) maar dat merk je niet zo. Alleen is het wel handig als je de boeken hebt gelezen, of op z'n minst de films hebt gezien, aangezien ik er niet echt heel veel informatie in heb gezet ofzo... Nou ja, kijk maar wat je ervan vindt (; Feedback is meer dan welkom, daarom post ik het ook, om tips te krijgen. Gewone reacties ook trouwens!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Gebalde vuisten. Dodelijke blikken. Pijnlijke woorden. Messen door mijn hart.
Snikkend sloeg ik tegen zijn borstkas, maar hij negeerde het en bleef zijn armen om me heen klemmen. Alsof ik iets was wat hij niet meer kwijt wilde.
Een object wat gebruikt kon worden als het gewild was, zo voelde ik me nu.
Door zijn zwarte shirt voelde ik de hitte van zijn lichaam, voelde ik zijn spieren trillen van inspanning.
Tranen stroomden over mijn wangen en ik hield mijn gezicht tegen hem aangedrukt.
Steken in mijn hart leken ondraaglijk te worden. Mijn knieën voelden week en ik moest me aan hem vastklampen om te voorkomen dat ik op de grond zakte.
"Het spijt me," fluisterde hij zacht in mijn oor. "Ik wou dat ik er iets aan kon veranderen."
Bij het horen van zijn stem begon ik nog harder te snikken, wetend dat hij loog zodat ik me beter voelde. Hij had het me uitgelegd en ik begreep het, voor zover dat kon.
"Niet doen, niet zeggen," perste ik eruit, naar adem happend.
We stonden een lange tijd tegen elkaar aangedrukt, en langzaam voelde ik de adrenaline opbranden. De hysterische snikken bleven weg, mijn ademhaling werd regelmatiger en ik voelde niets meer. Alleen een zachte, knagende pijn die binnen in me traag alle cellen wegbrandde.
Natuurlijk kon hij er niets aan doen, natuurlijk vond hij het rottig voor me, maar dat weerhield mij er niet van om van binnen kapot te gaan van pijn. Of om hem enigszins gelukkig te maken met de situatie.
Zijn armen lieten mij los. Met moeite forceerde ik mezelf om te blijven staan, met de laatste kracht die ik in me had.
Ik voelde zijn blik op me, probeerde naar de grond te kijken. Alles om niet in die ogen te hoeven kijken, om niet de veranderde blik nog eens te hoeven zien.
"Echt waar. Sorry. Als het kon had ik anders gekozen."
"Ga weg." Mijn stem klonk niet harder dan een zucht. Ik wilde hem niet meer in de buurt hebben. Ondanks dat ik wist dat het niet een bewuste keus was geweest bleef ik hem in mijn hoofd beschuldigen, om niet die ene gedachte toe te laten.
Hij vindt mij vast niet goed genoeg.
Toen ik weer opkeek was hij verdwenen.
Geluidsloze tranen stroomden over mijn wangen. Ik zakte door mijn knieën en voelde de harde grond onder me. Mijn handen gleden van mijn gezicht en op de stenen, waar ze donkere vegen achterlieten. Zoute tranen.
Er klapperde iets, vlak bij mijn gezicht. Het duurde even voordat ik doorhad dat het mijn tanden waren.
Onwillekeurig schoten mijn gedachten naar zijn zus, die hetzelfde had meegemaakt, zo had hij verteld. Nu was ze een bitch, die niemand geluk toe leek te wensen.
Pas nu ik haar begreep wist ik dat er meer achter zat. Die ontevreden, harde houding was slechts een masker van de waarheid. Een gebroken meisje dat de liefde van haar leven verloor aan een ander.
Mijn hand wilde weer opkrullen tot een vuist, maar ik had er de kracht niet meer voor.
Met zijn woorden had hij iets in me onherstelbaar beschadigd, met zijn armen had hij mijn hart levenslang beschadigd, met zijn stille vertrek had hij een deel van mij meegenomen.
Ik haalde diep adem en kneep mijn ogen dicht, waardoor een eenzame traan over mijn jukbeen langs mijn oor mijn haren in druppelde.
"Mel? Melanie?" klonk een bekende stem.
Kreunend rolde ik op mijn zij en trok mijn benen op, waardoor ik in een foetus-houding kwam te liggen.
Voetstappen naderden. Een zachte hand raakte mijn schouder aan, gaf er een kneepje in. "Hij heeft het verteld."
Mijn schouders begonnen opnieuw te schokken terwijl ze me overeind sjorde en tegen zich aantrok.
Het was vreemd. Ik kende haar amper en mocht haar eigenlijk niet eens. En toch was ze de beste steun die ik momenteel kon krijgen. De enige die begreep wat ik nu doormaakte, de enige die niet tegen me zou liegen.
"Huil maar even lekker uit. Ik kan er wel tegen." Ze streek door mijn haar en haalde er een blaadje uit. Het verpulverde in haar vingers, die eerst zo vriendelijk leken.
Precies zo voelde ik me. Verpulverd door vingers waarvan ik nooit had verwacht dat ze me zouden breken.
"Je went eraan. Aan de pijn. Je wilt niets meer met hem te maken hebben, en toch huil je jezelf iedere avond in slaap omdat je hem mist. Omdat je weet dat hij met haar is, dat hij gelukkig is.
En toch, je krijgt hem nooit meer terug. Hij veranderd compleet, maar blijft dezelfde persoon. Afhankelijk van haar, zoals jij afhankelijk bent van hem.
De pijn die je voelt is onbeschrijflijk."
Ze wond er geen doekjes om, zei precies waar het op stond. Ergens vond ik dat fijn, nu wist ik tenminste wat me te wachten stond.
"Maar je kunt hem niet de schuld geven. Hoe graag je dat ook wilt. Als hij kon was het anders verlopen. Ik denk dat alleen tijd de pijn kan helen, al wacht ik daar nog steeds op." Had ze het nou over mij of over zichzelf?
Ondanks haar harde woorden voelde ik hoe ik rustig werd terwijl ze me omklemde.
Stilte. Geen ongemakkelijke. Gewoon stilte.
We stonden op en ze bleef me vasthouden, alsof ze bang was dat ik zo weer in elkaar zou zakken.
Ze bracht me naar haar auto en reed naar mijn huis. Ze bracht me naar mijn kamer en keek toe terwijl ik mezelf meteen in bed gooide.
"Bedankt," fluisterde ik tegen haar. Ze glimlachte somber. Zwijgend keken we elkaar nog even aan. Toen stond ze op en ik hoorde haar de trap aflopen, de deur uit. Even later de automotor die langzaam verdween.
Ik kneep mijn ogen dicht en probeerde mijn hoofd leeg te maken. Mijn tranen waren op. Hoe graag ik ook wilde, ik kon niet meer huilen.
Voorzichtig probeerde ik te slapen, al was het klaarlichte dag. En vooral niet aan hem denken. Hij was verleden tijd.
Seth Clearwater.
):
.