Rustig zat ik te wachten op een bankje in het park, zo’n vijf minuten lopen vanuit mijn huis. Ik ritste mijn leren jack wat verder dicht en keek omhoog. Ik hoopte dat het niet zou gaan regenen, maar dat wist je nooit op zo’n grauwe herfstdag. De wind speelde met de bladeren voor mijn voeten, ze dansten om elkaar heen. Op mij na waren er nog maar twee andere mensen in het park. Een klein meisje met een roze jas en een klein roze parapluutje hield de hand vast van een man waarvan ik vermoedde dat hij haar vader was. De man begon wat te grijzen bij zijn slapen en wanneer het meisje een huppeltje maakte, lachte hij, en werden zijn kraaienpootjes bij zijn ogen zichtbaar. Hij leek vermoeid, maar tevreden. Ik keek weer naar het meisje. Ze zal wel net terug van school zijn gekomen, en haar vader stond vast voor bij de poort op haar te wachten. In mijn hoofd speelde hun verhaal zich af. Enthousiast kwam het meisje aanrennen, eindelijk klaar met school. De juf had haar geholpen met haar tekening en die wilde ze heel graag aan haar papa laten zien. Uitgelaten gilde ze dat ze zijn tekening moest bekijken en gaf hem aan hem, alvorens hij zei hem prachtig te vinden en haar omhelsde.
Een zwak glimlachje trok om mijn lippen. Het meisje en haar vader liepen hand in hand het park uit, vast om thuis samen gezellig warme chocolademelk te drinken. Ik trok de rits van m’n jack nu helemaal omhoog en begroef mijn kin in mijn sjaal. Het werd kouder en donkerder, maar niet langer vreesde ik voor de regen. Zachtjes begon het te druppelen en de regen maakte stipjes op mijn grijze broek. In de verte hoorde ik het meisje gillen en ik stelde me voor hoe ze haar parapluutje opstak en samen met haar vader, met opgetrokken schouders, het laatste stuk naar huis aflegde. De regen werd harder en ik stak mijn handen in mijn jaszakken. Minutenlang bleef ik zo zitten, starend naar het natte gras. Ik bedacht me dat het meisje nu wel al thuis moest zijn. Papa had haar jasje en parapluutje gepakt en te drogen gelegd. Hij had haar geholpen en haar haar roze pyjama aan laten trekken. Twee grote mokken met hete chocomel met een grote toef slagroom stonden op de tafel en lachend dronken ze ervan. Teder veegde de vader met zijn duim wat slagroom van haar neus.
Ik trok mijn schouders op en haalde een hand uit mijn jaszak om te kijken hoe laat het was. Als ik nu langzaam zou beginnen te lopen, zou ik thuis zijn wanneer mijn vader net weg was. Ik besloot nog even te blijven zitten, voor de zekerheid, zodat ik mijn ‘vader’ niet zou hoeven te zien.
Papa
Moderator: Patrick
De titel zorgde ervoor dat ik meteen wilde lezen, en ik ben blij dat ik dat heb gedaan. Erg mooi geschreven en de lijnen van het verhaal zijn mooi uitgewerkt. Verder heb ik niet echt iets te zeggen, het is gewoon super goed 
It's okey to be afraid!
Ellie Goulding
Ellie Goulding
-
BrILjanTje
- Potlood
- Berichten: 98
- Lid geworden op: 18 sep 2011 22:14
hm had verwacht dat er iets met het kleine meisje zou gebeuren. 
wederom goed opgebouwd
wederom goed opgebouwd
Kara Thrace and her special destiny? That sounds like a bad cover band.
I don't want to be human ! ... I'm a machine! And I can know much more!
I don't want to be human ! ... I'm a machine! And I can know much more!
-
P_Westdijk
- Typmachine
- Berichten: 1068
- Lid geworden op: 27 jan 2011 21:55
- Locatie: Dichtbij de A-27
- Contacteer:
Een passende titel.
Het begint met een paar lange zinnen, die verderop in het verhaal meer worden afgewisseld met korte(re) zinnen. Voor mijn gevoel komt het daar beter in balans. Hele lange zinnen vind ik persoonlijk moeizaam lezen.
Mijn fout. Wel zou ik er persoonlijk twee zinnen van maken en een komma tussen klein en roze of het klein hier schrappen. Je geeft met het woord parapluutje al immers aan dat het klein is en dan wordt het zo dubbelop.
Wat me boeide was het verhaal dat zich in haar hoofd afspeelt over het meisje en de man. Het vormt een scherp contrast met wat blijkbaar haar te wachten staat als ze thuis komt. Ze is er zelfs voor bereid de regen te trotseren.
Graag gelezen. Doe met mijn opmerkingen wat je wilt want het is en blijft jouw verhaal.
Het begint met een paar lange zinnen, die verderop in het verhaal meer worden afgewisseld met korte(re) zinnen. Voor mijn gevoel komt het daar beter in balans. Hele lange zinnen vind ik persoonlijk moeizaam lezen.
In mijn bizarre brein dacht ik heel even dat het parapluutje een hand had gekregen.Tesserell schreef: Een klein meisje met een roze jas en een klein roze parapluutje hield de hand vast van een man waarvan ik vermoedde dat hij haar vader was.
Mijn fout. Wel zou ik er persoonlijk twee zinnen van maken en een komma tussen klein en roze of het klein hier schrappen. Je geeft met het woord parapluutje al immers aan dat het klein is en dan wordt het zo dubbelop.Wat me boeide was het verhaal dat zich in haar hoofd afspeelt over het meisje en de man. Het vormt een scherp contrast met wat blijkbaar haar te wachten staat als ze thuis komt. Ze is er zelfs voor bereid de regen te trotseren.
Graag gelezen. Doe met mijn opmerkingen wat je wilt want het is en blijft jouw verhaal.
Writing has laws of perspective,
of light and shade just as painting does, or music.
If you are born knowing them, fine.
If not, learn them.
Then rearrange the rules to suit yourself.
of light and shade just as painting does, or music.
If you are born knowing them, fine.
If not, learn them.
Then rearrange the rules to suit yourself.
Je hebt op een duidelijke manier het contrast tussen twee werelden beschreven. Vooral de manier waarop je details in je verhaallijn verweeft vind ik erg mooi
Goed geschreven!
Goed geschreven!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...