Verloren

[RobinChelseaa]

1.

Daar stond ik dan, aan een boom vastgebonden. Geblinddoekt en zonder idee hoe ik hier kwam en wie me dit had aangedaan. Mijn rug deed pijn van het constant rechtop staan, het touw sneed in mijn buik en de kou was niet uit te houden. Ik kon me niet veel herinneren. Alleen dat ik de afgelopen uren hier heb gestaan. Gewacht. Geluisterd.
Vogels fluiten vrolijk door. Ze hebben geen zorgen en vliegen vrij door de lucht. Ik daarentegen was vastgebonden aan een boom en kon me nauwelijks bewegen. Wel handig hoor, die vogels, ik kon er in ieder geval uit afleiden dat het waarschijnlijk ochtend was. De touwen op mijn buik en mijn benen dwongen me rechtop te blijven staan, wat met mijn rode naaldhakken een moeilijke opgave was. Hoe meer ik mezelf probeerde te bevrijden, hoe strakker de touwen leken te zitten. Mijn onderarmen en handen kon ik nog wel een klein beetje bewegen. Degene die dit had gedaan moest genoeg ervaring gehad hebben, want de touwen zaten zo, dat ik mezelf niet kon lossnijden met mijn nagels. Het was ook nog eens dik ondoordringbaar touw, dus ookal zou het me gelukt zijn het aan te raken, had ik het waarschijnlijk nooit los gekregen. Geen ontsnapping mogelijk. Wat is er gebeurd? Wie heeft dit gedaan? Hoe kom ik hier? Zoveel vragen en geen ervan kon ik beantwoorden. De wind blies genadeloos in mijn gezicht, mijn lippen leken bevroren en de blinddoek was hard van de kou. Nog één keer probeerde ik het touw los te krijgen. Het was zinloos. Tot zover leek deze situatie op iets wat je in een boek zou lezen, en niet wat je ook daadwerkelijk mee zou maken.
Boeken, Ik was gek op boeken. Zo gek, dat ik zelfs thuis een kamer apart had gehouden en er boekenkasten had ingezet. Elke muur twee kasten en elke kast zat helemaal vol. Een thuis bibliotheek noemde ik het ook wel. Lekker voor de openhaard een boekje lezen met een kop warme thee. In plaats daarvan stond ik nu in de frisse ochtend wind.
Ik had mijn jas gelukkig wel aan. Dat deed me iets realiseren. Kijk in je zakken! Zei een stemmetje in mijn hoofd. Misschien zit er iets bruikbaars in! Als een gek probeerde ik mijn handen in mijn zakken te krijgen. Met resultaat: Een bosje sleutels en wat losgeld. Met mijn laatste beetje hoop greep ik de sleutels en probeerde het touw doortesnijden. Als de onhandige sukkel die ik was liet in het bosje sleutels vallen. Ik vervloekte mezelf en kreeg tranen in mijn ogen. Ik schreeuwde, gilde en riep om hulp tot mijn stem schor werd. Stilte, doodse stilte. Zelfs de o zo vrolijke vogeltjes waren gestopt met fluiten. Ik had ze vast weggejaagd. Het enige gezelschap dat ik had, had ik weggejaagd. Een traan rolde over mijn wang.
'Waar ben ik..?' fluisterde ik.

Met een kop koffie in mijn hand liep ik naar het bureau. Daar stonden Nelson en Rufus afwachtend naar me te kijken. Ik keek ze aan en met grote ogen keken ze terug, verwachtend dat ik iets zou gaan zeggen. Ik hield mijn mond.
'Heb je het al gehoord?' begon Nelson.
'Wat gehoord?'
'Een oude zaak heropent, de moordzaak uit 2003.' Ik verslikte me.
'Jack Welskey?' vroeg ik verbaasd. Rufus knikte kortaf. 'Maar hij was toch gepakt? drie jaar geleden, in West Virginia.'
'Blijkbaar niet.' antwoorde Nelson geiriteerd. 'Ze hadden de verkeerde vent, ze hebben hem drie jaar laten zitten.'
'Ja, en doordat ze hun fout niet wilden toegeven, hebben ze de gegevens veranderd.' maakte Rufus zijn zin af. 'Zogenaamd ontsnapt volgens hen, maar de waarheid kwam al snel boven water toen een van hun agenten in opleiding de verkeerde dingen zei.'
'Dus om een lang verhaal kort te maken, Welskey is terug?' vroeg ik. Er viel een korte stilte en Rufus keek zwijgzaam naar de grond.
'Ja, en het schijnt dat hij alweer een nieuw slachtoffer heeft gevonden,' zei Nelson.
'Ik neem deze zaak. Wat ik toen niet kon voorkomen, ga ik nu rechtzetten,' zei ik vastberaden.
'Er zijn al mensen op de zaak gezet,' reageerde Rufus snel, terwijl hij met zijn hand door zijn blonde haren streek. Neslon keek me in mijn ogen.
'Hou je hierbuiten John. Wij wilden ook, maar de baas heeft het nieuwe team ingeschakelt. Kansloos natuurlijk, maar toen ik er over begon, dreeg ze me te ontslaan.' Hij keek me even doordringend aan en keerde toen zijn blik weg.
'Hoezo het nieuwe team? Welskey is gevaarlijk en profesioneel, waarom zetten ze zulke amateurs op het spel?' vroeg ik terwijl ik door het raam naar buiten keek. Ik was kwaad en vroeg me af waarom ze mij niet eerder hadden ingelicht.
'Het blijkt dus dat het nieuwe team connecties heeft met de baas, althans, dat vermoeden we.' zei Nelson langzaam. Ik vloekte. Ik staarde naar het bureau en sloeg mijn hand op de tafel. Woedend was ik, dit was ooit mijn zaak geweest en nu wordt hij overgelaten aan een stelletje amateurs. Dit kon niet anders dan fout aflopen.
Rufus legde zijn hand op mijn schouder en ik draaide me om.
'We weten waar Welskey toe in staat is en...' hij stopte even, keek naar Nelson, die hem een een knikje toe gaf en ging verder 'En we hebben besloten dat we hier een privezaak van moeten maken. Jij, Nelson, ik, en David en Rose uit het andere team.' Ik was opgelucht dit te horen, en glimlachte kort.
'Wanneer beginnen we?' vroeg ik uitdagend.

[Tesserell]

Hee!

Hmm, je verhaal doet me sterk denken aan ncis of csi; series waar ik toevallig dol op ben!
Ik ben benieuwd naar het vervolg! Je schrijfstijl leest prettig, je hebt alleen een paar keer een samensteling los van elkaar geschreven.

Het enige wat me opviel was dat je in je verhaal wisselt tussen verleden en tegenwoordige tijd. Dat kan niet, je zult een van de twee moeten kiezen

Het uitwijzen van de foutjes laat ik lekker aan iemand anders over, ik ben immers geen Tipex-team!

Groetjes,

Tessa

[mena1998]

Ik ben dan ook geen tipex-team maar ik doe het toch:

het touw sneed in mijn buik en de kou was niet uittehouden.

Volgens mij is het uit te houden. Maar dat kan ook fout zijn.

Nog èèn keer probeerde ik het touw los te krijgen

het is één keer. De streepjes de andere kant op. Anders heb je een heel ander woord.

'Waar ben ik..?' fluisterde ik.

Op een nieuwe regel.

'Ja, en doordat ze hun fout niet wouden toegeven

Ik zou van wouden wilden maken. Maar dat hoeft niet.

'We weten waar Welskey toe in staat is en..'

Het moet één punt zijn of drie. Dus . of ...

Je wisselt ook wel eens af met de tegenwoordige tijd en de verleden tijd. Let hierop.
Voor de rest, geweldig leuk verhaal.

[Tesserell]

Ennnnn, ik verveel me

Geblindoekt. Met geen idee hoe ik hier kwam en wie me dit had aangedaan. Mijn rug deed pijn van het als maar rechtop staan, het touw sneed in mijn buik en de kou was niet uittehouden.

Geblinddoekt is met twee d's. Ik zou ert rouwens één zin van maken: Geblinddoekt en zonder idee hoe ik hier was gekomen of wie me dit had aangedaan.
als maar rechtop staan, daar zou ik 'van het constante rechtop staan' van maken, dat klinkt wat netter
'uittehouden'--> 'uit te houden'. Maar 'in de kou was het niet uit te houden' of 'ik kon de kou niet uitstaan' is beter.

Wel handig hoor, die vogels, ik kon er in iedergeval uit afleiden dat het waarschijnlijk ochtend was.

Hier ben je een spatie vergeten --> in ieder geval

De touwen langs mijn buik en mijn benen dwongen me rechtop te blijven staan, wat met mijn rode naaldhakken een moeilijke opgave was.

langs = om

De gene die dit had gedaan moest genoeg ervaring gehad hebben, want de touwen zaten zo, dat ik mezelf niet kon lossnijden met mijn nagels. Het was ook nog eens dik ondoordringbaar touw, dus ookal zou het me gelukt zijn het aan te raken, had ik het waarschijnlijk nooit los gekregen.

Degene moet aan elkaar.
Tussen dik en ondoordringbaar moet een komma.
Ookal moet los geschreven worden --> Ook al

De wind blies genadeloos in mijn gezicht, mijn lippen leken bevroren en de blindoek was hard van de kou

Blinddoek weer met twee d's. Mooie opsomming, trouwens.

'Jack Welskey?' vroeg ik verbaasd. Rufus knikte kortaf. 'Maar hij was toch gepakt? drie jaar geleden, in west virginia.'

West Virginia met hoofdletters.

'Ja, en doordat ze hun fout niet wouden toegeven, hebben ze de gegevens veranderd.' maakte Rufus zijn zin af. 'Zogenaamd ontsnapt volgens hen, maar de waarheid kwam al snel boven water toen een van hun agenten in opleiding de verkeerde dingen zei.'

Wouden is spreektaal. Ik zou er wilden van maken.

In je dialoog komt vaak 'hij zei, vroeg, antwoordde' voor. Het is interessanter als je het op een andere manier neerzet. Misschien wil je even kijken bij de schrijflessen: de dialoog, daar wordt veel uitgelegd!

Volgens mij was het dat wel. Ik vind het in ieder geval een interessant verhaal!

[RobinChelseaa]

o wat maak ik veel foutjes ;$! bedankt voor het melden, ik verbeter ze gelijk! Voortaan zal ik er wat beter op letten (:

[RobinChelseaa]

2.

Ik moest in slaap zijn gevallen, want ik werd wakker op een betonnen vloer. Ik had geen touw meer om mijn middel en kon me volledig vrij bewegen. Ik lag in een donkere kamer en het was ijskoud, maar gelukkig nog wel warmer dan buiten. Toen pas besefte ik dat ik weer kon zien en dat die vervloekte blinddoek af was.
Ik observeerde de ruimte. De kamer was klein en de grond, de muren en volgensmij zelfs het plafond waren van beton. Het was leeg, op een oud matras na. Het rook er muf en ik vermoedde dat ik in een kelder lag.
Ik stond op en liep langs de muren. Aan het eind van de kamer was een oude houten deur. Ik glimlachte en wist dat het net zo gammel moest zijn als het er uit zag. Ik twijfelde niet, trok mijn rode naaldhakken uit en begon als een gek op de deur in te slaan. Ik was zo intensief en gefocused bezig dat zelfs een van mijn hakken afbrak. Ik stopte even, keek erna en dacht aan hoe mooi ik ze vond toen ik ze kocht en hoe duur ze waren. Ik zuchte, legde hem opzij en keek naar de schade die ik tot nu toe had aangericht. Op enkele deukjes na was de deur nog altijd hoe die was geweest.
Na nog ongeveer tien minuten flink door te hebben geslagen, brak uiteindelijk ook de andere hak af. De deur was nog intact. Ik had er zelfs geen gaatje in kunnen maken.
Ik liep terug naar het matras en liet mezelf erop vallen. Ik nam me voor om nog even te gaan slapen, maar toen hoorde ik iemand de trap af lopen. Verschillende gedachtes flitsten door mijn hoofd. Wat moet ik doen? Zal ik doen alsof ik slaap? Ik durfde mezelf niet te bewegen en ik rilde van de adrenaline. Gespannen keek ik naar hoe de deur krakend en langzaam open ging.
Een oude man, met doffe kleding en een grijs baardje liep naar binnen. Zijn haren zaten alsof hij rechtstreeks uit bed was gekomen en zijn ogen staarden afwezig naar de grond. Op het eerste gezicht leek het me niet een man die veel kwaad zou kunnen doen. Maargoed, ik lig hier wel in een klein kelderkamertje, na, pak hem beet, een halve dag vastgebonden te zijn.
De man toonde niet veel emoties, maar toen hij zich omdraaide om de deur op slot te doen, lachte hij kort. Hij keek naar de deur en de rode vegen die de naaldhakken achtergelaten moesten hebben. Daarna naar de versleten afgebroken hakken op de grond. Met een valse glimlach keek hij mij aan. Ik keek weg en staarde verstard naar de grond. 'Leuk geprobeerd.' zei hij terwijl hij een knikje gaf richting de deur. Ik keek nog steeds naar de grond, bang om te bewegen. Hij lachte weer en in mijn ooghoeken zag ik dat hij iets neerzette vlak bij de muur. Hij liep richting de deur. Langzaam deed hij de deur open en keek nog een keer naar binnen, in een fractie van een seconde kruisde onze blikken elkaar en ging de deur dicht.

[mena1998]

De kamer was klein en de grond, de muren en volgensmij zelfs het plafond waren van beton.

Enig idee hoe vaak ik dit over heb moeten lezen voor ik het begreep? best vaak... Maar volgens mij is het niet fout.

Een oude man, met doffe kleding en een grijs baardje liep naar binnen."

Volgensmij moet het "Een oude man, met doffe kleding en een grijs baardje, liep naar binnen."
Omdat je iets toevoegt wat je ook weg kan laten.

Maargoed, ik lig hier wel in een klein kelderkamertje, na, pak hem beet, een halve dag vastgebonden te zijn.

Pak hem beet? Wat bedoel je daarmee?

'Leuk geprobeerd.' zei hij terwijl hij een knikje gaf richting de deur.

Dit moet denk ik op een nieuwe regel. Dat leest fijner (mij ook al vaker gezegd).

Langzaam deed hij de deur open en keek nog een keer naar binnen, in een fractie van een seconde kruisde onze blikken elkaar en ging de deur dicht.

Dit klopt volgens mij niet. Ik zou er: Langzaam deed hij de deur open stapte naar buiten en keek nog één keer naar binnen. Een fractie van een seconde kruisde onze blikken elkaar voor de deur dicht viel.
Maar dat is mijn interpretatie.

Meer kon ik niet vinden. Schrijf door. Leuk verhaal

[xTess.]

mmmm.
Het begin deed me ontzettend denken aan het boek Fout, van Mell Wallis de Vries. Heb je het ooit gelezen? het gaat namelijk over een meisje dat vastgebonden zit aan een boom.
Maargoed, ze zit nu al niet meer aan die boom vast.

het is een leuk verhaal; ik ben benieuwd hoe het verder gaat.
Als je nog verder schrijft. XD