Keerpunt

[Chantalx]

Een zoen vol op haar mond was zijn antwoord. Zacht, maar dwingend nam hij haar gezicht tussen zijn handen en kuste haar. Isa was het zat om met haar hoofd te beslissen en volgde haar hart. Ze zoende hem terug met haar armen om hem heen. Om haar heen hoorde ze de golven tegen de kust aan slaan en de wind woelde door haar haren.
‘Waarom heb je mij dit niet eerder verteld?’ vroeg Roan verward nadat hij de kus had gestopt. Zijn gezicht had een vragende uitdrukking, maar zo stralend had Isa hem de hele avond nog niet gezien.
‘Ik durfde het niet,’ biechtte Isa op. ‘Ik was te bang voor jouw reactie, wat achteraf helemaal niet had gehoeven.’
‘Gek meisje van me,’ zei Roan plagend. Hij trok Isa wat dichter tegen hem aan, zijn arm verplaatsend richting haar middel. Zo bleven ze een tijdje zitten, starend richting de zee. Achter haar hoorde ze gejuich uit de hut komen, waarschijnlijk hadden haar vrienden een spel gewonnen op de Wii. Zelf kon ze alleen maar denken aan de kus die Roan haar net had gegeven. Wat moest ze nou? Wat was de volgende stap?
Alsof Roan haar gedachten kon lezen vroeg hij: ‘Hoe gaan we verder vanaf hier? Ik wil je nu echt niet nog een keer kwijtraken. Zo gemakkelijk kom je niet meer weg.’
Isa lachte. Ze wilde niets liever dan hem ook niet kwijtraken, dat was voor haar nu wel duidelijk. ‘Ik moet morgen terug, ik heb geen andere keus. Alles is geregeld. We zullen het op afstand moeten proberen voor nu en misschien later kijken of we elkaar kunnen opzoeken.’
‘Het is niet ideaal, maar het is tenminste iets. Nederland en Spanje liggen niet heel ver uit elkaar. Ik wil het proberen, jij ook?’
‘Heel graag,’ antwoordde Isa en ze kuste hem op zijn wang. ‘Heel graag.’
Roan stond op en trok Isa mee omhoog. Ze wandelden een stukje verder over het strand, weg van haar hut. De hele setting gaf een romantisch gevoel. De handen waren verstrengeld in elkaar, een heel verschil met de meter afstand die eerst tussen hen in lag. Ook voelde Isa de zware last die op haar schouders hing niet meer. Nu moest ze de gedachte onderdrukken om te gaan huppelen. Deze reactie van Roan had ze totaal niet verwacht, maar wat was ze er blij mee. Ook al was de toekomst onzeker, ze wilde er voor de volle honderd procent voor gaan.
‘Wil je nog terug naar jouw hut? Ik denk dat iedereen daar nog is. Of..’ begon Roan met een glimlach.
‘Welke keuze heb ik nog meer?’ vroeg Isa geïnteresseerd. Deze toon beviel haar wel.
De glimlach veranderde in een ondeugende grijns. ‘We kunnen ook naar mijn hut gaan waar we helemaal alleen zijn. Ik wil je vannacht alleen nog maar in mijn armen houden.’
‘Dat vind ik helemaal geen slecht idee.’
‘Die reactie verwachtte ik al.’
Binnen enkele minuten waren ze bij de hut van Roan aangekomen, waar ze via de terrasdeuren naar binnen liepen. Isa volgde hem naar zijn slaapkamer. Het was er warm en de enige verkoeling kwam van een ventilator die aan het plafond hing. Hun blikken ontmoetten elkaar en de spanning was te voelen. Sterker nog, rillingen liepen over haar rug. Isa liep langzaam naar hem toe terwijl hij dichter naar haar toekwam. Vlak voor haar stopte hij en trok zijn shirt over zijn hoofd en gooide hem op een stoel die in de kamer stond. Zijn blik ontmoette haar opnieuw en zijn handen sloten zich rond haar middel om vervolgens haar shirt op dezelfde manier over haar hoofd te trekken. Ook haar shirt eindigde op de stoel. Isa speelde met de knoop van Roans broek, terwijl hij die van haar over haar benen naar beneden liet glijden. Met alleen nog een boxer aan liep Roan naar zijn bed, met Isa’s hand in de zijne, zijn blik nog steeds gericht op haar. Op een bh en hipster na had Isa geen kleren meer aan, maar ze voelde zich op haar gemak al waren de rillingen nu nog sterker te voelen. Isa ging dicht tegen he aan liggen en genoot van het moment. De laatste uren die ze samen hadden waren ingegaan besefte ze.

[Chantalx]

@Maaike: Nou, als dit geen romantisch stuk is dan weet ik het ook niet meer
@Melian: Weer bedankt voor je feedback, ben ik heel blij mee! Ik ben zelf nogal een perfectionist en als je dan zelf de spelling niet goed kunt krijgen dan begint het te kriebelen.. Alle hulp is welkom!

Ik ben wel benieuwd wie er allemaal nog meer meeleest, maar misschien niet een reactie achterlaat. Kom maar op, ik zou graag willen weten wat jullie ervan vinden! Tips, opmerkingen, alles is welkom

[Melian]

Zo, nu ben ik eens snel met een reactie! *klopt zelf op schouder* Perfectionisme komt me heel bekend voor, ik ben ook zo - alleen vaak ook te gehaast met posten om mijn eigen stukken nog eens door te lezen, dus ik kom bij mezelf regelmatig typfouten tegen. Beetje tegenstrijdig misschien. :p

Ik begin deze keer eventjes met de citaten, het zijn er niet zo veel.

Zelf kon ze alleen maar denken aan de kus die ze net had kregen van Roan en hoe haar gedachten nu een vrije loop namen.

kregen = gekregen. ;)

Zelf kon ze alleen maar denken aan de kus die ze net had kregen van Roan en hoe haar gedachten nu een vrije loop namen.

Deze zin zit grammaticaal een beetje vreemd in elkaar. "Ze kon alleen maar denken (...) hoe haar gedachten nu een vrije loop namen." Het is sowieso 'iets de vrije loop laten', als ik me niet vergis, maar ik denk dat je zelf ook wel ziet wat ik bedoel. Ze denkt dat haar gedachten... huh? Ik snap wat je ermee wil zeggen, alleen is die zin wat vreemd.

Nu moest ze de gedachte verzetten om te gaan huppelen.

Eigenlijk een beetje hetzelfde als het vorige citaat. 'Je gedachten verzetten' is iets anders dan een gedachte onderdrukken. ;) Ik vind het leuk dat je geprobeerd hebt om buiten de normale 'paden' een omschrijving te maken, dat wel. Alleen klinkt deze in mijn oren wat vreemd - maar dat is persoonlijke smaak, misschien.

De glimlach veranderde in een ondeugende grijns.

Deze zin vind ik heel leuk! Gewoon omdat ik de verandering in toon en gezichtsuitdrukking zo voor me kon zien. Zoiets geeft meteen sfeer aan een stuk. :)

Dan heb ik nog een laatste tip te geven (ik hoop dat je nog niet moe van me bent). Ik ben zelf altijd erg van de sfeerbeschrijvingen - ik realiseer me dat ik de neiging heb om daarin een beetje te overdrijven, kuch - en ik vind die in dit stuk heel geslaagd, met die kleine details van de ventilator en het gejuich van de Wii ertussen. Alleen op het laatst lijkt het een beetje af te zwakken, als Isa en Roan in de slaapkamer zijn. Je beschrijft de handelingen vrij mechanisch en in relatief lange zinnen, dat maakt het stuk net een tikje minder zwoel en spannend, terwijl de romantische sfeer daarvoor juist sterk was. Een docent creatief schrijven heeft ooit eens tegen me gezegd dat beschrijvingen niet alleen gaan over wat je ziet, maar ook over wat je voelt, ruikt, hoort, proeft - die zintuigen worden vaak vergeten en dat is zonde.

Maar wel romantisch, dat zeker! Het is ook leuk om te zien (lezen, eigenlijk) dat ze het nu eindelijk gaan proberen en niet meer om elkaar heen blijven draaien. Zulke dingen stellen een gretige lezer tevreden, hehe. Ook al zullen ze voor genoeg problemen komen te staan met zo'n langeafstandsrelatie, maar dat zorgt natuurlijk ook meteen voor spanning in het verhaal, which is good. Ik ben nu wel benieuwd hoe de twee verhaallijnen bij elkaar gaan komen en of dat nog gevolgen gaat hebben voor Isa's relatie met Roan. Mijn aandacht heb je dus nog steeds!

Liefs,
Melian

[-Maaike-]

Jaa, dat is super romantisch! En ook een keerpunt, hihi! Was ook een fijn stukje om te lezen met dit heerlijke weer, geeft gelijk de goede sfeer ^_^

Ik ben benieuwd hoe hun relatie op afstand gaat verlopen.

Ga zo door!

[xILY.]

Hmmm, wáárom heb ik hier nog niet op gereageerd? Ö
Mijn welgemeende excuses, maar hierbij toch een reactie! Vervelend he, mensen die wel meelezen en niet reageren, vind ik zelf ook altijd lastig (:
Ik bedoel, ik snap het wel, ik heb ook niet altijd zin en tijd om een reactie achter te laten, maar toch!

Oké, over het verhaal.
AAAAAAAAAAAAAAAAAAH. *helemaal in de zevende hemel*
Superlief! ♥

Ben heel erg benieuwd hoe het nu verder gaat en hoe de twee hoofdpersonen elkaar tegen gaan komen (:
Snel verder!

Liefs, Marit.

[Chantalx]

Bedankt voor alle feedback! Ik moet het nog steeds veranderen, helaas geen tijd gehad .. Maar het komt!
Nu eerst het volgende stuk

[Chantalx]

De volgende ochtend werd Isa al vroeg wakker en herinnerde zich haar droom van vannacht. Toen ze zich echter omdraaide bleek het geen droom te zijn. Roan lag nog steeds naast haar, zijn ene arm om haar heen. Wat ziet hij er toch schattig uit, dacht ze terwijl ze naar hem staarde. Ze wenste dat ze gisteren niet mee was gekomen naar zijn hut, dan zou het afscheid vandaag misschien gemakkelijker worden. Daar was het nu te laat voor.
Voorzichtig tilde ze zijn arm op en legde deze naast hem neer. Ze schoof bij hem vandaan en stapte uit bed. In het donker tastte ze naar haar kleren die verspreid over de grond lagen en trok ze snel aan. Na een blik op de klok die in Roans kamer hing besefte ze dat ze snel terug moest naar haar hut om alles in te pakken. Een groot deel stond al klaar in koffers, maar haar kamer moest helemaal leeg zijn voordat ze kon vertrekken.
Isa pakte een leeg papiertje dat op de tafel in Roans kamer lag en griste een potlood uit een bakje. Ze schreef snel een boodschap voor als hij wakker werd. ‘Ben terug naar mijn hut, inpakken. Zie je nog?’ Liever was ze gebleven tot hij wakker zou worden, maar gisteravond was iets anders gelopen dan verwacht en haar spullen moesten echt ingepakt worden.
Al snel was ze terug bij haar hut. De deur van Maria’s kamer was dicht, wat betekende dat ze nog sliep. Misschien wel met Quinn, dacht Isa. Zo stil mogelijk pakte ze haar twee nog lege koffers en sloeg ze open op haar bed. Haar spullen uit de douche stopte ze in een toilettas, haar badjas vouwde ze op en met die spullen en haar slippers liep ze de badkamer uit. Vervolgens kregen de laatste kleren uit haar kast een plekje in de koffer, samen met sandalen en de rest van haar schoenen.
Na ruim een uur was alles opgeruimd en stonden er zeven koffers klaar op het terras. Klaar om meegenomen te worden naar het vliegveld. Ze keek op haar horloge, welke aangaf dat de taxi haar over een half uur zou komen ophalen. Nu ze toch nog moest wachten ging ze op de rand van het terras zitten, kijkend naar de golven die dichterbij kwamen. De zon stond nog niet heel hoog, maar toch was het al aangenaam warm. In gedachten ging ze terug naar de afgelopen maanden die ze beleefd had hier in Spanje. Toen Maria het terras op kwam lopen hoorde ze haar bijna niet aankomen.
‘Oh lieverd, ik ga je zo missen!’ zei Maria voordat ze Isa knuffelde. ‘Ga maar niet.’

[Melian]

Wel een beetje one-night-stand-achtig, dat ze zomaar zijn kamer uit sluipt voor hij klaar is! xD Ben benieuwd hoe hij daarop gaat reageren, of ze elkaar nog zullen zien voor Isa op het vliegtuig stapt. Ik hoop het wel, natuurlijk!

Even een paar spelfoutjes:

In het donker tastte ze naar haar kleren die verspreidt over de grond lagen en trok ze snel aan.

Verspreid hier zonder t, het is een voltooid deelwoord, geen persoonsvorm.

Na een blik op de klok die in Roans kamer hing besefte dat ze snel terug moest naar haar hut om alles in te pakken.

Hier mist een woord, achter 'besefte' moet nog een keer 'ze'. Ik zou overigens ook een komma zetten tussen 'hing' en 'besefte', om de zin wat overzichtelijker te maken, maar dat is persoonlijke smaak. ;)

maar haar kamer moest helemaal leek zijn voordat ze kon vertrekken.

leek = leeg. Klein typfoutje.

Isa pakte een leeg papiertje die op de tafel in Roans kamer lag

Een leeg papiertje dat. ;)

Liever was ze gebleven tot hij wakker zou worden, maar gister avond was iets anders gelopen dan verwacht

Gisteravond is één woord.

Eigenlijk is de enige aanmerking die ik heb dat het zo'n kort stuk is! Ik was net in de stemming voor een flink lang stuk, hehe. Nee, even serieus, ondanks dat het zo kort is vind ik het een leuk stukje en het smaakt nog steeds naar meer. Dus kom maar op. ^^

Liefs,
Melian

[NeleVanHol]

Je hebt er een nieuwe lezer bij!
Wat een leuk verhaal!
Ook de manier waarop je de twee verhalen allebei even spannend houdt is fantastisch!
Ik wil meer Schrijf je snel weer? ^^

[Chantalx]

'Ik hoorde je helemaal niet aankomen,' zei Isa terwijl ze Maria knuffelde. 'Over een half uur komt de taxi mij ophalen.'
'Zal ik met je mee gaan? Dan ga ik gewoon met de taxi weer terug.'
'Graag, maar is Quinn niet bij je? Als je liever bij hem wilt blijven is het ook goed hoor.'
Maria schudde haar hoofd. 'Ben je gek? Ik ga mijn hutgenootje niet alleen naar het vliegveld laten gaan hoor. En Quinn is niet blijven slapen, die is gisteren weer naar zijn eigen hut terug gegaan. Daarover gesproken, waar kom jij vandaag?' Die grijns op haar gezicht vertelde dat ze wel een idee had. Isa kon niet anders dan zelf ook grijns op haar gezicht krijgen.
'Laat ik zeggen dat het heel gezellig was,' vertelde ze. Daar had Maria natuurlijk niet genoeg aan. 'Kom op, dat is veel te weinig informatie en je komt die taxi niet in voordat ik het hele verhaal gehoord heb.'
Op aandringen van Maria gooide Isa alles eruit, van het gesprek dat ze met Roan had gehad op het strand tot dat ze bij Roan vandaan was geslopen. Toen ze daar over vertelde vroeg ze zich af of hij nog steeds sliep en of ze hem nog wel zou kunnen zien voordat ze weg ging.
'Isa!' zei Maria beschuldigend. 'Dit is niks voor jou! Laat je die arme jongen nou echt zo achter?'
'Dat wil ik helemaal niet, maar ik moest nog mijn koffers pakken en..'
Ook hier trapte Maria niet in. 'Onzin. Ga naar zijn hut toe en neem tenminste fatsoenlijk afscheid, anders ga je daar spijt van krijgen, dat weet ik zeker. Ik wacht hier wel op de taxi en dan komen we wel naar Roans hut toe. Snel, kom op!'
Een laatste blik op haar vriendin en ze had haar besluit genomen. Ze rende het terras af en met haar slippers in haar hand ging ze zo snel al ze kon richting de hut. Het zand maakte het niet gemakkelijk om te rennen, maar dat maakte haar niets uit. Hoe had ze zo stom kunnen zijn? Een briefje achter laten voor de jongen waarvoor ze was gevallen? Een briefje! Die jongen die ze leuk vond en die haar leuk vond. En vooral die jongen waarvan ze niet wist of ze hem de komende tijd zou zien.
De terasdeuren bij de hut waren open waardoor ze direct door kon lopen. Ze zag dat de deur van Roans kamer op een kier stond en duwde hem voorzichtig open. De kamer was leeg. Paniek ging door haar heen.
'Roan?' riep ze terwijl ze door de hut liep. Iedere deur opende ze, maar alle kamers waren leeg. Nog meer paniek. Via de woonkamer ging ze terug naar buiten, maar ook daar was niemand te bekennen. Plots realiseerde ze dat ze haar mobiele telefoon in haar zak had zitten. Snel belde ze hem, maar het had geen zin. Deze ging direct door naar de voicemail. Geweldig, dacht ze.
Nog een keer riep ze zijn naam. Opnieuw geen reactie. Waar kan hij zijn, vroeg ze zich af. Zou hij op zoek zijn naar haar? Of stond hij nu bij haar hut? Dan had Maria haar vast wel gebeld. Maria! Die kon ze ook bellen.
Als snel probeerde ze Maria te bellen, maar ook daar kreeg ze geen gehoor van. Een bericht inspreken had nu geen zin, dus hing ze weer op. Isa liep richting de voorkant van de hut, naar de straat toe. Eenmaal daar zag ze een taxi aan komen rijden en het kleine beetje hoop die ze nog in zich had om Roan op tijd te vinden verdween.
Maria stapte uit de auto toen deze voor haar stopte. 'Heb je hem gevonden?'
Isa zei niks, maar schudde alleen haar hoofd. Tranen begonnen in haar ogen te prikken.
'Lieverd toch. Het komt allemaal wel goed', troostte Maria.
Het zou allemaal niet goed komen. Ze had het verpest, en goed ook.

[Chantalx]

Dankjulliewel Melian en NeleVanHol!

Ik zie trouwens net dat ik in de lijst sta van leukste verhalen. Hoe het komt weet ik niet, kan iemand mij dat uitleggen? Maar wel super leuk!

[Melian]

Ik geloof dat het in de lijst met leukste verhalen staan te maken heeft met hoeveel mensen een bericht in deze thread - dus in dit topic - met 'Ik vind dit leuk' gemarkeerd hebben. Lange zin, oef. Je begrijpt me wel, non?

Over je hoofdstuk: ik moet even zeggen dat ik Maria een leuk personage vind, met haar grijns en de overduidelijke vriendschap tussen die twee. En Maria heeft gewoon gelijk, uit de kamer sluipen was geen slimme actie van Isa!
Ik heb een paar kleine dingetjes:

Daarover gesproken, waar kom jij weg?'

Deze zin snap ik niet helemaal. Dat wil zeggen, ik begrijp wel wat je ermee bedoelt, maar de uitdrukking 'waar kom jij weg' bestaat voor zover ik weet niet. 'Waar kom jij vandaan?' is wat Maria vraagt, toch? Of is 'waar kom jij weg' een bepaalde dialectuitdrukking die ik niet ken? :)

Ze rende het teras af en met haar slippers in haar hand ging ze zo snel al ze kon richting de hut.

teras = terras.

Hoe had ze zo stom kunnen zijn om een briefje achter te laten voor de jongen waarvoor ze was gevallen.

Deze zin is op zich heel mooi, maar zoals het er nu staat leest het een beetje vreemd. Sowieso is het een vraag die ze aan zichzelf stelt, dus moet er een vraagteken achter. Verder klinkt 'de jongen waarvoor ze was gevallen' een tikje te lang voor de zin, als je snapt wat ik bedoel. Ik denk dat de boodschap van deze zin sterker over zou komen als je 'm in zou korten. Dat is persoonlijke smaak, dus als je het niet met me eens bent, doe het dan vooral niet. :) Je zou ook het woord 'briefje' kunnen benadrukken, door het bijvoorbeeld te cursiveren. Dat maakt het voor mijn gevoel al sterker. Maar nogmaals, dat is persoonlijke smaak, dus voel je niet gedwongen om er iets aan te veranderen!

Waar kan hij zijn vroeg ze zich af.

Ik zou hier een komma tussen 'zijn' en 'vroeg' zetten, of de zin omstructuren: Ze vroeg zich af waar hij was / waar hij kon zijn.

'Liever toch. Het komt allemaal wel goed', trooste Maria.

'Lieverd' moet het zijn, niet? Een letter vergeten. ;) En 'troostte' is met dubbel t, want in de stam van 'troosten' (troost) zit al een t. ^^

Het komt misschien steeds over alsof ik heel veel aan te merken heb op je verhaal, maar trust me, dat is helemaal niet zo. Anders zou ik het niet eens lezen. Je maakt het interessant genoeg voor de lezers, er zit een mooie spanningsboog in, en dat is erg belangrijk. Na elk hoofdstuk heb ik weer vragen over hoe het verdergaat en dat is precies wat een verhaal nodig heeft! :)
Nu vraag ik me bijvoorbeeld af waar Roan heen is, hoe hij Isa's briefje heeft opgevat en wat er gaat gebeuren als Isa terug in Nederland is. En ik vraag me ook nog steeds af hoe je twee hoofdpersonages uiteindelijk bij elkaar gaan komen. Dus keep up the good work!

Liefs,
Melian

[xILY.]

Ik zie trouwens net dat ik in de lijst sta van leukste verhalen. Hoe het komt weet ik niet, kan iemand mij dat uitleggen? Maar wel super leuk!

Nou, dat kan ik! Als je met de muis over een post gaat, staan er verschillende knopjes. Eén van die knopjes is 'like' en als je daarop klikt, heb je een verhaal geliked en komt ie in de lijst van leukste verhalen (:
En je kan zoveel berichten liken als je wil, dus leef je uit

Verder heeft Melian al alles gezegd wat ik wilde zeggen, dus ga maar gauw verder

[Chantalx]

Bedankt weer allebei! Ik heb de spellingverbeteringen en tips direct meegenomen. Daar heb ik juist heel veel aan, ik zie het helemaal niet als kritiek, maar juist als verbetering Dankjewel hiervoor dus!

Ik snap het liken nu en heb het direct even uitgeprobeerd, haha!

[Chantalx]

'Kom op, we moeten gaan', zei Maria terwijl ze Isa meenam richting de taxi. 'Je kunt je vliegtuig niet missen.'
Isa vond dat ze die best kon missen, zolang ze Roan nog maar even kon spreken. Maria was het hier niet mee eens. We probeerden nog meerdere keren Roan te bellen en berichten te sturen, maar geen gehoor. Het was te laat en ze kon geen kant meer op. Over een paar uur zou haar vliegtuig gaan, terug naar Nederland. Spanje zou ze eerst niet weer zien en ook haar vrienden niet. Roan ook niet. Ze was gestopt met huilen, maar een barstende hoofdpijn was ervoor in de plaats gekomen.
Eenmaal op het vliegveld werden de koffers uitgeladen en op een bagagekar gezet. Maria duwde de kar en Isa tilde alle handbagage richting de hal waar ze moesten zijn. Al snel had ze alles geregeld en toen was het wachten op het vertrek. Een lange tijd zaten ze zwijgend naast elkaar terwijl hun gedachten duidelijk overuren maakten. Isa herkende de wazige blik van haar vriendin. Ze zocht naar oplossingen, naar antwoorden. Zelf zocht ze naar precies hetzelfde, maar toch bleven ze uit.
Vlak voordat Isa het vliegtuig in mocht nam ze afscheid van Maria. Hier hadden ze beide enorm tegen opgezien. Tranen konden dan ook niet uitblijven.
'Ik verwacht meerdere berichten van jou per week hoor, of zelfs per dag! Het maakt me niet uit wat er in staat, we houden echt contact. En je komt zo snel mogelijk weer naar Spanje, of ik naar Nederland', snikte Maria. Ze knuffelde Isa nog een keer stevig.
'Ja, ik beloof het. Ik ga je zo missen! Wie moet mij nu advies geven over het soort ondergoed dat je draagt op een date,' lachte Isa. Op mijn date met Roan, schoot er door haar heen. Niet aan denken. 'Ik laat het je weten als ik geland ben. Dag lieverd.'
Er werd omgeroepen dat de passagiers aan boord mochten. Maria zwaaide Isa na terwijl ze richting de gate liep. Ze liet haar papieren zien en liep verder. Ze zag Isa nu aan de andere kant van het glas staan, nog steeds zwaaiend. Toch was er iets anders aan haar. Ze huilde niet meer en het leek wel alsof het zwaaien was veranderd in wijzen. Maar naar wat?
De vraag naar wie was beter op zijn plaats geweest. Ze had iedereen verwacht, behalve de jongen die nu naast Maria verscheen. Roan. Een rilling liep over haar hele lichaam en als verstijfd bleef ze staan. Ze voelde haar mond open vallen en het duurde enkele seconden voordat ze zichzelf weer in de hand had. Roan had haar ondertussen gezien en wenkte haar, hij wenkte haar om naar hem toe te komen. Isa twijfelde geen moment en liep richting de uitgang. En precies, op dat moment, ging deze dicht. In snel Spaans legde ze uit dat ze naar buiten wilde, maar de uitgang ging niet weer open. Het vliegtuig ging zo vertrekken, vertelde de stewardess, maar deze woorden gingen langs haar heen. Ze wilde naar buiten, ze wilde naar Roan en hem vasthouden. Ze wilde hem zeggen dat ze van hem hield en uitleggen hoe stom haar actie was geweest. De stewardes luisterde niet naar haar. Ze zei tegen haar dat ze het vliegtuig in moest gaan, haar langzaam richting het vliegtuig leidend. Het drong tot haar door dat het nu echt te laat was, toen ze de tranen die zij voelde over Roans gezicht zag lopen.

[Chantalx]

Het drong tot haar door dat het nu echt te laat was, toen ze de tranen die zij voelde over Roans gezicht zag lopen.

Als je als schrijfster van een verhaal een brok in je keel krijgt tijdens het schrijven van deze zin, dan ben ik toch stiekem wel een beetje trots op mijzelf

Ben benieuwd naar jullie reacties (en verbeterpunten)!

[Melian]

Je mag ook trots zijn op jezelf, die laatste zin is heel erg mooi! Heel beeldend, je ziet het zo voor je. Isa aan de ene kant van het glas, Roan aan de andere kant, en allebei in tranen. Heel mooi gedaan.

Een paar kleine puntjes:

Ik vond dat ik die best kon missen, zolang ik Roan nog maar even kon spreken. Maria was het hier niet mee eens. We probeerden nog meerdere keren Roan te bellen en berichten te sturen, maar geen gehoor

Dit is echt heel zonde; je gaat plotseling over naar de ik-vorm en daarna weer gewoon derde persoon. Voor de rest heb ik eigenlijk alleen maar tikfouten, dus goed gedaan!

En je komt zo snel mogelijk weer naar Spanje, of in naar Nederland'

in = ik.

Wie moet mij nu advies geven over het soort ondergoed dat je draagt op een date,' lachte Isa.

Hierin is helemaal niets fout, ik wilde deze gewoon citeren omdat ik het zo'n leuke zin vind. Je hebt meteen de vriendschap tussen Maria en Isa te pakken met die opmerking. En het maakt het afscheid ook realistisch: ze zijn allebei in tranen en ze gaan elkaar vreselijk missen, maar mensen worden op zulke momenten vaak ook een beetje melig en dat spreekt hieruit. Heel leuk. :)

De vraag naar wie was beter of zijn plaats geweest.

of = op. Overigens ook een leuke zin!

In snel spaans legde ze uit dat ze naar buiten wilde, maar de uitgang ging niet weer open. Het vliegtuig ging zo vertrekken vertelde de stewardes

Spaans is met een hoofdletter, stewardess schrijf je met dubbel-s op het eind en ik zou een komma zetten tussen 'vertrekken' en 'vertelde'. En dan zijn we al bij het eind van de tikfouten. ;)

Ik begin het steeds sneuer te vinden dat Isa teruggaat naar Nederland! Ze kan wel contact houden met Maria en Roan, maar dat is toch anders dan steeds bij elkaar zijn. Latrelaties hebben er een handje van om snel te verdwijnen, nietwaar. Eens zien hoe dat bij deze twee gaat. En vooral ook omdat Isa die actie met het briefje nog niet heeft uitgelegd... Oeioei. Ben benieuwd!

Liefs,
Melian

[-Maaike-]

Zit ik de lijst met "ongelezen berichten" te bekijken, zie ik jouw verhaal daar tussen staan Ik heb gewoon de update mail over het hoofd gezien, oepsiee maar het goede nieuws, ik ben nu weer bij gelezen

Wat sneu dat ze hem net mist. Het schrijven van een briefje is wel heel herkenbaar haha, al had ik gedacht dat ze nog net 1 seconde in zijn armen kon blijven. Het über zielige moment maakte je daarentegen weer goed met je laatste zin. Ik vind hem echt heel erg mooi, de mooiste tot nu toe (zover mijn geheugen het toe laat, het met de rest te vergelijken... )

Het drong tot haar door dat het nu echt te laat was, toen ze de tranen die zij voelde over Roans gezicht zag lopen.

Ik heb een spellingcorrectie voor je

Eenmaal op het vliegtuig werden de koffers uitgeladen en op een bagagekar gezet.

"vliegtuig" = "vliegveld"

Ga zo door! (met hopelijk wat minder traantjes en wat meer vrolijkheid ^_^ )

[Chantalx]

Bedankt ladies! Ik ben weer heel blij met jullie feedback en natuurlijk de vip spellingscontrole

[Chantalx]

5.

Elise had Britt niet meer gesproken sinds ze vol overtuiging had gezegd een afspraak te willen regelen voor Elise en Levi. Gelukkig maar, dacht Elise, want op dit moment had ze wel andere zaken aan haar hoofd. Ze was de laatste week druk bezig geweest met het project dat ze uiteindelijk toch mocht doen, omdat haar portfolio in orde was geweest. Ze had het gisteren ingeleverd en het zou nu een aantal dagen duren voordat ze de uitslag kreeg. Was deze goed, dat mocht ze gewoon afstuderen, iets waar ze op hoopte. Maar eerst had ze iets anders om over na te denken.
Het was de dag van de jaarafsluiting. Elise staarde naar het plafond en probeerde zich de planning voor vandaag te herinneren. Aan het begin van de week had ze een e-mail ontvangen met het programma, maar heel aandachtig had ze deze niet doorgelezen. Zover ze zich kon herinneren moest iedereen rond een uur of twee aanwezig zijn, waarna de opening plaats zou vinden. Het programma duurde dan tot zeven uur om vervolgens in groepen uit eten te gaan. De dag zou worden afgesloten met een feest in een bekende kroeg. Helaas had Elise niet het geluk dat ze om twee uur pas aanwezig kon zijn. Samen met twintig andere studenten was ze uitgekozen om te helpen met het treffen van de voorbereidingen. Op zich vond ze dit geen probleem, maar met een wekker die om zeven uur afliep kreeg ze er toch iets minder zin in.
Na nog een halfuur in bed te hebben gelegen besloot ze dat het toch echt tijd was om zich klaar te maken. Ze maakte een simpel ontbijt klaar dat bestond uit een bakje yoghurt met muesli en een glas sinaasappelsap. Terwijl ze dat at pakte ze haar spullen bij elkaar. Sportkleding werd aangeraden voor deze dag en één blik naar buiten vertelde haar dat dit niet al te dikke kleding hoefde te zijn. Het weer werkte gelukkig mee vandaag. Ze koos voor een zwarte, korte sportbroek die comfortabel zat en een neonroze hemdje en ook een paar zwarte sneakers eindigden in haar tas. Een paar sokken erbij en die tas was klaar. Gelukkig had ze aan het begin van haar studie een van de weinige kluisjes weten te bemachtigen en hoefde ze dus niet de hele tijd met deze tas rond te zeulen. Voor nu deed ze een wit, los vallend hemdje aan en shorts van spijkerstof. Bruine sandalen erbij aan en klaar was ze. Met een grote zonnebril op haar neus en haar haar in een simpel knotje liep ze naar buiten en stapte op haar fiets.
Al snel was Isa bij de universiteit waar ze zag dat mensen zich voor de ingang hadden verzameld. Nadat ze haar fiets in de stalling had gezet liep ze naar de groep toe. Veel van hen hadden sporttassen bij zich, dus ze was er vrijwel zeker van dat ze goed zat.
‘Goedemorgen allemaal,’ begon een man van middelbare leeftijd die ze herkende als een docent en die zichzelf voorstelde als Willem. ‘Ik weet het, het is nog vroeg, maar we gaan er met zijn allen een gezellige dag van maken. We treffen het met het weer, want er is alleen maar zon voorspeld voor vandaag.’
Hij legde het programma uit en verdeelde de studenten in groepen van vier, waardoor er precies vijf groepen ontstonden. Iedere groep kreeg de opdracht één item klaar te zetten voor die dag. Het idee was om een zeskamp op te zetten, maar dan als onderdeel van een race. Er werden verschillende obstakels opgezet, zoals een glijbaan waar men op moest klimmen. Daarnaast waren er ook obstakels die minder fysiek waren, zoals een puzzel die opgelost moest worden. Willem maakte de groep enthousiast en toen hij klaar was had iedereen zin om aan de slag te gaan. Elise kwam in een groep met één vrouw, Rhonda, en twee mannen, Jan en Miguel. Jan kende ze van colleges die ze samen gevolgd hadden, maar Rhonda en Miguel stelden zich eerst aan haar voor. Haar groep kreeg de opdracht om een puzzel klaar te zetten aan het begin van het parcours, wat nog een aardig stuk lopen bleek te zijn. Gelukkig hadden ze een soort kar meegekregen waar alle spullen op lagen en ze was ook maar al te blij toen de mannen aanboden deze te trekken.
Samen met Rhonda liep ze achter hen aan. Rhonda bleek dezelfde opleiding te volgen, alleen in een andere groep. Ze was drieëntwintig jaar oud en woonde vlak bij haar in de buurt. Elise mocht haar meteen en het klikte goed tussen hen beide. Ze kletsten over de studie en over wat ze graag deden in hun vrije tijd. Jan en Miguel onderbraken hen toen ze waren aangekomen bij de plek waar de puzzel zou worden opgezet, of eigenlijk puzzels. Dezelfde puzzel moest tien keer worden opgezet. Ze begonnen de kar uit te laden en al snel werd duidelijk wat de puzzel inhield. Er moesten op elke plek een aantal palen worden neergelegd, samen met nog wat kleinere spullen. Ook waren er tien enveloppen waar waarschijnlijk de uitleg in zat. Nadat er op elke plek even veel palen lagen en één envelop waren ze al klaar. De kar mocht hier blijven staan, zodat aan het einde van de dag alles gemakkelijk weer kon worden opgeruimd. Niet veel later kwam Willem er aan lopen om te controleren hoe het ging. Alles was goed neergelegd en ze waren klaar. Rhonda vroeg of er nog andere obstakels klaargelegd moesten worden, maar dat was niet nodig. Ze konden nu wachten op de opening, die zeker nog een paar uur op zich zou laten wachten, vertelde een snelle blik op haar horloge Elise.
Ze besloten om bij de andere groepen te gaan kijken en om te zien of er nog iets gedaan kon worden. Bij de glijbaan bleken wat problemen te zijn en met zijn allen kregen ze het voor elkaar om het grote luchtkussen toch vast te pinnen. Emmers met zeep stonden klaar om erop gegooid te worden en het kind kwam naar boven in veel van de mannen. Kletsnat kwam ze van glijbaan af, terwijl de vrouwen lekker in het gras lagen te zonnen. Veel van hen kende Elise wel dus er volgden al snel gesprekken.
De zon begon toch al vrij fel te schijnen en dus stond ze op om zonnebrand te pakken uit haar tas, welke ze bij het uiteinde van de glijbaan had neergelegd. Eenmaal daar had ze niet door dat een van de mannen de glijbaan afkwam. Achter haar hoorde ze nog iemand roepen, maar toen ze zich omdraaide zag ze het geschrokken gezicht van Miguel op haar afkomen. Met zijn volle gewicht kwam hij op haar terecht en ze viel achterover in het gras, met hem boven op haar.

[Chantalx]

Een lekker lang stuk, dacht ik zo! Ik hoop dat jullie dit niet erg vinden En ik hoop ook dat er niet al te veel spelfouten in zitten, mocht dat wel zo zijn, sorry alvast hiervoor. Ik moest het gewoon meteen plaatsen. Dit weekend heb ik vijf bladzijden vol zitten schrijven, wat best veel is voor iemand die vaak losse stukken plaats, maar ik had ineens genoeg inspiratie. Dit betekent dus ook dat er nog een aantal stukjes klaarstaan! Have fun reading

[Chantalx]

‘Gaat het met je? Sorry, maar ik kon geen kant op,’ verontschuldigde Miguel zich. Elise kon alleen maar lachen. Hoe had ze dit nou weer voor elkaar gekregen? Ze lag achterover in het gras, met hem boven op haar, hij had geen shirt aan en zijn gezicht was slechts centimeters van haar verwijderd. Hij drukte zich op om zo van haar af te gaan en ging in het gras zitten.
‘Betekent dit dat je niks hebt?’ Hij snapte duidelijk niets van haar lachbui. Elise ging zelf ook rechtop zitten en probeerde het lachen te onderdrukken.
‘Ik heb niks, behalve genoeg zeep om de eerst komende tijd fris te ruiken,’ zei ze. ‘Het is gewoon allemaal nog al komisch. Ik bedoel, ik had nou niet echt bepaald verwacht dat ik vandaag omver zou worden gehaald door iemand die van een glijbaan afkomt.’
Nu kon hij ook met haar meelachen. ‘Je hebt je punt gemaakt. Gelukkig heb ik je geen pijn gedaan, je viel nogal ongelukkig.’
‘Niks aan de hand. Maar zo te zien werkt die glijbaan goed.’
‘Zeker. Kom er anders ook eens af. Ik zal ervoor zorgen dat er dan niemand beneden staat,’ grapte hij. Dit wees Elise toch maar af. ‘Liever niet.’
‘Je zult er vanmiddag ook af moeten…’
‘Dat zie ik vanmiddag dan wel,’ lachte ze. ‘Ik ga nu eerst nog even lekker zonnen, misschien droog ik dan ook nog wat op.’ Ze stond op en wilde terug lopen naar de groep vrouwen, nu met haar tas bij zich, toen hij haar na riep.
‘Altijd leuk, witte shirts die nat zijn.’ Ze zag de grijns op zijn gezicht terwijl hij dit zei en keek naar haar shirt. Op dat moment kon ze alleen maar blij zijn dat ze een goede bh aan had getrokken vanochtend. Toen ze beter keek had ze alleen niet zo goed rekening gehouden met het soort, aangezien haar witte bh met kant nu duidelijk door haar shirt heen scheen. Ze voelde een blos op haar wangen kruipen en durfde hem niet meer aan te kijken. Toen ze dit toch deed kreeg ze een knipoog terug.
Na haar gênante actie bleef ze uit de buurt van de glijbaan en ging ze lekker genieten van de zon. Rond de middag kregen ze bonnen waarmee ze iets te eten konden krijgen in het restaurant. Een paar van de vrouwen boden aan om dit op te halen en dus bleef er nog een kleine groep achter. Toen ze terugkwamen met dienbladen vol broodjes en flesjes drinken kwamen ook de mannen bij hen zitten om te lunchen, natuurlijk ook Miguel. Waarom moest hij nou uitgerekend een plekje naast haar kiezen?
‘Weer helemaal opgedroogd zie ik,’ begon hij. Elise besloot zich nu wat minder gemakkelijk van haar stuk te laten brengen. ‘Goed gezien. Jij ook maar eens een shirt aangetrokken zie ik?’
Hij lachte, blijkbaar haar antwoord te kunnen waarderen. ‘Goed gezien.’
Ze aten hun lunch en Elise raakte met Miguel in gesprek. Hij bleek hierna nog één jaar te moeten studeren, net als zijzelf, alleen dan met een andere opleiding. Hij vertelde er enthousiast over, maar nam ook de tijd om haar vragen te stellen. Een aantal mensen liepen richting de universiteit om zich om te gaan kleden, maar Elise bleef nog even zitten. Het gesprek ging vanzelf en ze voelde zich erg op haar gemak bij hem, iets wat ze een lange tijd niet meer had gevoeld bij een man. En een man was hij zeker. Ondanks dat hij zijn shirt weer had aangetrokken kon ze zijn gespierde lichaam nog maar al te goed voor de geest halen. Waarschijnlijk omdat deze bovenop haar had gelegen.
Willem kwam naar de groep toelopen om te zeggen dat het over een klein half uur tijd was voor de opening. De overgebleven groep liep nu ook richting de universiteit om zich om te gaan kleden. Eenmaal daar gingen Elise en Miguel beide een andere kant op. ‘Niemand omver lopen hè. En blijf uit de buurt van water,’ riep hij haar na.

[Melian]

Oei, sorry voor de late reactie! Ik had even niet gezien dat er een nieuw stuk was. :) En ik was meteen verrast toen het met Elise begon, dus je had ook direct mijn aandacht te pakken. Ik moet wel zeggen dat ik de verhaallijn van Elise een beetje kwijt was, dus ik zou je aanraden om daarop te letten als je twee verhaallijnen door elkaar hebt - hoewel het in dit geval ook te maken heeft met de hoeveelheid tijd tussen updates, dus als iemand dit in één keer leest, is dat probleem er waarschijnlijk niet. ^^

Uit je eerste stuk een paar quote'jes:

Zover ze zich kon herinneren moest iedereen moest iedereen rond een uur of twee aanwezig zijn, waarna de opening plaats zou vinden.

Hier staat twee keer 'moest iedereen'.

Na nog een halfuur in bed te hebben gelegen besloot ze dat het toch echt tijd was om haar klaar te maken.

Hier zit een grammaticafout in die heel vaak voorkomt en die ik vroeger zelf heel vaak gemaakt heb. Namelijk het 'haar klaarmaken'. Dat betekent in principe dat Elise iemand anders, namelijk de niet nader beschreven 'haar', klaar gaat maken. Correct is 'zich klaarmaken' (of in deze zinsconstructie eigenlijk 'zich klaar te maken'). Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel, want die regel is moeilijk uitleggen en ik heb het zelf ook pas vrij laat geleerd. ;)

Ze koos voor een zwarte, korte sportbroek die comfortabel zat en een neon roze hemdje en ook een paar zwarte sneakers eindigden in haar tas.

neonroze is één woord.

Al snel was Isa bij de universiteit waar ze zag dat mensen zich voor de ingang hadden verzameld.

Isa moet hier Elise zijn, neem ik aan? ;)

We treffen het met het weer, want er is alleen maar zon voorspelt voor vandaag.’

Voorspelt = voorspeld. Als je moeite hebt met voltooid deelwoorden, denk dan aan de regel van het bijvoeglijk-naamwoord-maken. "De voorspelde weersomstandigheden" (dat zou niemand zo zeggen, denk ik, maar voor het voorbeeld werkt het wel ^^) wordt met een d geschreven, dus het voltooid deelwoord is ook met een d.

Elise mocht haar meteen en het klikte goed tussen beide hen.

'beide hen' = 'hen beide / beiden', vermoed ik. Ik weet het zelf nooit precies of en wanneer er een -n bij komt, om eerlijk te zijn.

Kletsnat kwam ze van glijbaan af, terwijl de vrouwen lekker in het gras lagen te zonnen. Veel van hen kende Elise wel dus er volgenden al snel gesprekken.

Ik denk dat 'kwam' in de eerste zin 'kwamen' moet zijn, nietwaar? Want het 'ze' gaat over de mannen in de zin daarvoor. En 'volgenden' moet 'volgden' zijn.

En die laatste zin! Oeh lala! Ik zag het meteen helemaal voor me, dat gezicht van Miguel, en stelde me ook direct Elises gezichtsuitdrukking voor. Heel beeldend en een goede uitsmijter, maakt nieuwsgierig naar het volgende stuk (ben ik blij dat die update er ook al is!). *leest prompt verder*

Haaa, Elises reactie is heerlijk. En dat macho-commentaar van het witte hemdje eigenlijk ook wel. Ik zie ze al gaan. Dat soort dingen gebeuren mij nou nooit en daarom vind ik het juist zo leuk om erover te lezen, en je hebt het in dat stuk heel levendig en grappig beschreven - dus meteen super om te lezen!

Ben ook maar twee dingetjes tegengekomen:

Hoe had ze dit nou weer voor elkaar gekregen.

Dit is een vraagzin, dus moet eindigen met een vraagteken. ;)

Een aantal mensen liepen richting de universiteit om zich om te gaan kleden, maar Isa bleef nog even zitten.

En hier staat weer Isa ipv Elise.

Deze reactie is al redelijk lang, maar ik wil nog even zeggen dat ik je schrijfstijl in de twee stukken over Elise heel sterk vind. Heel levendig, genoeg afwisseling tussen lange en korte zinnen, mooie woordkeuze, brengt de emoties / gebeurtenissen goed over. Niet dat je schrijfstijl hiervoor iets te wensen overliet, maar het viel me in deze stukken extra op. Je kan de vlaag van inspiratie in je stukken lezen en dat maakt het extra leuk. :)

Liefs,
Melian

[Chantalx]

Dankjewel voor je feedback Melian! Ben ik weer heel blij mee!

Na nog een halfuur in bed te hebben gelegen besloot ze dat het toch echt tijd was om haar klaar te maken.

Hier zit een grammaticafout in die heel vaak voorkomt en die ik vroeger zelf heel vaak gemaakt heb. Namelijk het 'haar klaarmaken'. Dat betekent in principe dat Elise iemand anders, namelijk de niet nader beschreven 'haar', klaar gaat maken. Correct is 'zich klaarmaken' (of in deze zinsconstructie eigenlijk 'zich klaar te maken'). Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel, want die regel is moeilijk uitleggen en ik heb het zelf ook pas vrij laat geleerd.

Dit vind ik een lastige .. Aan de ene kant denk ik dat je gelijk hebt. Aan de andere kant probeer ik te schrijven vanuit een 'alwetend' persoon, en is het daardoor raar om 'zich' ervoor te zetten. Andere lezers/lezeressen, graag jullie mening!

En dankjewel voor je laatste stuk, heel lief! Het was inderdaad echt een vlaag van inspiratie

[Melian]

De grammatica verandert niet als je vanuit een alwetende verteller schrijft. :) Maar ik ben het met je eens, de regel is niet altijd even duidelijk en klinkt soms wat geforceerd.

[Chantalx]

De opening duurde met elkaar een kwartiertje, met natuurlijk een officieel woordje van de directeur. De gebruikelijke uitspraken werden gedaan, mededelingen voor het volgende college jaar en hij wenste iedereen alvast een fijne vakantie. Daarna was het tijd om te beginnen de zeskamp, oftewel de race met zes obstakels. Elise verwachtte dat er groepen van minstens vier personen werden gevormd, maar dit bleek ze al snel verkeerd te hebben gedacht. Een man met een bekend gezicht kwam op haar aflopen. Deze keer met shirt.
‘Nummer zestien, aangenaam,’ zei hij. Elise kon niet geloven dat dit toeval was en vroeg: ‘Miguel. Wat heb jij moeten doen om nummer zestien te krijgen?’
Hij lachte. ‘Goede vriend van mij vanavond op een biertje trakteren.’ Hij stak zijn hand op naar een man in de verte, waarschijnlijk die ‘goede vriend’.
‘En waarom wil jij zo graag met mij in een team? Als je denkt te kunnen winnen moet ik je helaas teleurstellen, want ik ben niet zo sportief. Je kunt je dus nog bedenken en je zult me geen biertje schuldig zijn.’
‘Hé, je denkt toch niet dat ik andere mannen naar jou laat kijken als je straks die glijbaan af moet. Ik weet nu wat je daaronder aan hebt.’ Weer kreeg hij het voor elkaar om een blos op haar wangen te laten verschijnen. Hij zag het. ‘En nu weet ik dat je die er nog steeds onderaan hebt.’
Elise ging er niet verder op in en begon richting het startpunt te lopen. Er startten steeds een aantal teams tegelijk, waarna de volgende teams een paar minuten moesten wachten. Miguel en zijzelf startten in de tweede groep. Er werd omgeroepen dat de teams zich moesten verzamelen bij het startpunt en al snel werd het startsein gegeven. Elise kon alleen maar hopen dat ze deze race met een niet al te rood hoofd uit kon lopen.
Het eerste deel bestond uit twee kilometer hardlopen, waarna ze bij de eerste puzzel uitkwamen, een die Elise al snel door had. Ze loste hem snel om en daardoor konden ze als een van de eerste teams verder naar de volgende, welke Miguel op zich nam. De race ging verder door een stuk bos waarin ze tassen met daarin zakken zand moesten tillen gedurende twee kilometer.
‘Even lopen hoor,’ zei Elise buiten adem. Toen ze over ging in een langzamer tempo bleek dat zelfs lopen lastig bleek te zijn. Ze liet de tas op de grond vallen en zette haar handen in haar zij om de zijsteken tegen te gaan.
‘Het is inderdaad nog wel vrij pittig voor iemand die claimt niet sportief te zijn,’ hoorde ze Miguel naast haar zeggen. ‘Doe je helemaal aan geen sport?’
‘Nee, behalve als je hardlopen eens in de maand sporten noemt. Vaak loopt dat ook nog uit op gewoon wandelen.’ Miguel lachte.
‘Bij sporten heb ik iets anders in gedachten. Kom, ik draag die tas wel.’ Zonder enige moeite gooide hij de tas over zijn schouder, naast zijn eigen tas. Elise keek hem met verstand aan.
‘En jij sport overduidelijk wel.’ Ze begonnen weer te lopen. Zelfs met die twee tassen op zijn rug bleek joggen geen probleem te zijn.
‘Ik sport inderdaad wel, alleen niet zoveel meer als eerst. Af en toe ga ik nog eens een stukje hardlopen of zwemmen, maar daar blijft het wel bij. Ik ben niet meer zo fanatiek als eerst, toen was ik vaak op het voetbalveld te vinden.’
‘Waarom ben je daarmee gestopt?’
‘Ach, op een bepaalde leeftijd moet je er óf helemaal mee verder gaan, óf het gewoon af en toe een keer in je vrije tijd doen. En ik ben iemand die zich óf voor de volle honderd procent ergens voor in zit, óf niet. Voetbal bleek uiteindelijk toch niet zo belangrijk te zijn.’
Elise kon zich hier helemaal in vinden. Zelf was ze een perfectionist die geen genoegen nam met minder, iets wat soms nogal een handicap kon zijn. Inmiddels hadden ze het bos achter zich gelaten en kwamen ze aan bij het volgende obstakel. De tassen mochten ze hier laten liggen, maar er moest nu iets anders getild worden. Elkaar.
‘Wat? Wie heeft dit nou weer bedacht,’ klaagde Elise. Miguel zag de lol er wel van in. ‘Niet zo klagen, ik til je wel, tenzij jij denkt mij te kunnen tillen.’
Elise besefte dat het geen zin had om hier tegen in te gaan en ging achter hem staan. Hij keek verbaasd om. ‘Wat ga je doen?’
‘Ik ga op je rug springen, wat nog best lastig lijkt aangezien je nogal groot bent,’ zei ze. Voordat ze door had wat hij deed had hij haar al omhoog getild. Zijn armen sloten zich nu rond haar middel en om haar benen. ‘Hè, wat doe je?’
‘Jou tillen,’ was zijn simpele antwoord. Ook dit leek hij weer zonder enige moeite te doen, en al snel zette hij haar weer met beide benen op de grond bij het eindpunt. Hierna volgende nog een aantal obstakels, waaronder degene die ze vanochtend zelf hadden opgezet, en natuurlijk ook de glijbaan. Die ondeugende grijns kwam weer op zijn gezicht toen ze kletsnat van de glijbaan afkwamen, alleen was het shirt wat ze nu aan had hiertegen bestendig. Uiteindelijk haalden ze de finish binnen een redelijke tijd. Winnaars zouden ze niet worden, maar Elise was allang blij dat dit voorbij was. Ze kregen een flesje water aangeboden en lieten zich in het gras ploffen. Miguel alsof hij net een warming up had gedaan, Elise alsof ze een halve marathon had gelopen. Inclusief rood hoofd.
‘Totaal geen conditie,’ concludeerde hij. ‘Misschien moet je daar toch iets aan gaan doen. Je zou bijvoorbeeld met mij kunnen gaan hardlopen.’ Heel even overwoog Elise dit, maar uiteindelijk gaf het beeld van een rood hoofd bij iedere keer sporten toch de doorslag om dit af te slaan.
Een aantal van de mannen die Elise vanochtend ook had gezien bij de glijbaan, riepen Miguel. Hij stond op en vroeg: ‘Ben je er vanavond ook nog? Nadat we uiteten gaan bedoel ik.’
‘Ja, ik denk het wel. Al zou het me niks verbazen dat je straks ook bij mij aan tafel zit.’
‘Die kans is er zeker wel. Maar mocht dat niet zo zijn, dan zie ik je vanavond.’ Hij glimlachte nog eens en wilde weglopen. Voordat hij dit deed keek hij haar nog een keer aan met een blik die ze nu begon te herkennen. ‘En hou vooral die kanten bh aan, daar wil ik nog wel veel meer van zien.’

[NeleVanHol]

Lekker ondeugend die Miguel Leuk om lezen!

[xILY.]

Ik heb een poosje niet gereageerd, wees niet bang, komt niet door je verhaal, maar ik was op vakantie! Had wel alles gelezen, dus kom maar op met een vervolg!
Melian heeft de foutjes er al uitgehaald, dus ik heb niet meer te zeggen dan; keep going!

Ik vind het nog steeds een heel leuk verhaal en ben heel erg benieuwd hoe je Elise en Isa laat meeten! Ohja, ik vind de stukken van Elise nu veel leuker dan in het begin trouwens (: Misschien omdat er weer een jongen in voorkomt ^^

In elk geval: schrijf maar door (:

[Melian]

Sorry dat ik nog niet gereageerd had, ik heb iemand te logeren en ik kon hem moeilijk een half uur ergens anders parkeren om jouw verhaal te lezen. Maar nu ben ik weer bij en aah, wat is het LEUK! :) Ik ben helemaal vóór Miguel, je schrijft hem zo lekker spontaan en zelfverzekerd en ik zie nu gewoon een hele knappe jongen met donker haar en buikspieren voor me. *zwijmel* Oké, voordat ik in mijn eigen fantasie verdwijn...

In dit stuk heb ik slechts twee typ-of-spelfoutjes kunnen vinden, maar één daarvan ben ik alweer kwijt en de andere is een spatiefout, namelijk in de tweede zin: "collegejaar" wordt aan elkaar geschreven. Heel goed dus!

En die laatste zin is gewoon bedoeld om alle vrouwelijke lezers in katzwijm te laten vallen, of niet dan? Haha, ik zag het helemaal voor me. (Oh, ik vind net de andere fout terug. Ook een spatiefout: "uit eten" wordt niet aan elkaar geschreven.)

De vlaag van inspiratie was ook in dit stuk te lezen, heel leuk en levendig en met een aantal mooie zinnen. Mijn favoriete stukje:

Ze kregen een flesje water aangeboden en lieten zich in het gras ploffen. Miguel alsof hij net een warming up had gedaan, Elise alsof ze een halve marathon had gelopen. Inclusief rood hoofd.

Omdat je het gewoon helemaal voor je kan zien, het contrast is leuk, die laatste drie woordjes maken het helemaal af. Heerlijk!

Liefs,
Melian

[-Maaike-]

Awh Love is in the air, haha. Ik vind de laatste paar stukjes erg leuk! Die wedstrijd met al z'n obstakels waren erg leuk om te lezen Een vraagje, die teams bestonden die nu uit twee mensen of uit meer? Je laat namelijk wel Elise en Miguel steeds zien, maar in het begin lijken het grotere teams te zijn.

Ik ben benieuwd of het wat tussen die twee wordt. Miguel ziet haar in elk geval wel zitten, of is het alleen de kanten bh die daarvoor zorgt?

Ga zo door!

[Chantalx]

Shame on me.. 25 juli! DRIE MAAND zijn we verder sinds ik geschreven heb. In augustus begon ik met voorbereidingen voor mijn studie die in september weer begon. Toen merkte ik in september dat het toch wel iets zwaarder zou zijn dan daarvoor. En sindsdien is het allemaal enorm snel gegaan. Misschien had ik ook wel wat moeite met schrijven aka writersblock. Tot ik vanochtend wakker werd met een verhaal in gedachten. Ik heb mijn laptop opgestart, ben begonnen met schrijven, heb het niet weer gecontroleerd en vervolgens gepost op het forum. Misschien ben ik dan eindelijk over mijn writersblock heen? In gedachten heb ik al tijden de volgende stukken voor het verhaal 'keerpunt' klaar, maar het komt maar niet op papier, of in dit geval in Word.. Nu dat probleem opgelost is speelt alleen nog het puntje: Nu nog tijd vinden. Dus lieve mensen, als jullie na al die tijd nog geïnteresseerd zijn, ik hoop dat die tijd er weer gaat komen!

Liefs Chantal

ps. Wil je mijn one-shot toch lezen, deze kun je vinden in 'Het Verlaten Kerkhof'. Ben benieuwd wat jullie er van vinden.

[NeleVanHol]

Ik ben nog steeds aan het wachten op het vervolg Mocht je nog zin hebben, er is nog minstens één lezer die uitkijkt naar het vervolg!! Hopelijk post je snel!

[Chantalx]

Hoi allemaal,

Pfff, wat is het alweer een tijd geleden dat ik geschreven heb. Sinds mijn vorige post waarin ik hoopte en ook wel een beetje beloofde snel weer te schrijven is er nog niet veel gebeurd. Af en toe heb ik nog wel even gekeken op dit forum, en ik ben heel erg verrast dat er nog zo vaak in dit verhaal gelezen wordt. Voor de grap heb ik op 21 oktober op een klein kladblaadje '1728' gezet, waarmee ik het aantal views bedoel in dit verhaal. Nu drie maand later zijn daar meer dan 300 views bijgekomen, zonder ook maar een letter te schrijven. Ik denk dat dit toch wel een motivatie is om verder te schrijven. En ook na de reactie van NeleVanHol, waardoor ik weer helemaal zin krijg om te schrijven. Geloof me, ik wil echt graag weer schrijven, maar de tijd ontbrak ervoor. Ik denk dat er nu eindelijk een periode komt met meer tijd, dat hoop ik tenminste. Dus, als jullie me nu nog niet zat zijn, houd dit verhaal in de gaten, want ik WIL echt snel schrijven.

Genoeg gezeur en aan de slag

[NeleVanHol]

Super dat je weer wat tijd hebt om te posten! Ik ben hier namelijk nog steeds en wil graag weten hoe het verder loopt tussen Elise en Miguel.

[Chantalx]

Op weg naar het restaurant besloot Elise dat het jurkje dat ze aan had getrokken misschien toch iets te dun was om te dragen tijdens het fietsen in de avond. Ze droeg een dun, los vallend zomerjurkje die er voor zorgde dat haar figuur goed uit kwam, maar ook een groot gedeelte van haar benen bloot liet, en op dit moment dus koud. Haar open schoenen hielpen ook niet echt mee en eenmaal bij het restaurant aangekomen had ze het dan ook alles behalve warm. Elise merkte al snel dat ze niet de eerste was aangezien het restaurant al aardig vol zat. Door de menigte zag ze een aantal bekenden staan, waar ze naartoe liep. Rhenda maakte ook deel uit van deze groep en begon enthousiast tegen haar te praten over de leuke dag die ze had beleefd.
Na een kwartiertje werd iedereen aan tafel geroepen. Op elk bord stond een naamkaartje welke de tafelindeling aangaf. Elise nam plaats naast Rhenda en een andere man die ze niet kende. Hij stelde zich voor als Kees. Kees bleek een gezellige gesprekspartner te zijn en daarnaast ook nog een echte gentlemen toen hij haar zijn jasje aanbod, Elise had het nog steeds vrij fris.
'Dus nog een jaartje en dan heb jij je studie afgerond,' stelde Kees vast. Ondertussen nam hij een hapje van zijn steak waar hij een biertje bij dronk. Elise daarin tegen had een salade genomen met brood en een glas wijn.
'Dat klopt. Ik heb net vorige week een verslag afgerond, dus hierna nog een jaartje afstuderen.'
Terwijl Kees vertelde over zijn eigen plannen wat betreft het afstuderen, voelde Elise vanuit haar ooghoeken iemand naar haar kijken. Toen ze haar gezicht subtiel bijdraaide zag ze dat het Miguel was. Ze grinnikte in zichzelf en richte zich weer op Kees. Hij was echt een aardige man en Elise zag zichzelf zeker vrienden met hem worden. Na enige tijd stond hij op om naar het toilet te gaan. Op de lege stoel naast haar plofte Miguel neer.
'Dat duurde helemaal niet lang,' zei hij. 'Moet ik je redden van deze gast?'
'Nee hoor, kees is best aardig. Hij...'
Miguel onderbrak haar. 'Aardig? De grootste versierder van de hele universiteit zit naast je. Tuurlijk is hij aardig. Die gast kan slijmen dat wil je niet weten.'
'Je bent gewoon jaloers op hem.' Elise dronk haar glas wijn leeg en het duurde niet lang of er stond alweer een nieuw gevuld glas voor haar.
'Ik, jaloers? Kom op zeg. En dat jasje staat je verschrikkelijk.'
'Zie je, jaloers. En dat jasje is warm dus het maakt me niet uit.'
'Je mag mijn jasje aan.'
Niet denken aan wat onder dat jasje zit, nam Elise zich voor. Toch gingen haar gedachten terug naar een paar uur terug, wanneer Miguel op haar was gevallen met ontbloot bovenlijf. Niet aan denken...
'Niet nodig. Ga maar weer terug naar je plek want Kees kom er aan.'
'Prima. Maar als hij je straks vraagt om mee te gaan naar Cafe De Roos dan weet je genoeg, want dat ik waar hij al zijn scharrels mee naar toe neemt. En dat laat ik die klootzak niet doen.' Weg was Miguel.
Verbaasd van zijn plotselinge uitbarsting keek Elise hem na. Ze merkte het bijna niet toen Kees tegen haar begon te praten.
'Sorry, wat zei je?' vroeg ze.
'Of je nog blijft voor het toetje,' herhaalde hij. 'De dessertkaart is hier niet heel geweldig, en als je zin hebt in een toetje weet ik wel een andere tent.'
'Oh, ik lust nog wel een toetje inderdaad. Maar hier is prima toch?'
'Laat me je meenemen naar die andere tent. Is het ook wat rustiger en kunnen we op ons gemak praten.'
Het maakte Elise niet uit, hier nog een toetje eten of ergens anders. 'Maar dan missen we het feest hierna. Daar wil ik wel graag heen.'
'Stelt niks voor joh, laten we gewoon gaan. Bij cafe De Roos is de sfeer beter en het eten lekkerder.'
Elise keek hem aan, nam haar glas wijn in haar hand, stond op en liep bij hem weg. Na een paar stappen te hebben gezet hoorde ze een man zacht in haar oor fluisteren: 'Ik zei het toch. Op naar het feest in die mooie jurk van je?'

[NeleVanHol]

Leuk stukje! Miguel is wel heel beschermend en geïnteresseerd
Ik merkte niet meteen spellings- of andere fouten op dus dat zit goed!
Wel benieuwd wat Miguels volgende stap is

[-Maaike-]

Ik moest even denken op welke diner en feest nu ze was. Maar toen je over het bovenlijf van Miguel had, wist ik het weer haha.

Ben blij dat je de draad weer oppakt. Kan niet wachten om het verhaal uit te lezen Ga zo door!

[Melian]

De laatste reactie is alweer van een maand geleden en ik kan niet goed inschatten of dit nog een actief topic is, maar in elk geval zou ik me schuldig voelen wanneer ik géén reactie achter zou laten, terwijl ik dat tot nu toe altijd gedaan heb, dus bij deze.

Ik wil je nu niet vervelen met kommazetting en een paar typ- of spelfoutjes die ik gevonden heb, ik kan die er nog voor je uithalen als je dat zou willen, maar die vind ik nu niet het belangrijkste, omdat ze niet storend waren. Ik wilde wat inhoudelijke feedback geven. :)

Wat ik leuk vind, is de authenticiteit van de personages. Dat wil zeggen: ik kan ze me precies voorstellen, het zijn 'echte' mensen zoals je die ook op straat zou zien lopen, ze komen geloofwaardig over en ik vind je dialogen heel erg leuk. Je schrijft die in normale spreektaal en ook al zet je er niet bij op wat voor toon ze het zeggen (dat hoeft overigens ook niet), ik hóór het hen zeggen en zo moet het ook. Dus daar zeker complimenten voor!

Wat ik een beetje begin te missen, is een spanningsboog. Je verhaal moet het op het moment naar mijn idee hebben van de spanning tussen de verhaallijnen - we hebben Isa en we hebben Elise en we weten niet hoe die twee bij elkaar komen, dus daar zijn we als lezer nieuwsgierig naar. Tegelijkertijd creëer je spanning tussen personages, zoals in het laatste stuk tussen Miguel en Elise en eerder tussen Isa en Roan, maar wat ik op het moment toch nog mis, is een doel. Waar gaat je verhaal heen? Wat willen je personages bereiken? Waarom volgen wij het verhaal van Elise en Isa, waarom niet van twee andere studentes? Wat maakt dit bijzonder?

Je verhaal boeit me omdat de personages leuk zijn en de situaties herkenbaar, met je schrijfstijl zit het ook goed. Ik ben er zeker van dat je zelf een plan hebt met het verhaal, maar ik wil je op het hart drukken dat het belangrijk is om dit plan ook aan de lezer te vertellen! Dat betekent niet dat je in de eerste alinea's van je verhaal meteen neerzet: "Dit zijn de personages, dit gaan ze doen en nu ga ik het uitgebreid opschrijven", maar het betekent wel dat de lezers moeten kunnen speculeren over de volgende gebeurtenissen en de ontwikkeling van het verhaal en op het moment kan ik dat niet. Dat wilde ik je meegeven. :)

Hopelijk heb je hier iets aan en hopelijk schrijf je hier nog aan verder, want ik ben in elk geval benieuwd!
Liefs,
Melian

[Chantalx]

Een fel licht maakte Elise wakker. Ze knipperde met haar ogen, maar sloot ze al snel weer. Het licht was te fel en haar hoofd bonkte alsof ze er mee was gaan voetballen. Ze voelde zich moe en haar keel voelde droog aan, haast alsof ze de avond daarvoor flink aan het drinken was geslagen. Na enkele seconden realiseerde Elise zich dat dit inderdaad het geval was. Gisteravond had ze een aantal wijntjes gehad, maar naar haar weten niet zoveel dat ze er nu zoveel last van kon hebben. Ze deed een tweede poging om haar ogen open te doen, haar hoofdpijn negerend. Toen dat eindelijk gelukt was keek ze haar eigen kamer rond. Gek dacht ze, aangezien ze zich niet kon herinneren hoe ze gisteravond thuis was gekomen. Of was het al nacht? Na zichzelf ervan overtuigd te hebben dat ze vast gewoon naar huis was gefietst, besloot ze dat het tijd was om op te staan. De wekker gaf immers half twee 's middags aan. Met haar voeten schopte ze de dekens van haar af, om vervolgens verbaasd te kijken naar wat ze aan had. Haar kanten bh en een slip. Normaal gesproken had ze altijd een pyjama aan. Ook al was het een hemdje en een korte broek, altijd een pyjama. Waar was haar pyjama?
'Goedemorgen schoonheid,' hoorde Elise ineens. Geschrokken keek ze om zich heen, om vervolgens snel weer de dekens over haar heen te trekken. Miguel keek haar met een grote glimlach aan. Hij zat lag relaxed op de kleine bank in haar kamer. Totaal op zijn gemak. 'Lekker geslapen?'
'Wat doe jij hier?' riep ze naar hem. 'Heeft Fay je binnen gelaten?'
'Gisteravond al. Tegelijk met jou. Weet je dat niet meer? Je was helemaal weg van me en wilde maar al te graag dat ik met je mee naar huis ging. Dus hier ben ik.'
Elise was even helemaal de draad kwijt. Wat was er gisteravond allemaal gebeurd? Ze herinnerde zich dat ze naar het etentje was gegaan en daar met Kees aan de praat raakte. Vervolgens kwam Miguel tussen hen in, waarna ze later samen met Miguel naar het feestje was gegaan. Maar daar stopte haar verhaal. Had ze Miguel echt mee naar huis genomen?
'Hoe bedoel je?' vroeg ze twijfelend.
'Jij had blijkbaar wilde plannen, dus daar was ik natuurlijk wel voor in. Wat waren die plannen geweldig. Deze nacht zal ik nog lang niet vergeten, schat.'
Elise voelde langzaam de kleur uit haar gezicht wegtrekken. Ze had zin om de dekens over haar gezicht heen te trekken en stilletjes gaan liggen huilen. Hoe had ze zo stom kunnen zijn? Een man die ze nauwelijks kende.
Miguel stond op van de bank en liep naar haar toe. Ze wilde zeggen dat hij weg moest gaan en haar met rust moest laten. Weg uit haar kamer, zodat ze zich niet meer af hoefde te vragen wat er gebeurd was. Hij pakte een shirt van haar bureau en gaf die aan haar, de deken van haar af trekkend. Snel trok ze hem aan, zodat tenminste haar bovenlichaam bedenkt was. Haar benen hield ze onder de dekens.
'Sorry, heel gemeen van mij. Er is niks gebeurd. Jij heb in je eigen bed geslapen en ik op de bank. Al was die uitdrukking op jouw gezicht wel echt geweldig.' Een flauwe glimlach verscheen op zijn gezicht. 'Sorry.'
Hij gaf naar een klein kusje op haar voorhoofd en ging op de rand van het bed zitten.
Opgelucht ademde Elise uit. 'Waarom zeg je dat dan? En waarom ben jij dan hier?'
'Je was gisteravond nogal dronken. Nadat we bij het etentje zijn weg gegaan, waar jij volgens mij al een aantal wijntjes achterover had geslagen, heb je nog meer wijn gedronken. Zoveel dat je opeens om mijn nek hing en me vroeg of ik me je mee naar huis wilde. Verzin ik niet,' zei Miguel toen Elise klaar stond om een weerwoord te geven. 'Je was echt heel dronken dus heb ik je naar huis gebracht. Eenmaal hier probeerde je me trouwens nog wel een move te maken door heel sexy je hakken uit te trekken, waardoor je omviel.'
Schaamte namen Elise's gedachten over en ze sloeg haar handen voor haar gezicht. 'Nee, nee.. Heb ik me echt zo idioot gedragen?'
Miguel lachte. 'Niet meer dan normaal. Maar om het verhaal even af te maken, die hakken van je. Toen je eenmaal op de grond lag, heb ik geprobeerd om je op een stoel te zetten, wat gelukt is. Helaas sloeg je toen een volle kan water omver die op tafel stond. Over je heen natuurlijk. Na nog een mislukte move van jouw kant besloot ik om je op bed te leggen, zonder mij erin, even voor de duidelijkheid. En omdat je helemaal doorweekt was heb ik je jurk uitgetrokken en de dekens over je heen gelegd. Zelf ben ik op de bank gaan liggen en jij, Doornroosje, was zo in dromeland. Einde verhaal.'
Gênant. Hij had haar uitgekleed. Miguel had haar jurk uitgedaan en haar in bed gelegd. Na twee mislukte moves, dronken gedrag en een kan met water over zichzelf te hebben heen gegooid. Gênant.
'Sorry?' was het enige wat Elise kon zeggen. 'Zo te horen heb ik me nogal belachelijk gedragen gisteravond.'
'Nogal ja, maar het is al goed. Ik kleed graag mooie dames uit.'
Elise pakte haar kussen en sloeg ermee in het rond. 'Niet grappig!'
Miguel hield zijn handen in de lucht en lachte. 'Vind ik wel. Maar misschien moet je toch niet zoveel wijn drinken. De volgende keer wil ik je uitkleden met toestemming.'
'Miguel! Hou op!' zei Elise, maar stiekem moest ze zelf ook wel lachen. 'Ik schaam me al kapot.'
'Niet nodig. Je bent best sexy in alleen lingerie. Helemaal mijn type. En ik had niet durven dromen die kanten bh zoveel op één dag te zien. Ik kan niet wachten tot de volgende keer. Misschien dan ik zwart kant?'
'Stop nou!'
Gelukkig had ze tenminste een mooi setje ondergoed aangetrokken, dacht Elise. Niet dat ze dit gepland had, maar toch.
'Maar schoonheid, ik moet naar mijn werk. Of moet ik je nog even helpen naar de douche?' grapte Miguel. Een kussen zijn kant op gaf het antwoord. 'Dat dacht ik al. Ik zag trouwens dat je komende week naar een bruiloft gaat? Ik kom je die dag om 9:00 uur ophalen, aangezien je me nu wel een date verschuldigd bent.'
De deur achter zich dicht trekkend verdween hij, Elise verward achter latend. Van een etentje tot een date, in minder dan 24 uur. Wat wijn allemaal wel niet kan veroorzaken.

[Melian]

Ik vind Miguel nu wel een beetje een engerd, hoor. Hij beslist zomaar even dat ze een date hebben, ze krijgt niet eens de kans om ja te zeggen, en zijn macho-commentaar mag hij wat mij betreft ook wel laten zitten. Wat overigens geen kritiek is op het verhaal, maar gewoon mijn mening over een personage dat zo realistisch is dat hij op m'n zenuwen werkt. :P

Mijn commentaar in mijn vorige reactie blijft eigenlijk gelden, maar ik zie nu in elk geval in de bruiloft een soort van 'doel' waar je heen werkt, ik heb zo het vermoeden dat daar meer gaat gebeuren dat het verhaal verder vooruit gaat helpen? In elk geval ben ik nog steeds benieuwd en geboeid, dus dat doe je goed!

Liefs,
Melian

[-Maaike-]

Inderdaad, wat een engerd Waarom is Fay haar niet te hulp geschoten?

Vind het erg leuk dat je weer verder met je verhaal gaat Hoop binnenkort weer een stukje te lezen.

Ga zo door