Geprinte gedachten

[BrILjanTje]

Hebben jullie weleens dat een idee voor een verhaal compleet uit de hand loopt. Het verhaal dat eruit rolt gaat een compleet andere richting op dan je eerste intentie? Dit is zo'n verhaal. Het is veel dramatischer geworden dan het idee is eerste instantie was. maar als een verhaal zijn eigen weg inslaat heb je als schrijver geen andere keuze dan voor de wil van het verhaal te zwichten...

Geprinte gedachten

“Ach en wee! Weer een veels te hartstochtelijke liefdesbrief veels te vroeg geschreven. Hij weet ook elke keer veelbelovende beginnende relaties de grond in te boren. Hier gaat hij nog tranen om laten.”

“Oh nee! Opnieuw een te venijnige klachtenbrief. Die liefdesbrief viel inderdaad in verkeerde aarde. Hij moet echt leren zijn frustraties niet op andere mensen los te laten.”

“Heb genade! Nog een hoofdstuk van dat tenenkrommend slechte boek dat hij probeert te schrijven. Kan hij niet inzien dat niemand geïnteresseerd is in een boek met zo veel allegorieën en metaforen?”

“Och, gut! Is de poes Sir Andrew III, de poes, alweer verdwenen? Allemaal opsporing posters. Het is natuurlijk zomer en dan vergeet meneer nog weleens op tijd alle ramen dicht te doen. Ik hoop dat ze weer gevonden wordt. Ze slaapt graag bovenop mij als ik opgewarmd ben door het vele werken. Heerlijk gezellig vind ik dat.”

De hoeveelheid opsporingsposters die hij maakt zijn nog niets vergeleken met de hoeveelheid protestpamfletten die hij in zijn jonge jaren afdrukte. Meneer was toen nog echt een jongeling met idealen. Dat waren nog eens tijden. Nachtenlang was ik tot diep in de nacht als een malle bezig zijn materialen voor het protest van de volgende dag te printen. Helaas zijn die idealen nu ingezakt. Hij durft ze in ieder geval niet meer te uiten. Nu is degene met idealen in dit huis zijn zoon. Maar als hij niet oppast, zal de zoon niet lang meer in dit huis wonen. Veel te vaak print ik kwade brieven vol onbegrip naar zijn zoon.

Zoals je inmiddels wel gemerkt zal hebt ben ik een printer van de oude garde. Dat betekend dat ik goed en degelijk materiaal ben en al ruim twintig jaar mee ga. Het enige wat ik vraag is af en toe wat nieuwe inkt en een verbintenis met het stroomnetwerk.

Doordat ik al meer dan twintig jaar perfect functioneer zou je mij zelfs de beste vriend van meneer kunnen noemen. Helaas wel een vriend waar je niets aan hebt, ik kan immers niets terugzeggen, maar een vriend desalniettemin.

Bijna zijn hele leven heb ik meegemaakt. Van zijn eerste jaar als bange student tot in zijn activistenjaren. Langzamerhand werd hij idealistischer en idealistischer.
Zijn eerste liefdes heb ik meegemaakt in de vorm van liefdesbrieven, de uiteindelijke cruciale harstuitstorting, huwelijks uitnodigingen en uitnodigingen voor vele feestjes daarna. Helaas werden die feestjes steeds minder en de man steeds meer karakterlozer en bang. Hij werd bang van de wereld en kon die irreële angsten die ons allemaal wel eens plagen niet meer onderdrukken. Angsten als accepteren ‘ze’ mij wel? Vinden ‘ze’ mij wel normaal? Kan ik op ‘ze’ vertrouwen? Hij stelde zichzelf al die vragen zonder een duidelijk beeld bij die ‘ze’ te hebben en zonder te weten hoeveel hun mening eigenlijk van belang is.

Uiteindelijk kwam de advocaat, de echtscheiding en veel te gemene brieven naar zijn vrouw vol valse beschuldigingen, waardoor zij, na wat een relatief vriendschappelijke echtscheiding leek, nooit meer met hem wil praten. De contacten met zijn zoon, die net na de echtscheiding nog zeer goed waren, werden ook minder en minder. Ze begrepen elkaar niet meer.

Tegenwoordig slaat steeds vaker de wanhoop toe. De vraag of hij zijn leven verpest heeft blijft zich maar aan hem opdringen. Daarom schrijft hij domme brieven en teksten aan zijn zoon, die op deze manier steeds meer van hem vervreemd, en aan potentiële nieuwe liefdes die hij op deze manier permanent de grond in boort. Hij blijft schrijven in een wanhopige poging terug te keren naar het leven dat hij vroeger kende. Het leven waar angsten niet zo prominent aanwezig waren. Maar al zijn geschrijf heeft alleen maar als gevolg dat hij nog eenzamer en wanhopiger wordt.

Is dat nou volwassenheid?