Escape (werktitel)

09 jun 2012 10:27

HoiHoi!
Ik schrijf samen met Koekeroekus (Quizlet) een verhaal.
We zijn heel erg benieuwd wat jullie er van denken!

Korte beschrijving van Escape:
Feline (16) zit in een weeshuis. Op een dag leert ze Travis(18)kennen, die beloofd haar te helpen met ontsnappen.

Afbeelding

Proloog
Travis trok Feline mee het steegje in en leunde hijgend tegen de muur. 'Gelukt.' Zei Feline bijna ademloos, en ze leunde naast Travis tegen de muur. Hij ging vlak voor haar staan, en glimlachte. 'Nu wil ik er wel iets voor terug.' Fluisterde hij op een duistere toon. Feline schrok zichtbaar. 'Wat dan?' Vroeg ze angstig, ze keek de jongen recht in zijn donkerbruine ogen aan. 'Ooit er aan gedacht om niet te hoeven betalen voor je eten? Een hechte vriendengroep waar je, met mijn hulp, zo in op wordt genomen? Een eigen huis?' Een scheve grijns verscheen op zijn gezicht.
'Hoe bedoel je?' Stamelde Feline. 'Je- je bedoelt stelen?' Ze huiverde. Langzaam drong door dat ze nu niet meer terug kon. Travis grijnsde breed. 'Volg mij maar.' Zei hij zacht, en hij liep het steegje uit.

09 jun 2012 15:29

wow, schrijf maar gauw een vervolg op dit stukje. Dit is echt wel spannend. Ik ben benieuwd naar het vervolg

Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik in eerste instantie dacht dat Travis een meisje was, maar dat ligt waarschijnlijk aan mij

Ik kan niet wachten op het vervolg

Heel veel liefs
Tristene

09 jun 2012 16:24

^ Dankje! Ik moet wel zeggen dat wat na het proloog komt in het begin minder spannend is. Maar hopelijk nog steeds leuk voor je om te lezen, en hoe dichter bij bij het moment van het proloog komen, hoe spannender het word! haha.

Nog een stukje!

Afbeelding

01 Feline
Het regende buiten, het zachte tikken op de ramen maakte me rustig. Ik staarde voor me uit, wat was ik toch een bitch. Soms leek het als of ik mezelf niet was, alle frustraties werden me dan te baas. Riek was huilend weg gelopen, ze was niet de eerste begeleidster die ik aan het huilen had gemaakt. 'Laat dat kind overzetten!' Had ze wanhopig geschreeuwd.
Om eerlijk te zijn, zou ik blij zijn als ik overgezet zou worden, wat had ik te verliezen? Er was hier immers niks om voor te blijven.
Er werd zachtjes op de deur geklopt, ik kon me geen voor stelling maken wie het zou kunnen zijn. Niemand hier gaf immers om mij, de andere kinderen niet en de begeleiders niet. Ik was tenslotte het probleemkind.
Er werd nogmaals geklopt. 'Binnen.' Het was niet zo bedoeld, maar ik hoorde dat mijn stem nors klonk. Langzaam ging de deur open. De grote ogen van Saartje keken bang naar binnen. Ik voelde dat er een glimlach op mijn gezicht verscheen. Lieve Saartje, ze was nog maar 7 jaar oud. Maar wilde altijd iedereen troostten. Snel veegde ik de tranen van mijn gezicht. 'Kom maar binnen hoor.'
'Waarom huil je?' Ik voelde de sterke behoefte om haar helemaal plat te knuffelen.
'Kom zitten.' Ik klopte op mijn bed. Saartje schuifelde naar me toe. 'Ben je nog boos op Riek?' Ik glimlachte naar haar. 'Nee, ik ben niet boos op Riek.' 'Maar waarom huil je dan?' &'Omdat ik boos op mezelf ben.'
Saartje pakte mijn hand, 'Dat moet je niet doen hoor! Je bent hartstikke lief!' Haar stemmetje klonk vast beraden. Ik moest lachen, ik kon het niet helpen. 'Je bent top!' En ik gaf Saartje een kus op haar voorhoofd.
Ik stond op, 'Kom je mee? Dan gaan we naar de eetzaal.'