de weg gelopen jongen, andere eind slot

12 aug 2012 09:47

Alex van 8 jaar is met zijn jongere broertje, kleuter zusje en moeder naar een speeltuin omdat het mooi weer is. Eigenlijk wou hij op zijn computer zoals altijd op een zaterdag, spelletjes spellen of even op hyve. Maar zijn moeder vond dat hij mee moest voor frisse lucht. Een beetje chagrijnig is hij mee gegaan en later op de dag heeft Alex er geen zin meer in, meest attracties waar ze in gaan zijn voor kleintjes en baby’s! Van zijn moeder krijgt hij geen ijsje of snoepje omdat alles zo duur is en alle aandacht gaat naar zijn broertje of zusje. Ook als er iemand de schuld moet krijgen, Alex dit, Alex dat en niks deed hij goed! Hij loopt achter aan als ze naar een attractie lopen, hij kijkt om zich heen en ziet kinderen van zijn leeftijd die het wel gezellige hebben en aan een ijsje en een snoepje zitten. Opeens merkt dat Alex dat hij alleen is, waar is zijn broertje, zusje en moeder? Het komt wel mooi uit denkt Alex, nu kan hij alles doen wat hij niet mag van mama. Hij loopt door de speeltuin en gaat zo nu en dan in een attractie, maar kijkt ook of hij zijn moeder ziet. Als hij ziet dat medewerksters of volwassen naar hem kijken omdat hij alleen is gaat hij snel bij een groep of gezin staan.

Al kijkend loopt Alex rond, au! Hij is tegen een ander jongetje aangelopen, “sorry!” zegt Alex. Het jongetje kijkt hem aan, “het geeft niks, die voor mij stopt op eens!” Hij geeft het jongetje wat voor hem loopt een schop en deze kijkt verbaasd naar achteren. “We gaan zo een ijsje eten weet jij al wat je wilt hebben?” Alex weet niet waarom het jongetje het aan hem vraagt, “jonge heren, even doorlopen en bij de groep blijven!” zegt een mevrouw. Alex loopt mee met de groep kinderen, alle van verschillende leeftijden. Vooraan en ertussen lopen een paar volwassen met een fel gele trui aan met een tekst erop, Speelweek Elenburg. Alex heeft ook wel eens met een spelweek meegedaan en het was toen leuk en gezellig, ook bleven ze er een of twee nachtjes slapen. “kinderen van de speelweek, als jullie allemaal hier op het grasveld willen zitten?” De kinderen gaan zitten en Alex ook, bij het jongetje waar hij tegen aan liep. “Wat is je naam?” Alex schrikt en kijkt omhoog naar een ouder meisje met een fel gele trui aan. “Michel”, zegt Alex. “Michel van Driel?” vraagt het meisje. Ja, zegt Alex. “Dan ben je al gevonden, we dachten dat je kwijt was en ik zal wel even doorgeven dat je er al bent. Wat wil jij voor een ijsje, een raket of perenijsje?”. “Raket” zegt Alex en het meisje geeft hem het ijsje en schrijft iets op een stuk papier en loopt dan door.

Ondertussen is zijn moeder hem kwijt, ze is naar de kassa gelopen in de hoop dat hij daar is. “Goedemiddag, ik ben mijn zoon kwijt. Kunt hem laten omroepen om naar de kassa te komen?”. “Maar natuurlijk, hoe ziet u zoon eruit en hoe heet hij?” vraagt een medewerkster. “Mijn zoon heet Alex, draagt witte schoenen, een blauwe spijkerbroek, grijze of blauwe t-shirt en een groene vest” Als de medewerkster de omroep doet hoort Alex deze ook, hij kijkt om zich heen maar geen van de volwassen met de felle truien en kinderen kijken naar hem. In een gedachteloos moment trekt Alex zijn groene vest uit en legt deze bij een andere jongen. “Wilt u gaan zitten mevrouw met uw kinderen, we zullen ook via de portofoon onze medewerkers extra inlichten over uw zoon en zijn beschrijving” Zijn moeder gaat zitten met zijn broertje en zusje en ze krijgen wat drinken.

“Michel van Driel” hoort Alex iemand roepen. Niemand steekt zijn vinger op dus doet hij het maar. “Even naar voren komen en bij begeleidster Jose melden!” Wat gaat er gebeuren denkt Alex, zal ik nu al ontdekt wezen of iets anders? “Je moet voordat we gaan rijden naar de wc en je medicijnen in nemen van je moeder!” Medicijnen, maar ik heb geen medicijnen? Wacht ben natuurlijk nu Michel en die gebruikt dan zeker medicijnen, zal ik eigenlijk die wel innemen? Alex loopt mee met begeleidster Jose naar de wc, “als je klaar bent even wachten met doortrekken want moet je ontlasting controleren” zegt de begeleidster. Als hij klaar is bekijkt de begeleidster zijn ontlasting en trekt dan door. “Ziet er goed uit Michel, geen bloed meer in je ontlasting en het is stevig” Dan pakt ze een medicijnen doosje en haalt er pillen uit. Het zijn 3 pillen, 1 grote witte, 1 kleine met een rode en witte kleur en een ronde witte. Waarvoor zullen die zijn en wat zal ik doen, de waarheid vertellen of toch die pillen innemen denkt Alex. Maar Alex ziet er geen gevaar in en neemt de pillen een voor een en slikt ze in met wat water, dan nog een glas water om de smerige smaak weg te werken. “Knap van je dat al die pillen kan innemen, maar dat je natuurlijk al gewend”

Dan gaan ze lopen en bij een grote bus stoppen ze, de groep gaat vast ergens heen? Een van de begeleiders vertelt wat er gaat gebeuren maar opeens voelt Alex zich niet goed, een misselijk gevoel en hij begint ligt in hoofd te worden. Dan zakt ie door zijn benen en valt op de grond, de kinderen staan geschrokken te kijken en een paar volwassen rennen naar hem toen. “Weet iemand zijn naam?” hoort Alex. “Michel van Driel” hoort Alex een meisje zegen, het is Annika. “Michel, Michel wat is er en waar heb je pijn?” Alex reageert maar meer als mompelen komt hij niet, hij wijst naar zijn buik. “Bel 112 en pak zijn gezondheidsformulier!” Elk kind had een gezondheidsformulier moeten invullen door hun ouders, hier op stond de of een kind ergens allergisch voor was en medicijnen gebruikte. Natuurlijk wisten ze niet dat Alex niet Michel was en hadden alleen gegevens van Michel. Een volwassen komt terug gelopen met de speciaal formulier, “hij heeft de darmziekte ….. en gebruikt de medicijnen ……. ! Heeft iemand al zijn ouders gebeld want die kunnen meer vertellen wat we kunnen doen?”. “Zijn ouders zijn gebeld maar in gesprek, ze proberen via een mobiel nummer”. Intussen ligt Alex op de grond, trillend, zwetend en angstig wat er gaat gebeuren. Hij moet denken aan die medicijnen die in genomen heeft van Michel, waarom heeft ie deze ingenomen en niet de waarheid vertelt! Een paar minuten later komt er ambulance aangereden en ze worden ingelicht over de medische conditie van Michel en dat zijn ouders zijn gebeld. Ze vragen of hij zijn medicijnen heeft ingenomen en de begeleidster Jose zegt dat hij ze net heeft ingenomen, ook geeft ze plasticdoosje met medicijnen aan de ambulance broeder. Het duurt even voordat ze hem gestabiliseerd hebben en Alex ligt intussen op de brancard. “Zijn ouders zijn ingelicht en ze komen naar het ziekenhuis, maar omdat ze van buiten de stad moeten komen zal het even duren”. “Hoor je dat Michel, je ouders komen naar het ziekenhuis waar we ook naar toe gaan” Alex maakt gebaren en probeert te praten dat hij niet Michel is maar de ambulance broeders verstaan hem niet,

De rit naar het ziekenhuis is kort, Alex wordt als Michel gelijk naar de eerste hulp gebracht. Daar wordt hij verders onderzocht, behandelt en er worden 3d scans gemaakt. De artsen gaan ervan uit dat hij de darmziekte ……….. heeft, de medicijnen gebruikt die erbij horen en dat zijn instorting daar mee te maken heeft. De medische dossier van Michel wordt erbij gehaald en gekeken wordt wanneer hij voor het laatst in het ziekenhuis was of dat er was voorgevallen. Maar dan als de 3d scans er zijn staan de artsen verbaasd, Michel heeft geen een teken van de darmziekte ……….. en zijn lichaam toont geen verleden naar operaties die hij heeft gehad. Ze bekijken zijn hele lichaam naar aanwijzingen en proberen ook te praten met Michel maar Alex is nog steeds half bewusteloos en krijgt geen woord uit zijn mond.

Een uur later komen de ouders van Michel aan, hevig geschrokken van het telefoontje. Een verpleegster brengt hun naar Michel wat ze denken. “Maar dat is onze zoon niet?” Verbaasd staan ze naar de artsen te kijken en medewerkster Jose van de speelweek die ook verantwoordelijk als er iets medische gebeurt met de kinderen op de spelweek. “We dachten echt dat hij Michel was, hij nam de medicijnen in van Michel toen ik hem dat vroeg!” De artsen begrijpen nu waarom Michel dus Alex geen teken had van de darmziekte ………… en geen lichaam teken van operaties. Snel laat de art extra verpleging komen om de nu vreemde jongen stabiel te krijgen en te zorgen dat hij weer bewust komt om er achter te komen wie hij is?

Ondertussen in het de speeltuin heeft de politie groot alarm geslagen want ze weten dat Alex niet in de speeltuin is. Een tante van Alex is er om zijn moeder te ondersteunen en broertje en zusje. De politie denkt aan ontvoering maar als ze de verhalen van de moeder horen kan het ook zijn dat Alex we gelopen kan zijn. Ze proberen na te gaan wat Alex zal doen en waar hij heen is als ie is weg gelopen. Dan komt Michel aangelopen die door heeft gekregen dat zijn groep weg is gegaan zonder hem en dat hij alleen in de speeltuin is. Michel doet zijn verhaal aan een medewerkster van het park, “kom maar even mee want volgens mij weet ik al wat er gebeurt is!” Michel loopt mee met de man en ze lopen een kantoortje binnen waar allerlei mensen zijn. “Vertel jij je verhaal maar nog een keer aan deze mensen” . Na het verhaal denkt de politie het te begrijpen “zou uw zoon zich hebben voor gedaan als Michel en meegegaan zijn met de speelweek groep?” vraagt een politie agent aan de moeder van Alex. De moeder zegt dat het mogelijk is, Alex doet wel eens vreemde dingen als ie een emotionele bui heeft en is dan niet bewust van de gevaren die erbij komen. “Is er een telefoonnummer van de speelweek groep?” vraagt de politieagent aan een speeltuin medewerker. Gelukkig is er een telefoonnummer en de wordt gebeld, na lang gesprek hangt de politie agent op. “Goed nieuws, uw zoon heeft zicht inderdaad voor gedaan als jongen van de speelweek groep. Het slechte nieuws is dat hij hier op de speeltuin ook de medicijnen heeft ingenomen van die jongen, net dat ze wilde gaan rijden mogelijk naar huis kreeg uw zoon hierop een allergische reactie. Hij ligt nu in het ziekenhuis van deze plaats, we zullen uw brengen en als mede deze jongeman naar zijn ouders brengen die in het ziekenhuis zijn”

De speelweek groep is inmiddels gaan rijden naar de Elenburg terug. Inmiddels in het ziekenhuis is Alex gestabiliseerd en ligt aan de beademing en infuus voor medicijnen die de allergische reactie en de medicijnen die hij heeft ingenomen tegen gaat. Als zijn moeder in het ziekenhuis is en bij Alex is “wil je dat meer nooit meer doen, weet je wel wat ik heb moeten doormaken!” maar dan geeft ze hem een voorzichtige knuffel. De ouders van Michel sluiten tevens hun zoon in hun armen, blij dat hij terecht is en niks mankeert.

Vier dagen na de gebeurtenis is Alex thuis, nog steeds bijkomend van de gebeurtenissen in de speeltuin en ziekenhuis. Zijn moeder heeft hem huisarrest gegeven en ze heeft geestelijke hulp voor hem gezorgd, want ze weet dat nooit meer mag gebeuren.