De geur van Lavendel (16+!!!!!)

[Knijster]

De opdracht was als volgt:
Een wat dromerige jongen is helemaal tot over zijn oren op een zelfverzonnen meisje (of eventueel een dromerig meisje en een zelfverzonnen jongen dat doet er niet echt toe), dit loopt zo erg uit de hand dat hij/zij bijna niet meer bezig is met de echte wereld?

Het was in 1992 toen ik haar voor het eerst zag. Een vleug van lavendel overviel me. Rood haar golfde als vloeibaar koper langs haar gezicht en over haar schouders. Een kaarsrechte neus en haar lippen zo rood als het bloed dat door haar aderen stroomde. Haar roomwitte huid werd slechts onderbroken met kleine lichte moedervlekjes, op haar armen, benen en een kleintje in haar slanke hals. Schouders waren smal, haar borsten en heupen volmaakt rond. Ze had smalle, lange vingers. Deze reikten en konkelden nieuwsgierig naar me iedere keer wanneer ze me weer zag. Alsof ze wilde zeggen dat ze naar me verlangde met elke vezel in haar wezen. Ze glimlachte wanneer ze me weer zag. Niet met haar mond, maar met haar ogen, donkergroen als de zee. Ja, die ogen waren het dat ik steeds opnieuw als een blok voor haar viel. Elke keer weer. Dan, wanneer ik haar nadere legde ze haar wijsvinger speels op haar lippen. ‘Dit is ons geheimpje’, leek ze te willen zeggen. Want praten deed ze nooit. Dan werd ik wakker. Ik zag haar niet meer, maar ik droeg haar de hele dag bij me tot ik haar weer in de nacht ontmoette. En ik hunkerde naar elke ontmoeting. Ik leefde voor elke nacht dat ik bij haar kon zijn. Naar verloop van tijd wilde ik alleen nog maar slapen, maar ik wist dat leven in complete afzondering mijn verlangen naar haar niet minder zou maken. Dus ik leefde mijn leven, maar wanneer ik ging slapen werd ik echt wakker.

Maar een jaar geleden kwam hier verandering in. Ik werkte destijds bij een uitgeverij, zo kleinschalig en onbelangrijk in die wereld dat ik me ervoor zou schamen wanneer ik de naam van het bedrijf zou benoemen. Caroline was al jaren een collega van me. Een saai dom wicht dat veel te vroeg oud was geworden. Gescheiden, ze had één dochter. Trots was ze op haar, wat ze tot vervelens aan toe liet blijken. In mijn hoofd had ik haar allang wat aangedaan, maar dit droeg ik nooit uit. Ik bleef altijd de charmante, vriendelijke collega. Hoe kreeg ik dat toch voor elkaar? Behalve met Caroline werkte ik met nog twee mannelijke collega’s. Even dom als Caroline, maar alles behalve saai. En een stuk jonger ook. Misschien dat dit de reden was voor mijn eindeloze geduld voor een baantje wat ver onder mijn niveau lag.
Op een dag besloot Caroline dat ze een nieuwe hobby had: koken. Van de een op de andere dag deed ze niets anders en ze claimde ook dat ze de heerlijkste gerechten op tafel kon zetten. Dat vertelde haar perfecte dochter (ik vervloekte het kind!) haar tenminste, dus er was geen twijfel aan dat het niet waar was. Al snel nodigde ze ons uit om op een vrijdag avond te blijven eten, ‘gezellig’ collega’s onder elkaar. Ik en mijn jonge collega’s wisselden een veelbetekende blik uit en besloten op het voorstel in te gaan. Grinnikend liep ik aan het einde van de dag naar mijn auto.

Toen ik die bewuste avond voet zette in Carolines huis werd ik overvallen door een vreemd gevoel in mijn onderbuik. Ik was op mijn hoede, wist niet goed waar dit onwaarschijnlijke gevoel vandaan kwam. Ik kon het ook niet thuisbrengen tot we de tuin betraden (het was een zwoele zomeravond). In de hele tuin zag het paars. De geur van lavendel schoot mijn neus in en het gevoel in mijn onderbuik werd heftiger toen ik het meisje in het gras zag zitten.
Caroline snelde naar haar toe en vroeg haar dochters aandacht door haar hand op haar schouder te leggen. Het meisje stond op en liep samen met haar moeder onze kant op. Caroline introduceerde haar aan ons. Haar naam was Grace, een meer passende naam bestond niet. Ze schudde iedereen de hand. Haar handen waren koel, blank en haar vingers lang. Ze hand haar nageltjes voor de gelegenheid groen gelakt, wat perfect paste bij haar rustige, groene ogen. Als de zee.
Caroline maakte veel handbewegingen terwijl ze praatte over Grace. Dat ze jaren met haar vader in Belfast had gewoond, maar ze in een grote stad niet de aansluiting kon vinden die ze zocht. Enkele jaren geleden had ze besloten om naar haar moeder te gaan.
Het diner dat Caroline voor ons had voorbereid was eigenlijk best lekker. Erg lekker zelfs, maar ik deed niet de moeite om Caroline te complimenteren met haar kookkunsten. De hele avond had ik alleen maar oog voor Grace. Roomwit, glanzend rood haar, de zeegroene ogen. Ja, ze had zelfs een klein moedervlekje in haar hals.
Het viel me ook op dat ze veel bewoog met haar handen. De ene beweging nog eleganter dan de andere. Pas later toen ik, nog steeds in extase, in mijn auto terug reed naar huis begreep ik het pas. Ze leek in alle opzichten op de vrouw die ik al jaren bij me droeg. Ook zij sprak niet en bewoog met haar handen. Grace was doof.

Ik besefte al vrij snel dat als ik bij Grace wilde zijn, ik dit alleen kon bereiken door met Caroline aan te pappen. Dit ging mij zo gemakkelijk af dat ik er niet aan twijfelde dat Grace en ik niet voor elkaar waren gemaakt. Al eerder had ik het donkerbruine vermoeden dat Caroline een oogje op mij had en destijds negeerde ik het zoveel mogelijk. Nu kwam het mij goed uit. Het weekend na het diner bij haar thuis vroeg ik haar op het werk mee uit. Natuurlijk wilde ze dat. Ze was als een verliefde tiener, zo gelukkig en ik was degene wie die vreugde nog even in stand zou houden. Al zag ik er enorm tegenop om met haar naar bed te gaan. Ik deed het toch, ik neukte haar, maar in gedachte neukte ik Grace. En het was precies zoals ik hoopte dat het zou zijn.

Na mate mijn relatie met Caro (zo was ik haar inmiddels gaan noemen) serieuzer werd, zag ik ook steeds meer van Grace. Ik hield haar zoveel mogelijk op afstand. Enerzijds omdat ik wilde overkomen als een charmante en bescheidde nieuwe vriend van haar moeder, maar ook omdat ik wist dat ik me niet in kon houden.
Een keer was het bijna fout gegaan. Ze was eerder uit school gekomen dan Caro had verwacht. We zaten bij haar thuis en lagen wat te zoenen en te strelen op de bank. Al was mijn ziel er totaal niet mee bezig, mijn lichaam reageerde op Caro’s aanrakingen. En net toen zij mijn broek open ritste, kwam het kleine Ierse prinsesje binnen. Compleet overstuur en bovendien gegeneerd door wat ze in haar eigen huis had aangetroffen. Ze wilde al gelijk door naar haar slaapkamer rennen, maar Caro hield haar tegen en dwong haar om te vertellen wat er was gebeurd. Grace ging naast me op de bank zitten. Tranen biggelden over haar roodaangelopen gezicht. Ze begon woeste gebaren te maken tegen haar moeder, over wat er op school was gebeurd. Ik begreep er werkelijk geen snars van, maar probeerde wanhopig het lieflijke en pure terug te vinden in haar gezicht waar ik altijd zo naar verlangde. Maar ze was lelijk wanneer ze overstuur was. Haar ogen leken van kleur te zijn veranderd, ze had rode vlekken in haar hals en ik rook geen lavendel meer, maar de geur van angst. Opeens walgde ik van dit zielige schoolmeisje. Ik wilde hier weg, ver weg van het kleine drama dat zich hier voltrok. Ik kon mijzelf verontschuldigen dat ik naar het toilet moest en stiekem de voordeur uitlopen. Ik zou mijn auto opzoeken, vertrekken en nooit meer terug komen.
Maar op dat moment dat ik op het punt stond om mijn gedachten in daden om te zetten, had Grace haar verhaal gedaan. Er gebeurde iets wat ik totaal niet had verwacht; ze kroop bij me op schoot en omhelsde me. De opwinding van eerder had mijn lichaam nog niet helemaal verlaten. En terwijl ze in mijn armen als een klein kind lag te snikken, werd mijn opwinding steeds groter. Ze liet me eindelijk los, nog net op tijd voor ik tot mijn hoogtepunt kwam. Uit niets liet ze blijken dat ze er iets van had gemerkt wat ze zojuist met me gedaan had. Ze kuste me op mijn wang, glimlachte zwakjes en liep alsnog naar haar slaapkamer.

Die nacht droomde ik van haar. Ik droomde elke nacht van haar, maar nooit eerder was ik zo dichtbij haar dat ik haar kon vasthouden, strelen en kussen. Toen ik wakker werd dacht ik gek te worden als ik haar niet weer kon zien. Caro lag naast me in diepe rust. Ze sliep vredig, maar op de één of andere manier keek ze even dom uit haar ogen als wanneer ze wakker was.
Voorzichtig stapte ik uit bed en liep naakt de gang in, richting de slaapkamer van Grace. Ik was van plan om alleen even bij haar te gaan kijken, anders dacht ik serieus gek te zullen worden.
Daar lag ze. Ze sliep op haar buik, hoofd naar de deur toe gedraaid. Haar haren golfden over bijna haar hele gezicht heen, alleen haar gesloten ogen en voorhoofd waren nog te onderscheiden. Ook zij sliep naakt, te oordelen aan haar ontblote, blanke rug die boven het laken uit kwamen. Ze ademde zo rustig dat het bijna niet te zien was. En mijn neus zat opnieuw vol met die heerlijke lavendelgeur. Zo had ik uren in de deuropening kunnen staan, gewoon om naar de Genade zelf te kijken. Maar mijn blaas drong aan om terug te keren naar de werkelijkheid. Ik sloot de deur.
En toen stond ze daar, in het felle licht van de badkamer. Haar naakte lichaam wit als sneeuw, haar borst ging snel op-en-neer. Haar ogen richtte zich op mij, verbaasd. Op dat moment wist ik zeker dat we voor elkaar gemaakt waren. Alles klopte; haar handen, ogen, haar borsten, zelfs het moedervlekje in haar hals was exact hetzelfde! Ik reikte mijn hand naar haar, in de hoop dat ze hetzelfde zou doen, maar naast verbazing las ik nu ook iets anders in haar blik; angst. Voorzichtig zette ze een stap naar achteren, de overloop op en uit het licht. Toen draaide ze zich om en loopt vlucht haar kamer in. Iets in me zei dat ik het niet moest doen, maar mijn oerinstinct nam de overhand. Ik volg haar naar haar kamer. Ze had haastig een t-shirt over haar hoofd getrokken en schrok toen ze ontdekte dat ik in de deuropening stond. Ik ademde zwaar en merk dat ik opgewonden werd. Grace verstijfde en probeerde met alle macht een geluid uit haar keel te krijgen die luid genoeg zou zijn om haar moeder te waarschuwen. Ik rook opnieuw hoe haar angst de overhand kreeg op de lavendelgeur. Nee! Dit zou niet nog eens gebeuren. Grace moest die mooie eeuwige schoonheid blijven, zonder tranen, angsten. Ik wilde alleen die verlangende handen en die groenen ogen waar ik in zou verdrinken. Ik wilde haar liefhebben, helemaal voor mezelf.
De opwinding in mijn lichaam nam mij over. Verdomme, ik wilde haar! Vastberaden liep ik op haar af, greep haar stevig vast en duwde haar op bed. Ze was niet langer verstijfd, maar in complete paniek. Dit gaf haar ook het vermogen om te gillen. Wild duwde ik mijn hand voor haar mond, probeerde haar te sussen. Ze moest begrijpen dat ik haar lief had en geen pijn wilde doen. Maar ze stribbelde heviger tegen. Haar gezicht begon opnieuw rood aan te lopen, tranen stonden in haar ogen. De geur van zweet werd steeds overheersende en dit maakte me woest. Ik wilde haar terug, haar puurheid. De geur van lavendel, alles! Niet dit fragiele, lelijke kleine wezentje. Dus druk ik harder tegen haar mond, tot ze stopt met er tegen te vechten en zich volledig aan me overgaf. En uiteindelijk stopt het. Mijn agressie bedaarde en eindelijk beminde ik haar. Pas wanneer ik klaar ben en in haar ogen kijk, zie ik dat er iets is veranderd. Haar huid is grauw, haar ogen hebben niet meer die groene kleur, en haar haren zijn dof en pluizig. Vreemd genoeg stond ik op zonder enig gevoel van berouw. Ik liep terug naar de kamer waar Caro nog steeds lag te slapen, trok mijn kleren aan en verliet het huis. De geur van lavendel drongt opnieuw mijn neusgaten binnen.

[BrILjanTje]

Wow je hebt een heftig verhaal geschreven. Ik vind dat je het verhaal goed hebt opgebouwd. Je hebt als lezer op den duur door wat er gaat gebeuren, maar je hoop heel hard dat het níet gaat gebeuren.

Misschien kun je wel wat aan je omschrijvingen werken. Je noemt heel vaak haar omschrijving. Dat kan goed zijn om er extra de nadruk op te leggen, maar het kan op den duur ook vervelend overkomen.