Monsters van Dâmâ

[Demon]

Het verhaal begon eigenlijk als puur fantasy... tot ik het meer uitwerkte. Eerst was het iets waarin er effectief Krachten aanwezig waren, maar nu horen die slechts thuis in oude verhalen uit de Demonische cultuur.
Het verhaal gaat over een jongen, Joachim. Hij heet zo, omdat ik geen zin had in het verzinnen van een naam... Ik nam gewoon mijn eigen naam.
De wereld wordt dan uiteindelijk aangevallen door een Monsterlijk ras, afkomstig van een plaats die zij "Dâmâ" genoemd hebben, de Demonen (of Dâmôn in hun taal). Eén van die Demonen maakt Joachim dus wijs dat hij de Aarde wil beschermen en vertelt hem hoe hij de Tunnel moet sluiten. Etc.
Ik post de proloog nu maar. Deze is wel nog niet zo uitgewerkt, en zal waarschijnlijk nog wat veranderen. Het is gewoon puur een inleiding. Ik praat te veel. .-.

P.S Ik heb mijn hoofd gestoten tegen een kastdeur. Dus als er iets raars tussenstaat. :s

~~~~ ~~~~

Hoofdstuk 1

Heb je je al eens afgevraagd waar we vandaan komen?
Dacht je wel eens na over het al dan niet aanwezig zijn van God?
Natuurlijk deed je dat... Dat doet iedereen toch?

"Iedereen doet het toch?" ... Het is niet altijd leuk om zulk antwoord te horen. Bij die "het" kan je van alles plaatsen. Pesten, roken, masturberen... en zoveel meer. Die vraag heeft dan als gevolg dat je het uiteindelijk ook "één keer" probeert, maar ik dwaal af.
Ik dacht daar ook wel eens over na, ook al vond ik het dan een absurd idee dat er een God is. Toch verzon ik geen antwoorden. Kon ik er geen vinden of wou ik dat niet? Geen idee. Wat ik wel weet, is dat ik het nu niet meer wil weten. De antwoorden kwamen samen met nogal wat problemen.
Wel, voor mij niet echt. Eerder voor het grootste deel van de wereld. Het is wel wat cliché, maar zo is het nu eenmaal. Ik kan natuurlijk een bondige samenvatting over alles wat er gebeurd is, maken, maar dat zal ik niet doen. Ik begin gewoon waar het begon. Thuis.
Bzzt.
Bzzt.
Het geluid dat me altijd uit mij dromen joeg, joeg me weer eens uit mijn bed. De kamer was nog donker; het enige beetje licht kwam uit de badkamer, waar twee kleine raampjes waren. Daardoor zag ik alleen maar de rode letters van de klokradio en een schimmig beeld van de bureau die vlak voor de stond. Ik heb wat ruzie met mijn ouders; dus besloot ik de deur te barricaderen.
Ik zat nog een tijdje rechtop in mijn bed. Nu mijn broer het huis verlaten had, was er geen nood meer aan een stapelbed; de extra slaapverdieping kon dus weg en ik kon me vrij bewegen... zonder mijn hoofd te stoten.
Bzzt.
Bzzt.
Die stomme wekker! Ik stond maar op en schakelde hem uit. Toen ik mezelf uit mijn kamer bevrijd had, ging ik richting badkamer. Ik deed wat iedere, normale, zeventienjarige jongen in de badkamer zou doen en haastte me toen naar beneden. Ik spurtte de rode trap af, twee treden per stap, en vulde mijn kom met cornflakes. Eigenlijk wou ik mijn eten voor tijdens de middag nu klaar maken, maar ik besloot om later wel een broodje te kopen.
Op school handelde ik volgens het dagelijkse ritme: op de speelplaats, verplaatste ik me automatisch in de richting van mijn kluisje en vulde en leegde ik mijn boekentas. Dan ging ik gewoon weer bij een van de groepjes staan, waar ik bij hoorde.
"Yo." Ik duwde mezelf in de cirkel die ze - zoals altijd - gevormd hadden. Het is niet zo dat ik in deze groepjes echt thuis voelde, maar ik kon toch nergens anders naartoe. Wat dagelijks gepraat. Niets meer dan wat onnozele gespreksonderwerpen, die meestal op seks gebaseerd waren. Volgens mij praat een groep tienerjongens toch niet echt over veel andere dingen. Soms dan was er eens een serieus onderwerp, maar dat gebeurde zelden.
Lessen... Daar zal ik niet dieper op in gaan.

[artikel]

Het verhaal leest snel weg maar het roept wel wat vragen op. Tevens was de tekst niet helemaal begrijpelijk maar dat kan ook aan mij liggen. Ik heb niet zo 1,2,3 foutjes ontdekt in de tekst. Ik hoop dat het verhaal later iets duidelijk wordt maar voor de rest is het wel goed

Succes met het verder schrijven van het verhaal!

[Demon]

Normaal wordt het allemaal wel uitgelegd, hoor. :s Dit is gewoon de proloog.

[Christian Damen]

Niet slecht, heb er vrij weinig over te zeggen.

Het komt op mij wel eerder over als een eerste hoofdstuk dan als een proloog. Voor het verschil daartussen moet je even op de site kijken, er is volgens mij een onderwerpje over.

[Demon]

Hm. Ik zal eens kijken.
Geen idee; ik pas het anders gewoon wat aan.

[Demon]

Het volgende deel.

~~~~ ~~~~

Hoofdstuk 1

(2)

De dag was bijna voorbij. Het zesde lesuur was nog bezig, maar de bel zou het zevende lesuur gauw aankondigen. We zaten in een klein lokaaltje; te klein voor onze klas, maar we waren opgesplitst in groepjes, wegens de andere studierichtingen. De klas bestond dus nog maar uit 9 leerlingen...
De helft van de klas - niet vierenhalf natuurlijk - lag praktisch in slaap, terwijl leerkracht wat dingen op het bord kraste en daarbij uitlegde wat het betekende. Het was een magere, oude vrouw, met een gezicht vol rimpels en grijze haren. Ze droeg een witte bloes - die redelijk transparant was - en een blauwe rok tot aan haar knieën. Daarnaast droeg ze zwarte schoenen met lange hakken. Die hakken bleken later niet zo handig te zijn.
De klas bestond verder uit 3 jongens en 6 meisjes.
Samen met de bel kwam een oorverdovende knal... Een woeste brul... Gegil...
Mensen bleven gillen en iets brulde net zo vaak. Het was wel voorspelbaar dat iedereen meteen in paniek raakte. De klas duwde elkaar aan de kant om uit het raam te kijken. Sommigen smeten elkaar op de grond om een glimp op te vangen van het schrikwekkende tafereel dat zich buiten afspeelde. Ik hielp iemand rechtstaan dat op de grond gegooid was. Zoë.
Het zwartharige meisje nam dankbaar mijn hand vast en liet zich rechttrekken. 'Eh... bedankt.'
Ik haalde mijn schouders op, maar ik kon niets meer zeggen want ze liep, net zoals de rest naar het raam. Ik wist niet wat er gebeurde, maar een plotselinge kalmte overviel me. Ik had het gevoel dat iets me beheerste en ik werd de klas uitgetrokken - eigenlijk liep ik gewoon naar buiten, maar ik had het gevoel dat iemand op mijn "automatische piloot"-knop gedrukt had.
Mijn voeten brachten me naar het lokaal A2.1 (in het A-gebouw op de tweede verdieping, het eerste lokaal). Ik hoorde een stem in mijn hoofd weergalmen. De stem deed me aan iemand denken, maar ik wist niet meteen wie het was. 'Hoor... je me?'
Als ik eerlijk zijn mag, was het gewoon alsof ik in gedachten met mezelf praatte. Net zoals wanneer je een fantasievriendje hebt. Zoiets.
'Eh... Ja?' zei ik verward.
'Goed. Dan kun je me ook zien.'
'Niet echt, nee.' Ik keek snel om me heen, maar kon niets bemerken.
'Concentreer je op mijn stem. Als je weet dat ik er ben, kun je me zien.'
'Oké...' Ik sloot mijn ogen en probeerde me te concentreren op de stem... maar ik besefte dat ik met gesloten ogen niets kan zien, dus opende ik ze weer. Alle gedachten uit mijn hoofd. Concentreer je op de stem... Concentreer je op de stem.Voor me verscheen er een roodachtige vorm. Het leek op een soort gas, maar het bleef constant op dezelfde manier in de lucht hangen. Kan het dan wel gas zijn?
'Ben jij dat... rode spul?' vroeg ik, met voorzichtig gekozen woorden.
'Ik ben zoals jij me ziet; je zou me normaal kunnen vervormen.'
'Vervormen? Hoe zou ik dat moeten doen?' Je met mijn handen uit elkaar scheuren en weer in elkaar zetten?
In plaats van op mijn vraag te antwoorden, vroeg hij me of ik dat geluid gehoord had.
'Die knal? Dat gegil?'
'Ja. De Demonen hebben ver gereisd en dit land uiteindelijk bereikt. Deze is slechts afgedwaald.'
'Wacht... Wat? Demonen?'
'Alles op zijn tijd.' Hij wachtte even voordat hij verderging. 'Krijg ik toestemming je te besturen?'
'Huh? Wat?'
'Zoals daarnet... Ik verplaatste je. Dat was slechts een kleine actie. Ik onderneem liever geen gevaarlijk handelingen zonder toestemming van de eigenaar van het lichaam.'
'Ik snap het niet... Waar gaat dit over? Ik word gewoon gek... '
'Ja of nee?'
'Maar waarom dan? Hoe bedoel je "gevaarlijke handelingen"?'
'Ik zal je helpen de Demon te verslaan. Ruimte geeft me geen toestemming om zonder levend wezen te handelen.'
'... Ik denk dat je dat wel mag doen, maar...' Nog voordat ik mijn zin afgemaakt had, verloor ik de controle over mijn lichaam.
Ik liep naar beneden... Het leek bijna of vloog; ik voelde me zo licht en sterk, alsof het leek dat ik alles kon. Ik stoof de deur uit en zag daar het gruwelijk schouwspel...

[Britt]

Ik vind het gewoon suuuper mooi geschreven!

[ClosedHeart]

Leuk geschreven en spannneeennnddd ^^
Hier en daar wel wat foutjes (vooral in de tijd) maar niet echt storend.

[Demon]

Foutjes in de tijd? Bedoel je dan, bijvoorbeeld, dat in het begin, dat ik soms overschakel naar het heden?
Dat komt eigenlijk vooral omdat het karakter dat dit verteld nog "leeft" en vanuit zijn perspectief terug kijkt op de gebeurtenissen.

~~~~ ~~~~

Hoofdstuk 1

(3)

Op de grond lagen verschillende lijken verspreid; de meesten baadden in plassen van hun eigen bloed, en anderen waren botten, wat huid en kleren die, aan stukken gescheurd, hier en daar slordig neergeworpen waren. Maar dat was nu niet het vreselijkste; beelden deden mij meestal niets. Geuren daarentegen... Als ik rottende objecten, braaksel of wat ik dan ik stinken vond, rook, kreeg ik neigingen om te kokhalzen of kieperde ik mijn maaginhoud mijn lichaam uit.
Nu ervoer ik echter niets; mijn zintuigen waren op het beest dat het speelplein domineerde, gericht. Het was een reusachtig beest. Het leek op één of andere Stegosaurus, met een(grote!) vossenkop. De bek zat vol met paarskleurig speeksel en slijm, en met gevaarlijk scherp uitziende tanden. Normaal hebben Stegosauria een soort bulten op hun rug; deze had dat niet, en het was ook geen reptielachtig iets: het was bedekt met een oranje, groene vacht.
Toen het beest me zag, stormde het woest op me af. Ik... Nee, ik niet maar... dat ding ín mij bleef staan. Ik had het gevoel dat ik een boel energie verbruikte, maar ik bewoog niet. De energie dat uit mijn lichaam gezogen werd, en vrijwel meteen weer terugkwam, werd in de richting van het beest gestuwd en dreef het naar achteren. Alsof er een krachtige wind woei, die alleen het beest treffen kon, werd het naast het gat in de muur - dat het beest gemaakt had - geworpen. Dat gat was nu nog groter geworden en onze school had er een nieuwe poort bij.
Daarna verplaatste mijn krachten zich naar de bakstenen, die er verspreid lagen. Gebroken, en sommigen zelfs versplinterd. Voor ons zou het rotzooi zijn, maar voor de kracht in mij waren ze net zo effectief; de overblijfselen van de stenen werden samengevoegd en sloten zich om de schedel van het beest, drukten erop en zonder kreet - niet eens een kort gegrom, maar alleen het geluid van het breken van de botten - versplinterden ze het en werden toen weer stof. Ik voelde bloed over me heen razen, als een vloedgolf. Voelde mijn krachten wegstromen en verloor het bewustzijn... Ik voelde mezelf nog net hard neerkomen. Daarna niets.