Mijn eerste poging tot (iets in de buurt van) een griezel verhaal. Tips zijn helemaal welkom c:
De man had ooit een doodnormale naam gehad, een kenmerk wat een mens toch nét iets completer maakte. Maar na de tijd verstreek werd die waziger, onduidelijker en veranderde de letters die een naam tot een echte naam vormden. De man had er geen aandacht aan besteed, hij dacht immers niet aan dingen die zo nietig waren in vergelijking tot zijn situatie. Niet dat er eigenlijk veel was om over na te denken als je opgesloten zat in een klein, houten huisje totdat je je taak kon volbrengen. De man zonder naam dacht ook niet veel na, hij deed onvrijwillig wat hij moest doen en ging dan weer op zijn leren bank zitten, om vervolgens voor zich uit te staren zonder enig specifiek doel.
Natuurlijk waren zijn eerste dagen, weken en zelfs maanden, een regelrechte hel geweest en had hij geprobeerd weg te komen. Maar dat namen Zij hem niet kwalijk, hij was immers geen uitzondering geweest en ook zeker geen beproeving. Net zoals velen voor hem had hij tegengestribbeld tegen het wapen en zijn opdracht, waardoor Zij verplicht waren hem te dwingen. En zelfs na talloze lege jaren bleek de dwang nog steeds nodig te zijn.
Hij voelde de zenuwen gieren terwijl zijn benen de rest van zijn lichaam naar de hoek van het huisje brachten, waar het mes er onschuldig bij lag. Als een robot, in geprogrammeerd om te doen wat hij moest doen, pakte hij het onwaarschijnlijke wapen vast en voelde hij de afschuw in zich omhoog borrelen. Niet aan toegeven. Het handvat van het kleine mes voelde zoals altijd aangenaam warm aan in zijn hand. Niet aan toegeven. Het had meer vergelijkingen met een dolk, maar de dingen die ermee werden uitgevoerd konden simpelweg niet eens worden uitgevoerd door een zwaard. NIET. Het was de verschrikkelijke kracht die er in lag opgesloten die de oorzaak was voor het onheil die het stichtte. AAN. En de rode lijn van zijn vloek was zo’n achterbakse cliché dat de man het niet kon uitstaan. Want het was volle maan, en dat betekende dat hij moest doden. TOEGEVEN.
De geur van bloed die aan het wapen leek te kleven, kroop langzaam zijn neus binnen en liet hem rillen. De voornaamste reden was geen afgrijzen maar angst. Afschuwelijke angst. Niet voor wat de wezens hem aan konden doen, maar voor wat hij hén aan zou gaan doen zonder dat hij het wilde. De koperachtige geur leek zijn hersens te verdoven en liet een instinkt in hem ontwaken, waarvan hij haatte dat hij het bezat. Verlangen.
En Zij, Zij wakkerden dat gevoel aan, verleidden zijn geest en lieten hem de rest vergeten. En zoals altijd bezweek hij en zette onvrijwillig een stap richting de deur. Met elke niet-beduidende stap leken zijn gedachten meer en meer weg te glijden. En uiteindelijk vielen ze in een gapend zwart gat, waar ze werden opgeslokt door duisternis.
Niet aan toegeven.
