Zij die mijn leven omgooide

[P_Westdijk]

Lei voelde zijn handen over haar lichaam glijden. Hij zou haar van zich afduwen. Zo zeker als twee plus twee vier was. Ze wendde haar ogen af van zijn handen die voorzichtig het verminkte deel van haar torso naderden. Aarzelend waar haar gave huid overging in rauw vlees alsof de vingers een eigen wil hadden. Waar de hard geworden, geribbelde huid onnatuurlijk paars en roze was gekleurd. De in haar kinderjaren opgelopen brandwonden hadden een onzichtbare tegenhanger in haar getekende geest gecreëerd. Lei kneep haar ogen dicht. Ze voelde hoe hij reeds een hand van haar lichaam terug trok. Spoedig zou de andere hand volgen. Een traan perste zich tussen haar opeen geknepen oogleden door en vervolgde zijn weg over haar wang. Ze had nooit moeten toestaan dat hij het leeslampje op het nachtkastje aan deed. Het had alles verpest. Het beeld dat hij in zijn fantasie van haar had naar de verre uithoeken van zijn geest verdreven. Voorgoed verbannen omdat niemand met monsters wilde worden geconfronteerd. Tot haar verrassing voelde Lei hoe hij met een teder gebaar de traan weg veegde. Ze opende haar donkere ogen om op hem neer te kijken. Hij strekte zijn hand uit naar het trekkoord boven het ledikant zonder zijn ogen van haar gezicht af te houden. Een seconde of twee later baadde de hele slaapkamer in het licht. Knipperend met haar ogen, alsof ze een bericht in morse op hem wilde overbrengen, keek Lei op hem neer.

De scheve glimlach was op zijn gelaat terug gekeerd, alsof ze hem nog nooit aan het schrikken had gemaakt. Ze begon te praten.
"Ik heb geen idee wat je zegt", zei Loïc, "maar ik hoop dat je bedoeld wat ik denk. Het is voor mij al weer een tijd geleden."
Hij trok grijnzend haar hoofd naar zich toe terwijl hij met zijn vrije hand naar de laden van het nachtkastje taste. In de onderste lade bevond zich de aspirine, een aangebroken pakje met voorbehoedsmiddelen en een flesje.
Het etiket had hij ervan verwijderd om lastige vragen van te nieuwsgierige bezoekers, waar hij zijn moeder toe rekende, te vermijden. Zes jaar woonde hij al zelfstandig, maar zijn moeder bemoeide zich nog regelmatig met zijn leven. Vaak tot ergernis van beiden.
"En ik had nog wel tegen je tante gezegd dat ik geen paar weken met je opgescheept wilde zitten."
Hij verwachtte geen reactie. Slechts een vragende blik in haar donkere ogen. De tweeëntwintigjarige Aziatische vrouw verstond hem niet. Zoals Loïc van haar geen enkel woord begreep als ze druk gebarend begon te praten. Elke keer als ze haar mond opende kwamen tot zijn verbazing haar handen ook in beweging.

Het was een impulsieve beslissing van zijn kant geweest om zijn onderbuurvrouw te ontlasten. Een brand had haar appartement tijdelijk onbewoonbaar gemaakt. De economische crisis had haar vertrouwen in de banken geschaad en nu was al haar moeizaam bij elkaar gespaarde geld in een hoopje as veranderd. De verzekering vergoedde alleen voor haar een verblijf in een hotel, maar voor haar geheel ontdane gast uit China bleek het lastiger te zijn om iets te regelen.
De afgelopen jaren van zijn vrijgezelle leven was Loïc het ontwend geraakt om iemand langdurig in zijn nabijheid te hebben. Zij had er verandering in weten te brengen en nu stond ze op het punt weer uit zijn leven te vertrekken. Ze had haar koffers al grotendeels ingepakt. Morgenochtend zou hij haar naar het vliegveld brengen en daar afscheid van haar moeten nemen.
"Zie.. Ik.. Je nog?"
Verrast keek hij Lei aan. Ze had Nederlands gesproken met een accent die hem net zo exotisch in de oren klonk als ze ook werkelijk was.
"En dat vraag je nu pas aan me?"
Het ging haar allemaal te snel. Hij kon het van haar gezicht aflezen. Langzaam herhaalde hij zijn antwoord, maar zonder resultaat. Ze had zich zelf slechts een paar woorden van zijn moeilijke taal weten eigen te maken. Het was echter geen geschikt moment in de slaapkamer om terug te vallen op haar tante om voor hen als vertaler op te treden.
Langzaam en overdreven knikte hij instemmend. Haar glimlach werd zo breed dat hij even bang werd dat haar mondhoeken zouden uitscheuren.

[artikel]

Een mooi geschreven verhaal. Echt mooi Je hebt het duidelijk en beeldend geschreven, waardoor ik makkelijk een beeld van het verhaal kan vormen. Het verhaal komt bij mij over als een verhaal met gevoel, en met achterliggende gedachten. Je hebt het verhaal duidelijk en mooi opgebouwd, en daardoor was het zeker makkelijk om het verhaal te volgen!

Echt gewoon mooi

[P_Westdijk]

Het is leuk om te lezen dat je het mooi vind. Bedankt voor deze reactie, artikel.

[-Maaike-]

Mooi verhaal! Ik vind vooral hoe je haar emoties hebt omschreven erg goed gedaan. En ik moest heel erg glimlachen vanwege de laatste alinea ^_^

Een stukje snapte ik niet helemaal. In het begin lijkt het of ze die brandwonden uit haar jeugd heeft, maar daarna vertel je dat het appartement is uitgebrand. Dus nu twijfel ik waar die brandwonden vandaan komen.

Goed geschreven!

[P_Westdijk]

Een paar dagen niet actief en mijn mailbox staat vol. Volgens mij ben je al mijn verhalen hier aan het opzoeken.

Het was eerst een langer verhaal vol hiaten, dat ik vervolgens drastisch heb ingekort omdat ik het niet afgeschreven kreeg, niet vlot las, etc. De volgorde van de stukken heb ik ook gewijzigd om er een kort verhaal van te maken.

Een stukje snapte ik niet helemaal. In het begin lijkt het of ze die brandwonden uit haar jeugd heeft, maar daarna vertel je dat het appartement is uitgebrand. Dus nu twijfel ik waar die brandwonden vandaan komen.

Ze heeft in haar kinderjaren brandwonden opgelopen en nu als twintiger heeft ze een brand bij haar tante meegemaakt waar ze ongedeerd vanaf is gekomen en, misschien, de liefde van haar leven aan over heeft gehouden. Het laatste hangt af van de lezers zelf.
Hier ga ik voorlopig nog geen verandering in aan brengen. Bedankt voor het reageren.

[-Maaike-]

Damn ik ben betrapt Haha. Ik wilde al een tijdje al je one-shots lezen, want ik vind ze tot nu allemaal eigenlijk wel erg leuk. En zowaar had ik er nu tijd voor ^_^

Bedankt voor je uitleg!