Onafgemaakt

[l2everse]

Onafgemaakt

Ze kijkt om zick heen. Waar ben ik? Kan eigenlijk niet eens om haar heen kijken: er is alleen maar duisternis. Verwonderd vraagt ze zich af waar ze is. Het laatste dat ze zich herinnert…


Een hand. Hij pakt me vast en legt me voorzichtig in het dorre gras. “Laten we maar hopen dat Pytho vandaag goedgezind is, meissie. Anders zou dit allemaal voor niets geweest zijn.” Hij heeft een nogal zware mannenstam. Zijn warme adem blaast in haar gezicht, en ze probeert haar ogen te openen. Maar ze lijken wel vastgelijmd, en weigeren te openen. “Dit kan even pijn doen.”Nog voordat ze volledig begrijpt wat de man gezegd heeft voelt ze al een brandende pijn in haar hoofd. Ze wilt haar hand tegen haar hoofd drukken, tot zo beseft dat ze haar hand helemaal niet voelt. Het meisje wil het uitschreeuwen van pijn, maar kan niets doen. Dan word alles zwart.

Ik begrijp niet waarom ik hier lig. Ik moet naar school. Weet niet welke school in welk land, maar ik moet wel naar school. In welke taal denk ik? Schiet haar te binnen. Deze gedachten laat me vanbinnen even lachen, maar daarna word ik weer bang en krijg stekende koppijn. Laat het ophouden! Schreeuw ze in haar hoofd uit. Maar het houdt niet op, integendeel. Dan hoort ze een stem. Onafgemaakt. Die kan als voedsel dienen, is nergens ergens goed voor. Schakel alle lichaamsdelen weer in en vervoer het naar de voedselruimte.

Boem. Dat is het enige woord dat samenvat wat volgde na deze woorden. Een explosie van geluiden,
ze wordt bijna doof door de plotseling stijgende decibels. Ze kan ook weer zien: Een prachtige vallei
met waterval is gesitueerd vlakt voor haar ogen. Nu ziet het meisje dat ze in een soort van kar ligt. Ze
probeert er uit te komen, maar een man duwt haar er ruw weer in. Plotseling merkt ze dat ze weer kan
schreeuwen, haar stembanden gebruiken: Haar eigen geschreeuw is het element dat haar oren zoveel pijn doet. Tegen de tijd dat ze dat beseft, komen er herinneringen terug. Haar vriendje, Stijn. Die klootzak van Frans die haar strafwerk gaf. Een wedstrijd om naar de maan te gaan. Gewonnen. Complot. Aliens. Onafgemaakt. Onafgemaakt? Vraag een stem, op precies hetzelfde moment als haar gedachten. Het meisje stelt zich voor dat de man, of het wezen dat haar nu weer draagt knikt. Ok Hoort ze zachtjes, meer alsof iemand iets bevestig tegen zichzelf. Daarna voelt ze hoe ze overgedragen word en hoe de man die haar net droeg weggaat. Het spijt me, meisje. Zegt de andere. Je bent gewoon onafgemaakt. Opnieuw word alles zwart, ditmaal voor altijd.

[-Maaike-]

Je hebt een fijne schrijfstijl. Ik zat echt in spanning waar het heen zou gaan. En ik vind het jammer dat het al eindigde. Ik vraag me af waar ze is, hoe ze daar gekomen is. Maar daar mag ik vast en zeker zelf over mijmeren ^_^

Gezien dat je verhaal af is, kun je even aan de moderator van het subforum vragen om het te verplaatsen naar de one-shots

maar een man duurt haar er weer in.

duurt = duwt

Goed geschreven!

[l2everse]

Ah, ik zie het. Sorry, was even vergeten dat er een apart forum is voor one-shots. Ik zal het direct even melden aan een moderator. De foutjes zijn verbeterd.

EDIT: Hmm, de moderator van het subforum is gestopt. Kan een globale moderator dit misschien verplaatsen dan?