Ik deed laatst mee aan ov's got talent (wedstrijd hier op deze site
) en voor de derde ronde moesten we een one shot schrijven waarin de hoofdpersoon een verzamelaar was (voor de volledige opdracht: http://onlineverhalen.nl/forum/viewtopi ... 99&t=15011) en ook bij deze ronde ben ik heel benieuwd naar wat jullie van mijn verhaal vonden/vinden En o help de titel past niet in het vakje!
Pieter Paaltjens en het rammelende fietsstuurschakelbakvliegding
De oude man staarde treurig uit zijn kleine raampje, dat nat was doordat de bomen de stromende regen niet meer konden tegenhouden. Zijn grijze pluizige haar piekte om zijn hoofd, maar zijn heldere blauwe ogen keken alert door zijn scheve brilletje naar de grauwe wereld om hem heen.
Deze aparte figuur, Pieter Paaltjens genaamd, werd berucht en gevreesd door menig welvarend man. Pieter had nogal een roerige tijd achter de rug. In hun dertiger en veertiger jaren voelden Pieter en zijn vrouw Sonja Paaltjens de ernstige behoefte de wereld eerlijker en vrediger te maken dan deze was. Om deze reden organiseerden ze meerdere keren per week nachtelijke uitstapjes naar de huizen van de rijkelui uit het dorp. Zonder enig gevoel van medelijden haalden ze de waardevolle spullen bij de mensen weg. Wanneer de zon weer was opgekomen dwongen ze vele dakloze- en hulpverenigingen de spullen aan te nemen, als het moest met het mes op de keel. Gerechtigheid zou regeren, ondanks wat het zou kosten. Er zijn figuren uit andere verhalen die dit handiger aanpakten, maar goed, als de familie Paaltjens zich wat in het hoofd had gehaald, ging het er niet zomaar weer uit.
Deze nachtelijke praktijken moesten en zouden natuurlijk een keer mis gaan. De mensen uit het dorp hadden bijna allemaal een hekel aan het echtpaar, in het speciaal de rijke mensen die toevallig ook de macht in handen hadden. De twee hoefden dan ook slechts één keer te betrapt te worden –het schijnt gebeurd te zijn toen Sonja een te zware zak met goud op de grond liet vallen en het servies over de marmeren vloer rinkelde zodat het betreffende gezin wel wakker moest worden – om ze achter slot en grendel te kunnen zetten. Toch kon Pieter nog op tijd wegkomen, hij liet zijn vrouw hulpeloos achter in de handen van de politie. Dat heeft hij zichzelf nooit vergeven.
Depressief en vol spijt is hij toen verhuisd naar het bos in de buurt van het dorp en een nieuw leven begonnen, geïsoleerd van alle onrechtvaardigheid van de mensen uit zijn oude leven. En in zijn hutje in het binnenste van het donkere bos stond Pieter nu door zijn raam te staren. Het object – of liever gezegd, de objecten – waar hij naar staarde vormde het project waar hij de afgelopen tien jaar zijn leven aan had gegeven. Het was zijn lieveling, zijn beschermeling en zijn grootste liefde, op zijn vrouw na. Over de jaren heen had hij zijn ziel aan deze verzameling gegeven. Niemand had ook maar een moment een vermoeden gehad dat de man zich bezighield met praktijken van een soort die maar weinig mensen legaal zouden noemen. Een toevallige voorbijganger kan zich hoogstens verbaasd hebben over de enorme hoeveelheid oude zooi die zich om het hutje bevond, of zich hebben afgevraagd wat het vreemde ding ernaast moest voorstellen, maar er was niemand die zich bedacht dat de bijzondere verzameling van Pieter Paaltjens onderdeel was van een lang voorbereid plan.
Pieter was begonnen met zijn verzameling door nuttige objecten van de vuilnisbelt of uit het kanaal te vissen. Een fietsstuur, stalen frames en een enorme hoeveelheid autobanden versleepte de man naar het bos, om ze net zolang om te vormen en te verschuiven totdat er een bruikbaar geheel zou worden gevormd. Al gauw werd duidelijk dat zijn plan niet kon worden uitgevoerd met alleen objecten uit de buurt. Pieter ging op reis door het hele land om de vreemdste onderdelen te verzamelen. Uit het noorden haalde hij de sterkste motor die hij kon vinden, in het oosten strikte hij een supersonische staalsnijder, in het zuiden regelde hij een onzichtbaarheidsvloeistof en in het westen wist hij de hand te leggen op een oud kanon uit een vergaan piratenschip. Hij bracht de onderdelen mee en stalde de verzameling buiten uit, omdat zijn hutje te klein was. Trots staarde hij urenlang met twinkelende oogjes naar de prachtige objecten. Zijn verzameling was groot genoeg om te beginnen aan het voertuig waar hij in eerste instantie voor was gaan verzamelen. Binnen korte tijd zou hij zijn vrouw eindelijk kunnen bevrijden uit de verschrikkelijke gevangenis waar ze haar nu al tien jaren lang vasthielden.
Wekenlang bouwde de eenzame man aan het voertuig, geholpen door zijn boek ‘Hoe bouw ik een multifunctioneel fietsstuurschakelbakrijding waarmee ik eventueel mensen uit de gevangenis kan bevrijden?’, dat hij op een markt ergens achteraf had gekocht. Het resultaat mocht er wezen, al zag het geval er nog wat onstabiel uit. Toen hij bijna klaar was probeerde Pieter het voertuig uit. Hij stapte voorzichtig in de houten bak en plaatste zijn voeten op de trappers eronder. Hij legde zijn handen op het oude fietsstuur en oefende alle kracht uit op de trappers onder hem. Langzaam, heel langzaam, kwam er beweging in het gevaarte. Pieter moest uitkijken dat hij de bomen uit het bos niet zou raken, maar uiteindelijk bereikte hij het open veld aan de rand. Nu kon hij echt gaan versnellen. Met wat beweging in het voertuig was het makkelijker om zijn vaart te vergroten en het voertuig verplaatste zich al gauw over de weg. Toch was de pret niet van lange duur, de machine pruttelde en rammelde en protesteerde nog een moment, om vervolgens bij de eerstvolgende hobbel stil te komen staan. Pieter begreep er niets van. Wat had hij verkeerd gedaan?
Teleurgesteld liet hij het bakbeest achter op de weg en haalde zijn boek tevoorschijn. Hij had alle stappen correct opgevolgd. Hij bladerde naar het einde en controleerde of hij alles goed had gelezen. Plotseling viel zijn oog op een alinea achter in het boek, waar met zeer kleine letters geschreven stond:
‘Wanneer uw fietsstuurschakelbakrijding pruttelt en rammelt en nog een moment protesteert, om vervolgens bij de eerstvolgende hobbel stil te komen staan, is het zeer waarschijnlijk dat u niet de handen bezit om een succesvol fietsstuurschakelbakrijding te maken. U wordt dan sterk geadviseerd te stoppen en over te gaan op een vliegende variant. Koop hiervoor ons nieuwe boek: “Hoe bouw ik een multifunctioneel fietsstuurschakelbakvliegding waarmee ik eventueel mensen uit de gevangenis kan bevrijden?”’
Met een zucht klapte Pieter het boek dicht en gooide het zijn hutje in. Nog geen vijf minuten later trok hij zijn oude jas aan en ging op pad. Na een week had hij het boek gevonden, in een schemerig tweedehandsboekhandeltje in een steegje achteraf. Met nieuwe moed keek hij wat hij nodig had.
Voor Pieter was dit toch een zeer cruciaal moment. Ken je dat gevoel, dat je dacht allang ergens mee klaar zou moeten zijn, maar dat er op het laatste moment van alles mis gaat en het veel te lang duurt? Dat was wat hier ook gebeurde met Pieter Paaltjens. Hij zag namelijk wat het laatste onderdeel was dat hij nodig had.
De vleugels van een reuzeveerarend? Pieter las het nog eens over, maar het stond er echt. Om zijn voertuig werkende te krijgen had hij de vleugels van de zeer zeldzame reuzeveerarend nodig. Hij wist dat er maar weinig mensen op deze aardbol rondliepen die konden vertellen dat ze het wezen ooit hadden gezien, laat staan dat ze de vleugels hadden weten te bemachtigen. Er stond hem een zeer zware taak te wachten, maar hij zou geen leven kunnen lijden in de wetenschap dat hij maar één verzamelobject van de vrijlating verwijderd was geweest en toch zijn vrouw had achtergelaten. Hij moest een poging wagen.
En zo ging Pieter Paaltjens op weg. Hij reisde helemaal naar de andere kant van de wereld om in enorme wouden, diepe rivieren en op enorme vlakten te zoeken naar het zeldzame wezen. Gedurende drie jaar had hij geen grote successen. Hij zwierf van gebied naar gebied en luisterde naar de meest uiteenlopende verhalen over de locatie van het beest. Een aantal keer zag hij een nest dat van geen ander dier dan de zeldzame arend had kunnen zijn, maar nooit zag hij het dier echt.
Tot die ene dag. Pieter liep, zoals bijna elke dag ondertussen, sloffend door een groot natuurreservaat. Plotseling gleed een enorme schaduw over de rotsen voor hem. Vlug keek hij omhoog. Het enorme beest cirkelde boven hem over het gebied. En nu? Wat moest hij nu doen? Hij kon onmogelijk het beest aanvallen, hij zou geen schijn van kans hebben. En dus deed Pieter het enige dat op dat moment in hem opkwam, hij wenste dat het beest gewoon voor zijn voeten zou neervallen. Een erg vergezochte wens, zou je zeggen, maar wonder boven wonder leek een bovenmenselijke kracht zijn wens gehoord te hebben. Op slag hield de vogel zijn vleugels stil en na nog een paar zielige rondjes te hebben gezweefd viel het morsdood voor zijn voeten op het gesteente. De verzameling objecten voor het rammelende fietsstuurschakelbakvliegding was helemaal compleet.
Diezelfde week reisde Pieter Paaltjens terug naar zijn land. Een week later waren er gevangenisbewaarders wanhopig opzoek naar de vrouwelijke crimineel uit cel C23 en nog een week later werden de rijkste mensen uit het land ernaast geteisterd door een ongrijpbaar duo.
.