Twijfelen

[arendaaa]

Ik weet niet waar die anders hoort, naar mijn mening is het geen Romantisch Prieel, dus dan maar hier^^.

Ik voel me ziek, zwak, beroerd, alles dat je maar kunt hebben als je verliefd bent, heb ik. Ik heb geen trek, nergens zin in en ik denk de hele dag aan één ding.
Vrijdagavond is het begonnen. Mijn vader doet af en toe catering en heeft daarom contacten met een slager, een bakker en noem maar op.
De slager, Joost, moest een groot bedrijfsfeestje regelen, meer dan tweehonderd man zou er komen. Er zou buffet en bediening zijn. Joost had mijn vader gevraagd of hij de bediening wilde regelen. Zelf zou hij het vlees doen. Allebei zouden ze voor zeven man personeel zorgen en mijn vader had mij dus ook ingepland. Ik moest de hele avond bier tappen. Nu moet je weten, Joost is nogal gefixeerd op liefde en alles dat eromheen zit, ook al is hij achtentwintig. Net een puber. Toen ik daar vrijdag rond half zes aankwam, begon hij er meteen over.
‘Hé Roos, kom jij ook werken vanavond? Gezellig hoor! O ja, en Steven komt ook!’
Ja, dat wist ik al. Ik had Steven twee weken daarvoor voor het eerst gezien. Toen was er bij ons thuis een show over koken zonder water en mijn ouders hadden Joost en zijn vrouw uitgenodigd. Aangezien Joosts vrouw niet kon, had hij zijn maatje – Steven – meegenomen. Die avond had ik drie woorden met Steven gewisseld.
Steven rookt en toen hij, toen Joost en hij weggingen, een shagje draaide, tikte ik hem op de vingers en zei dat het slecht was. Toen hij hoorde dat ik bijna zestien ben en nog nooit een trekje van een sigaret of shagje heb genomen, beloofde hij me dat hij me het vrijdag – tijdens die catering – zou leren.
‘Oké,’ zei ik, terwijl ik wist dat het onzin was. Ik durf niet eens een shagje te roken, ik ben veel te bang dat ik stik of iets anders in die richting.
Om zes uur was Steven er ook. ‘Hé, jij ook hier mevrouw? Gezellig hoor!’ zei hij vrolijk. Het was meteen alsof we elkaar al veel langer kenden. In het begin van de avond hebben we verder geen woord gewisseld. Ik was tot half tien onafgebroken aan het bier tappen en Steven liep af en aan met vlees voor Joost, die buiten de tent de barbecue bediende, of hij bakte patat en dan kon ik hem precies niet zien.
Om half tien vroeg Joost aan mij of ik vuile borden op wilde halen, omdat er nogal veel op de tafels stond. Mijn broertje van veertien, die ook goed kan tappen, nam mijn taak over en ik ging dus borden ophalen. Toen ik daarmee klaar was, kon ik mijn broertje natuurlijk niet meer achter de tap vandaan krijgen, dus ging ik maar glazen spoelen, want die kwamen ook aan de lopende band binnen.
Nog wat later op de avond kwam ik steeds vaker even met Steven in gesprek.
‘Weet je, ik vind het best jammer dat ik je na vanavond nooit meer zie,’ zei hij.
Ik kreeg bijna een hartverzakking. Wat moest ik daar nu op zeggen? Om me toch een houding te geven, lachte ik een beetje spottend en zei dat het wel mee zou vallen.
Wat ik wel toevallig vond, was dat Joost wel heel vaak langs kwam als we even stonden te praten. Een flauwe opmerking kwam er dan meteen achteraan. Als hij me nodig had, riep hij: ‘Roos van der Giessen, kun je even helpen?’ Van der Giessen is Stevens achternaam en ik reageerde er ook nogal nonchalant op. Ik ken Joost langer dan vandaag en weet dus wel hoe hij is. Zulke grapjes flikt hij wel vaker; hij wil me zeker erg graag met een vriendje zien.
Toen we gingen opruimen, tegen twaalf uur, dacht ik te merken dat Steven wel erg vaak een klusje deed als ik dat toevallig ook moest doen, of aan mij vroeg of hij even moest helpen.
Toen we op een gegeven moment wat moe bij de bar hingen, vroeg hij wat ik vannacht ging doen. Droog antwoordde ik: ‘Slapen natuurlijk, wat denk jij dan.’
Hij lachte en zei dat hij eerst nog ging eten en douchen. En hij ging mij missen, zei hij. Weer reageerde ik wat spottend, niet wetend wat ik daarmee aan moest. Het gebeurt tenslotte ook niet dagelijks dat een jongen zoiets tegen me zegt. En ik moest toegeven, hij was best leuk.
Ik had het dan ook al half en half zien aankomen dat hij, vlak voordat ik wegging, mijn nummer vroeg. Ik had er geen problemen mee, dus gaf zonder moeite mijn nummer.
En nu blijkt dat het begin van het hele verhaal te zijn. Vrijdag- op zaterdagnacht stuurde hij meteen al een smsje. Hij zou over me gaan dromen. Ik smste terug dat het wel nachtmerries zouden zijn, maar dat was niet zo volgens hem. Het zou een heel stuk positiever zijn, maar hij dacht wel dat ik dat niet zou geloven.
Toen ik zaterdagochtend wakker werd, begon het feest. Ik had geen eetlust en at maar drie hapjes van een broodje. Ik voelde me op het werk duf, slap en futloos. Opzich niet raar als je amper gegeten hebt. Ondertussen bleef Steven maar sms’en en ik wist niet wat ik er mee aan moest. Het bleek bij hem toch serieuzer dan ik had gedacht!
Inmiddels is het woensdag, dus we zijn vijf dagen en driehonderd sms’jes heen en weer verder. Vanochtend en gisterochtend heb ik niets gegeten, wel overgegeven – alleen braaksel. Steven heeft zijn mening over mij al rond, maar andersom heb ik dat nog niet. Ik twijfel, zoals ik bij elke belangrijke beslissing doe. Zo moet ik bijvoorbeeld komend schooljaar een opleiding gaan kiezen. Ik heb mijn oog laten vallen op Logopedie, heb er stage gelopen, proefgestudeerd, op internet over gelezen, noem maar op. En toch weet ik niet of ik het echt helemaal leuk vind. Straks ben ik een halfjaar met de opleiding bezig en dan kom ik erachter dat ik logopedie toch niet leuk vind. Dan zit ik mooi met een probleem.
Precies hetzelfde is het met Steven. Ik vind hem meer dan leuk, dat sowieso. Maar stel nu dat ik, als we verkering hebben, hem toch niet zo leuk vind? Dat wil ik hem niet aandoen. En zelf kijk ik ook niet zo tegen verkering aan, zo losbandig ben ik niet.
Ik pieker er heel de dag over en eten doe ik haast niet. Gelukkig is Steven geduldig en heeft hij er begrip voor dat ik het nog niet weet. Misschien moet ik gewoon mijn twijfels van me afzetten en ‘ja’ tegen hem zeggen. Ik denk er hard over na om dat te doen.