De Opdracht

[hoksy12]

Dit was in het kort de opdracht die ik heb gekregen van xILY:
Iemand met een misdadig verleden loopt 's nachts over straat en ziet iets/iemand, heeft het een betekenis of is het iets onschuldigs, wat doet hij?

Dit is wat ik er van gemaakt heb, geniet ervan en als je commentaar hebt graag hieronder posten!

De Opdracht
Het was donker en het regende. De straten in het havenstadje lagen er verlaten bij, natte koude klinkers. De wind loeide en joeg de golven met harde klappen tegen de kade op. Op straat was geen mens te zien. Hij glimlachte, de perfecte situatie voor een opdracht. Snel stak hij over, waarmee hij de warmte en het licht van de kroeg achter zich liet. Hij trok zijn leren trenchcoat wat hoger op en zijn hoed met brede rand wat verder naar voren. Het was wel even lopen. Af en toe schoot er een rat voor zijn voeten weg. Vanavond moest het gebeuren, zijn opdrachtgever had hier lang op gewacht. Deze klus mocht hij niet verpesten.

Hij zuchtte. Dit soort klussen waren voor hem ook geen dagelijks werk meer. Hij begon de kick van zijn baan te verliezen, misschien was dit zijn laatste klus wel. Nu nog even concentreren. Het doel van zijn nachtelijke wandeling kwam steeds dichterbij. Daar was het verlaten pakhuis. De zwarte leren handschoenen aan en de eerste deur door. De metalen trap op. Zijn voetstappen galmden door de open ruimte. Eerste verdieping, tweede, derde. Uiteindelijk kwam hij aan bij de laatste. Hij liep naar het raamkozijn. Er zat geen glas meer in, hier werd het alleen maar makkelijker van. Hij klapte stil zijn standaard uit en ging op één knie zitten. Zijn sniper haalde hij in drie stukken onder zijn jas vandaan. Hij draaide de aparte stukken op elkaar en schroefde als laatste de demper erop. Hij richtte zijn vizier op de straat. De Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties, Petrov, zou hier over een paar minuten voorbij rijden in zijn limousine. Het wachten begon.
Een paar jaar terug was de VN in het geheim overgenomen door de strijdmachten van de Sovjet-Unie, mede door zijn hulp. Hij had toen echter niet begrepen dat hij aan de ‘foute’ kant stond. Dit was hem helaas maar al te pijnlijk duidelijk geworden toen hij zag wat de Russen met hun macht deden. Corruptie, politieke moorden, genocide, niets was te gek. Hij rilde even, hij dacht niet graag terug aan zijn ‘misdadige’ verleden. Nu zou hij het rechtzetten. Dit was niet alleen een opdracht, het was ook een persoonlijke wraakactie voor alles wat de Russen hem en zijn familie hadden aangedaan. Focus. Hij hoorde een auto aankomen. Even trok iets aan de overkant van de straat zijn aandacht. Het zou wel niets zijn. Al zijn zintuigen waren gespannen. Het geluid van de auto werd harder. Hij laadde een kogel. Het moest in één keer goed gaan. Opnieuw trok iets aan de overkant zijn aandacht. In een flits zag hij een rode baret. Shit. Snel trok hij zijn pistool en draaide zich om. Rennend richting de trap luisterde hij of hij buiten al lawaai hoorde. De Russen hadden hem ontdekt.

Een deur, een verdieping lager, sloeg dicht. Dit ging helemaal fout. Hij rende de trap af. Dit was de enige weg uit het pakhuis. Eenmaal op de derde verdieping klonk een stem. “Je bent ontdekt Robert. Geef je maar over, je komt hier nooit meer uit.” Snel rende Robert naar de plek waar hij de stem had gehoord. Rennend door het pakhuis stond hij ineens in een kamer met alleen een tafel in het midden. Aan de andere kant van de kamer stond een schimmig figuur tegen de muur geleund, twee pistolen getrokken. Snel schoot Robert twee keer. Raak. Alleen zakte de figuur niet in elkaar, maar verdween het en dook het aan de zijkant van de kamer weer op. Weer schoot hij, weer raak. Weer twee kogelgaten in de muur en niet in de persoon. Wat was dit? “Geef het op Robert.” Klonk de stem nu vanuit een andere hoek in de kamer. Zoiets had Robert nog nooit meegemaakt. Dit was dus waar de Russen op het departement van geheime gelegenheden aan werkten. Twee schoten klonken weer, verbaasd keek hij naar de figuur in de hoek. De pistolen hadden niet uit Roberts wapen geklonken. Toch zakte de schim in elkaar. Aan het raam stond een vrouw, de rook kwam nog uit haar pistool. “Kom mee, we hebben dingen te bespreken.”

[hoksy12]

Hoe tag je trouwens iemand in een bericht? kan dat sowieso?

[Saskjezwaard]

Nog niet de uitgebreide reactie die ik je beloofd had, maar ik wilde het even algemeen neerzetten. Patrick heeft taggen geprobeerd te ontwikkelen bij deze versie van de site, maar het lukte hem (nog) niet. Dus als hij er wel in slaagt, zal het wss bij de mededelingen terechtkomen.

[Little_Miss_Perfect]

Mohh. Verder. ;o Als je tenminste verder gaat. Maar dat lijkt me wel aangezien het zo eindigt. :3. Dus. Verder. xd

[hoksy12]

Wat bedoel je met mohh? Ik ben helaas niet van plan om verder te gaan, ik vond dit wel lekker dramatisch... denk het pampampampàààm er maar achter aan...
Het was meer om te oefenen eigenlijk.

[Little_Miss_Perfect]

Mohh is een. een. een rare uitdrukking van mij. Had hetzelfde als YAY of woow kunnen betekenen, maar ik sla er soms een beetje in door dus vandaar. xdd

O, jammer dat je niet verder gaat. Had je zo kunnen doen. xd Het was wel goeed! :3 Nee, het ís goed. :3

[hoksy12]

Ah, dat verklaart een hoop, thanks!
Ja, misschien dat ik het ooit nog eens oppak, maar ik wacht nu nog tot ik een nieuwe opdracht krijg via The One-Shot Club.
Thanks Anyway!

C.

[xILY.]

Nou, hou je vast. Hier komt mijn feedback ^^

Het was donker en het regende.

Hmm, het kan aan mij liggen, maar persoonlijk vind ik dit niet een hele sterke openingszin. Je kunt er beter iets van maken als:
Donkere wolken dreven over een/de in duister gehulde stad. De regen kwam met bakken uit de lucht vallen en de hemel kraakte gevaarlijk, alsof het elk moment kon gaan onweren.
Dan zet je direct de sfeer neer enzo. Je hoeft het natuurlijk niet letterlijk over te nemen, maar je zou in deze richting kunnen denken (:

De straten in het havenstadje lagen er verlaten bij, natte koude klinkers.

Dit laatste zinnetje hangt er nu een beetje los bij. Ik zou het óf weglaten, óf een nieuwe zin formuleren. In dit geval zou ik het trouwens weglaten, omdat je bij het begin ook al hebt gezegd dat het regent, dan is het logisch dat de klinkers nat zijn

De wind loeide en joeg de golven met harde klappen tegen de kade op. Op straat was geen mens te zien. Hij glimlachte, de perfecte situatie voor een opdracht. Snel stak hij over, waarmee hij de warmte en het licht van de kroeg achter zich liet. Hij trok zijn leren trenchcoat wat hoger op en zijn hoed met brede rand wat verder naar voren. Het was wel even lopen. Af en toe schoot er een rat voor zijn voeten weg. Vanavond moest het gebeuren, zijn opdrachtgever had hier lang op gewacht. Deze klus mocht hij niet verpesten.

Ik heb het in je one-shot wel vaker gezien, je mag meer enters gebruiken (: Ik zal het in dit stukje even proberen te laten zien.
De wind loeide en joeg de golven met harde klappen tegen de kade op. Op straat was geen mens te zien. Hij glimlachte, de perfecte situatie voor een opdracht.
Snel stak hij over, waarmee hij de warmte en het licht van de kroeg achter zich liet. Hij trok zijn leren trenchcoat wat hoger op en zijn hoed met brede rand wat verder naar voren. Het was wel even lopen.
Af en toe schoot er een rat voor zijn voeten weg.
Vanavond moest het gebeuren, zijn opdrachtgever had hier lang op gewacht. Deze klus mocht hij niet verpesten.
Zoiets, dat leest ook wat fijner dan één groot blok tekst. Nu ik dit trouwens zo neer heb gezet, vind ik dat met die rat wel een beetje misplaatst Ik zou het óf weghalen óf ergens anders plaatsen, ghehe. Wat een keuzes vanavond, hè xD

Weer over die stomme enters. Suggestie;
Dit soort klussen waren voor hem ook geen dagelijks werk meer. Hij begon de kick van zijn baan te verliezen, misschien was dit zijn laatste klus wel.
Nu nog even concentreren. Het doel van zijn nachtelijke wandeling kwam steeds dichterbij. Daar was het verlaten pakhuis. Hij trok de zwarte leren handschoenen aan en liep de eerste deur door en de metalen trap op. Zijn voetstappen galmden door de open ruimte.
Eerste, tweede, derde verdieping. Uiteindelijk kwam hij aan bij de laatste. Hij liep naar het raamkozijn. Er zat geen glas meer in, hier werd het alleen maar makkelijker van.
Stil klapte hij zijn standaard uit en ging op één knie zitten. Zijn sniper haalde hij in drie stukken onder zijn jas vandaan. Hij draaide de aparte stukken op elkaar en schroefde als laatste de demper erop. Zijn vizier richtte hij op de straat.
De Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties, Petrov, zou hier over een paar minuten voorbij rijden in zijn limousine.
Het wachten begon.

Dikgedrukt heb ik welke zinnen ik iets heb veranderd. Je had namelijk het laatste stukje heel veel zinnen die met 'hij' begonnen, dan wordt het meer een opsomming. Door een paar woordjes om te draaien kun je dit al verhelpen en dan leest het ook fijner weg (:
En verder heb ik weer een hoop enters erbij gezet. Ik weet niet of er officiële regels voor zijn (waarschijnlijk wel ;p) maar ik doe het eigenlijk meer op gevoel. Moet je gewoon maar eens proberen (: En kijken hoe schrijvers dat in boeken doen, dat werkt ook. Maar zelfs fulltime schrijvers plaatsen hun enters op verschillende manieren enzo, dus ik denk niet dat daar hele strakke regels in zijn, behalve natuurlijk in de dialoog
Oh, en er staat nu eigenlijk dat er geen glas meer in het raamkozijn zat. Het komt op mij een beetje stom over, misschien zou je daar iets anders van kunnen maken? (:

Een paar jaar terug (suggestie: geleden?) was de VN in het geheim overgenomen door de strijdmachten van de Sovjet-Unie, mede door zijn hulp. Hij had toen echter niet begrepen dat hij aan de ‘foute’ kant stond. Dit was hem helaas maar al te pijnlijk duidelijk geworden toen hij zag wat de Russen met hun macht deden. Corruptie, politieke moorden, genocide, niets was te gek.
Hij rilde even, hij dacht niet graag terug aan zijn ‘misdadige’ verleden. Nu zou hij het rechtzetten. Dit was niet alleen een opdracht, het was ook een persoonlijke wraakactie voor alles wat de Russen hem en zijn familie hadden aangedaan.
Focus. Hij hoorde een auto aankomen.
Even trok iets aan de overkant van de straat zijn aandacht. Het zou wel niets zijn. Al zijn zintuigen waren gespannen.
Het geluid van de auto werd harder. Hij laadde een kogel. Het moest in één keer goed gaan.
Opnieuw trok iets aan de overkant zijn aandacht. In een flits zag hij een rode baret.
Shit.
Snel trok hij zijn pistool en draaide zich om. Rennend richting de trap luisterde hij of hij buiten al lawaai hoorde.
De Russen hadden hem ontdekt.

Een deur, een verdieping lager, sloeg dicht. Dit ging helemaal fout.
Hij rende de trap af. Dit was de enige weg uit het pakhuis. Eenmaal op de derde verdieping klonk een stem. “Je bent ontdekt Robert. Geef je maar over, je komt hier nooit meer uit.”
Snel rende Robert naar de plek waar hij de stem had gehoord. Rennend door het pakhuis stond hij ineens in een kamer met alleen een tafel in het midden. Aan de andere kant van de kamer stond een schimmig figuur tegen de muur geleund, twee pistolen getrokken.
Snel schoot Robert twee keer. Raak.
Alleen zakte de figuur niet in elkaar, maar verdween hij en hij dook aan de zijkant van de kamer weer op.
Weer schoot hij, weer raak. Weer twee kogelgaten in de muur en niet in de persoon.
Wat was dit?
“Geef het op Robert,” klonk de stem nu vanuit een andere hoek in de kamer.
Zoiets had Robert nog nooit meegemaakt. Dit was dus waar de Russen op het departement van geheime gelegenheden aan werkten.
Twee schoten klonken weer, verbaasd keek hij naar de figuur in de hoek. De pistolen hadden niet uit Roberts wapen geklonken. Toch zakte de schim in elkaar.
Aan het raam stond een vrouw, de rook kwam nog uit haar pistool. “Kom mee, we hebben dingen te bespreken.”

Zo, pffff. Wat ben ik vervelend zeg xD
Je zou even bij de schrijflessen een kijkje moeten nemen, Saskia legt daar heel duidelijk de dialoog uit. Het is niet moeilijk, maar je moet het wel even weten (:
En verder, het waren voornamelijk de enters ^^ Je hoeft het trouwens echt niet zo over te nemen hoor, ik zet wat enters en lees dan voor mezelf altijd na of ik het zo goed vind of niet en hoe hoe het anders (of beter) zou kunnen. En je mag er zoveel zetten als je wil Okay, niet helemaal dan, maar je snapt wat ik bedoel.

Verder heb ik eigenlijk niet zoveel op te merken, behalve die dingetjes in het begin. Hmmm. Je schrijfstijl leest fijn weg en als je iets meer enters plaatst, bouw je de spanning ook verder op. Enn... tjsa, dat was het wel eigenlijk.
Is het genoeg?
Schrijf maar snel iets anders, dan ga ik je weer lekker afzeiken xD

Liefs, Marit (:

[Saskjezwaard]

Ik heb even snel globaal Marits reactie overgekeken, dus het kan zijn dat ik dingen noem die zij ook al genoemd heeft. Dan krijg je dat gewoon twee keer te horen haha

Wat ik met haar eens ben is dat je openingszin idd niet echt sterk is. Dat is toch het eerste waar de lezer naar kijkt en als die zin niet meteen naar je strot vliegt om je te dwingen verder te lezen, heb je een kans dat de lezer wegklikt. En dat is zonde

Trouwens, complimenten voor je grammatica! Ik heb geen enkele fout gevonden en dat zegt wel wat alleen je dialoog, maar dat doen veel beginnende schrijvers fout. Oh, en Marit, de credits zijn voor Xatham, die heeft die schrijfles geschreven

Ik ben het vandaag heel veel met Marit eens^^ volgens mij heb je mijn reactie eigenlijk helemaal niet nodig haha xD maar er kunnen inderdaad wel meer enters in. Marit heeft al mooi aangegeven hoe dat moet, dus daar zal ik me niet mee bezig houden. Ik ga gewoon proberen het enteren aan je te verkopen
Want nu is het een klein stuk, maar als je echt een verhaal gaat schrijven, zijn de stukken die je plaatst over het algemeen groter. En als je dan niet af en toe een enter neerzet, heb je de kans dat de lezer het overzicht kwijtraakt of dat hij zelfs geen zin heeft om te beginnen met lezen omdat het als zo'n enorme blok tekst op hem afkomt. En dat is ook zonde.
En enters geven je de mogelijkheid om zinnen eruit te laten springen, zodat het meer impact geeft. Dat kan vooral bij een kort verhaal de moeite waard zijn.

Af en toe schoot er een rat voor zijn voeten weg.

Zoals Marit al zei, deze zin staat er een beetje los in. Maar dat komt door de omliggende zinnen. Ik zou deze erin houden, maar meer de sfeer beschrijven met meer van zulke zinnen over dat hij in een achterbuurt rondloopt.
En dat roept een volgende vraag op. Want het komt op mij over als een achterbuurt, mede door de rat en het raamkozijn zonder glas, maar waarom zou de president daar langskomen? En dan nog in een limousine. Je kan het logischer maken door een verklaring te geven, maar nu leest het een beetje vreemd.

Opnieuw trok iets aan de overkant zijn aandacht.

Deze zin is bijna precies hetzelfde als de eerste over zijn aandacht trekken. Met synoniemen of gewoon de zin helemaal ombouwen, zou dat een heel stuk opgelost kunnen zijn^^

Hij rilde even, hij dacht niet graag terug aan zijn ‘misdadige’ verleden.

Ik zou oppassen met aanhalingstekens en ik vind om eerlijk te zijn deze hier niet bij passen. Maar goed, dat is mijn persoonlijke mening, kijk maar wat je hiermee doet

Snel rende Robert naar de plek waar hij de stem had gehoord. Rennend door het pakhuis stond hij ineens in een kamer met alleen een tafel in het midden.

rende en rennend zo vlak na elkaar is niet echt mooi. Ik zou hiervoor oppassen en het maar weinig doen, alleen als het niet anders kan. Voor de meeste woorden zijn er namelijk synoniemen te verzinnen.

In het laatste stukje miste ik een beetje de paniek van Robert, het las voor mij als een buitenstaander. Met een 'zijn hart bonkte in zijn keel' of zulke zinnen kan je dat al een groot deel verhelpen^^

Tadaa, uw kritische reactie! Toch een stuk sneller dan ik had verwacht wat ik nog wilde zeggen is dat het een heel goed stuk is! Je ziet meestal bij de eerste alinea al of iemand aanleg voor schrijven heeft. Het is een kwestie van je goed in kunnen leven in je hp, vanuit zijn ogen meekijken en toch een goed overzicht hebben van wat er om hem heen gebeurd, en ook nog een bepaalde levendigheid in je tekst meegeven. En ik kan je geruststellen, dat heb je allemaal^^ je zet er af en toe details in die het verhaal net dat tikkeltje meer diepte geven, zoals de leren trenchcoat. En het leest lekker vlot weg en is geloofwaardig, belangrijke componenten.
Wat je nu kan doen om jezelf verder te ontwikkelen, is om te proberen dingen te beschrijven en dan niet standaard, maar nieuwe vormen en zinnen. Vind ik zelf altijd een leuke uitdaging^^
Ik vond het een leuk verhaal om te lezen!

[xILY.]

Jaaa, Saskia, je laatste quote! Ik heb er echt een paar minuten naar gestaard, maar ik kwam er maar niet achter wat er niet lekker liep. Het was dus 'rende' en 'rennend', tuurlijk xD

Sorry, dat moest ik gewoon nog even zeggen. Ik denk dat C. nu wel een poosje vooruit kan, of niet? (:

[hoksy12]

Ja, dat gaat wel lukken, @Saskjezwaard @xILY heeft iemand zin om me nog een opdracht te geven?