Ibiza, de verdwenen stad

[Holipza]

1

“Een verdwenen stad? Hoe kan een stad nou gewoon verdwenen zijn zonder dat iemand dat merkte?” Ik lachte terwijl ik de vraag stelde die waarschijnlijk iedereen in de klas wilde stellen. Brent deed vandaag zijn spreektaak, en voor deze taak moesten we dus een beschaving verzinnen, of praten over een bestaande beschaving. Brent keek me streng maar geduldig aan, alsof hij een leerkracht was. “Als de mensheid een stad verlaat en er nooit meer terugkomt, nooit meer contact heeft, dan zou niemand weten dat deze stad zou verdwijnen. Ibiza werd al snel uit de herinnering van de mens gehaald en voor zover ik weet ben ik de enige die erachter kwam dat Ibiza nog steeds bestaat, afgesloten van de wereld.”

Hij vertelde het zo serieus dat ik hem bijna zou geloven, maar ik grijnsde alleen maar. Brent verzon wel vaker allerlei eigenaardigheden, maar om daar mee af te komen op school ging me dat toch wel te ver. Hoewel hij natuurlijk de taak perfect uitvoerde: Mevrouw had ons verteld dat we niet enkel de stad moesten beschrijven, maar de luisteraars er ook moesten van overtuigen dat de stad echt bestond. En daarvoor moest de stad natuurlijk wel realistisch zijn. Ik wist zeker dat Brent hiermee niet zo’n goede punten zou behalen. “Ja, Pieter?” Hij besloot blijkbaar dat mijn vraag beantwoord was, en duidde iemand anders aan om een antwoord aan te geven. Het uurtje was bijna voorbij, en Brent was klaar geweest met de beschrijving van Ibiza, dus nu kwam de vragenronde.

Er waren al enkele belachelijke en enkele serieuze vragen gesteld, maar op de meeste werd maar vaag geantwoord. “Als Ibiza nou afgesloten is van de wereld, hoe komen ze dan aan voedsel?” Brent knikte alsof iemand hem een juist antwoord had gegeven. “Dat is inderdaad een goede vraag, normaal gezien zou ik die vraag verwerkt hebben in mijn spreektaak maar ik had dus niet genoeg tijd om dat alles in een enkel uurtje samen te vatten” zei hij verontschuldigend, maar hij grijnsde er ook bij en keek veelbetekenend naar de lerares Nederlands, die had besloten dat ze maar een uur in plaats van twee nodig zouden hebben. “Eigenlijk ligt het nogal ingewikkeld. Ibiza werd dus zo’n tweeduizend jaar geleden afgesloten door een mysterieuze catastrofe die zo eens in de veertien miljoen jaar voorkomt en een klein deel van de aardkorst zo’n duizend meter liet zakken. Ibiza veranderde in een grottenstelsel, gebouwd door de overlevenden die beseften dat ze het zonlicht nooit meer zouden kunnen aanschouwen.

Maar nu is dus inderdaad de vraag: Hoe kwamen ze aan voedsel? Bij de instorting kwam er geen voedsel mee naar beneden en het is niet zo dat ze plots niet meer hoefden te eten en drinken. Hier is eigenlijk een redelijk simpel antwoord, een zin met een heel verhaal erachter op: Ze stolen het.” Hij liet even een stilte vallen, om de zinnen te laten inwerken op zijn klasgenoten. “Van wie dan? En hoe?” vroeg een van die klasgenoten, Jan. De spreker glimlachte opnieuw en begon aan een ander lang verhaal. “Toen de Ibizianen in de grond terechtkwamen, vonden ze ...” Hij werd onderbroken door de bel die het tweede lesuur van die dag inleidde, Frans. Enkele jongens die de klok al de hele tijd in de gaten hielden pakten meteen hun rugzak op en verlieten snel het lokaal. Brent’s spreektaak werd beëindigd en mevrouw Verstraeten zei dat het een goede taak was geweest, dat hij echt de anderen had kunnen overtuigen en minimum een veertien op twintig zou krijgen.

Uiteindelijk verliet zij ook het lokaal en ik bleef enkele minuten langer in het lokaal omdat mijn boeken weer uit m’n tas gevallen waren (een of andere idioot vond het weer grappig om mijn zak open te trekken zodat alles eruit zou vallen) en Brent bleef ook achter doordat hij zijn materialen van zijn spreektaak moest opbergen. Ik was wel nieuwsgierig geworden door het duidelijk goed voorbereide verhaal van hem, en herhaalde de vraag die Jan gesteld had. Van wie hadden deze Ibizianen dan wel het voedsel gestolen? Ik was er zeker van dat hij zich gelukkig stelde met het feit dat de bel was gegaan: Hij had die vraag vast niet voorbereid en wist geen antwoord erop. Maar tot mijn verbazing antwoordde hij toch. “Van een ander oud volk, dat bij een ramp lang geleden de bovenkant van de aarde verruilde voor het binnenste van deze planeet. Kom vanmiddag eens even langs, dan vertel ik je alles wel. Het is een lang verhaal.” En toen verliet hij het lokaal, mij vol verbazing achterlatend. Ik had dit antwoord niet verwacht en vroeg me af of hij echt zo snel kon improviseren of dit dan toch voorbereid had zoals hij zei, maar niet had kunnen toevoegen. Toch was ik geïnteresseerd in zijn verhaal, en ik had zeker zin om de rest te horen. Die namiddag zou ik maar wat minder gamen.

[Mooonie]

Interesant verhaal tot nu toe Goed nagedacht over hoe die stad in elkaar zit. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat en hoe ze erachter komen dat Brent niets verzonnen heeft (ik ga er tenminste vanuit dat het bestaat, haha)
Ik kwam een paar foutjes tegen:

Mevrouw had ons verteld dat we niet enkel de stad moesten beschrijven, maar de luisteraars er ook moest van overtuigen dat de stad echt bestond.

Deze zin loopt niet zo lekker naar mijn mening. Ik zou een paar woorden omdraaien en er dit van maken: maar de luisteraars er ook van moesten overtuigen dat de stad echt bestond.

Uiteindelijk verliet zij ook het lokaal en ik bleef enkele minuten langer in het lokaal omdat mijn boeken weer uit m’n tas gevallen was

Was = waren

Dat was het Ben benieuwd hoe het verder gaat.

[Holipza]

Ik heb het aangepast, ik herinner me nog dat ik het pas later aangepast had omdat ik enigzinds verward was en dacht dat het enkelvoud moest zijn terwijl ik de voorgaande delen niet echt bekeek, maar dat is nu verbeterd. Heb ook nog enkele andere fouten gevonden (waaronder één grote) en ik denk dat ik het eerste hoofdstuk later nog eens herschrijf, als ik tijd heb.

Hier is alvast hoofdstuk 2:

2

Zo gebeurde het dus dat ik die dinsdagnamiddag aan de deur stond van Brent Copeland, de jongen die nog dezelfde dag een uitstekende spreekbeurt had gedaan. Hij deed de deur glimlachend open. “Kom maar binnen. Ik verwachte je al.” Zei hij mysterieus. “Ja dat is wel logisch, aangezien je me zelf uitgenodigd hebt.” We lachten allebei. Het was al een lange tijd geleden dat ik nog eens in zijn huis geweest was, nog van de tijd dat we kleine kinderen waren in de kleuterklas. Toen ik langs een deur gluurde zag ik dat de Sims aanstond op zijn computer. “Ben je nou nu nog steeds verslaafd aan dat spel? Ik ben al een lange tijd gestopt met dat spel. Heb al een nieuwe verslaving gevonden.” Ik glimlach en probeer de ongemakkelijke sfeer weg te drijven. Daar ben ik goed in – Ik verhelp gespannen discussies en gesprekken. “Tja, ik ben ook niet zo iemand die iedere week een nieuw spel download en dat na drie dagen alweer beu is.” antwoordde hij. Als antwoord gaf ik hem meteen een stomp en slaak een beledigd kreetje. “He dat is niet waar, ik speel al bijna een jaar enkel Minecraft!” Hij zucht sarcastisch bij het horen van dat spel, omdat hij weet dat ik er echt verslaafd aan ben. Alles dat ik doe heeft met dat spel te maken – ik kijk er filmpjes van, speel het, schrijf en lees er verhalen van, maak er tekeningen en filmpjes over, ik was en ben er gewoon verslaafd aan! “Nou, ik heb hier enkel de sims, Skyrim en Oblivion.” mompelt hij. Hij is duidelijk verlegen vanwege zijn schamele hoeveelheid spellen.

Maar ik heb je niet laten komen om veertien uur op een dag games te spelen" begon hij. "Dertien uur" verbeterde ik hem grijnzend, maar hij negeerde me volkomen en praatte rustig verder. "Maar om je wat meer te vertellen over Ibiza, zoals je zelf vroeg. Herinner je je nog ongeveer wat ik allemaal vertelde in klas? Ik schrok even van zijn serieusheid en schudde verbaasd, maar ook beschaamd mijn hoofd. Ik was hiernaartoe gekomen om meer te weten te komen over die verzonnen wereld van hem, maar ik was het meeste over die wereld alweer vergeten. Ik wist enkel nog dat het ooit een heel geavanceerde stad was, net zoals de meeste verzonnen verzonken-stad verhalen zoals Atlantis, en dat het plots door een ramp werd verwoest en de inwoners de grond in werden gesleurd. Ze hadden geen voedsel meer en stolen het van iets dat Brent me nu zou vertellen, als hij daar zin in had.

“Natuurlijk ben je het vergeten. Wat kon ik dan ook verwachten?” Hij grijnsde opnieuw maar er klonk een toon van vermoeidheid door zijn stem, die tegelijkertijd opgewonden klonk. Zo had ik hem nog nooit gezien. Het leek wel alsof hij er echt van genoot om te vertellen over die wereld, Ibiza. “Nou, ik zal het dan maar eens in het kort samenvatten. Ibiza is ...” Maar toen hij mijn verward en zelfs smekend gezicht zag, stopte hij even met praten. Hij had me al snel door. “Of wil je eerst niet even wat eten en drinken? Ik haal de chips uit.” Ik grijnsde opgelucht en haalde wat cola, vreemd genoeg wist ik nog steeds waar alles stond na tientallen jaren.

“Nou, herhaal eens wat je op school allemaal lulde.” grapte ik, maar hij keek me onverwachts boos aan. “Lulde?” vroeg hij verbijsterd. Van zijn blije bui leek niets meer over te zijn, integendeel: Hij leek kwaad en gefrustreerd. “Lulde, serieus? Denk je dat ik daar gewoon wat dingen zat te zeggen die me grappig leken, om goede punten te behalen? Want ik begrijp wel dat dit nurdy en zo klinkt, maar dit is zowat het enige waar ik echt hard aan gewerkt heb sinds jaren en waarin ik echt geloof! Je hoeft niet meer te luisteren als je toch denkt dat ik gewoon een verhaal vertel, Ibiza is dat niet waard. Ga gewoon mijn huis uit!” Ik keek hem even verbaasd aan, naar zijn vinger die richting de deur wees. Meende hij dat nou serieus? Ik had dit allemaal niet gewild – was hierheen gekomen met de gedachte om een mooi verhaal te horen en misschien nog wat te gamen, niet met de bedoeling om ruzie te zoeken. Maar Brent dacht blijkbaar van wel en wilde dus dat ik wegging. Ik knikte zwijgend, draaide me om en verliet zijn huis.

[mena1998]

Gaaaaaaf, maar hoofdstuk 2 eindigt, vreemd. Ik weet er geen ander woord voor. Maar het is nog steeds gaaf!

Ik ben daar allang over.

overheen? Zo leest het wel raar...

Als antwoord geef ik hem een stomp en slaak een beledigd kreetje.

Deze zin is niet fout, maar volgensmij moet het in de verleden tijd zij. Want de rest is ook de vt en je gaf/geeft geen reden om het in de tt te zetten.
Dus geef = gaf

“Maar ik heb je hier niet laten komen om veertien uur op een dag games te spelen – dertien uur, verbeter ik hem grijnzend – maar om je wat meer te vertellen over Ibiza, zoals je zelf vroeg. Herinner je je nog ongeveer wat ik allemaal vertelde?”

Oké, wat bedoel je híérméé? Doe ik het fout of...

[Mooonie]

hm...die Brent is wel een beetje apart. Hij heeft wel een goede smaak wat games betreft, ik ben dol op de Sims! En toevallig speelt m'n broertje Minecraft, haha.
Er zijn al foutjes uitgehaald zie ik, verder ben ik niets tegengekomen

[Holipza]

hm...die Brent is wel een beetje apart. Hij heeft wel een goede smaak wat games betreft, ik ben dol op de Sims! En toevallig speelt m'n broertje Minecraft, haha.
Er zijn al foutjes uitgehaald zie ik, verder ben ik niets tegengekomen

Ik heb er expres voor gezorgd om Brent anders te laten lijken, terwijl de meeste personages meer het normale student-vind-monster-verslaat-monster-word-superheld type zijn :p Ik vind persoonlijk Sims trouwens niet echt leuk, maar Minecraft is gewoon geweldig.

overheen? Zo leest het wel raar...

Klinkt inderdaad redelijk raar, nu ik het overlees. Aangepast.

Deze zin is niet fout, maar volgensmij moet het in de verleden tijd zij. Want de rest is ook de vt en je gaf/geeft geen reden om het in de tt te zetten.
Dus geef = gaf

Ik lijk nogal wat foutjes te maken met de vt en tt. Dit foutje is ook aangepast, en andere zijn er uitgehaald.

“Maar ik heb je hier niet laten komen om veertien uur op een dag games te spelen – dertien uur, verbeter ik hem grijnzend – maar om je wat meer te vertellen over Ibiza, zoals je zelf vroeg. Herinner je je nog ongeveer wat ik allemaal vertelde?”

Oké, wat bedoel je híérméé? Doe ik het fout of...
Ikzelf versta deze zinnen perfect, maar dat is vast omdat ik het zelf geschreven heb. Begrijp je dit al beter? "Maar ik heb je niet laten komen om veertien uur op een dag games te spelen" begon hij. "Dertien uur" verbeterde ik hem grijnzend, maar hij negeerde me volkomen en praatte rustig verder. "Maar om je wat meer te vertellen over Ibiza, zoals je zelf vroeg. Herinner je je nog ongeveer wat ik allemaal vertelde in klas?

Ik heb trouwens opgemerkt dat ik steeds in de tegenwoordige tijd schrijf, zonder enige reden. Dit valt me dan pas later op en dan pas ik het aan, maar ik vind het nogal irritant. Waarschijnlijk transformeer/herschrijf ik ze in de tegenwoordige tijd.

[mena1998]

Dat kan. En ja ik snap het nu wel. Nu is het ietsje beter. Misschien is het inderdaad beter om het dan maar in de tegenwoordige tijd te schrijven/typen.

Sims is dom, mincraft is geniaal!

[Holipza]

Oh, en btw:

-------------------

3

De volgende dagen bleef Brent nogal afstandelijk, terwijl we normaal gezien echt enorm goede vrienden waren (al sinds de peuterklas had ik het meest met hem gespeeld en gepraat) en het voelde dan ook vreemd om niet met hem om te gaan tijdens de pauzes. Voor de eerste keer in vele maanden ging ik weer bij de klas-groep zitten waarin zowat alle vierdejaars zich bevonden. Brent ging alleen zitten tegen een muur waar wij meestal praatten, en ik besefte verwonderd dat hij teleurgesteld in me was, en tot mijn schaamte moet ik toegeven dat ik daarvoor kwaad op hem was en het ook wel grappig vond. Jezus, hoe kon hij het me kwalijk nemen dat ik niet geloofde dat een stad ongeveer duizend meter diep onder de grond lag? De meeste mensen zouden hem gek gevonden hebben en de mannen met de witte jassen gebeld hebben, hoe kon hij dan zo verdrietig zijn met het feit dat ik hem onbewust uitgelachen had?

Enkele dagen na die ruzie zat ik dus weer bij het populaire groepje dat opnieuw zat te klagen over een leerkracht. Uiteindelijk mengden ze bij ook in de discussie, terwijl eigenlijk nogal aan het dromen was, en hun gesprek niet echt volgde. Ik vond hun gesprek dan ook niet interessant: Oké, natuurlijk had ik ook een bloedhekel aan leerkrachten, maar ik bleef daar toch geen vier uur over zagen. En toch mengde ik me in de discussie toen ze mijn mening vroegen, waarschijnlijk vooral omdat ik me verveelde en m’n gedachten even wilde verzetten van Ibiza. “Van de Kerkhoove is echt een tang zeg, gerimpeld oud wijf dat denkt dat ze me zomaar een nota kan geven.” begon Chelsea weer geprikkeld, omdat ze opnieuw ‘zonder enige reden’ een nota had gekregen, en ze wist heel goed dat haar moeder boos over zou zijn. Ik glimlachte toen ik de zoveelste klaagzang hoorde, en natuurlijk zag ze dat. Ze keek me doordringend aan. “Vind jij van niet dan?” Hiervan werd ik opgeschrikt. Ik was gewend om me afzijdig te houden van het gesprek, en hoewel ik wel oplette en alles hoorde wat ze te vertellen hadden volgde ik het gesprek toch niet echt. Ik had trouwens ook helemaal geen zin om me in deze belachelijke discussie te mengen, maar ik besloot gewoon mijn eerlijke mening te zeggen. Ze hadden toch al een hekel aan me, dus als ik zou zeggen dat ik haar geniaal vond, tja, dan zouden ze zich daar bij moeten neerleggen. “Meh, ze is wel oké.”

Ik vond haar eigenlijk een nogal dwaas iemand. Toen we in het eerste jaar zaten was zij daar ook voor het eerst leerkracht (hoewel ze al meer dan vijftien jaar les gegeven had in privaat, bijzonder en gewoon onderwijs) en toen hadden we haar een heleboel dingen kunnen wijsmaken. Zo hadden we ervoor gezorgd dat een zware herhalingstoets werd verplaatst van een dinsdag naar een donderdag (“omdat we voor Latijn en Wetenschappelijk Werk al een toets hebben”) en ze had niet door dat er die donderdag geen school was. Wat hadden we gelachen dat uurtje, terwijl zij zich waarschijnlijk steeds afvroeg waarom we in godsnaam zoveel pret hadden. En uiteindelijk was ze woedend geweest op ons, de maandag dat we weer Wiskunde gehad hadden. Dit was belangrijkste leerstof voor het examen, die een week later gehouden zou worden. Ze kregen niet veel goede punten te zien dat jaar.

Maar goed, enkele leerlingen namen onze leerkracht wiskunde nog steeds niet serieus en haalden dan ook een heleboel grappen uit. Die dag had Chelsea dus met propjes zitten gooien waarop een kinderetende heks getekend was op een draak, met het bijschrift “KERKHOOVE BUITEN SCHOOL” eronder. Uiteraard was de vrouw hier niet echt blij mee, maar ik had stiekem geglimlacht toen ik zag dat ze zo laaiend was, en tegelijkertijd een lach moest verbergen. “Oké.” Chelsea snoof bij het herhalen van mijn antwoord. Ze was het er duidelijk helemaal niet mee eens. “Ik vind haar helemaal niet oké. Wat vinden jullie?” ze keek bevelend de cirkel vierdejaars rond, en ik irriteerde me nogal aan haar bazige gedrag. Uiteraard liet ik dat niet merken. Het kon me dan niet schelen dat ze me pesten en de hele tijd uit de hoogte deden (vertellen me dat ze beter zijn in Engels dan ik, terwijl Amber dan lekker “I have hunger” zegt tijdens de middagmaaltijden) maar ik had geen zin in een ruzie die zoals gewoonlijk zou eindigen bij mij, kreunend op de grond liggend. Toch ging ik ook niet gewoon doen alsof ze heilig waren of zo, dat groepje van haar. Natuurlijk deden die alles wat ze deden, toen ze de vraag stelde klonk er zowat meteen al instemmend gemompel van de groep. Over hoe slecht ze was, streng, en dergelijke.

Het gesprek leek voor haar besloten te zijn, en ik had geen zin om nog verder te praten. Mijn gedachten zaten alweer vol met Minecraft, over hoe ik weer duizenden zombies zou doden in mijn lievelingsspel. En het leek niet alsof de anderen nog wilden dat ik verder praatte, ze begonnen weer aan een ander gesprek over de toets die het volgende lesuur zou zijn, en ik zag dat enkele mensen bloedrood werden en vroegen: “Toets? Welke toets?” Toen ging de bel en vertrokken we weer naar binnen, met enkele nerveuze leerlingen bij ons. Brent was nergens te zien, en hoewel ik over de schouders van iedereen keek en de rij in de gaten hield, kon ik nergens zijn hoofd vinden. Spijbelde hij opnieuw?


-------------------

[Mooonie]

Hm, ik mag die meelopers niet zo. Ik kwam een paar foutjes tegen:

Uiteindelijk mengden ze bij ook in de discussie, terwijl eigenlijk nogal aan het dromen was, en hun gesprek niet echt volgde.

De eerste twee delen van deze zin kloppen niet helemaal Ik denk dat 'bij', 'mij' moet zijn en dat 'ik' mist tussen 'terwijl' en 'eigenlijk'

en ze wist heel goed dat haar moeder boos over zou zijn.

Volgens mij mist hier een woord, 'daar' tussen 'moeder' en 'boos'

Natuurlijk deden die alles wat ze deden, toen ze de vraag stelde klonk er zowat meteen al instemmend gemompel van de groep.

Het eerste deel van de zin klopt volgensmij niet helemaal. Moet de tweede 'deden', 'zei' zijn of iets in die trant?