Uwe Koninklijke Nachtmerrie
- 1 -
- Aurora -
Ik moet eerlijk zeggen dat het nooit mijn bedoeling is geweest om zo tegen de regels van mijn ouders in te gaan. Het ging gewoon vanzelf en ik weet niet eens meer waar het is begonnen. Hoe het is begonnen. Hoe ik ertoe kwam om zo te worden zoals ik ben. Soms luister ik naar de verhalen van paps en dan kom ik tot de conclusie dat hij toen hij zo jong was als ik net zo erg was, maar als ik dat tegen zijn onredelijke argumenten gebruik, wordt hij nog bozer.“Een prinses hoort niet te rebelleren en hoort zich netjes te gedragen in het bijzijn van anderen. Aurora, ik ben diep in je teleurgesteld. Misschien moeten we toch eens op ernstigere maatregelingen overgaan.”
Ik kon die zin dromen. Hij had hem al zo vaak gezegd dat ik zelfs zijn aparte accent – iets wat ik nooit heb kunnen leren omdat hij amper thuis was, alleen op de momenten dat Stella, mijn beste vriendin in hart en nieren, en ik weer eens wat uitgevreten hadden – kon imiteren. Ik oefende nog op de juiste hoogte van mijn stem.
“Aurora, je vader gaat flippen,” fluisterde Stella. Ze boog zich naar me toe en keek me ernstig aan.
“Nou en,” wuifde ik het schouderophalend weg. “Dat doet hij altijd. Hij gaat altijd op ‘ernstigere maatregelingen’ over, maar als het eropaan komt, krabbelt hij altijd terug.”
“Dan lijkt het me verstandig om eens wat in te binden, aangezien je vaders geduld niet eindeloos is. Toch?”
“Sst, daar is-ie.” Ik ging netjes rechtop staan, stak mijn kin naar voren en zocht mijn vaders felblauwe ogen. Ze fonkelden van woede. Ik had hem nog nooit zo zien kijken en begon Stella’s laatste opmerking te overdenken. Tenminste, dat was ik van plan, want het gebulder van mijn vader vulde mijn hoofd voor ik een plekje had kunnen reserveren.
“Aurora Sophia Priestly, wanneer word je eindelijk eens volwassen?” schreeuwde hij woedend. “Kijk eens naar jezelf, waar heb je dit keer weer in gelegen?” Hij keek me woest aan. Ik deed een stapje achteruit en liet mijn blik eens over mijn kleren glijden. De vanochtend nog geweldige jurk die ik had gekregen van mam en die ik helaas, zoals elk kledingstuk, maar een keer in mijn leven aan mocht hebben, was doorweekt en zag een beetje bruin-groenig door het gore slootwater.
“In de sloot,” zei ik droog. “Ik had het warm.” Ik zag dat ik het bloed onder mijn vaders nagels vandaan haalde en vertelde mezelf iets in te binden, maar alsof het nog niet erg genoeg was zei ik erachteraan: “Alsof u daar iets om geeft. U bent amper thuis, alleen om mij de les te lezen.”
Mijn vader werd eerst knalrood en toen spierwit. Het zag er een beetje eng uit en ik begon me af te vragen of ik dat wel had moeten zeggen.
“Aurora Sophia, over een kwartier in de vergaderzaal. Stella, jij gaat direct naar huis en ik wil je hier voor de rest van de week niet meer zien.” Zijn ogen schitterden van woede. Ik beet hard op mijn lip en keek naar Stella. Ze keek me aan met haar ‘het-komt-allemaal-wel-goed-we-verzinnen-wel-iets-blik’ en maakte een bescheiden buiging naar mijn vader, waarna ze zich omdraaide en door de deur naar buiten glipte.
Ik keek naar mijn vader, die me nog een vernietigende blik gaf en toen richting de oostelijke vleugel liep. De moed zonk me in de schoenen. Ik was dit keer écht te ver gegaan en ik wist wat dat ging betekenen: ernstigere maatregelingen. Échte dit keer.
Ik staarde naar de grond, waar zich inmiddels een goor, stinkend plasje slootwater had gevormd. Ik kon zo niet naar mijn kamer of naar de badkamer, daar was ik veel te smerig voor.
“Aurora?” Mijn moeder – de schat – stak haar hoofd om het hoekje van de deur. Ze had een handdoek in haar handen – een normale koningin zou een bediende hebben gestuurd, maar mijn moeder had een hekel aan het koninklijk leven, behalve de etiquette, en daarom deed ze de meeste dingen zelf.
“Ik ben hier,” mompelde ik, met tegenzin toegevend dat ik toch wel opgelucht was om haar te zien. Mam liep naar me toe en drukte de handdoek in mijn handen.
“Je stinkt.” Ze trok een vies gezicht en kneep haar neus dicht.
Ik rolde met mijn ogen. “Nogal logisch als je in de sloot hebt gelegen, mam.”
Ze keek me eens doordringend aan en sloeg afwachtend haar armen over elkaar, terwijl ik de handdoek om me heen wikkelde en me begon te ergeren aan de lucht die om me heen hing.
Ik ving haar blik en zuchtte grondig. “Oké, bedankt.” Ik legde de nadruk op het laatste woordje en keek mijn moeder uitdagend aan.
Helaas werd zij niet warm of koud van mijn buien en ze glimlachte tevreden. “Zo mag ik het horen. Probeer je een beetje af te drogen en trek die jurk maar hier uit, daar zorgt Alice wel voor.”
Alice was mijn hofdame. Geloof mij, ik heb een hekel aan mijn hofdame. Ik heb een hekel aan hofdames in het algemeen. Vooral Alice was erg. Ze bemoeide zich met alles en probeerde de kleinste dingetjes aan me te veranderen. Dat was een van de redenen dat ik zo vaak alles zelf deed. En dat zo vaak alles mislukte wat ik zelf probeerde te doen.
“Oké,” mompelde ik en ik liet de handdoek vallen om mijn jurk uit te trekken. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was, scheurde ik tijdens het uittrekken de rits. Gefrustreerd trok ik de jurk over mijn hoofd en gooide hem met een droge klets op de grond.
“Dat kan wel weer worden gemaakt,” glimlachte mijn moeder, die altijd de jurken die ik had gedragen liet verkopen. Voor veel geld. Heel veel geld.
“Dat zal wel.” Ik begon te bibberen en raapte de handdoek weer op om hem om me heen te slaan. Mam draaide zich om en liep weer terug naar waar ze vandaan kwam.
“Ik ben er straks ook, bij je vader.” Ze keek nog even om en had een veelbetekenende glimlach op haar gezicht. Die had ze niet vaak, alleen als er écht een grote verandering was en daarom raakte ik met de minuut bezorgder. En nieuwsgieriger, naar wat ze nu weer hadden bedacht.
Ik glipte de trap op en liep zo snel ik kon naar de badkamer, elk contact met de bedienden vermijdend. En een kwartiertje later begaf ik me met het lood in mijn schoenen naar de vergaderkamer.
