Tropische Kust

[wey]

Heey.
Dit is mijn tweede verhaal.
Tips, kritiek en meningen zijn van altijd welkom!
Enjoy!
(1)
Proloog
Het was zomervakantie en net zoals in de vele andere verhalen begon deze ook op een saaie zaterdagmiddag. Over twee weken zou de school weer beginnen. De meeste mensen waren nu nog op vakantie en het was opeens heel stil op de social media. Zo stil dat we ons zo erg verveelden dat we besloten om maar eens wat online gezelschap op te zoeken. We kwamen allebei terecht op dezelfde website. De website was ontworpen om mensen over de hele wereld contact met elkaar te laten maken. Chatroulette, om precies te zijn. Al werd deze website veel gebruikt door mannen die hun seksuele behoeftes graag kwijt wilden maar geen succes konden vinden in hun eigen omgeving. Om de vijf willekeurige mensen was er een keer iemand die niet uit was op cyberseks, maar dan moest je maar het geluk hebben dat diegene ook een beetje van jouw leeftijdscatogerie is en je kijkt natuurlijk altijd naar de sekse. Als meisje van zestien heb je namelijk geen zin om met een man van vijftig te praten of als een jongen van zeventien heb je niets te zoeken met een elf jarig meisje aan de andere kant van de wereld. Dus dan verbreek je de verbinding met die persoon en krijg je weer een nieuw willekeurig persoon om mee te chatten. Het was dan ook puur toeval dat onze wegen elkaar op die website kruisden.
De chat waar het allemaal mee begon... Het begon zoals bijna alle chats beginnen. Je vraagt naar de standaard dingen zoals “Hoe heet je?” en “Hoe oud ben je?” Het eerste, en gelijk misschien ook wel erg belangrijk punt, was dat we allebei uit hetzelfde land kwamen. Het kleine, regenachtige Nederland waar we ons allebei ontzettend aan ergerden. Ook hadden we ongeveer dezelfde leeftijd, dus dat kwam mooi uit. Nadat we dit te weten waren gekomen, hadden we een uur lang gepraat over onze interesses en we bleken verrassend veel gemeen te hebben. We waren bijvoorbeeld allebei dol op dieren, we deden beide VWO en ze leken allebei een passie te hebben voor het maken van muziek, lezen en feesten.
Het allerbelangrijkste was, dat we een klik hadden. We hadden natuurlijk ook vele verschillen, maar dat waren dingen waar we wel uren gezellig over konden discuseren. En dat allemaal door puur toeval!We hielden contact door elkaar toe te voegen op Facebook en praatten daar met elkaar alsof we elkaar al jaren kenden. Schaamte en onzekerheid kenden we totaal niet. We vroegen elkaar wat we wilden en we zeiden wat er op dat moment in ons naar binnenschoot. Een vriendschap die je wel zeker bijzonder kon noemen.

[arendaaa]

Leuk, ben benieuwd wat er gaat gebeuren! ;p

[xILY.]

Ik ben ook benieuwd waar je heengaat met dit verhaal! Je hebt in het begin van je post wat links naar andere sites staan, volgens mij mag dat niet op het forum

Het enige dat me opviel, was dit:

We hadden natuurlijk ook vele verschillen, maar dat waren dingen waar we wel uren gezellig over konden discuseren. En dat allemaal door puur toeval!

dicuseren moet discussiëren worden (:

Verder geen foutjes ontdekt en zoals ik al zei, ik ben benieuwd welke kant dit verhaal op gaat!
Keep going!

[Plushie]

Mooie proloog ;P Het leest zeer vlot, maar je wekt er niet meteen mijn nieuwsgierigheid mee op. (Niet dat dat nodig is, maar ikzelf heb soms dat extra zetje nodig om te blijven lezen;D) Desondanks dat wil ik toch het vervolg lezen, om te zien door welke verhaallijn je ze gaat slepen.

Wat ik momenteel ook nog wat jammer vind is dat het echt heel toevallig is. Ze lijken te hard op elkaar, waardoor het wat onrealistisch lijkt. (Kan ook aan mij liggen en ligt dat aan het feit dat ik niet de grootste romantische-boeken fan ben xD) Of dat kan natuurlijk ook nog veranderen ;P

Voor de rest hoop ik snel een nieuw hoofdstuk te zien ;D Blijf dus vooral verder schrijven

xx, Plushie

[wey]

Bedankt voor jullie advies!
Ik zal de linkjes eruit halen.

Het is inderdaad erg toevallig, maar het punt is dat de proloog waargebeurd is. D
Daarom heb ik er ook en verhaal van gemaakt.

Het begin is misschien nog niet erg interessant, maar het verhaal moet nog even op gang komen.

(2)
Hoofdstuk 1: Fantasievolle ideeën
Het was laat in de middag en ik sloeg mijn boeken dicht. Een diepe zucht verliet mijn mond. Deze dag was echt vreselijk geweest en ik wilde het graag even kwijt. Ik had het er wel met een paar van mijn goede vrienden over gehad, maar die zagen het toch anders. Jongens hoorde niet alleen maar door één meisje geobserdeerd te zijn. Tenminste, de jongens waar ik mee om ging. Ik vroeg me soms af of zij überhaupt wel eens verliefd waren geweest.
Ik startte mijn computer op en gelijk ging Facebook aan. Al snel zag ik de vijf letterige naam staan waar ik op drukte.

Michael: Hee! Heb je even?
Kathy: Heey! Ja, hoor.
Michael: Oké nou, ik heb je wel eens verteld over Cassy toch?
Kathy: Ja. Je crush, toch?
Michael: Ja. Nou, ik heb vandaag met haar afgesproken en haar verteld hoe ik over haar dacht, zeg maar.

Ik dacht terug aan dat moment en beet hard op mijn lip. Wat had ik op dat moment graag door de grond willen zakken. Weg van daar, weg van de vernedering. Ik hoopte dat Kathy me kon opvrolijken en me even alles liet vergeten. Dat deed ze namelijk wel vaker als ik me rot voelde. We kenden elkaar al bijna een half jaar, maar het voelde alsof het veel langer was.

Kathy: Echt waar?! En... wat zei ze?
Michael: Ze heeft me gefriendzoned.
Kathy: Ah damn. Wat kut, zeg!
Michael: Hmhm.
Kathy: Ze is het niet waard. Echt niet.
Michael: Ik haat het hier.
Kathy: Ja, ik begrijp wat je bedoelt. Ik ook, hoor. Weet je, soms wil ik het liefst gewoon naar een onbewoond eiland ver hier vandaag. Leven zonder stress en zorgen.
Michael: Kan je doen...
Kathy: Dat overleef ik toch niet, en het lijkt me niet leuk om de rest van mijn leven helemaal alleen te zijn.
Michael: Natuurlijk overleef je dat wel, dat is niet zo moeilijk zolang je ergens naar toe gaat met een tropisch klimaat. En je kunt altijd iemand meenemen.
Kathy: Hm, ik zou het echt geweldig vinden. Maar niemand is zo gek als om samen met mij ook daadwerkelijk weg te gaan. Voor de rest van je leven. Ik zou het zo doen.
Michael: Ik ga wel mee...

Het was een onrealistisch idee, maar het leek me te gek. Een rustig leven op een prachtig strand met daarachter een tropisch bos vol met sinasappels en bananen. Kijken naar de zon die onderging terwijl je je handen warmde bij een kampvuur. Wie wilt dat nou niet? Maar ik kon me niet echt voorstellen dat ik het ook daadwerkelijk zou doen. Dit soort dingen deed ik niet. Ik deed wat er van me verwacht werd.

[arendaaa]

Leeuk(: Ben benieuwd hoe het verder gaat! ;p

[Sebas]

Ah, een eerste hoofdstuk..

Over de Proloog. Zeker door de woordkeuze vind ik het niet een proloog. Ik ben gek op romantisch verhalen, maar je verteld eigenlijk al te veel om het spannend te houden.

Normaal begin je je hoofdstuk niet na de eerste alinea al met een chat bericht, maar het maakt het wel wat mistreus. Ik heb nu geen idee meer waar het heen gaat, waardoor ik geneigd ben om een volgend deel te lezen. Verder leest het prettig weg.

Dus ik zou zeggen, schrijf snel door

[wey]

Ik wilde eerlijk gezegd ook niet met een chat beginnen, maar er zat niets anders op. Het verhaal begint er wel, dus ja.
Bedankt voor de tip!

(3)

Kathy: Ik zit nu serieus te denken om weg van hier te gaan. Alles achterlaten en opnieuw beginnen.
Michael: Ik ook. Weet je, kom anders even op Skype. Praat wat gemakkelijker.
Kathy: Oké.

Ik startte Skype op en belde Kathy. Ze nam gelijk op en haar brede glimlach, kastanjebruine ogen en krullende, donkerbruine haar verscheen op het beeldscherm. Haar donkere huid werd verlicht door haar laptop en je kon nog net haar turquoise topje zien. Turquoise, dat was haar lievelingskleur. Of nog beter gezegd, de kleur waar ze door geobserdeerd was.
‘Hé,’ zei ik met een glimlach. Ik haalde mijn handen een keer door mijn haren en veegde het zo goed mogelijk in model.
‘Hé,’ antwoordde ze. Ik hoorde haar zachtjes zuchtte. ‘Ik zou het eigenlijk wel willen. Ik bedoel, wat houd me eigenlijk tegen?’ Ze had gelijk. Wat hield ons tegen?
‘We zouden het kunnen proberen,’ zei ik. Het verbaasde me dat dit uit mijn mond kwam. Ik was toch altijd degene die veel te nuchter was? En Kathy had altijd een rijke fantasie.
‘Dat kan, ja,’ zei ze. Ik zag dat ze twijfelde, maar ze was niet de enige.
‘Het zou wel romantisch zijn. Op het strand aan een kampvuur terwijl de zon ondergaat,’ zei ik. Ik keek bedenkelijk voor me uit.
Ik zag haar glimlachen. ‘Jij toch altijd, mr. Romantic,’ zei ze. Ik moest ook even lachen. Ze kende me best goed. Het was dan ook waar wat ze zei. Ik was best veel bezig met romantiek.
‘Oké, we proberen het,’ zei ze.

Zo gezegd, zo gedaan. We telde al ons geld en boekten het eerste en het beste ticket naar Brazilie. Ja, dat was de plek die we uitzochten. Daar was het warm, het lag aan de kust en het belangrijkste was dat het ver weg van hier lag. Het leek ons niet handig om naar een eiland te gaan. Bovendien, hoe kwam je in hemelsnaam aan een onbewoond eiland? We spraken de dag dat we zouden vertrekken op het station in Amsterdam af.
De dag was aangebroken. Het kon zo de laatste die ik ooit in Nederland zo doorbrengen. Ik had urenlang aan een brief gewerkt die ik thuis zou gaan achterlaten. Mijn koffer was ingepakt en ik had zo er zoveel mogelijk in geprobeerd te stoppen. Alles kon van pas komen op een onbewoonde plek als die. Ik ritste de koffer dicht nadat ik nog een extra blik had geworpen op de zakjes met daarin een groen prutje die ik er goed in had verstopt.
Ik nam de bus naar het treinstation in de grote stad waar ik dichtbij woonde. Vanaf daar reisde ik naar Amsterdam. Ik kwam – zoals ik al eerder wist – eerder aan dan zij en wachtte op haar bij de plek waar we hadden afgesproken. Ze zou hier ongeveer over een kwartier aankomen. Ik was best zenuwachtig. Niemand wist natuurlijk dat ik hier was. Alleen Kathy, natuurlijk. Mijn vrienden zouden vast denken dat ik gek was. Misschien zouden ze me ook wel aanmoedigen als ze wisten dat ik ging met een meisje als Kathy. Het was toch gek om iedereen zo achter te laten. Dit kon ik gewoon zien als een vakantie, toch? Al wist ik niet hoe lang ik weg zou blijven. Misschien was ik morgen al wel weer terug. Het lag er echt aan hoe lang we het er vol hielden.

[anne2663]

weer leuk, net als je vorige verhaal ;D
er staan een paar foutjes in, maar ik ben ze alweer kwijt, dus het zal wel niet zo ernstig geweest zijn
maar goed, ik lees dus weer mee (:

[Sebas]

Ik ben benieuwd wat dat groene prutje is.
En natuurlijk de beschrijving als ze aan komt lopen. Hoe ziet ze er uit, en hoe denkt Kathy over hem..

[wey]

(4)
Hoofdstuk 2: Ontmoeten en opstijgen
Met mijn voeten tikte ik op de grond. Ik keek naar buiten en zag dat de trein langzaam vaart minderde. Met de seconde werd ik zenuwachtiger. Ik zou zometeen de jongen ontmoeten waarmee ik misschien de rest van mijn leven mee ging doorbrengen.
Het was moeilijk geweest om weg te gaan. Mijn zusjes en mijn ouders zouden dit idee niet waarderen. Ik wist zeker dat als ik weer terugkwam, dat ze hevig uit hun dak gingen. Mijn vriendinnen in school zouden me voor gek verklaren, niet anders dan normaal dus. Het zou in elk geval allemaal anders zijn vanaf vandaag.
Het briefje dat ik had achtergelaten had ik kort en krachtig gehouden. Ik had er maar niet in vermeld waar ik heen ging, want dan zouden me ze gaan zoeken.
Ik kauwde op de binnenkant van mijn wang en streek mijn witte zomerjurkje recht. Het was misschien nog mei, maar met een panty eronder was het de ideale outfit om naar een warm land als Brazilië te reizen. Tegenover me zat een man naar me te staren alsof ik zijn prooi was. Ik werd er alleen nog maar nerveuzer van. Hij had een groot, rond hoofd met allemaal rimpels. Ik schatte hem zo’n zestig jaar oud. Hij droeg een goedkoop pak met een stropdas en hij had een versleten, leren koffer op zijn schoot. Ik stond op en liep de trein uit. De blik van de man brandde in mijn rug. Nou ja, iets daar onder dan.
Ik kwam aan op de plek waar Michael en ik hadden afgesproken. Mijn blik scande de omgeving af en in een vlugge blik zag ik een lange jongen staan. Gelijk keek ik weer terug en keek recht in de ogen van de jongen. Hij moest Michael wel zijn. Ik had gelijk het gevoel alsof mijn maag omdraaide. Dit was een raar moment. Iemand voor het eerst echt zien, terwijl je alles al van elkaar weet. Ik praate al niet zo gemakkelijk met jongens. Langzaam liep ik op hem af en glimlachte ik verlegen.
‘Hé,’ zei ik toen ik dichterbij kwam. Hij was de jongen waar ik de komende tijd mee opgescheept zat. Niet dat ik dat erg vond. Hij zag er goed uit en hij was ook nog eens super aardig tegen me.
‘Hé,’ zei hij met een lieve glimlach. Toen ik bij hem was zette ik mijn koffer neer en sloeg mijn armen verwelkomend open. Ik drukte mijn lichaam tegen dat van hem en omhelsde hem. Dat had ik eigenlijk al een hele tijd willen doen. Op de momenten dat hij dat nodig had gehad. Alleen kon ik niet veel op tweehonderd kilometer afstand. Hij beantwoordde mijn omhelsing en even later verslapte ik mijn greep.
‘Ben je er klaar voor?’ vroeg hij. Ik keek hem aan en glimlachte.
‘Zeker weten, jij ook?’ Hij knikte. Dit ging al beter dan ik me ooit voor kon stellen. ‘Laten we maar gaan dan,’ zei ik en ik pakte mijn koffer weer op. Hij volgde mijn voorbeeld en we liepen het station uit.
‘Je hebt wel veel mee,’ zei hij grijnzend. Ik lachte kort en wierp een vlugge blik op mijn enorme koffer. Hij had slechts een kleine bij zich. Nou ja, klein vergeleken met die van mij.
‘Klopt, en daar ga je me straks heel erg dankbaar voor zijn. Let maar op,’ zei ik, waardoor hij even moest lachen. Ik was blij dat dit goed ging. Het was nog wel een beetje ongemakkelijk, maar dat zou vast snel over gaan.
‘We zullen zien,’ zei hij. Zijn stem was best laag en heel sexy. Hij kwam heel rustig over en op zijn smalle lippen stond een lieve glimlach die me gerust stelde. Ik snapte niet hoe Cassy een jongen als deze kon afwijzen. Hij had lieve, grote ogen met allerlei verschillende heldere kleuren erin. Zijn stijle, blonde haren bedekten nog net zijn oren. Hij droeg een wit T-shirt met een lichte jeans waaraan zwarte brettels verbonden zat.

[Sebas]

‘Hé,’ zei ik toen ik dichterbij kwam. Hij was de jongen waar ik de komende tijd mee opgescheept zat. Niet dat ik dat erg vond. Hij zag er goed uit en hij was ook nog eens super aardig tegen me. Verder was hij ook nog eens ontzettend slim.

Ik probeer mij altijd in te leven in het verhaal. Je komt die trein uit, kijkt om je heen en dan zie je hem staan. Hij ziet er goed uit.. Maar dan zou voor mij de combinatie met hij is nog slim ook niet helemaal passen. Vond het een wat raar geformuleerde zin. Ondanks dat ze hem kent van de gesprekken en hij toen heel lief tegen der deed.

Wat is nog mis is de beschrijving van die volle stations hal, de dingen die ze daar zou zien. De beschrijving van die lange jongen. Is hij zoals ze altijd gedacht had, of nog knapper. Het totaalplaatje.

Verder vind ik je verhaal lekker weglezen en kan niet wachten op het volgende stuk

[wey]

Ja, dat is waar. Bedankt voor de tip!

[arendaaa]

Leuk! Net als Sebas mis ik wel een beetje de beschrijving.
Ik zag een klein dingetje:

Nou ja, klein vergeleken met dat van mij.

Het is die van mij, omdat het 'de koffer' is, dus dan is het verwijswoord (volgens mij heet dat zo) 'die'.

Ziet er verder leuk uit!

[NeleVanHol]

Leuk verhaal!
Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren
Snel verder!

[wey]

Dank jullie!

(5)
We zaten in de juiste passagiersstoel en keken elkaar aan. Ik kon alleen maar denken aan thuis. Zouden ze mijn brief al gevonden hebben? Waarschijnlijk wel. Het was namelijk al acht uur ’s ochtends en mijn vader en zusjes waren meestal vroeg wakker op zaterdag. Ze zouden nu al vast in paniek zijn en de polite proberen te bellen, maar die zou hen niet helpen zoeken. Ik was zelf weggelopen. Misschien hadden ze het briefje ook wel over het hoofd gezien en gooide mijn moeder het in de loop van de middag bij het oud papier zonder er echt naar te kijken. Dan zou de politie wel naar me gaan zoeken. Maar voor dat ze ook maar een kans kregen om me hier te vinden was ik al lang in Brazilië aangekomen.
‘Ze moeten het maar accepteren,’ zei hij alsof hij mijn gedachten las. ‘Het biedt ons nieuwe kansen en we kunnen altijd weer terug gaan.’ Ik glimlachte voorzichtig. Hij had gelijk. Ik moest er gewoon niet zo moeilijk over denken. Zijn blik ging naar mijn hand die op de leuning van de stoel stillag. Hij legde zijn hand er op en pakte hem voorzichtig vast. Het voelde zo vertrouwd. Ik voelde dat hij me een zacht, geruststellend kneepje gaf.
Wat me opviel was zijn Brabants accent. Ikzelf sprak standaard Nederlands, aleen dan met een “r” die vooral vaak voorkwam in de omgeving van het Gooi. Volgens Michael had ik ook een keiharde “g”, maar dat viel volgens mij best mee.

Het vliegtuig steeg op en het drong nu pas echt goed tot me door dat ik op dit moment alles achterliet. Er was geen weg terug meer. Ik zou nu naar Brazilië gaan en wat er ook gebeurde, het zou nooit meer hetzelfde zijn.
Ik staarde naar onze handen die elkaar vasthielden. Het was voor mij al een hele tijd geleden dat ik voor het laatst in een vliegtuig zat, dus ik vond het allemaal wel spannend. Michael leek daarintegen heel kalm te zijn. Hij vertelde me dat hij niet heel lang geleden naar Rome is gegaan met het vliegtuig. Ook is hij twee jaar geleden naar Barcelona gegaan.
De hele reis hield Michael mijn hand vast. Dat leek zo tenminste. Ik was even ingedut, maar toen ik weer wakker werd had ik mijn hoofd op zijn schouder gelegd en had hij zijn hoofd tegen het mijne gelegd. Onze handen hielden elkaar nog altijd vast, alleen was de greep wat verzwakt.
‘Volgens mij gaan we landen,’ zei hij terwijl hij uit het raam keek. Niet veel later werd dat bevestig. Er werd ons gevraagd om de gordel om te doen en al gauw raakten de wielen onder het vliegtuig de Braziliaanse grond.

[wey]

(6)
Hoofdstuk 3: Hotelkamer en Champagne
We liepen het vliegveld uit en ik bekeek de eerste straten van Rio de Janeiro die we aantroffen. Ook al was de zon inmiddels ondergegaan, toch was het warm. Kathy had inmiddels haar legging uitgedaaan en droeg nu een zomerjurkje. Ik droeg zelfs nog een lange broek.
Het vliegveld bevond zich aan het randje van het centrum. Het was dus ook niet heel moeilijk om een slaapplek te vinden. We deelden een kamer, anders was het te duur. Ik vond dat natuurlijk niet zo erg. Ik was en bleef een jongen.
We sleepten onze bagage naar de juiste kamer en keken rond. Het was niet erg groot, maar het zag er heel knus uit. De muren waren beige en het licht van de lampen die op de twee nachtkastjes stonden deden slecht hun werk. Meerendeels van de kamer werd in beslag genomen door een groot tweepersoonsbed waar gemakkelijk vier mensen in konden slapen. Verder stond er een lage, eikenhouten kast in een hoek waarop een fles champagne stond. Er hing een lichte wierrook geur, die – vond ik – hier helemaal op zijn plek hoorde. Slecht was het hier niet; had erger gekund.

Kathy liep enthousiast de kamer in en keek in alle hoeken en gaatjes. Ik zette mijn koffer netjes in een hoekje en nam de omgeving in me op. Nadat Kathy alles gezien leek te hebben, liep ik de badkamer in. Ook deze was klein en niet heel luxe, maar leek het schoon te zijn.
Ik kwam de slaapkamer weer binnen en ging op het puntje van het bed zitten. Kathy had zich languit op het bed gevestigd en keek op. Ze draaide zich zo dat ze me kon aankijken terwijl ze bleef liggen. ‘Wat doen we nu?’ vroeg ze. ‘Ik bedoel we zijn hier nu wel mooi, maar de reis is nog niet voorbij.’ Ze had gelijk. We moesten nog steeds naar de perfecte plek die we nog niet eens hadden uitgezocht. Het was nu wel zo’n beetje tijd om te beslissen wat we nu gingen doen. Ik knikte even en stond weer op. Uit mijn koffer pakte ik een kaart van Brazilië. Toen ik weer op het bed zat, vouwde ik de kaart open. Dan konden we mooi zien waar we heen wilden. We overlegden en besloten uiteindelijk om langs de kust naar het Noorden te trekken met een varend voorwerp. In de buurt lagen nog wat steden aan de kust waar we eventueel langskwamen. We zouden vanzelf een plek tegen komen die geschikt was. Morgen zouden we opzoek gaan naar iets waar we ons mee konden verplaatsen in het water. Wat dat precies zou worden, zouden we dan wel zien.

[arendaaa]

Leuk weer! (:

Paar dingetjes:

Er hing een lichte wierrook geur, wat – vond ik – hier helemaal op zijn plek hoorde.

wat = die (:
Sowieso begint zo'n woord (naam kwijt) altijd met een 'd'. Het is DE deur --> die.

Ik zette mijn koffer netjes in een hoekje en scande de omgeving in me op.

Scande de omgeving in me op?
Volgens mij is het of: de omgeving scannen of: de omgeving in me opnemen.

[wey]

Bedankt!
Ik zal het veranderen.

[wey]

(7)
Nadat we een voorlopig plan hadden gemaakt, maakten ik de fles champagne open op het balkon. Ik schonk twee champagneglazen vol.
‘Op een gelukkig, stressloos leven,’ zei ik terwijl ik mijn glas hief. Kathy volgde mijn voorbeeld en herhaalde mijn woorden. Ik nam een klein slokje. Eigenlijk was ik niet echt dol op champagne, maar we hadden nu iets te vieren. Ik keek naar het uitzicht dat we vanaf hier hadden. We konden een flink deel van de stad zien. Rio was totaal niet wat ik gewend was. Ik woonde in een dorp - niet dat ik niet gewend was aan een stad, maar het was het feit dat de cultuur, de bevolking en het klimaat heel anders was dan in Nederland. Het was hier vrolijk en kleurrijk. De muziek die de straatmuzikanten maakten was nog altijd swingend en iedereen leek te genieten van het leven. Ik was nu al helemaal dol op deze plek, al was dit niet de plek waar we zouden blijven. De reis was nog niet voorbij, dit was gewoon een tussenstop.
‘Wat is de belangrijkste reden dat jij weg wilde?’ vroeg Kathy terwijl ze van de champagne nipte. Ik dacht mijn antwoord even uit. Redenen waren er zoveel, maar wat was de belangrijkste?
‘Cassy,’ antwoordde ik uiteindelijk kort. Ik klemde mijn kaken elkaar en slikte de brok in mijn keel weg. ‘Ik voelde echt wat voor haar, zeg maar.’ Dat was misschien zelfs nog wel te zacht uitgedrukt. Ik hield van haar, ook al was dat niet wederzijds. Ik keek voor me uit. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Kathy langzaam knikken als teken dat ze me begreep.
‘Hield je van haar?’ vroeg ze. Ik keek haar weer aan en keek recht in de ogen die me vragend aankeken. Kort knikte ik. Een korte stilte heersde en we keken elkaar aan. Meestal liep zoiets uit om een kus. Een jongen en een meisje, samen op het balkon met uitzicht dat je meestal alleen in films zag. Alleen het feit dat ik zojuist bekend had dat ik van Cassy hield, verpestte het. Dat leek me tenminste de reden waarom ze na een paar seconde weer wegkeek.
‘Heb jij ooit van iemand gehouden?’ vroeg ik terwijl ik nog steeds naar haar keek. Ze schudde haar hoofd en grinnikte kort.
‘Ik ben een groentje, weet je nog,’ zei ze zonder me aan te kijken. Ik kon niet begrijpen hoe ze zo onervaren kon zijn. Ze was aardig en spontaan. Haar uiterlijk werkte niet tegen en zover ik wist was ze niet zo kritisch dat ze iedereen afwees. Misschien had ze ook wel een hele verlegen kant. Zoals ze nu deed bijvoorbeeld. Op dit moment was ze best verlegen.
‘Dan kun je nog wel van iemand gehouden hebben,’ zei ik. Ze haalde haar schouders op.
‘Niet op de manier die jij bedoelt,’ zei ik. ‘Wel van mijn familie en vrienden, maar dat is op een andere manier.’ Eindelijk vond ik oogcontact. Ze glimlachte kort. Er viel een stilte waarin we af en toe een slokje namen.
‘Waarom wilde jij weg?’ vroeg ik aan Kathy, waarbij ik eindelijk de stilte verbrak. Ze slaakte een zucht en haalde haar schouders op.
‘Ik kan er gewoon niet tegen dat iedereen zoveel verwachtingen van me heeft. Dat ik mijn huiswerk maak en elke dag op school verschijn. Dat ik mijn VWO-diploma haal en ga studeren, dat ik met iemand trouw die perfect voor me is en dat ik kinderen krijg. Uiteindelijk sterf als oud omaatje in een bejaardentehuis. Ik wil niet zo’n leven leiden,’zei ze langzaam. Het zette me aan het denken. Ik ging er altijd wel vanuit dat ik zou trouwen en kinderen zou krijgen. Dat hoorde toch gewoon bij het leven?
‘Waarom wil je dat niet dan?’ vroeg ik. Ze keek naar de lucht die zwart was geworden en vol stond met sterren.
‘Ik... ik denk dat ik – net als iedereen – anders wil zijn dan de rest,’ zei ik. ‘Maar eigenlijk ben ik gewoon hetzelfde.’ Ze keek me aan. ‘Is dat logisch?’ Ik glimlachte en knikte.
‘Ik begrijp wat je bedoeld, maar je bent anders. Weinig mensen kiezen ervoor om op deze leeftijd te doen wat wij nu doen,’ zei ik. Ze keek me bedenkelijk aan.
‘Dat is waar,’ zei ze. Ze stond op. ‘Het wordt al laat. En ik heb de badkamer eerst!’ Ze draaide zich met een glimlach om en liep weg. Ik grinnikte even en bleef achter.

[arendaaa]

Leuk weer(: Ben echt benieuwd wat ze allemaal gaan uitvoeren (aa).

'k Zag een klein dingetje in de gauwigheid:

Ze stond op. ‘Het word al laat. En ik heb de badkamer eerst!’

Het wordT. (:

[wey]

Thanks!
Het leek me wel leuk om een muziekje op de achtergrond te doen. Dit hoeft niet per se. Ik snap dat het voor sommige niet echt fijn leest.

(6)
Hoofdstuk 4: Bestemming Bereikt
Achtergrondmuziek
Het water vloog langs mijn oren en ik hield me stevig aan Michael vast. We hadden een tweedehands waterscooter gekocht en voeren nu langs de Braziliaanse kust opzoek naar een mooi plekje om misschien de rest van ons leven te blijven wonen. De zon scheen fel en ondanks dat we een zonnebril droegen, kon ik als nog mijn ogen niet helemaal openen. De bagage was met touwen en heel veel ducktape vastgezet aan de achterkant van de scooter. We waren vast een gekke verschijning, maar er waren toch weinig mensen die het zagen. Af en toe wees ik of Michael naar een bepaalde plek, maar we zagen al gauw een reden om niet voor die plek te kiezen. Kritisch waren we wel, maar dat mocht ook wel.
Uren gingen voorbij. In het begin klemde ik me helemaal aan hem vast, maar naarmate de tijd verstreek voelde ik me steeds meer op mijn gemak. Michael voer al steeds beter. Misschien kon hij zich ook niet zo goed concentreren door mij. Ik zat bovendien in bikini tegen hem aan geplakt. Veiligheid ging voor alles, vond ik. Al vond ik deze houding totaal niet erg. Zo kon ik goed zijn buikspieren voelen. Het bleef gek dat voetballers ook een gespierd bovenlijf hadden.
Ik genoot van dit moment. De snelheid, de wind die mijn losse haren deed wapperen, het zonlicht dat door het water werkaatst werd en het water deed glinsteren. Het was gewoon perfect.

Stop muziek.

Na een lange rit waren we gestopt en besloten we ons klaar te maken voor vannacht. We zaten in het zand en aten vruchten die we zojuist geplukt en verzameld hadden. Ik had honger als een paard en propte me vol. We hadden wel eten meegenomen, maar we hadden al aardig wat opgegeten en we wilden zo veel mogelijk bewaren. De zon was al ondergegaan en de sterren versierden de zwarte hemel.
‘Driekwart maan,’ dacht ik hardop terwijl ik naar de grote bol in de lucht keek die maar voor driekwart verlicht was. ‘Het lijkt me zo gaaf om de stand van de maan te nemen als datum. Bijvoorbeeld, “Meneer, weet u heel toevallig de datum?” “Driekwart maan, jongedame.” Net zoals de oude Egyptenaren.’ Ik zag Michael grinnikten.
‘Wat?’ vroeg ik terwijl ik mijn hoofd een beetje schuin hield. Hij schudde zijn hoofd en er stond een grijns op zijn gezicht.
‘Je bent gek, weet je dat?’ vroeg hij. ‘Prettig gestoord.’ Ik trok mijn wenkbrauwen op alsof dat de eerste keer was dat ik dat hoorde.
‘Dat vat ik op als een compliment,’ grijnsde ik. Hij knikte.
‘Doe dat,’ zei hij. Onze blikken kruisten en we hielden ze vast. De eerste paar seconden was het best prettig. Ik glimlachte en hij volgde mijn voorbeeld. Het was best raar om zo onafgebroken naar elkaar te kijken. Het zou goed eens kunnen uitlopen op...
Ik kreeg niet erg lang de tijd om na te denken. Hij boog een klein beetje voorover en keek naar mijn lippen. Uit reactie keek ik weg en sloeg ik mijn ogen neer.
‘Misschien moeten we maar eens gaan slapen,’ zei ik. Vanuit mijn ooghoeken zag ik hem langzaam knikken. Ik beet hard op de binnenkant van mijn wang en stond op, wetend dat ik hier vroeg of laat toch wel weer mee geconfronteerd zou worden.

[NeleVanHol]

Leuk stukje! De muziek is inderdaad niet echt nodig maar maakt het wel een beetje een filmmoment

Ik vond wat foutjes:

Onze blikken kruisten en we hielden ze vast. De eerste paar secondeN was het best prettig.

Ik beet hard op de binnenkant van mijn wang en stond op, wetend dat ik hier vroeg of laat toch wel weer mee geconfronteerd zou worden.

Snel weer een stukje toch?

[wey]

Ik heb het verbeterd. Bedankt! (:

(7)
Ik trok de slaapzak tot mijn neus en er ging een koude rilling over mijn rug. Het was al aardig afgekoeld. Morgen zou ik zeker een vuurtje maren voor ik ging slapen. Ik slaakte een diepe zucht waarbij ik mijn borst op en neer voelde gaan. Zou hij me echt gezoend hebben als ik niet had weggekeken? Hij hield toch van Cassy? De vriendschap die wij hadden was sowieso niet als elke andere. We deden soms alsof we gewoon een stel waren. Ik wist veel van zijn diepste geheimen en andersom. We vroegen elkaar werkelijk alles wat we wilden weten. Bijvoorbeeld die ene keer dat ik vroeg of een jongen echt gemiddeld zeven keer per dag klaar kwamen. Of die ene keer dat hij vroeg of ik ooit aan een trio zou willen doen. Dat vroeg je niet zomaar aan iedereen, leek mij.
Er was één ding dat ik hem niet durfde te vragen. Namelijk of hij iets voor me voelde. Die vraag bleef maar door mijn hoofd spoken.
Een paar felle zonnestralen schenen op mijn gezicht. Ik kneep mijn ogen stijf dicht. Langzaam wendde ik aan het licht en kon ik mijn ogen weer openen. Ik keek naar de strakke, blauwe hemel en de brandende zon. Ik ging rechtop zitten keek naar de zee. De waterscooter en de bagage stonden er nog. Alles stond nog op dezelfde plek als voor ik in slaap viel, alleen Michael was verplaatst. Hij stond in het water en maakte zijn armen vochtig. Daarna maakte hij een kommetje van zijn handen en vulde die met het water. Hij gooide het water over zijn gezicht heen en wreef met zijn nog natte handen in zijn haren. Mijn blik ging automatisch over zijn lichaam. Onze blikken kruisten en hij glimlachte naar me. Ik voelde me betrapt omdat ik naar hem aan het staren was. Hopelijk had hij dat niet door. Ik wreef in mijn ogen en voelde om mijn mond of er geen opgedroogd kwijl zat. Je wist het maar nooit. Ik haalde het elastiekje dat mijn haar bij elkaar hield uit mijn haren en bond mijn haren opnieuw in een losse knot. Inmiddels was hij al aardig dichtbij en plofte hij in het zand neer waardoor het zand op zijn huid bleef plakken.
‘Ben je al lang wakker?’ vroeg ik waarop hij zijn hoofd schudde. Hij pakte een sinaasappel en begon die te pellen.
‘We gaan zo weer, he?’ vroeg hij. Hij splitste de vrucht in tweeën en gaf er één aan mij.
‘Ja, ik fris me nog even op en dan kunnen we weer,’ zei ik. Ik pakte de halve sinaasappel aan en stopte een stukje in mijn mond.
‘Hm, dank je,’ zei ik zonder mijn kaken van elkaar te halen. We aten in stilte ons ontbijt op en al gauw vertrokken we. Na nog even opfrissen gingen we weer op pad. De hele dag door voeren we langs de Braziliaanse kust. We stopten een keer in een klein stadje om de accu van de scooter op te laden en om het voedsel bij te vullen. Rond een uur of vijf in de middag viel onze blik op het soort plek dat plek die we zochten.

[wey]

(8)
Hoofstuk 5: Verkennen en Verdedigen
We voeren naar de kust en liepen het strand op. Het zand was fijn en er zaten schelpen in verspreid die nog allemaal heel waren. Na ongeveer zeven meter onvruchtbaar grond kwam een tropisch bos. Het zou me niets verbazen als deze vol zat met slangen en vogelspinnen. Dat was dan weer een nadeel. Er groeide hier wel eten aan de planten en er waren enkele rotsen aan je rechterzijde als je met je rug naar de zee toe stond. In stilte keken we naar de plek. Het was precies wat we zochten en we hadden het eindelijk gevonden. Kathy was degene die actie ondernam. Na een paar seconde kijken haalde ze de bagage van de waterscooter wat natuurlijk niet ging zonder slag of stoot. Ik hielp haar en uiteindelijk slaagde we. Kathy zocht vruchten bij elkaar, maar dat was natuurlijk niet alles waar we van konden leven. Ik ging opzoek naar hout. We hadden erg veel nodig, want behalve een kampvuur kwam een hutje ook wel goed van pas. Ik had een kapmes gekocht in Rio de Janeiro. Je kon zoiets natuurlijk niet meenemen in een vliegtuig. We hadden nog wat andere nuttige dingen gekocht, maar heel veel konden we ook niet meenemen.
Ik hakte een paar dunne boompjes en lianne en nam die mee naar het strand, wat uiteindelijk de plek was waar we zouden leven.
Toen de zon onderging verzamelde we ons bij het strand en besloten dat het wel weer genoeg voor vandaag was. We maakten van een deel van het hout dat ik verzameld had een piramide die ongeveer een halve meter hoog was en ik stak het aan met een aansteker.
‘Rook je?’ vroeg ze. Die vraag was wel op z’n plaats. Ik droeg bovendien een aansteker. Langzaam schudde ik mijn hoofd en keek haar aan. Ik vertelde haar maar nog niet dat ik blowde. Dat zei ik haar wel ik zeker wist dat ze me echt vertrouwde. Ik zag dat Kathy wat vruchten uitzocht en mij voorhield.
‘Kies maar,’ zei ze met een glimlach en ze keek me lief aan. Ik koos voor een granaatappel.
‘Dank je,’ zei ik en ik begon ervan te eten. Zij nam een sinaasappel en staarde naar het vuurtje. Ik keek naar de zon die onderging en ik keek naar het prachtige beeld. Als het zo door ging, dan zou ik voorlopig nog niet terug gaan naar Nederland. Ik geloofde dat ik hier best de rest van mijn leven kon doorbrengen. In stilte aten we het op en daarna schoof ze tegen me aan. Ik sloeg langzaam een arm om haar heen en wreef haar warm. Haar huid voelde een beetje koud aan. Het was bovendien al aan het afkoelen. Het voelde fijn en vertrouwd. Ze deed me erg denken aan Cassy, ook al wist ik dat ik hen niet moest vergelijken. Ik voelde dat Kathy haar hoofd op mijn borst leggen en haar ademhaling ging steeds regelmatiger. We zaten al bijna een kwartier zo. Dat dacht ik tenminste. Inmiddels had ik een slecht besef van tijd gekregen doordat ik al een hele tijd niet op een klok had gekeken. Het maakte hier ook niets uit. Langzaam maar zeker zakte ook ik weg.

[wey]

(9)
Ik werd wakker in ongeveer dezelfde houding als ik ook in slaap was gevallen. Het enige verschil was dat ik wat meer onderuitgezakt zat en dat ik beide armen om Kathy – die nog altijd sliep – heen had geslagen. Ik keek even om me heen of er nog iets veranderd was in de omgeving. Het was licht geworden, maar meer ook niet. Kathy werd ook wakker en ze maakte zich gelijk los uit mijn greep. Ze geeuwde en strekte haar armen.
‘Ook goedemorgen,’ zei ik met een glimlach. Ik stond op en keek om me heen. ‘We hebben nog veel te doen vandaag dus laten we maar gelijk beginnen,’ zei ik. Ze wreef in haar ogen en ook zij stond op. Als eerst liepen we samen de zee in en waste ons even. Mijn haren zaten echt bagger want er zat geen gel in. Wel lekker puur natuur. Over puur natuur gesproken. Kathy droeg geen make-up. Toen ik haar ontmoette had ze zich een klein beetje opgemaakt met mascara en dat zwarte dat meiden altijd om hun ogen deden. Daar had ik ook geen enkel verstand van. Haar haren krulden best wil en dat stond haar perfect. Ze droeg een wit, los topje dat best wel laag zat en lichtblauwe shorts. Haar getinte huid glom in het water. Elke jongen op aarde zou op dit moment wel in mijn plaats willen staan, alleen was ik de moed verloren en durfde ik eerlijk gezegd geen actie meer te ondernemen. Ze leek niet echt geïnteresseerd te zijn. Toch was ze hier met mij gekomen en daarom was het best raar dat ze niets in me leek te zien. Ze merkte dat ik naar haar aan het kijken was, want ze keek me met een schuin hoofd aan. Snel keek ik weg en waste ik mijn gezicht in het helderblauwe zeewater. Ik liep het water uit en pakte één van de takken die ik gisteren gekapt had. Mijn blik ging naar het kapmes. Ik pakte hem op en begon de tak te vervormen. Kathy kwam inmiddels ook naar me toelopen en ik zag haar nadenken over wat zij kon doen. Ze pakte uit haar koffer een klein bakje en deed er zeewater in. Ze legde het op een veilige plek neer en liep ervan weg. Ik zag er het nut niet helemaal van in, maar ze zou me er vast wel mee verrassen. Ze verdween in het bos en ik concentreerde me weer op het hout bewerken. De tak kreeg een steeds scherpere punt. Het resultaat was dan ook iets wat je wel een speer kon noemen. Ik trok mijn shirt uit en liep het water in. Al die tijd liep ik rond in één van mijn zwembroeken. Ze zaten ook gewoon ontzettend lekker. Ik liep op een heel rustig tempo en keek het water in. Toen het water ongeveer halverwege mijn bovenbenen reikte, stond ik zo stil als ik kon. Na ongeveer een minuut zo staan, kwamen er vissen om me heen zwemmen. Ze droegen allemaal kleurtjes met zich mee. Ik concentreerde me op één bepaalde vis en prikte met een snelle beweging de speer in zijn richting, maar voor ik het wist was de vis alweer weg. Ik zuchtte. Dit herhaalde ik nog een paar keer, tot er opeens een luide gil vanuit het bos klonk. Ik haaste me met mijn speer in mijn handen naar de plek waar het vandaan kwam.

[wey]

(10)
‘Kathy!’ riep ik bezorgd. Al snel kwam ik bij haar en zag ik haar met grote ogen kijken naar een grote slang die haar aankijk alsof ze zijn volgende prooi was. Mijn ogen sperden zich wijd open. Het eerste wat me te binnenschoot was gelijk weer wegrennen, maar dan zou die slang ons gegarandeerd achterna komen en misschien wel aanvallen. Mijn blik ging even naar de zelfgemaakte speer. Dat was onze – en vooral Kathy’s – enige hoop. Ik richtte hem op de slang, maar er veranderde niet veel. Hij keek nu alleen mij aanvallend aan en leek Kathy vergeten te zijn. Ik klemde mijn kaken hard op elkaar en ik begon nu aardig bang te worden. De slang was ongeveer anderhalf meter lang en was gifgroen met grote zwarte vlekken. Zijn angstaanjagende blik was erg moeilijk te beschrijven, maar volgens mij zou niemand op dit moment in mijn schoenen willen staan. De slang kroop over de grond en kwam langzaam dichterbij. Ik slikte de enorme brok die in mijn keel vast was komen te zitten weg en bewoog zo min mogelijk. De speer leek geen enkel effect te hebben op de slang en hij bewoog zich rustig verder. Af en toe stak hij zijn rode, langwerpige tong uit en siste hij kort. Ik deinsde iets achteruit, maar dat leek de slang niet echt te waarderen. Hij sprong met een enorme snelheid op me af, waardoor ik schrok en uit verdediging de punt van de speer in zijn lichaam stak. Een gil verliet mijn mond en ik liet gelijk de speer los. De slang viel op de grond en bewoog alle kanten op. Hij siste luid en ging een paar seconde zo te keer. Daarna bleef hij stil liggen en kwam zijn tong nog een paar keer uit zijn mond. Pas toen hij helemaal niet meer bewoog, keek ik naar Kathy. Ze was zo ver achteruit gelopen, dat ze met haar rug tegen een boom – ongeveer vijf meter bij me vandaan – aan stond. Met ogen die volgens mij niet groter konden, keek ze naar de dode slang. Ik zag haar slikken. Langzaam liep ik haar af. Ik voelde mijn benen trillen en nog steeds was elk spiertje in mijn lichaam aangespannen. Toen ik eindelijk bij haar was keek ze me met grote ogen aan en sloeg gelijk haar armen om mijn buik. Deze reactie had ik eerlijk gezegd niet verwacht, maar ik vond het wel een prettige. Ik sloeg mijn armen om haar heen en streelde met mijn hand haar haren. Mijn hoofd legde ik op de hare, wat precies goed paste, – ik was ongeveer vijftien centimeter groter. Ik voelde haar natrillen. Of was ik het toch zelf? Wat maakte het ook uit, dit moment was fijn.

Heb ik eigenlijk nog lezers?

[DropsOfJupiter]

Ik vind het opzich best een leuk verhaal, maar toch lijkt het voor mijn gevoel niet te kloppen. Het is gewoon nogal onrealistisch dat twee tieners die elkaar nog nooit hebben ontmoet het vliegtuig nemen en dan alle wetten (leerplicht, enz) omzeilen om op een strand in Brazilie te gaan leven, en dat niemand er ook maar naar omkijkt. Maarja, er zal wel iets met je verhaal zijn, want ik kan het ook niet niet lezen, hahaha.

Ergens in je laatste post stond 'aankijk' (weet niet meer waar en ben te lui om copy/paste enzo te doen), dat moet 'aankeek' zijn. x

[NeleVanHol]

Ik lees nog steeds mee.

In je laatste stukje moet het "Langzaam liep ik OP haar af." zijn
Ik vind het wel leuk zo een beetje onrealistisch. Ik kan er helemaal bij weg dromen.
Op dit moment zit ik zelf voor 5 maanden in Guatemala dus het is voor mij wat makkelijker om me het voor te stellen. Snel weer meer!

[wey]

Het is ook een verhaal dat ik altijd heel vaak fantaseerde en ik had besloten het maar eens gaan op te schrijven. ^^

Gaaf, zeg! Ik ga vandaag op vakantie naar Nigeria. (:

[wey]

(11)

Link

Hoofdstuk 6: Zonnenschijn en regen
We waren weer naar het strand toegelopen en ik had het drama al aardig verwerkt. Ik sloeg mijn ogen neer en keek naar het water onder me. We zaten op één van de rotsen en onze voeten bungelden net boven het heldere water. Geen van ons sprak. Ik probeerde iets te bedenken waardoor ik deze stilte kon verbreken.
‘Bedankt,’ zei ik zacht, ‘voor het redden van mijn leven.’ Michael keek op en zocht mijn blik. Ik keek hem aan en beet zachtjes op mijn lip. Hij glimlachte even en knikte. Hij straalde een bepaald soort rust uit. Het voelde prettig om bij hem te zijn. Glimlachend keek ik even naar zijn lippen. Het was wel verleidelijk om de mijne er nu op te drukken. Ik had nog nooit echt gezoend. Eén keer in de kleuterklas, maar ik vond niet echt dat je dat als een serieuze kus kon zien. Ik keek Michael recht aan. Zijn glimlach was verdwenen en hij keek erg serieus. Aarzelend bracht ik mijn hoofd iets dichterbij. Hij leek mijn onzekerheid te voelen en verloste me ervan. Zacht drukte hij zijn lippen op de mijne. Ik sloot mijn ogen en legde mijn handen op de rotsen om zo mezelf te ondersteunen. Michael deed dat ook, maar dan met één hand. De andere gebruikte hij om een pluk haar achter mijn oor te vegen en daar zijn hand te laten rusten. Ik voelde me ontzettend licht, alsof ik elk moment kon opstijgen. Dit was echt fijn.

Stop muziek

Ik haalde mijn lippen weer van de zijne af en keek hem aan met een klein glimlachje. Ik had geen flauw idee hoe lang we wel niet hadden gezoend. Misschien enkele minuten, misschien ook wel een uur. Ik was nu in ieder geval ontgroend en dat op een manier als deze en door een jongen als Michael. Mooier kon niet. Hij glimlachte en keek me even aan. Daarna stond hij op en hielp me overeind. Hij liep over het strand en had mijn hand vastgepakt. We liepen langs het strand op weg naar onze spullen. Zo ver weg lagen ze niet, maar het duurde wel even voor we er waren aangezien we erg langzaam liepen. Ondertussen ging de zon alweer onder. De dagen gingen zo snel en ik had nog geen enkel moment spijt gehad van mijn beslissing. De lucht werd gevuld met een oranje gloed en de zon – die veel groter leek dan normaal – zakte langzaam maar zeker weg in het stilligende water. Zo leek het tenminste. Ik voelde me als het gelukkigste mens op aarde. Niets kon dit nog stuk maken.
‘Ik heb iets meegenomen vanuit Nederland,’ zei Michael. Zijn Brabantse accent bleef maar opvallen. Ik glimlachte even en wachtte af. Ik wist niet zo goed wat ik er van moest verwachten. Michael opende zijn koffer en pakte iets uit een ritsje die me totaal niet opgevallen was. Hij ging weer staan en hield het me voor. Ik keek naar het doorzichtige zakje met een groene prut erin. Op dat moment ging er van alles door me heen. Dit verklaarde waarom hij een aansteker droeg, maar het belangrijkste was dan nog wel dat hij dit spul gebruikte en dat hij het hier mee naartoe had genomen. Ik keek hem ongelofelijk aan.
‘Dit heb je meegenomen over de grens?!’ vroeg ik. In mijn stem was woede te horen en dat wist ik dondersgoed. Ik zag dat hij een beetje verbaasd was over mijn reactie. Langzaam knikte hij.
‘Weet je wel niet wat voor een gevaar daar aan zit? De politie gaat echt niet vriendelijk om met mensen die smokkelen, hoor. We hadden opgepakt kunnen worden! Wat denk je wel niet?’ vroeg ik. Ik sloeg door, zoals ik dat wel vaker deed. Dan zette ik mijn handen in mijn haren en begon ik aan een lange preek. Hij haalde langzaam zijn schouders op.
‘Waarom heb je het überhaupt meegenomen?’ vroeg ik. Hij keek me verbijsterd aan.
‘Om te gebruiken,’ zei hij. Ik trok mijn wenkbrauwen op.
‘Om te gebruiken?’ herhaalde ik. ‘Dus je wil dat we dat nu gezellig gaan oproken zodat we niet meer helder kunnen denken en we misschien dingen doen die niet al te verstandig zijn?’ Hij haalde zijn hand door zijn haren. Zijn verwardheid was duidelijk te merken.
‘Nee. Ik bedoel... ja... nee,’ stotterde hij. Hij schudde zijn hoofd verward. ‘Oké, misschien overdrijf je een beetje.’ Ik kon hem op dit moment echt niet geloven. Hoofdschuddend keek ik hem aan. Ik draaide me om en liep stampvoetend weg.
‘Kathy!’ hoorde ik Michael nog roepen, maar hij ging me niet achterna. Ik moest gewoon even alleen zijn.

[wey]

Een hele lange tijd geen internet gehad, maar hier is eindelijk weer een nieuw stuk.

(12)
Ik liet mezelf op de grond vallen en keek naar de strakblauwe hemel. Het was al bijna een uur geleden dat ik boos was weggelopen en was inmiddels al een beetje afgekoeld. Een diepe zucht verliet mijn mond. Tja, wat nu? Ik kon moeilijk weer helemaal teruglopen naar Rio en vanuit daar weer terugvliegen. Dat was sowieso geen optie, want mijn spullen inclusief mijn paspoort lag nog bij Michael. Ik moest hoe dan ook wel weer terug en dat wist ik dondersgoed. Wat ik ook maar al te goed wist, is dat ik weer eens overdreef. Het was fout wat hij gedaan had, maar hij was geen slecht iemand en hij bedoelde het goed. Mijn ouders zeiden altijd dat ik moest leren mensen te vergeven. Ik had al heel wat ruzie gehad in mijn leven en als diegene dan echt te ver was gegaan vergaf ik niet, wat er ook gebeurde. Mijn ouders... die waren nu waarschijnlijk helemaal doorgeslagen. Mijn moeder was vast ontzettend verdrietig dat ze mij kwijt was en mijn vader die was waarschijnlijk ontzettend boos om mijn – waarschijnlijk in zijn ogen – domme actie, maar ook hij zou me missen. Er was toch niets meer aan te veranderen. Mijn jongste zusje zou het niet begrijpen en ook zij zou waarschijnlijk heel verdrietig zijn. Mijn andere zusje – die iets ouder was – die zou het wel begrijpen en die was vast heel bezorgd.
Ik werd wakker. De hele nacht had ik in het zand gelegen en ik had het ontzettend koud gehad. Ik was er zelfs verkouden van geworden. Het waaide hier aan de kust hard.
Volgens mij heb ik nadat ik wakker werd nog wel een uur gepiekerd over wat ik zou gaan doen. Daarna raapte ik al mijn moed bij elkaar en liep ik weer terug naar de plek waar ik Michael had achtergelaten, waar ik weer een uur over deed. Michael zat op de rotsen en keek naar het water. Precies op de plek waar we hadden gezoend. Ik klom de rots op en ging achter hem staan. Mijn armen sloeg ik over elkaar en ik keek op zij, zodat ik hem niet aan hoefde te kijken. Ik wist dat ik nu heel boos overkwam, maar het was dit of kwetsbaar. Een zucht verliet mijn mond.
‘We moeten praten,’ zei ik.

[arendaaa]

Ik ben d'r ook weer bij. (:
Liep toen ik terugkwam van vakantie achter en had weinig zin om alles weer bij te lezen eigenlijk. Nu heb ik er even de tijd voor genomen dus ik ben weer helemaal bij!

Ik vind het wel onrealistisch, maar tot nu toe wel leuk om te lezen! Wat ik wel vind, is dat er erg veel slordigheidsfoutjes in het verhaal zitten. Regelmatig mist er bijvoorbeeld een woord in de zin.

Ik was nu in ieder geval ontgroend en dat op een manier als deze en een jongen als Michael.

Hier bijvoorbeeld moet het zijn: en door een jongen als Michael.

[wey]

Ik heb het verbeterd. (:
Die slordigheidsfoutjes zijn inderdaad wel één van mijn zwakste punten.
Ik zie ze zelf dan ook niet terug.
Ik ben natuurlijk ook nog maar een amateur, maar ik ben blij dat jullie het leuk vinden. ^^

(13)
Hoofdstuk 7: Slecht maar goed
Ik had geloof ik de hele nacht op die rots gezeten en gekeken naar de sterrenhemel die boven het stilligende water straalde. Wat was ik toch weer eens dom geweest. Ik wist dat ik fout zat, maar ik bleef erbij dat haar reactie veel te overdreven was. Ik ging in het zand zitten en zuchtte diep. Ik keek naar de sterren en Waar zou Kathy nu uithangen? Zou ze terugkomen? Ze moest wel. Al haar spullen lagen hier en ze kon nergens heen zonder eerst weer naar hier te gaan.
De hele nacht lag ik te piekeren over van alles en nog wat. Toen de zon opkwam verplaatste ik me naar de rots waar we gisterenavond hadden gezoend. Ik ging op precies dezelfde plek zitten en keek voor me uit.
Ik schrok op uit mijn gedachten toen ik opeens een stem achter me hoorde. Toen ik achterom keek zag ik dat Kathy achter me stond en nogal boos keek. Ik ging staan en zocht haar blik.
‘Het spijt me,’ zei ik zacht. Ze keek me recht aan en deed alsof ze licht verbaasd was.
‘Van wat precies?’ vroeg ze. Een zuchtje verliet mijn mond en ik deed een stapje dichterbij om mijn armen om haar heen te slaan, maar ze deinsde gelijk achteruit en stopte haar duimen in de zakken van haar shorts. Ze beet op haar lip en ontweek mijn blik weer.
‘Ik had geen wiet moeten meebrengen naar hier,’ zei ik. Ik hoorde haar diep zuchten en eindelijk keek ze me normaal aan.
‘Ik kan soms nog al erg overdrijven,’ zei ze. Ik zag dat ze even twijfelde over wat ze zou gaan zeggen. ‘Je moet het zelf weten als dat spul wilt gebruiken.’ Ik keek een beetje verward.
‘Dus je vind het niet erg als ik blow?’ vroeg ik en ze schudde haar hoofd.
‘Het is jouw leven.’

[wey]

Zijn er nog mensen die dit lezen? Ik heb het al wel af, maar als niemand het leest hoef ik het ook niet te posten. d=

[Chiaraa]

ik! haha leuk verhaal!!

[wey]

Dankjewel! Haha, dan post ik nog even verder. ^^

(14)
Ik zat in het zand en schuurde met een scherpe steen langs een tak. Er vormde zich een scherpe punt. De vorige die ik had gemaakt zou ik niet meer gebruiken. Die zat vol slangenbloed, dus die had ik daar achtergelaten. Er zaten ook te veel slechte herinneringen aan. Ik kreeg er weer kriebels van toen ik er aan dacht. Nee, ik maakte liever een nieuwe. Terwijl ik dat deed, keek ik af en toen aar Kathy die in het water stond. Ze waste wat van onze kleding. De puntjes van haar donkerbruine, krullende haren waren nat geworden en haar topje scheen door. Daar kon ik mijn ogen toch niet van afhouden? Ik was blij dat ze het gedoe van gisterenavond achter zich kon laten, maar ergens had ik nog steeds het gevoel dat er iets niet helemaal klopte. Nadat ik de speer klaar had, deed ik weer een poging om een vis te vangen. Ondertussen reeg Kathy takken aan elkaar met lianen. Het was namelijk de bedoeling dat we hier nog een hele tijd zouden blijven, dus we moesten wel aan onderdak zien te komen.
Nadat ik een paar uur had geprobeerd een vis te vangen, slaagde ik eindelijk. Enthousiast liet ik de vis aan Kathy zien die nog altijd in het zand zat en inmiddels al een heel eind was met de takkenmuur. Ze glimlachte breed en stak haar duimen omhoog. Ik glimlachte en liep terug naar het strand. Ik was best ver afgedwaald. Dat was op zich niet zo erg, want het liep erg langzaam af en het was pas diep als je heel ver het water in liep. Perfect om te vissen met een speer. Ik had tot nu toe nog geen enkel spijt gehad van de locatie die we hadden uitgekozen. Nou ja, op het incident met de slang na dan. Verder was het hier perfect.
Ik plofte naast Kathy neer in het zand en bekeek de vis – die inmiddels al lang was gestopt met bewegen. Nu moest ik hem zeker villen. Ik zou niet weten hoe dat moest.
‘Het lijkt me handig als je begint met het pakken van de zakmes,’ zei Kathy en ik keek haar aan. Er stond een glimlach op haar gezicht en keek me aan. Ondertussen reeg ze nog steeds takken aan elkaar. Ik knikte en pakte het zakmes. Kokhalzend begon ik de vis te villen.
We zaten bij het kampvuur en ik had mijn arm om Kathy heen geslagen. Ze leunde met haar hoofd tegen mijn borst aan en staarde zwijgend naar de bewegende vlammen en de gefileerde vis aan twee takken. Elk hielden we één vast. Ik hoorde haar zachtjes zuchtte.
‘Voel je iets voor me?’ vroeg ze zachtjes. Die vraag zat eraan te komen.
‘Ja,’ antwoordde ik en het was even stil. Ik streelde haar haren met mijn vingertoppen. ‘Jij voor mij?’
Het duurde even voor ze antwoordde. ‘Ik denk het wel,’ zei ze. Ik glimlachte even en haalde de vis boven het vuur vandaan. Nadat ik het even bekeken had, nam ik een klein hapje. Kathy volgde mijn voorbeeld. Het smaakte goed. Ik was niet echt dol op vis, maar dit kreeg ik zonder enige moeite weg. Misschien kwam dat ook wel omdat ik al een paar dagen geen fatsoenlijke maaltijd gegeten had.

‘Zeg, waar zijn die zakjes wiet van je?’ vroeg Kathy toen ze uitgegeten was. Ik keek haar een beetje verward aan. Ik had niet gedacht dat ze daar ooit nog naar om zou kijken.
‘Eh, in mijn koffer,’ antwoordde ik. ‘Hoezo dan?’ Zonder mijn vraag te beantwoorden stond ze op en liep ze naar mijn koffer toe. Nadat ze de zakjes gevonden had, gooide ze er één naar me toe. Ik ving het en keek haar met grote ogen aan.
‘Rollen jij,’ zei ze en ze glimlachte alsof er niets aan de hand was.

[NeleVanHol]

Wat een twist in het verhaal! Wat zou Kathy van plan zijn?
Snel meer!

[wey]

(15)
Hoofdstuk 8: Echte liefde
Ik stopte de joint tussen mijn lippen en liet die door Michael – die nog steeds niet wist wat hem overkwam – aansteken. Ik nam een trekje en blies de rook uit. Dit was niet de eerste keer dat ik in contact kwam met rook. Ik had wel eens een sigaret gerookt. Joints waren alleen nieuw voor me. Niemand waarmee ik uit ging blowde. Dat was waarschijnlijk waarom ik zo schrok toen ik het ineens voor mijn neus had. Als iets nieuw voor me was, dan nam ik er eerst even afstand van. Ik had alleen wat heftiger gereageerd dan normaal, maar vannacht had ik nagedacht. Ik wilde het eigenlijk wel een keer proberen en dit was mijn kans.
Ik voelde me langzaam lichter worden in mijn hoofd. Michael had zijn joint al opgerookt, alleen ik deed er iets langer over. Michael glimlachte en keek me aan.
‘Ik dacht dat jij niets te maken wilde hebben met wiet,’ zei hij. Dat zat eraan te komen. Ik haalde mijn schouders op en drukte de opgerookte joint in het zand.
‘Ik ben nou eenmaal onvoorspelbaar,’ zei ik en ik keek hem aan. Mijn gezichtsuitdrukking hield ik kalm en ontspannen. Michael trok zijn wenkbrauwen op.
‘Onvoorspelbaar?’ herhaalde hij vragend. ‘Dat weet ik zo net nog niet.’ Ik trok één mondhoek op als glimlach. Eén die er volgens mij best uitdagend uitzag.
‘Moet jij maar eens opletten,’ zei ik en ik sloeg mijn armen om zijn nek. Ik drukte mijn lippen op de zijne en ging op zijn schoot zitten met mijn benen wijd – er was geen andere optie, zittend zoenen is nou eenmaal niet de gemakkelijkste manier. Zijn handen legde hij op mijn rug net boven mijn billen en hij trok me iets dichter naar hem toe. Af en toe beet ik op zijn onderlip en ik streelde met mijn vingertoppen door zijn haren. Het duurde dan ook niet lang voordat ik iets in zijn broek voelde groeien. Een klein glimlachje verscheen op mijn gezicht, maar ik ging gewoon door met waar ik mee bezig was. Zijn handen gleden onder mijn shirt en mijn rug werd gestreeld. Ik kreeg er kippenvel door. Ik liet mijn handen langs zijn nek over zijn buik glijden en ik greep de onderkant van zijn shirt vast. Mijn lippen haalde ik weer van de zijne af en ik trok zijn shirt over zijn hoofd. Een uitdagende grijns stond op mijn gezicht. Ik legde mijn handen op zijn schouders en ik duwde hem het zand in. Weer keek hij een beetje verward, maar hij legde zich erbij neer en liet me mijn gang gaan. Ik trok mijn top uit en gooide het naast me in het zand. Mijn handen rijkte zijn broekriem en maakte hem los. Ik trok zijn broek uit en zag de bobbel duidelijk in zijn boxer zitten. Misschien was ik dan nog maagd, maar ik wist wel hoe ik een jongen moest opwinden. Ik had het gewoon nog nooit eerder gedaan. Ik drukte mijn bovenlichaam tegen die van hem en zoende hem weer. Michael legde zijn handen weer op mijn rug en ik voelde ze langzaam naar beneden gaan. Toen ze op mijn billen lagen, voelde ik een kneepje en daarna gleden ze naar de voorkant van mijn shorts. Ze maakten het knoopje los en duwden hem naar beneden. Ook mijn shorts belandde in het zand. Terwijl ik hem hevig bleef zoenen, maakte hij het sluitinkje van mijn BH los. Die belandde ook op de berg kleding, gevolgd door mijn hipster en zijn boxer. Normaal gesproken was ik nog best wel preuts. Ik schaamde me in bikini en kleedde me nooit om in een kleedkamer die voor beide geslachten was, maar nu maakte het me niets uit. Dit was gewoon hetgene wat ik nu wilde. Al zoenend glimlachte ik en ik voelde dat hij zich omdraaide. Met een zetje belandde ik in het zand en rolde ik gelijk door. Ik sloeg mijn armen weer om zijn nek en giechelde. Nadat we een paar keer omgerold waren lag hij bovenop me en stopte hij met zoenen. Hij leunde op zijn ene hand, zodat ik niet zijn volle gewicht op me zou krijgen. Met de andere hand pakte hij mijn bovenbeen vast en trok hij die voorzichtig omhoog. Ik gehoorzaamde en spreidde mijn benen. Voordat ik het echt door had, voelde ik zijn geslachtsdeel naar binnen glippen. Ik legde mijn handen in het zand en kneep er zachtjes in. Michael haalde zijn lippen van die van mij en keek me aan.
‘Doe ik je pijn?’ vroeg hij zachtjes en hij veegde de haren uit mijn gezicht. Ik keek hem aan en beet zachtjes op mijn lip.
‘Een beetje,’ zei ik bijna onhoorbaar en ik slikte. Ik voelde me niet zo zeker meer als net. ‘Maar niet stoppen.’ Hij keek me een beetje bezorgd aan en knikte kort. Voorzichtig duwde hij zijn hem verder naar binnen en ik kreunde zachtjes. Ik beet harder op mijn lip, kneep harder in het zand en sloot mijn ogen. De pijn werd al minder en ik kon me al iets beter ontspannen. Wel klemde ik mijn kaken op elkaar en kreunde ik zachtjes. Michael versnelde zijn tempo en ik bewoog een beetje mee op het rytme. We kreunden allebei steeds een beetje harder. De pijn verdween en het voelde steeds aangenamer. Ik zette mijn nagels in zijn rug, maar wist zeker dat ik hem daarbij geen pijn zou doen. Mijn huid voelde een beetje plakkerig en het lichte gevoel in mijn hoofd versterkte ook nog steeds. Dit was alles behalve onaangenaam. Ik bereikte mijn hoogtepunt en kreunde luid. Mijn hele lichaam tintelde ervan. Niet veel later kreunde en hijgde hij even luid en ik zag aan hem dat hij het prettig vond. Een glimlach had zich weer op mijn gezicht gevestigd. Ik rolde me om, maar hield tegelijktijd dezelfde houding en trok Michael met me mee. Nu zat ik boven op hem terwijl hij zat. Ik bewoog op en neer en zwaaide mijn hoofd een keer rond waardoor mijn haren meegingen. Ik sloeg mijn armen om hem heen en zoende hem hevig. Hij masseerde mijn borsten en ik kreeg er kippenvel van.

Volgens mij ben ik wel twee uur bezig geweest met het op en neer bewegen in deze houding. Daarna liet ik me hijgend in het zand vallen en voelde ik het gelijk tegen mijn rug aanplakken. Ik had geen energie meer om even het water in te lopen om me op te frissen. Ik keek naar Michael en onze blikken kruisten. Ik keek in zijn grote ogen, waarvan ik nog steeds de kleur niet heb kunnen identificeren. Hij glimlachte naar me en veegde de haren weer uit mijn gezicht. Ik kreeg een klein kusje op mijn lippen gedrukt en ik ging tegen hem aan liggen hij sloeg zijn arm om mijn middel en sloot zijn ogen. Ik wierp nog één blik op de sterrenhemel en daarna liet ook ik mijn ogen dichtvallen.


Een heel hoofdstuk in één keer. Het is bijna allemaal één scène, dus kon het moeilijk afkappen. Enjoy!

[NeleVanHol]

Wow, heftig stukje! Had ik niet meteen verwacht van haar wel leuk weer. Benieuwd wat er volgt... Hebben ze trouwens voorbehoedsmiddelen gebruikt? Lijkt van niet..

[wey]

Nee, hebben ze niet. Daar hebben ze geen beschikking toe, maar daar zul je later nog wel meer over te weten komen.

[Sunaiina]

wow, heb dit dus echt in 1 adem doorgelezen..

Leuk verhaal, snel doorgaan ben benieuwd.
-xx-

[wey]

Bedankt! Dat is leuk om te horen. (:

(16)
Hoofdstuk 9: Meer dan vriendschap
Ik werd wakker door felle zonnestralen die op mijn gezicht schenen. Langzaam wendde ik aan het licht en opende ik mijn ogen. Kathy lag met haar rug naar me toe en lag dicht tegen me aan. Ze was naakt, en ik ook. Een vermoeide kreun verliet mijn mond en heel voorzichtig probeerde ik rechtop te zitten. Ik deed mijn best om Kathy niet wakker te maken, maar het was tevergeefs. Ze bracht haar hand naar haar hoofd en wreef even in haar ogen. Ik keek haar aan en ging rechtop zitten. Ze draaide haar hoofd naar me toe en keek me aan. Haar lippen vormde een bescheiden glimlach. Ik glimlachte terug en keek even naar de zon. Die stond al helemaal bovenaan de hemel en ik schatte dat het al vroeg in de middag was. Dat betekende dat we een hele poos hadden geslapen. Ik ging staan en liep richting het water. Al gauw kwam ik erachter dat ik spierpijn in mijn billen had, maar ik probeerde het zoveel mogelijk te verbergen. Ik liep net zo ver het water in tot het mijn heupen bereikte, wat wel een tijdje deed. Daarna draaide ik mijn gezicht weer naar Kathy toe en kwam ik erachter dat ze een aantal meter verderop achter me aanliep. Ik liet me in het water zakken, maar hield mijn hoofd boven water. Pretoogjes stonden op Kathy’s ogen, maar tegelijkertijd zag ik dat ze erg moe was. Ze maakte haar armen nat en daarna liet ook zij zich langzaam in het water zakken.

Het was alsof er niets gebeurd was gisterenavond. We wisselden maar weinig woorden en werkten verder aan de hut. We waren inmiddels al een heel eind. Eerst besloten we om de onderdelen te maken en daarna zouden we alles in elkaar zetten. We hadden de onderdelen die als muren zouden gaan dienen al klaar. Zodra het dak klaar was, groeven we kuilen en zetten daar de muren in vast. We zouden later nog wel proberen om het echt stevig te maken. Het dak verbonden we aan de muren met lianen. De hele dag werkten we door zonder ook maar iets intiems te doen. Dat vond ik op zich jammer, maar ik wist dat het nergens voor nodig was. We hadden alle tijd van de wereld. Nu lag de prioriteit meer bij het maken van onderdak en het vinden van eten. Naarmate we hier langer waren, werd alles gemakkelijker en hadden we vast meer tijd over.
Ik dacht aan thuis. Mijn moeder die waarschijnlijk nachtenlang wakker lag omdat ik nog steeds niet terecht was. Mijn vader die zich afvroeg hoe ik het in hemels naam in mijn hoofd kreeg om weg te gaan. Cassy. Ik had weinig aan haar gedacht de afgelopen dagen. Ik had zelfs niet het gevoel dat ik haar miste. Zouden ze een verband leggen tussen mijn vermissing en de afwijzing van Cassy?
Ik was juist weggegaan omdat ik rust wilde. Geen zorgen, geen gedoe. Gewoon de rest van mijn leven ontspannen, samen met Kathy. Het was alleen moeilijk om alles zomaar achter me te laten.

[wey]

(17)
Net als de keer in de hotelkamer in Rio de Janeiro, liep Kathy nu weer enthousiast naar binnen. Nu had ze alleen niet zoveel om naar te kijken, want er was nog helemaal niets in de hut. In plaats daarvan begon ze het in te richten. Ze pakte haar koffer en legde haar luchtbed op het zand. Haar koffer legde ze in een hoekje. Ze pompte haar luchtbed op. Ondertussen volgde ik haar voorbeeld maar. De twee luchtbedden en de koffers zorgden ervoor dat er bijna geen plek meer was om te kunnen staan. Het was dan ook een heel gedoe voordat we eindelijk klaar waren. Ik liet me op mijn luchtbed vallen en sloot mijn ogen even. Toen ik ze weer opende keek ik recht in de ogen van Kathy. Ze zat inmiddels op haar luchtbed en had zich naar me toegedraaid. Ik glimlachte naar haar en pakte haar hand vast. Ze keek me een beetje onzeker aan.
‘Heb je er spijt van?’ vroeg ik zacht en ik keek haar doordringend aan. Ze antwoordde niet gelijk; wat in mijn ogen niets goeds kon betekenen. Uiteindelijk schudde ze toch haar hoofd en ze glimlachte even. Een klein beetje aarzelend bracht ze haar hoofd dichterbij dat van mij en drukte ze haar lippen op de mijne. Terwijl ik haar zoen beantwoordde voelde ik dat mijn shirt werd vastgegrepen en werd uitgetrokken.
Ik opende mijn ogen en keek de hut rond. Inmiddels was deze al uitgebreider geworden. We hadden hem een heel stuk groter gemaakt en in de hoek stond een soort bak die Kathy had gemaakt door lianne te vlechten. We stopten er onze voedselvoorraad in. De muren waren veel steviger dan eerst en er was zelfs nog genoeg ruimte over. Ik kon er nog net in staan, wat betekende dat Kathy nog genoeg ruimte boven haar hoofd had.
Terwijl ik Kathy's haren streelde besefte ik me dat ik dat we hier al ruim twee weken waren. Doordat ik al een hele tijd geen klok had gezien had ik bijna geen besef van tijd meer. Gelukkig kon ik best goed aan de stand van de zon zien hoe laat het ongeveer was. Er ging een zachte kreun over Kathy's lippen. Ik keek haar aan en zag haar knipperend wakker worden. Ze keek me aan en er verscheen een glimlach op haar gezicht.
'Goedemorgen slaapkop,' zei ik grijnzend. Haar glimlach werd breder en ze blootte haar witte tanden erbij. Nog een voordeel aan deze plek., er was niemand die Kathy van me af kon pakken. Zij en ik... voor altijd.
'Volgens mij is het al geen morgen meer, hoor,' zei ze grijnzend en ik voelde een klein tikje op mijn neus.
'Dat bewijst maar weer eens dat je een echte slaapkop bent,' zei ik en ze keek quasibeledigd. Ze had de afgelopen nachten veel geslapen, ondanks dat we veel bezig waren met het bedrijven van de liefde. Dat hadden we inmiddels wel ongeveer vijftien keer gedaan en dat terwijl Kathy ook nog eens rekening hield met haar ovulatie. Een zwangerschap moesten we natuurlijk proberen te voorkomen. Kathy heeft me verteld dat ze heel regelmatig ongesteld wordt en dat ze haar ovultie gemakkelijk kan voorspellen.
'Ik houd gewoon van slapen,' zei ze. Ik glimlachte en streelde haar haren weer.
'Weet ik,' zei ik. Terwijl ze nog altijd breed grijnsde, drukte ze haar lippen op de mijne. Ik beantwoordde haar zoen en even zaten we zo. Ik trok mijn hoofd slechts een klein beetje achteruit waardoor alleen onze contact verloren. Mijn ogen opende ik en ik keek haar aan. Ik had mijn handen op haar wangen gelegd en mijn vingers zaten verstopt in haar haren.
'Ik houd van je,' zei ik zachtjes.

[wey]

(18)
Hoofdstuk 10: Botsen
Ik slikte even, maar de brok in mijn keel verdween niet. Mijn ogen sperden zich automatisch iets verder open. Ik deed mijn best om een verbaasde blik te onderdrukken, maar volgens mij slaagde ik daar niet helemaal in. Houden van... dat klonk erg serieus. Maar was het wederzijds? Houd ik van Michael? Ja. Dat wist ik zeker. Wat ik alleen niet zeker wist was op wat voor manier. Ik had hem al die maanden gezien als een goede vriend en dat was pas sinds die zoen veranderd. Daarvoor was hij gewoon één van mijn beste vrienden. Misschien zelfs wel een soort broer. Natuurlijk had ik zo nu en dan fantasieën gehad over meer dan alleen dat, maar dat was waarschijnlijk alleen omdat hij ontzettend aantrekkelijk was. Het was bijna onmogelijk om geen seksuele fantasieën over iemand als hem te hebben. Hij... Ik dwaal af
Een klein glimlachje verscheen op mijn gezicht. ‘Ik ook van jou,’ zei ik zwakjes. Alleen weet ik niet goed op wat voor manier, dacht ik. Maar dat hoefde hij niet te weten, nog niet in elk geval. Ik zag in zijn ogen dat hij wist dat ik twijfelde, maar hij ging er niet verder op in en glimlachte alsof er niets aan de hand was. Hij drukte een kusje op mijn wang en stond op. Hij liep het hutje uit en strekte zijn armen. Een zucht verliet mijn mond. Dit kon hij me niet kwalijk nemen; ik heb hem pas twee weken geleden echt ontmoet.
De rest van de middag verliep net als normaal. ’s Avonds braadden we vlees (Michael joeg nu ook op dieren in het bos) en aten we het samen met wat groenten op. Vlak na het eten zette ik mijn uitdagende glimlach op en ging ik met mijn gezicht naar hem toe op zijn schoot zitten. Mijn armen sloeg ik om zijn nek heen en ik zoende hem. Hij beantwoordde mijn zoen en ik voelde zijn handen onder mijn shirt. Ze streelden mijn rug waardoor ik kippenvel kreeg.
Geschrokken keek ik op toen ik een harde knal hoorde. Mijn ogen sperden zich wijd open toen ik een boot zag. Het was niet goed te zien, want de zon was al onder. De maan weerkaatste net voldoende licht om te kunnen zien dat de boot zojuist tegen de rotsen opgebotst was en dat er van alles bewoog op de boot. Luide muziek klonk en ik hoorde mensen praatten. Ze leken zich niet veel zorgen te maken om het ongeval dat zich zojuist afgespeeld had.
Een paar mensen sprongen op de rotsen en liepen naar het strand. Al gauw volgde de rest en kwam er een hele menigte onze kant op lopen. Al die tijd bleven we bewegingloos zitten. Pas toen Michael me een klein kneepje in mijn bovenbeen gaf, besefte ik me dat het misschien handig was om op te staan. Zodra we stonden begon Michael naar de mensen toe te lopen.
‘Wat ga je doen?’ vroeg ik terwijl ik hem haastig volgde. Hij antwoordde zonder om te kijken: ‘Gewoon... Kijken wat ik kan doen. Het lijkt me niet dat ze hier willen blijven en ik denk ook niet dat die boot nog in staat is om verder te varen.’ Ik moest moeite doen om hem bij te houden. Het was nog best lastig om snel vooruit te komen in het zand.
‘Hi. Where are you guys from?’ vroeg Michael aan de drie jongens die we als eerst tegen kwamen. Ik leunde met mijn handen op mijn knieën om uit te rusten. Het was benauwd en het had vast ook wat te maken met mijn slechte conditie.
‘Rio de Janeiro,’ antwoordde één van de jongens. Hij was duidelijk dronken. Dat waren ze alledrie eigenlijk wel. Ze liepen door en Michael liep achter ze aan. Ik hoorde ze nog even praten, maar al gauw was ik Michael kwijt, want ik stond nu tussen een groep van ongeveer vijftig andere mensen. Ze bleven stilstaan en danste op de muziek die nu nog harder stond dan eerst.
‘Michael!’ riep ik in de hoop dat hij me zou horen, maar het was natuurlijk hopeloos. Een lange jongen met grote, lichte ogen en een tint keek me aan. Hij ratelde iets tegen me in het Braziliaans, maar ik begreep hem niet. Hij leek vergeleken met de rest nog best nuchter.
‘What?’ vroeg ik en ik keek nietbegrijpend. Het was duidelijk dat hij nu begreep dat ik geen woord Brazilaans sprak.
‘Oh, eh... Never mind,’ zei hij. ‘Do you want something to drink?’
Ik keek nog eens om me heen. Michael was nog steeds nergens te bekennen. Ik bekeek de jongen voor me even.
‘Sure,’ zei ik en ik haalde kort mijn schouders op. Hij glimlachte even en gebaarde me hem te volgen. Ik twijfelde even, maar ik gehoorzaamde. Hij liep terug richting de boot.
‘I am Joëy,’ zei hij en hij stopte zijn handen in de broekzakken van zijn korte kakibroek. Ik merkte op dat hij zijn heupen naar me toe draaide. Ik keek hem aan en glimlachte even. Zijn accent was best schattig.
‘Kathy,’ zei ik. ‘Who are these people?’ Ik hield mijn hoofd een beetje schuin. Hij haalde zijn schouders op en richtte zijn ogen op me. Het was moeilijk te zien wat voor kleur ze waren, maar het zat in de buurt van groen en grijs. Hij zag er uit als een vriendelijke persoon.
‘Just people who go on boats like these. It’s a club... on a boat. Expensive, but worth it,’ legde Joëy uit. Dat verklaarde de dronken mensen en de luide muziek.
‘Are you here alone?’ vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd en keek voor zich uit.
‘My brother brought me on the boat, but he’s busy with... I don’t know. I guess chasing girls and stuff.’ In de verte zag ik wat stevige mannen van alles van de boot af tillen. Joëy pakte twee flesjes bier van de grond op en hield me er één voor.
‘Do you like beer?’ vroeg hij. Ik knikte en pakte het flesje aan. Joëy paktte zijn sleutelbos uit zijn broekzak en haalde het flessendopje er behendigd en snel af met één van de sleutels. Bij mijn flesje deed hij hetzelfde. Glimlachend hield hij zijn flesje even omhoog – om te proosten, vermoedde ik – en hij nam een slok.
‘So... do you live here?’ vroeg hij grijnzend en hij keek om zich heen. Ik grinnikte en legde hem kort uit hoe ik hier terecht ben gekomen. Hij leek het niet raar te vinden, wat me verraste. Hij leek het zelfs te begrijpen. Ik nam een slokje van mijn bier en merkte dat hij me onderzoekend aankeek.
‘What?’ vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd en glimlachte.
‘Nothing,’ antwoordde hij. Ik hield mijn hoofd een beetje schuin. Hij bleef me aankijken. ‘So Michael is your boyfriend?’ Ik knikte en merkte dat er automatisch een glimlach op mijn gezicht verscheen.
‘Well, where is he? I’d like to meet him,’ zei Joëy. Ik keek even om me heen.
‘I… I don’t know, actually.’ Joëy trok zijn wenkbrauwen op. Al leek hij niet oprecht verbaasd.
‘Okay,’ zei Joëy. Zwijgend nam ik een slokje van mijn bier en ik keek om me heen. ‘I’m sure he’s fine,’ zei hij. Hij leek mijn bezorgdheid aan te voelen en glimlachte geruststellend naar me.
‘Do you want to dance?’ vroeg hij toen ik mijn biertje zo goed als leeg had. Ik keek even om me heen. Iedereen was dronken en danste, dus waarom ook niet. Ik glimlachte en keek hem weer aan.
‘Okay,’ zei ik en ik dronk in een teug mijn biertje leeg. Ik liet het flesje in het zand vallen - net als Joëy een paar seconde geleden had gedaan – en voelde hoe Joëy mijn hand pakte en me naar de menigte toe trok. Ergens in het midden van de menigte bleef hij staan en begon hij te dansen. Hij was verrassend goed. Ik danste met hem mee en glimlachte. Eerst was ik nog een beetje onzeker, maar al gauw kwam ik los. Ik lachte en ik moest toegeven dat ik Michael even totaal vergat. Ik keek in Joëy’s ogen die in het maanlicht glinsterden. Hij glimlachte lief naar me en legde zijn hand op mijn heup. Ik bleef even staan en keek hem een beetje verbaasd aan. Ik glimlachte een beetje verlegen.
‘Kathy?’ hoorde ik een bekende verbaasde stem. Michael. Ik keek op en deinsde een beetje achteruit. Ik slikte de brok die in mijn keel zat weg.
‘Michael,’ zei ik. Ik glimlachte naar hem alsof er zojuist niets gebeurd was. ‘Waar was je opeens?’
Hij staarde me ongelofelijk aan.