Zwart Bloed

[Demon]

Volgens mij is er niet echt een SF sub-forum... dus ja.
Is dit geposte stuk niet iets te groot? Zeg maar als het zo is. :s
En er kan nog een hele boel veranderen, maar ja, momenteel blijft het zo.

~~~~~~~~~~

Zwart Bloed

Deel 1: De Academie
1 Een nieuwe rekruut
2 Lessen op de Royal Guards Academy

Deel 1: De Academie
1
Een nieuwe rekruut

Het was een koude winternacht... Buiten woei de wind hard; de sneeuw werd heen en weer geslingerd, waardoor het leek of je in een sneeuwstorm terecht gekomen was. Het oude gebouw van de Academie was bedekt met een laag sneeuw, maar de oprit was schoongeveegd, net zoals het gedeelte voor de deur. De lampen straalden slechts een kleine hoeveelheid licht uit die het gebouw een spookachtige gloed gaf. Dat vond ik toch.
De twee Royal Guards die me begeleidden, duwden me vooruit. De Royal Guards waren ruw en brutaal, maar ze mochten dan ook geen medeleven tonen; als iemand de wet overtrad, moesten ze streng optreden en als de boef vangen geen optie was, was doden dat wel. Ik had bewondering voor ze en daarom wou ik er ook één worden. In de Academie zou ik opgeleid worden tot een echte Royal Guard. De training was moeilijk en slechts weinigen kwamen er door; mij zou het echter wel lukken. Het voelde alsof ik alles aankon en dat kon ik ook.
Ik werd uit mijn dagdroom geduwd. We waren blijkbaar al binnen in het gebouw, het was er lekker warm en het interieur was gloednieuw.
De vloer was bedekt met glanzende, witte stenen, waarin ik mijn eigen spiegelbeeld zag. De muren waren gemaakt uit een of ander zwart materiaal, dat ruw aanvoelde. Toen we in het midden van de gang kwamen, merkte ik een deur op aan mijn linkerkant. Het is zo 'n deur dat automatisch openging, maar hij was gesloten. Ik wou graag weten wat er daar binnen was en hoopte dus dat ik het later wel zou zien.
We bereikten de deur aan het einde van de hal, het was dezelfde deur als die in het midden van de gang. Toen we dichterbij kwamen ging deze echter wel open. We kwamen in een grote ruimte. De vloer was bedekt met een zacht, rood tapijt dat de hevige voetstappen van de Royal Guards dempten; ze droegen zware metalen pakken(RG Suits).
Aan mijn rechterkant was een hal, met allerlei verschillende deuren in de linkermuur - een deur in de rechtermuur zou naar buiten leiden; dus waren die er niet. Aan de linkerkant hing een grote foto van een man in een RG Suit, met de helm in zijn handen, . Ik had geen tijd om de inscripties te lezen, dus kon ik ook niet bepalen waarvoor die was. Eén van de leerkrachten? De directeur - als die al bestond? Personeel of leerling van de maand?
Toen we verder liepen, splitste de ruimte op in twee dunne gangen, links en rechts. Ik werd de rechtergang ingeleid.
We stopten bij een deur die ongeveer aan het einde stond, aan de linkerkant. De Guards openden de deur voor me en gaven me daarna de kaart waarmee ik hetzelfde kon doen. Ik wou ze nog net bedanken, toen ze weer weggingen. Het maakte hen ook niet uit of ik ze nu bedankte of niet. Ik ging de kamer binnen en zag dat één van de bedden al bezet was. Er zat niemand in, maar aan de spullen die er opgesteld stonden te zien, was het al ingenomen. Ik nam het andere bed dus maar in beslag, plaatste er mijn koffer en pakte alles uit. De leren onderpakken van de RG Suits hing ik in de kast. Ik had nog geen ijzeren pak gekregen die ik er boven moest dragen; die kregen de leerlingen pas na het eindexamen. Ik schoof mijn koffer toen onder het bed en bekeek mijn lessenrooster.
Ik begon morgen pas met mijn lessen; elke nieuweling kreeg een dag zonder les. En de andere vrije dag die ik had was vrijdag.
Ik keek op de digitale klok naast het bed. De geelgroene cijfers duidden aan dat het ongeveer twee uur 's middags was. Ik was nog moe; dus ik besloot om nog wat te slapen. Ik legde me neer op het bed. Het voelde hard aan en het kussen zakte redelijk wat in. Ik vond het niet echt comfortabel, maar ik denk niet dat ik iets anders krijgen kon. Mijn oogleden vielen langzaam dicht en ik betrad een abstracte wereld, waar niets echt kon zijn.Ik keek op mezelf neer, alsof ik niet was wie ik was. Nee, niet alsof; ik was mezelf niet. Ik keek op iemand neer... iemand die mij was, maar die ik niet kende.
De persoon liep door een onwerkelijke wereld. De plaats waar hij liep, leek op de voortuin van de Academie... maar dan zonder sneeuw en zonder Academie. Het was er ook groter; er kwam geen einde aan de stenen ondergrond en aan het gras dat er naast lag. de alleenstaande boom was bedekt met een oranje, gele, bruine, rode kruin. Een schouwspel van verdorde kleuren, zoals in de herfst. Was het herfst hier? Vertoefde mijn dubbelganger hier in de herfst?
Ik zag hem praten met één van de Royal Guards. Ik hoorde hem ook praten. Het was een kort gesprek; één vraag en één antwoord.
'Waar ben ik?' vroeg mij dubbelganger.
De Guard straalde geen emotie uit, dat kwam waarschijnlijk door het pak en de vervormde stem. Hij gaf een bondig antwoord. 'De academie...'
Zijn stem ebde weg en de persoon die ik volgde zat op het bed van mijn kamer. Het was mijn kamer... maar het had maar één bed. Op de plaats van het andere bed stond niets.
Hij staarde gewoon voor zich uit... Zag ik niet wat hij wel zag of zagen we evenveel; een kale muur?'Hallo?' Ik hoorde een redelijk hoge mannenstem me uit mijn slaap halen. Een mannenstem is natuurlijk nooit écht hoog, dat is wel duidelijk. 'Aarde aan... eh... persoon?'
Ik werd wild door elkaar geschud en mijn ogen sprongen open. 'Wah,' zei ik, tot mijn eigen verbazing. Ik weet niet waarom ik schrok, maar het was gewoon zo plotseling...
'Sorry, hoor,' zei hij. 'Ik dacht gewoon: "Hé, laat ik even de persoon die op mijn kamer ligt te slapen wakker maken."'
'Wat?' Ik wreef het slaapzand uit mijn ogen en ging rustig rechtop zitten. 'Sorry, ik.... Ik ben Skull.'
'Tea,' stelde hij zichzelf voor. 'Geen idee waarom ik zo heet.'
'Wacht... Is dat gewoon de letter "T" of bedoel je het drankje.'
'Het tweede,' hij grinnikte. 'Mijn naam is ten minste niet dood.'
Ik duwde het deken van me af en leunde toen met mijn rug tegen de muur. Vanuit een ooghoek zag ik de klok. Het was vijf uur. Ik had niet echt lang geslapen. Vijf uur, de lessen waren vast afgelopen en Tea vond me toen hij terug naar zijn kamer ging.
'...zien?' eindigde Tea zijn vraag.
Ik wist helemaal niet wat hij gevraagd had en ik kon moeilijk zomaar iets laten zien. Dus zei ik maar: 'Huh.. Wat?'
'Aan het dagdromen?' Hij schudde zijn hoofd alsof hij teleurgesteld was. 'Dat is geen goed begin... Maar, goed, ik vroeg of ik je lessenrooster mocht zien.'
'Oh, ja, natuurlijk.' Ik nam het digitale notaboekje en gooide het naar Tea, die het met zijn linkerhand ving. 'Ben je linkshandig?'
'Hm? Ja, hoezo?' Hij fronste, maar besloot al snel om naar mijn rooster te kijken.
'Nu, je ving het met je linkerhand.'
'Sommige mensen doen verschillende dingen met verschillende handen, hoor,' mompelde hij, terwijl hij mijn rooster aandachtig bestudeerde. 'Je hebt de meeste lessen samen met mij; je hebt geluk je zit bij de leuke groep. Voor de meeste lessen, dan toch.'
Ik gniffelde kort. 'Bedoel je dat alle groepen waar jij bij zit...'
'...leuk zijn?' Tea onderbrak me. 'Ja, inderdaad.' Hij grijnsde naar me, waardoor zijn witte tanden ontbloot werden. Naast stralend witte tanden, had hij ook stralende, groene ogen en kort, zwart haar dat maar iets langer was dan de stoppels rond zijn mond.
'En wie zit er dan in de minder leuke groep?' vroeg ik.
'Wel als je pech hebt, zit je samen met mensen die hier al twee jaar zitten, omdat hun examens mislukt zijn. Gelukkig zijn er daar maar drie mensen van.'
'Ik hoop niet dat ik hier zo lang zitten blijf...'
'Dat zullen we wel zien, maar de meesten slagen toch pas na hun tweede jaar, hoor.' Hij strekte zich even uit en besloot toen om neer te liggen. 'Er is één persoon die zijn examen na drie maanden al gehaald heeft.'
'Echt? Wie dan?'
'Excel...' zei hij na een tijdje. 'Heb je zijn foto niet gezien? Hij hangt in de zaal waar je normaal binnenkomt.'
Dus dat was de persoon op die foto... Niet de leerling van de maand, maar de béste leerling ooit!
'Jawel, hoor, maar ik wist niet dat hij dat was...'

[Demon]

1(v)

Het avondmaal. Tea bracht me naar de eetzaal en naar één van de tafels. De tafel, die hij uitgekozen had, stond ongeveer in het midden van de kamer, en was ook de grootste.
Het materiaal waar de tafels uit gemaakt waren, was een krachtig soort plastic of glas. Even later kwamen er nog wat mensen aan de tafel zitten, Tea's vrienden; Pride, iemand van de tweede groep, hij had vaalblauwe ogen en matblonde haren, die tot aan zijn nek liepen. Aan zijn lip hing een getrimd, blond sikje. Axis, hij zat - net zoals Tea en ik - in de eerste groep. Hij had blonde haren, die in een hanenkam over zijn hoofd liepen, donkerbruine ogen en op zijn gezicht waren stoppels te zien. Charisma, het enige meisje die dit jaar een opleiding volgde. Charisma had gekrulde roste haren, die over haar schouders liepen - als ze een helm zou krijgen, zouden die waarschijnlijk ingekort worden -, heldere, groene ogen en over haar gezicht liepen een boel sproeten, zoals dat bij alle roodharige mensen is.
Het waren niet alle vrienden die Tea had, maar het was het groepje waar hij meestal mee rondhing.
Na me voor te stellen aan zijn groep, haalden we wat van het eten; een kom groene soep - waarvan ik hoopte dat de kleur door de groenten kwam -, wat brood en een glas water. De school moest duidelijk besparen op het eten om het hightech interieur te kunnen betalen.
Ik roerde met mijn lepel door de soep. 'Wat zit er hier in?'
'Dat,' zei Charisma, met een lage stem. 'weet niemand.'
'Inderdaad.' stemde Pride met haar in.
Ik zuchtte en besloot om ervan te eten, zonder vragen te stellen. Ik dopte met mijn brood in de soep, en hoopte zo het grootste deel ervan verorberd te krijgen.

De avond vorderde en de meesten keerden terug naar hun kamer. Alleen Charisma, Tea en ik bleven van ons groepje over. Verder waren er nog wat leerlingen, die aan andere tafels zaten.
'Hoe is het eigenlijk als enige meisje op deze school?' vroeg ik Charisma.
'Waarschijnlijk niet zo verschillend als hoe jullie het vinden,' zei ze verveeld. 'Ik kan alleen geen plezier beleven aan de Academiemeisjes.'
'Laten we Skull eerst even inlichten,' zei Tea voordat ik iets kon vragen. 'De academiemeisjes zijn meisjes die door de Academie betaalt worden, en dat om ons te plezieren.'
'Iets als hoeren,' verklaarde Charisma. 'Maar dan gratis voor de arme hufters, die hier zitten.'
'Hm,' mompelde ik. 'Daarvan heb ik nog geen enkele gezien...'
'Natuurlijk heb je dat niet,' legde Tea uit. 'Ze komen meestal op vrijdag- of zaterdagavond. Dan hebben de meesten vrij. Sommigen krijgen vrij op zaterdag, anderen op zondag. De avond voordien drinkt iedereen, wat hij... of zij drinken kan, en dan zijn de meisjes er ook meestal.'
'Mogen zij dan naar buiten? Ik da-'
'Ze mogen wel naar buiten, maar ze mogen geen contact hebben met mensen die niet tot het Royale Geslacht behoren. Zo wordt inderdaad voorkomen dat onze identiteit onthult wordt.'
'Nu,' zei ik. 'We hebben morgen les, en ik wil dan een goede indruk maken; ik zie jullie morgen, wel... tenzij Tea iets vroeger op de kamer komt?'
'Daar zou ik maar niet op hopen,' zei Tea lachend en Charisma mompelde iets als: 'Whatever...'

[Anne V]

Hey,

Ik heb je verhaal gelezen, interessant onderwerp! Ik krijg echt een soort X-Men idee, vind ik leuk. Over je schrijfstijl; Ik raakte je soms kwijt in je lange beschrijven over bijvoorbeeld het gebouw of over personen. Dat is denk ik persoonlijke smaak, maar dat viel mij tijdens het lezen op. Verder heb ik vragen betreffende het verhaal, maar dat is denk ik juist meer dan goed! Ik blijf lezen!

x

[Demon]

2
Lessen op de Royal Guards Academy

De eetzaal was leeg; ik zag alleen mezelf en de nog vuile tafels. Toen kwam iemand binnen. Het was Tea, die me lachend tegemoet kwam. We praatten... over niets. Of ik hoorde het gewoon niet. Wat het ook was, ik kon het geluid niet controleren.
Na een tijdje ging ik weg, op weg naar God mag weten waar. Ik liep door een bos... Iets glinsterde, wanneer het gestreeld werd door de stralen van de zon. Ik werd verblind en alles hield op te bestaan.

Een laag, luid gebrom joeg me uit mijn dromen. Het alarm. De leerlingen werden door de schoolhoorns uit hun bed geblazen, en moesten zich klaar maken voor de lessen. Ik was benieuwd naar mijn eerste dag... Hoewel ik de enige nieuwe leerling was, was ik geen uitzondering. Ik zou de lessen volgen, samen met iedereen... Dat maakte niet echt veel uit; naar wat ik gehoord heb, waren de geschiedenislessen alleen basiskennis en de andere dingen die we leren moesten, waren de algemene kennis over de wapens, het gebruik ervan en waarschijnlijk ook enkele gevechtstechnieken.
Ik stond samen met Tea op. Hij was zijn bed al uit en had het zwart, leren pak al aangetrokken.
'Als je slim bent,' zei hij, 'was je je vanavond pas; nu heb je toch niet genoeg tijd.'
Ik knikte zonder iets te zeggen en trok ook mijn uniform aan.
Ik bekeek mijn lessenrooster nog eens, zodat ik wist wat ik had en waar ik heen moest. Ik vertrok en deed de deur achter me dicht.
De hallen waren vol met mensen, die naar hun lessen gingen. Iedereen duwde elkaar opzij, om op tijd in het leslokaal te arriveren. Het lokaal waar ik moest zijn was dicht bij de slaapkamers. Toen ik het lokaal binnenliep, zag ik een bekend gezicht; Pride. De andere vijf mensen waarmee ik opgescheept zat, kende ik niet.
De leerkracht, een Guard in een volledige RG-Suit, stelde zich eerst aan mij voor, en mij aan de klas. Het was lastig om zo les te volgen; het apparaat waarmee de stem vervormd werd, creëerde een lage, onaangename stem om naar te luisteren - of als je er lang naar moest luisteren. Zijn naam was Mace; de anderen waren Dust, Gravedigger(hij zat naast Pride), Frame, Slicer en Trash. Trash was iemand uit groep drie; de enige van de hele klas.
De les begon. Mace startte met een korte inleiding waarbij hij het onderwerp van de vorig lessen besprak.
'De vorige keer hebben we de Grote Oorlog gesloten,' zei hij. 'Zoals we hebben gezien, eindigde die met een knal. Deze les zullen we leren wat er na de Oorlog gebeurde. Waarschijnlijk zullen we het niet allemaal in een les kunnen bevatten, maar ik wil wel dat jullie goed meewerken...'
De deur van het lokaal werd geopend en er kwam nog iemand binnen.
'Sorry, meneer,' zei hij met een grijns op zijn gezicht. 'Ik heb me verslapen.'
'Magma,' riep Mace... Nu, ja, "roepen" kun je het niet noemen, maar er zat een boze klank in de vervormde stem. 'Je komt élke les te laat.'
'Ach, ik heb nog nooit iets gemist,' spotte hij. 'Behalve uw saaie inleidingen misschien...'
De halve klas schoot in de lach, maar werd snel terug tot de orde geroepen. Magma werd naar zijn plaats gestuurd en de lesgevende Guard vervolgde zijn les. 'We zouden het dus hebben over de periode na de Oorlog... Toen de Oorlog gedaan was, met Amerika als winnaar, werden de laatste rebellen eerst uitgeroeid. Toen de Amerikanen het Slagveld verkenden, op zoek naar overlevenden, kwamen ze snel tot de conclusie dat ze best alle overlevenden moesten doden. Kan iemand mij vertellen waarom ze dat moesten doen?'
Trash antwoordde al, voordat hij iemand aangeduid had. Zijn stem klonk laag en melodieus. Het klonk alsof hij altijd zong. Het was mooi om te horen. Na een tijdje, was het echter wel vervelend. 'Omdat de landen besmet waren met nucleaire stoffen, meneer. De bewoners van het Slagveld, werden daardoor vreselijk ziek, of kregen gemuteerde of mismaakte kinderen.'
'Dat klopt Trash...' zei hij, hoewel hij niet erg tevreden klonk. 'Maar zou je de anderen ook een kans willen geven? Zij zitten hier nog geen twee jaar. Sterker nog, Skull zit hier nog maar één dag.'
Er heerste een korte stilte, tot Mace weer begon. 'Het vroegere West-Europa was inderdaad nucleair besmet... Skull, kun jij me vertellen hoe het Slagveld nu heet?'
Het Slagveld... 'Eh... De Verlaten Landen?'
'Heel goed. En waarvoor dienen deze nu?'
'Misdadigers worden er toch heen gestuurd?'
'Inderdaad. Na een groot onderzoek op de Verlaten Landen, werd er eerst besloten om het leeg te laten en er nooit meer iets mee te doen. Het voedsel was besmet en boeren konden er geen gewassen meer telen. Toen er echter een van de Royal Guards een andere vermoordde, werd besloten dat er geen straf erg genoeg was voor zo 'n misdaad. Daarom werd hij ter executie veroordeeld. Eén van de Royal Guards vroeg toen om een alternatieve optie; het schijnt dat deze Royal Guard bevriend was met de andere, maar dat is nog steeds een theorie. Als alternatief stelde hij voor om de misdadiger naar de Verlaten Landen te sturen. Daar zou hij dan sterven door een te kort aan voedsel en water...'

[Demon]

2(v)

Na een ochtend van geschiedenis en aardrijkskunde was het tijd voor het middagmaal. Toen ik de zaal binnenkwam zag ik Tea en Charisma aan dezelfde tafel als gisterenavond zitten; ik besloot om hen te vergezellen.
Het eten was praktisch hetzelfde als gisteren... Alleen leek het of er nog meer rotzooi in de soep verwerkt was, waardoor het een soort papperige samenstelling kreeg. Brood erin doppen was wel nog mogelijk, alleen werd de smaak van het brood volledig geneutraliseerd en moesten we volledig toegeven aan de sensatie van de pap. Die smaakte nogal goor. Tea besloot om het even te proberen met een lepel, maar hij spoog de brei snel weer uit en liet alles toen staan.
De middag schreed langzaam voorbij. Net zo langzaam als de pap door onze slokdarm naar beneden kroop. Toen die uiteindelijk toch voorbij was, was het tijd voor de namiddaglessen; S.E.M.-training.
S.E.M is de afkorting van Simulated Experience Machine; een machine die een irreële omgeving projecteert.
Die namiddag werd ook mijn grote vraag onthuld. "Wat is er achter die deur?" Simpel. De Simulatiekamer.
We kregen allemaal een Laser Tag pistool en een nep RG-Suit, die aangaf of we geraakt waren of niet. Daarna werden we in twee teams opgedeeld. Ik zat in een team met Charisma, Magma, Gravedigger en Indigo; in het andere team zaten Tea, Opera, Dust, Axis en Crawler. Het veld werd afgebeeld...

Met Charisma aan mijn zijde, liep ik door het grote bos. We schuilden praktisch achter elke boom, bang om neergehaald te worden. Charisma antwoordde wel telkens "whatever" als ik iets vroeg. Plotseling trok Charisma me achter een boom en hoorden we een hoge stem spottend roepen: 'Je bent uit.'
'Verdomme,' brulde Charisma... 'Tea heeft Indigo.'
'Dan zijn we nog maar met vier...'
Een slecht gemikt schot vloog langs mijn hoofd. Geschrokken dook ik opzij, en vuurde ik een salvo van schoten op mijn belager af. Ik raakte hem in zijn borst en in zijn been; de andere schoten zoefden rakelings naast hem. Gelukkig... Hij is uitgeschakeld.
Charisma trok me overeind, en we liepen verder door... Toen zagen we Magma door Crawler afgemaakt worden. De derdejaars was zomaar op hem afgelopen en had hem uitgeschakeld met drie schoten. De eerste in zijn hoofd, waardoor hij al uitgeschakeld was, en de andere twee in zijn onderbuik. Met een gracieuze beweging dook Charisma de bosjes in, mij alleen achterlatend. Crawler stormde op me af, terwijl hij een aantal schoten in de richting van mijn hoofd afschoot. Ik dook vlug naar de grond waardoor ze allemaal over me heen scheerden.
Maar nu lag ik daar... op de grond. Als ik op zou staan, zou ik verslagen worden; als ik bleef liggen, zou dat ook gebeuren en als ik wegrolde, haalde hij me gemakkelijk in. Ik besloot dus maar om meteen op hem te schieten.
Hij ontweek de schoten als een professional en glunderde alsof hij oppermachtig was. 'Zwakkeling.'
Ik hoorde een schot gelost worden... De laserstraal verblinde me even en ik besefte dat ik uit was. Ik kon ook niet winnen tegen een derdejaars, natuurlijk.
'Sta op, Skull,' zei Charisma. 'Hij is neer.'
Ik keek op; Charisma had Crawler blijkbaar eerder geraakt en nu was hij uitgeschakeld en niet ik. Ik stamelde nog even een bedankje, maar die wimpelde ze ook af met haar veelgebruikte "whatever".
We haastten ons langs de volgende delen van het bos; verdwalen was hier niet moeilijk, en onze weg waren we zowaar al verloren. Maar toen hoorden we voetstappen achter ons; we keken om, maar zagen niets. Charisma schoot enkele keren naar links en rechts, en alle mogelijke richtingen. De voetstappen bleven echter komen, dus begonnen we te sprinten. Er kwamen geen schoten. Alleen de voetstappen die ook begonnen te rennen. Ik keek vaak achter me zonder iets te bemerken, en ik wist bijna zeker dat het Tea was die ons op de hielen zat. Na een tijdje lopen zagen we een kuil, waar we in sprongen. Wie ons nu wou raken, moest dichtbij komen, en dat was zowel een voordeel als een nadeel. De trappende voeten klonken nu zo dichtbij; Charisma sprong op en schoot op de figuur.
'Wa...' De persoon nam zijn helm af en onthulde zijn identiteit. Gravedigger. 'Charisma, waarom deed je dat.'
Ze zuchtte. 'Dan had je maar niet achter ons aan moeten zitten, Grave.'
Daarna liep ze door en ik zette de achtervolging in. Wat een blunder... Een teamlid neergeschoten, terwijl hij - naast mij en Charisma - de enige overlevende was. Het was best wel beangstigend; voor zover ik wist hadden we nog maar twee mensen neergehaald, en zij waren dus met drie. Een aanval zouden we niet overleven.
Toen we een open veld naderden, merkten we iemand van het ander team op. Charisma maakte duidelijk dat we moesten opsplitsen; zij ging naar links, ik naar rechts. Onze tegenstander besloot achter Charisma aan te gaan toen we allebei ver van elkaar verwijderd waren. Ik kon haar niet helpen en overwoog van een lange afstand te schieten. Mijn schoten misten hem waarschijnlijk op een paar meter... Niet echt iets goed. Ik zag hem heel even met Charisma strijden voordat ze het bos in doken... Nu was ik alleen, ergens in het midden van een open vlakte. Verdomme!

[lisbeth]

ik vind je verhaal super interessant, ik kan niet wachten op het vervolg
schrijf snel verder