De man die met de Dood wandelde

07 jul 2012 01:57

Mijn nieuwe projectje: (werknaam zal mogelijk nog veranderen).

Voor de mensen die al wat meer van mijn werken hebben gelezen: Wees gerust, ik heb geleerd en zal niet te veel tegelijk posten, en zal rustperiodes tussen de posts in bouwen ;-)

----------------------------------------------------------------------------

De man die met de Dood wandelde

"De koffie van de Starbucks is beter." De laatste woorden van Alexander Reijen, de laatste woorden die hij had gesproken voordat zijn leven voorgoed zou worden beëindigd. Had hij geweten dat zijn einde op de aarde was aangebroken, had hij geweten dat hij enkele momenten later zou worden aangereden op het zebrapad, dan had hij wel iets anders gezegd. Wijze woorden, woorden waardoor hij herinnerd zou worden. Of misschien geruststellende woorden voor zijn familie, dat zij zich geen zorgen hoefden te maken, dat hij nu naar een betere plaats was vertrokken. En heel misschien waren zijn laatste woorden de woorden van de liefde geweest, woorden voor de vrouw van wie hij altijd had gehouden.
Dit waren de gedachten die door het hoofd van Alexander schoten, enkele momenten nadat hij was gestorven. Geen beelden van zijn geliefden, geen samenvattende film over zijn leven.
"Je leven flitst niet aan je voorbij." Alexander wist niet tegen wie hij het had; hij was dood, niemand zou hem kunnen horen.
"Alexander Desiderius Reijen, u bent geroepen." Een hese stem sprak tegen hem, fluisterend en zachtjes sissend.
Met tegenzin hief Alexander zijn hoofd op: Hij wist wat hij zou zien, hij wist wat er aan de hand was. Hij was dood, en er zou maar één wezen zijn dat hem hier zou komen opzoeken.
Over Alexander heen gebogen stond een lange figuur, een wezen gehuld in een vieze, grauwe mantel. Het wezen leek noch armen te hebben, noch benen. Ook een gezicht was niet te zien. Nu Alexander de gestalte die voor hem stond goed bekeek, leek het er op dat de grauwe mantel alles bedekte wat het wezen enigszins menselijk zou kunnen maken.
"Alexander Desiderius Reijen, ik ben hier om u te begeleiden naar de Wereld Hierna."
Alexander keek naar de gezichtsloze duisternis die onder de kap van het wezen schuilging en zonder na te denken knikte hij.
Het wezen draaide zich langzaam om en leek weg te willen glijden, toen Alexander zijn stem verhief: "Wacht..."
Met een vloeiende beweging draaide het wezen zich weer terug en bracht zijn gezicht - of eerder de duisternis waar zijn gezicht had moeten zitten - vlak voor dat van Alexander.
"Wacht?" de hese fluisterstem klonk verbaasd. "Ik wacht niet."
"Maar ik smeek u, ik ben er nog niet klaar voor..."
"Iedereen," siste het wezen, "Iedereen is klaar. Mensen sterven niet voordat ze klaar zijn. Het leven en de dood zijn van tevoren bepaald."
"Ik kan nog niet sterven, ik ben te jong. Ik moet nog zoveel bereiken in mijn leven, ik moet nog zo veel doen."
"Ik ben slechts de gids, ik breng hen die zijn gestorven naar hun rustplaats. Ik besluit niet wie er sterft, en wie er blijft leven. Dit is de waarheid, dit is een feit. Ik schenk geen leven, ook u zult dit moeten leren accepteren." Het wezen pauzeerde even voordat het verder sprak. "Maar slechts weinigen kunnen dit. De ziel van de mens is niet snel bereid te accepteren. Maar ik wacht niet. Als uw ziel de waarheid niet kan accepteren, dan zal ik het van uw persoonlijkheid moeten bevrijden. Zonder de vorm verliest u al uw herinneringen en gevoelens, u verliest uw identiteit. Zonder gevoelens om u te binden aan uw leven, en zonder herinneringen om naar te verlangen zult u vrij zijn, vrij om de waarheid te accepteren en de Wereld Hierna te betreden."
Alexander ademde diep in - hij was dood, was het nog wel nodig om te ademen? - en knikte naar het wezen.
"Ik ben dood. Ik wist dit al, maar ik hoopte dat u het zou kunnen terugdraaien. Ik zie nu in dat dit niet langer mogelijk is, mijn leven is voorbij."
"Acceptatie komt snel, uw gids kan u al leiden. Uw ziel zal zijn vorm kunnen behouden. Ik zal u naar uw volgende bestemming brengen."
"Wacht -"
"Ik wacht niet..." De fluisterende stem van het wezen klonk nu nóg heser, bijna geïrriteerd.
"Ik ga welwillend met u mee, mits u mijn vraag kunt beantwoorden, één simpele vraag."
Het wezen leek te twijfelen, en boog toen naar Alexander.
"Zoals u wenst. Eén enkele vraag zal ik beantwoorden, waarna wij zullen vertrekken."
Alexander knikte. "Mijn vraag is simpel, doch complex. Er is slechts één antwoord, maar het juiste antwoord kan veranderen. Niemand kan u het antwoord vertellen, toch zullen velen het zelf weten."
"Stel me uw vraag."
"Wie bent u?"

-----------

~Chris

Aangepast na commentaar van P_Westdijk en JodieJJ

07 jul 2012 20:18

Een intrigerende titel.

Ik ben benieuwd naar het antwoord op de vraag waarmee je eindigd. Misschien vergis ik me, maar hij weet toch al wie daar is voor hem? Eerder in het stuk geef je aan dat er maar één wezen zou zijn, die hem hier zou opzoeken. Het kom een beetje tegenstrijdig op me over of kan je dit toelichten?

Wat me opvalt aan het sissende wezen is de onconsequente wijze waarop het sist. In korte zinnen bijna altijd, maar als het meer heeft te zeggen veel minder en ik zou het wezen al vanaf de eerste zin hebben laten sissen. Het laatste laat ik natuurlijk aan jou zelf over want het is en blijft jouw verhaal.

Het begin trekt me al meteen het verhaal in, maar roept ook meteen vragen bij me op. Was zijn vrouw bij hem? Als het antwoord ja is dan zijn daarmee mijn andere vragen ook beantwoord. Want je kan iets willen zeggen, maar als je vrouw niet bij je is dan kan ze het onmogelijk horen en een toevallig voorbijganger zal het altijd anders weten over te brengen als hij of zij een boodschap toevallig opvangt.

Ergens heb je het over lichamelijke vorm. Het dekt voor mijn gevoel niet helemaal wat je bedoeld want dat beschouw ik als het vleselijke omhulsel waar de ziel van deze man in huist. De dood kan deze je in mijn ogen niet afnemen omdat alleen de ziel het lichaam verlaat, maar ik heb op het moment geen alternatief om je aan te reiken.

Het is kortom boeiend, want het roept een heleboel vragen bij me op, die meer over de inhoud gaan dan de schrijfwijze. Waardoor ik de neiging had om snel verder te lezen op zoek naar antwoorden. Je soepele schrijfstijl maakte dit ook mogelijk. Het maakt me nieuwsgierig naar de rest ervan.

07 jul 2012 20:40

Ik ben benieuwd naar het antwoord op de vraag waarmee je eindigd. Misschien vergis ik me, maar hij weet toch al wie daar is voor hem? Eerder in het stuk geef je aan dat er maar één wezen zou zijn, die hem hier zou opzoeken. Het kom een beetje tegenstrijdig op me over of kan je dit toelichten?

Alexander weet het inderdaad, maar zoals hij zelf al zegt zit er meer in zijn vraag dan alleen het simpele antwoord. Dit wordt verder al heel snel duidelijk in het volgende stukje denk ik ;-)

Wat me opvalt aan het sissende wezen is de onconsequente wijze waarop het sist. In korte zinnen bijna altijd, maar als het meer heeft te zeggen veel minder en ik zou het wezen al vanaf de eerste zin hebben laten sissen. Het laatste laat ik natuurlijk aan jou zelf over want het is en blijft jouw verhaal.

Helemaal gelijk. Dat krijg je als je om 2 uur snachts gaat schrijven xD

Het begin trekt me al meteen het verhaal in, maar roept ook meteen vragen bij me op. Was zijn vrouw bij hem? Als het antwoord ja is dan zijn daarmee mijn andere vragen ook beantwoord. Want je kan iets willen zeggen, maar als je vrouw niet bij je is dan kan ze het onmogelijk horen en een toevallig voorbijganger zal het altijd anders weten over te brengen als hij of zij een boodschap toevallig opvangt.

Ik ben van plan om alle vragen die in dit verhaal opkomen ook te beantwoorden. Maar dit zal ik natuurlijk wel geleidelijk doen ;-)

Ergens heb je het over lichamelijke vorm. Het dekt voor mijn gevoel niet helemaal wat je bedoeld want dat beschouw ik als het vleselijke omhulsel waar de ziel van deze man in huist. De dood kan deze je in mijn ogen niet afnemen omdat alleen de ziel het lichaam verlaat, maar ik heb op het moment geen alternatief om je aan te reiken.

In mijn hoofd behoud de ziel de essentie van de persoon zoals deze was (inclusief vorm). Ik zal even kijken of ik hier een betere beschrijving voor kan vinden.

Het is kortom boeiend, want het roept een heleboel vragen bij me op, die meer over de inhoud gaan dan de schrijfwijze. Waardoor ik de neiging had om snel verder te lezen op zoek naar antwoorden. Je soepele schrijfstijl maakte dit ook mogelijk. Het maakt me nieuwsgierig naar de rest ervan.

Er zal zeker meer komen :)

09 jul 2012 16:50

-----------

Het wezen was stil.
"Wie bent u?" herhaalde Alexander zijn vraag.
"Ik ben... Ik ben... Men noemt mij de Dood."
Alexander schudde zijn hoofd. Hij had het antwoord verwacht, maar het was niet wat hij wenste te horen. "Men noemt u de Dood, dat is waar. Maar dat is slechts uw naam. Wíe bent u?"
Weer was het wezen stil. Alexander wachtte geduldig tot het hem met zijn hese stem zou antwoorden. Tot zijn verbazing klonk de stem van het wezen anders dan voorheen: de heesheid had plaats gemaakt voor een zware stem, en het wezen siste niet langer, maar sprak duidelijk en helder.
"Ik ben de Dood. Dit is mijn naam en identiteit. Waarom is dit geen antwoord op uw vraag?"
"Een naam is niet genoeg om een identiteit te definiëren. Wie we zijn blijkt uit onze daden. Ik vraag u opnieuw: Wie bent u?"
De Dood zweeg even, voordat hij Alexander kalm antwoordde. "Ik ben de Dood, Gids naar de Wereld Hierna en begeleider van zielen."
Alexander knikte. "Dat is al beter, de essentie van uw wezen begint boven te komen. U heeft mij uw taak weten te vertellen, al wat nog rest zijn uw daadwerkelijke daden. Wat zijn de daden die uw identiteit definiëren, wat maakt u wie u bent?"
"Mijn daden?..." Plotseling leek een koude wind op te steken, en de Dood naderde Alexander totdat hij vlak naast hem stond. Lange armen, gewikkeld in vieze grijze doeken, waren onder de mantel van de Dood vandaan gekomen. De Dood plaatse een hand op de schouder van Alexander en een ijselijk gevoel bekroop hem, alsof hij zojuist in een ijskoude poel was gesprongen.
"Kom met mij, Alexander Desiderius Reijen, en ik zal het u laten zien."
De Dood wees met een vinger voor zich uit. Daar zag Alexander een gat in de ruimte ontstaan, een wilde wervelpoel van realiteit en illusie. Een doorgang naar een andere wereld.
"Kom met mij, Alexander Desiderius Reijen," herhaalde de Dood.
Alexander knikte, en terwijl de hand van de Dood op zijn schouder rustte liep Alexander door het gat voor zich.

--------------

09 jul 2012 17:42

Nu moest ik toch maar eens een stukje van je gaan lezen

ghehe xD

Het wezen leek noch armen te hebben, noch geen benen.

Volgens mij hoor je noch niet dubbel te gebruiken. Dus dat het moet zijn: Het wezen leek armen noch benen te hebben.

"Mijn vraag is simpel, doch complex. Er is slechts één antwoord, maar het juiste antwoord kan veranderen. Niemand kan u het antwoord vertellen, toch zullen velen het zelf weten."

Aan het woordje doch, ergerde ik me iets omdat ik niet had dat het verhaal in een ouderwetse tijd wordt afgespeeld en ik ook niet uit eerdere dialogen van de man doorhad dat hij heel ouderwets praatte.

In het begin vind ik dat je iets te veel herhalingen van zinnen gebruikt. Ik vind een paar keer altijd mooi omdat het versterkt, maar te veel dan verslapt het weer.

OOh en je lange sssssssss aan het eind bij het gidsmannetje ergerde me ook iets, omdat je het alleen bij de ssss op het eind doet en niet bij alle wat iemand die sist of slist wel doet en ik vind het op de 'e'en of andere manier nooit echt lekker over komen omdat ik het altijd veel te overdreven ga lezen xD. Een paar keer noemen dat de man de nadruk vresleijk op de sss legde zou voor mij beter overkomen.

Oke, dat was de feedback

. En nu het goeie xD, ik vind je zinnen allemaal heerlijk achter elkaar weglezen. Het is allemaal heel goed te volgen en ik raakte geen enkel moment uit de tekst. zo maar even je tweede stukje lezen

. en dan toch maar eens aan de one-shots voor je epos beginnen ghehe

09 jul 2012 18:19

Nee noch mag ook dubbel :) http://www.onzetaal.nl/taaladvies/advies/noch
Maar 'noch geen armen' is dubbelop :p

Over doch: Ik moet een beetje goed kijken naar de consistentie van zijn manier van praten. Het idee is inderdaad dat de man wat ouderwetser spreekt.

Zou je misschien een voorbeeld kunnen geven van herhalingen die jou storen?

Ik denk dat je gelijk hebt over de ssss, ik kan het beter geheel verwijderen.

Ik heb trouwens nog geen flauw idee hoe lang dit gaat worden :P Ik denk dat het niet al te veel meer gaat komen, maar ik heb in tegenstelling tot de meeste van mijn verhalen nog niet heel helder in mijn hoofd zitten wat er precies gaat gebeuren ^^

Bedankt voor de feedback :)

09 jul 2012 20:37

Om even verder te gaan op de nog, :p, klinkt het niet beter als de werkwoordelijke aanvullen achter "noch armen noch benen" zou staan? Nu, ja, zo lees ik het. (Hij leek noch armen noch benen te hebben.)

Nu, ik zie het verhaal niet echt extreem lang worden, tenzij je zal overdrijven in je uitleg en zo - zoals bij Lord of the Rings, als Gandalf weer eens zijn verhaal doet; dat moet altijd zo lang... :s
Ik zie wel uit naar de uitleg over wie deze "Begeleider" naar het "Hiernamaals" is. Dat zul je wel goed doen geloof ik. ;3

Ik vraag me wel af waarom de "Wereld Hierna" met hoofdletters geschreven is. Natuurlijk is er niets verkeerds aan, maar tenzij het echt de naam van die wereld is, weet ik niet waarom je het zou doen.

Over.

09 jul 2012 20:46

@noch Je hebt gelijk :p dat is beter

Ik denk ook niet dat het erg lang zal worden. Lange uitleg heb ik alleen af en toe in m'n epos, en daar zeuren mijn HP's dan ook meteen over xD

Wereld Hierna is het synoniem dat ik heb gekozen voor het Hiernamaals, wat je met een hoofdletter schrijft. Vandaar de hoofdletters. (Ik vond het Hiernamaals te dicht bij bepaalde religies liggen, en ik wil proberen dit verhaal religie-vrij te houden)

Over & Out^^

09 jul 2012 21:43

De laatste woorden van Alexander Reijen, de laatste woorden die hij had gesproken voordat zijn leven voorgoed zou worden beëindigd.

Deze omdat je daarna weer in je zin laatste hebt.

had hij geweten dat hij enkele momenten na het oplichten van het groene voetgangerslicht zou worden aangereden op het zebrapad,

Deze vond ik ook minder, omdat ik steeds twee keer de zin ging nalezen, omdat hij de zin zo lang maakt, waardoor ik het einde een beetje mistte xD. Als je me nog volgt

En daarna is het me nergens echt meer opgevallen

09 jul 2012 22:02

Gefixed, beter zo? :)