden haar al gezien en kwamen haar tegemoet.
‘Hey! Sorry dat ik zo laat ben, de kerkdienst duurde wat langer en m’n ouders schoten niet op,’ verontschuldigde ze zich.
‘Geeft niets,’ meende Veerle.
De twee vriendinnen hadden wel verbaasd opgekeken toen Leonore hun de vorige avond had verteld dat ze naar de kerk ging. Ze dachten dat alleen mensen met hoedjes op en rokjes aan naar de kerk gingen. Leonore had hun een en ander uitgelegd. Nu ze dat wisten, leek het niet zo raar meer, maar ze moesten er nog wel aan wennen.
‘Komt vanzelf,’ had Daphne gezegd. Zo was dat, vond Leonore. Het hoorde nu eenmaal bij haar en dat hadden ze te accepteren.
‘Zullen we weer naar het park gaan?’ vroeg Daphne.
‘Ik heb meer zin in de trampoline. Zullen we naar jouw huis?’ stelde Veerle voor.
Gisteren was Leonore voor het eerst bij de brunette binnen geweest. Het huis was mooi – en ontzettend groot. Daphne’s ouders waren niet thuis en ze was enig kind, dus de meiden hadden het hele huis voor hunzelf gehad.
‘Is ook goed,’ gaf Daphne toe. ‘Le, wat wil jij?’
‘Trampoline is prima,’ vond ook deze.
Tevreden en druk kwebbelend liepen de vriendinnen naar de tuin achter de grote villa van Daphne’s ouders. Daar hadden ze ruimte zat om lekker te kletsen en veel met elkaar om te gaan.
Leonore genoot van elke minuut samen met haar nieuwe vriendinnen. Dit was echt héérlijk.
Toen ze die zondagavond in haar tentje lag, kreeg ze een sms’je. Carlijn, was haar eerste gedachte.
‘Ik vind het geweldig met jou en Daph! Sorry voor de eerste paar weken, you’re great!xxxx’
Een glimlach verscheen langzaam op haar gezicht. Wat een lief sms’je van Veerle! Iedereen was nu zo lief voor haar. Ze had vanmiddag weer met de groep meegedaan. Tot haar opluchting was Valerio er niet bij, dat scheelde heel wat. Ze hadden met de hele club gezwommen en daarna een balspel gedaan.
Veerle en Daphne hadden beloofd niets over Valerio te zeggen, want dat wilde Leonore niet. Ze wilde niet dat mensen haar zielig vonden om Valerio. Ze wilde dat mensen haar leuk vonden om hoe ze was, om wíe ze was. Dat was ook deels de reden waarom ze mensen niet wilde vertellen over haar verleden. Iedereen zou haar dan zielig vinden en uit medelijden met haar omgaan. Dat wilde Leonore koste wat het kost voorkomen.
Ze gaapte en legde haar mobiel naast zich neer. Morgen zou ze Veerle wel terug sms’en. Oh, nee, morgen hadden ze weer afgesproken. Dan zou ze haar sowieso spreken. Lieve Veerle, lieve Daphne...
Dit is een niet heel spectaculair stukje ofzo, maar het is eventjes hoofdstukje 11
Dus, enjoy!
Ik hoop dat er meer komt deze week, maar ik beloof niets
Hoofdstuk 11
ZONDAG
Het was zondagochtend, half twaalf. Leonore had net een kop koffie leeggedronken en propte een plak cake naar binnen.
‘Nou, nou, wat een haast,’ lachte haar moeder.
‘Ik heb met Daphne en Veerle afgesproken,’ verklaarde Leonore met volle mond.
‘Hoelaat?’ vroeg Shannon.
‘Een halfuur geleden,’ antwoordde haar zus, terwijl ze opstond. ‘Ik ga, doei. Ik zie wel of ik kom eten.’
En weg was ze. Hoofdschuddend werd ze nagekeken.
‘Gelukkig is ze weer vrolijk,’ meende moeder.
‘Dat is zo, dat is zo,’ beaamde vader.
Shannon draaide met haar ogen. ‘Oké, ik ga ook. Doei!’
‘Wel op tijd terug zijn voor het eten,’ waarschuwde moeder.
‘Maar Leonore-…’
‘Wel op tijd terug zijn voor het eten zei mama. Veel plezier,’ viel vader haar in de rede. Shannon zuchtte diep, draaide nog een keer met haar ogen en slofte weg naar de speeltuin.
Zo snel als ze kon, was Leonore naar de de speeltuin gelopen. Daphne en Veerle hadden haar al gezien en kwamen haar tegemoet.
‘Hey! Sorry dat ik zo laat ben, de kerkdienst duurde wat langer en m’n ouders schoten niet op,’ verontschuldigde ze zich.
‘Geeft niets,’ meende Veerle.
De twee vriendinnen hadden wel verbaasd opgekeken toen Leonore hun de vorige avond had verteld dat ze naar de kerk ging. Ze dachten dat alleen mensen met hoedjes op en rokjes aan naar de kerk gingen. Leonore had hun een en ander uitgelegd. Nu ze dat wisten, leek het niet zo raar meer, maar ze moesten er nog wel aan wennen.
‘Komt vanzelf,’ had Daphne gezegd. Zo was dat, vond Leonore. Het hoorde nu eenmaal bij haar en dat hadden ze te accepteren.
‘Zullen we weer naar het park gaan?’ vroeg Daphne.
‘Ik heb meer zin in de trampoline. Zullen we naar jouw huis?’ stelde Veerle voor.
Gisteren was Leonore voor het eerst bij de brunette binnen geweest. Het huis was mooi – en ontzettend groot. Daphne’s ouders waren niet thuis en ze was enig kind, dus de meiden hadden het hele huis voor hunzelf gehad.
‘Is ook goed,’ gaf Daphne toe. ‘Le, wat wil jij?’
‘Trampoline is prima,’ vond ook deze.
Tevreden en druk kwebbelend liepen de vriendinnen naar de tuin achter de grote villa van Daphne’s ouders. Daar hadden ze ruimte zat om lekker te kletsen en veel met elkaar om te gaan.
Leonore genoot van elke minuut samen met haar nieuwe vriendinnen. Dit was echt héérlijk.
Toen ze die zondagavond in haar tentje lag, kreeg ze een sms’je. Carlijn, was haar eerste gedachte.
‘Ik vind het geweldig met jou en Daph! Sorry voor de eerste paar weken, you’re great!xxxx’
Een glimlach verscheen langzaam op haar gezicht. Wat een lief sms’je van Veerle! Iedereen was nu zo lief voor haar. Ze had vanmiddag weer met de groep meegedaan. Tot haar opluchting was Valerio er niet bij, dat scheelde heel wat. Ze hadden met de hele club gezwommen en daarna een balspel gedaan.
Veerle en Daphne hadden beloofd niets over Valerio te zeggen, want dat wilde Leonore niet. Ze wilde niet dat mensen haar zielig vonden om Valerio. Ze wilde dat mensen haar leuk vonden om hoe ze was, om wíe ze was. Dat was ook deels de reden waarom ze mensen niet wilde vertellen over haar verleden. Iedereen zou haar dan zielig vinden en uit medelijden met haar omgaan. Dat wilde Leonore koste wat het kost voorkomen.
Ze gaapte en legde haar mobiel naast zich neer. Morgen zou ze Veerle wel terug sms’en. Oh, nee, morgen hadden ze weer afgesproken. Dan zou ze haar sowieso spreken. Lieve Veerle, lieve Daphne...
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Ik heb eigenlijk niks te zeggen behalve dat het fantastisch is en dat ik het nog steeds lees en dat ik meer wil lezen
So keep going!
So keep going!
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
U vraagt, ik post Dankje voor je reactie, Jenna! (:
Nieuw hoofdstukje weer, deze is iets langer
Enjooooy!
Hoofdstuk 12
MAANDAG
‘Hoi allemaal, daar ben ik weer.’ Een buitenlands uitziend meisje van een jaar of achttien kwam op de groep afgelopen. Ze had lange zwarte krullen die los over haar schouder vielen.
‘Manuela!’ Veerle slaakte een kreet.
Het onbekende meisje lachte en omhelsde Veerle kort.
‘Ik dacht dat je niet meer zou komen,’ zei deze verbaasd.
‘Ik zou met vriendinnen op vakantie gaan, maar dat ging niet door. Dus nu ben ik hier.’ Ze liet haar blik over de groep gaan en keek toen weer naar Veerle. ‘Nieuwe gezichten, zie ik?’
‘Ja, klopt. Dat blonde meisje is Leonore. En ik weet niet of je Vince al gezien had?’ Veerle wees hen aan.
Manuela schudde ontkennend haar hoofd. ‘Maar de rest wel, dacht ik. Waar is Mister Love?’
Veerle lachte even, maar werd daarna weer serieus, terwijl haar ogen even kort naar Leonore vlogen. ‘Geen idee. Die komt vast wel weer terug.’
Leonore keek verbaasd op. Mister Love? Wie bedoelden ze daarmee?
Valerio, vormden Daphnes lippen. Heel even stokte haar adem, maar ze dwong zichzelf normaal te doen. Nog altijd kreeg ze een schrikreactie als ze zijn naam hoorde. Belachelijk en overdreven, vond ze zelf. Die jongen was het niet waard.
‘Hé, ik heb een idee. Zullen we beachen?’ Het was Ralph.
‘Beachen! Ja, goed, leuk!’ vond Daphne.
De rest van de groep knikte ook instemmend en daarmee was besloten dat ze gingen beachen.
‘Oké, iedereen omkleden, over een kwartier hier, met fiets,’ schreeuwde Daphne tegen de groep die al uit elkaar viel.
Snel liep Leonore naar huis.
‘Hoi, kom je eten?’ vroeg moeder. De tafel was al gedekt, zag Leonore in één oogopslag.
‘Nou, wij gaan beachvolleyballen,’ vertelde Leonore.
‘Eet je dan wel wat?’ vroeg moeder bezorgd.
‘Ik neem wel geld mee,’ bedacht Leonore.
‘En misschien moet je er een bikini bijkopen,’ riep moeder haar na.
‘Goed idee!’
Leonore was al in haar tentje. Een nieuwe bikini was inderdaad geen overbodige luxe, ze waren veel in het zwembad met de groep en van beachvolleyballen zou haar bikini ook niet mooier worden. Bovendien was het altijd leuk om iets nieuws te kopen, ze zou het er eens met Daphne en Veerle over hebben.
Vlug deed ze haar bikini aan. Ze trok er een zwemshort en strapless hemdje overheen, want op de fiets was het waarschijnlijk wel iets frisser. Een klein handtasje met tien euro erin ging mee, evenals een zonnebril en een haarelastiekje.
Ze keek op haar telefoon, tien minuten waren verstreken. Snel pakte ze haar tasje en kroop haar tentje uit. Vluchtig zocht ze in de caravan naar haar fietssleutel.
‘Mam, ik ga. Doei,’ riep ze toen ze de sleutel gevonden had. De waarschuwing dat ze wel moest eten, hoorde ze maar half, want ze was al weg. Het pad liep ietwat naar beneden af, dus ze moest remmen om niet iemand te raken die voorbij kwam lopen.
Alleen Fabi en Ralph stonden er al. De blondine stopte met haar fiets naast die van Ralph en keek hem nieuwsgierig aan. ‘Zo snel kun jij toch niet naar huis fietsen?’
Hij lachte. ‘Nee, joh. Ik heb gewoon een zwembroek hier liggen.’ Hij wees naar Fabi. ‘Zijn moeder was er vorig jaar van overtuigd dat dat makkelijker was dan telkens naar huis fietsen. Ook wilde ze er niets van horen dat ik het zelf uit zou wassen, dus sindsdien ligt ‘ie bij mijn grote vriend.’
Leonore probeerde het te begrijpen. ‘Oké, en als Fabi niet bij de caravan is?’
‘Dan mag hij ‘em gewoon pakken,’ vertelde Fabi. ‘Hij ligt toch meestal ergens in de voortent, en die gaat bijna nooit op slot.’
Ralph haalde zijn schouders op. ‘Ik kan er niets aan doen, zijn moeder liet me geen keus.’
Leonore grinnikte. ‘Wat lief van je moeder, Fabi.’
‘Zo is ze nu eenmaal. En ze mag Ralph graag, weet je.’
Deze haalde weer zijn schouders op. ‘Ach, wie niet?’
De andere twee schoten tegelijk in de lach.
‘Pfff… Hoezo arrogant,’ lachte Leonore.
Vince, Luke en Veerle voegden zich tegelijkertijd bij hen. Ook Sylvani en Manuela kwamen er al aan. Het wachten was nu op Thalisia, Daphne en Tumélo.
Na een paar minuten kwamen ook Thalisia en Tumélo aangefietst. Daphne was er nog steeds niet.
‘We hadden een kwartier afgesproken. We zitten nu op tweëntwintig minuten,’ zei Sylvani kattig.
‘Daphne komt zo,’ suste Veerle.
‘Moet ze wel opschieten, anders gaan we,’ vond ook Manuela.
Leonore mocht haar niet zo. Ze negeerde haar en zat Daphne af te katten. Veerle leek het wel goed met Manuela te kunnen vinden, maar Veerle kon het eigenlijk met iedereen goed vinden, het was ook zo’n leuke meid.
Daar kwam Daphne aangefietst, snel en hijgend. ‘Sorry!’ riep ze al van veraf. ‘Mijn vader stond erop dat hij jullie zou trakteren op een ijsje. Maar hij moest eerst geld zoeken, daarom ben ik zo laat.’
‘Ja, ja,’ snauwde Sylvani.
De rest lette echter niet meer op haar, want iedereen fietste al richting het strand. Leonore en Daphne fietsten naast elkaar, achter Veerle en Manuela. Het was heerlijk weer, vond ze.
‘Wie heeft er een bal mee?’ Veerle draaide zich half om naar achteren.
‘Ik.’
Leonore grinnikte. Ik, lekker duidelijk. Veerle dacht daar blijkbaar hetzelfde over.
‘Wie is ‘ik’?’ klonk haar stem weer.
‘Fabi,’ was het antwoord.
Leonore zag Daphne naast zich lachen. ‘Wat is er?’ vroeg ze nieuwsgierig.
‘Fabi heeft altijd een bal mee. Of we nu gaan beachen, voetballen of basketballen, Fabi zorgt voor een bal. Dat is gewoon typisch Fabi.’
Leonore lachte ook. ‘Sportief typ dus.’
De brunette knikte. ‘Zeker, hij is de sportiviteit zelve. Ik word altijd moe als ik te lang naar hem kijk, zó sportief is hij!’
Ze lachten. ‘Oké, dat is wel héél sportief.’
Leonore was echt blij dat ze het bij hadden gelegd. Het was ontzettend gezellig met Daphne en Veerle. Zoals het nu leek, ging ze een super, geweldige, magnifieke vakantie tegemoet. Zon, zee, zand. Zonder de zee dan, dacht ze grinnikend. Maar mét vriendinnen, dat was veel belangrijker. Zon, vriendinnen, zand.
Leonore lachte weer in zichzelf; het klopte totaal niet.
‘Wat lach je?’ vroeg Daphne verbaasd.
‘Binnenpretje,’ gniffelde Leonore.
De eerste haalde haar schouders op. ‘Daar is het!’ gilde ze toen heel hard.
Dankje voor je reactie, Jenna! (:Nieuw hoofdstukje weer, deze is iets langer
Enjooooy!
Hoofdstuk 12
MAANDAG
‘Hoi allemaal, daar ben ik weer.’ Een buitenlands uitziend meisje van een jaar of achttien kwam op de groep afgelopen. Ze had lange zwarte krullen die los over haar schouder vielen.
‘Manuela!’ Veerle slaakte een kreet.
Het onbekende meisje lachte en omhelsde Veerle kort.
‘Ik dacht dat je niet meer zou komen,’ zei deze verbaasd.
‘Ik zou met vriendinnen op vakantie gaan, maar dat ging niet door. Dus nu ben ik hier.’ Ze liet haar blik over de groep gaan en keek toen weer naar Veerle. ‘Nieuwe gezichten, zie ik?’
‘Ja, klopt. Dat blonde meisje is Leonore. En ik weet niet of je Vince al gezien had?’ Veerle wees hen aan.
Manuela schudde ontkennend haar hoofd. ‘Maar de rest wel, dacht ik. Waar is Mister Love?’
Veerle lachte even, maar werd daarna weer serieus, terwijl haar ogen even kort naar Leonore vlogen. ‘Geen idee. Die komt vast wel weer terug.’
Leonore keek verbaasd op. Mister Love? Wie bedoelden ze daarmee?
Valerio, vormden Daphnes lippen. Heel even stokte haar adem, maar ze dwong zichzelf normaal te doen. Nog altijd kreeg ze een schrikreactie als ze zijn naam hoorde. Belachelijk en overdreven, vond ze zelf. Die jongen was het niet waard.
‘Hé, ik heb een idee. Zullen we beachen?’ Het was Ralph.
‘Beachen! Ja, goed, leuk!’ vond Daphne.
De rest van de groep knikte ook instemmend en daarmee was besloten dat ze gingen beachen.
‘Oké, iedereen omkleden, over een kwartier hier, met fiets,’ schreeuwde Daphne tegen de groep die al uit elkaar viel.
Snel liep Leonore naar huis.
‘Hoi, kom je eten?’ vroeg moeder. De tafel was al gedekt, zag Leonore in één oogopslag.
‘Nou, wij gaan beachvolleyballen,’ vertelde Leonore.
‘Eet je dan wel wat?’ vroeg moeder bezorgd.
‘Ik neem wel geld mee,’ bedacht Leonore.
‘En misschien moet je er een bikini bijkopen,’ riep moeder haar na.
‘Goed idee!’
Leonore was al in haar tentje. Een nieuwe bikini was inderdaad geen overbodige luxe, ze waren veel in het zwembad met de groep en van beachvolleyballen zou haar bikini ook niet mooier worden. Bovendien was het altijd leuk om iets nieuws te kopen, ze zou het er eens met Daphne en Veerle over hebben.
Vlug deed ze haar bikini aan. Ze trok er een zwemshort en strapless hemdje overheen, want op de fiets was het waarschijnlijk wel iets frisser. Een klein handtasje met tien euro erin ging mee, evenals een zonnebril en een haarelastiekje.
Ze keek op haar telefoon, tien minuten waren verstreken. Snel pakte ze haar tasje en kroop haar tentje uit. Vluchtig zocht ze in de caravan naar haar fietssleutel.
‘Mam, ik ga. Doei,’ riep ze toen ze de sleutel gevonden had. De waarschuwing dat ze wel moest eten, hoorde ze maar half, want ze was al weg. Het pad liep ietwat naar beneden af, dus ze moest remmen om niet iemand te raken die voorbij kwam lopen.
Alleen Fabi en Ralph stonden er al. De blondine stopte met haar fiets naast die van Ralph en keek hem nieuwsgierig aan. ‘Zo snel kun jij toch niet naar huis fietsen?’
Hij lachte. ‘Nee, joh. Ik heb gewoon een zwembroek hier liggen.’ Hij wees naar Fabi. ‘Zijn moeder was er vorig jaar van overtuigd dat dat makkelijker was dan telkens naar huis fietsen. Ook wilde ze er niets van horen dat ik het zelf uit zou wassen, dus sindsdien ligt ‘ie bij mijn grote vriend.’
Leonore probeerde het te begrijpen. ‘Oké, en als Fabi niet bij de caravan is?’
‘Dan mag hij ‘em gewoon pakken,’ vertelde Fabi. ‘Hij ligt toch meestal ergens in de voortent, en die gaat bijna nooit op slot.’
Ralph haalde zijn schouders op. ‘Ik kan er niets aan doen, zijn moeder liet me geen keus.’
Leonore grinnikte. ‘Wat lief van je moeder, Fabi.’
‘Zo is ze nu eenmaal. En ze mag Ralph graag, weet je.’
Deze haalde weer zijn schouders op. ‘Ach, wie niet?’
De andere twee schoten tegelijk in de lach.
‘Pfff… Hoezo arrogant,’ lachte Leonore.
Vince, Luke en Veerle voegden zich tegelijkertijd bij hen. Ook Sylvani en Manuela kwamen er al aan. Het wachten was nu op Thalisia, Daphne en Tumélo.
Na een paar minuten kwamen ook Thalisia en Tumélo aangefietst. Daphne was er nog steeds niet.
‘We hadden een kwartier afgesproken. We zitten nu op tweëntwintig minuten,’ zei Sylvani kattig.
‘Daphne komt zo,’ suste Veerle.
‘Moet ze wel opschieten, anders gaan we,’ vond ook Manuela.
Leonore mocht haar niet zo. Ze negeerde haar en zat Daphne af te katten. Veerle leek het wel goed met Manuela te kunnen vinden, maar Veerle kon het eigenlijk met iedereen goed vinden, het was ook zo’n leuke meid.
Daar kwam Daphne aangefietst, snel en hijgend. ‘Sorry!’ riep ze al van veraf. ‘Mijn vader stond erop dat hij jullie zou trakteren op een ijsje. Maar hij moest eerst geld zoeken, daarom ben ik zo laat.’
‘Ja, ja,’ snauwde Sylvani.
De rest lette echter niet meer op haar, want iedereen fietste al richting het strand. Leonore en Daphne fietsten naast elkaar, achter Veerle en Manuela. Het was heerlijk weer, vond ze.
‘Wie heeft er een bal mee?’ Veerle draaide zich half om naar achteren.
‘Ik.’
Leonore grinnikte. Ik, lekker duidelijk. Veerle dacht daar blijkbaar hetzelfde over.
‘Wie is ‘ik’?’ klonk haar stem weer.
‘Fabi,’ was het antwoord.
Leonore zag Daphne naast zich lachen. ‘Wat is er?’ vroeg ze nieuwsgierig.
‘Fabi heeft altijd een bal mee. Of we nu gaan beachen, voetballen of basketballen, Fabi zorgt voor een bal. Dat is gewoon typisch Fabi.’
Leonore lachte ook. ‘Sportief typ dus.’
De brunette knikte. ‘Zeker, hij is de sportiviteit zelve. Ik word altijd moe als ik te lang naar hem kijk, zó sportief is hij!’
Ze lachten. ‘Oké, dat is wel héél sportief.’
Leonore was echt blij dat ze het bij hadden gelegd. Het was ontzettend gezellig met Daphne en Veerle. Zoals het nu leek, ging ze een super, geweldige, magnifieke vakantie tegemoet. Zon, zee, zand. Zonder de zee dan, dacht ze grinnikend. Maar mét vriendinnen, dat was veel belangrijker. Zon, vriendinnen, zand.
Leonore lachte weer in zichzelf; het klopte totaal niet.
‘Wat lach je?’ vroeg Daphne verbaasd.
‘Binnenpretje,’ gniffelde Leonore.
De eerste haalde haar schouders op. ‘Daar is het!’ gilde ze toen heel hard.
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Weetje dit stukje vrolijkt me helemaal op. Het zorgt er in ieder geval voor dat ik me wat minder ziek voel.
Je kan gewoon voelen dat iedereen vrolijk is, en daarom word je ook jaloers.
Halo als ik zo naar je verhaal kijk en naar het weer buiten dan denk ik zovan: waarom ben ik niet op vakantie en zit ik in plaats daarvan hier met al dat regen
Maarja over twee maandjes ga ik ook weg naar de zon. Dus moet niet zeuren. Oja jou verhaal zorgt er voor dat ik zeg maar hoed zeg je dat, dat het netals of ik ook daar op de camping zit. Maakt je wat vrolijker
Genoeg gepraat, ga verder!
Je kan gewoon voelen dat iedereen vrolijk is, en daarom word je ook jaloers.
Halo als ik zo naar je verhaal kijk en naar het weer buiten dan denk ik zovan: waarom ben ik niet op vakantie en zit ik in plaats daarvan hier met al dat regen
Maarja over twee maandjes ga ik ook weg naar de zon. Dus moet niet zeuren. Oja jou verhaal zorgt er voor dat ik zeg maar hoed zeg je dat, dat het netals of ik ook daar op de camping zit. Maakt je wat vrolijker
Genoeg gepraat, ga verder!
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
@Jenna; ben je nu weer een beetje beter? (: Dankjewel voor je leuke reactie!
@Ejell; jij ook bedankt!
Een extra lang stuk, omdat ik niet zeker weet of ik deze week nog kan posten Dus geniet er maar extra van! Het zijn ook eigenlijk twee posts, dus je kunt het ook in twee keer lezen, haha (:
Het was in elk geval erg leuk om dit te schrijven, hoop dat het net zo leuk is om te lezen!
De blondine keek in de richting waarheen Daphne wees. Het meer was redelijk groot en het strand zat vol met mensen. Aan de rand was een speciale plek vrijgemaakt voor beachvolleybal, maar die was nu bezet.
Toen iedereen zijn fiets had neergezet, – en dat duurde een poosje omdat Tumélo zichzelf slim had ingesloten tussen vijf andere fietsen – liepen ze het strand op. Vlak naast het beachveld legden ze hun handdoeken neer, zodat ze gelijk konden beachen als het veld vrij was.
Leonore keek om zich heen. Het was vol, maar het zag er gezellig uit.
‘Le, kom je in ons team?’ gilde Veerle, terwijl Ralph heel hard riep:
‘Nee, Leonore, kom bij ons!’
Het meisje lachte en ging bij Veerle zitten.
‘Yeah!’ riep deze triomfantelijk. Ze stak haar tong plagerig uit naar Ralph. Deze keek haar quasi-boos aan, maar lachte toen weer.
‘Wij gaan toch wel winnen, met of zonder Leonore!’ riep hij strijdlustig.
Niet veel later waren de teams gemaakt. Daphne, Veerle, Leonore, Thalisia, Luke en Fabi tegen Vince, Tumélo, Manuela, Sylvani en Ralph.
Het beachveld was net leeg – Tumélo was net zo lang blijven schreeuwen dat hij wilde beachen dat de andere volleyballers het zat waren en het veld verlieten – en ieder persoon uit de groep nam zijn of haar positie in. Het werd geen spannende wedstrijd, het team van Veerle stond binnen de kortste keren ruim voor. Toch had iedereen plezier; daar ging het uiteindelijk om.
Het was lang geleden dat Leonore zoveel gelachen had op het strand. Daphne en zij lagen op hun handdoeken te kijken hoe Ralph, Luke en Fabi zogenaamd ruzie maakten om Veerle. Het was komisch om te zien hoe het blonde meisje heen en weer werd geslingerd tussen de drie jongens. Twee chagrijnige, oude vrouwen bekeken het tafereel met afkeurende blikken, maar daar gaven de meiden niets om.
Thalisia en Manuela zaten samen te kletsen en Leonore zocht met haar ogen naar de andere drie.
‘Waar is Syl?’ vroeg Leonore. In korte tijd had ze zichzelf aangewend de bijnamen van veel vrienden te gebruiken.
‘In het water, dacht ik,’ antwoordde Daphne, terwijl ze achter zich wees.
‘Ik dacht dat je had gezegd dat Syl niet van water hield.’ Haar wenkbrauwen schoten verbaasd omhoog.
‘Niet van water, nee. Wel van aandacht van twee jongens tegelijk,’ zei de brunette grimmig. Tegelijkertijd keken ze om naar het water. Sylvani leek het inderdaad wel gezellig te hebben met Tumélo en Vince. Leonore haalde haar schouders op naar haar vriendin.
‘Als zij dat leuk vindt…’
Daphne draaide met haar ogen en de blondine schoot in de lach.
‘Dat doet m’n zusje Shannon ook altijd,’ verklaarde ze.
Daphne lachte nu ook. Leonore verbaasde zich er nog steeds over dat ze het zo goed met elkaar konden vinden, ze verschilden best veel van elkaar.
Zonder dat ze er erg in had, werd ze opgetild. Pas toen ze Ralph voor zich zag staan, had ze iets door, maar dat was al te laat.
‘Nee!’ gilde ze nog, maar de grond onder haar benen was al verdwenen. Ralph en degene die haar bovenlichaam vast had, tilden haar richting Veerle en Luke. Toen ze deze laatste zag, begreep ze dat Fabi de andere persoon was die haar in de lucht hield. Luke had Veerle in de houdgreep en leek niet van plan haar los te laten.
‘Daph!’ schreeuwde Veerle. ‘Daph, help! Help ons!’
Met een luide aanvalskreet kwam Daphne op Luke afgestormd. Deze liet van schrik zijn tweelingzus los, die vlug wegglipte. De meiden renden zo snel mogelijk naar Leonore, die intussen op het zand was neergelegd. Ralph en Fabi hielden haar echter goed vast. De hulp van Veerle en Daphne liep op niets uit en binnen de kortste keren lagen alle drie de meiden in de houdgreep te spartelen.
Leonore lag op haar rug in het zand, met Fabi half bovenop haar. Ze draaide voorzichtig haar hoofd richting Daphne en vormde met haar lippen het woord ‘kietelen’. Deze begreep het meteen en gaf het geluidloos door aan Veerle.
Nog geen seconde later klonken er drie kreten, aangevuld met de lachbuien van de vriendinnen. Zo goed en kwaad als het ging probeerden ze los te komen, wat redelijk lukte.
Eenmaal losgetrokken, renden de meiden naar het water. Het opspattende water voelde koel aan tegen Leonore’s lichaam. Even hield ze haar adem in. Dit herkende ze, zo was ze al eerder het water in gerend.
De geluiden van de mensen om haar heen verstomden. Ze zag alleen nog Dési en Annabel, die dreigend op haar afkwamen.
‘Daar zul je voor boeten,’ siste Dési kwaad.
Annabel keek haar vuil aan. Toen verscheen er een geniepig lachje op haar gezicht. Ze fluisterde iets in Dési’s oor, die ook gemeen begon te lachen.
Leonore slikte en hield haar adem in. De meiden kwamen steeds dichterbij en Leonore schoof een stapje naar achteren. Voor ze het wist, rende ze van de twee pestkoppen weg, de zee in. De twee achtervolgden haar tot de waterlijn.
‘Lafaard!’ riep Dési, terwijl ze woedend Leonore’s kant opkeek.
Ondanks de benarde positie waar ze in zat, gniffelde het blonde meisje. Wie was hier nou de lafaard? Wie was bang voor natte voeten?
Voor de zoveelste keer dat jaar was er een klassenuitje verpest. Dankjewel Dési, dacht ze verbitterd. Dankjewel voor al deze fijne herinneringen.
Een golf spatte uit elkaar, net voor Leonore’s gezicht. Ze sputterde en hoestte; het zoute water drong haar mond binnen. Nog geen seconde later voelde ze twee sterke armen om haar middel.
‘Gepakt. Gaat het?’ vroeg Fabi, toen ze bleef hoesten.
Ze knikte, terwijl hij op haar rug sloeg. Deze extra tijd kon ze even gebruiken om terug te komen in het heden, het verleden achter zich te laten. Het was alleen zo moeilijk; het zat constant in haar hoofd.
Ze haalde diep adem toen ze wat gekalmeerd was.
‘Weet je zeker dat het gaat?’ vroeg Fabi opnieuw.
Leonore knikte weer en glimlachte even. Ze keek om zich heen en zag dat Veerle en Ralph uitgeput op hun handdoeken lagen. Daphne en Luke liepen ook lachend en uitgelaten richting de handdoeken.
‘Niets zeggen, oké?’ Met een smekende blik keek ze hem aan.
Hij leek te twijfelen, maar knikte toen kort. ‘Oké, kom,’ zei hij toen.
Toen ze bijna bij de anderen waren, fluisterde Leonore een ‘dankjewel’ naar hem. Fabi zei niets, maar knikte even. Ze plakte een glimlach op haar gezicht en liet zich vallen op haar handdoek.
‘Wat hebben jullie gedaan?’ vroeg Daphne nieuwsgierig. Het was haar wel opgevallen dat ze samen in het water waren blijven staan.
Leonore werd wat rood en begon zich ongemakkelijk te voelen; ze had geen idee wat ze moest zeggen.
‘Niets. Zullen we een ijsje halen?’ kwam Veerle tussenbeide. Ze had wel gezien dat het meisje zich geen raad wist met Daphne’s vraag.
De brunette was direct afgeleid en sprong op om haar portemonnee te pakken. ‘Dankjewel’ mimede Leonore naar Veerle. Deze knipoogde even.
Leonore’s gedachten dwaalden weer af. Waarom was Dési eigenlijk zo boos? Ze had het diep weggestopt in haar geheugen. Ze wilde er niet aan denken, maar toch schoot het haar weer te binnen.
Die dag daarvoor had ze ‘per ongeluk’ een geheimpje van Dési naar Annabel onderschept.
‘Ik <3 Paul’ stond erop.
Het meisje had gedaan alsof ze van niets wist, anders kon ze zeker weten klappen krijgen. De volgende ochtend, de dag van het stranduitje, zat ze alleen in het zand. De rest van de klas deed even verderop een spel, maar ze hadden haar niet gevraagd. Totaal in gedachten verzonken schreven haar vingers in het zand. Ze wist zelf niet eens wat ze geschreven had, ze was er immers met haar hoofd niet bij, tot ze een hoge gil hoorde. Toen ze zag wat ze in het zand had gezet, wilde ze het weghalen, maar een boze Annabel stond al naast haar. Dési kwam ook al aangelopen. Toen ze de woorden in het zand zag staan, werd ze eerst zo wit als sneeuw en daarna zo rood als een kreeft. Ze was woedend, dat was duidelijk te zien.
Het vervolg was al bekend; uiteindelijk rende Leonore het water in.
Onbewust giechelde ze. ‘Dési <3 Paul’, had ze per ongeluk in het zand geschreven. Toentertijd vond ze het dom van zichzelf, maar nu kon ze er wel wat om lachen. Zo werd Dési ook eens op haar nummer gezet.
‘Le? Loop je even mee?’ onderbrak Daphne haar gegniffel.
Ze stond direct op. ‘Tuurlijk.’
Ze voelde zich al beter dan net. Dési hartje Paul. Wie had dát gedacht. De sukkel van de klas. Puistenkop en ronde brillenglazen. Waarschijnlijk had hij Dési niet eens zien zitten. Weer grinnikte ze. Zij had tenminste smaak gehad met Valerio, Dési had blijkbaar totaal géén smaak.
Leonore merkte niet eens dat ze Valerio’s naam had gebruikt zonder dat ze een steek in haar hart voelde. Langzaamaan begon ze hem wat te vergeten, al was het onbewust.
De twee chagrijnige, oude dames van net kwamen aangelopen. In haar plotselinge vrolijkheid lachte Leonore naar hen. Ze zwaaide ook even, waarna de vrouwen elkaar perplex aankeken. De blondine lachte weer, sommige mensen waren zó grappig als ze verbaasd keken.
‘Le, je ijsje,’ riep Daphne toen.
Snel pakte ze het ijsje van haar vriendin aan. Haar tong likte het zoete, witte spul en haar ogen glommen verdacht. Dési hartje Paul, wie had dát nou gedacht!
@Ejell; jij ook bedankt!
Een extra lang stuk, omdat ik niet zeker weet of ik deze week nog kan posten
Dus geniet er maar extra van! Het zijn ook eigenlijk twee posts, dus je kunt het ook in twee keer lezen, haha (:Het was in elk geval erg leuk om dit te schrijven, hoop dat het net zo leuk is om te lezen!
De blondine keek in de richting waarheen Daphne wees. Het meer was redelijk groot en het strand zat vol met mensen. Aan de rand was een speciale plek vrijgemaakt voor beachvolleybal, maar die was nu bezet.
Toen iedereen zijn fiets had neergezet, – en dat duurde een poosje omdat Tumélo zichzelf slim had ingesloten tussen vijf andere fietsen – liepen ze het strand op. Vlak naast het beachveld legden ze hun handdoeken neer, zodat ze gelijk konden beachen als het veld vrij was.
Leonore keek om zich heen. Het was vol, maar het zag er gezellig uit.
‘Le, kom je in ons team?’ gilde Veerle, terwijl Ralph heel hard riep:
‘Nee, Leonore, kom bij ons!’
Het meisje lachte en ging bij Veerle zitten.
‘Yeah!’ riep deze triomfantelijk. Ze stak haar tong plagerig uit naar Ralph. Deze keek haar quasi-boos aan, maar lachte toen weer.
‘Wij gaan toch wel winnen, met of zonder Leonore!’ riep hij strijdlustig.
Niet veel later waren de teams gemaakt. Daphne, Veerle, Leonore, Thalisia, Luke en Fabi tegen Vince, Tumélo, Manuela, Sylvani en Ralph.
Het beachveld was net leeg – Tumélo was net zo lang blijven schreeuwen dat hij wilde beachen dat de andere volleyballers het zat waren en het veld verlieten – en ieder persoon uit de groep nam zijn of haar positie in. Het werd geen spannende wedstrijd, het team van Veerle stond binnen de kortste keren ruim voor. Toch had iedereen plezier; daar ging het uiteindelijk om.
Het was lang geleden dat Leonore zoveel gelachen had op het strand. Daphne en zij lagen op hun handdoeken te kijken hoe Ralph, Luke en Fabi zogenaamd ruzie maakten om Veerle. Het was komisch om te zien hoe het blonde meisje heen en weer werd geslingerd tussen de drie jongens. Twee chagrijnige, oude vrouwen bekeken het tafereel met afkeurende blikken, maar daar gaven de meiden niets om.
Thalisia en Manuela zaten samen te kletsen en Leonore zocht met haar ogen naar de andere drie.
‘Waar is Syl?’ vroeg Leonore. In korte tijd had ze zichzelf aangewend de bijnamen van veel vrienden te gebruiken.
‘In het water, dacht ik,’ antwoordde Daphne, terwijl ze achter zich wees.
‘Ik dacht dat je had gezegd dat Syl niet van water hield.’ Haar wenkbrauwen schoten verbaasd omhoog.
‘Niet van water, nee. Wel van aandacht van twee jongens tegelijk,’ zei de brunette grimmig. Tegelijkertijd keken ze om naar het water. Sylvani leek het inderdaad wel gezellig te hebben met Tumélo en Vince. Leonore haalde haar schouders op naar haar vriendin.
‘Als zij dat leuk vindt…’
Daphne draaide met haar ogen en de blondine schoot in de lach.
‘Dat doet m’n zusje Shannon ook altijd,’ verklaarde ze.
Daphne lachte nu ook. Leonore verbaasde zich er nog steeds over dat ze het zo goed met elkaar konden vinden, ze verschilden best veel van elkaar.
Zonder dat ze er erg in had, werd ze opgetild. Pas toen ze Ralph voor zich zag staan, had ze iets door, maar dat was al te laat.
‘Nee!’ gilde ze nog, maar de grond onder haar benen was al verdwenen. Ralph en degene die haar bovenlichaam vast had, tilden haar richting Veerle en Luke. Toen ze deze laatste zag, begreep ze dat Fabi de andere persoon was die haar in de lucht hield. Luke had Veerle in de houdgreep en leek niet van plan haar los te laten.
‘Daph!’ schreeuwde Veerle. ‘Daph, help! Help ons!’
Met een luide aanvalskreet kwam Daphne op Luke afgestormd. Deze liet van schrik zijn tweelingzus los, die vlug wegglipte. De meiden renden zo snel mogelijk naar Leonore, die intussen op het zand was neergelegd. Ralph en Fabi hielden haar echter goed vast. De hulp van Veerle en Daphne liep op niets uit en binnen de kortste keren lagen alle drie de meiden in de houdgreep te spartelen.
Leonore lag op haar rug in het zand, met Fabi half bovenop haar. Ze draaide voorzichtig haar hoofd richting Daphne en vormde met haar lippen het woord ‘kietelen’. Deze begreep het meteen en gaf het geluidloos door aan Veerle.
Nog geen seconde later klonken er drie kreten, aangevuld met de lachbuien van de vriendinnen. Zo goed en kwaad als het ging probeerden ze los te komen, wat redelijk lukte.
Eenmaal losgetrokken, renden de meiden naar het water. Het opspattende water voelde koel aan tegen Leonore’s lichaam. Even hield ze haar adem in. Dit herkende ze, zo was ze al eerder het water in gerend.
De geluiden van de mensen om haar heen verstomden. Ze zag alleen nog Dési en Annabel, die dreigend op haar afkwamen.
‘Daar zul je voor boeten,’ siste Dési kwaad.
Annabel keek haar vuil aan. Toen verscheen er een geniepig lachje op haar gezicht. Ze fluisterde iets in Dési’s oor, die ook gemeen begon te lachen.
Leonore slikte en hield haar adem in. De meiden kwamen steeds dichterbij en Leonore schoof een stapje naar achteren. Voor ze het wist, rende ze van de twee pestkoppen weg, de zee in. De twee achtervolgden haar tot de waterlijn.
‘Lafaard!’ riep Dési, terwijl ze woedend Leonore’s kant opkeek.
Ondanks de benarde positie waar ze in zat, gniffelde het blonde meisje. Wie was hier nou de lafaard? Wie was bang voor natte voeten?
Voor de zoveelste keer dat jaar was er een klassenuitje verpest. Dankjewel Dési, dacht ze verbitterd. Dankjewel voor al deze fijne herinneringen.
Een golf spatte uit elkaar, net voor Leonore’s gezicht. Ze sputterde en hoestte; het zoute water drong haar mond binnen. Nog geen seconde later voelde ze twee sterke armen om haar middel.
‘Gepakt. Gaat het?’ vroeg Fabi, toen ze bleef hoesten.
Ze knikte, terwijl hij op haar rug sloeg. Deze extra tijd kon ze even gebruiken om terug te komen in het heden, het verleden achter zich te laten. Het was alleen zo moeilijk; het zat constant in haar hoofd.
Ze haalde diep adem toen ze wat gekalmeerd was.
‘Weet je zeker dat het gaat?’ vroeg Fabi opnieuw.
Leonore knikte weer en glimlachte even. Ze keek om zich heen en zag dat Veerle en Ralph uitgeput op hun handdoeken lagen. Daphne en Luke liepen ook lachend en uitgelaten richting de handdoeken.
‘Niets zeggen, oké?’ Met een smekende blik keek ze hem aan.
Hij leek te twijfelen, maar knikte toen kort. ‘Oké, kom,’ zei hij toen.
Toen ze bijna bij de anderen waren, fluisterde Leonore een ‘dankjewel’ naar hem. Fabi zei niets, maar knikte even. Ze plakte een glimlach op haar gezicht en liet zich vallen op haar handdoek.
‘Wat hebben jullie gedaan?’ vroeg Daphne nieuwsgierig. Het was haar wel opgevallen dat ze samen in het water waren blijven staan.
Leonore werd wat rood en begon zich ongemakkelijk te voelen; ze had geen idee wat ze moest zeggen.
‘Niets. Zullen we een ijsje halen?’ kwam Veerle tussenbeide. Ze had wel gezien dat het meisje zich geen raad wist met Daphne’s vraag.
De brunette was direct afgeleid en sprong op om haar portemonnee te pakken. ‘Dankjewel’ mimede Leonore naar Veerle. Deze knipoogde even.
Leonore’s gedachten dwaalden weer af. Waarom was Dési eigenlijk zo boos? Ze had het diep weggestopt in haar geheugen. Ze wilde er niet aan denken, maar toch schoot het haar weer te binnen.
Die dag daarvoor had ze ‘per ongeluk’ een geheimpje van Dési naar Annabel onderschept.
‘Ik <3 Paul’ stond erop.
Het meisje had gedaan alsof ze van niets wist, anders kon ze zeker weten klappen krijgen. De volgende ochtend, de dag van het stranduitje, zat ze alleen in het zand. De rest van de klas deed even verderop een spel, maar ze hadden haar niet gevraagd. Totaal in gedachten verzonken schreven haar vingers in het zand. Ze wist zelf niet eens wat ze geschreven had, ze was er immers met haar hoofd niet bij, tot ze een hoge gil hoorde. Toen ze zag wat ze in het zand had gezet, wilde ze het weghalen, maar een boze Annabel stond al naast haar. Dési kwam ook al aangelopen. Toen ze de woorden in het zand zag staan, werd ze eerst zo wit als sneeuw en daarna zo rood als een kreeft. Ze was woedend, dat was duidelijk te zien.
Het vervolg was al bekend; uiteindelijk rende Leonore het water in.
Onbewust giechelde ze. ‘Dési <3 Paul’, had ze per ongeluk in het zand geschreven. Toentertijd vond ze het dom van zichzelf, maar nu kon ze er wel wat om lachen. Zo werd Dési ook eens op haar nummer gezet.
‘Le? Loop je even mee?’ onderbrak Daphne haar gegniffel.
Ze stond direct op. ‘Tuurlijk.’
Ze voelde zich al beter dan net. Dési hartje Paul. Wie had dát gedacht. De sukkel van de klas. Puistenkop en ronde brillenglazen. Waarschijnlijk had hij Dési niet eens zien zitten. Weer grinnikte ze. Zij had tenminste smaak gehad met Valerio, Dési had blijkbaar totaal géén smaak.
Leonore merkte niet eens dat ze Valerio’s naam had gebruikt zonder dat ze een steek in haar hart voelde. Langzaamaan begon ze hem wat te vergeten, al was het onbewust.
De twee chagrijnige, oude dames van net kwamen aangelopen. In haar plotselinge vrolijkheid lachte Leonore naar hen. Ze zwaaide ook even, waarna de vrouwen elkaar perplex aankeken. De blondine lachte weer, sommige mensen waren zó grappig als ze verbaasd keken.
‘Le, je ijsje,’ riep Daphne toen.
Snel pakte ze het ijsje van haar vriendin aan. Haar tong likte het zoete, witte spul en haar ogen glommen verdacht. Dési hartje Paul, wie had dát nou gedacht!
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
-
NeleVanHol
- Balpen
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 03 mei 2012 10:27
Ik vond je verhaal en las het meteen. Super!! Schrijf je snel verder?
Ah nóh. Nu was het dus echt het laatste stukje. Ik zat serieus de hele pagina 3 al te hopen op nog een stukje en nog een stukje, maar nu is het dus echt op. HELAAS.
Oké, ik vind dus dat je echt wel een cool verhaal schrijft. Ik kan op dit moment niet echt tips verzinnen, ik had er wel een paar aan het begin van het verhaal, maar
1. die ben ik vergeten
2. die hebben andere mensen al gezegd, dus dat is niet echt nuttig.xd
Go On. (:
Oké, ik vind dus dat je echt wel een cool verhaal schrijft. Ik kan op dit moment niet echt tips verzinnen, ik had er wel een paar aan het begin van het verhaal, maar
1. die ben ik vergeten
2. die hebben andere mensen al gezegd, dus dat is niet echt nuttig.xd
Go On. (:
iloveyou' 25.08.2012
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Bambam. Ik heb alles gelezen. Het is awesome. Ik ben echt benieuwd naar de verdere verloop van het verhaal. Voor wie kiest Le? :3 Ik ben benieuwd! :3 En ik ben ook benieuwd naar een volgende aanvaring met Valerio. ;D Go onnn. <33
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
En ik ben weer back! Hi guys (:
@NeleVanHol; ik hoop dat dit snel genoeg is? Na deze week zal ik wel weer wat regelmatiger posten hoor! Dankjewel voor je reactie!
@arendaaa; en er is een nieuw stukje! Hihi - dankjewel voor je leuke reactie!
@Little_Miss_Perfect; alles gelezen? Wauw! Ö Lees maar snel verder dan! En jij ook bedankt voor je reactie!
Wauw, you made my day! (:
Enjoy!
Hoofdstuk 13
DINSDAG
Leonore had het naar haar zin op La Luna de Plata. Ze was Valerio al bijna vergeten en kon het met de overige mensen goed vinden. Met de meesten dan – ze mocht Manuela, Sylvani en Dylan nog steeds niet. Telkens als Dylan in de buurt kwam, ging er een kriebel van afschuw door haar heen; een huivering die bijna plaats maakte voor angst.
‘Le, heb je zin om morgen te shoppen?’ vroeg Veerle. Het was dinsdagavond en ze zaten op Daphne’s kamer met z’n drieeën.
‘Ja, is goed. Ik moet nog een nieuwe bikini,’ antwoordde Leonore.
‘En ik wil naar de kapper.’ Daphne plukte aan haar bruine haar. ‘Ik wil een pony.’
Veerle grinnikte. ‘Dat wil je alleen maar omdat Dylan heeft gezegd dat je haar leuk zit zo.’
Leonore keek verbaasd van de een naar de ander. ‘What happened?’
De andere twee wisselden even een blik. Toen zuchtte Daphne diep.
‘Oké, ik vertel het wel. Het was vorige week, woensdagavond. Wij zaten met een aantal op het terrasje toen Dylan aan kwam lopen. En je raadt het al: de enige vrije plek was naast… jawel, naast mij. Dus hij ging naast mij zitten en ik probeerde hem zoveel mogelijk te negeren. Dat bleek nogal moeilijk, want hij was constant tegen me aan het praten en raakte daarbij steeds mijn arm aan. Héél vervelend.’ Ze nam even een adempauze.
‘De rest van de avond was hij ontzettend opdringerig, het zou me niets verbazen als hij wat had gebruikt.’
Veerle gniffelde even, maar werd weer serieus toen de ander haar een boze blik toewierp.
‘Nouja, aan het eind van de avond liep ik naar huis en toen kwam hij achter me aan. Ik dacht net: oh nee, wat gaat er gebeuren? toen mijn grote redder kwam. Wat een held!’
Leonore keek nieuwsgierig van Daphne naar Veerle. ‘Wie dan?’
De laatste lachte en Daphne bewoog haar wenkbrauwen geheimzinnig op en neer. Het bleef even stil, maar toen verbrak ze de stilte. ‘Ralph.’
De verbazing viel van Leonore’s gezicht af te lezen. ‘Ralph?’
‘Ja! Ralph, mijn held. Echt, wat ben ík blij dat die gozer z’n fiets moest pakken. Dat ‘ie nog naar huis moest fietsen. Hij heeft me gered, echt waar. Ik heb geen idee wat Dylan anders had gedaan.’
Haar mond werd een dunne streep. Ze mompelde iets onverstaanbaars en wendde haar blik af. Ook Veerle bleef verdacht stil.
Leonore voelde dat de meiden iets voor haar verzwegen. ‘Wat?’
Ze probeerde niet te bang te klinken, maar haar gevoel zei haar dat ze het liever niet wilde weten.
‘Een paar weken geleden…,’ begon Veerle aarzelend, ‘heeft ‘ie geprobeerd Thalisia te zoenen. ‘Echt te zoenen. En nog meer.’ Ze werd weer stil.
Daphne maakte een kotsgeluid en Leonore keek verbijsterd van de een naar de ander.
‘Gat, bah! En toen?’
‘All credits to Lorenzo! Die heeft Thalisia gered uit de greep van Dylan en hem weggejaagd.’ Daphne klapte spontaan in haar handen.
‘Lorenzo?’ Leonore’s verbazing steeg met de seconde. ‘Oké, wauw, maar hoe…?’
‘Hij heeft Dylan duidelijk gemaakt dat hij met zijn poten van Thalisia af moest blijven. En van de andere meiden ook, natuurlijk,’ vervolgde Daphne.
‘Maar dat heeft die gek dus niet begrepen,’ concludeerde Leonore.
Veerle schudde haar hoofd. ‘Daarom was Daph ook zo blij toen Ralph kwam. Die heeft haar veilig naar huis begeleid.’
‘Wat een griezel,’ vond Leonore.
‘Wie, Ralph?’ grapte Veerle.
‘Nee, Dylan natuurlijk.’ Leonore zag al voor zich hoe Daphne en Thalisia daar met Dylan stonden en ze walgde bij de gedachte dat er iets gebeurd zou zijn. Daphne had geluk dat Ralph net aan kwam lopen, maar Thalisia…
‘Wat vind je eigenlijk van Ralph?’ onderbrak Daphne nieuwsgierig haar gedachten.
‘Oh, ik weet niet,’ reageerde Leonore ontwijkend. ‘Ik bedoel, ik vind hem wel aardig en zo, maar verder… niet, eigenlijk.’
Veerle grinnikte. ‘Daar denkt Daph heel anders over.’
‘Helemaal niet!’ protesteerde deze. ‘Ik denk alleen dat Leonore de boys heeft betoverd of zo, want ze mogen je allemaal graag.’
Leonore keek verbaasd op. ‘Huh? Hoe weet je dat?’
Daphne rolde quasi-geïrriteerd met haar bruine ogen. ‘Dat heb ik ze gevraagd, oelewapper.’
‘Echt?’
Veerle proestte het uit. ‘Haha, je zou jouw gezicht moeten zien, Le. Je ogen vallen er bijna uit.’
Daphne schoot ook in de lach. ‘Ja, je kijkt alsof je je buurman naakt ziet.’
Nu hield Leonore het ook niet meer. Deze droge opmerking was typisch voor Daphne. De lachbui was een welkome afwisseling na het serieuze gesprek van die avond.
‘Nee, maar even serieus, heb je het echt gevraagd?’ vroeg Leonore wat later.
‘Zoiets. Het draaide er in elk geval op uit dat ze zeiden dat je een leuke meid bent. Dus, wie weet.’ Daphne bewoog haar wenkbrauwen heen en weer.
De eerste schudde even lachend haar hoofd en keek Veerle aan. ‘Maar wie zijn ‘ze’?’
‘Luke, Ralph, Fabi, Vince… Oh, en Tumélo. Zoiets,’ somde Veerle op.
‘Allemaal dus,’ vatte Daphne kort samen.
‘Ja, behalve Dylan en Val...-‘ De blondine viel stil en beet op haar lip. ‘Sorry,’ zei ze toen ietwat ongemakkelijk tegen Leonore.
Het was een ongeschreven regel dat de meiden niet over Valerio praatten, meestal draaide het toch nergens op uit. Leonore was stiekem wel bij dat ze nooit over hem hoefden te praten, dan kon ze hem sneller vergeten. Nu leek het er echter op dat Veerle de ongeschreven regel overtreden had.
‘Geeft niets.’ Ze haalde haar schouders op en glimlachte krampachtig. ‘Ik ben hem al vergeten.’
Ze zag Daphne en Veerle een blik wisselen.
‘Weet je dat heel zeker?’ vroeg Daphne voorzichtig.
‘Eerlijk zijn,’ beval de ander streng.
‘I guess…’ Leonore twijfelde. Ze keek van het ene naar het andere gezicht. Veerle’s blonde lokken zaten met een elastiekje vastgebonden in een losse paardenstaart achterop haar hoofd, en haar anders altijd vrolijke gezicht stond nu serieus. Daphne’s bruine haar omlijste haar gezicht, dat iets boller was dan dat van Veerle. Ook haar blik was serieus, van de plagerigheid van net was niets meer te zien.
‘Het gaat,’ antwoordde Leonore naar waarheid. ‘Hij is het niet waard. En ik… ik vermaak me wel zo op de camping.’
Het was even stil. Toen zei Veerle aarzelend:
‘Oké, als je dat echt zo voelt… Misschien moeten we er maar niet meer over praten.’
Leonore knikte al, voordat ze erover had nagedacht.
‘Ja, afgesproken. Hé, ik ga naar huis. Morgen om half één met fiets bij de speeltuin?’
Het ging voor Daphne allemaal net iets te snel. Leonore groette hen en liep de kamer uit, de andere twee verbaasd achterlatend. Ze zwaaide beneden nog even door de glazen kamerdeur naar Daphne’s vader en liep het huis uit.
Niet meer over Valerio praten, dat was de beste manier om hem te vergeten, dacht ze. Morgen lekker shoppen, de rest van de vakantie lol maken en het gezellig hebben. Niets meer, en zeker niets minder. Dan zou alles vanzelf beter gaan.
@NeleVanHol; ik hoop dat dit snel genoeg is? Na deze week zal ik wel weer wat regelmatiger posten hoor! Dankjewel voor je reactie!
@arendaaa; en er is een nieuw stukje!
Hihi - dankjewel voor je leuke reactie!@Little_Miss_Perfect; alles gelezen? Wauw! Ö Lees maar snel verder dan! En jij ook bedankt voor je reactie!
Wauw, you made my day! (:
Enjoy!
Hoofdstuk 13
DINSDAG
Leonore had het naar haar zin op La Luna de Plata. Ze was Valerio al bijna vergeten en kon het met de overige mensen goed vinden. Met de meesten dan – ze mocht Manuela, Sylvani en Dylan nog steeds niet. Telkens als Dylan in de buurt kwam, ging er een kriebel van afschuw door haar heen; een huivering die bijna plaats maakte voor angst.
‘Le, heb je zin om morgen te shoppen?’ vroeg Veerle. Het was dinsdagavond en ze zaten op Daphne’s kamer met z’n drieeën.
‘Ja, is goed. Ik moet nog een nieuwe bikini,’ antwoordde Leonore.
‘En ik wil naar de kapper.’ Daphne plukte aan haar bruine haar. ‘Ik wil een pony.’
Veerle grinnikte. ‘Dat wil je alleen maar omdat Dylan heeft gezegd dat je haar leuk zit zo.’
Leonore keek verbaasd van de een naar de ander. ‘What happened?’
De andere twee wisselden even een blik. Toen zuchtte Daphne diep.
‘Oké, ik vertel het wel. Het was vorige week, woensdagavond. Wij zaten met een aantal op het terrasje toen Dylan aan kwam lopen. En je raadt het al: de enige vrije plek was naast… jawel, naast mij. Dus hij ging naast mij zitten en ik probeerde hem zoveel mogelijk te negeren. Dat bleek nogal moeilijk, want hij was constant tegen me aan het praten en raakte daarbij steeds mijn arm aan. Héél vervelend.’ Ze nam even een adempauze.
‘De rest van de avond was hij ontzettend opdringerig, het zou me niets verbazen als hij wat had gebruikt.’
Veerle gniffelde even, maar werd weer serieus toen de ander haar een boze blik toewierp.
‘Nouja, aan het eind van de avond liep ik naar huis en toen kwam hij achter me aan. Ik dacht net: oh nee, wat gaat er gebeuren? toen mijn grote redder kwam. Wat een held!’
Leonore keek nieuwsgierig van Daphne naar Veerle. ‘Wie dan?’
De laatste lachte en Daphne bewoog haar wenkbrauwen geheimzinnig op en neer. Het bleef even stil, maar toen verbrak ze de stilte. ‘Ralph.’
De verbazing viel van Leonore’s gezicht af te lezen. ‘Ralph?’
‘Ja! Ralph, mijn held. Echt, wat ben ík blij dat die gozer z’n fiets moest pakken. Dat ‘ie nog naar huis moest fietsen. Hij heeft me gered, echt waar. Ik heb geen idee wat Dylan anders had gedaan.’
Haar mond werd een dunne streep. Ze mompelde iets onverstaanbaars en wendde haar blik af. Ook Veerle bleef verdacht stil.
Leonore voelde dat de meiden iets voor haar verzwegen. ‘Wat?’
Ze probeerde niet te bang te klinken, maar haar gevoel zei haar dat ze het liever niet wilde weten.
‘Een paar weken geleden…,’ begon Veerle aarzelend, ‘heeft ‘ie geprobeerd Thalisia te zoenen. ‘Echt te zoenen. En nog meer.’ Ze werd weer stil.
Daphne maakte een kotsgeluid en Leonore keek verbijsterd van de een naar de ander.
‘Gat, bah! En toen?’
‘All credits to Lorenzo! Die heeft Thalisia gered uit de greep van Dylan en hem weggejaagd.’ Daphne klapte spontaan in haar handen.
‘Lorenzo?’ Leonore’s verbazing steeg met de seconde. ‘Oké, wauw, maar hoe…?’
‘Hij heeft Dylan duidelijk gemaakt dat hij met zijn poten van Thalisia af moest blijven. En van de andere meiden ook, natuurlijk,’ vervolgde Daphne.
‘Maar dat heeft die gek dus niet begrepen,’ concludeerde Leonore.
Veerle schudde haar hoofd. ‘Daarom was Daph ook zo blij toen Ralph kwam. Die heeft haar veilig naar huis begeleid.’
‘Wat een griezel,’ vond Leonore.
‘Wie, Ralph?’ grapte Veerle.
‘Nee, Dylan natuurlijk.’ Leonore zag al voor zich hoe Daphne en Thalisia daar met Dylan stonden en ze walgde bij de gedachte dat er iets gebeurd zou zijn. Daphne had geluk dat Ralph net aan kwam lopen, maar Thalisia…
‘Wat vind je eigenlijk van Ralph?’ onderbrak Daphne nieuwsgierig haar gedachten.
‘Oh, ik weet niet,’ reageerde Leonore ontwijkend. ‘Ik bedoel, ik vind hem wel aardig en zo, maar verder… niet, eigenlijk.’
Veerle grinnikte. ‘Daar denkt Daph heel anders over.’
‘Helemaal niet!’ protesteerde deze. ‘Ik denk alleen dat Leonore de boys heeft betoverd of zo, want ze mogen je allemaal graag.’
Leonore keek verbaasd op. ‘Huh? Hoe weet je dat?’
Daphne rolde quasi-geïrriteerd met haar bruine ogen. ‘Dat heb ik ze gevraagd, oelewapper.’
‘Echt?’
Veerle proestte het uit. ‘Haha, je zou jouw gezicht moeten zien, Le. Je ogen vallen er bijna uit.’
Daphne schoot ook in de lach. ‘Ja, je kijkt alsof je je buurman naakt ziet.’
Nu hield Leonore het ook niet meer. Deze droge opmerking was typisch voor Daphne. De lachbui was een welkome afwisseling na het serieuze gesprek van die avond.
‘Nee, maar even serieus, heb je het echt gevraagd?’ vroeg Leonore wat later.
‘Zoiets. Het draaide er in elk geval op uit dat ze zeiden dat je een leuke meid bent. Dus, wie weet.’ Daphne bewoog haar wenkbrauwen heen en weer.
De eerste schudde even lachend haar hoofd en keek Veerle aan. ‘Maar wie zijn ‘ze’?’
‘Luke, Ralph, Fabi, Vince… Oh, en Tumélo. Zoiets,’ somde Veerle op.
‘Allemaal dus,’ vatte Daphne kort samen.
‘Ja, behalve Dylan en Val...-‘ De blondine viel stil en beet op haar lip. ‘Sorry,’ zei ze toen ietwat ongemakkelijk tegen Leonore.
Het was een ongeschreven regel dat de meiden niet over Valerio praatten, meestal draaide het toch nergens op uit. Leonore was stiekem wel bij dat ze nooit over hem hoefden te praten, dan kon ze hem sneller vergeten. Nu leek het er echter op dat Veerle de ongeschreven regel overtreden had.
‘Geeft niets.’ Ze haalde haar schouders op en glimlachte krampachtig. ‘Ik ben hem al vergeten.’
Ze zag Daphne en Veerle een blik wisselen.
‘Weet je dat heel zeker?’ vroeg Daphne voorzichtig.
‘Eerlijk zijn,’ beval de ander streng.
‘I guess…’ Leonore twijfelde. Ze keek van het ene naar het andere gezicht. Veerle’s blonde lokken zaten met een elastiekje vastgebonden in een losse paardenstaart achterop haar hoofd, en haar anders altijd vrolijke gezicht stond nu serieus. Daphne’s bruine haar omlijste haar gezicht, dat iets boller was dan dat van Veerle. Ook haar blik was serieus, van de plagerigheid van net was niets meer te zien.
‘Het gaat,’ antwoordde Leonore naar waarheid. ‘Hij is het niet waard. En ik… ik vermaak me wel zo op de camping.’
Het was even stil. Toen zei Veerle aarzelend:
‘Oké, als je dat echt zo voelt… Misschien moeten we er maar niet meer over praten.’
Leonore knikte al, voordat ze erover had nagedacht.
‘Ja, afgesproken. Hé, ik ga naar huis. Morgen om half één met fiets bij de speeltuin?’
Het ging voor Daphne allemaal net iets te snel. Leonore groette hen en liep de kamer uit, de andere twee verbaasd achterlatend. Ze zwaaide beneden nog even door de glazen kamerdeur naar Daphne’s vader en liep het huis uit.
Niet meer over Valerio praten, dat was de beste manier om hem te vergeten, dacht ze. Morgen lekker shoppen, de rest van de vakantie lol maken en het gezellig hebben. Niets meer, en zeker niets minder. Dan zou alles vanzelf beter gaan.
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Ga eens verder jij. Iedereen gaat opeens posten als ik naar bed moet, dat is heel gemeen weet je dat. ;o
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Alleen dit keer een stomme reactie dat je verder moet, want ik heb niet meer tijd, m'n ma staat onderaan de trap te gillen dat ik moet komen eten.
X
&& Ik heb nu nog gekeken naar foutjes maar ik kon ze niet echt vinden ofzo. Mijn complimenten. (aa)
X
&& Ik heb nu nog gekeken naar foutjes maar ik kon ze niet echt vinden ofzo. Mijn complimenten. (aa)
iloveyou' 25.08.2012
@Rosan; dankjewel voor je reactie! En sorry, ik post weer laat, maar dit is het enige tijdstip op de dag dat ik een heel klein beetje tijd voor mezelf heb
@arendaaa; jij ook bedankt voor je reactie! Heb je nog lekker gegeten?
Super dat jullie zo reageren zeg, dat werkt echt heel motiverend! Dikke pluim voor jullie allebei (:
Het begin van hoofdstuk 14! Speciaal voor ejell ENJOY!
Hoofdstuk 14
WOENSDAG
‘Tot vanmiddag of vanavond, mam! Je hoeft niet op mij te wachten met eten,’ riep Leonore naar haar moeder toen ze weg fietste. Deze stak haar hand op ten teken dat ze het had gehoord en ging verder met zonnen.
Leonore glimlachte. Ze had een hemdje en korte broek aangetrokken, een zonnebril opgezet en haar haar in een losse vlecht over haar schouders gebonden. Ze voelde zich warm, vrij en gelukkig. Daphne en Veerle stonden al bij het speeltuintje en gedrieën fietsten ze naar de stad.
Daphne vertelde uitgebreid over de verschillende kapsalons in de stad en somde winkels op waar ze écht heen moesten. Veerle vulde haar aan en Leonore glimlachte. Waarom waren ze niet eerder naar La Luna de Plata gegaan? Ze had nieuwe vriendinnen gemaakt en dat voelde heerlijk.
Met nog steeds een afwezige glimlach op haar gezicht, fietste ze de stad binnen. In een overdekte fietsenstalling plaatsten ze hun fietsen en vrolijk kwebbelend liepen ze langs de winkelstraat. Winkel in, winkel uit; pashokje in, pashokje uit.
‘Hé, als ik even naar deze kapsalon ga, kunnen jullie wel even wat winkels in. Gaan we daarna op een terrasje zitten, goed?’
Leonore en Veerle waren het met dit voorstel eens en terwijl Daphne de kapsalon in ging, liepen zij een dameskledingwinkel binnen.
‘Ziet er wel leuk uit,’ merkte Veerle op.
‘Behalve de verkoopster dan. Die staat ons te bekijken alsof we topcriminelen zijn.’ Leonore draaide met haar ogen en haar vriendin grinnikte.
‘Let op.’
Ze pakte een jasje van het rek, bekeek het even en keek daarna goed om zich heen. De verkoopster hield haar nauwlettend in de gaten en Veerle keek quasi-geschrokken naar Leonore, moffelde het jasje terug en trok Leonore mee naar buiten toe.
Buiten gekomen gierden ze het uit samen. De verkoopster hield hen nog steeds in het oog, zagen ze door de etalage. Veerle zwaaide nog even voordat ze de volgende winkel binnenstapten.
‘Ik haat het als mensen je zo in de gaten houden.’ Ze bekeek de rekken vluchtig. ‘En het was ook nog eens veel te duur. Kijk Le, wat vind je hiervan?’
‘Nee, doe snel weg. Hoe duur dan?’
‘Ruim vierhonderd euro voor een dom jasje! Belachelijk toch! Deze is wel heel leuk.’
Leonore keek met grote ogen naar haar vriendin. ‘Dat is inderdaad wel iets boven mijn budget.
Hmm,’ voegde ze er niet zo enthousiast aan toe.
De eerste knikte heel hard met haar hoofd. ‘Ik denk echt dat het je heel leuk staat.’
Leonore haalde aarzelend haar schouders op en pakte het hemdje aan. Het was beîge en bruin-gekleurd en normaal gesproken droeg ze zulk soort kledingstukken nooit, maar voor Veerle wilde ze het wel proberen. Verder zag ze niet zoveel leuks in de winkel hangen, dus ze liep naar de pashokjes.
‘Leonore?’ Veerle’s stem klonk vanachter het gordijn van het pashokje.
‘Ja?’
‘Ik kijk nog even in de winkel, ja?’
‘Oké.’ Leonore trok haar hemdje over haar hoofd en trok het andere kledingstuk aan. Ze stapte het pashokje uit en bekeek zichzelf in de spiegel. Ietwat onwennig plukte ze aan het hemdje, dat losser was dan haar andere kledingstukken.
‘Staat je goed,’ hoorde ze een stem achter haar. Verschrikt draaide ze zich om.
Hij lachte toen hij haar reactie zag. ‘Rustig maar, ik ben maar verkoper. Het was niet mijn bedoeling je te laten schrikken, sorry.’
Ze knikte aarzelend naar de vreemde jongen en draaide zich weer om naar de spiegel. Ze wist zich even geen raad met haar houding en wilde net weer het veilige pashokje induiken, toen zijn stem opnieuw klonk.
‘Kijk, deze riempjes staan er erg leuk bij. Probeer maar eens, als je wil natuurlijk.’
Leonore schonk de jongen een voorzichtige glimlach en pakte een riempje aan van zijn uitgestoken hand. Ze was niet van plan om het om te doen, dus ze zocht naar een manier om de verkoper weg te krijgen.
‘Le, wat staat je dat ontzèttend leuk! Doe die riem er eens bij!’
De verkoper grijnsde toen Veerle naast haar vriendin kwam staan. Wat verlegen deed Leonore het riempje om haar middel en kwam tot de ontdekking dat het eigenlijk best wel leuk stond. Veerle stond naast haar heel hard te roepen dat ze dat echt mòest kopen, omdat het geweldig stond.
Ze hoefde dan ook niet lang te aarzelen en besloot het hemdje met het riempje te kopen. Snel vluchtte ze haar pashokje weer in, kleedde zich om en liep er uit. Samen met Veerle liep ze naar de kassa. Terwijl de meiden druk in gesprek waren over een nieuwe broek voor Veerle, waren ze al aan de beurt.
‘Goedemiddag, dames. Lekker aan het shoppen?’
Het was de verkoper weer. Veerle staakte prompt hun gesprek en lachte. ‘Ja, ’t is heerlijk!’
‘Fijn om te horen. Deze zijn het geworden?’ Dit laatste was tegen de Leonore. Deze knikte even, ze wist vaak niet zo goed hoe ze moest reageren op onbekende mensen.
‘Goede keus, dat riempje,’ zei hij met een knipoog naar Leonore. Hij deed net alsof zij dat had bedacht, dat verbaasde haar ergens wel. Ze had verwacht dat hij zelf met de eer zou gaan strijken.
‘Ja, het staat haar echt geweldig,’ bemoeide Veerle zich ermee.
Leonore zag aan haar vriendin dat ze de knipoog niet gezien had en was van binnen opgelucht. Kwamen daar in elk geval geen problemen van.
De verkoper had blijkbaar iets grappigs gezegd, want hij en Veerle schoten tegelijkertijd in de lach en keken haar grinnikend aan. Wat schaapachtig lachte ze mee; ze had geen idee waar het over ging. De jongen noemde het bedrag, Leonore betaalde en wilde net het plastic tasje van de jongen aanpakken toen hij het tasje weer terugtrok.
‘Vakantiegasten, of niet?’
‘Ja, klopt,’ antwoordde Veerle. Ze keek er niet raar van op, blijkbaar vroegen meer mensen dat.
‘Welke camping?’
‘La Luna de Plata,’ antwoordde Leonore voordat Veerle iets kon zeggen. Ze wilde geen buitenstaander zijn in hun gesprek, anders dacht hij nog dat ze niets durfde te zeggen en ze wilde niet dat hij dat dacht. Waarom snapte ze zelf ook niet helemaal.
‘Aah.’ Hij knikte goedkeurend. ‘Dan zie ik jullie vast nog wel eens.’ Hij overhandigde Leonore het tasje en wenste hen met een grote glimlach nog veel plezier toe. De meiden groetten hem beide en liepen de winkel weer uit.
@arendaaa; jij ook bedankt voor je reactie! Heb je nog lekker gegeten?
Super dat jullie zo reageren zeg, dat werkt echt heel motiverend! Dikke pluim voor jullie allebei (:
Het begin van hoofdstuk 14! Speciaal voor ejell
ENJOY! Hoofdstuk 14
WOENSDAG
‘Tot vanmiddag of vanavond, mam! Je hoeft niet op mij te wachten met eten,’ riep Leonore naar haar moeder toen ze weg fietste. Deze stak haar hand op ten teken dat ze het had gehoord en ging verder met zonnen.
Leonore glimlachte. Ze had een hemdje en korte broek aangetrokken, een zonnebril opgezet en haar haar in een losse vlecht over haar schouders gebonden. Ze voelde zich warm, vrij en gelukkig. Daphne en Veerle stonden al bij het speeltuintje en gedrieën fietsten ze naar de stad.
Daphne vertelde uitgebreid over de verschillende kapsalons in de stad en somde winkels op waar ze écht heen moesten. Veerle vulde haar aan en Leonore glimlachte. Waarom waren ze niet eerder naar La Luna de Plata gegaan? Ze had nieuwe vriendinnen gemaakt en dat voelde heerlijk.
Met nog steeds een afwezige glimlach op haar gezicht, fietste ze de stad binnen. In een overdekte fietsenstalling plaatsten ze hun fietsen en vrolijk kwebbelend liepen ze langs de winkelstraat. Winkel in, winkel uit; pashokje in, pashokje uit.
‘Hé, als ik even naar deze kapsalon ga, kunnen jullie wel even wat winkels in. Gaan we daarna op een terrasje zitten, goed?’
Leonore en Veerle waren het met dit voorstel eens en terwijl Daphne de kapsalon in ging, liepen zij een dameskledingwinkel binnen.
‘Ziet er wel leuk uit,’ merkte Veerle op.
‘Behalve de verkoopster dan. Die staat ons te bekijken alsof we topcriminelen zijn.’ Leonore draaide met haar ogen en haar vriendin grinnikte.
‘Let op.’
Ze pakte een jasje van het rek, bekeek het even en keek daarna goed om zich heen. De verkoopster hield haar nauwlettend in de gaten en Veerle keek quasi-geschrokken naar Leonore, moffelde het jasje terug en trok Leonore mee naar buiten toe.
Buiten gekomen gierden ze het uit samen. De verkoopster hield hen nog steeds in het oog, zagen ze door de etalage. Veerle zwaaide nog even voordat ze de volgende winkel binnenstapten.
‘Ik haat het als mensen je zo in de gaten houden.’ Ze bekeek de rekken vluchtig. ‘En het was ook nog eens veel te duur. Kijk Le, wat vind je hiervan?’
‘Nee, doe snel weg. Hoe duur dan?’
‘Ruim vierhonderd euro voor een dom jasje! Belachelijk toch! Deze is wel heel leuk.’
Leonore keek met grote ogen naar haar vriendin. ‘Dat is inderdaad wel iets boven mijn budget.
Hmm,’ voegde ze er niet zo enthousiast aan toe.
De eerste knikte heel hard met haar hoofd. ‘Ik denk echt dat het je heel leuk staat.’
Leonore haalde aarzelend haar schouders op en pakte het hemdje aan. Het was beîge en bruin-gekleurd en normaal gesproken droeg ze zulk soort kledingstukken nooit, maar voor Veerle wilde ze het wel proberen. Verder zag ze niet zoveel leuks in de winkel hangen, dus ze liep naar de pashokjes.
‘Leonore?’ Veerle’s stem klonk vanachter het gordijn van het pashokje.
‘Ja?’
‘Ik kijk nog even in de winkel, ja?’
‘Oké.’ Leonore trok haar hemdje over haar hoofd en trok het andere kledingstuk aan. Ze stapte het pashokje uit en bekeek zichzelf in de spiegel. Ietwat onwennig plukte ze aan het hemdje, dat losser was dan haar andere kledingstukken.
‘Staat je goed,’ hoorde ze een stem achter haar. Verschrikt draaide ze zich om.
Hij lachte toen hij haar reactie zag. ‘Rustig maar, ik ben maar verkoper. Het was niet mijn bedoeling je te laten schrikken, sorry.’
Ze knikte aarzelend naar de vreemde jongen en draaide zich weer om naar de spiegel. Ze wist zich even geen raad met haar houding en wilde net weer het veilige pashokje induiken, toen zijn stem opnieuw klonk.
‘Kijk, deze riempjes staan er erg leuk bij. Probeer maar eens, als je wil natuurlijk.’
Leonore schonk de jongen een voorzichtige glimlach en pakte een riempje aan van zijn uitgestoken hand. Ze was niet van plan om het om te doen, dus ze zocht naar een manier om de verkoper weg te krijgen.
‘Le, wat staat je dat ontzèttend leuk! Doe die riem er eens bij!’
De verkoper grijnsde toen Veerle naast haar vriendin kwam staan. Wat verlegen deed Leonore het riempje om haar middel en kwam tot de ontdekking dat het eigenlijk best wel leuk stond. Veerle stond naast haar heel hard te roepen dat ze dat echt mòest kopen, omdat het geweldig stond.
Ze hoefde dan ook niet lang te aarzelen en besloot het hemdje met het riempje te kopen. Snel vluchtte ze haar pashokje weer in, kleedde zich om en liep er uit. Samen met Veerle liep ze naar de kassa. Terwijl de meiden druk in gesprek waren over een nieuwe broek voor Veerle, waren ze al aan de beurt.
‘Goedemiddag, dames. Lekker aan het shoppen?’
Het was de verkoper weer. Veerle staakte prompt hun gesprek en lachte. ‘Ja, ’t is heerlijk!’
‘Fijn om te horen. Deze zijn het geworden?’ Dit laatste was tegen de Leonore. Deze knikte even, ze wist vaak niet zo goed hoe ze moest reageren op onbekende mensen.
‘Goede keus, dat riempje,’ zei hij met een knipoog naar Leonore. Hij deed net alsof zij dat had bedacht, dat verbaasde haar ergens wel. Ze had verwacht dat hij zelf met de eer zou gaan strijken.
‘Ja, het staat haar echt geweldig,’ bemoeide Veerle zich ermee.
Leonore zag aan haar vriendin dat ze de knipoog niet gezien had en was van binnen opgelucht. Kwamen daar in elk geval geen problemen van.
De verkoper had blijkbaar iets grappigs gezegd, want hij en Veerle schoten tegelijkertijd in de lach en keken haar grinnikend aan. Wat schaapachtig lachte ze mee; ze had geen idee waar het over ging. De jongen noemde het bedrag, Leonore betaalde en wilde net het plastic tasje van de jongen aanpakken toen hij het tasje weer terugtrok.
‘Vakantiegasten, of niet?’
‘Ja, klopt,’ antwoordde Veerle. Ze keek er niet raar van op, blijkbaar vroegen meer mensen dat.
‘Welke camping?’
‘La Luna de Plata,’ antwoordde Leonore voordat Veerle iets kon zeggen. Ze wilde geen buitenstaander zijn in hun gesprek, anders dacht hij nog dat ze niets durfde te zeggen en ze wilde niet dat hij dat dacht. Waarom snapte ze zelf ook niet helemaal.
‘Aah.’ Hij knikte goedkeurend. ‘Dan zie ik jullie vast nog wel eens.’ Hij overhandigde Leonore het tasje en wenste hen met een grote glimlach nog veel plezier toe. De meiden groetten hem beide en liepen de winkel weer uit.
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
WHOW. Weer een of andere gast op het toneel verschenen die Leonore wel leuk vindt.xd
Génious. (aa).
Ik vind het opzich niet erg als je als ik vanmiddag thuis uit school kom een nieuw stukje heb gepost.
Ghehe.
En ik kan zo snel geen fouten vinden. (aa).
En ben zegmaar zo duf dat ik er ook niet veel goeds van zal maken. Moest vandaag half5 uit m'n bed. Ik had een week een Hongaar in huis, en die ging vanochtend weg dusja...
Ben dus lichtelijk moe^^
Sorrieee.xd
Maar toch, ga maar gewoon verder.
Génious. (aa).
Ik vind het opzich niet erg als je als ik vanmiddag thuis uit school kom een nieuw stukje heb gepost.
Ghehe.
En ik kan zo snel geen fouten vinden. (aa).
En ben zegmaar zo duf dat ik er ook niet veel goeds van zal maken. Moest vandaag half5 uit m'n bed. Ik had een week een Hongaar in huis, en die ging vanochtend weg dusja...
Ben dus lichtelijk moe^^
Sorrieee.xd
Maar toch, ga maar gewoon verder.
iloveyou' 25.08.2012
Awesomeness een stuk speciaal voor mij, ik voel me vereerd
Wat ik me wel afvraag soms is wat Leonore nou zo populair en aantrekkelijk maakt voor jongens. Aangezien ze vroeger toch is gepest en waarschijnlijk ook iets met haar uiterlijk...
Want het lijkt mij een beetje onwerkelijk dat er ineens allemaal jongens geïnteresseerd in haar zijn. Maar dat kan ook aan mij liggen.
Snel verder!
Wat ik me wel afvraag soms is wat Leonore nou zo populair en aantrekkelijk maakt voor jongens. Aangezien ze vroeger toch is gepest en waarschijnlijk ook iets met haar uiterlijk...
Want het lijkt mij een beetje onwerkelijk dat er ineens allemaal jongens geïnteresseerd in haar zijn. Maar dat kan ook aan mij liggen.
Snel verder!
When the power of love overcomes the love of power.
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
@ Ejell, dat kan soms ineens zomaar zo zijn, I'm serious. :3 Meestal is er geen reden voor gepest behalve onzekerheid. Ik had namelijk een vriendin die best knap was, ze was echt knap, en zij werd ook gepest. Ze was alleen maar onzeker. :3
@ xILY je moet natuurlijk snel verdergaan en mij even op m'n kop geven omdat ik het pas zo laat las. ;D Ik hou heel erg van Leonore's persoonlijkheid. Ze doet me een beetje denken aan mezelf op sommige punten. xd Behalve dan dat ze alle aandacht van jongens krijgt natuurlijk. x]
@ xILY je moet natuurlijk snel verdergaan en mij even op m'n kop geven omdat ik het pas zo laat las. ;D Ik hou heel erg van Leonore's persoonlijkheid. Ze doet me een beetje denken aan mezelf op sommige punten. xd Behalve dan dat ze alle aandacht van jongens krijgt natuurlijk. x]
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Wauw, wat word ik vrolijk als ik jullie reacties lees!
@arendaaa; sorry, het was niet toen je uit school kwam, maar is dit op tijd genoeg? (: Dankjewel voor je reactie!
@Emilia; zoals Rosan ook al zei, gepest wordt je vaak niet om je uiterlijk, maar om je reactie en/of je onzekerheid. Ik ken iemand die helemaal niet heel lelijk is, maar omdat hij steeds begon te huilen als je ook maar iets heel kleins zei/deed, werd hij constant gepest. Dat was in de eerste klas, reken maar dat dat op de basisschool nog sterker is
En dan zal ik het nog iets meer relativeren; de jongens vinden niet alleen haar leuk, ze zijn gewoon tegen iedereen aardig. Maar, zoals je vaak hebt met jongens, de eerste keer als je ze ontmoet, moeten ze zich even van hun beste kant laten zien he ^^
Maar omdat ik vanuit Leonore schrijf, lijkt het inderdaad misschien wel dat ze alle aandacht krijgt. You'll see (: Dankjewel voor je reactie!
@Rosan; nou, kijk eens: speciaal voor jou post ik eens 's middags! En ik heb Leonore ook deels op mijzelf en op mensen die ik ken gebaseerd, dus het is heel goed mogelijk dat je jezelf in haar herkent Bedankt voor je reactie!
Waar zijn trouwens mijn oude lezers gebleven? Ö Niet dat ik niet blij ben met jullie, ik vroeg het me gewoon af (:
Zo, mensen, wat een verhaal. Bovenstaande dan ^^
Ga nu maar weer eens lekker genieten
Twee seconden nadat ze de winkel uit waren, barstten ze al los.
‘Wat een charmeur!’ Veerles ogen twinkelden van plezier.
‘Hij bemoeide zich met mijn kleren.’
‘Daar is hij verkoper voor, lieve schat. Maar wat een lekkerding, hé.’
Leonore was nog niet overtuigd. ‘En wat bedoelde hij met: ‘ik zie je nog wel eens’? Alsof we van plan zijn terug te komen!’
‘Natuurlijk zijn we dat, die gast was hartstikke leuk en bovendien stonden die kleren je echt super.’
‘Ik weet het niet hoor.’ Ze haalde haar schouders op.
‘Jawel, echt waar, het staat je echt geweldig,’ herhaalde Veerle.
Nog steeds was Leonore niet overtuigd. Ze baalde er ergens van dat een jongen, al was hij verkoper, beter zag wat haar leuk stond dan zijzelf.
‘Maar we komen hem vast wel weer tegen. Oh, kijk, daar is Daphne al. Oh, oh, ze kijkt echt ontzettend kwaad.’
En inderdaad, daar kwam een boze Daphne aangelopen. Haar bruine ogen fonkelden van kwaadheid en in haar voorhoofd zat een diepe frons.
‘Die bitch heeft m’n haar veel te kort geknipt! En deze pony is vreselijk lelijk. Ik ga zo echt niet over straat, hoor! En ik ga ook niet terug naar dat mens!’ Gefrustreerd hield ze haar handen boven haar haar.
Veerle suste haar een beetje met zeggen dat het allemaal wel meeviel, maar eerlijk is eerlijk; het zag er niet heel mooi uit. Eigenlijk was het echt lelijk. Daphne’s donkere lokken waren allemaal op dezelfde lengte geknipt en met haar pony half voor haar ogen leek het wel of ze een bloempotkapsel had.
‘Leonore?’ Daphne stond met haar handen in haar zij naar haar te kijken. ‘Wat vind jij? Eerlijk zeggen.’
‘Ik euhm…,’ aarzelde ze. ‘Misschien kunnen we je haar ergens bij laten knippen?’
Daphne kreunde, maar Veerle sprong op. ‘Ja, dat is een goed idee! En weet je wat? Volgens mij is de moeder van Vince kapster. Ik bel hem wel, het komt helemaal goed!’
De brunette sputterde nog tegen, maar haar vriendin had haar mobiel al aan haar oor. Ze gebaarde dat haar twee vriendinnen alvast een terrasje moesten zoeken en bleef zelf staan.
Leonore sleepte Daphne mee naar het dichtstbijzijnde terrasje en ging zitten. Haar donkerharige vriendin zat met een sip gezicht tegenover haar.
‘Wat moet ik nu?’ Haar stem was dunnetjes en Leonore besefte dat het meisje meer om haar uiterlijk gaf dan ze wilde toegeven.
‘Nou, Veerle kennende, heeft ze Vince’ moeder bijna overgehaald je haar te knippen. Dus dan komt het toch goed?’
‘Ja, maar ik loop hier nog wel met, met… met dít,’ zei ze uiteindelijk, wijzend naar haar hoofd.
Leonore dacht kort na, toverde een schuifje uit haar broekzak en trok het elastiekje uit haar vlecht. Ze overhandigde beide aan Daphne, die haar een dankbare blik zond. Met het elastiekje bond ze haar haar in een staart en met het schuifje haalde ze de pony uit haar gezicht. Met een korte handbeweging schudde Leonore haar eigen lange haar naar achteren.
‘Jaloers op jouw haar,’ verzuchtte Daphne.
De blondine grijnsde ondeugdend. ‘Ik zou niet graag met je willen ruilen.’
‘Ik weet het.’ Het gezicht van haar vriendin vertoonde zowaar een glimlachje.
Veerle kwam ook neergeploft. ‘Geregeld.’ Ze keek er zo vrolijk bij, dat er direct een serveerster op hen af kwam lopen.
‘Drie aarbeienmilkshakes graag,’ bestelde ze voor hun alledrie. De serveerster liep weg met de bestelling en Leonore en Daphne wendden tegelijkertijd hun blik richting Veerle.
‘Sinds wanneer bestel jij voor ons?’
‘Sinds ik betaal,’ antwoordde Veerle adrem.
Het snelle antwoord zette de meiden even aan het nadenken, maar toen ze wilden protesteren, hief Veerle waarschuwend haar vinger op.
‘Nee, niets zeggen. Ik bestel en ik betaal, klaar.’
Haar vriendinnen wisselden even een blik en haalden hun schouders op. Er volgde een korte stilte. Leonore besefte dat ze dit gemist had. Met Carlijn shopte ze niet zovaak en zat ze nooit op terrasjes. Niet dat dat erg was, integendeel zelfs: Leonore dacht altijd dat ze dat toch niet leuk zou vinden. Ze was niet zo’n type, had ze zichzelf aangepraat. Nu pas besefte ze echter dat alle typen meiden op terrasjes konden kletsen. Ze genoot van elke minuut die ze met Carlijn doorbracht, maar dit was ook heerlijk. Het viel eigenlijk niet te vergelijken; Carlijn was zo anders.
Leonore’s hoofd borrelde van gedachten. Anders dan wie eigenlijk? Anders dan Veerle en Daphne? En zijzelf dan? Hoe was zij dan? En bij wie hoorde ze dan?
Ze werd benauwd van haar eigen gedachten en nam een grote slok van de milkshake die de serveerster voor haar neerzette. Ze verslikte zich echter en hoestte, terwijl ze rood aanliep.
Veerle sloeg lachend op haar rug. Toen Leonore weer wat gekalmeerd was, grinnikte ze: ‘Moet je maar niet zo dromen, Le. Je ziet wat er van komt.’
Leonore stak haar tong uit naar de andere twee en nam opnieuw een slok van haar milkshake, iets kleiner deze keer. De meiden giebelden nog wat na, maar werden daarna weer wat serieuzer.
‘Wat vind je eigenlijk van Vince, Daphne? Wel ongeveer jouw leeftijd, hè.’ Veerle keek uiterst plechtig.
‘Hmm, nee, geef mij maar een ouder iemand,’ antwoordde Daphne.
‘Lorenzo dan?’ vroeg Leonore nieuwsgierig. Het was een wilde gok, want ze wist eigenlijk helemaal niet op wat voor type jongen Daphne viel.
Tot haar verbazing werd het meisje rood.
‘Ja, Lorenzo?’ vroeg ze opnieuw.
Veerle giechelde en porde Daphne in haar zij. ‘Hij is wel knap hoor, toch, Le?’
‘Ja, zeker weten en hij is ook erg leuk. Ik zou het wel weten, hoor.’
‘Oh, vind jij hem soms ook leuk?’ Daphne’s gezicht betrok licht.
‘Nee, joh, het is meer… Ik weet niet. Lorenzo voelt voor mij meer aan als grote broer, zeg maar. Klinkt misschien een beetje raar, maar zo voel ik het,’ antwoordde Leonore. Ze nam nog een slok van haar milkshake en sprak haar overige gedachten ook hardop uit. ‘Volgens mij ben ik op helemaal niemand verliefd.’
@arendaaa; sorry, het was niet toen je uit school kwam, maar is dit op tijd genoeg? (: Dankjewel voor je reactie!
@Emilia; zoals Rosan ook al zei, gepest wordt je vaak niet om je uiterlijk, maar om je reactie en/of je onzekerheid. Ik ken iemand die helemaal niet heel lelijk is, maar omdat hij steeds begon te huilen als je ook maar iets heel kleins zei/deed, werd hij constant gepest. Dat was in de eerste klas, reken maar dat dat op de basisschool nog sterker is
En dan zal ik het nog iets meer relativeren; de jongens vinden niet alleen haar leuk, ze zijn gewoon tegen iedereen aardig. Maar, zoals je vaak hebt met jongens, de eerste keer als je ze ontmoet, moeten ze zich even van hun beste kant laten zien he ^^
Maar omdat ik vanuit Leonore schrijf, lijkt het inderdaad misschien wel dat ze alle aandacht krijgt. You'll see (: Dankjewel voor je reactie!
@Rosan; nou, kijk eens: speciaal voor jou post ik eens 's middags!
En ik heb Leonore ook deels op mijzelf en op mensen die ik ken gebaseerd, dus het is heel goed mogelijk dat je jezelf in haar herkent Bedankt voor je reactie!Waar zijn trouwens mijn oude lezers gebleven? Ö Niet dat ik niet blij ben met jullie, ik vroeg het me gewoon af (:
Zo, mensen, wat een verhaal. Bovenstaande dan ^^
Ga nu maar weer eens lekker genieten
Twee seconden nadat ze de winkel uit waren, barstten ze al los.
‘Wat een charmeur!’ Veerles ogen twinkelden van plezier.
‘Hij bemoeide zich met mijn kleren.’
‘Daar is hij verkoper voor, lieve schat. Maar wat een lekkerding, hé.’
Leonore was nog niet overtuigd. ‘En wat bedoelde hij met: ‘ik zie je nog wel eens’? Alsof we van plan zijn terug te komen!’
‘Natuurlijk zijn we dat, die gast was hartstikke leuk en bovendien stonden die kleren je echt super.’
‘Ik weet het niet hoor.’ Ze haalde haar schouders op.
‘Jawel, echt waar, het staat je echt geweldig,’ herhaalde Veerle.
Nog steeds was Leonore niet overtuigd. Ze baalde er ergens van dat een jongen, al was hij verkoper, beter zag wat haar leuk stond dan zijzelf.
‘Maar we komen hem vast wel weer tegen. Oh, kijk, daar is Daphne al. Oh, oh, ze kijkt echt ontzettend kwaad.’
En inderdaad, daar kwam een boze Daphne aangelopen. Haar bruine ogen fonkelden van kwaadheid en in haar voorhoofd zat een diepe frons.
‘Die bitch heeft m’n haar veel te kort geknipt! En deze pony is vreselijk lelijk. Ik ga zo echt niet over straat, hoor! En ik ga ook niet terug naar dat mens!’ Gefrustreerd hield ze haar handen boven haar haar.
Veerle suste haar een beetje met zeggen dat het allemaal wel meeviel, maar eerlijk is eerlijk; het zag er niet heel mooi uit. Eigenlijk was het echt lelijk. Daphne’s donkere lokken waren allemaal op dezelfde lengte geknipt en met haar pony half voor haar ogen leek het wel of ze een bloempotkapsel had.
‘Leonore?’ Daphne stond met haar handen in haar zij naar haar te kijken. ‘Wat vind jij? Eerlijk zeggen.’
‘Ik euhm…,’ aarzelde ze. ‘Misschien kunnen we je haar ergens bij laten knippen?’
Daphne kreunde, maar Veerle sprong op. ‘Ja, dat is een goed idee! En weet je wat? Volgens mij is de moeder van Vince kapster. Ik bel hem wel, het komt helemaal goed!’
De brunette sputterde nog tegen, maar haar vriendin had haar mobiel al aan haar oor. Ze gebaarde dat haar twee vriendinnen alvast een terrasje moesten zoeken en bleef zelf staan.
Leonore sleepte Daphne mee naar het dichtstbijzijnde terrasje en ging zitten. Haar donkerharige vriendin zat met een sip gezicht tegenover haar.
‘Wat moet ik nu?’ Haar stem was dunnetjes en Leonore besefte dat het meisje meer om haar uiterlijk gaf dan ze wilde toegeven.
‘Nou, Veerle kennende, heeft ze Vince’ moeder bijna overgehaald je haar te knippen. Dus dan komt het toch goed?’
‘Ja, maar ik loop hier nog wel met, met… met dít,’ zei ze uiteindelijk, wijzend naar haar hoofd.
Leonore dacht kort na, toverde een schuifje uit haar broekzak en trok het elastiekje uit haar vlecht. Ze overhandigde beide aan Daphne, die haar een dankbare blik zond. Met het elastiekje bond ze haar haar in een staart en met het schuifje haalde ze de pony uit haar gezicht. Met een korte handbeweging schudde Leonore haar eigen lange haar naar achteren.
‘Jaloers op jouw haar,’ verzuchtte Daphne.
De blondine grijnsde ondeugdend. ‘Ik zou niet graag met je willen ruilen.’
‘Ik weet het.’ Het gezicht van haar vriendin vertoonde zowaar een glimlachje.
Veerle kwam ook neergeploft. ‘Geregeld.’ Ze keek er zo vrolijk bij, dat er direct een serveerster op hen af kwam lopen.
‘Drie aarbeienmilkshakes graag,’ bestelde ze voor hun alledrie. De serveerster liep weg met de bestelling en Leonore en Daphne wendden tegelijkertijd hun blik richting Veerle.
‘Sinds wanneer bestel jij voor ons?’
‘Sinds ik betaal,’ antwoordde Veerle adrem.
Het snelle antwoord zette de meiden even aan het nadenken, maar toen ze wilden protesteren, hief Veerle waarschuwend haar vinger op.
‘Nee, niets zeggen. Ik bestel en ik betaal, klaar.’
Haar vriendinnen wisselden even een blik en haalden hun schouders op. Er volgde een korte stilte. Leonore besefte dat ze dit gemist had. Met Carlijn shopte ze niet zovaak en zat ze nooit op terrasjes. Niet dat dat erg was, integendeel zelfs: Leonore dacht altijd dat ze dat toch niet leuk zou vinden. Ze was niet zo’n type, had ze zichzelf aangepraat. Nu pas besefte ze echter dat alle typen meiden op terrasjes konden kletsen. Ze genoot van elke minuut die ze met Carlijn doorbracht, maar dit was ook heerlijk. Het viel eigenlijk niet te vergelijken; Carlijn was zo anders.
Leonore’s hoofd borrelde van gedachten. Anders dan wie eigenlijk? Anders dan Veerle en Daphne? En zijzelf dan? Hoe was zij dan? En bij wie hoorde ze dan?
Ze werd benauwd van haar eigen gedachten en nam een grote slok van de milkshake die de serveerster voor haar neerzette. Ze verslikte zich echter en hoestte, terwijl ze rood aanliep.
Veerle sloeg lachend op haar rug. Toen Leonore weer wat gekalmeerd was, grinnikte ze: ‘Moet je maar niet zo dromen, Le. Je ziet wat er van komt.’
Leonore stak haar tong uit naar de andere twee en nam opnieuw een slok van haar milkshake, iets kleiner deze keer. De meiden giebelden nog wat na, maar werden daarna weer wat serieuzer.
‘Wat vind je eigenlijk van Vince, Daphne? Wel ongeveer jouw leeftijd, hè.’ Veerle keek uiterst plechtig.
‘Hmm, nee, geef mij maar een ouder iemand,’ antwoordde Daphne.
‘Lorenzo dan?’ vroeg Leonore nieuwsgierig. Het was een wilde gok, want ze wist eigenlijk helemaal niet op wat voor type jongen Daphne viel.
Tot haar verbazing werd het meisje rood.
‘Ja, Lorenzo?’ vroeg ze opnieuw.
Veerle giechelde en porde Daphne in haar zij. ‘Hij is wel knap hoor, toch, Le?’
‘Ja, zeker weten en hij is ook erg leuk. Ik zou het wel weten, hoor.’
‘Oh, vind jij hem soms ook leuk?’ Daphne’s gezicht betrok licht.
‘Nee, joh, het is meer… Ik weet niet. Lorenzo voelt voor mij meer aan als grote broer, zeg maar. Klinkt misschien een beetje raar, maar zo voel ik het,’ antwoordde Leonore. Ze nam nog een slok van haar milkshake en sprak haar overige gedachten ook hardop uit. ‘Volgens mij ben ik op helemaal niemand verliefd.’
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Argh wat voor retard ben ik nou weer dat ik dit nu pas lees! Ö
Ja oke jullie hebben gelijk maar pesten is gewoon kut. Dus daarom moet Le genieten van de positieve aandacht nu het nog kan :3
Ja oke jullie hebben gelijk
maar pesten is gewoon kut. Dus daarom moet Le genieten van de positieve aandacht nu het nog kan :3When the power of love overcomes the love of power.
Nieuwe lezer hierzo.xd Dit verhaal is echt supergoedd (:
Ben nog bezig met lezen (a') Maar ga zo snel mogelijk doorlezen!
Ben nog bezig met lezen (a') Maar ga zo snel mogelijk doorlezen!
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
Ben al ergens in maart ofzoo....
Oowja, in t stukje van twee maart staat dat Lorenzo bruine ogen had. Maar eerder had je gezegd dat die donkerblauw waren ;p Succes!
Oowja, in t stukje van twee maart staat dat Lorenzo bruine ogen had. Maar eerder had je gezegd dat die donkerblauw waren ;p Succes!
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
Hèhè, bijgelezen Echt een superleuk verhaal, ben helemaal in vakantiestemming nu (:
En ik hoop dat Leonore verliefd op Ralph wordt, ik heb een zwak voor dat joch. xd
Dooorgaaan! ;p
Echt een superleuk verhaal, ben helemaal in vakantiestemming nu (:En ik hoop dat Leonore verliefd op Ralph wordt, ik heb een zwak voor dat joch. xd
Dooorgaaan! ;p
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer