Het verhaal is in de ik-vorm geschreven omdat ik (de schrijver) het dan iets makkelijker vind om me in te leven in de hoofdpersoon.
Veel Leesplezier!
___________________________________________________________________________________
Zonder
Ik heb altijd al een oog voor detail gehad. Daar ben ik mee geboren en ga daar ook mee sterven. Soms is het enorm handig en andere momenten erger ik me mateloos. Het went vanzelf wel, werd altijd tegen mij gezegd, al mijn hele leven lang. Nog steeds ben ik er niet aan gewend. Ik weet nu wel hoe ik er deels mee moet omgaan.
Ik loop de kamer binnen, zoals gewoonlijk smijt ik de deur achter me dicht. Ik was van plan om het verhaal dat ik op een kladblok had geschreven over te typen maar tot mijn schrik ligt het kladblok niet op de gewoonlijke plek. Geschrokken hou ik mijn adem in en sluit mijn ogen, ik denk terug aan het laatste moment dat ik het kladblok had gezien.
Een bureau, daarvoor een stoel. Het bureau ligt vol met allemaal zooi, van boeken tot pennen, van flesjes drinken tot borden waar vroeger brood op heeft gelegen. Tussen alle zooi in staat een laptop, daarop ligt een kladblok met een pen zonder dop.
Zie je wel, ik had het op de laptop gelegd. De plek waar het zou moeten liggen is leeg, het enige wat daar nog ligt is de pen zonder dop. De pen die ik alleen voor echte verhalen gebruik. Ik weet dat mijn moeder wil dat ik meer sociaal ben en dus minder ga schrijven, maar dan hoeft ze het kladblok niet te verstoppen.
Ik duw alle zooi van mijn bureau af, kijk er snel zoekend doorheen maar het kladblok ligt niet tussen alle andere dingen. Nergens is het te vinden.
Ik kijk mijn kamer rond. Ik let van nature al op alle kleine details, ook deze keer vallen bepaalde dingen mij erg op, maar wat het meeste opvalt is dat de twee kleine kussentjes op mijn bank anders liggen dan normaal. Normaal liggen ze aan de rechterkant van de bank en dan de bruine achter de rode, deze keer liggen de twee kussentjes aan de linkerkant van de bank.
Ik loop naar de bank toe en gooi de kussen die als rugleuning bedoelt is de bank af. Gooi de twee kleine kussentjes ook op de grond, til de zitkussen op en ook deze gooi ik op de grond. Zo ontstaat er een hele hoop kussens op elkaar. Ik pak de houten plank die ander de zitkussen zit en trek het met al mijn kracht omhoog. Beetje bij beetje krijg ik de ruimte om onder de bank te kunnen kijken.
'Youri, eten!', schreeuwt mijn moeder.
Normaal ren ik dan meestal meteen naar beneden om te gaan eten maar deze keer niet, deze keer kijk ik eerst nog goed onder de bank. Ja hoor, daar ligt het kladblok waar ik niet zonder kan. Als ik te lang van dat kladblok gescheiden ben dan wordt ik gek, dan wordt ik nog hyper dan wat ik normaal al ben.
Ik loop naar het bureau en leg het schrift op de laptop, de plek waar hij hoort. De pen zonder dop leg ik weer op het schrift, ook deze twee mogen niet van elkaar gescheiden worden.
Ik loop nu naar de deur en loop de kamer uit. De rotzooi ruim ik later wel op.
Edit: met de tip van Christian
Erg leuk dat je het een leuk verhaaltje vond