Argument

[BrILjanTje]

"Nee, doe het niet!"
"Waarom zou ik niet springen. Niemand zal mij missen en alleen voor mezelf vind ik het leven niet de moeite waard."
"Je weet dat dat niet waar is. Heel veel mensen zullen je missen. Je vader, je moeder, als je vrienden. Ik... "
"Dat kan je nu wel zeggen, maar waar zijn al die mensen dan? Het was toch wel duidelijk dat het al een hele tijd niet goed met mij ging."
"Dat is niet eerlijk om te zeggen Marie. Ik ben er nu toch?" Zei Hans inmiddels wanhopig geworden. Ondertussen probeerde hij het raam achter Marie open te doen zodat hij bij haar kon.
"Waag het niet dichterbij te komen," schreeuwt ze terug: "je bent waarschijnlijk alleen maar hier omdat je iets van mij wilde hebben, niet om mij te komen helpen. "Niemand geeft een zak om mij."Na die woorden barste Marie in huilen uit.
Hans realiseerde zich tot zijn grote schaamte dat ze daarin gelijk heeft. Hij was inderdaad alleen maar gekomen om een boek van haar te lenen. Maar dat kan hij haar natuurlijk niet vertellen.
"Marie, dat is niet eerlijk om te zeggen. Het is niet alsof je mensen verteld als er iets mis met je is. Doe niet zo moeilijk, kom weer naar binnen. Dan zal ik een kop thee voor je zetten en kunnen we het weer goedmaken."
"Je kent mij al fucking 3 jaar en nog steeds kan je niet zien hoe het met mij gaat. Zie je wel dat je geen fuck om mij geeft. En kleineer mij niet. Ik haat het als mensen dat doen. Ik beslis zelf wel wanneer ik naar binnen kom." Klonk Marie nu woedend.
"Marie als je nu niet naar beneden komt hoeft het voor mij ook niet meer. Zat andere meisjes met wie ik het goed kan gaan maken. Jij en ik weten allebei dat je toch niet gaat springen en dit allemaal alleen maar voor de aandacht doet. Net als de vorige keren."
Na die harde woorden kon Marie alleen nog maar stil in gedachten gekeerd huilen. Dikke tranen rolden langzaam over haar gezicht.
"Marie, stel je niet aan. Ik tel tot drie. Een... Twee.. Dr"
"Hans, mijn hele leven voelt als een leugen. Mensen blijken keer op keer niet om mij te geven maar om mijn uitstraling. En juist dat gedeelte van mezelf haat ik. Ze denken dat ik ze wat kan geven dat ze missen in hun leven. Het zijn net bloedzuigers. Ze laten niets meer van je over. Hans, ik dacht dat je echt om mij gaf, maar niet dus. Ik dacht dat je mij begreep, maar je snapt er geen zak van. Vaarwel. Ik hield wel echt van jou.
En met die woorden sprong Marie van de 18e verdieping van het flatgebouw. Vanaf dat moment kon Hans alleen nog maar in de leegte/afgrond kijken.

[artikel]

Vanaf het begin kon ik al zien welke kant het op gaat met het verhaal. Maar toch blijf je hopen dat het niet gebeurt. Nog 1 tipje: cijfers onder de 20 en makkelijk uitschrijfbare cijfers moet je volledig uitschrijven!

[-Maaike-]

Ne... Nee, neeee! Waarom laat je haar springen. Stomme Hans waarom moest ie nou zeggen dat het een schreeuw om aandacht was Arme Marie.. Ik zie haar de betonnen stoep omhelzen

Ik vind het gesprek tussen de twee wel goed gelukt. Het is heel aannemelijk dat het zo gebeurt. Alleen wat ik jammer vind, is dat Marie aan het einde nog zoveel zegt. Het zou naar mijn idee sterker zijn als ze iets zou zeggen van 'Ik hield écht van jou' en zich daarna laat vallen. Want de overige tekst die ze zegt heeft ze al laten merken

Goed gedaan!