Dit is het eerste stuk van het verhaal waar ik nu mee bezig ben.
"Telkens als ik iets hoor, hoop ik op jouw stem, maar het is de eenzaamheid. Wanneer ik je zoek ben ik je al verloren." Ze sloot af door het notitieboekje dicht te slaan. Haar ogen ontmoetten die van de man tegenover haar, zijn ogen waren donker en keken vragend over de bril die op het puntje van zijn neus balanceerde.
"En, wat denk je er zelf van?" Zijn stem klonk zacht en rustig, maar vulde de hele kamer. "Wat ik er van denk?! Die vraag stelt u keer op keer en keer op keer geef ik hetzelfde antwoord! Wat denkt u daar mee op te schieten?" Schreeuwde ze bijna uit.
"Ik niks," antwoordde de man, "jij bent hier degene met het probleem."
"Probleem? Dat maakt u ervan. Ik heb geen probleem! Dat de wereld er een probleem van maakt, ja, dat is mijn probleem! Los dat eerst maar eens op!" De jonge vrouw keek demonstratief uit het raam. De psycholoog zuchtte en leunde achterover in zijn leren stoel. "Je afspraak zit erop, mevrouw Appel. Maar voor je vertrekt wil ik je erop wijzen dat dit niet veel erger mag worden. Je kent de consequenties." Ze stond op, bleef uit het raam staren gaf haar onbegrip een snelle hand, mompelde "bedankt meneer Schimm" en liep vervolgens door de deur naar buiten.
Telkens als ik iets hoor
Ik zag dat je een verhaal was begonnen en ik dacht meteen, laat ik gewoon eens kijken.
Het is tot nu toe een leuk verhaal, ook al is er niet veel gebeurt. Dit stukje heeft al een soort van spanning en het roept vragen op. Ben nu erg benieuwd naar de rest van het verhaal. Je schrijfstijl kan ik niet helemaal goed beoordelen omdat het een klein stukje is maar het leest zeker wel goed weg.
Veel succes met het verder schrijven!
Het is tot nu toe een leuk verhaal, ook al is er niet veel gebeurt. Dit stukje heeft al een soort van spanning en het roept vragen op. Ben nu erg benieuwd naar de rest van het verhaal. Je schrijfstijl kan ik niet helemaal goed beoordelen omdat het een klein stukje is maar het leest zeker wel goed weg.
Veel succes met het verder schrijven!
It's okey to be afraid!
Ellie Goulding
Ellie Goulding
Ik denk dat dit een verhaal is dat ik ga volgen. Ik ben erg nieuwsschierig naar waar dit verhaal heen gaat en ben geinterriseerd in psychiatrie (en ik heb het idee dat dat een rol speelt in dit verhaal). Ook goed geschreven trouwens! Ik hoop meer van je te kunnen lezen 
Een nieuw deel!
Buiten reflecteerde de lentezon in de tranen die nu langs haar wangen naar beneden liepen. “Ik weet het zeker”, fluisterde ze tegen de zon, terwijl haar rood gestifte lippen lichtjes naar boven krulden. Haar rechterhand klemde zich om haar veel te lange mauw en droogde zo haar laatste verdriet.
Ze had vandaag haar favoriete blauwe jurkje aangetrokken. Het blauwe kledingstuk was ooit van haar moeder geweest die op haar achttiende verjaardag besloot om te vertrekken, door alleen een briefje achter te laten bij de slagroomtaart in de koelkast. Het blauw kleurde goed bij haar bruine ogen en haar lange blonde haren die op dit moment in haar gezicht waaiden.
Een half uur later opende ze de deur van haar twee kamer appartement, als opeens haar favoriete nummer in haar tas klinkt. Ze graaide in haar kleine zwarte handtas en vist er haar telefoon uit.
“Ivanea.” Ze nam op terwijl ze naar binnen liep. Een klein knus plekje, bestaande uit tweedehands verzamelde meubelstukken, waardoor het voor een vreemde enigszins rommelig kon ogen.
“Iva! Met Anna. Ik wilde vragen of ik even langs kan komen voor een drankje…of drie.” Giechelde een stem aan de andere kant van de lijn. Anna’s stem leek de kindertijd nooit te zijn ontgroeit. Ze had een hoge, lichtelijk piepende stem. Het leek aan het einde van haar zinnen vaak alsof haar stembanden veel te hard op de rem trapten.
Iva was na vijf jaar wel gewend aan haar stem geluid, maar vreemden keken vaak verbaasd op als ze Anna hoorde praten. Vooral omdat haar uiterlijk absoluut niet paste bij haar stem. Ze had namelijk een grote bos donkere krullen, een paar borsten die altijd in een push-up BH met cup D zaten en een stevige kont, waar ze iedere man het hoofd mee op hol kon brengen. Totdat ze haar stem hoorden, dan deden ze moeite om niet in lachen uit te barsten en liepen weg in angst dat ze doof zouden worden als Anna ooit zou gaan schreeuwen.
Iva stemde in, want ze kon zelf ook wel een borrel gebruiken na het bezoek aan de psycholoog. Zodoende stond Anna een half uur later voor de deur met een fles rode wijn.
“Wat ga je nu doen?” Piept Anna, nadat Iva heeft verteld over haar bezoek aan meneer Schimm.
“Ik weet het niet,” zegt Iva terwijl ze een nieuwe fles wijn ontkurkt, “ik hoop dat Antonio me een antwoord voor me heeft.”
“Hoe vaak spreek je hem tegenwoordig?”
Iva denkt na. “Drie keer per week, soms vier.”
Anna snapte Ivanea’s relatie met Antonio niet, zoals iedereen eigenlijk. Alleen verklaarde Anna haar niet voor gek. Ze besluit een ander onderwerp aan te kaarten en zo kletsen de twee vriendinnen door over alles en niets tot het midden van de nacht.
"Ontmoet me onder de boom," Iva schrok op van een mannelijke stem die met de wind binnen kwam waaien. Het schemerde buiten van nacht naar ochtend, dauwdruppels vergezelden het gras. Iva schoot in haar sloffen en liep in het licht van de half volle maan de deur uit. Eenmaal buiten had ze het uitzicht op een eeuwenoude boom, groot en sterk, vol met blad. Op haar tenen rende ze richting de boom. De wind blies haar haren naar achter en haar sloffen werden nat. Ze nam plaats onder de boom die rustgevend met zijn bladen ritselde. "Daar ben je dan," klonk het uit het niets en het leek alsof de maan nog meer stralen reflecteerde. "Spreek tot me," Fluisterde ze zacht tegen de zwevende halve cirkel.
"Geef me je hand."
Iva stak haar hand uit. Plotseling leek het alsof ze werd geleid door iets goddelijks. Ze danste onder de boom in het maanlicht met de onzichtbaarheid. Haar nachtjapon zwierde in het rond tot ze neer viel en vermoeid toekeek hoe de maan verdween in de dag. Met de sloffen in haar handen sloop ze terug het appartement in.
Buiten reflecteerde de lentezon in de tranen die nu langs haar wangen naar beneden liepen. “Ik weet het zeker”, fluisterde ze tegen de zon, terwijl haar rood gestifte lippen lichtjes naar boven krulden. Haar rechterhand klemde zich om haar veel te lange mauw en droogde zo haar laatste verdriet.
Ze had vandaag haar favoriete blauwe jurkje aangetrokken. Het blauwe kledingstuk was ooit van haar moeder geweest die op haar achttiende verjaardag besloot om te vertrekken, door alleen een briefje achter te laten bij de slagroomtaart in de koelkast. Het blauw kleurde goed bij haar bruine ogen en haar lange blonde haren die op dit moment in haar gezicht waaiden.
Een half uur later opende ze de deur van haar twee kamer appartement, als opeens haar favoriete nummer in haar tas klinkt. Ze graaide in haar kleine zwarte handtas en vist er haar telefoon uit.
“Ivanea.” Ze nam op terwijl ze naar binnen liep. Een klein knus plekje, bestaande uit tweedehands verzamelde meubelstukken, waardoor het voor een vreemde enigszins rommelig kon ogen.
“Iva! Met Anna. Ik wilde vragen of ik even langs kan komen voor een drankje…of drie.” Giechelde een stem aan de andere kant van de lijn. Anna’s stem leek de kindertijd nooit te zijn ontgroeit. Ze had een hoge, lichtelijk piepende stem. Het leek aan het einde van haar zinnen vaak alsof haar stembanden veel te hard op de rem trapten.
Iva was na vijf jaar wel gewend aan haar stem geluid, maar vreemden keken vaak verbaasd op als ze Anna hoorde praten. Vooral omdat haar uiterlijk absoluut niet paste bij haar stem. Ze had namelijk een grote bos donkere krullen, een paar borsten die altijd in een push-up BH met cup D zaten en een stevige kont, waar ze iedere man het hoofd mee op hol kon brengen. Totdat ze haar stem hoorden, dan deden ze moeite om niet in lachen uit te barsten en liepen weg in angst dat ze doof zouden worden als Anna ooit zou gaan schreeuwen.
Iva stemde in, want ze kon zelf ook wel een borrel gebruiken na het bezoek aan de psycholoog. Zodoende stond Anna een half uur later voor de deur met een fles rode wijn.
“Wat ga je nu doen?” Piept Anna, nadat Iva heeft verteld over haar bezoek aan meneer Schimm.
“Ik weet het niet,” zegt Iva terwijl ze een nieuwe fles wijn ontkurkt, “ik hoop dat Antonio me een antwoord voor me heeft.”
“Hoe vaak spreek je hem tegenwoordig?”
Iva denkt na. “Drie keer per week, soms vier.”
Anna snapte Ivanea’s relatie met Antonio niet, zoals iedereen eigenlijk. Alleen verklaarde Anna haar niet voor gek. Ze besluit een ander onderwerp aan te kaarten en zo kletsen de twee vriendinnen door over alles en niets tot het midden van de nacht.
"Ontmoet me onder de boom," Iva schrok op van een mannelijke stem die met de wind binnen kwam waaien. Het schemerde buiten van nacht naar ochtend, dauwdruppels vergezelden het gras. Iva schoot in haar sloffen en liep in het licht van de half volle maan de deur uit. Eenmaal buiten had ze het uitzicht op een eeuwenoude boom, groot en sterk, vol met blad. Op haar tenen rende ze richting de boom. De wind blies haar haren naar achter en haar sloffen werden nat. Ze nam plaats onder de boom die rustgevend met zijn bladen ritselde. "Daar ben je dan," klonk het uit het niets en het leek alsof de maan nog meer stralen reflecteerde. "Spreek tot me," Fluisterde ze zacht tegen de zwevende halve cirkel.
"Geef me je hand."
Iva stak haar hand uit. Plotseling leek het alsof ze werd geleid door iets goddelijks. Ze danste onder de boom in het maanlicht met de onzichtbaarheid. Haar nachtjapon zwierde in het rond tot ze neer viel en vermoeid toekeek hoe de maan verdween in de dag. Met de sloffen in haar handen sloop ze terug het appartement in.
Hoi!
Ik zag dat je een verhaal was begonnen (al een tijdje) en ben begonnen met lezen. Ik vind dat je erg mooi schrijft en alles ook goed beschrijft. Het is ook de titel die mij erg aansprak, daarom ben ik ook begonnen met lezen. Ik ben benieuwd naar een nieuw stukje, veel succes met je verhaal!
Ik zag dat je een verhaal was begonnen (al een tijdje) en ben begonnen met lezen. Ik vind dat je erg mooi schrijft en alles ook goed beschrijft. Het is ook de titel die mij erg aansprak, daarom ben ik ook begonnen met lezen. Ik ben benieuwd naar een nieuw stukje, veel succes met je verhaal!
This could be para para paradise.
Wat een apart stukje. Wel erg leuk om te lezen maar nog steeds apart. Ik ben benieuwd waar dit verhaal naartoe gaat 
. Je hebt het mooi beschreven alleen mag je misschien iets meer het gevoel van de personage door laten komen. Voor de rest is alles wel goed!
Veel succes met het verder schrijven!
. Je hebt het mooi beschreven alleen mag je misschien iets meer het gevoel van de personage door laten komen. Voor de rest is alles wel goed!Veel succes met het verder schrijven!
It's okey to be afraid!
Ellie Goulding
Ellie Goulding
