Adem
Ik keek op. Het leek alsof ik in de hemel was, bloemen, vrije dieren, een blauwe lucht! Plots kwam er een vlinder op mijn hand zitten, ik keek even goed.. De vlinder veranderde in een schorpioen en alle mooie dingen vaagde weg. Langzaam werd alles zwart. Ik schreeuwde maar er kwam geen geluid uit mijn keel.. Keer op keer probeerde ik het, maar het lukte me gewoon niet. Toen schrok ik wakker. In dezelfde donkere kamer, gevangen in de duisternis. Scarlett kwam op me afgelopen 'Moa, we zullen het redden.. ik weet het zeker.' Ze naderde dichterbij en omhelsde me, ik hoorde wat gesnik van Scarlett 'Ik zou willen dat ik mijn ogen dicht kon doen en dat we bij moeder waren, en dat we nooit meer gescheiden zullen worden.' zei ik zachtjes en we lieten elkaar niet meer los 'We zullen uit deze hel komen,' zei Scarlett. Opeens werdt de deur opengedaan, we lieten elkaar snel los. 'Meekomen jullie,' snauwde de bewaker streng. Ik en Scarlett wisten wat er zou gaan gebeuren. We keken elkaar verdrietig aan. Scarlett liet een traan over haar wang rollen. We pakten elkaars handen vast en liepen een grote zaal in met veel publiek. We probeerden oogcontact te vermijden. Helemaal vooraan in de zaal stondt een grote man. 'We kunnen het..' fluisterde Scarlett zacht. Ik wist niet wat ze bedoelde dus ik zweeg maar. Toen we uiteindelijk vooraan in de zaal stonden moesten we knielen. Twee mannen pakten onze hoofden vast, ze wachtten een paar seconde's.. opeens duwde Scarlett de man om! ik wist niet wat er gebeurde, wat had ze gedaan! nu wist ik zeker dat we zouden sterven, dit zouden mijn laatste seconde zijn.Toch raapte ik alle moed bij elkaar en pakte ik de pols van de man, draaide hem om en gaf hem ook nog eens een harde duw. Ik keek naar Scarlett en we rendden samen weg, hand in hand. Samen trapten we de deur open, de rest van de wereld vloog zo voorbij. We vluchtten het bos in. Ik keek bang naar Scarlett. 'Zal dit ons einde zijn?' vroeg ik bezorgd.