Even vooraf. Ik ben een paar jaar geleden hier een tijdje actief geweest en heb enkele verhalen gepost zoals De Bengaalse parel, Vernieuwing in de stad en de Tina van Jessy
Daarna door drukte op mijn werk en bij andere hobbies van me weinig aan schrijven toegekomen. Maar nu heb ik weer een goed idee voor een verhaal.
Het verhaal gaat over Julian die aan de universiteit studeert. Hij wil samen met een paar andere studenten nieuw leven blazen in een doodgebloede studentenvereniging voor ICT. Dat is succesvol. Maar langzamerhand ontdekt hij zaken over het verleden van de vereniging en de duistere praktijken van enkele personen daarin.
Digitale onderwereld
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Laatst gewijzigd door Roger Veerman op 08 jul 2012 23:25, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Het is een warme middag in september. Terwijl de meeste studenten richting hun studentenhuis fietsen of in de trein naar hun vader en moeder reizen, zit ik nog in het hoofdgebouw van de universiteit. Met drie andere studenten zitten we in een van de kantoortjes die grenzen aan de algemene receptie. We zitten hier omdat we gereageerd hebben op een advertentie in het universiteitsblad om bestuurslid te worden van studenten computervereniging Digital.
Digital bestaat eigenlijk alleen nog maar op papier. De ooit florerende vereniging voor liefhebbers van programmeren, gamen en klussen aan computers is enkele jaren geleden doodgebloed. Er is geen bestuur meer en nieuwe leden zijn al drie jaar niet geworven, wat binnen de universiteit fataal is voor een vereniging. De activiteitenkoepel binnen de universiteit heeft besloten om nieuw leven in te blazen. Met name omdat we nu de enige universiteit zijn die geen actieve computervereniging Heef. Daardoor ontbreken we bij allerlei game- en programmeerwedstrijden voor studenten en is er geen platform voor studenten die graag in hun vrije tijd met ICT bezig zijn.
Dat de vereniging zo dood als een pier was heb ik gemerkt toen ik als eerstejaars informaticastudent binnenkwam vorig jaar. In het informatiegidsje van de universiteit werd het bestaan nog genoemd maar toen ik verder informeerde bleek het niet meer dan dat te zijn. Gelukkig heeft hij studievereniging het gat een beetje opgevangen. Maar toch heb ik enthousiast gereageerd op een advertentie die in het universiteitsblad stond om de vereniging nieuw leven in te blazen. Via de email werd ik uitgenodigt om met de geInteresseerden te komen praten.
Naast me zit Roland, een jongen die ik ken van de studievereniging. En dan is er nog een andere jongen, Boris heet hij. Hij blijkt elektrotechniek te studeren. We zitten tegenover Frans Verheggen. Hij is de afdelingsleider van de activiteitenkoepel, de afdeling die zich bezig houdt met al het studentenleven naast studeren.
"Goed jullie hebben je aangemeld om Digital nieuw leven in te blazen. Ik wil met jullie bespreken wat er mogelijk is en hoe we het het beste kunnen gaan aanpakken. Maar ik verwacht eigenlijk nog een vierde persoon die zich had aangemeld."
Voor Frans verder kan gaan gaat de deur open. Een blond, tenger meisje komt binnengelopen. Ze heeft halflang lichtblond haar en ze is brildragend. Het meest opvallend is een piercing die in haar kin prijkt. Ze loopt zonder aarzelen naar een lege stoel en ze gaat zelfverzekerd zitten.
"Goedemiddag, ik ben Liesbeth en heb me ook aangemeld voor Digital!"
Digital bestaat eigenlijk alleen nog maar op papier. De ooit florerende vereniging voor liefhebbers van programmeren, gamen en klussen aan computers is enkele jaren geleden doodgebloed. Er is geen bestuur meer en nieuwe leden zijn al drie jaar niet geworven, wat binnen de universiteit fataal is voor een vereniging. De activiteitenkoepel binnen de universiteit heeft besloten om nieuw leven in te blazen. Met name omdat we nu de enige universiteit zijn die geen actieve computervereniging Heef. Daardoor ontbreken we bij allerlei game- en programmeerwedstrijden voor studenten en is er geen platform voor studenten die graag in hun vrije tijd met ICT bezig zijn.
Dat de vereniging zo dood als een pier was heb ik gemerkt toen ik als eerstejaars informaticastudent binnenkwam vorig jaar. In het informatiegidsje van de universiteit werd het bestaan nog genoemd maar toen ik verder informeerde bleek het niet meer dan dat te zijn. Gelukkig heeft hij studievereniging het gat een beetje opgevangen. Maar toch heb ik enthousiast gereageerd op een advertentie die in het universiteitsblad stond om de vereniging nieuw leven in te blazen. Via de email werd ik uitgenodigt om met de geInteresseerden te komen praten.
Naast me zit Roland, een jongen die ik ken van de studievereniging. En dan is er nog een andere jongen, Boris heet hij. Hij blijkt elektrotechniek te studeren. We zitten tegenover Frans Verheggen. Hij is de afdelingsleider van de activiteitenkoepel, de afdeling die zich bezig houdt met al het studentenleven naast studeren.
"Goed jullie hebben je aangemeld om Digital nieuw leven in te blazen. Ik wil met jullie bespreken wat er mogelijk is en hoe we het het beste kunnen gaan aanpakken. Maar ik verwacht eigenlijk nog een vierde persoon die zich had aangemeld."
Voor Frans verder kan gaan gaat de deur open. Een blond, tenger meisje komt binnengelopen. Ze heeft halflang lichtblond haar en ze is brildragend. Het meest opvallend is een piercing die in haar kin prijkt. Ze loopt zonder aarzelen naar een lege stoel en ze gaat zelfverzekerd zitten.
"Goedemiddag, ik ben Liesbeth en heb me ook aangemeld voor Digital!"
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Liesbeth blijkt nieuw te zijn. Ze komt van een andere universiteit en heeft daar haar bachelor gehaald. Nu komt ze haar master behalen. Ze is fanatiek programmeur en won er al een prijs mee. Daarom was ze erg enthousiast om Digital nieuw leven in te blazen.
We bespreken met Frans Verheggen hoe we de doorstart van de vereniging gaan aanpakken. Met zijn vieren vormen we een stuurgroep die moet proberen om nieuwe leden te vinden. Wanneer dit er genoeg zijn moet er een bestuur verkozen worden en kan de vereniging officieel van start. De komende weken moeten we dus promotie maken.
We bespreken ook de overblijfselen van de vereniging. Er staan nog dertig leden op de lijst die ook nog aan de universiteit studeren of promovendus zijn. Op de rekening staat vijftienduizend euro. Het lijkt veel maar we zullen moeten investeren in nieuwe apparatuur. De vereniging heeft ook nog een ruimte in twee aan elkaar grenzende lokalen in de vleugel waar wel meer verenigingen zitten zoals de fotovereniging en het literatuurdispuut. En tot slot heeft de vereniging nog een aantal servers die nog altijd in bedrijf zijn. De websites van enkele leden en enkele andere verenigingen gebruik van maken. Vermoedelijk beheert een van de leden of oud leden de servers.
Na het gesprek besluiten we nog wat te gaan drinken in het universiteitscafe. We maken plannen en Liesbeth is erg enthousiast. Ze vertelt over haar programmeerhobby. Extreem zeldzaam zo'n meisje dat zo opgaat in het kloppen van programmeerhobby. Ze ziet er ook niet erg meisjesachtig uit met haar trui en haar spijkerbroek en haar blonde halflange kapsel. Ze heeft een bril met dikke glazen. Min tien denk ik toch wel. Mijn eigen bril is er met min anderhalf behoorlijk bescheiden bij. En dan die opzichtige piercing in haar lip. Niet iets dat je bij haar zou verwachten. Al geeft het haar nerdy uiterlijk toch ook wel iets stoers. Sowieso is haar enthousiaste manier van praten indrukwekkend. De twinkeling in haar ogen is prikkelend. Een prima meisje dan mensen kan enthousiasmeren. Die hebben we nodig.
Wanneer ik naar huis fiets heb ik alweer huiswerk meegekregen. Ik mag de zieltogende website van de vereniging een opfrisbeurt gaan geven. Een website waarvan het laatste teken van leven al drie jaar oud is daar worden mensen met interesse natuurlijk niet warm van.
We bespreken met Frans Verheggen hoe we de doorstart van de vereniging gaan aanpakken. Met zijn vieren vormen we een stuurgroep die moet proberen om nieuwe leden te vinden. Wanneer dit er genoeg zijn moet er een bestuur verkozen worden en kan de vereniging officieel van start. De komende weken moeten we dus promotie maken.
We bespreken ook de overblijfselen van de vereniging. Er staan nog dertig leden op de lijst die ook nog aan de universiteit studeren of promovendus zijn. Op de rekening staat vijftienduizend euro. Het lijkt veel maar we zullen moeten investeren in nieuwe apparatuur. De vereniging heeft ook nog een ruimte in twee aan elkaar grenzende lokalen in de vleugel waar wel meer verenigingen zitten zoals de fotovereniging en het literatuurdispuut. En tot slot heeft de vereniging nog een aantal servers die nog altijd in bedrijf zijn. De websites van enkele leden en enkele andere verenigingen gebruik van maken. Vermoedelijk beheert een van de leden of oud leden de servers.
Na het gesprek besluiten we nog wat te gaan drinken in het universiteitscafe. We maken plannen en Liesbeth is erg enthousiast. Ze vertelt over haar programmeerhobby. Extreem zeldzaam zo'n meisje dat zo opgaat in het kloppen van programmeerhobby. Ze ziet er ook niet erg meisjesachtig uit met haar trui en haar spijkerbroek en haar blonde halflange kapsel. Ze heeft een bril met dikke glazen. Min tien denk ik toch wel. Mijn eigen bril is er met min anderhalf behoorlijk bescheiden bij. En dan die opzichtige piercing in haar lip. Niet iets dat je bij haar zou verwachten. Al geeft het haar nerdy uiterlijk toch ook wel iets stoers. Sowieso is haar enthousiaste manier van praten indrukwekkend. De twinkeling in haar ogen is prikkelend. Een prima meisje dan mensen kan enthousiasmeren. Die hebben we nodig.
Wanneer ik naar huis fiets heb ik alweer huiswerk meegekregen. Ik mag de zieltogende website van de vereniging een opfrisbeurt gaan geven. Een website waarvan het laatste teken van leven al drie jaar oud is daar worden mensen met interesse natuurlijk niet warm van.
Hm, ik ben erg benieuwd hoe het verder gaat.
Vooral pakkende titel!
Ik heb er niet specifiek op gelet, maar ik ben volgensmij geen schrijf fouten tegen gekomen. (:
Keep it up! (:
Vooral pakkende titel!
Ik heb er niet specifiek op gelet, maar ik ben volgensmij geen schrijf fouten tegen gekomen. (:
Keep it up! (:
Tears don't mean you're losing, everybody's bruising, just be true to who you are.
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
We promoten de herstart van digital op meerdere plekken. We plaatsen een advertentie in het universiteitsblad, we mogen een algemene email sturen en we hangen wat posters op. Het is een succesvolle campagne. De geïnteresseerden stromen binnen op het emailadres dat we als contactadres gebruiken. Op een gegeven moment zijn er zestig aanmeldingen. We nodigen ze allemaal uit voor de ledenvergadering die op 1 oktober zal plaatsvinden. Ook de overgebleven leden worden gemaild. De reacties zijn enthousiast. Sommigen geven aan dat ze geen tijd hebben voor de ledenvergadering maar wel graag betrokken zijn bij een heropleving.
Ik benader ook Jeroen Langenboom. Hij is het enige bestuurslid dat nog over is. Al is dat alleen nog maar op papier. Hij moet officieel aftreden en een nieuwe bestuursverkiezing uitschrijven. Op een email die ik stuur krijg ik de volgende reactie:
“Hallo Julian
Goed dat jullie Digital nieuw leven willen inblazen. Ik zal bij de ledenvergadering zijn. Ik wil me wel ook opnieuw kandidaat stellen voor het bestuur. Ik heb de komende tijd weer meer tijd en ik zou graag me weer inzetten voor Digital.
Vriendelijke groet, Jeroen Langenboom”
De mail doet me de wenkbrauwen een beetje fronsen. Waarom wil hij nu ineens wel actief zijn? Waarom heeft hij de afgelopen drie jaar niets gedaan om Digital in leven te houden? Ik bespreek het via MSN met de drie anderen.
“Moeten we die kerel bij het bestuur laten nadat hij zelf verantwoordelijk was voor het doodbloeden?” vraag ik.
“Het is een beetje raar maar ik denk dat we er weinig tegen kunnen beginnen. Als hij democratisch gekozen wordt moeten we heb bij het bestuur laten” reageert Liesbeth.
“We kunnen de zaal een negatief stemadvies geven. De meeste mensen kennen hem waarschijnlijk toch niet” meldt Roland.
“Dat zet meteen een negatieve sfeer. Laten we het een kans geven. We kunnen zijn kennis overigens best gebruiken.”
“Goed dan, we doen het. Ik mail hem wel dat hij bij de ledenvergadering zich kandidaat kan stellen”.
Ik stuur Jeroen een mail dat we hem in het bestuur willen.
De ledenvergadering moet geïmproviseerd worden. We kunnen nog niet bij het geld van de vereniging omdat een ons onbekend oud bestuurslid nog steeds gemachtigd is over de rekening. Ook kunnen we de ruimtes nog niet gebruiken omdat de universiteit deze als een soort opslagruimte voor dozen met papier heeft gebruikt en de andere verenigingen er ook hun rommel hebben gedumpt. Deze worden pas na de ledenvergadering uitgeruimd. We hebben een collegezaal geregeld voor de vergadering.
Er komen veertig man opdagen op de vergadering. Veelal jongere studenten. Voornamelijk mannen. Een snelle telling zegt me dat er acht meisjes in de zaal zitten, inclusief Liesbeth. Dat valt voor een vereniging als Digital niet tegen. Maar ook een stuk of acht bestaande leden. Ze zitten er met hun vale verwassen Digital-shirts. Terwijl we de bestuurstafel klaarmaken komt een van hen naar ons toe. Hij is lang heeft een hardrockers uiterlijk met lange blonde krullen. Ik heb hem eigenlijk nog nooit gezien.
“Hallo mensen. Ik ben Jeroen Langenboom. Jullie mogen met mij gaan samenwerken.”
Jeroen komt aardig over maar ook erg nonchalant. Wellicht is de neergang van Digital mede daaraan te wijten geweest? Jeroen neemt plaats aan de bestuurstafel die tegenover de collegebanken staat waarin de leden zitten. Hij geeft Boris, die beoogd voorzitter is, een grote houten hamer. Het blijkt de bestuurshamer te zijn. Al twintig jaar in gebruik door de voorzitters van Digital.
Boris neemt het woord.
“Beste geïnteresseerden in Digital. Het is mooi dat jullie allemaal aanwezig zijn om deze mooie vereniging nieuw leven in te blazen. Deze vergadering zal niet lang duren en is er vooral om een nieuw bestuur in functie te krijgen. We zullen spoedig een nieuwe ledenvergadering houden met een beleidsplan voor de komende tijd. Ik heb Julie aanmeldingen met Jeroen Langenboom besproken en we willen geen moeilijk bureaucratisch geneuzel. Bij navolgende hamerslag mogen jullie, en ook de mensen die er niet bij komen zijn, je als lid beschouwen. Boris slaat met de hamer en een applaus volgt.
Het volgende agendapunt is de bestuursverkiezing. Boris als voorzitter, Liesbeth als secretaris en ik als penningmeester. Jeroen en Roland worden als algemene bestuursleden gekozen. Daarbij zal Jeroen de portefeuille van het apparatuurbeheer op zich nemen en Roland die van wedstrijden en evenementen. We worden per acclamatie benoemd. Na de benoeming neemt Boris weer het woord.
“Mooi, hierbij is Digital officieel weer actief. We zullen over twee weken een nieuwe vergadering organiseren om een plan voor te leggen. Aansluitend zullen we een echte kickoff-party organiseren in onze ruimtes. Zorg dat je erbij bent. En voor nu stel ik voor de vergadering te sluiten en nog wat te gaan drinken in het universiteitscafe.”
Ik benader ook Jeroen Langenboom. Hij is het enige bestuurslid dat nog over is. Al is dat alleen nog maar op papier. Hij moet officieel aftreden en een nieuwe bestuursverkiezing uitschrijven. Op een email die ik stuur krijg ik de volgende reactie:
“Hallo Julian
Goed dat jullie Digital nieuw leven willen inblazen. Ik zal bij de ledenvergadering zijn. Ik wil me wel ook opnieuw kandidaat stellen voor het bestuur. Ik heb de komende tijd weer meer tijd en ik zou graag me weer inzetten voor Digital.
Vriendelijke groet, Jeroen Langenboom”
De mail doet me de wenkbrauwen een beetje fronsen. Waarom wil hij nu ineens wel actief zijn? Waarom heeft hij de afgelopen drie jaar niets gedaan om Digital in leven te houden? Ik bespreek het via MSN met de drie anderen.
“Moeten we die kerel bij het bestuur laten nadat hij zelf verantwoordelijk was voor het doodbloeden?” vraag ik.
“Het is een beetje raar maar ik denk dat we er weinig tegen kunnen beginnen. Als hij democratisch gekozen wordt moeten we heb bij het bestuur laten” reageert Liesbeth.
“We kunnen de zaal een negatief stemadvies geven. De meeste mensen kennen hem waarschijnlijk toch niet” meldt Roland.
“Dat zet meteen een negatieve sfeer. Laten we het een kans geven. We kunnen zijn kennis overigens best gebruiken.”
“Goed dan, we doen het. Ik mail hem wel dat hij bij de ledenvergadering zich kandidaat kan stellen”.
Ik stuur Jeroen een mail dat we hem in het bestuur willen.
De ledenvergadering moet geïmproviseerd worden. We kunnen nog niet bij het geld van de vereniging omdat een ons onbekend oud bestuurslid nog steeds gemachtigd is over de rekening. Ook kunnen we de ruimtes nog niet gebruiken omdat de universiteit deze als een soort opslagruimte voor dozen met papier heeft gebruikt en de andere verenigingen er ook hun rommel hebben gedumpt. Deze worden pas na de ledenvergadering uitgeruimd. We hebben een collegezaal geregeld voor de vergadering.
Er komen veertig man opdagen op de vergadering. Veelal jongere studenten. Voornamelijk mannen. Een snelle telling zegt me dat er acht meisjes in de zaal zitten, inclusief Liesbeth. Dat valt voor een vereniging als Digital niet tegen. Maar ook een stuk of acht bestaande leden. Ze zitten er met hun vale verwassen Digital-shirts. Terwijl we de bestuurstafel klaarmaken komt een van hen naar ons toe. Hij is lang heeft een hardrockers uiterlijk met lange blonde krullen. Ik heb hem eigenlijk nog nooit gezien.
“Hallo mensen. Ik ben Jeroen Langenboom. Jullie mogen met mij gaan samenwerken.”
Jeroen komt aardig over maar ook erg nonchalant. Wellicht is de neergang van Digital mede daaraan te wijten geweest? Jeroen neemt plaats aan de bestuurstafel die tegenover de collegebanken staat waarin de leden zitten. Hij geeft Boris, die beoogd voorzitter is, een grote houten hamer. Het blijkt de bestuurshamer te zijn. Al twintig jaar in gebruik door de voorzitters van Digital.
Boris neemt het woord.
“Beste geïnteresseerden in Digital. Het is mooi dat jullie allemaal aanwezig zijn om deze mooie vereniging nieuw leven in te blazen. Deze vergadering zal niet lang duren en is er vooral om een nieuw bestuur in functie te krijgen. We zullen spoedig een nieuwe ledenvergadering houden met een beleidsplan voor de komende tijd. Ik heb Julie aanmeldingen met Jeroen Langenboom besproken en we willen geen moeilijk bureaucratisch geneuzel. Bij navolgende hamerslag mogen jullie, en ook de mensen die er niet bij komen zijn, je als lid beschouwen. Boris slaat met de hamer en een applaus volgt.
Het volgende agendapunt is de bestuursverkiezing. Boris als voorzitter, Liesbeth als secretaris en ik als penningmeester. Jeroen en Roland worden als algemene bestuursleden gekozen. Daarbij zal Jeroen de portefeuille van het apparatuurbeheer op zich nemen en Roland die van wedstrijden en evenementen. We worden per acclamatie benoemd. Na de benoeming neemt Boris weer het woord.
“Mooi, hierbij is Digital officieel weer actief. We zullen over twee weken een nieuwe vergadering organiseren om een plan voor te leggen. Aansluitend zullen we een echte kickoff-party organiseren in onze ruimtes. Zorg dat je erbij bent. En voor nu stel ik voor de vergadering te sluiten en nog wat te gaan drinken in het universiteitscafe.”
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
De verenigingsruimtes zijn een enorme rotzooi. De dozen papier die de universiteit heeft neergezet zijn het probleem niet. Die zijn met een pompwagentje en een pallet zo weggebracht. Maar verder hebben de ruimtes in geen drie jaar tijd een stofdoek gezien. We zijn met het vijftal de hele Zondag bezig om alles weer toonbaar te maken. De zitruimte is er het ergst aan toe. Er staan enkele banken, een smerige koelkast, een televisie, kasten met administratie en nog wat ander meubilair. Aan de muren hangen tal van posters, foto’s en getuigschriften van prijzen die gewonnen zijn. Tekenen van vergane glorie van een ooit florerende vereniging. De andere ruimte is de computerruimte die er naast zit. Die is wat minder smerig. Al moeten de acht computers die er staan vervangen worden omdat ze verouderd zijn. Een opkoper van oude computers komt ze in de middag ophalen. We vangen er toch nog duizend euro voor. Niet slecht voor computers die vier jaar oud zijn.
Ik houd me bezig met het stofzuigen. Terwijl ik onder de verwarming stofzuig hoor ik ineens een raar geluid uit de stofzuiger komen. Er zit iets vast in de zuigkop. Ik zet de stofzuiger uit en haal de zuigkop er vanaf. Het is een USB-stick. Die moet iemand ooit zijn verloren. Hoe lang zou die daar al liggen? Ik steek de USB-stick in mijn broekzak. Misschien komt het ding nog wel een keer van pas.
Het is een flinke klus maar aan het eind van de dag zit het erop. We eten pizza die we besteld hebben. Het geeft Liesbeth direct het idee om een elektrisch kookstel te kopen en andere keukenspullen zodat er in het zithok avondeten gemaakt kan worden. De schoongemaakte koelkast is aan het einde van de dag gevuld met achtenveertig flesjes bier die Roland heeft gekocht. Min de vijf die we bij het eten hebben geconsumeerd.
De volgende dag heb ik een afspraak met de oud-penningmeester. Wim Voermans heet hij. Hij komt in de middag naar de stad om bij de bank de nodige handtekeningen te zetten zodat ik de rekening kan gebruiken en een nieuwe betaalpas kan krijgen. Het was moeilijk hem te bereiken. Zijn nieuwe contactgegevens waren niet in de administratie aanwezig. Daarom hebben we tot nu toe al het geld moeten voorschieten. Ook op internet was hij moeilijk te vinden. Gelukkig lukte het via zijn ouders om met hem in contact te komen. Wim is gaan studeren aan een andere universiteit in het jaar dat Digital doodbloedde.
Wim is een aardige knul. Een ietwat magere jongen met stekeltjeshaar, gekleed in een spijkerbroek en een T-shirt. Het overzetten van de rekeningen gaan zonder problemen. Ik krijg een gloednieuwe pas waarmee ik kan pinnen. Nu kunnen we ook nieuwe apparatuur kopen en een goede kick-off party organiseren.
Terwijl Wim en ik weer buiten de bank staan nemen we afscheid van elkaar.
“Bedankt voor het langskomen Wim. Nu kunnen we echt aan de slag.”
“Graag gedaan, succes ermee!”
“Zeg, we houden de volgende week een kick-off party om de zaak feestelijk te beginnen. Ik wil je hierbij uitnodigen om ook aanwezig te zijn. Het lijkt me leuk om ervaren rotten erbij te hebben.”
“Bedankt voor de uitnodiging. Maar ik kom niet. Met die vereniging wil ik niets meer te maken hebben!”
Wim draait zich ineens om en loopt stug in de richting van het station. Mij in verbazing achterlatend.
Ik houd me bezig met het stofzuigen. Terwijl ik onder de verwarming stofzuig hoor ik ineens een raar geluid uit de stofzuiger komen. Er zit iets vast in de zuigkop. Ik zet de stofzuiger uit en haal de zuigkop er vanaf. Het is een USB-stick. Die moet iemand ooit zijn verloren. Hoe lang zou die daar al liggen? Ik steek de USB-stick in mijn broekzak. Misschien komt het ding nog wel een keer van pas.
Het is een flinke klus maar aan het eind van de dag zit het erop. We eten pizza die we besteld hebben. Het geeft Liesbeth direct het idee om een elektrisch kookstel te kopen en andere keukenspullen zodat er in het zithok avondeten gemaakt kan worden. De schoongemaakte koelkast is aan het einde van de dag gevuld met achtenveertig flesjes bier die Roland heeft gekocht. Min de vijf die we bij het eten hebben geconsumeerd.
De volgende dag heb ik een afspraak met de oud-penningmeester. Wim Voermans heet hij. Hij komt in de middag naar de stad om bij de bank de nodige handtekeningen te zetten zodat ik de rekening kan gebruiken en een nieuwe betaalpas kan krijgen. Het was moeilijk hem te bereiken. Zijn nieuwe contactgegevens waren niet in de administratie aanwezig. Daarom hebben we tot nu toe al het geld moeten voorschieten. Ook op internet was hij moeilijk te vinden. Gelukkig lukte het via zijn ouders om met hem in contact te komen. Wim is gaan studeren aan een andere universiteit in het jaar dat Digital doodbloedde.
Wim is een aardige knul. Een ietwat magere jongen met stekeltjeshaar, gekleed in een spijkerbroek en een T-shirt. Het overzetten van de rekeningen gaan zonder problemen. Ik krijg een gloednieuwe pas waarmee ik kan pinnen. Nu kunnen we ook nieuwe apparatuur kopen en een goede kick-off party organiseren.
Terwijl Wim en ik weer buiten de bank staan nemen we afscheid van elkaar.
“Bedankt voor het langskomen Wim. Nu kunnen we echt aan de slag.”
“Graag gedaan, succes ermee!”
“Zeg, we houden de volgende week een kick-off party om de zaak feestelijk te beginnen. Ik wil je hierbij uitnodigen om ook aanwezig te zijn. Het lijkt me leuk om ervaren rotten erbij te hebben.”
“Bedankt voor de uitnodiging. Maar ik kom niet. Met die vereniging wil ik niets meer te maken hebben!”
Wim draait zich ineens om en loopt stug in de richting van het station. Mij in verbazing achterlatend.
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Met het geld van de vereniging kunnen we de verenigingsruimtes echt opknappen. We schilderen de muren en hangen nieuwe posters op. Ook staan er in de computerruimte acht nieuwe pc’s waarop games kunnen worden gespeeld. Terwijl ik op een middag samen met Jeroen aan het schilderen ben vraag ik naar het vreemde gedrag van Wim.
“Zeg Jeroen, weet jij waarom die Wim Voermans zo boos is? Hij wilde niet eens naar de kickoff.”
“Wim, oh ja dat was altijd een moeilijk figuur. Er was een ruzie over geld en toen is hij het bestuur uit gezet. Niet vreemd dat je dan de vereniging de rug toe keert.”
“Waarom werden de passen dan niet van zijn naam gehaald?”
“Hij moest zijn pas inleveren en we hebben het wachtwoord van de internetportal veranderd. De naam wijzigen daar is het eigenlijk nooit van gekomen.”
Het verhaal is aannemelijk. Ik ga verder met schilderen.
Ik ben het voorval met Wim al lang weer vergeten wanneer de avond van de kickoff zich aandient. We vergaderen weer in een collegezaal. Veertig mensen zijn er gekomen. Boris presenteert het bestuursplan dat we geschreven hebben. Het plan is om drie commissies op te richten. Een commissie games, een commissie programmeren en een commissie hacken en modden. Deze zullen de belangrijke digitale activiteiten oppakken. Daarnaast komt er nog een algemene activiteitencommissie die borrelavonden, excursies en feesten moet organiseren. Het plan wordt zonder meer goedgekeurd.
In de zitruimte hebben we de meeste spullen aan de kant geschoven. Ongeveer vijfendertig leden zijn erbij. De muziekcomputer speelt housemuziek. Iedereen neemt flesjes bier en er wordt gedanst. Het is gezellig. De schaarse meisjes hebben buitengewoon veel aandacht. Jammer van de concurrentie want er zitten er best een paar leuke bij. Na een tijdje zie ik Boris zoenen met een meisje. Als voorzitter heeft hij natuurlijk een streepje voor. Wanneer ze klaar zijn komt hij met haar in zijn armen naar mij en Roland toe.
“Kijk dit is Maya, ze is eerstejaars en wil graag coördinator van de commissie gamen worden.”
“Je hebt haar al snel overtuigt” lacht Roland.
Maya is een typisch nerdmeisje. Ze is brildragend en draagt een spijkerbroek en een ruime trui met capuchon. Ze heeft mooi lang zwart haar en prachtige ogen. En een onweerstaanbare lach. Zijn verovering is jaloersmakend.
Ik spreek veel leden ook enkele oude leden. Op een gegeven moment spreek ik Johh. Hij was de voorzitter voor de voorlaatste voorzitter. Als promovendus is hij nog steeds bij de universiteit betrokken.
“Mooi dat je er bent. Het is jammer dat we niet in contact konden komen met de voorlaatste voorzitter.”
“Na mij kwam Luciën de Vries. Maar niemand weet waar die is gebleven. Hij was van de ene op de andere dag van de aardbodem verdwenen.”
“Verdwenen? Daar heb ik niets over gehoord?”
“Hij is niet vermist. Zijn ouders ontkennen dat. Maar volgens hen wil hij ook geen contact meer. Hij leeft dus nog wel maar niemand weet waar en waarom.”
Ik denk kort na over de vreemde geschiedenis. Maar dat wordt al snel verstoord doordat ik Roland zie zoenen. Hij is in de armen geklemd van een meisje. Hoewel meisje. Ze is groot en behoorlijk fors, zeg gerust dik. Op haar armen en schouder zitten enkele tattoos en haar gezicht heeft meerdere piercings. Haar oorlellen zijn wel tot een centimeter of vier opgerekt. Ik zie sommige jongens een beetje lachen. Al vraag ik me af wanneer de laatste keer was dat zij gezoend hebben. Hoewel de meid niet echt aantrekkelijk is voel ik toch wat jaloezie. Ik kijk rond naar Liesbeth. Ik zie haar niet. Ik stoot Boris aan.
“Hey Boris, weet jij waar Liesbeth is?”
“Oh, die is al naar huis, die voelde zich niet lekker.”
Weg zonder afscheid van me te nemen. Jammer.
“Zeg Jeroen, weet jij waarom die Wim Voermans zo boos is? Hij wilde niet eens naar de kickoff.”
“Wim, oh ja dat was altijd een moeilijk figuur. Er was een ruzie over geld en toen is hij het bestuur uit gezet. Niet vreemd dat je dan de vereniging de rug toe keert.”
“Waarom werden de passen dan niet van zijn naam gehaald?”
“Hij moest zijn pas inleveren en we hebben het wachtwoord van de internetportal veranderd. De naam wijzigen daar is het eigenlijk nooit van gekomen.”
Het verhaal is aannemelijk. Ik ga verder met schilderen.
Ik ben het voorval met Wim al lang weer vergeten wanneer de avond van de kickoff zich aandient. We vergaderen weer in een collegezaal. Veertig mensen zijn er gekomen. Boris presenteert het bestuursplan dat we geschreven hebben. Het plan is om drie commissies op te richten. Een commissie games, een commissie programmeren en een commissie hacken en modden. Deze zullen de belangrijke digitale activiteiten oppakken. Daarnaast komt er nog een algemene activiteitencommissie die borrelavonden, excursies en feesten moet organiseren. Het plan wordt zonder meer goedgekeurd.
In de zitruimte hebben we de meeste spullen aan de kant geschoven. Ongeveer vijfendertig leden zijn erbij. De muziekcomputer speelt housemuziek. Iedereen neemt flesjes bier en er wordt gedanst. Het is gezellig. De schaarse meisjes hebben buitengewoon veel aandacht. Jammer van de concurrentie want er zitten er best een paar leuke bij. Na een tijdje zie ik Boris zoenen met een meisje. Als voorzitter heeft hij natuurlijk een streepje voor. Wanneer ze klaar zijn komt hij met haar in zijn armen naar mij en Roland toe.
“Kijk dit is Maya, ze is eerstejaars en wil graag coördinator van de commissie gamen worden.”
“Je hebt haar al snel overtuigt” lacht Roland.
Maya is een typisch nerdmeisje. Ze is brildragend en draagt een spijkerbroek en een ruime trui met capuchon. Ze heeft mooi lang zwart haar en prachtige ogen. En een onweerstaanbare lach. Zijn verovering is jaloersmakend.
Ik spreek veel leden ook enkele oude leden. Op een gegeven moment spreek ik Johh. Hij was de voorzitter voor de voorlaatste voorzitter. Als promovendus is hij nog steeds bij de universiteit betrokken.
“Mooi dat je er bent. Het is jammer dat we niet in contact konden komen met de voorlaatste voorzitter.”
“Na mij kwam Luciën de Vries. Maar niemand weet waar die is gebleven. Hij was van de ene op de andere dag van de aardbodem verdwenen.”
“Verdwenen? Daar heb ik niets over gehoord?”
“Hij is niet vermist. Zijn ouders ontkennen dat. Maar volgens hen wil hij ook geen contact meer. Hij leeft dus nog wel maar niemand weet waar en waarom.”
Ik denk kort na over de vreemde geschiedenis. Maar dat wordt al snel verstoord doordat ik Roland zie zoenen. Hij is in de armen geklemd van een meisje. Hoewel meisje. Ze is groot en behoorlijk fors, zeg gerust dik. Op haar armen en schouder zitten enkele tattoos en haar gezicht heeft meerdere piercings. Haar oorlellen zijn wel tot een centimeter of vier opgerekt. Ik zie sommige jongens een beetje lachen. Al vraag ik me af wanneer de laatste keer was dat zij gezoend hebben. Hoewel de meid niet echt aantrekkelijk is voel ik toch wat jaloezie. Ik kijk rond naar Liesbeth. Ik zie haar niet. Ik stoot Boris aan.
“Hey Boris, weet jij waar Liesbeth is?”
“Oh, die is al naar huis, die voelde zich niet lekker.”
Weg zonder afscheid van me te nemen. Jammer.
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Daags na het feest ben ik brak. Toch iets teveel flesjes bier achterover geslagen. Ik voel me zelfs na douchen onfris en plakkerig. Met slechts bij boxershort aan en mijn bril op zit ik achter mijn laptop wat fora te lezen.
Dan ineens valt mijn oog op de USB stick die in een van de potjes op mijn bureau ligt. Het is de stick die ik onder de verwarming in de verenigingsruimte vond. Die was ik helemaal vergeten. Ik pak de stick en steek hem in mijn pc. In de rootfolder zie ik enkel een map van ongeveer 100 megabytes met de naam “Gegevens Jack Tesla”. Wat heeft dat te betekenen? Wie is Jack Tesla? Ik probeer de map te openen maar het blijkt beveiligd met een wachtwoord. Vervelend want de vreemde map maakt me nieuwsgierig. Gelukkig kan ik de stick verder wel gebruiken.
Enkele dagen later, wanneer ik de geheimzinnige map alweer ben vergeten, komt er een email binnen op het algemene bestuursadres.
“Geachte heer J. Tesla
Aangezien wij erg tevreden zijn over de samenwerking in het verleden zouden we binnenkort weer van uw diensten gebruik willen maken. Ik wil daarom u verzoeken om een keer af te spreken om te praten over een nieuwe opdracht.”
Met vriendelijke groet,
X“
Weer die naam. En wat is dat voor email? Wat wil die man en waarom mailt hij het bestuursadres? Voor ik het verder kan uitzoeken gaat de deur open. Het is Jeroen Langenboom en achter hem loopt een dikke jongen met een vaal t-shirt van de metalband Sepultura.
“Zeg Jeroen, weet jij wie ene Jack Tesla is?”
Hij is even stil.
“Ehm nee, nooit van gehoord. Waarom?”
“Ik krijg email voor hem op ons bestuursadres. Hij zou diensten hebben geleverd voor ene X.”
“Geen idee, misschien is het wel de naam van een oud spamadres dat we vroeger gebruikt hebben.”
Het gesprek valt verder stil als ineens de dikke jongen naar me toe komt en me een hand geeft.
“Hallo ik ben Roel”
“Hallo Roel, aangenaam kennis te maken.”
“Roel was vroeger de systeembeheerder en ik heb hem zover gekregen dat hij opnieuw het beheer van onze server en onze computers gaat doen” voegt Jeroen er snel aan toe.
“Mooi, hebben we weer een vacature gevuld. Bij de volgende ledenvergadering kan hij aangesteld worden.”
Dan zie ik ineens dat het tijd is voor het college Discrete wiskunde. Ik sluit mijn laptop af met de belofte te gaan uitzoeken wie Jack Tesla is en wat hij met de vereniging te maken heeft.
Dan ineens valt mijn oog op de USB stick die in een van de potjes op mijn bureau ligt. Het is de stick die ik onder de verwarming in de verenigingsruimte vond. Die was ik helemaal vergeten. Ik pak de stick en steek hem in mijn pc. In de rootfolder zie ik enkel een map van ongeveer 100 megabytes met de naam “Gegevens Jack Tesla”. Wat heeft dat te betekenen? Wie is Jack Tesla? Ik probeer de map te openen maar het blijkt beveiligd met een wachtwoord. Vervelend want de vreemde map maakt me nieuwsgierig. Gelukkig kan ik de stick verder wel gebruiken.
Enkele dagen later, wanneer ik de geheimzinnige map alweer ben vergeten, komt er een email binnen op het algemene bestuursadres.
“Geachte heer J. Tesla
Aangezien wij erg tevreden zijn over de samenwerking in het verleden zouden we binnenkort weer van uw diensten gebruik willen maken. Ik wil daarom u verzoeken om een keer af te spreken om te praten over een nieuwe opdracht.”
Met vriendelijke groet,
X“
Weer die naam. En wat is dat voor email? Wat wil die man en waarom mailt hij het bestuursadres? Voor ik het verder kan uitzoeken gaat de deur open. Het is Jeroen Langenboom en achter hem loopt een dikke jongen met een vaal t-shirt van de metalband Sepultura.
“Zeg Jeroen, weet jij wie ene Jack Tesla is?”
Hij is even stil.
“Ehm nee, nooit van gehoord. Waarom?”
“Ik krijg email voor hem op ons bestuursadres. Hij zou diensten hebben geleverd voor ene X.”
“Geen idee, misschien is het wel de naam van een oud spamadres dat we vroeger gebruikt hebben.”
Het gesprek valt verder stil als ineens de dikke jongen naar me toe komt en me een hand geeft.
“Hallo ik ben Roel”
“Hallo Roel, aangenaam kennis te maken.”
“Roel was vroeger de systeembeheerder en ik heb hem zover gekregen dat hij opnieuw het beheer van onze server en onze computers gaat doen” voegt Jeroen er snel aan toe.
“Mooi, hebben we weer een vacature gevuld. Bij de volgende ledenvergadering kan hij aangesteld worden.”
Dan zie ik ineens dat het tijd is voor het college Discrete wiskunde. Ik sluit mijn laptop af met de belofte te gaan uitzoeken wie Jack Tesla is en wat hij met de vereniging te maken heeft.
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Wanneer ik de dag daarna in de verenigingsruimte zit google ik op de naam Jack Tesla. Echt veel wijzer wordt ik er niet van. Het is een naam die veel gebruikt wordt op fora. Maar nergens kan ik echt een duidelijke link leggen met onze vereniging. Het lijkt op het zoeken van een speld in een hooiberg. Ook het doorzoeken van de servers levert niets op. Dan maar iemand vinden die de USB-stick kan kraken.
Terwijl ik nog wat zinloos zit te klikken komt ineens Liesbeth de ruimte binnen.
"Hallo Julian. Alles goed!"
"Ja hoor"
Ik vertel maar niets over Jack Tesla. Straks vind ze me nog een nerd met obsessies. Ik begin wat te praten over een vak. Ze kijkt me lachend aan. Ik weet niet wat het is. Op het eerste gezicht is ze geen babe die op straat direct in het oog zou springen. Hoewel ze mooi bolnd haar heeft, is het halflange kapsel niet echt vrouwelijk. Haar sobere metalen bril is, al laat je de dikke glazen weg, niet het hipste model dat de opticien tegenwoordig te bieden heeft. En dan die piercing in haar onderlip. Ik heb bij vrouwen altijd een beetje jammer gevonden als ze zichzelf kapot laten steken.
Maar toch hoe langer ik met haar praat hoe meer die open en gezellige houding me aantrekt. Hoe meer die enthousiaste twinkeling in haar ogen me in de greep krijgt. Liesbeth is leuk.
Ik wordt er gelijk weemoedig van. Ik heb zoveel meisjes leuk gevonden maar nooit iets durven ondernemen. En bij Liesbeth zal het wel hetzelfde gaan. Genoeg jongens immers bij Digital. Bij een dergelijk mannenoverschot is ook het meest nerdy meisje begeerd. Maar ik wil haar niet laten schieten en ineens flapt het eruit.
"Liesbeth, heb je zin om vanavond samen wat te gaan eten?"
Dat ik het heb kunnen zeggen verbaasde ne direct. Even wilde ik niet die gewoonlijke rem erop zetten. Even zit ik in een van de spannendste korte momenten ooit. Spannender dan bij het afrijden voor mijn rijbewijs.
"Oh ja dat lijkt me wel leuk. Wat stel je voor?"
Ik ben even in de wolken. Heel even want ik moet snel iets bedenken.
Terwijl ik nog wat zinloos zit te klikken komt ineens Liesbeth de ruimte binnen.
"Hallo Julian. Alles goed!"
"Ja hoor"
Ik vertel maar niets over Jack Tesla. Straks vind ze me nog een nerd met obsessies. Ik begin wat te praten over een vak. Ze kijkt me lachend aan. Ik weet niet wat het is. Op het eerste gezicht is ze geen babe die op straat direct in het oog zou springen. Hoewel ze mooi bolnd haar heeft, is het halflange kapsel niet echt vrouwelijk. Haar sobere metalen bril is, al laat je de dikke glazen weg, niet het hipste model dat de opticien tegenwoordig te bieden heeft. En dan die piercing in haar onderlip. Ik heb bij vrouwen altijd een beetje jammer gevonden als ze zichzelf kapot laten steken.
Maar toch hoe langer ik met haar praat hoe meer die open en gezellige houding me aantrekt. Hoe meer die enthousiaste twinkeling in haar ogen me in de greep krijgt. Liesbeth is leuk.
Ik wordt er gelijk weemoedig van. Ik heb zoveel meisjes leuk gevonden maar nooit iets durven ondernemen. En bij Liesbeth zal het wel hetzelfde gaan. Genoeg jongens immers bij Digital. Bij een dergelijk mannenoverschot is ook het meest nerdy meisje begeerd. Maar ik wil haar niet laten schieten en ineens flapt het eruit.
"Liesbeth, heb je zin om vanavond samen wat te gaan eten?"
Dat ik het heb kunnen zeggen verbaasde ne direct. Even wilde ik niet die gewoonlijke rem erop zetten. Even zit ik in een van de spannendste korte momenten ooit. Spannender dan bij het afrijden voor mijn rijbewijs.
"Oh ja dat lijkt me wel leuk. Wat stel je voor?"
Ik ben even in de wolken. Heel even want ik moet snel iets bedenken.
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Ik heb gekozen voor de Callaghan Pub in het stadscentrum. Een Ierse pub die in het centrum ligt. Het is een populaire plek voor studenten. Het eten is er goed en goedkoop en de sfeer is bijzonder gezellig. Een ideale plek om een leuk meisje mee naartoe te nemen als je een arme student bent.
Ik heb om zeven uur met haar afgesproken vlakbij de ingang van de pub. Stipt om acht uur sta ik er. Ze is er nog niet. Ze is niet op tijd. Irritant is dat. Ietwat ongemakkelijk sta ik voor de pub te wachten terwijl mensen voorbij lopen. Hopelijk duurt het niet al te lang.
Gelukkig zie ik om drie minuten over zeven het gezicht van Liesbeth de hoek om komen. Een zucht van verlichting gaat door me heen. Direct staat er een glimlach op mijn gezicht.
“Hey Julian, sorry dat ik iets te laat ben. De bus had een beetje vertraging.”
Ze geeft me een zoen op mijn wang. Iedere irritatie die ik had is daarmee volkomen verdwenen. Het maakt plaats voor vlinders.
We gaan de pub binnen. Helemaal achterin de pub zie ik een mooi tafeltje met twee stoelen. Ze knikt instemmend wanneer ik voorstel om daar te gaan zitten. Ze trekt haar jas uit en hangt die over de rugleuning van de stoel. Ze is mooi gekleed. Ze draagt een blauwe jurk van een wat ouderwets maar toch charmant model. De piercing in haar lip heeft een mooi sierraad met een diamantje erin.
Ik bestel een glas Guinness bier en tot mijn verbazing volgt Liesbeth me in mijn keuze. Geen drank waar je meisjes normaal warm voor krijgt. We bestellen beide de dagschotel. Dat blijkt een heerlijke kogelbiefstuk te zijn met salade en friet.
“Het is wel fijn om niet in mijn eentje te hoeven eten vanavond” begint Liesbeth wanneer we zitten.
“Eet je thuis nooit gezamenlijk met huisgenoten dan?”
“Nee, ik woon in een saaie flat waar iedereen een beetje voor zich kookt.”
“Vervelend, gelukkig kunnen we ook vaker als bestuur eten natuurlijk.”
“Dat zou een goed plan zijn. Ik vind het sowieso wel erg leuk hoe Digital geworden is. Mooie plek om nieuwe mensen te leren kennen in deze stad. Want ik was hier nooit eerder geweest voor ik mijn master ging doen.”
We praten nog wat verder. Ze komt oorspronkelijk uit Veghel, wat aan haar Brabantse accent al te merken was. Programmeren is haar favoriete hobby, iets dat ze al in de brugklas deed in haar vrije tijd. Hoewel ze qua sport ook nog blijkt te klimmen. Met het feit dat ik geen enkele sport beoefen neemt ze geen genoegen en al snel heb ik een toezegging gedaan om eens samen met haar te komen klimmen. Ik kan ook eigenlijk geen nee zeggen.
Het gesprek duurt lang. Langer dan we gepland hebben. Na het eten gaan er nog een Guinness en wat glazen wijn in. We praten de hele avond. Ik kom steeds meer te weten over haar leven en haar passies. Terwijl ik het aanhoor zie ik steeds die twinkelende ogen. Ze zijn doordringend. We blijven tot het personeel van de pub ons om twaalf uur sommeert om weg te gaan. Ze gaan sluiten. Ik besluit haar naar de bushalte te brengen. Ze kan de laatste nog net halen.
Terwijl we staan zie ik de bus aan komen rijden. Ik geef haar een zoen. Maar een blik in haar ogen en een seconde later spelen onze tongen met elkaar. Het is een impuls. Iets waarvan ik niet had gedacht dat ik het zou durven. Onze brillen kletteren even tegen elkaar maar een gedraaide houding lost het op. Wanneer de deuren van de bus open gaan stoppen we.
“Kom mee” lacht ze als ze wil instappen.
Impulsief besluit ik mijn fiets te laten staan en de bus in te stappen.
Ik heb om zeven uur met haar afgesproken vlakbij de ingang van de pub. Stipt om acht uur sta ik er. Ze is er nog niet. Ze is niet op tijd. Irritant is dat. Ietwat ongemakkelijk sta ik voor de pub te wachten terwijl mensen voorbij lopen. Hopelijk duurt het niet al te lang.
Gelukkig zie ik om drie minuten over zeven het gezicht van Liesbeth de hoek om komen. Een zucht van verlichting gaat door me heen. Direct staat er een glimlach op mijn gezicht.
“Hey Julian, sorry dat ik iets te laat ben. De bus had een beetje vertraging.”
Ze geeft me een zoen op mijn wang. Iedere irritatie die ik had is daarmee volkomen verdwenen. Het maakt plaats voor vlinders.
We gaan de pub binnen. Helemaal achterin de pub zie ik een mooi tafeltje met twee stoelen. Ze knikt instemmend wanneer ik voorstel om daar te gaan zitten. Ze trekt haar jas uit en hangt die over de rugleuning van de stoel. Ze is mooi gekleed. Ze draagt een blauwe jurk van een wat ouderwets maar toch charmant model. De piercing in haar lip heeft een mooi sierraad met een diamantje erin.
Ik bestel een glas Guinness bier en tot mijn verbazing volgt Liesbeth me in mijn keuze. Geen drank waar je meisjes normaal warm voor krijgt. We bestellen beide de dagschotel. Dat blijkt een heerlijke kogelbiefstuk te zijn met salade en friet.
“Het is wel fijn om niet in mijn eentje te hoeven eten vanavond” begint Liesbeth wanneer we zitten.
“Eet je thuis nooit gezamenlijk met huisgenoten dan?”
“Nee, ik woon in een saaie flat waar iedereen een beetje voor zich kookt.”
“Vervelend, gelukkig kunnen we ook vaker als bestuur eten natuurlijk.”
“Dat zou een goed plan zijn. Ik vind het sowieso wel erg leuk hoe Digital geworden is. Mooie plek om nieuwe mensen te leren kennen in deze stad. Want ik was hier nooit eerder geweest voor ik mijn master ging doen.”
We praten nog wat verder. Ze komt oorspronkelijk uit Veghel, wat aan haar Brabantse accent al te merken was. Programmeren is haar favoriete hobby, iets dat ze al in de brugklas deed in haar vrije tijd. Hoewel ze qua sport ook nog blijkt te klimmen. Met het feit dat ik geen enkele sport beoefen neemt ze geen genoegen en al snel heb ik een toezegging gedaan om eens samen met haar te komen klimmen. Ik kan ook eigenlijk geen nee zeggen.
Het gesprek duurt lang. Langer dan we gepland hebben. Na het eten gaan er nog een Guinness en wat glazen wijn in. We praten de hele avond. Ik kom steeds meer te weten over haar leven en haar passies. Terwijl ik het aanhoor zie ik steeds die twinkelende ogen. Ze zijn doordringend. We blijven tot het personeel van de pub ons om twaalf uur sommeert om weg te gaan. Ze gaan sluiten. Ik besluit haar naar de bushalte te brengen. Ze kan de laatste nog net halen.
Terwijl we staan zie ik de bus aan komen rijden. Ik geef haar een zoen. Maar een blik in haar ogen en een seconde later spelen onze tongen met elkaar. Het is een impuls. Iets waarvan ik niet had gedacht dat ik het zou durven. Onze brillen kletteren even tegen elkaar maar een gedraaide houding lost het op. Wanneer de deuren van de bus open gaan stoppen we.
“Kom mee” lacht ze als ze wil instappen.
Impulsief besluit ik mijn fiets te laten staan en de bus in te stappen.
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Ik voel me nog vermoeid maar toch ook goed wanneer ik de volgende dag wakker wordt naast Liesbeth in bed. Ik heb een heerlijke nacht gehad. Na de zoen bij de bushalte ben ik in een roes verder gegaan. We zijn zo snel als het kon in dit bed beland. Daar ben ik mijn maagdelijke status verloren. Het ging wat stuntelig in het begin. Maar al snel werd het me vertrouwd. Uren zijn we bezig geweest. Van strelen en knuffelen tot aan stevige sex.
Wanneer ik rechtop ga zitten zie ik dat Liesbeth ook wakker wordt. Ze glimlacht naar me. Ik zoen haar. Ze trekt de dekens van zich af. Ze light slechts in haar ondergoed. Ik zie haar prachtige lelieblanke huid inclusief een tattoo op haar onderbeen die ik gisteren voor het eerst heb ontdekt.
Op de grond liggen onze kleren. Gewoon neergegooid. Onze brillen ligen op elkaar. Ze haken bij de neussteuntjes aan elkaar. Ik zet de mijne op en geef haar de hare. Ze zet hem direct op en trekt vervolgend een T-shirt aan en loopt naar de wastafel. Na ons opgefrist te hebben ontbijten we. Op de klok zie ik dat ik al te laat ben voor het eerste college. Gelukkig valt de ramp te overzien. Functioneel programmeren is niet zo heel moeilijk en ik kan het college via internet nog eens zien.
Wanneer ik op de universiteit aankom neem ik afscheid van Liesbeth. Ik loop naar de verenigingsruimte van Digital. Daar zit Boris. Hij kijkt ernstig. Alsof er wat aan de hand is.
"Julian, goed dat ik je zie. Ik kon je niet bereiken. Maar er is iets vreselijks gebeurt."
"Wat?"
"Roland is door de politie meegenomen. Hij wordt verdacht van fraude op het internet. Hij heeft het waarschijnlijk via onze servers gedaan. Ze zijn hem nu aan het verhoren."
Ik kan het niet geloven. Mijn studievriend Roland een internetcrimineel?
Wanneer ik rechtop ga zitten zie ik dat Liesbeth ook wakker wordt. Ze glimlacht naar me. Ik zoen haar. Ze trekt de dekens van zich af. Ze light slechts in haar ondergoed. Ik zie haar prachtige lelieblanke huid inclusief een tattoo op haar onderbeen die ik gisteren voor het eerst heb ontdekt.
Op de grond liggen onze kleren. Gewoon neergegooid. Onze brillen ligen op elkaar. Ze haken bij de neussteuntjes aan elkaar. Ik zet de mijne op en geef haar de hare. Ze zet hem direct op en trekt vervolgend een T-shirt aan en loopt naar de wastafel. Na ons opgefrist te hebben ontbijten we. Op de klok zie ik dat ik al te laat ben voor het eerste college. Gelukkig valt de ramp te overzien. Functioneel programmeren is niet zo heel moeilijk en ik kan het college via internet nog eens zien.
Wanneer ik op de universiteit aankom neem ik afscheid van Liesbeth. Ik loop naar de verenigingsruimte van Digital. Daar zit Boris. Hij kijkt ernstig. Alsof er wat aan de hand is.
"Julian, goed dat ik je zie. Ik kon je niet bereiken. Maar er is iets vreselijks gebeurt."
"Wat?"
"Roland is door de politie meegenomen. Hij wordt verdacht van fraude op het internet. Hij heeft het waarschijnlijk via onze servers gedaan. Ze zijn hem nu aan het verhoren."
Ik kan het niet geloven. Mijn studievriend Roland een internetcrimineel?
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Een uur later is het hele bestuur, minus Roland bijeen. We bespreken de situatie. Ook Frans Verheggen zit erbij. Hij regelt de zaken met het universiteitsbestuur.
“Waar is Roland nu?” vraagt Liesbeth.
“Hij zit op het politiebureau. Daar houden ze hem voorlopig ook. Er zijn bewijzen genoeg om hem vast te houden. Hij heeft nog niet willen bekennen.”
“Maar was hij het wel. Is hij er niet ingeluisd?” vraag ik.
“Die kans lijkt me klein. Hij kon zelf alle computers op die zijn gebruikt” zegt systeembeheerder Roel, die ook aanwezig is.
“Hij heeft de server van Digital gebruikt om in verschillende betaalsites in te breken. Het gaat om een bedrag van enkele duizenden euro’s.”
Het valt even stil. Frans Verheggen neemt het woord weer.
“Het college van bestuur wil weten hoe dit is gebeurt. Daarom zullen we het dus moeten onderzoeken. Roel heeft zich beschikbaar gesteld om dat te doen. We willen als universiteit een volledige medewerking geven aan. Het onderzoek.”
Het lijkt erop alsof Roland echt tegen de lamp is gelopen. Een van mijn beste vrienden. De euforie van de mooie nacht gisteren. Zin in colleges heb ik helemaal niet meer. Samen met Liesbeth loop ik het universiteitsterrein af. We zeggen niets tegen elkaar.
“Heb je nog zin om samen wat koffie te drinken” vraag ik om de stilte te doorbreken.
“Nee, ik moet zo nog even naar de opticien en daarna moet ik nog een opdracht afmaken.”
Ik ga er niet tegenin. We zoenen nog even als we afscheid nemen.
Op mijn kamer surf ik wat verveeld rond op het internet. Ik kan nog steeds niet geloven dat Roland dit heeft gedaan. Het is geen type crimineel. Het komt natuurlijk wel vaker voor dat mensen van wie je het niet verwacht zoiets doen. Maar zou Roland hier überhaupt toe in staat zijn? Roland kan op de universiteit aardig meekomen maar hij is nou ook weer niet de briljantste student. En je moet van goeden huize komen om dit te doen. Wanneer ik op de lokale nieuwssite kom zie ik ineens een berichtje over het voorval.
“Student opgepakt wegens fraude
Een 20 jarige student van de Universiteit is gisterenavond opgepakt. Hij wordt verdacht van het plegen van internetfraude voor 30.000 euro. De student opereerde op het net onder de naam Jack Tesla. Hij werd echter door een anonieme tipgever bij de politie aangegeven.”
Alweer Jack Tesla! Precies dezelfde naam als op die oude USB-stick. En die was er al voordat Roland überhaupt de universiteit betreden had. Dan is hij onschuldig en kan het niet anders dat Roland erin geluisd is. Waarschijnlijk weet die anonieme tipgever er meer van.
“Waar is Roland nu?” vraagt Liesbeth.
“Hij zit op het politiebureau. Daar houden ze hem voorlopig ook. Er zijn bewijzen genoeg om hem vast te houden. Hij heeft nog niet willen bekennen.”
“Maar was hij het wel. Is hij er niet ingeluisd?” vraag ik.
“Die kans lijkt me klein. Hij kon zelf alle computers op die zijn gebruikt” zegt systeembeheerder Roel, die ook aanwezig is.
“Hij heeft de server van Digital gebruikt om in verschillende betaalsites in te breken. Het gaat om een bedrag van enkele duizenden euro’s.”
Het valt even stil. Frans Verheggen neemt het woord weer.
“Het college van bestuur wil weten hoe dit is gebeurt. Daarom zullen we het dus moeten onderzoeken. Roel heeft zich beschikbaar gesteld om dat te doen. We willen als universiteit een volledige medewerking geven aan. Het onderzoek.”
Het lijkt erop alsof Roland echt tegen de lamp is gelopen. Een van mijn beste vrienden. De euforie van de mooie nacht gisteren. Zin in colleges heb ik helemaal niet meer. Samen met Liesbeth loop ik het universiteitsterrein af. We zeggen niets tegen elkaar.
“Heb je nog zin om samen wat koffie te drinken” vraag ik om de stilte te doorbreken.
“Nee, ik moet zo nog even naar de opticien en daarna moet ik nog een opdracht afmaken.”
Ik ga er niet tegenin. We zoenen nog even als we afscheid nemen.
Op mijn kamer surf ik wat verveeld rond op het internet. Ik kan nog steeds niet geloven dat Roland dit heeft gedaan. Het is geen type crimineel. Het komt natuurlijk wel vaker voor dat mensen van wie je het niet verwacht zoiets doen. Maar zou Roland hier überhaupt toe in staat zijn? Roland kan op de universiteit aardig meekomen maar hij is nou ook weer niet de briljantste student. En je moet van goeden huize komen om dit te doen. Wanneer ik op de lokale nieuwssite kom zie ik ineens een berichtje over het voorval.
“Student opgepakt wegens fraude
Een 20 jarige student van de Universiteit is gisterenavond opgepakt. Hij wordt verdacht van het plegen van internetfraude voor 30.000 euro. De student opereerde op het net onder de naam Jack Tesla. Hij werd echter door een anonieme tipgever bij de politie aangegeven.”
Alweer Jack Tesla! Precies dezelfde naam als op die oude USB-stick. En die was er al voordat Roland überhaupt de universiteit betreden had. Dan is hij onschuldig en kan het niet anders dat Roland erin geluisd is. Waarschijnlijk weet die anonieme tipgever er meer van.
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
“Hier is het bewijs dat Roland niet Jack Tesla is!”
Ik leg de USB-stick op de tafel in de bestuurskamer. Tegenover me zitten Liesbeth en Boris. Jeroen heeft andere dingen te doen.
“Deze USB-stick vond ik onder de verwarming. Het bevat gegevens van Jack Tesla. De gegevens dateren van drie jaar geleden. Dat kan Roland niet zijn geweest. Helaas zijn de gegevens versleuteld. We kunnen ze niet inzien.”
“Ik heb met zijn advocaat gesproken. Roland blijft bij hoog en laag beweren nooit van Jack Tesla gehoord te hebben en ook niets te weten van de internetfraude. Het zou dus goed kunnen. Laten we de stick aan de politie geven.” is het antwoord van Boris.
“Ik weet het niet. We weten niet wat erop staat. Misschien is het niet genoeg om de bewijzen tegen Roland te ontkrachten. Terwijl ik denk dat we als we zelf wat onderzoek doen we meer te weten kunnen komen over de herkomst van deze stick.”
“Waar wil je het zoeken dan? “
“Ik begin steeds meer het vermoeden te krijgen dat er iets niet pluis is met het doodbloeden van Digital een paar jaar geleden. Het structureel onbereikbaar zijn van de vorige voorzitter. Maar ook de reactie van die Wim Voermans. Ik wil ze eens spreken. En we moeten die USB-stick kraken.”
Boris is even stil. Maar daarna is hij duidelijk.
“Goed we zullen een eigen onderzoekje doen. Ik ken wel iemand die die USB-stick voor ons kan kraken. Dan kunnen jullie eens vragen wat die Wim Voermans weet.”
“En Jeroen?” vraagt Liesbeth.
“Die was ook al bestuurslid bij het oude Digital. Mogelijk heeft hij ook nog wel wat aanwijzingen en tips.”
“Ik ga morgen wel met Jeroen praten. Dan kun jij naar Wim” sommeert Liesbeth in mijn richting.
Ik stem in. Met tegenzin. Ik was graag met Liesbeth samen op pad gegaan.
We sluiten de vergadering. Niet veel later komt Maya bijna huppelend de ruimte van Digital binnen. Haar mooie lange zwarte haren wapperen mee. Ze zoent Boris. Liesbeth en ik kijken elkaar aan. We zoenen ook. Inmiddels kletteren onze brillen niet meer tegen elkaar.
Ik leg de USB-stick op de tafel in de bestuurskamer. Tegenover me zitten Liesbeth en Boris. Jeroen heeft andere dingen te doen.
“Deze USB-stick vond ik onder de verwarming. Het bevat gegevens van Jack Tesla. De gegevens dateren van drie jaar geleden. Dat kan Roland niet zijn geweest. Helaas zijn de gegevens versleuteld. We kunnen ze niet inzien.”
“Ik heb met zijn advocaat gesproken. Roland blijft bij hoog en laag beweren nooit van Jack Tesla gehoord te hebben en ook niets te weten van de internetfraude. Het zou dus goed kunnen. Laten we de stick aan de politie geven.” is het antwoord van Boris.
“Ik weet het niet. We weten niet wat erop staat. Misschien is het niet genoeg om de bewijzen tegen Roland te ontkrachten. Terwijl ik denk dat we als we zelf wat onderzoek doen we meer te weten kunnen komen over de herkomst van deze stick.”
“Waar wil je het zoeken dan? “
“Ik begin steeds meer het vermoeden te krijgen dat er iets niet pluis is met het doodbloeden van Digital een paar jaar geleden. Het structureel onbereikbaar zijn van de vorige voorzitter. Maar ook de reactie van die Wim Voermans. Ik wil ze eens spreken. En we moeten die USB-stick kraken.”
Boris is even stil. Maar daarna is hij duidelijk.
“Goed we zullen een eigen onderzoekje doen. Ik ken wel iemand die die USB-stick voor ons kan kraken. Dan kunnen jullie eens vragen wat die Wim Voermans weet.”
“En Jeroen?” vraagt Liesbeth.
“Die was ook al bestuurslid bij het oude Digital. Mogelijk heeft hij ook nog wel wat aanwijzingen en tips.”
“Ik ga morgen wel met Jeroen praten. Dan kun jij naar Wim” sommeert Liesbeth in mijn richting.
Ik stem in. Met tegenzin. Ik was graag met Liesbeth samen op pad gegaan.
We sluiten de vergadering. Niet veel later komt Maya bijna huppelend de ruimte van Digital binnen. Haar mooie lange zwarte haren wapperen mee. Ze zoent Boris. Liesbeth en ik kijken elkaar aan. We zoenen ook. Inmiddels kletteren onze brillen niet meer tegen elkaar.
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Ik kan de volgende dag al bij Wim Voermans terecht. We hebben afgesproken in een cafe. Hij komt rustiger over dan de vorige keer.
“Waarom wilde je me spreken?” is zijn eerste vraag als we aan een tafel zitten en koffie geserveerd krijgen.
“We hebben een groot probleem bij Digital met iets dan vermoedelijk al een lange geschiedenis heeft. Uit de tijd dat jij bestuurslid werd. En ik dacht dat je ons misschien informatie kon geven.”
“Ik ben benieuwd dan. Ik heb je verteld dat ik het wel gehad heb met die club.”
Ik vertel Wim het hele verhaal over de internet-fraude, de USB-stick en de geheimzinnige Jack Tesla.
“Nounou” is de reactie van Wim wanneer ik klaar ben.
Hij is even stil en gaat dan weer verder.
“Dit lijkt op een voorval waarmee drie jaar geleden het einde van Digital begon. Toen was het voorzitter Luciën de Vriens die werd opgepakt voor internetfraude. En ook daar werd gebruik gemaakt van de naam Jack Tesla. Hij kwam voor de rechter en kwam uiteindelijk in de gevangenis terecht. Terwijl ik nog steeds twijfel of hij schuldig was.”
“Waar is die Luciën nu dan?”
“Hij zit nog steeds vast. Volgend jaar komt hij vrij. Ik ben hem wel eens komen opzoeken. We konden het altijd goed met elkaar vinden. Dus nee, Luciën kan het niet zijn geweest.”
“Waarom is er niets over bekend geworden? Niemand in de vereniging weet dat Luciën in de gevangenis zit” vraag ik met stijgende verbazing.
“Het bestuur van de universiteit wilde geen imagoschade. Daarom is deze zaak succesvol buiten de publiciteit gehouden.”
“Maar waarom is de vereniging toen doodgebloed?”
“Dat kwam mede door mijn behandeling. Ik was verantwoordelijk voor de servers. Dus de rest van het bestuur heeft het als mijn falen gezien. Ik werd uit het bestuur gezet. Ik was zo boos dat ik mijn lidmaatschap heb opgezegd. En ik was niet de enige. Daarna is het met Digital niet meer goed gekomen. Tot jullie bestuur daar ineens was.”
Ik weet voldoende. Grote kans dat Luciën de sleutel heeft tot het geheim van Jack Tesla. Ik bedankt Wim en neem afscheid. Daarbij nodig ik hem uit om toch weer eens langs te komen. Hij zegt toe het te overdenken. Die middag maak ik een afspraak met de gevangenis waar Luciën zit. Het kan de volgende dag nog. Is dat even geluk hebben.
Wanneer ik thuis ben bel ik Liesbeth. Ze neemt de telefoon niet op. Op facebook zit ze ook niet. Wellicht kijkt ze film met huisgenoten of is ze ergens op bezoek. Ik leg mijn telefoon neer en ga op bed liggen. Me inbeeldend dat Liesbeth tegen me aan ligt en we zoenen. Ik mis haar nu al.
“Waarom wilde je me spreken?” is zijn eerste vraag als we aan een tafel zitten en koffie geserveerd krijgen.
“We hebben een groot probleem bij Digital met iets dan vermoedelijk al een lange geschiedenis heeft. Uit de tijd dat jij bestuurslid werd. En ik dacht dat je ons misschien informatie kon geven.”
“Ik ben benieuwd dan. Ik heb je verteld dat ik het wel gehad heb met die club.”
Ik vertel Wim het hele verhaal over de internet-fraude, de USB-stick en de geheimzinnige Jack Tesla.
“Nounou” is de reactie van Wim wanneer ik klaar ben.
Hij is even stil en gaat dan weer verder.
“Dit lijkt op een voorval waarmee drie jaar geleden het einde van Digital begon. Toen was het voorzitter Luciën de Vriens die werd opgepakt voor internetfraude. En ook daar werd gebruik gemaakt van de naam Jack Tesla. Hij kwam voor de rechter en kwam uiteindelijk in de gevangenis terecht. Terwijl ik nog steeds twijfel of hij schuldig was.”
“Waar is die Luciën nu dan?”
“Hij zit nog steeds vast. Volgend jaar komt hij vrij. Ik ben hem wel eens komen opzoeken. We konden het altijd goed met elkaar vinden. Dus nee, Luciën kan het niet zijn geweest.”
“Waarom is er niets over bekend geworden? Niemand in de vereniging weet dat Luciën in de gevangenis zit” vraag ik met stijgende verbazing.
“Het bestuur van de universiteit wilde geen imagoschade. Daarom is deze zaak succesvol buiten de publiciteit gehouden.”
“Maar waarom is de vereniging toen doodgebloed?”
“Dat kwam mede door mijn behandeling. Ik was verantwoordelijk voor de servers. Dus de rest van het bestuur heeft het als mijn falen gezien. Ik werd uit het bestuur gezet. Ik was zo boos dat ik mijn lidmaatschap heb opgezegd. En ik was niet de enige. Daarna is het met Digital niet meer goed gekomen. Tot jullie bestuur daar ineens was.”
Ik weet voldoende. Grote kans dat Luciën de sleutel heeft tot het geheim van Jack Tesla. Ik bedankt Wim en neem afscheid. Daarbij nodig ik hem uit om toch weer eens langs te komen. Hij zegt toe het te overdenken. Die middag maak ik een afspraak met de gevangenis waar Luciën zit. Het kan de volgende dag nog. Is dat even geluk hebben.
Wanneer ik thuis ben bel ik Liesbeth. Ze neemt de telefoon niet op. Op facebook zit ze ook niet. Wellicht kijkt ze film met huisgenoten of is ze ergens op bezoek. Ik leg mijn telefoon neer en ga op bed liggen. Me inbeeldend dat Liesbeth tegen me aan ligt en we zoenen. Ik mis haar nu al.
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Ik ben nog nooit in een gevangenis geweest. Enigszins met lood in mijn schoenen loop ik het terrein op van het sombere gebouw. Hoewel ik voor mijn veiligheid niet hoef te vrezen zie ik er toch tegenop. Hoe zou die Luciën reageren? Ik hoop niet dat ik hem boos maak en er geen informatie meer uit komt.
Na een intensieve veiligheidscheck mag ik naar de ontmoetingsruimte. Hij is slecht geschoren en zijn haar is ongekamd. Het is alsof hij net uit bed komt. Hij zit er wat ongeïnteresseerd bij. Alsof hij dit alleen maar doet voor een verzetje.
“Dag Luciën”
“Hallo, jij bent dus die Julian die me wil spreken?“
“Juist, ik heb een paar vragen over Jack Tesla.”
Ik zie zijn aandacht verscherpen.
“Hoe kom je aan die naam? Wat weet je er van?”
Ik vertel hem het verhaal over de internetfraude.
“Goed, ik zal vertellen wat er toen gebeurd is. Dit lijkt namelijk enorm op hoe ik er destijds ingeluisd ben. Ook toen was een Jack Tesla actief binnen Digital die voor grote bedragen gefraudeerd heeft. Ik ontdekte bij toeval dat er iets niet pluis was op de servers van Digital. Ene Jack Tesla. Ik kon niet achterhalen wie het was. Ik heb toen de hulp van Jeroen Langenboom ingeschakeld. Ik heb alle gegevens die op de server te vinden waren op een USB-stick gezet om te bestuderen. Zo had ik er wel achter kunnen komen. Helaas ben ik de stick kwijtgeraakt.”
“Kon je geen nieuwe stick vullen met info?”
“Dat wilde ik wel. Maar voor ik dat kon doen werd ik door de politie van mijn bed gelicht. Ik was ineens verdachte van internetfraude. De servers wezen aan dat ik het gedaan had. Alles bleek gemanipuleerd zodat het spoor naar mij wees. Ik heb altijd ontkend dat ik er iets mee te maken had. Maar het werd niet geloofd. Ze zagen de gegevens van de server als ultiem bewijs.”
De puzzelstukjes vallen langzaam op hun plek. De USB-stick is van Luciën.
“Luciën, ik heb je USB-stick weer gevonden. Hij lang onder de verwarming. Alleen komen we niet langs het wachtwoord. Weet je het nog? Het kan het bewijs van je onschuld zijn.”
“Wat? Geweldig. Ik weet het wachtwoord nog wel.”
Terwijl Luciën het wachtwoord spelt tik ik het in op mijn telefoon. Vervolgens SMS ik het naar Boris. Die zal hier wel blij mee zijn. Nu kunnen we het mysterie wellicht ontrafelen.
“Dank voor de info. Ik hoop dat we hiermee zowel jouw onschuld als die van Roland kunnen bewijzen. En beter nog, dat we de echte Jack Tesla kunnen ontmaskeren.”
Ik zie Luciën glimmen wanneer hij weer wegloopt en naar zijn cel begeleid wordt. Hij heeft weer hoop dat zijn verwoeste leven weer kan worden hersteld. En ook Roland kan een nare ervaring in de gevangenis bespaard worden. Maar we zijn er nog niet. Eerst de bewijzen.
Terwijl ik in de trein naar huis zit krijg ik een SMS’je. Het is Boris.
“Julian, kom zsm bij me langs!”
Hij zal vermoedelijk informatie hebben van de USB-stick. Met enige ongeduld vervolg ik mijn reis.
Aangekomen bij zijn studentenhuis doet Boris met een bezorgd gezicht de deur open. Ik had hem enthousiaster verwacht. Wat is er aan de hand? We lopen naar zijn kamer.
“Julian, ik heb de USB-stick kunnen openen en kunnen bestuderen. Ik heb kunnen achterhalen wie Jack Tesla. En het is Jeroen Langenboom. Hij heeft aantoonbaar die frauduleuze handelingen verricht. En ik heb op de servers gekeken. En jawel, daar is door Jeroen aan geknoeid, de dag voor Roland werd opgepakt.”
“Jeroen? Wat zeg je nu? Maar nu je het zegt is het wel logisch. Hij was er drie jaar geleden bij en nu weer. Hoe hebben we die over het hoofd kunnen zien? Maar dat is goed nieuws. Laten we naar de politie gaan.”
Maar zoals ik Boris zie kijken moet er nog wat zijn.
“Julian kun je het je nog herinneren. Liesbeth zou naar Jeroen gaan om hem te ondervragen over de kwestie. Ik krijg haar niet meer bereikt. Ze is niet op haar kamer en daar hebben haar huisgenoten haar gisterenavond niet meer gezien. En ook haar telefoon neemt ze niet op.“
Een schok gaat door me heen. Hopelijk is Liesbeth niets overkomen. Maar als Jeroen Langenboom echt een gewetenloze crimineel is dan vrees ik het ergste.
Na een intensieve veiligheidscheck mag ik naar de ontmoetingsruimte. Hij is slecht geschoren en zijn haar is ongekamd. Het is alsof hij net uit bed komt. Hij zit er wat ongeïnteresseerd bij. Alsof hij dit alleen maar doet voor een verzetje.
“Dag Luciën”
“Hallo, jij bent dus die Julian die me wil spreken?“
“Juist, ik heb een paar vragen over Jack Tesla.”
Ik zie zijn aandacht verscherpen.
“Hoe kom je aan die naam? Wat weet je er van?”
Ik vertel hem het verhaal over de internetfraude.
“Goed, ik zal vertellen wat er toen gebeurd is. Dit lijkt namelijk enorm op hoe ik er destijds ingeluisd ben. Ook toen was een Jack Tesla actief binnen Digital die voor grote bedragen gefraudeerd heeft. Ik ontdekte bij toeval dat er iets niet pluis was op de servers van Digital. Ene Jack Tesla. Ik kon niet achterhalen wie het was. Ik heb toen de hulp van Jeroen Langenboom ingeschakeld. Ik heb alle gegevens die op de server te vinden waren op een USB-stick gezet om te bestuderen. Zo had ik er wel achter kunnen komen. Helaas ben ik de stick kwijtgeraakt.”
“Kon je geen nieuwe stick vullen met info?”
“Dat wilde ik wel. Maar voor ik dat kon doen werd ik door de politie van mijn bed gelicht. Ik was ineens verdachte van internetfraude. De servers wezen aan dat ik het gedaan had. Alles bleek gemanipuleerd zodat het spoor naar mij wees. Ik heb altijd ontkend dat ik er iets mee te maken had. Maar het werd niet geloofd. Ze zagen de gegevens van de server als ultiem bewijs.”
De puzzelstukjes vallen langzaam op hun plek. De USB-stick is van Luciën.
“Luciën, ik heb je USB-stick weer gevonden. Hij lang onder de verwarming. Alleen komen we niet langs het wachtwoord. Weet je het nog? Het kan het bewijs van je onschuld zijn.”
“Wat? Geweldig. Ik weet het wachtwoord nog wel.”
Terwijl Luciën het wachtwoord spelt tik ik het in op mijn telefoon. Vervolgens SMS ik het naar Boris. Die zal hier wel blij mee zijn. Nu kunnen we het mysterie wellicht ontrafelen.
“Dank voor de info. Ik hoop dat we hiermee zowel jouw onschuld als die van Roland kunnen bewijzen. En beter nog, dat we de echte Jack Tesla kunnen ontmaskeren.”
Ik zie Luciën glimmen wanneer hij weer wegloopt en naar zijn cel begeleid wordt. Hij heeft weer hoop dat zijn verwoeste leven weer kan worden hersteld. En ook Roland kan een nare ervaring in de gevangenis bespaard worden. Maar we zijn er nog niet. Eerst de bewijzen.
Terwijl ik in de trein naar huis zit krijg ik een SMS’je. Het is Boris.
“Julian, kom zsm bij me langs!”
Hij zal vermoedelijk informatie hebben van de USB-stick. Met enige ongeduld vervolg ik mijn reis.
Aangekomen bij zijn studentenhuis doet Boris met een bezorgd gezicht de deur open. Ik had hem enthousiaster verwacht. Wat is er aan de hand? We lopen naar zijn kamer.
“Julian, ik heb de USB-stick kunnen openen en kunnen bestuderen. Ik heb kunnen achterhalen wie Jack Tesla. En het is Jeroen Langenboom. Hij heeft aantoonbaar die frauduleuze handelingen verricht. En ik heb op de servers gekeken. En jawel, daar is door Jeroen aan geknoeid, de dag voor Roland werd opgepakt.”
“Jeroen? Wat zeg je nu? Maar nu je het zegt is het wel logisch. Hij was er drie jaar geleden bij en nu weer. Hoe hebben we die over het hoofd kunnen zien? Maar dat is goed nieuws. Laten we naar de politie gaan.”
Maar zoals ik Boris zie kijken moet er nog wat zijn.
“Julian kun je het je nog herinneren. Liesbeth zou naar Jeroen gaan om hem te ondervragen over de kwestie. Ik krijg haar niet meer bereikt. Ze is niet op haar kamer en daar hebben haar huisgenoten haar gisterenavond niet meer gezien. En ook haar telefoon neemt ze niet op.“
Een schok gaat door me heen. Hopelijk is Liesbeth niets overkomen. Maar als Jeroen Langenboom echt een gewetenloze crimineel is dan vrees ik het ergste.
-
masterbreel
- Vulpen
- Berichten: 366
- Lid geworden op: 18 sep 2012 22:45
Ik denk dat je bedoeld "Hij lag onder de verwarming" ?Roger Veerman schreef: Hij lang onder de verwarming.
Tevens vind ik sommige dingen heel erg snel gaan. Bepaalde situaties kan je denk ik wel wat uitgebreider beschrijven. Zo neem je wel de tijd om te beschrijven hoe hij zich voelt als hij de gevangenis in gaat, maar tegen het einde ga je heel snel door de gebeurtenissen heen. Denkt Julian bijv niet na in de auto of trein over wat die Boris gevonden kan hebben? Die Lucien heeft blijkbaar ook geen twijfels over het verhaal of geen zin om te praten met Julian.
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Dank voor de feedback. Ik zal er op letten.
-
NeleVanHol
- Balpen
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 03 mei 2012 10:27
Leuk verhaal!
Nieuwe lezer hier
Ik kan me een beetje inleven in het verhaal.
Ik heb drie jaar in een studentenvereniging gezeten en was twee jaar verantwoordelijk voor de financiën.
In de eerste maand van mijn tweede jaar als financieel verantwoordeljke verdween er een kassa met 2886 euro. Ik, nog twee andere leden en de verantwoordelijke van de universiteit hadden de sleutel van het lokaal waar de kassa zich bevond. Tenminste dat dachten we tot een van de andere verantwoordelijken bekende dat hij de sleutel had uitgeleend zodat een medestudent in zijn plaats de cursusverkoop kon regelen. Die medestudent verkondigde de sleutel verloren te hebben en had ook een alibi voor de bewuste avond... Ik heb echter altijd getwijfeld aan zijn verhaal... Ik zal de waarheid wel nooit te weten komen en ook de politie is niet veel verder gekomen maar goed dat maakt dat ik dit verhaal echt goed kan plaatsen. Het leest ook vlot. Snel weer een stukje dus!
Nieuwe lezer hier
Ik kan me een beetje inleven in het verhaal.
Ik heb drie jaar in een studentenvereniging gezeten en was twee jaar verantwoordelijk voor de financiën.
In de eerste maand van mijn tweede jaar als financieel verantwoordeljke verdween er een kassa met 2886 euro. Ik, nog twee andere leden en de verantwoordelijke van de universiteit hadden de sleutel van het lokaal waar de kassa zich bevond. Tenminste dat dachten we tot een van de andere verantwoordelijken bekende dat hij de sleutel had uitgeleend zodat een medestudent in zijn plaats de cursusverkoop kon regelen. Die medestudent verkondigde de sleutel verloren te hebben en had ook een alibi voor de bewuste avond... Ik heb echter altijd getwijfeld aan zijn verhaal... Ik zal de waarheid wel nooit te weten komen en ook de politie is niet veel verder gekomen maar goed dat maakt dat ik dit verhaal echt goed kan plaatsen. Het leest ook vlot. Snel weer een stukje dus!
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Leuk, ik ben ook vijf jaar actief lid geweest van een studentenvereniging en daar haal ik ook inspiratie uit. Al heb ik gelukkig geen ervaring met duistere zaakjes. 
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Nergens is Liesbeth te bereiken. Wanhopig proberen Boris en ik haar via alle kanalen te bereiken. Met iedere poging die mislukt worden we moedelozer. Het ziet er naar uit dat haar iets is overkomen. Als ze nog maar leeft. Ook Jeroen krijgen we niet bereikt. Hij neemt zijn telefoon niet op.
“We moeten naar de politie” roept Boris.
“Dat is een goed plan. Maar ik blijf hier. Ik wil Jeroen blijven bellen en misschien krijg ik hem nog te pakken. ”
“Dat is goed, ik ga wel alleen. Houdt me op de hoogte!”
Boris trekt zijn jas aan en gaat de deur uit. Hopelijk neemt de politie dit serieus. Soms hoor je wel eens dat ontvoeringen in het begin niet serieus worden genomen. Jonge studenten verdwijnen wel eens vaker een paar dagen van de radar. Niets om je druk over te maken. Maar dat ligt hier wel anders.
Als Boris de deur uit is onderzoek ik de USB-stick. Een lastige wirwar van bestanden. Maar kennelijk herbergen ze het bewijs van onschuld voor degenen die onterecht vastzitten voor internetfraude.
Ineens wordt ik gebeld. Het is Jeroen. Trillend neem ik mijn telefoon op.
“Dag Julian. Jij bent op zoek naar je liefje he?”
“Waar is ze Jeroen? Laat haar gaan. We weten wat jij allemaal op je kerfstok hebt.”
Het is even stil.
“Ik weet het. Jullie hebben zitten snuffelen in zaken waar je beter buiten had kunnen blijven. Maar als je denkt dat jullie me te pakken hebben dan heb je het helemaal mis. Ik heb de troeven in handen. Kijk maar eens in de mailbox.”
Een mailtje komt binnen. Ik open het mailtje op mijn telefoon en zie een foto die me doet schrikken. Daar ligt Liesbeth vastgebonden op een matras. Haar handen zijn op haar rug gebonden en ook haar onder- en bovenbenen zijn stevig vastgesnoerd. Voor haar mond is een strakke witte lap gebonden die het nog erger maakt. Haar bril draagt ze niet zodat haar ogen goed te zien zijn. Ze kijkt angstig. Al zie je ook het machteloze gevoel in haar ogen. Het is niet om aan te zien.
“Als jij wilt dat je lieve vriendinnetje dan zul je me een plezier moeten doen. Breng me binnen een half uur die USB-stick met informatie. Dan zal ik haar laten gaan. Je weet waar ik woon. En ik waarschuw je maar alvast. Ik wil geen politie zien.”
Dan hangt Jeroen ineens de telefoon op. Mijn hart gaat als een dolle tekeer. Ik moet Liesbeth redden. Ik heb maar een half uur om maatregelen te nemen. Te weinig tijd om Boris terug te kunnen roepen.
“We moeten naar de politie” roept Boris.
“Dat is een goed plan. Maar ik blijf hier. Ik wil Jeroen blijven bellen en misschien krijg ik hem nog te pakken. ”
“Dat is goed, ik ga wel alleen. Houdt me op de hoogte!”
Boris trekt zijn jas aan en gaat de deur uit. Hopelijk neemt de politie dit serieus. Soms hoor je wel eens dat ontvoeringen in het begin niet serieus worden genomen. Jonge studenten verdwijnen wel eens vaker een paar dagen van de radar. Niets om je druk over te maken. Maar dat ligt hier wel anders.
Als Boris de deur uit is onderzoek ik de USB-stick. Een lastige wirwar van bestanden. Maar kennelijk herbergen ze het bewijs van onschuld voor degenen die onterecht vastzitten voor internetfraude.
Ineens wordt ik gebeld. Het is Jeroen. Trillend neem ik mijn telefoon op.
“Dag Julian. Jij bent op zoek naar je liefje he?”
“Waar is ze Jeroen? Laat haar gaan. We weten wat jij allemaal op je kerfstok hebt.”
Het is even stil.
“Ik weet het. Jullie hebben zitten snuffelen in zaken waar je beter buiten had kunnen blijven. Maar als je denkt dat jullie me te pakken hebben dan heb je het helemaal mis. Ik heb de troeven in handen. Kijk maar eens in de mailbox.”
Een mailtje komt binnen. Ik open het mailtje op mijn telefoon en zie een foto die me doet schrikken. Daar ligt Liesbeth vastgebonden op een matras. Haar handen zijn op haar rug gebonden en ook haar onder- en bovenbenen zijn stevig vastgesnoerd. Voor haar mond is een strakke witte lap gebonden die het nog erger maakt. Haar bril draagt ze niet zodat haar ogen goed te zien zijn. Ze kijkt angstig. Al zie je ook het machteloze gevoel in haar ogen. Het is niet om aan te zien.
“Als jij wilt dat je lieve vriendinnetje dan zul je me een plezier moeten doen. Breng me binnen een half uur die USB-stick met informatie. Dan zal ik haar laten gaan. Je weet waar ik woon. En ik waarschuw je maar alvast. Ik wil geen politie zien.”
Dan hangt Jeroen ineens de telefoon op. Mijn hart gaat als een dolle tekeer. Ik moet Liesbeth redden. Ik heb maar een half uur om maatregelen te nemen. Te weinig tijd om Boris terug te kunnen roepen.
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Met knikkende knieën loop ik van mijn fiets naar de Als mijn voorzorgsmaatregelen maar werken. De fietstocht heb ik als een zombie afgelegd. Gelukkig is het niet druk op straat. Anders waren er absoluut ongelukken gebeurt. Ik heb nog een kwartier voor Ik kijk naar het sombere oude herenhuis waarin het studentenhuis van Jeroen is gevestigd. Zal ik aanbellen of zal ik met mijn telefoon Jeroen bellen en vragen of hij naar buiten komt?
Ineens gaat de poort naast het huis open. Ik schrik me het apenzuur. Maar het is niet Jeroen die naar buiten komt. Het is een meisje. Een alternatief ogend meisje met kort blauw gekleurd haar en fleshtunnels in haar oren. Ze fietst langs me af en daarna de straat uit. Niet zonder een warme glimlach achter te laten. Maar dat is niet wat me het meeste opvalt. Ze heeft de poort niet op slot gedaan. Dat biedt mogelijkheden om te weten hoe het huis in elkaar zit. Bovendien, ik heb nog tijd.
Zonder te aarzelen loop ik naar de poort. Die gaat moeiteloos open. Een donker tegelpad ligt voor me. Het ligt tussen twee blinde muren van aan elkaar grenzende huizen. Er is niets of niemand te zien dus waag ik het erop. Ik loop het pad verder op en kom uit in een kleine tuin die vooral uit gras en tegels bestaat. Er staat een fietsenschuurtje en ook nog een barbecue. Aan de achterkant van het huis zie ik meerdere ramen. De meesten zijn donker. Al branden er nog lichten bij twee kamers op de eerste verdieping. Het huis heeft ook een aangebouwde achterkamer met een dakterras. Ik zie ook een grote vuilniscontainer staan. Dat is ene kans. Ik rol de container naar de muur en klim erop. Het is net hoog genoeg om het dakterras op de achterkamer te kunnen klauteren. Naast het dakterras is een van de verlichte kamers. Al hangt er vitrage voor waardoor ik niets kan zien in de kamer. De deur naar de overloop is helaas dicht.
Terwijl ik naa boven kijk zie ik ineens een raam op de zolder open. Ik kijk rond en zie een tuintafel met wat stoelen. Ik plaats de tuintafel tegen de muur en plaats er een tuinstoel op. De constructie is gammel. Levensgevaarlijk waar ik mee bezig ben. Maar de wens om binnen te komen overwint al mijn angsten. Wanneer ik trillend op de tuinstoel sta lukt het me om mezelf aan de metalen dakgoot op te trekken. Eenmaal op het dak voel ik me weer rustig. Achter het raam zie ik een zolder overloop. Er brand licht maar er is niemand. Voorzichtig stap ik door het raam naar binnen. Ik ben binnen. In het hol van de leeuw.
Ineens gaat de poort naast het huis open. Ik schrik me het apenzuur. Maar het is niet Jeroen die naar buiten komt. Het is een meisje. Een alternatief ogend meisje met kort blauw gekleurd haar en fleshtunnels in haar oren. Ze fietst langs me af en daarna de straat uit. Niet zonder een warme glimlach achter te laten. Maar dat is niet wat me het meeste opvalt. Ze heeft de poort niet op slot gedaan. Dat biedt mogelijkheden om te weten hoe het huis in elkaar zit. Bovendien, ik heb nog tijd.
Zonder te aarzelen loop ik naar de poort. Die gaat moeiteloos open. Een donker tegelpad ligt voor me. Het ligt tussen twee blinde muren van aan elkaar grenzende huizen. Er is niets of niemand te zien dus waag ik het erop. Ik loop het pad verder op en kom uit in een kleine tuin die vooral uit gras en tegels bestaat. Er staat een fietsenschuurtje en ook nog een barbecue. Aan de achterkant van het huis zie ik meerdere ramen. De meesten zijn donker. Al branden er nog lichten bij twee kamers op de eerste verdieping. Het huis heeft ook een aangebouwde achterkamer met een dakterras. Ik zie ook een grote vuilniscontainer staan. Dat is ene kans. Ik rol de container naar de muur en klim erop. Het is net hoog genoeg om het dakterras op de achterkamer te kunnen klauteren. Naast het dakterras is een van de verlichte kamers. Al hangt er vitrage voor waardoor ik niets kan zien in de kamer. De deur naar de overloop is helaas dicht.
Terwijl ik naa boven kijk zie ik ineens een raam op de zolder open. Ik kijk rond en zie een tuintafel met wat stoelen. Ik plaats de tuintafel tegen de muur en plaats er een tuinstoel op. De constructie is gammel. Levensgevaarlijk waar ik mee bezig ben. Maar de wens om binnen te komen overwint al mijn angsten. Wanneer ik trillend op de tuinstoel sta lukt het me om mezelf aan de metalen dakgoot op te trekken. Eenmaal op het dak voel ik me weer rustig. Achter het raam zie ik een zolder overloop. Er brand licht maar er is niemand. Voorzichtig stap ik door het raam naar binnen. Ik ben binnen. In het hol van de leeuw.
-
NeleVanHol
- Balpen
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 03 mei 2012 10:27
Spannend! Leuk geschreven al ontbreken er enkele stukjes in de eerste alinea Snel meer! Ik ben benieuwd of zijn plannetje lukt...
Snel meer! Ik ben benieuwd of zijn plannetje lukt...-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Als mijn ogen aan het donker gewend zijn zie ik een trap naar beneden. Er is een kamer op de zolder. Er brand geen licht. Ik probeer rustig de deur te openen maar deze zit stevig op slot. Ik keer me naar het trapgat. Daar zie ik een lichtschijnsel. Wanneer ik om het hoekje kijk zie ik een overloop met een deur waarachter licht is.
Ik wil de trap aflopen. Ineens gaat de deur van de verlichte kamer open. Van schrik schiet ik terug de zolder op. Jeroen komt de deur uitgelopen. Hij loopt de trap af. Even later hoor ik de voordeur dichtslaan. Op mijn horloge zie ik dat het nog vijf minuten is voordat onze afspraak er is. Hij is me natuurlijk buiten aan het opwachten. Nu is mijn kans. Snel loop ik de trap af en ga de kamer binnen. Daar zie ik Liesbeth liggen. Op een bed ligt ze. Haar armen op haar rug gebonden en ook haar benen zijn stevig vastgesnoerd. Voor haar mond is een vieze lap geknoopt.
Ze lijkt een beetje te schrikken als ze me ziet. Ik snel naar haar toe terwijl ze me angstig aankijkt. Eerst maar eens die lap van haar mond. Ik krijg de knoop in het textiel gelukkig gemakkelijk los.
“Achter je!!” roept Liesbeth ineens.
Voor ik kan omdraaien voel ik een enorme schok in mijn zij. Ik kan amper bewegen. Ik zie iemand met een stroomstootwapen. Het is Roel, de systeembeheerder van Digital. Ook hij zit erbij.
“Dacht je hier te kunnen binnendringen? Dat gaat niet lukken” zegt hij met boze stem.
Terwijl ik roerloos op de grond lig begint hij mijn handen op mijn rug te binden.
“En jij geen kik of je mag ook kennismaken met dit stukje gereedschap” roept hij dreigend naar Liesbeth.
Niet veel later lig ik naast Liesbeth op het bed. Ik zit helemaal vastgebonden en kan geen kant op. Ook ik krijg onvermijdelijk een lap strak om mijn mond gebonden. Nadat Roel ook Liesbeth opnieuw gekneveld heeft loopt hij de kamer uit. Waarschijnlijk gaat hij Jeroen halen.
Ik voel me machtelozer dan ooit. Alles is mislukt. Nu lig ik hier net als Liesbeth als gevangene van twee cybercriminelen.
Ik wil de trap aflopen. Ineens gaat de deur van de verlichte kamer open. Van schrik schiet ik terug de zolder op. Jeroen komt de deur uitgelopen. Hij loopt de trap af. Even later hoor ik de voordeur dichtslaan. Op mijn horloge zie ik dat het nog vijf minuten is voordat onze afspraak er is. Hij is me natuurlijk buiten aan het opwachten. Nu is mijn kans. Snel loop ik de trap af en ga de kamer binnen. Daar zie ik Liesbeth liggen. Op een bed ligt ze. Haar armen op haar rug gebonden en ook haar benen zijn stevig vastgesnoerd. Voor haar mond is een vieze lap geknoopt.
Ze lijkt een beetje te schrikken als ze me ziet. Ik snel naar haar toe terwijl ze me angstig aankijkt. Eerst maar eens die lap van haar mond. Ik krijg de knoop in het textiel gelukkig gemakkelijk los.
“Achter je!!” roept Liesbeth ineens.
Voor ik kan omdraaien voel ik een enorme schok in mijn zij. Ik kan amper bewegen. Ik zie iemand met een stroomstootwapen. Het is Roel, de systeembeheerder van Digital. Ook hij zit erbij.
“Dacht je hier te kunnen binnendringen? Dat gaat niet lukken” zegt hij met boze stem.
Terwijl ik roerloos op de grond lig begint hij mijn handen op mijn rug te binden.
“En jij geen kik of je mag ook kennismaken met dit stukje gereedschap” roept hij dreigend naar Liesbeth.
Niet veel later lig ik naast Liesbeth op het bed. Ik zit helemaal vastgebonden en kan geen kant op. Ook ik krijg onvermijdelijk een lap strak om mijn mond gebonden. Nadat Roel ook Liesbeth opnieuw gekneveld heeft loopt hij de kamer uit. Waarschijnlijk gaat hij Jeroen halen.
Ik voel me machtelozer dan ooit. Alles is mislukt. Nu lig ik hier net als Liesbeth als gevangene van twee cybercriminelen.
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Terwijl ik machteloos op het bed zit pakt Jeroen de USB-stick uit mijn zak.
“Zo daar hebben we hem. De stick die onze schuld bewijst. Die zullen we maar eens onschadelijk maken.”
Hij steekt de stick in zijn laptop en opent hem. Dan ineens schrikt hij op.
“Ik zie dat iemand deze documenten nog recent bekeken heeft. Dat betekent dat er gelekt kan zijn. Roel laat hem praten.”
Roel maakt de lap voor mijn mond weer los.
“Vertel, wie heeft hier allemaal naar gekeken!”
“Dat heb ik zelf gedaan. Het was een makkie zoals Luciën die versleuteld had.”
Ik vertel niet van de betrokkenheid van Boris. Roel loopt intussen de kamer uit.
“Wat gaan jullie met ons doen. Hoe willen jullie ons vermoorden?” vraag ik.
“Vermoorden? Wat denk je dat we zijn psychopaten? Nee jullie mogen zelfs op vakantie. Naar een volledig gesubsideerd hotel. Samen met Roland en Luciën. Met mijn vernuftigheid heb ik jullie snel medeplichtig gemaakt aan internetfraude.”
“Je bent een van de meest laffe criminelen die ik meegemaakt heb!”
Het flapt eruit. Misschien niet slim om geheel vastgebonden Jeroen te gaan beledigen. Ik zie het stroomstootwapen al liggen. Maar hij blijft rustig
“Ach beter een levende lafaard dan een dode held zeg ik wel eens. Met mijn laffe gedrag wordt ik schatrijk.”
Dan ineens komt Roel de deur binnenstormen.
“Jeroen, er staat poliiie voor de deur!”
“Wat? Hoe komen die hier?”
Ineens voel ik me een stuk beter. Mijn opzet heeft gewerkt. Boris heeft de politie ervan kunnen overtuigen dat het mis is. Ik zie ook Liesbeth glunderen. Toch overvalt me ook weer een vervelend gevoel. Ik zit hier nog steeds als gijzelaar van Jeroen en Roel.
“Als je maar niet denkt dat ik mij laat pakken.”
Hij pakt de USB-stick en stampt hem op de vloer kapot.
“Heeft geen zin Jeroen. Die stick heeft een paar veilige kopieën die de politie zeer interessant zal vinden.”
“Verdomme, kom mee!”
Hij pakt een mes en snijdt de touwen bij onze benen los.
“Lopen” roept Jeroen.
We moeten hem vooruit gaan naar de voorkant van het huis.
“Zo daar hebben we hem. De stick die onze schuld bewijst. Die zullen we maar eens onschadelijk maken.”
Hij steekt de stick in zijn laptop en opent hem. Dan ineens schrikt hij op.
“Ik zie dat iemand deze documenten nog recent bekeken heeft. Dat betekent dat er gelekt kan zijn. Roel laat hem praten.”
Roel maakt de lap voor mijn mond weer los.
“Vertel, wie heeft hier allemaal naar gekeken!”
“Dat heb ik zelf gedaan. Het was een makkie zoals Luciën die versleuteld had.”
Ik vertel niet van de betrokkenheid van Boris. Roel loopt intussen de kamer uit.
“Wat gaan jullie met ons doen. Hoe willen jullie ons vermoorden?” vraag ik.
“Vermoorden? Wat denk je dat we zijn psychopaten? Nee jullie mogen zelfs op vakantie. Naar een volledig gesubsideerd hotel. Samen met Roland en Luciën. Met mijn vernuftigheid heb ik jullie snel medeplichtig gemaakt aan internetfraude.”
“Je bent een van de meest laffe criminelen die ik meegemaakt heb!”
Het flapt eruit. Misschien niet slim om geheel vastgebonden Jeroen te gaan beledigen. Ik zie het stroomstootwapen al liggen. Maar hij blijft rustig
“Ach beter een levende lafaard dan een dode held zeg ik wel eens. Met mijn laffe gedrag wordt ik schatrijk.”
Dan ineens komt Roel de deur binnenstormen.
“Jeroen, er staat poliiie voor de deur!”
“Wat? Hoe komen die hier?”
Ineens voel ik me een stuk beter. Mijn opzet heeft gewerkt. Boris heeft de politie ervan kunnen overtuigen dat het mis is. Ik zie ook Liesbeth glunderen. Toch overvalt me ook weer een vervelend gevoel. Ik zit hier nog steeds als gijzelaar van Jeroen en Roel.
“Als je maar niet denkt dat ik mij laat pakken.”
Hij pakt de USB-stick en stampt hem op de vloer kapot.
“Heeft geen zin Jeroen. Die stick heeft een paar veilige kopieën die de politie zeer interessant zal vinden.”
“Verdomme, kom mee!”
Hij pakt een mes en snijdt de touwen bij onze benen los.
“Lopen” roept Jeroen.
We moeten hem vooruit gaan naar de voorkant van het huis.
-
NeleVanHol
- Balpen
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 03 mei 2012 10:27
Man zo spannend! Ik kijk uit naar het volgende stukje!!
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
We worden een kamer in geduwd. Het is een kamer aan de straatzijde van het studentenhuis. Er is een balkon een de buikenkant met een deur. Waarschijnlijk is het de kamer van Roel. Ik zie meerdere computers staan en in de kast staan boeken die met zijn vakgebied te maken hebben.
Ik word lomp op de grond geduwd in een hoek. Een glas dat op een kastje staat valt op de grond in scherven.
“Blijven liggen!” roept Jeroen.
“Roel, ga jij bij de deur de wacht houden!” roept hij vervolgend naar zijn partner in crime.
Roel loopt de kamer uit. Met Liesbeth loopt Jeroen het balkon op. Hij gaat naast haar staan. Recht voor wat er in de straat is. Ik kan helaas niet zien hoeveel agenten er zijn. Ik zie alleen licht van politiewagens in de straat. Hij ziet niet hoe ik het voetje van het gebroken glas in mijn vingers weet te nemen.
“Mensen van de politie. Ik weet wat jullie van mij weten. Maar ik laat me niet door jullie afvoeren. Ik eis een vluchtauto en een vrije aftocht. Ik heb hier twee gijzelaars. Als je wilt dat het goed met hen afloopt zou ik de eisen maar uitvoeren.”
Uit zijn zak pakt hij het mes waarmee hij de touwen bij onze benen los sneed. Hij zet het tegen de hals van Liesbeth. Die probeert te gillen maar haar klanken worden gesmoord door de lap voor haar mond. Haar angstige ogen spreken echter boekdelen.
“Wij zullen een officiële onderhandelaar sturen. Doe geen gekken dingen.” roept de woordvoerder van de politie.
“Die onderhandelaar lijkt me niet nodig. Jullie weten wat ik wil. Regel het maar. En geen geintjes.”
Ik ruk stevig aan de touwen om mijn armen, die door het gebroken glasvoetje behoorlijk zijn ingesneden. En het lukt. Ik ben los. Ik aarzel geen moment en storm naar het balkon. Daar pak ik Jeroen met mijn arm om zijn nek. Hij weet dat echter af te weren en duwt me tegen de grond. In woede pakt hij zijn mes en wil hij op me in steken. In een reflex schieten mijn benen omhoog en breng ik hem aan het wankelen. Hij valt over de plek waar de reling vanwege een bloempot laag is. Hij valt over de rand en komt met een flinke smak in de voortuin terecht. Hij blijft kreunend op de grond liggen, terwijl de politie op hem af stormt. Ik kijk naar Liesbeth. Ik maak de lap voor haar mond los. We zoenen elkaar.
Ik word lomp op de grond geduwd in een hoek. Een glas dat op een kastje staat valt op de grond in scherven.
“Blijven liggen!” roept Jeroen.
“Roel, ga jij bij de deur de wacht houden!” roept hij vervolgend naar zijn partner in crime.
Roel loopt de kamer uit. Met Liesbeth loopt Jeroen het balkon op. Hij gaat naast haar staan. Recht voor wat er in de straat is. Ik kan helaas niet zien hoeveel agenten er zijn. Ik zie alleen licht van politiewagens in de straat. Hij ziet niet hoe ik het voetje van het gebroken glas in mijn vingers weet te nemen.
“Mensen van de politie. Ik weet wat jullie van mij weten. Maar ik laat me niet door jullie afvoeren. Ik eis een vluchtauto en een vrije aftocht. Ik heb hier twee gijzelaars. Als je wilt dat het goed met hen afloopt zou ik de eisen maar uitvoeren.”
Uit zijn zak pakt hij het mes waarmee hij de touwen bij onze benen los sneed. Hij zet het tegen de hals van Liesbeth. Die probeert te gillen maar haar klanken worden gesmoord door de lap voor haar mond. Haar angstige ogen spreken echter boekdelen.
“Wij zullen een officiële onderhandelaar sturen. Doe geen gekken dingen.” roept de woordvoerder van de politie.
“Die onderhandelaar lijkt me niet nodig. Jullie weten wat ik wil. Regel het maar. En geen geintjes.”
Ik ruk stevig aan de touwen om mijn armen, die door het gebroken glasvoetje behoorlijk zijn ingesneden. En het lukt. Ik ben los. Ik aarzel geen moment en storm naar het balkon. Daar pak ik Jeroen met mijn arm om zijn nek. Hij weet dat echter af te weren en duwt me tegen de grond. In woede pakt hij zijn mes en wil hij op me in steken. In een reflex schieten mijn benen omhoog en breng ik hem aan het wankelen. Hij valt over de plek waar de reling vanwege een bloempot laag is. Hij valt over de rand en komt met een flinke smak in de voortuin terecht. Hij blijft kreunend op de grond liggen, terwijl de politie op hem af stormt. Ik kijk naar Liesbeth. Ik maak de lap voor haar mond los. We zoenen elkaar.
Ik heb heel lang getwijfeld of ik aan dit verhaal wilde beginnen. Ergens dacht ik steeds dat dit een horrorverhaal was, maar ik kwam er achter dat het een thriller is. En dat kan ik natuurlijk niet laten liggen 
Het verhaal bouwt de spanning langzaam op. En ik vind de rode draad ook erg sterk, maar de gijzeling vind ik wel heel snel verlopen.
Hij struikelt, valt over de reling en daarmee zijn ze gered. In elk geval daar lijkt het nu op, hehe. Misschien kun je het iets uitgebreider beschrijven? Daarnaast, vind ik dat het Julian erg makkelijk verloopt. Ondanks de knevelpartij, zit het hem allemaal mee. Misschien kan het hem iets meer tegenzitten, waardoor het realistischer wordt?
Ik kijk uit naar het volgende stukje! (Er van uitgaande dat dit nog niet het einde is
)
Ga zo door!
Het verhaal bouwt de spanning langzaam op. En ik vind de rode draad ook erg sterk, maar de gijzeling vind ik wel heel snel verlopen.
Hij struikelt, valt over de reling en daarmee zijn ze gered. In elk geval daar lijkt het nu op, hehe. Misschien kun je het iets uitgebreider beschrijven? Daarnaast, vind ik dat het Julian erg makkelijk verloopt. Ondanks de knevelpartij, zit het hem allemaal mee. Misschien kan het hem iets meer tegenzitten, waardoor het realistischer wordt? Ik kijk uit naar het volgende stukje! (Er van uitgaande dat dit nog niet het einde is
)Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
-
Roger Veerman
- Potlood
- Berichten: 95
- Lid geworden op: 15 mar 2008 08:59
Een paar uur later zitten we op het politiebureau. We leggen een verklaring af over wat er de afgelopen avond is gebeurt. Ook vertellen we wat we de laatste maanden ontdekt hebben over de handel en wandel van Jeroen en Roel. We zitten in een kale sobere ruimte. Op het bureau staat vrijwel niets. Gelukkig zijn er naast de deur enkele ruiten waardoor het niet helemaal een afgesloten geheel is.
Hoewel we veilig zijn heb ik een naar gevoel. Hoe zou het met Jeroen zijn? Het is mede mijn schuld dat hij over de rand viel. Ik hoop dat hij geen blijvend letsel overhoudt of nog erger. Want hoewel het een eikel was blijf ik me er een beetje schuldig over voelen. Wanneer we uitgepraat zijn maant de rechercheur ons tot wachten. Terwijl
Dan ineens gaat de deur open. Een andere rechercheur komt binnen. Het is een wat oudere man met een vriendelijk gezicht.
“Nou kinders, jullie kunnen naar huis. We weten genoeg om twee figuren een hele tijd in de gevangenis te laten brommen.”
“Hoe is het met Jeroen?”
“Die ligt flink in de kreukels. Maar het komt wel goed met hem. Een paar maandjes ziekenhuis en dan is hij er wel bovenop. En hij mag nog even van de goede zorg daar genieten want wanneer hij beter is zal hij het met een cel moeten doen. Maar maak jij je geen zorgen. Jou valt niets te verwijten. Je deed wat je kon.”
“Mooi, een pak van mijn hart.”
“We hebben overigens ook Roel kunnen pakken toen hij wilde vluchten via enkele tuinpaadjes. Het was nog even rennen voor onze mannen” zegt hij lachen.
“En Roland?”
“Het wordt geregeld. Nu zijn onschuld bewezen is staat hij zo weer buiten. En ook Luciën zal over enkele uren weer op vrije voeten zijn.”
Een week later staan we met zijn allen weer in de verenigingsruimte. Het is feest. Een feest om te vieren dat de deze affaire, die Digital in gevaar bracht, voorbij is en de naam van de vereniging gezuiverd is. Als bestuur hebben we in het begin van de avond een verklaring gegeven over de dingen die zijn voorgevallen. Boris blijft op het podium van tafels achter wanneer Liesbeth, Roland en ik ons in het publiek mengen.
“Zoals jullie weten is door het wegvallen van Jeroen een plek in het bestuur onvervuld. Daar hebben we een vervanger voor gevonden. Een applaus graag.”
Uit de computerruimte komt ineens Luciën naar het midden van de ruimte gelopen. Iedereen klapt voor de voormalige voorzitter.
“Ik ben vrijgesproken van alle beschuldigingen en krijg een schadevergoeding. Ik ga mijn studie weer opstarten. En om de draad binnen Digital weer op te pakken wil ik Jeroen vervangen in het bestuur en zorgen dat dit soort dingen nooit meer kunnen gebeuren. ”
Uit een luid gejoel en geklap kan worden geconcludeerd dat men het wel ziet zitten met Luciën. Dan ineens draaien enkele mensen zich om en klinkt er opnieuw gejoel. Ze zien iets dat nog niet iedereen wist. Liesbeth en ik zoenen hevig in een hoek van de verenigingsruimte. Maar van het gejoeld trekken we ons weinig aan. Het is de mooiste ontknoping die een avontuur kan hebben.
||EINDE||
Hoewel we veilig zijn heb ik een naar gevoel. Hoe zou het met Jeroen zijn? Het is mede mijn schuld dat hij over de rand viel. Ik hoop dat hij geen blijvend letsel overhoudt of nog erger. Want hoewel het een eikel was blijf ik me er een beetje schuldig over voelen. Wanneer we uitgepraat zijn maant de rechercheur ons tot wachten. Terwijl
Dan ineens gaat de deur open. Een andere rechercheur komt binnen. Het is een wat oudere man met een vriendelijk gezicht.
“Nou kinders, jullie kunnen naar huis. We weten genoeg om twee figuren een hele tijd in de gevangenis te laten brommen.”
“Hoe is het met Jeroen?”
“Die ligt flink in de kreukels. Maar het komt wel goed met hem. Een paar maandjes ziekenhuis en dan is hij er wel bovenop. En hij mag nog even van de goede zorg daar genieten want wanneer hij beter is zal hij het met een cel moeten doen. Maar maak jij je geen zorgen. Jou valt niets te verwijten. Je deed wat je kon.”
“Mooi, een pak van mijn hart.”
“We hebben overigens ook Roel kunnen pakken toen hij wilde vluchten via enkele tuinpaadjes. Het was nog even rennen voor onze mannen” zegt hij lachen.
“En Roland?”
“Het wordt geregeld. Nu zijn onschuld bewezen is staat hij zo weer buiten. En ook Luciën zal over enkele uren weer op vrije voeten zijn.”
Een week later staan we met zijn allen weer in de verenigingsruimte. Het is feest. Een feest om te vieren dat de deze affaire, die Digital in gevaar bracht, voorbij is en de naam van de vereniging gezuiverd is. Als bestuur hebben we in het begin van de avond een verklaring gegeven over de dingen die zijn voorgevallen. Boris blijft op het podium van tafels achter wanneer Liesbeth, Roland en ik ons in het publiek mengen.
“Zoals jullie weten is door het wegvallen van Jeroen een plek in het bestuur onvervuld. Daar hebben we een vervanger voor gevonden. Een applaus graag.”
Uit de computerruimte komt ineens Luciën naar het midden van de ruimte gelopen. Iedereen klapt voor de voormalige voorzitter.
“Ik ben vrijgesproken van alle beschuldigingen en krijg een schadevergoeding. Ik ga mijn studie weer opstarten. En om de draad binnen Digital weer op te pakken wil ik Jeroen vervangen in het bestuur en zorgen dat dit soort dingen nooit meer kunnen gebeuren. ”
Uit een luid gejoel en geklap kan worden geconcludeerd dat men het wel ziet zitten met Luciën. Dan ineens draaien enkele mensen zich om en klinkt er opnieuw gejoel. Ze zien iets dat nog niet iedereen wist. Liesbeth en ik zoenen hevig in een hoek van de verenigingsruimte. Maar van het gejoeld trekken we ons weinig aan. Het is de mooiste ontknoping die een avontuur kan hebben.
||EINDE||
-
masterbreel
- Vulpen
- Berichten: 366
- Lid geworden op: 18 sep 2012 22:45
Ik vond het begin ijzersterk, maar deze laatste stukken in december vond ik was ex-deus machina. Het ging allemaal erg snel en wat ongeloofwaardig zoals die gijzeling ging. Wel vind ik het een zeer leuk en goed concept welke aardig is uitgewerkd. Kan deze niet verplaatst worden naar complete verhalen?