Het eerste verhaal dat ik hier ga plaatsen.
Ik heb het verhaal zestien plus gemaakt omdat het schokkende delen kan bevatten.
Naomi is op het eerste oog een normale tiener, ze doet het goed op haar nieuwe school, heeft al gauw veel vrienden, is het lievelingetje van de leraren en is ook nog eens geprezen met een goed uiterlijk. Helaas draagt deze 17-jarige een zwaar verleden mee, een groot geheim dat ze kosten wat het kost geheim probeert te houden. Tot dat het verleden uit het niets bij haar op de stoep staat. Dan lijkt alles zich weer te herhalen en ditmaal sleept ze er anderen in mee...
Proloog
Een weerspiegeling van haar gezicht was door het gebroken glas in duizenden stukjes. Ze smeet het ding weg, vloekte enkele tijd en stond daarna weer op van de grond. Haar knieën beefden nog steeds hevig, maar daardoor liet ze zich niet af leiden. Ze bracht haar lichaam met moeite naar de muur en voelde met haar handen langs de wand. Ze voelde tranen opkomen en beet op haar lip om een waterval aan emoties te voorkomen. Fysieke pijn was draaglijker dan mentale, dat had het leven haar al meer dan eens bewezen. Dit deed haar weer beseffen dat haar pols mogelijk nog steeds gebroken was, ze had geen tijd gehad om naar de dokter te gaan. Muur, muur, eindelijk voelde ze de deurklink. Langzaam schoof ze het ding naar beneden en deed er alles aan om de deur niet te laten kraken. Ze moest weg en gauw ook, ze liep de trap op, sloeg enkele treden over, de donkere gang, die ze o-zo-goed kende. Ze liep op haar tenen, de laatste deur. Ze voelde, hij was niet op slot. Even haalde ze diep adem en daarna stapte ze naar buiten. Het was koud, ze had niets anders aan dan een jurkje met dunne bandjes, ze had geen tijd gehad om de rest van haar kleding bij elkaar te rapen. Ze was buiten. Uit angst besloot ze niet om te kijken en al gauw zette ze het op het rennen. Ze bleef rennen, rennen, rennen...tot ze niet meer kon, maar zelf toen ging ze door. Haar hart gonsde in haar keel en ademen lukte amper. Ze moest weg zien te komen van alle narigheid. Weg hier. Schreeuwen wilde ze wel, maar haar keel leek dichtgesnoerd. Na heel wat kilometers durfde ze even te stoppen om op adem te komen. Er was maar één vraag die ze beantwoord wilde zien: Was ze verlost van alles, was het haar echt gelukt om te ontsnappen?
[De Adepten van Govert Johannes]
Al meteen een spannend begin. Het roept heel veel vragen op, en dat maakt mij weer heel nieuwsgierig naar de rest van het verhaal.
Qua schrijfstijl vind ik het erg fijn. Het leest makkelijk weg, en je wisselt goed af tussen korte en wat langere zinnen. Toch heb ik nog een kleine opmerking; Ergens in het midden gebruik je opeens heel vaak een komma en daarna allemaal korte zinnetjes. Het leest niet helemaal lekker, maar dat is meer mijn mening. Voor de rest heb je alles goed geschreven, ook de details heb je er redelijk goed in verwerkt.
Veel succes met het verder schrijven!
Qua schrijfstijl vind ik het erg fijn. Het leest makkelijk weg, en je wisselt goed af tussen korte en wat langere zinnen. Toch heb ik nog een kleine opmerking; Ergens in het midden gebruik je opeens heel vaak een komma en daarna allemaal korte zinnetjes. Het leest niet helemaal lekker, maar dat is meer mijn mening. Voor de rest heb je alles goed geschreven, ook de details heb je er redelijk goed in verwerkt.
Veel succes met het verder schrijven!
It's okey to be afraid!
Ellie Goulding
Ellie Goulding
-
Ligglytuff
- Puntenslijper
- Berichten: 7
- Lid geworden op: 08 okt 2012 18:16
Ai, ja, ik merkte het zelf ook al toen ik het terug las. Klinkt misschien heel stom, maar ik lees mijn verhalen pas na een tijdje terug, omdat ik persoonlijk vind dat mijn verhalen het beste zijn als ik er niet te veel aan sleutel. Dan gebeuren zulke schoonheid foutjes soms. Ik dacht dat het de spanningsboog ten goede zou komen, maar je hebt gelijk dat dat niet echt gebeurd is. Goed opgemerkt. c:
Hoofdstuk één
Van mijn stoel wist ik een t-shirt te vissen en trok deze moeiteloos over mijn shirt. Ik negeerde de striemen op mijn rug, die vanuit de spiegel duidelijk zichtbaar waren. Gauw knoopte ik mijn broek dicht en wist van de grond een blazer te vinden die er nog schoon uit zag. Even keek ik in het rond, alles was gecheckt en ik was ready to go. Onderweg naar de deur griste ik mijn sleutels van het kastje, mijn groene tas en muts van de grond en pakte ik mijn lange zwarte jas. Ik sloot de deur af.
'Je bent er weer vroeg bij,' hoorde ik Jean zeggen.
'Je kent me,' zei ik vlug, hoewel het zes uur 's morgens was had ik ontzettend veel haast. Beneden pakte ik snel mijn fiets en tijdens het fietsen deed ik de muts op. Half zeven kwam ik hijgend op mijn werk aan en gooide de fiets tegen het hek.
'Je bent een half uur te laat,' hoorde ik Michiel, mijn baas, nors zeggen.
'Het spijt me, ik begin morgen wel om half zes.' Ik rende de trappen op en trok mijn jas uit. Deze gooide ik over één van de stoelen en ik ging naast Jessica staan.
'Te laat,' merkte ze droog op.
'Shut up, ik had mijn wekker te laat gezet,' beet ik haar toe en ik begon aan het sorteren van de post die in mijn bak lag. Om acht uur was ik klaar en was het mijn taak om zo snel mogelijk vanaf het postsorteerbedrijf naar school te fietsen. Opnieuw buiten adem kwam ik op school aan. Ik zette mijn fiets in het rek en liep naar de vierde verdieping. Mijn plekje achterin het lokaal was uiteraard vrijgehouden en daarom nam ik plaats naast Joëlle.
'Is het al weekend?' Zei ik zuchtend terwijl ik op mijn stoel neerplofte. Ik zette mijn tas op tafel en pakte alle spullen die we voor Nederlands nodig hadden.
'Daarover gesproken,' ze tikte Bas aan, 'gaan we nog met z'n allen naar het meertje dit weekend?' Ook Mike, Dean en Laurien draaiden zich om.
'Hoorde wij het woordje “Meertje”?' Zei Dean lacherig. Ik bonkte met mijn hoofd op tafel.
'Ik kan niet,' jammerde ik, 'ik heb dit weekend extra bardiensten opgenomen,' ik pruilde mijn lip.
'Het wordt nog eens je dood,' zei Mike, oprecht bezorgd, zoals altijd.
'Iemand moet de huur betalen, ik heb niet pappie en mammie die het doen,' grinnikte ik, 'maar ik maak het goed met jullie, deal.' Mevrouw Timmers stapte binnen en we braken ons gesprek onmiddellijk af. Met deze vrouw wilde je geen ruzie.
De bel ging, de laatste les zat er weer op en ik kon genieten van één van mijn zeldzame avonden vrij af.
'Gaat er iemand mee naar de Jumbo?' Vroeg ik hoopgevend aan de rest. Ik zag iedereen vergeefs zijn hoofd schudden.
'Sorry, maar als jij boodschappen doet dat zijn we altijd een uur onderweg,' zei Mike met een hangend hoofd.
'Maakt niet uit, ik zie jullie morgen.' Ik gaf iedereen een vlugge knuffel en liep daarna naar mijn fiets. Ineens merkte ik op dat er iemand achter me stond. Claudia, precies het meisje dat je niet achter je aan wilde hebben lopen.
'Hoi, ik wil wel mee boodschappen doen,' zei ze opgewekt. Mijn hart kon haar goed bedoelde gebaar niet af slaan.
'Is goed, ben je op de fiets?' Ze schudde haar hoofd. 'Spring maar achterop.'
Normaal nam ik de tijd voor boodschappen, maar met Claudia achter mij aan hobbelend had ik daar niet veel behoefte aan.
'Hoe komt het eigenlijk dat jij al zo oud bent?' Vroeg ze uit het niets.
'Ik ben er een paar jaar tussenuit geweest,' antwoordde ik nuchter terug.
'Je bent gemiddeld 2 jaar ouder dan iedereen in onze klas,' ze gaf niet op.
'Dat klopt, maar verder heeft dat geen belang, toch?' Ik rolde mijn ogen. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat Claudia haar schouders ophaalde. Ineens voelde ik een hand op mijn zij rusten. Ik schrok, maar durfde me niet om te draaien.
'Wat doe jij hier,' fluisterde een bekende stem. Ik bevroor. Zowel van binnen als van buiten.
'Leonard...' zei ik twijfelend. Ik draaide me nu om en keek in zijn helder blauwe ogen en korte bruine haren. Hij droeg een driedelig pak met de stropdas die ik heb drie jaar geleden voor zijn verjaardag had gegeven.
'Dus hier heb jij je verscholen gehouden,' grinnikte hij en hij boog zich voorover. Ik voelde zijn lippen tegen mijn wang drukken.
'Ik moet gaan,' ik probeerde weg te komen, maar hij hield me tegen.
'We missen je,' zei hij kalm. Zijn stem, ik begon te beven. 'Haast,' zei ik vlug. Ik liep tegen hem aan, maar hij ging niet opzij.
'Hallo! Ik ben Claudia, een vriendin van Naomi,' hoorde ik haar opgewekt zeggen. Ze reikte Leonard haar hand.
'Leonardo Vince, maar zeg maar Leonard, of Leo,' hij accepteerde de hand.
'Claudia, we moeten gaan,' zei ik dringend. Ik liep weg, maar Leonard haalde me in.
'Luister, Naomi, je weet net zo goed als ik dat ik dit tegen de anderen moet zeggen. Kom vanavond naar het NH-hotel, kamernummer 341, en neem des noods je vriendin mee.' Claudia glunderde en pakte mijn arm.
'Leeeeuk!' Riep ze vrolijk uit.
'Ja, enig,' zei ik kil.
'Naomi, alsjeblieft, kom, ik beloof je dat we geleerd hebben van onze fouten.' Ik sloot mijn ogen.
'L'histoire s'est répétée.'
Hoofdstuk één
Van mijn stoel wist ik een t-shirt te vissen en trok deze moeiteloos over mijn shirt. Ik negeerde de striemen op mijn rug, die vanuit de spiegel duidelijk zichtbaar waren. Gauw knoopte ik mijn broek dicht en wist van de grond een blazer te vinden die er nog schoon uit zag. Even keek ik in het rond, alles was gecheckt en ik was ready to go. Onderweg naar de deur griste ik mijn sleutels van het kastje, mijn groene tas en muts van de grond en pakte ik mijn lange zwarte jas. Ik sloot de deur af.
'Je bent er weer vroeg bij,' hoorde ik Jean zeggen.
'Je kent me,' zei ik vlug, hoewel het zes uur 's morgens was had ik ontzettend veel haast. Beneden pakte ik snel mijn fiets en tijdens het fietsen deed ik de muts op. Half zeven kwam ik hijgend op mijn werk aan en gooide de fiets tegen het hek.
'Je bent een half uur te laat,' hoorde ik Michiel, mijn baas, nors zeggen.
'Het spijt me, ik begin morgen wel om half zes.' Ik rende de trappen op en trok mijn jas uit. Deze gooide ik over één van de stoelen en ik ging naast Jessica staan.
'Te laat,' merkte ze droog op.
'Shut up, ik had mijn wekker te laat gezet,' beet ik haar toe en ik begon aan het sorteren van de post die in mijn bak lag. Om acht uur was ik klaar en was het mijn taak om zo snel mogelijk vanaf het postsorteerbedrijf naar school te fietsen. Opnieuw buiten adem kwam ik op school aan. Ik zette mijn fiets in het rek en liep naar de vierde verdieping. Mijn plekje achterin het lokaal was uiteraard vrijgehouden en daarom nam ik plaats naast Joëlle.
'Is het al weekend?' Zei ik zuchtend terwijl ik op mijn stoel neerplofte. Ik zette mijn tas op tafel en pakte alle spullen die we voor Nederlands nodig hadden.
'Daarover gesproken,' ze tikte Bas aan, 'gaan we nog met z'n allen naar het meertje dit weekend?' Ook Mike, Dean en Laurien draaiden zich om.
'Hoorde wij het woordje “Meertje”?' Zei Dean lacherig. Ik bonkte met mijn hoofd op tafel.
'Ik kan niet,' jammerde ik, 'ik heb dit weekend extra bardiensten opgenomen,' ik pruilde mijn lip.
'Het wordt nog eens je dood,' zei Mike, oprecht bezorgd, zoals altijd.
'Iemand moet de huur betalen, ik heb niet pappie en mammie die het doen,' grinnikte ik, 'maar ik maak het goed met jullie, deal.' Mevrouw Timmers stapte binnen en we braken ons gesprek onmiddellijk af. Met deze vrouw wilde je geen ruzie.
De bel ging, de laatste les zat er weer op en ik kon genieten van één van mijn zeldzame avonden vrij af.
'Gaat er iemand mee naar de Jumbo?' Vroeg ik hoopgevend aan de rest. Ik zag iedereen vergeefs zijn hoofd schudden.
'Sorry, maar als jij boodschappen doet dat zijn we altijd een uur onderweg,' zei Mike met een hangend hoofd.
'Maakt niet uit, ik zie jullie morgen.' Ik gaf iedereen een vlugge knuffel en liep daarna naar mijn fiets. Ineens merkte ik op dat er iemand achter me stond. Claudia, precies het meisje dat je niet achter je aan wilde hebben lopen.
'Hoi, ik wil wel mee boodschappen doen,' zei ze opgewekt. Mijn hart kon haar goed bedoelde gebaar niet af slaan.
'Is goed, ben je op de fiets?' Ze schudde haar hoofd. 'Spring maar achterop.'
Normaal nam ik de tijd voor boodschappen, maar met Claudia achter mij aan hobbelend had ik daar niet veel behoefte aan.
'Hoe komt het eigenlijk dat jij al zo oud bent?' Vroeg ze uit het niets.
'Ik ben er een paar jaar tussenuit geweest,' antwoordde ik nuchter terug.
'Je bent gemiddeld 2 jaar ouder dan iedereen in onze klas,' ze gaf niet op.
'Dat klopt, maar verder heeft dat geen belang, toch?' Ik rolde mijn ogen. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat Claudia haar schouders ophaalde. Ineens voelde ik een hand op mijn zij rusten. Ik schrok, maar durfde me niet om te draaien.
'Wat doe jij hier,' fluisterde een bekende stem. Ik bevroor. Zowel van binnen als van buiten.
'Leonard...' zei ik twijfelend. Ik draaide me nu om en keek in zijn helder blauwe ogen en korte bruine haren. Hij droeg een driedelig pak met de stropdas die ik heb drie jaar geleden voor zijn verjaardag had gegeven.
'Dus hier heb jij je verscholen gehouden,' grinnikte hij en hij boog zich voorover. Ik voelde zijn lippen tegen mijn wang drukken.
'Ik moet gaan,' ik probeerde weg te komen, maar hij hield me tegen.
'We missen je,' zei hij kalm. Zijn stem, ik begon te beven. 'Haast,' zei ik vlug. Ik liep tegen hem aan, maar hij ging niet opzij.
'Hallo! Ik ben Claudia, een vriendin van Naomi,' hoorde ik haar opgewekt zeggen. Ze reikte Leonard haar hand.
'Leonardo Vince, maar zeg maar Leonard, of Leo,' hij accepteerde de hand.
'Claudia, we moeten gaan,' zei ik dringend. Ik liep weg, maar Leonard haalde me in.
'Luister, Naomi, je weet net zo goed als ik dat ik dit tegen de anderen moet zeggen. Kom vanavond naar het NH-hotel, kamernummer 341, en neem des noods je vriendin mee.' Claudia glunderde en pakte mijn arm.
'Leeeeuk!' Riep ze vrolijk uit.
'Ja, enig,' zei ik kil.
'Naomi, alsjeblieft, kom, ik beloof je dat we geleerd hebben van onze fouten.' Ik sloot mijn ogen.
'L'histoire s'est répétée.'
[E]verybody Lies
-
Christian Damen
- Toetsenbord
- Berichten: 2110
- Lid geworden op: 19 jun 2012 01:37
Hey,
Ik heb het eerste stukje gelezen. Meteen een goede tip; post niet teveel achter elkaar. Je hoeveelheid per keer is prima, maar neem een paar dagen tussentijd om mensen het te laten lezen, dan heb je meer kans dat mensen je blijven volgen.
Het viel me op dat je twee keer 'ding' gebruikt om objecten aan te duiden. Zelf vind ik dat niet zo mooi.
Je zegt zelf: "maar ik lees mijn verhalen pas na een tijdje terug, omdat ik persoonlijk vind dat mijn verhalen het beste zijn als ik er niet te veel aan sleutel"
Niet dat ik geen vertrouwen in je heb, maar mijn ervaring leert me dat bijna elk versgeschreven verhaal nogal wat sleutelen nodig heeft voordat het echt erg goed wordt. Zo ook bij jouw verhaal. Het is teveel om allemaal in mijn beperkte tijd op te noemen, maar bv:
'Het spijt me, ik begin morgen wel om half zes.' Ik rende de trappen op en trok mijn jas uit. Deze gooide ik over één van de stoelen en ik ging naast Jessica staan.
- trappen kun je enkelvoud van maken, tenzij ze echt meerdere verdiepingen omhoog holt. één hoeft alleen maar als de uitspraak niet uit de context duidelijk is, dus hier volstaat 'een van de stoelen'.
Ik draaide me nu om en keek in zijn helder blauwe ogen en korte bruine haren.
- Wat je nu zegt, is dat je in zijn ogen en in zijn haren keek. Dat is natuurlijk niet wat je bedoelt.
Dat soort kleine dingetjes sluipen vaak in verhalen terwijl je ze schrijft. Ik zou voordat je een stukje post sowieso even rustig de tijd nemen om het zelf goed na te lezen en zonodig aan te passen, dat scheelt altijd weer.
~Chris
Ik heb het eerste stukje gelezen. Meteen een goede tip; post niet teveel achter elkaar. Je hoeveelheid per keer is prima, maar neem een paar dagen tussentijd om mensen het te laten lezen, dan heb je meer kans dat mensen je blijven volgen.
Het viel me op dat je twee keer 'ding' gebruikt om objecten aan te duiden. Zelf vind ik dat niet zo mooi.
Je zegt zelf: "maar ik lees mijn verhalen pas na een tijdje terug, omdat ik persoonlijk vind dat mijn verhalen het beste zijn als ik er niet te veel aan sleutel"
Niet dat ik geen vertrouwen in je heb, maar mijn ervaring leert me dat bijna elk versgeschreven verhaal nogal wat sleutelen nodig heeft voordat het echt erg goed wordt. Zo ook bij jouw verhaal. Het is teveel om allemaal in mijn beperkte tijd op te noemen, maar bv:
'Het spijt me, ik begin morgen wel om half zes.' Ik rende de trappen op en trok mijn jas uit. Deze gooide ik over één van de stoelen en ik ging naast Jessica staan.
- trappen kun je enkelvoud van maken, tenzij ze echt meerdere verdiepingen omhoog holt. één hoeft alleen maar als de uitspraak niet uit de context duidelijk is, dus hier volstaat 'een van de stoelen'.
Ik draaide me nu om en keek in zijn helder blauwe ogen en korte bruine haren.
- Wat je nu zegt, is dat je in zijn ogen en in zijn haren keek. Dat is natuurlijk niet wat je bedoelt.
Dat soort kleine dingetjes sluipen vaak in verhalen terwijl je ze schrijft. Ik zou voordat je een stukje post sowieso even rustig de tijd nemen om het zelf goed na te lezen en zonodig aan te passen, dat scheelt altijd weer.
~Chris
Suppose you toss a coin enough times
Suppose one day, it lands on its edge
Suppose one day, it lands on its edge
-
Ligglytuff
- Puntenslijper
- Berichten: 7
- Lid geworden op: 08 okt 2012 18:16
Bedankt voor je reactie!
Ik plaats proloog en h1 meestal vlak achter elkaar, beetje automatisme. Daarna zit er meestal wel weer een tijdje tussen hoor.
Als ik een verhaal schrijf ga ik er vaak zo in op dat ik een beetje het personage wordt, je vast wel bekend. Hierdoor vind ik teruglezen heel moeilijk, omdat je in het echte leven ook niet terug in de tijd gaat. Vroeger had ik een 'buddy' die mijn verhalen na las en, zo nodig, corrigeerde. Helaas heeft zij het te druk om dat met dit verhaal te doen. Ik lees alle reacties goed door en probeer wat met de informatie die jullie mij geven te doen, maar ik ga mijn stukken pas herschrijven als het hele verhaal verteld is. Mocht echter mijn buddy in de tussentijd weer meer tijd hebben ga ik uiteraard weer gebruik van haar maken. c:
Ik plaats proloog en h1 meestal vlak achter elkaar, beetje automatisme. Daarna zit er meestal wel weer een tijdje tussen hoor.
Als ik een verhaal schrijf ga ik er vaak zo in op dat ik een beetje het personage wordt, je vast wel bekend. Hierdoor vind ik teruglezen heel moeilijk, omdat je in het echte leven ook niet terug in de tijd gaat. Vroeger had ik een 'buddy' die mijn verhalen na las en, zo nodig, corrigeerde. Helaas heeft zij het te druk om dat met dit verhaal te doen. Ik lees alle reacties goed door en probeer wat met de informatie die jullie mij geven te doen, maar ik ga mijn stukken pas herschrijven als het hele verhaal verteld is. Mocht echter mijn buddy in de tussentijd weer meer tijd hebben ga ik uiteraard weer gebruik van haar maken. c:
[E]verybody Lies
-
daantjeschrijft
- Balpen
- Berichten: 144
- Lid geworden op: 18 jun 2012 21:31
Het begin trok me al heel erg aan... Ik wilde gewoon weten wat er gebeurd was en aan wie was ze toch ontsnapt....
Ook wil ik graag weten wat Leonard heeft te maken met haar verleden...
Dat overkijk proces ken ik... Ik wacht zelf ook graag een tijdje, zodat ik er weer met een frisse blik op kan kijken. Wat dat sleutelen betreft ken ik ook... Meestal vind ik de eerste versie ook het beste, maar het dient vaak wel iets bijgeschaafd te worden..
Maarruh echt kritiek heb ik tot nu niet.. Dus wat dat betreft zul je weinig aan me hebben op dit moment, wil alleen zeggen... schrijf snel door
Ook wil ik graag weten wat Leonard heeft te maken met haar verleden...
Dat overkijk proces ken ik... Ik wacht zelf ook graag een tijdje, zodat ik er weer met een frisse blik op kan kijken. Wat dat sleutelen betreft ken ik ook... Meestal vind ik de eerste versie ook het beste, maar het dient vaak wel iets bijgeschaafd te worden..
Maarruh echt kritiek heb ik tot nu niet.. Dus wat dat betreft zul je weinig aan me hebben op dit moment, wil alleen zeggen... schrijf snel door
Even Miracles take A Little Time
Heeej dit verhaal is super, int begin was het zo spannend en dat wordt het alleen maar meer. Ik ben zo benieuwd hoe het verder gaat. Het leest zo lekker vlot en Leonardo Vince wat een misterieuze gast! Je wilt zo graag meer van 'm weten. Nou succes met je verhaal en ik hoop snel meer te lezen!!!
Groetjes!
Groetjes!
- everybody`s story is unique