Dit is een verhaal waar ik drie jaar geleden aan ben begonnen, maar waar ik nooit veel verder mee ben gekomen dan de eerste drie hoofdstukken en het laatste hoofdstuk.
Ik heb dit al eerder gepost toen ik net op de site kwam, dit is de lichtelijk herziene versie, welke ik gelijk in veel kleinere stukken heb gehakt zodat mensen het hopelijk wat eerder zullen gaan lezen :p
Het Huis temidden van de Wereld van Niets
Dag één
De eerste dag was begonnen…
Buiten het huis was niks te zien. Overal hing een dikke laag mist. Klamme en muffige slierten dreven over het terras en langs de wanden van het huis. Er scheen naast het huis niks te bestaan, alleen maar mist. Mist tot in de eeuwigheid, misschien zelfs daarvoorbij... Het was niet koud, niet warm. Er scheen geen zon, maar het was niet donker. Het was... leeg.
Binnen was het warmer. Hoewel er geen gordijnen of deuren in de opening naar het terras zaten was het merkbaar fijner om je binnen in het huis te begeven. De atmosfeer en klamheid van de wereld buiten scheen tegen gehouden te worden door het huis. Vermoeid zakte Yorick neer op een van de twee stoelen aan de tafel. De lucht in deze wereld was erg ijl. Weinig zuurstof in de atmosfeer maakte het lastig om te ademen en hinderde fysieke inspanning. De klok boven de deur stond stil. Nog steeds. De grootste wijzer vast op wat de elf zou zijn, de kleinste wijzer op de vier, en de middelste wijzer nog steeds schokkend tussen de zes en zeven. Hoelang zou hij hier al zitten? In een plaats als dit was tijd niet relevant. Het maakte niet uit of hij hier al uren, dagen of zelfs jaren zou zitten. En al maakte het wel uit, hij wist niet waar hij vandaan kwam, of waarheen hij op weg was. Al dat hij wist was dat hij nu hier was. In het Huis temidden van de Wereld van Niets.
-----
Zoals gezegd, ik zal kleinere porties posten dit keer :)
Oh en ik zal me inhouden te snel te posten :p aangezien ik al een aantal hoofdstukjes af heb ;-)
~Chris
Het Huis temidden van de Wereld van Niets (herzien)
-
Christian Damen
- Toetsenbord
- Berichten: 2110
- Lid geworden op: 19 jun 2012 01:37
Suppose you toss a coin enough times
Suppose one day, it lands on its edge
Suppose one day, it lands on its edge
De titel trok me erg aan; lekker mysterieus. Ik vind de beschrijvingen in jouw stuk goed. Je krijgt al een beetje een beeld van hoe het daar is. Je gaat niet te diep in op de beschrijvingen, waardoor het goed leesbaar blijft. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat.
Abel
Abel
Ik geloof in monsters onder mijn bed.
Ik vind dat je een hele interessante titel hebt gekozen. En je maakte me daar erg nieuwsgierig door. Het begin van je verhaal, is daar geen uitzondering op. Al vind ik het jammer, dat het zo'n kort stukje is. De dubbele lengte van wat je nu heb, is heel goed behapbaar 
Je hebt een mooie beeldende schrijfstijl, die gelijk al naar voren komt. In een paar regels heb je de buitenwereld heel duidelijk beschreven, zonder dat het langdradig werd. Goed zo! Schrijf je al lang?
Ik ben benieuwd hoe het verder gaat. En ik heb dezelfde vragen als je hoofdpersonage ^_^ Waar is hij en wat doet ie in een huis te midden van de oneindigheid van witte mist?
Ga zo door!
Je hebt een mooie beeldende schrijfstijl, die gelijk al naar voren komt. In een paar regels heb je de buitenwereld heel duidelijk beschreven, zonder dat het langdradig werd. Goed zo! Schrijf je al lang?
Ik ben benieuwd hoe het verder gaat. En ik heb dezelfde vragen als je hoofdpersonage ^_^ Waar is hij en wat doet ie in een huis te midden van de oneindigheid van witte mist?
Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
-
Christian Damen
- Toetsenbord
- Berichten: 2110
- Lid geworden op: 19 jun 2012 01:37
Bedankt voor de commentaren!
@Maaike, ik heb het stukje expres korter gemaakt dit keer, maar ik merk dat het misschien wel té kort is ja ;-) Hiervoor had ik het gehele hoofdstuk gepost, dat was weer veel te veel :p
En ja, ik schrijf al behoorlijk lang :p Zo'n twaalf jaar nu, met tussenpozen waarin ik niet echt bezig was met schrijven. Met dit verhaal ben ik drie jaar geleden begonnen. Ik heb toen ongeveer vier hoofdstukken geschreven. Daarna heeft het een tijdje gelegen totdat ik het op OV zette. Als de rest die ik nu heb een beetje goed wordt ontvangen denk ik dat ik er weer verder aan ga schrijven, als men het verhaal niet zo geweldig vindt (wat ik me goed kan voorstellen:P) dan laat ik het weer een tijdje rusten :p
En nu het volgende stukje:
--------------------------------
Langzaam aan begon Yorick honger te krijgen. Hij stond op van zijn stoel en wankelde even. Het snel opstaan en de ijle lucht zorgden ervoor dat hij eventjes licht in zijn hoofd werd. Met zijn rechterhand steunde hij op de leuning van de stoel. Het ging alweer. Met een diepe teug probeerde hij wat meer zuurstof uit de lucht te zuigen, om vervolgens de korte tocht naar de andere kant van de kamer te beginnen. Achter het groene gordijn ging de voorraadkamer schuil. Iemand moest erop gerekend hebben dat dit huis bewoond zou gaan worden. Of misschien woonde er al iemand, maar waren de oorspronkelijke bewoners vertrokken. Of nog erger: waren ze opgeslokt door de grauwe mist die overal in de wereld van buiten als een dikke mantel op de grond lag. Wat er ook was gebeurd, er was eten. Veel eten. Van de achterste plank trok Yorick een pot met iets dat eruit zag als pindakaas, en van de plank rechts nam hij een stuk rond brood. Servies of bestek was nergens te bekennen. Ineens bedacht Yorick zich iets waar hij nog niet eerder aan had gedacht. Zijn zakken. Sinds het moment dat hij deze ruimte binnen was gestapt had hij er nog niet aan gedacht te kijken wat hij zelf op zak had. Vlug leegde hij de inhoud van zijn zakken op de grond. Naast een half opgegeten rolletje drop, een papieren zakdoekje en een blanco visitekaartje droeg hij ook nuttige materialen met zich mee. Met een blij gezicht trok hij zijn zakmes open en sneed een stuk brood af. Terwijl hij de snee besmeerde met de pindakaas bekeek hij zijn andere materialen. Een stuk stevig touw, een halfvolle aansteker, een priem en een klein fluitje. Waarom hij deze dingen op zak had wist Yorick niet. Maar hij wist wel dat hij ze zou kunnen gebruiken. Terwijl hij zijn tanden in de snee met brood zette keek hij van de priem naar de deuren om hem heen. Naast de grote massieve deur in de ingang was de kamer voorzien van drie nog gesloten deuren, de voorraadkamer, de deur naar de badkamer en de uitgang naar het terras. Misschien dat hij een van de tot nu toe verstokt gesloten deuren open zou kunnen krijgen met de spullen die hij nu bezat.
Toen het laatste stukje brood in zijn mond was verdwenen stond Yorick op en liep andermaal de voorraadkast in. Op de linker plank stonden pakken sap. Hij nam er eentje van de plank en draaide deze open terwijl hij terug naar de tafel liep. Bedachtzaam zette hij het pak aan zijn mond en dronk. Het was zoet, niet te zoet, maar ook niet fijn zoet. Het hield hem in ieder geval in leven.
Toen zijn dorst gelest was pakte Yorick de priem en liep naar de gesloten deur naast de voorraadkamer. Voorzichtig stak hij de priem in de kier van de deur toen hij zacht geluid vanachter de deur vandaan hoorde komen. Hij herkende de vage tonen van een saxofoon, begeleid door kunstig pianospel. Nieuwsgierig als hij was zette Yorick de priem nu stevig in de deurspleet en zette kracht. Beetje bij beetje begon de eerst klemmende deur los te komen. Na een aantal keer flink kracht zetten werd de spleet al groter en de muziek luider. Met een grootse krachtinspanning in deze ijle lucht gebruikte Yorick al zijn kracht om de deur los te gooien. Met een onheilzaam gekraak kwam de deur los uit zijn deurpost en zwaaide open. Een warme walm met rozengeur vergezeld van de Jazz die stond te spelen kwam Yorick tegemoet. De kamer was klein, rond, en de helft van de kamer werd ingenomen door een grote bank die in een halve cirkel tegen de muur aan was gebouwd. Aan de andere kant stond op een klein salontafeltje een oude radio te spelen. De rustige, ontspannende jazz die uit het apparaatje dwaalde vulde de kamer en maakte het alsof de wereld van buiten niet langer bestond. Als gegrepen door een liefdevolle macht liep Yorick naar de bank en zonk neer in de zachte stof. Al luisterend naar de aangename tonen die uit de radio kwamen merkte hij dat al deze inspanningen in deze ijle lucht hem hadden uitgeput. Langzaam begonnen zijn oogleden zwaar te worden en terwijl hij zichzelf uitgeput op de bank liet hangen doezelde hij weg bij het zachte spelen van de radio.
Hier in het huis temidden van de wereld van Niets was hij veilig. Veilig voor de dikke mist die alles bedekte, veilig voor de gekheid die hem zeker zou overkomen als dit huis er niet was. Een safehaven, een plaats om te willen zijn... Ja, een thuis.
@Maaike, ik heb het stukje expres korter gemaakt dit keer, maar ik merk dat het misschien wel té kort is ja ;-) Hiervoor had ik het gehele hoofdstuk gepost, dat was weer veel te veel :p
En ja, ik schrijf al behoorlijk lang :p Zo'n twaalf jaar nu, met tussenpozen waarin ik niet echt bezig was met schrijven. Met dit verhaal ben ik drie jaar geleden begonnen. Ik heb toen ongeveer vier hoofdstukken geschreven. Daarna heeft het een tijdje gelegen totdat ik het op OV zette. Als de rest die ik nu heb een beetje goed wordt ontvangen denk ik dat ik er weer verder aan ga schrijven, als men het verhaal niet zo geweldig vindt (wat ik me goed kan voorstellen:P) dan laat ik het weer een tijdje rusten :p
En nu het volgende stukje:
--------------------------------
Langzaam aan begon Yorick honger te krijgen. Hij stond op van zijn stoel en wankelde even. Het snel opstaan en de ijle lucht zorgden ervoor dat hij eventjes licht in zijn hoofd werd. Met zijn rechterhand steunde hij op de leuning van de stoel. Het ging alweer. Met een diepe teug probeerde hij wat meer zuurstof uit de lucht te zuigen, om vervolgens de korte tocht naar de andere kant van de kamer te beginnen. Achter het groene gordijn ging de voorraadkamer schuil. Iemand moest erop gerekend hebben dat dit huis bewoond zou gaan worden. Of misschien woonde er al iemand, maar waren de oorspronkelijke bewoners vertrokken. Of nog erger: waren ze opgeslokt door de grauwe mist die overal in de wereld van buiten als een dikke mantel op de grond lag. Wat er ook was gebeurd, er was eten. Veel eten. Van de achterste plank trok Yorick een pot met iets dat eruit zag als pindakaas, en van de plank rechts nam hij een stuk rond brood. Servies of bestek was nergens te bekennen. Ineens bedacht Yorick zich iets waar hij nog niet eerder aan had gedacht. Zijn zakken. Sinds het moment dat hij deze ruimte binnen was gestapt had hij er nog niet aan gedacht te kijken wat hij zelf op zak had. Vlug leegde hij de inhoud van zijn zakken op de grond. Naast een half opgegeten rolletje drop, een papieren zakdoekje en een blanco visitekaartje droeg hij ook nuttige materialen met zich mee. Met een blij gezicht trok hij zijn zakmes open en sneed een stuk brood af. Terwijl hij de snee besmeerde met de pindakaas bekeek hij zijn andere materialen. Een stuk stevig touw, een halfvolle aansteker, een priem en een klein fluitje. Waarom hij deze dingen op zak had wist Yorick niet. Maar hij wist wel dat hij ze zou kunnen gebruiken. Terwijl hij zijn tanden in de snee met brood zette keek hij van de priem naar de deuren om hem heen. Naast de grote massieve deur in de ingang was de kamer voorzien van drie nog gesloten deuren, de voorraadkamer, de deur naar de badkamer en de uitgang naar het terras. Misschien dat hij een van de tot nu toe verstokt gesloten deuren open zou kunnen krijgen met de spullen die hij nu bezat.
Toen het laatste stukje brood in zijn mond was verdwenen stond Yorick op en liep andermaal de voorraadkast in. Op de linker plank stonden pakken sap. Hij nam er eentje van de plank en draaide deze open terwijl hij terug naar de tafel liep. Bedachtzaam zette hij het pak aan zijn mond en dronk. Het was zoet, niet te zoet, maar ook niet fijn zoet. Het hield hem in ieder geval in leven.
Toen zijn dorst gelest was pakte Yorick de priem en liep naar de gesloten deur naast de voorraadkamer. Voorzichtig stak hij de priem in de kier van de deur toen hij zacht geluid vanachter de deur vandaan hoorde komen. Hij herkende de vage tonen van een saxofoon, begeleid door kunstig pianospel. Nieuwsgierig als hij was zette Yorick de priem nu stevig in de deurspleet en zette kracht. Beetje bij beetje begon de eerst klemmende deur los te komen. Na een aantal keer flink kracht zetten werd de spleet al groter en de muziek luider. Met een grootse krachtinspanning in deze ijle lucht gebruikte Yorick al zijn kracht om de deur los te gooien. Met een onheilzaam gekraak kwam de deur los uit zijn deurpost en zwaaide open. Een warme walm met rozengeur vergezeld van de Jazz die stond te spelen kwam Yorick tegemoet. De kamer was klein, rond, en de helft van de kamer werd ingenomen door een grote bank die in een halve cirkel tegen de muur aan was gebouwd. Aan de andere kant stond op een klein salontafeltje een oude radio te spelen. De rustige, ontspannende jazz die uit het apparaatje dwaalde vulde de kamer en maakte het alsof de wereld van buiten niet langer bestond. Als gegrepen door een liefdevolle macht liep Yorick naar de bank en zonk neer in de zachte stof. Al luisterend naar de aangename tonen die uit de radio kwamen merkte hij dat al deze inspanningen in deze ijle lucht hem hadden uitgeput. Langzaam begonnen zijn oogleden zwaar te worden en terwijl hij zichzelf uitgeput op de bank liet hangen doezelde hij weg bij het zachte spelen van de radio.
Hier in het huis temidden van de wereld van Niets was hij veilig. Veilig voor de dikke mist die alles bedekte, veilig voor de gekheid die hem zeker zou overkomen als dit huis er niet was. Een safehaven, een plaats om te willen zijn... Ja, een thuis.
Suppose you toss a coin enough times
Suppose one day, it lands on its edge
Suppose one day, it lands on its edge
-
Christian Damen
- Toetsenbord
- Berichten: 2110
- Lid geworden op: 19 jun 2012 01:37
Druk met verhuizing, dus nog even een stukje voor ik op vakantie ga ;-)
---
Wilde dromen. In een grote tuin staat een fontein. Een fontein versierd met de meest fantasievolle wezens, zeemeerminnen, dolfijnen en andere ornamenten. Hoog boven al het andere uittorenend, als een statig stuk cultuur, wakend over al om hem heen. In de fontein een glinstering. Iets ligt op de bodem, onder het water gezonken, zich veilig wanend onder de bescherming van het beeld bovenop. De hand uitreiken gaat niet, het ligt te diep. Steeds verder naar voren leunend, dieper en dieper reikend naar het glinsterende kleinood dat zo ondeugend lonkt. Bijna nu, bijna raken de vingers, bijna is het object tastbaar. Nog een klein stukje en dan...
Alles begint te draaien. Het glinsterende voorwerp verdwijnt, het water verdwijnt, de fontein begint te vervagen en de tuin wordt opgeslokt door de grauwe mistslierten die met een hoge snelheid alles in de omgeving lijken te willen opslokken. Steeds kouder wordt het, de slierten komen steeds dichterbij en niets kan nog gedaan worden aan het verdwijnen van het laatste stukje fontein, het laatste stukje hoop...
Yorick schrok wakker en schoot overeind. Hij was ingedommeld op de muziek. De radio stond nog steeds te spelen, maar nu een ander nummer. Althans dat dacht hij. Hoelang zou hij in slaap zijn geweest? Tijd was niet langer relevant, maar hij kon niet doorgaan en alle gebeurtenissen op rij laten. Hij had structuur nodig, een schema, dagen. Hij moest alles wat gebeurde kunnen vastzetten in stukken, in dagdelen. Dit was zijn eerste dag, dat was iets waar Yorick zeker van was. Wanneer zou een volgende dag beginnen? ‘Elke dag begon met opstaan, en elke dag eindigde met naar bed gaan.’ Dat klonk logisch. Dus dit was dag een. Dag twee zou beginnen wanneer hij weer zou opstaan uit bed, en zo zou hij de dagen tellen, en structuur brengen.
Dag een. Dag een. Wat als hij zou terugkijken, terugdenken aan dag een, aan de gebeurtenissen en ontdekkingen die hij gedaan had? Hij moest alles onthouden, moest alles documenteren, bewaren, veiligstellen. Een pen! Hij had een pen nodig, en papier. Hij snelde zich de ronde kamer uit en liep naar het kastje naast het bed. In het kastje stak een lade. Ook deze had vast gezeten, maar Yorick had nog steeds zijn priem, en zette deze ogenblikkelijk tussen de lade en het kastje. Met een klein beetje wrikken kwam de lade al los. Yorick stopte de priem weg en trok de lade open.
Er lag niet veel in de lade. Een stapeltje lege papieren, een pen, een aantal potloden met punt, een jojo, een drietal kaarsen en een knijpzaklamp. Hij pakte de pen en het eerste vel van de stapel en sloot de lade weer. Terwijl hij terugliep naar de tafel met de twee stoelen vouwde hij het papier dubbel. Hij legde het vel op tafel en ging zitten.
Hij begon met het bovenste deel van het blad.
---
Wilde dromen. In een grote tuin staat een fontein. Een fontein versierd met de meest fantasievolle wezens, zeemeerminnen, dolfijnen en andere ornamenten. Hoog boven al het andere uittorenend, als een statig stuk cultuur, wakend over al om hem heen. In de fontein een glinstering. Iets ligt op de bodem, onder het water gezonken, zich veilig wanend onder de bescherming van het beeld bovenop. De hand uitreiken gaat niet, het ligt te diep. Steeds verder naar voren leunend, dieper en dieper reikend naar het glinsterende kleinood dat zo ondeugend lonkt. Bijna nu, bijna raken de vingers, bijna is het object tastbaar. Nog een klein stukje en dan...
Alles begint te draaien. Het glinsterende voorwerp verdwijnt, het water verdwijnt, de fontein begint te vervagen en de tuin wordt opgeslokt door de grauwe mistslierten die met een hoge snelheid alles in de omgeving lijken te willen opslokken. Steeds kouder wordt het, de slierten komen steeds dichterbij en niets kan nog gedaan worden aan het verdwijnen van het laatste stukje fontein, het laatste stukje hoop...
Yorick schrok wakker en schoot overeind. Hij was ingedommeld op de muziek. De radio stond nog steeds te spelen, maar nu een ander nummer. Althans dat dacht hij. Hoelang zou hij in slaap zijn geweest? Tijd was niet langer relevant, maar hij kon niet doorgaan en alle gebeurtenissen op rij laten. Hij had structuur nodig, een schema, dagen. Hij moest alles wat gebeurde kunnen vastzetten in stukken, in dagdelen. Dit was zijn eerste dag, dat was iets waar Yorick zeker van was. Wanneer zou een volgende dag beginnen? ‘Elke dag begon met opstaan, en elke dag eindigde met naar bed gaan.’ Dat klonk logisch. Dus dit was dag een. Dag twee zou beginnen wanneer hij weer zou opstaan uit bed, en zo zou hij de dagen tellen, en structuur brengen.
Dag een. Dag een. Wat als hij zou terugkijken, terugdenken aan dag een, aan de gebeurtenissen en ontdekkingen die hij gedaan had? Hij moest alles onthouden, moest alles documenteren, bewaren, veiligstellen. Een pen! Hij had een pen nodig, en papier. Hij snelde zich de ronde kamer uit en liep naar het kastje naast het bed. In het kastje stak een lade. Ook deze had vast gezeten, maar Yorick had nog steeds zijn priem, en zette deze ogenblikkelijk tussen de lade en het kastje. Met een klein beetje wrikken kwam de lade al los. Yorick stopte de priem weg en trok de lade open.
Er lag niet veel in de lade. Een stapeltje lege papieren, een pen, een aantal potloden met punt, een jojo, een drietal kaarsen en een knijpzaklamp. Hij pakte de pen en het eerste vel van de stapel en sloot de lade weer. Terwijl hij terugliep naar de tafel met de twee stoelen vouwde hij het papier dubbel. Hij legde het vel op tafel en ging zitten.
Hij begon met het bovenste deel van het blad.
“ Dag Een. “
Het Huis temidden van de Wereld van Niets
De Ronde kamer vol Muziek
Hij rustte zijn pen. Wat zou hij schrijven? Het hoefde geen precieze beschrijving te zijn van wat hij had gedaan die dag, een beknopt overzicht van de activiteiten en gebeurtenissen zou genoeg moeten zijn.Het Huis temidden van de Wereld van Niets
De Ronde kamer vol Muziek
Suppose you toss a coin enough times
Suppose one day, it lands on its edge
Suppose one day, it lands on its edge
Echt een leuk verhaal. Het heeft iets mysterieus, iets wat er voor zorgt dat je maar blijft verder lezen.
Tevens schrijf je erg mooi en beeldend, het wordt voor mij erg duidelijk hoe het buiten, maar ook binnen het huis is. Je schrijfstijl is erg fijn en ook de korte stukjes vind ik wel lekker. Overigens zet je de hoofdpersoon duidelijk neer, het lijkt net een echt persoon!
Meer kan ik niet echt zeggen, het is gewoon een goed verhaal
!
Tevens schrijf je erg mooi en beeldend, het wordt voor mij erg duidelijk hoe het buiten, maar ook binnen het huis is. Je schrijfstijl is erg fijn en ook de korte stukjes vind ik wel lekker. Overigens zet je de hoofdpersoon duidelijk neer, het lijkt net een echt persoon!
Meer kan ik niet echt zeggen, het is gewoon een goed verhaal
!It's okey to be afraid!
Ellie Goulding
Ellie Goulding
Je gebruikt mooie beschrijvingen om je omgeving vorm te geven 
Dat maakt het verhaal erg interessant. Je maakt me erg nieuwsgierig waar het verhaal heen gaat. Want behalve dat je hoofdpersoon in een huis zit, in de mist, laat je nog helemaal niets los. Straks zit ie gewoon op een berg in de wolken en is er niets raars aan 
Maar, ik heb zo'n vermoeden dat de plek waar hij is ietsje minder gewoon is ^_^
Ga zo door!
Dat maakt het verhaal erg interessant. Je maakt me erg nieuwsgierig waar het verhaal heen gaat. Want behalve dat je hoofdpersoon in een huis zit, in de mist, laat je nog helemaal niets los. Straks zit ie gewoon op een berg in de wolken en is er niets raars aan Maar, ik heb zo'n vermoeden dat de plek waar hij is ietsje minder gewoon is ^_^Ik denk dat je "sculptuur" bedoelt in plaats van "cultuur"Christian Damen schreef:als een statig stuk cultuur,
In het ener laatste stukje, geef je aan dat er drie deuren zijn. Een naar de muziekkamer, de badkamer en naar een terras. Maar waar is dat bed dan? Is dat in de kamer waar de voorraadkast stond? Ik ben nu namelijk even het spoor bijster in het huis te midden van Niets.Christian Damen schreef:Hij snelde zich de ronde kamer uit en liep naar het kastje naast het bed.
Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
-
Christian Damen
- Toetsenbord
- Berichten: 2110
- Lid geworden op: 19 jun 2012 01:37
Een huisje in de bergen tussen de wolken is best nog wel raar hoor :p
Ja, verwarring, daar was ik al een beetje bang voor :P Het Huis is nogal ingewikkeld gebouwd (You haven't even seen half of it) dus misschien dat ik iets van een plattegrondje ofzo erbij zet, voor de duidelijkheid. Maar liever ga ik een betere manier vinden om de architectuur wat beter te beschrijven :p
Komt denk ik door mijn voorliefde voor veel deuren (bij toneel zijn veel deuren vaak heel leuk :D) dat ik er zoveel heb neergezet. Maar zo even uit mijn hoofd is de indeling als volgt:
Een grote woonkamer waarin ook het bed staat
Een open (geen deuren) terras naar buiten (mist)
Een deur naar de voorraadkast
Een deur naar de muziekkamer
Een deur naar een dichte kamer
Een grote dichte deur met een vreemde klok erboven
Maar zo heb ik het niet opgeschreven zie ik :D Dus dat moet ik even goed aanpassen nog. Bedankt dat je het even aanwijst! :)
Ja, verwarring, daar was ik al een beetje bang voor :P Het Huis is nogal ingewikkeld gebouwd (You haven't even seen half of it) dus misschien dat ik iets van een plattegrondje ofzo erbij zet, voor de duidelijkheid. Maar liever ga ik een betere manier vinden om de architectuur wat beter te beschrijven :p
Komt denk ik door mijn voorliefde voor veel deuren (bij toneel zijn veel deuren vaak heel leuk :D) dat ik er zoveel heb neergezet. Maar zo even uit mijn hoofd is de indeling als volgt:
Een grote woonkamer waarin ook het bed staat
Een open (geen deuren) terras naar buiten (mist)
Een deur naar de voorraadkast
Een deur naar de muziekkamer
Een deur naar een dichte kamer
Een grote dichte deur met een vreemde klok erboven
Maar zo heb ik het niet opgeschreven zie ik :D Dus dat moet ik even goed aanpassen nog. Bedankt dat je het even aanwijst! :)
Suppose you toss a coin enough times
Suppose one day, it lands on its edge
Suppose one day, it lands on its edge
Bedankt! Dat is een heel helder rijtje En ik heb zelf ook de voorkeur om tekstueel een beeld te krijg dan via een plattegrondje. Negen van de tien keer kijk ik er niets eens naar als een boek het heeft. Dat verpest mijn creatieve inbeeldingskracht
Maar ik denk dat als je aan de hand van dat rijtje dat je net gaf, het voorgaande stuk wat verduidelijkt, dat er dan geen plattegrond meer nodig is.
En ik heb zelf ook de voorkeur om tekstueel een beeld te krijg dan via een plattegrondje. Negen van de tien keer kijk ik er niets eens naar als een boek het heeft. Dat verpest mijn creatieve inbeeldingskracht Maar ik denk dat als je aan de hand van dat rijtje dat je net gaf, het voorgaande stuk wat verduidelijkt, dat er dan geen plattegrond meer nodig is.
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
-
Christian Damen
- Toetsenbord
- Berichten: 2110
- Lid geworden op: 19 jun 2012 01:37
En het mysterie gaat door.
---
“Eerste dag in het huis. Buiten een terras gevonden. Niets dan mist, zover het oog kan reiken. Ademen is moeilijk. In de kamer staan twee bedden, een nachtkastje, een eettafel met twee stoelen en een lage lange tafel. Achter het groene gordijn is een voorraadkast. Hier ligt genoeg eten voor heel lang. Ernaast is een deur naar de badkamer. Hier staan een bad, een toilet en een wastafel. Ik heb geen handdoeken gevonden, noch toiletartikelen. Er zijn nog vier deuren. De grote massieve deur waardoor ik binnen kwam zit nog steeds dicht. De andere drie deuren zijn simpeler, maar ook gesloten. Vandaag mijn zakken geleegd en een priem gevonden. Met de priem de deur naast de vooraadkamer geopend en daar een ronde kamer gevonden. Een bank neemt de halve kamer in beslag en in de andere helft staat een tafeltje met een radio. Op de radio draait jazz.
In slaap gevallen. Opgestaan en lade nachtkastje opengewrikt. Pen en papier gevonden. Besloten dit dagboek bij te houden.
Nu verder met verkennen van het huis. Nog drie deuren. Eerst de simpele deuren openbreken. Hoop achter de deuren materiaal te vinden om grote massieve deur te openen. Klok boven deur nog steeds stil. Tijd is niet relevant. Tijd bestaat niet. Ik ben alleen, maar niet voor lange tijd, want tijd is niet. Nu is het tijd om verder te gaan. Morgen meer verslag.”
Yorick legde zijn pen neer. Hij had de zijde van zijn dubbelgevouwen blaadje volledig vol geschreven. Hij stond op en liep naar het nachtkastje toe om het blad daar terug te leggen. Hij opende de lade en plaatste de pen terug, en legde het beschreven blad bovenop de stapel met papieren.
Hij liet de lade openstaan en liep terug naar de voorraadkamer. Daar lagen op de grond nog steeds de spullen die hij uit zijn zakken had gehaald. Hij raapte alles op en stopte de nuttige artikelen in de lade. Het rolletje drop legde hij op tafel, alsmede het papieren zakdoekje. Het blanco kaartje echter niet. Hij wist niet precies waarom, maar het voelde ineens veel belangrijker dan hij in eerste instantie had gedacht. Twijfelachtig stak hij het kaartje in zijn zak, legde de priem bij de overige spullen in de lade en deed deze dicht.
Om zich heen was het even stil en rustig als het al de hele tijd was geweest. Hij was nog steeds alleen. Uit de ronde kamer vol met muziek dwaalden de zachte flarden jazz uit de radio de kamer in. Yorick besloot de deur dicht te doen. Toen de deur sloot verdween de muziek uit de kamer en voelde hij de warmte die de muziek hem had gebracht niet meer. Yorick ging zitten op de stoel en keek naar de massieve deur. De klok erboven stond nog steeds stil, de middelste wijzer nog steeds trillend tussen wat de zes en de zeven had moeten zijn. Een troosteloos aanzicht. Het was net alsof de klok de tijd om zich heen liet zien. Stil, proberend verder te komen naar het volgende stuk, maar het net niet bereikend, alsmaar weer proberend tot in de eeuwigheid. Yorick had geprobeerd de deur te forceren met de priem, maar toen de priem het bijna leek te begeven had hij toch maar opgegeven. Het zag er naar uit dat hij niet terug kon via de weg die hij gekomen was. De enige weg uit dit huis was het terras naar buiten, of een van de twee nog steeds gesloten deuren. Het terras was geen optie. In die dikke, klamme mist zou hij ogenblikkelijk verdwalen en gek worden. Dan bleven de deuren over. De ene deur zat tussen de massieve deur en de deur naar de ronde kamer vol muziek in, daar zal niet veel te ontdekken zijn. De andere deur was echter de enige aan zijn kant van de kamer, wat mogelijkheden te over liet om een volledige kamer vol met de meest onvoorstelbare dingen te herbergen. Hij was benieuwd. Zijn gevoel vertelde hem dat deze kamers, dit huis, nog vele geheimen verborgen die zijn fantasieen ver teboven gingen. Maar voor alles was een tijd. Niets had haast. Verre van. Tijd bestond niet langer, tijd was niet langer relevant. Hij zou de deuren openen wanneer hij daar aan toe kwam. Maar nu niet. Nu had hij rust.
In zijn stoel keek Yorick naar buiten. De klamme mist zweefde over het terras en likte aan de muren van het huis. Het deed hem denken aan een roofdier, dat geduldig wachtte totdat zijn prooi zich liet zien, om deze dan ogenblikkenlijk te verorberen. Een koele rilling liep over zijn rug. Iets in deze mist beangstigde hem, beangstigde hem ontzettend. Gelukkig was hij hier veilig, hier in het Huis temidden van de Wereld van Niets.
---
“Eerste dag in het huis. Buiten een terras gevonden. Niets dan mist, zover het oog kan reiken. Ademen is moeilijk. In de kamer staan twee bedden, een nachtkastje, een eettafel met twee stoelen en een lage lange tafel. Achter het groene gordijn is een voorraadkast. Hier ligt genoeg eten voor heel lang. Ernaast is een deur naar de badkamer. Hier staan een bad, een toilet en een wastafel. Ik heb geen handdoeken gevonden, noch toiletartikelen. Er zijn nog vier deuren. De grote massieve deur waardoor ik binnen kwam zit nog steeds dicht. De andere drie deuren zijn simpeler, maar ook gesloten. Vandaag mijn zakken geleegd en een priem gevonden. Met de priem de deur naast de vooraadkamer geopend en daar een ronde kamer gevonden. Een bank neemt de halve kamer in beslag en in de andere helft staat een tafeltje met een radio. Op de radio draait jazz.
In slaap gevallen. Opgestaan en lade nachtkastje opengewrikt. Pen en papier gevonden. Besloten dit dagboek bij te houden.
Nu verder met verkennen van het huis. Nog drie deuren. Eerst de simpele deuren openbreken. Hoop achter de deuren materiaal te vinden om grote massieve deur te openen. Klok boven deur nog steeds stil. Tijd is niet relevant. Tijd bestaat niet. Ik ben alleen, maar niet voor lange tijd, want tijd is niet. Nu is het tijd om verder te gaan. Morgen meer verslag.”
Yorick legde zijn pen neer. Hij had de zijde van zijn dubbelgevouwen blaadje volledig vol geschreven. Hij stond op en liep naar het nachtkastje toe om het blad daar terug te leggen. Hij opende de lade en plaatste de pen terug, en legde het beschreven blad bovenop de stapel met papieren.
Hij liet de lade openstaan en liep terug naar de voorraadkamer. Daar lagen op de grond nog steeds de spullen die hij uit zijn zakken had gehaald. Hij raapte alles op en stopte de nuttige artikelen in de lade. Het rolletje drop legde hij op tafel, alsmede het papieren zakdoekje. Het blanco kaartje echter niet. Hij wist niet precies waarom, maar het voelde ineens veel belangrijker dan hij in eerste instantie had gedacht. Twijfelachtig stak hij het kaartje in zijn zak, legde de priem bij de overige spullen in de lade en deed deze dicht.
Om zich heen was het even stil en rustig als het al de hele tijd was geweest. Hij was nog steeds alleen. Uit de ronde kamer vol met muziek dwaalden de zachte flarden jazz uit de radio de kamer in. Yorick besloot de deur dicht te doen. Toen de deur sloot verdween de muziek uit de kamer en voelde hij de warmte die de muziek hem had gebracht niet meer. Yorick ging zitten op de stoel en keek naar de massieve deur. De klok erboven stond nog steeds stil, de middelste wijzer nog steeds trillend tussen wat de zes en de zeven had moeten zijn. Een troosteloos aanzicht. Het was net alsof de klok de tijd om zich heen liet zien. Stil, proberend verder te komen naar het volgende stuk, maar het net niet bereikend, alsmaar weer proberend tot in de eeuwigheid. Yorick had geprobeerd de deur te forceren met de priem, maar toen de priem het bijna leek te begeven had hij toch maar opgegeven. Het zag er naar uit dat hij niet terug kon via de weg die hij gekomen was. De enige weg uit dit huis was het terras naar buiten, of een van de twee nog steeds gesloten deuren. Het terras was geen optie. In die dikke, klamme mist zou hij ogenblikkelijk verdwalen en gek worden. Dan bleven de deuren over. De ene deur zat tussen de massieve deur en de deur naar de ronde kamer vol muziek in, daar zal niet veel te ontdekken zijn. De andere deur was echter de enige aan zijn kant van de kamer, wat mogelijkheden te over liet om een volledige kamer vol met de meest onvoorstelbare dingen te herbergen. Hij was benieuwd. Zijn gevoel vertelde hem dat deze kamers, dit huis, nog vele geheimen verborgen die zijn fantasieen ver teboven gingen. Maar voor alles was een tijd. Niets had haast. Verre van. Tijd bestond niet langer, tijd was niet langer relevant. Hij zou de deuren openen wanneer hij daar aan toe kwam. Maar nu niet. Nu had hij rust.
In zijn stoel keek Yorick naar buiten. De klamme mist zweefde over het terras en likte aan de muren van het huis. Het deed hem denken aan een roofdier, dat geduldig wachtte totdat zijn prooi zich liet zien, om deze dan ogenblikkenlijk te verorberen. Een koele rilling liep over zijn rug. Iets in deze mist beangstigde hem, beangstigde hem ontzettend. Gelukkig was hij hier veilig, hier in het Huis temidden van de Wereld van Niets.
Suppose you toss a coin enough times
Suppose one day, it lands on its edge
Suppose one day, it lands on its edge
Ik vind die deur spannend die Yorick niet met zijn priem kan open krijgen! Er moet vast iets geheimzinnigs achter zitten Iets wat een tipje van de sluier op licht over de mist wellicht.
Eerlijk gezegd vind ik het stukje dat Yorick de wereld zelf beschrijft, niet echt lekker lezen
Het komt niet echt over. Misschien kun je de stukjes weglaten als je ze al hebt beschreven? Tenzij er iets gebeurt wat hij wel heeft meegemaakt, maar je nog niet in het verhaal hebt opgenomen? Misschien een korte gedachtegang, een onopgemerkt geluid of een droom?
Niet schrikken van de hoeveelheid quotes, de meeste zijn kleine spellingfoutjes en als ik ze zie kan ik het niet laten ze er uit te vissen
teboven = te boven
Ga zo door! Ik ben benieuwd hoe het verder gaat.
Iets wat een tipje van de sluier op licht over de mist wellicht. Eerlijk gezegd vind ik het stukje dat Yorick de wereld zelf beschrijft, niet echt lekker lezen
Het komt niet echt over. Misschien kun je de stukjes weglaten als je ze al hebt beschreven? Tenzij er iets gebeurt wat hij wel heeft meegemaakt, maar je nog niet in het verhaal hebt opgenomen? Misschien een korte gedachtegang, een onopgemerkt geluid of een droom? Erg mooie zinChristian Damen schreef:De klamme mist zweefde over het terras en likte aan de muren van het huis
Niet schrikken van de hoeveelheid quotes, de meeste zijn kleine spellingfoutjes en als ik ze zie kan ik het niet laten ze er uit te vissen
opengewrikt = open gewriktChristian Damen schreef:Opgestaan en lade nachtkastje opengewrikt.
zich = hemChristian Damen schreef:Om zich heen
Ik kan me vergissen, maar Yorick wist toch niet hoe hij in het huis terecht was gekomen?Christian Damen schreef:Het zag er naar uit dat hij niet terug kon via de weg die hij gekomen was.
fantasieen = fantasieënChristian Damen schreef:nog vele geheimen verborgen die zijn fantasieen ver teboven gingen.
teboven = te boven
ogenblikkenlijk = ogenblikkelijkChristian Damen schreef:om deze dan ogenblikkenlijk te verorberen
temidden = te middenChristian Damen schreef:hier in het Huis temidden van de Wereld van Niets.
Ga zo door! Ik ben benieuwd hoe het verder gaat.
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Ik heb nog niet alles gelezen, maar het eerste deel vond ik in ieder geval al heel erg goed geschreven! Het lijkt wel een droom of iets dergelijks, heel mysterieus allemaal, I like
Om eerlijk te zijn vond ik de titel eerst niet zo aantrekkelijk, maar toen ik het eerste stukje gelezen had vond ik hem dan weer wel heel goed gekozen (de reden dat ik hem niet zo aantrekkelijk vond, is dat hij nogal lang is voor een titel. Maar het past wel heel goed in je omschrijving, dus nu ik dat gelezen heb, vind ik niet dat je hem moet veranderen ) Ik zal straks de rest nog lezen, ik ben benieuwd!
Om eerlijk te zijn vond ik de titel eerst niet zo aantrekkelijk, maar toen ik het eerste stukje gelezen had vond ik hem dan weer wel heel goed gekozen
(de reden dat ik hem niet zo aantrekkelijk vond, is dat hij nogal lang is voor een titel. Maar het past wel heel goed in je omschrijving, dus nu ik dat gelezen heb, vind ik niet dat je hem moet veranderen ) Ik zal straks de rest nog lezen, ik ben benieuwd!Fire, walk with me.
Weer een raar mar uitdagend stukje. Het is zo geschreven dat het mijn aandacht goed trekt. Zoals Maaike al had gezegd, het eerste stukje las wel wat vervelender, misschien kan je dat iets veranderen zodat het makkelijker leesbaar is...
It's okey to be afraid!
Ellie Goulding
Ellie Goulding
-
Christian Damen
- Toetsenbord
- Berichten: 2110
- Lid geworden op: 19 jun 2012 01:37
Ok ik heb een klein probleempje:
Ik heb nog een aantal hoofdstukken van dit verhaal klaarstaan, allemaal zo'n drie jaar geleden geschreven (en het laatste hoofdstuk is ook al klaar). Ik heb echter vrij weinig tijd om er verder aan te schrijven (alhoewel dit geen superlang verhaal gaat worden), laat staan tijd om de verbeteringen die jullie suggereren (heel fijn trouwens, bedankt allemaal! :) ) te verwerken.
Dus hierbij de vraag aan jullie: Moet ik rustig doorgaan met de stukken van het verhaal die ik nog heb te posten, of moet ik het verhaal een tijdje in hiatus zetten totdat ik weer wat meer tijd heb om er wat harder aan te werken?
~Chris
PS: temidden is inderdaad geen Nederlands woord, maar ik gebruik het in hoe Yorick het Huis noemt, waardoor het weer een eigennaam wordt en dan mag het wel. Geloof ik, maar het is een grijs gebied aangezien het een eigennaam is met spaties en woorden dus..... Lastig :P
Ik heb nog een aantal hoofdstukken van dit verhaal klaarstaan, allemaal zo'n drie jaar geleden geschreven (en het laatste hoofdstuk is ook al klaar). Ik heb echter vrij weinig tijd om er verder aan te schrijven (alhoewel dit geen superlang verhaal gaat worden), laat staan tijd om de verbeteringen die jullie suggereren (heel fijn trouwens, bedankt allemaal! :) ) te verwerken.
Dus hierbij de vraag aan jullie: Moet ik rustig doorgaan met de stukken van het verhaal die ik nog heb te posten, of moet ik het verhaal een tijdje in hiatus zetten totdat ik weer wat meer tijd heb om er wat harder aan te werken?
~Chris
PS: temidden is inderdaad geen Nederlands woord, maar ik gebruik het in hoe Yorick het Huis noemt, waardoor het weer een eigennaam wordt en dan mag het wel. Geloof ik, maar het is een grijs gebied aangezien het een eigennaam is met spaties en woorden dus..... Lastig :P
Suppose you toss a coin enough times
Suppose one day, it lands on its edge
Suppose one day, it lands on its edge
Je kunt gewoon rustig door posten, misschien krijg je inspiratie door de feedback of nieuwe nieuwe inzichten/ideeën. En ondertussen kun je je verhaal op een rustig tempo verder schrijven. Mocht je door je verhaalstukken heen zijn, dan is de tijd daar voor een langere stop.
En het is misschien een beetje kort door de bocht, omdat ik jou dagplanning niet weet natuurlijk maar om te schrijven, daar moet je tijd voor maken. Moet ik zelf ook doen, vandaar
En het is misschien een beetje kort door de bocht, omdat ik jou dagplanning niet weet natuurlijk
maar om te schrijven, daar moet je tijd voor maken. Moet ik zelf ook doen, vandaar - Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
-
Christian Damen
- Toetsenbord
- Berichten: 2110
- Lid geworden op: 19 jun 2012 01:37
Ja tijd moet je voor boeken schrijven maken, klopt ;-) Heb de ruwe versie van ZvC-1 in 3 maanden geschreven, maar daar zat ik dan ook gemiddeld een paar uurtjes per dag aan. En ben nu al 4 maanden bezig met ZvC-2, en heb nog maar net de eerste akte af xD
Heb gewoon heel erg weinig tijd naast het promoveren :p En dat gaat toch echt voor ^^
Maar bedankt voor de tips, ik ga kijken of nog meer tips binnenkomen :)
Heb gewoon heel erg weinig tijd naast het promoveren :p En dat gaat toch echt voor ^^
Maar bedankt voor de tips, ik ga kijken of nog meer tips binnenkomen :)
Suppose you toss a coin enough times
Suppose one day, it lands on its edge
Suppose one day, it lands on its edge