CSI: Rotterdam

[Romano_1995]

PROLOOG
Gezinszwembad de Fakkel, gelegen in Ridderkerk net buiten Rotterdam, trok op deze klamme zomerdag weer horde bezoekers die op zoek waren naar verkoeling. Het mocht dan wel zomer zijn, veel van deze dagen waren er dit jaar niet. Dit jaar ging het weer gewisseld met flinke regenbuien en windstoten.
Het water kletsen in grote plassen naast de rand van het buitenbad, het gras verdorde op sommige plaatsen door de warmte. En zoals gewoonlijk werd ook de EHBO-post overladen met slachtoffers, van kleine sneden en ingescheurde nagels tot blauwe plekken en gekneusde tenen.
Hoewel het buiten minstens vijfentwintig graden was, was het ook in het binnenbad behoorlijk druk.
Het geklater van de fontein overstemde het geluid van de huilende, lachende of schreeuwende kinderen en het gefluit van de badmeesters.
De mensen uit Rotterdam waren blij met zulke zwembaden in de buurt, in een zwembad was nou eenmaal tijd voor ontspanning in de altijd drukke stad met hoge gebouwen en giftige uitlaatstoffen.
Het water werkte verfrissend na een week hard werken in een warm kantoor, uren met de auto in de file of na een paar kilometer fietsen.
De ronde klok aan de muur gaf vijf uur aan, de tijd waarop de diensten wisselde. De mensen die deze dag hadden gewerkt in het zwembad zouden vandaag blij zijn, er was veel vuil achtergebleven op de met tegel bezette vloer en het leek erop alsof het een drukke avond zou worden. Dat zou deze dag alleen nadelig zijn, dat betekende dat sommige dienstmedewerkers zouden moeten overwerken, omdat er een technicus kwam kijken waardoor sommige afvoerputten verstopt zaten.
Het meest waarschijnlijke idee was dat er haardotten in zaten die de afvoer verstopten.
Door de warme lucht van deze dag waren de mensen ook prikkelbaarder dan gewoonlijk, een kleine botsing in het water kon uitlopen tot een grote groepsruzie tussen leeftijdgenoten of familieleden.
Daar zat hij, op een van de ligstoelen vlakbij het water, zijn slippers lagen netjes naast elkaar onder zijn stoel. Met een zonnebril voor zijn ogen en een tijdschrift op het plastic tafeltje naast hem.
Vanaf onder zijn zonnebril zag hij zijn weerspiegeling in het raam. Kort zwart haar en een stoppelbaardje dat zijn ruige gelaatstrekken verborg.
De blauw gevlekte zwembroek die hij droeg was nog nat en om de paar seconden viel er een druppel zwembadwater op de grond. Hij kwam niet te vaak in het zwembad, omdat zijn werk het niet toeliet en ook had hij er buiten zijn werk niet veel tijd voor. Hij werkte als detective voor de Rotterdamse politie en had na een paar lange weken eindelijk een dag vrij.
De detective was in Rotterdam geboren, het aantal echte Rotterdammers was de laatste tijd sterk gedaald door verschillende gebeurtenissen, zoals het feit dat Rotterdam een goede plaats is voor veel werkzoekende mensen. De meeste van die mensen waren van Allochtonen afkomst en konden een baan in de drukke havenstad goed gebruiken.
De detective had er nooit over getwijfeld om de stad te verlaten, hij was er trots op.
De hoge gebouwen, het drukke verkeer, de havens en de vriendelijkheid die er was, het laatste kwam waarschijnlijk omdat hij voor de politie werkte dacht hij. Een flauwe glimlach ontging hem en hij schudde zijn hoofd even.
Als er iets was wat een detective niet moest doen dan was het wel te diep in gedachte verzinken, want je wist nooit of het wel het juiste moment zou zijn.
Dat was ook precies de reden dat hij zodra hij een zaak had afgesloten, hij de gedachte uit zijn hoofd liet ontsnappen zoals een lekke bal dat deed met lucht.
Een donkere wolk dreef voorbij en hield het zonlicht voor enkele seconden weg van de warme aardbol. Blijkbaar zou het toch wat eerder gaan regenen dan gepland was.
Zuchtend stond de detective op, zette zijn nog iets wat natte voeten in zijn slippers en liep weg van de witte stoel. Hij kon maar beter voor de regenbui thuis zijn, hij had een hekel aan rijden tijdens een ‘rampen’ bui.
In de ruimte waar de kluisjes waren, veranderde het licht aan het plafond steeds van kleur zodat je een bepaalde sfeer kreeg, een sfeer die de detective graag zag. Hij toetste, met zijn linkerhand ervoor de code van zijn kluis in, je kon immers nooit vergeten op te letten in een stad als Rotterdam.
De rode kluisdeur ging met een zachte klik open en onthulde de kleding die erin zat opgeborgen.
De detective duwde zijn halve arm het kluisje in, zodat hij alles in een keer zou hebben. Met een zachte klap viel het kluisje dicht zodra hij zijn arm vol spullen eruit had gehaald. Hij draaide zich om naar de kleedhokjes en duwde er tegen een paar. ‘Bezet’ riepen verschillende stemmen van achter de deur. Uiteindelijk, de vijfde poging vond hij een leeg kleedhokje.
Een liedje neuriënd kleedde hij zich om, zijn zwembroek had een aantal kleine plasjes gemaakt op de vloer waardoor zijn sokken die hij ondertussen aan had getrokken nat werden, omdat ze het water absorbeerde. Na ook zijn zwarte suède schoenen te hebben aangetrokken duwde hij het kleedhokje weer open en liep met grote passen het gangpad uit, waaraan het einde een grote spiegel hing waar een paar meisjes hun make-up met een geïrriteerde blik weer goed op hun nog iets wat natte gezicht probeerde te krijgen. De detective glimlachte nog even naar zijn spiegelbeeld en liep toen door.
‘Nog een prettige dag,’ zei een zwembadmedewerkster die hem passeerde met een vriendelijke glimlach om haar mond. Hij voelde even in zijn zak, waar zijn badge, eigenlijk een soort pasje nog in zat. Hij haalde hem zorgvuldig uit zijn zak terwijl hij door de schuifdeuren de buitenlucht tegemoet liep. Het plastichoesje waarin de badge was opgeborgen flikkerde door de paar zonnestralen die zich weer een weg begonnen te banen door de donkere wolken. Terwijl hij naar zijn zwarte Mercedes liep die vlakbij geparkeerd stond las hij de titel op de badge nogmaals door, hij deed het immers vaker.
CSI Level 3 Detective Mitchel de Lange stond er bovenaan de badge.
Hij liet de badge weer in zijn broekzak glijden en pakte de autosleutel uit zijn andere zak, hij borg zijn spullen altijd zorgvuldig en op dezelfde plek op, zodat hij nooit iets kwijt zou raken zoals een belangrijk document. Hij ontgrendelde de autodeuren, stapte in en stak de sleutel in het contact. Terwijl er een single van Adele uit de speakers klonk draaide Mitchel de Mercedes behendig van de parkeerplaats af, niet weten dat hij een paar uur later weer terug zou zijn.

[glenovic]

haha de fakkel, die is bij mij in de buurt en je schrijft dat men blij is met zulke zwembaden maar hopelijk ken je de reputatie van het bad in Rotterdam ^^
Je beschrijvingen zijn mooi en geven je een goed beeld.
Als tip zou ik je aanraden om iets tussen aanhalingstekens op een nieuwe regel te zetten dat leest makkelijker vind ik