Coming Home

[Little_Miss_Perfect]

"I'm fighting, for something that's real for the first time in my life!"

- 1. -

Sneeuwvlokken dansten op de zachte wind, die de asgrauwe wolken maar langzaam vooruit blies. Het sneeuwde al de hele dag en het was ijskoud buiten.
Achter het raam van de plaatselijke pub in het kleine stadje, zat een meisje naar buiten te kijken. Ze streek in gedachten met haar vingers langs de natte raamlijst. Voor haar neus, op de vensterbank, stond een dampende kop chocolademelk.
In de pub was het behaaglijk warm. Er hing een gezellige sfeer. Er stond een schitterende kerstboom niet ver van de plaats van het meisje vandaan. Zachte kerstmuziek versterkte de kerstsfeer nog meer.
Het meisje richtte haar aandacht weer op het studieboek op haar schoot. Nog twee weken en dan zou ze kerstvakantie gaan vieren. Ze keek ernaar uit. Ze had nog nooit zoveel zin gehad om de kerst met haar familie te vieren. Ze miste haar zusje en haar ouders.
De deur van de pub ging open. Even huiverde het meisje door de koude wind die naar binnen blies.
Het belletje dat waarschuwde als er iemand binnenkwam, rinkelde even en de deur viel met een zachte pof weer dicht.
Het meisje keek op om te zien wie er binnen was gekomen. Het was een jonge, lange man. Hij had de kraag van zijn jas hoog opgetrokken en een sjaal om zijn hals. Op zijn hoofd zat een warme, wollen muts.
De man deed de sjaal af en trok de muts van zijn hoofd en meteen verstomden de gesprekken tot een zacht gefluister. Iemand mompelde zijn naam.
Nu was het meisje wel weer vol aandacht. Haar hoofd schoot omhoog en met een blik vol verbazing staarde ze naar de warrige, donkere haardos van de jongeman. Even zat ze verstijfd naar hem te kijken, toen richtte ze haar blik weer op haar boek. Ze las echter geen letter meer.
De jongeman liep naar de bar en trok zijn jas uit. “Een cappuccino, alsjeblieft,” hoorde het meisje hem zeggen. Ze vertrok haar lippen tot een smalle streep en probeerde de plotselinge warmte die haar was uitgeslagen weer onder controle te brengen. Een vuurrode blos lag op haar wangen.
Ze keek wat aarzelend zijn kant op. Twee meisjes liepen al naar hem toe en gingen naast hem zitten. Zwoel glimlachte de blonde naar hem. Hij flirtte terug.
“Flynn Harvey terug in Wickston,” zei de ander, een brunette, vol ontzag. “Hoe kom je erbij om ineens terug te keren?”
De jongeman glimlachte wat geheimzinnig en liet zijn blik even door de pub dwalen. Daarna keek hij de brunette weer aan. “Ik miste het stadje. Ik wilde mijn ouders weer bezoeken en met hen kerst en de jaarwisseling doorbrengen.”
Verward staarde het meisje naar haar boek dat ze in haar handen geklemd had. Ze hoopte vurig dat hij haar niet op zou merken en sloot haar ijskoude handen om de warme mok chocomelk. Ze nam een slokje en keek vanachter het montuur van haar zwarte Ray-Ban bril naar Flynn.
Hij glimlachte zijn perfecte tandpastaglimlach naar de brunette en speelde wat met de aandacht die hij kreeg. Hoe langer het meisje naar hem keek, hoe meer ze zich begon te ergeren aan zijn gigantische arrogantie en zijn torenhoge ego. Even dacht ze eraan om haar spullen op te ruimen en de pub te verlaten, maar die vernedering gunde ze zichzelf niet en daarom bleef ze zitten.
“Hoe lang blijf je hier?” vroeg de blondine slijmerig.
“Ik neem een lange pauze, misschien wel een van twee jaar lang,” antwoordde Flynn nonchalant. De brunette slaakte een verrast gilletje en greep hem bij zijn arm.
“Dat is fantastisch!” glimlachte ze overdreven vriendelijk.
Flynn liet zijn blik opnieuw door de pub dwalen en bleef even steken bij het meisje. Zij richtte haar aandacht meteen op haar studieboek en beet op haar lippen.
Haar gedachten dwaalden af. Het was inmiddels drie jaar geleden dat Flynn doorbrak en een contract kreeg bij een platenproducent. Zijn stem had iets magisch, dat moest ze toegeven. Flynn Harvey, afkomstig uit het simpele, doodsaaie stadje Wickston, groeide binnen een half jaar uit tot een wereldberoemde tienerster, wat uiteindelijk tot gevolg had dat hij alles en iedereen achterliet om nog succesvoller te worden dan hij al was.
“Ninah Cooper.” Zijn stem klonk ineens zo dichtbij dat het meisje haast haar chocolademelk over zichzelf heen gooide. Ze klemde haar vingers nog vaster om de mok en keek omhoog, recht in het lachende, razend knappe gezicht van Flynn.
“Flynn Harvey,” merkte ze sarcastisch op. “Wat een verrassing!”
“Mag ik bij je komen zitten?” vroeg Flynn met vermoorde onschuld. Ninah was zich heel goed bewust dat de aandacht van iedereen in de pub nu naar hen twee uitging.
Ze schopte haar vans uit en gooide haar benen op de bank waar ze op zat, zodat er geen plaats meer voor hem was. “Nee, sorry, de bank is bezet,” glimlachte ze, evenals met een onschuldig gezicht.

- Ik weet dat het lang geleden is dat ik heb gepost, maar ik ben dus terug! -

[Sunaiina]

Leuke begin van je verhaal, ben er naar benieuwd.

x

[arendaaa]

In de pub was het behaaglijk warm. Er hing een gezellige sfeer. Er stond een schitterende kerstboom niet ver van de plaats van het meisje vandaan. Zachte kerstmuziek versterkte de kerstsfeer nog meer.
Het meisje richtte haar aandacht weer op het studieboek op haar schoot. Nog twee weken en dan zou ze kerstvakantie gaan vieren. Ze keek ernaar uit. Ze had nog nooit zoveel zin gehad om de kerst met haar familie te vieren. Ze miste haar zusje en haar ouders.

Dit zijn allemaal vrij korte zinnen achter elkaar. Het leest iets prettiger als er wat meer variatie in de zinnen zit qua lengte.
Ik zag het trouwens nog ergens, maar hier viel het me echt op.

Verder vind ik het echt een verrassend einde van het stukje! (:

Keep on going, 't lijkt me een leuk verhaal!

[Little_Miss_Perfect]

Ja, nu je het zegt, dat loopt niet helemaal lekker. Ik zal kijken wat ik eraan kan veranderen. (:

Flynn wist zich even geen houding te geven, maar herstelde zich al snel. “Ik blijf dan wel staan,” knikte hij. Hij begon door te krijgen op welke strategie ze was overgestapt en besloot het spelletje mee te spelen.
Ninah deed alsof haar boek zo boeiend was dat ze geen aandacht aan hem wilde schenken en nam nog een slokje van haar chocomelk.
Flynn schraapte zijn keel en keek fronsend op haar neer. “Hoe is het met je?”
“Prima, dank je,” antwoordde Ninah bijna direct.
“Wat studeer je?” Nonchalant leunde hij tegen de rugleuning van de bank en probeerde haar boek te bekijken.
“Ik studeer literatuur aan de universiteit,” zei ze kortaf. “En ik heb het erg druk.”
“Literatuur?” Flynn grijnsde. “Hoe kom je daar nou bij?”
“Dat heeft me altijd al geïnteresseerd.” Ninah keek hem met samengeknepen ogen aan en herhaalde: “Ik heb het druk.”
“Ik zie het,” knikte hij. “Ik zal je niet langer storen. Je kunt me altijd bellen, als je dat wilt.” Hij haalde zijn kaartje uit zijn zak en gaf het aan haar.
Ze leek heel even ergens over na te denken en zette haar mok op de tafel. Flynn had zich inmiddels al omgedraaid en wilde terug naar zijn harem lopen, maar Ninah hield hem tegen. “Hé, Flynn?” Haar stem klonk mierzoet.
“Mm?” Hij draaide zich naar haar om.
Ze hield het kaartje voor zijn neus en scheurde het langzaam in twee stukken. “Nooit.” Ze klapte haar boek dicht, schoot in haar schoenen, trok haar jas aan en griste haar tas van de bank. Ze duwde Flynn zonder pardon opzij en liep de pub uit. De deur viel met een dreun weer in het slot.
De gesprekken in de pub waren verstomd; iedereen wachtte gespannen af wat Flynn zou doen. Even leek het alsof hij achter haar aan wilde lopen, maar kennelijk bedacht hij zich en hij grijnsde zelfverzekerd. “Graag of niet,” zei hij achteloos en hij ging op Ninah’s plek zitten, alsof er niets was gebeurd.

Gefrustreerd gooide Ninah een kussen tegen haar slaapkamerdeur. Ze ijsbeerde door de kamer in een warme joggingbroek en een felrode sweater. Een half uurtje geleden was ze thuisgekomen en nu probeerde ze haar verwarde gevoelens onder controle te krijgen. Waarom was hij ineens terug? Het was drie jaar geleden dat hij wegging, waarom was hij niet weggebleven?
Ninah pakte een ander kussen van het bed en smeet dat kwaad tegen het raam. Alle opgekropte frustratie en verwarring van drie jaar geleden kwam weer terug en daar voelde ze zich helemaal niet prettig bij. Het was haar een raadsel waarom ze weer in onzekerheid was gebracht; ze was toch over hem heen?
Zijn irriterende arrogantie en zijn overdreven ego hadden haar nog kwader gemaakt.
Hij was veranderd, maar op de een of andere manier was hij nog steeds Flynn. Ondanks dat hij opgegroeid was. Hij was niet meer die achttienjarige jongen waar Ninah destijds toen ze zestien was helemaal gek op was. Hij was niet meer die achttienjarige, rebelse tiener die er niet van hield in de belangstelling te staan vanwege zijn zangtalent. Hij was nu een succesvolle en verschrikkelijk aantrekkelijke jongeman, die wereldberoemd was vanwege zijn schitterende stem. Hij kon werkelijk de sterren van de hemel zingen, en dat was het ergste van alles.
Waarom besteedde ze haar kostbare tijd eigenlijk aan het denken aan hem? Hij was het helemaal niet waard om ook maar een seconde van haar tijd te mogen innemen.
Ze liep haar slaapkamer uit en ging, terwijl ze Flynn voor alles uitmaakte dat in haar opkwam, naar de keuken om een diepvriesmaaltijd op te gaan warmen. Haar hoofd stond even niet naar koken.
Een kleine vijf minuten later klapte ze de magnetron dicht en draaide ze zich om naar het raam.
Een zwarte, luxe Audi stopte net voor de deur van het appartement tegenover dat van Ninah. Een gezette chauffeur met een donkere huidskleur en een kaal hoofd stapte uit. Hij was in een perfect pak gestoken en had een microfoontje in zijn oor.
Fronsend keek Ninah naar de schitterende Audi. Ze kende niemand die zo’n auto had. Ze liep wat verder naar het raam toe en deinsde terug toen ze zag wie uit de auto stapte.
“Over mijn lijk,” gromde ze toen de lange gestalte van Flynn naar de deur van het appartement liep. Hij stak de sleutel in het slot van de voordeur en stapte binnen. De chauffeur liep achter hem aan met Flynns koffers en sloot de deur achter hen.

[arendaaa]

Haha, geniaal.xdd
Trouwens, ik neem aan dat het eerste stuk en dit stuk op elkaar aansluiten... Ik vraag me dan af waarom je in het eerste stuk geen één keer de naam 'Ninah' gebruikt en dat in het tweede stuk wel heel vaak doet. (:

[Little_Miss_Perfect]

Ik vond het zo cliché om meteen al met een naam te beginnen. xd Daarom liet ik Flynn haar naam onthullen, snap je? (: Bedankt voor je reactie, ik ga ook binnenkort weer wat van jou lezen. (:

[arendaaa]

Ja snap ik ook wel weer. (: Maar als je het nu achter elkaar zet, lijkt het me wel heel erg apart eruit zien... En het is natuurlijk geen proloog Maar goed, het is je eigen keus natuurlijk!

[Little_Miss_Perfect]

Jep, ik laat het in ieder geval zo staan. ;p

[Little_Miss_Perfect]

Het was al erg genoeg dat ze hem tegengekomen was in de pub, moest hij nou ook nog tegenover haar komen wonen?
Kreunend liep ze terug naar de keuken om haar eten uit de magnetron te halen. Ze schepte alles op een bord en plofte op de bank in de woonkamer neer.
Gefrustreerd nam ze een hap. Waarschijnlijk kwam haar oude buurvrouw vandaag nog bij haar aan de deur met een mandje met zelfgebakken koekjes voor Flynn. Bij elke nieuwe buurtbewoner vroeg mevrouw Bell Ninah haar welkomstgift te brengen. De oude vrouw was slecht ter been en vroeg daarom Ninah altijd de welkomstgift in haar naam te brengen. En aangezien ze alles in de buurt bijhield, had ze waarschijnlijk net gezien dat Flynn aangekomen was.
Ninah at haar diepvriesmaaltijd half op en zette toen haar bord op de salontafel. Ze had geen honger.
Op de salontafel lagen ook nog de twee stukken van Flynns visitekaartje. In grote letters stond het er: L.A. Hij woonde in Los Angeles. Ninah moest er niet aan denken dat hij nu voor lange tijd in Wickston zou wonen. Niet alleen zou ze er alles aan moeten doen om hem te ontlopen, het stadje zou ook overspoeld worden door nieuwsgierige paparazzi en horden fans. Dat hoorde er nou eenmaal bij als je een wereldberoemde ster werd.
Ninah fronste haar wenkbrauwen. Ergens had ze medelijden met Flynn. Hij vond die aandacht vast ook niet leuk. Maar uiteindelijk had hij er wel zelf voor gekozen...
Het was inmiddels twintig minuten geleden dat Flynn was aangekomen en uiteraard ging de bel. Ninah kwam met de grootste tegenzin overeind en liep naar de deur. De koude winterlucht sloeg in haar gezicht; mevrouw Bell – of iemand anders – had de buitendeur naar de galerij open laten staan.
“Kom even binnen,” nodigde Ninah de oude vrouw vriendelijk uit.
Het smalle gezicht van de zeventigjarige vrouw straalde een en al dankbaarheid uit. “Dank je, Ninah. Het is buiten zo ijskoud. Het zal me niet verbazen als we ingesneeuwd raken nog voor de kerstvakantie begint,” zei ze droogjes.
“Dat hoop ik maar niet,” huiverde Ninah. Ze sloot de deur achter de vrouw en leunde tegen de muur. “U komt vast om...”
“... te vragen of jij dit mandje bij onze nieuwe overbuurman af wil leveren. Weet jij wie hij is? Volgens mij had hij zelfs een lijfwacht bij zich,” merkte de vrouw op.
En of ik dat weet, dacht Ninah verbeten. Maar ze schudde haar hoofd. “Nee, ik heb geen idee. Hij zag er wel belangrijk uit,” beaamde ze.
“Ja, dat vond ik ook al.” Mevrouw Bell keek haar onderzoekend aan. “Heb je je haar weer geverfd?”
Ninah ging met haar vingers door haar nu donkerrode haar. Vorige maand had ze besloten het zwart te verven, nu was het bijna bloedrood. “Ik wilde eens iets anders proberen.” Ze lachte. “Door veel mensen word ik nu Ariel genoemd. Van die Disney-film.”
Mevrouw Bell knikte met een niet-begrijpend gezicht; Ninah dacht er te laat aan dat de vrouw al bijna vijfenzeventig was en waarschijnlijk niets wist van tekenfilms. “Wel, ik ga nu terug naar mijn keuken. Ik word aan het einde van de week opgehaald door mijn familie en bij hen blijf ik tot de jaarwisseling voorbij is. Ze willen dat ik voor hen het kerstdiner klaarmaak. Kun je het je voorstellen?” Ze trok een lelijk gezicht.
“U kunt geweldig koken, dus dat zal vast geen zware last zijn,” glimlachte Ninah. Ze vond het jammer dat de vrouw er volgende week niet zou zijn; haar gezelschap was gezellig, ze had een droog gevoel voor humor.
“Dat hoop ik maar,” grimaste mevrouw Bell. “Nou, tot ziens en doe die snuiter van de overkant de hartelijke groeten van me.” Ze schuifelde weer naar buiten en Ninah sloot de deur achter haar.
Kreunend liet ze zich langs de muur naar beneden zakken. Nu mevrouw Bell koekjes voor Flynn had gebakken, kon zij natuurlijk niet achterblijven en moest ze hem ook iets lekkers geven.
Ze kwam moeizaam overeind en slofte naar de keuken om een bord uit de kast te pakken. Speurend zocht ze de kastjes door op zoek naar een ongeopend pak koekjes en scheurde het open zodra ze het gevonden had. Zo professioneel mogelijk legde ze de koekjes op het bordje en bekeek het resultaat. Het kon ermee door.
Ze schoot in haar warme bontlaarzen zonder zich om te kleden, trok haar winterjas aan en nam het bord koekjes en het mandje. Het was nu of nooit.

[arendaaa]

HET IS NU OF NOOOIT. (:
Haha.;p Ben echt zo benieuwd waar dit op uit gaat lopen (:

Snel verder!

[Wannabe]

Die buurvrouw is dus slecht ter been. Waarom kan ze wel naar Ninah lopen en niet naar die jongen? Want die woonde toch tegenover haar, of niet c':
Maar leuk verhaal, Rosan! Ben benieuwd wat de reden is waarom ze zo bot doet tegen hem c:

[Little_Miss_Perfect]

@ Amber. Mevrouw Bell woont op dezelfde verdieping als Ninah, want ze wonen in een appartementencomplex. (:

Ze belde lang aan en wachtte ongeduldig tot er opengedaan werd. Ze had het ijskoud en was nat van de gesmolten sneeuw. Al met al zag ze er nou niet echt uit als een model, maar dat kon haar niets schelen. Het was toch Flynn maar.
Het duurde lang en ze had zich al omgedraaid om weg te lopen toen de deur open ging. Met tegenzin draaide ze zich terug. Flynn zelf stond in de deuropening. In een zwarte, warme joggingbroek. Zonder shirt aan.
Ninah staarde ongelovig naar zijn naakte, gespierde borst. Hij zag er afgetraind uit, maar niet te overdreven. Gewoon precies goed.
Razendsnel herstelde ze zich van de schok, veranderde haar verraste uitdrukking in geïrriteerd en keek hem boos aan. Hij zag er blij verrast uit, zelfs opgelucht. “Had je niet eerst een shirt aan kunnen trekken of zoiets?” snauwde ze hem toe.
Zijn blik ging naar beneden en zijn overbekende grijns waar hij de harten van honderden meisjes mee had gestolen, kwam weer tevoorschijn. Helaas voor hem was Ninah meer dan immuun voor die grijns; ze haatte hem.
“Eh, sorry?” Hij keek haar vragend aan. “Ik wist niet dat je er zo aangedaan van zou zijn. Positief of negatief?” Hij lachte plagend.
Ninahs woede laaide op en haar groene ogen spuwden vuur toen ze hem aankeek. Bijna had ze haar hand opgestoken en hem een klap in zijn gezicht gegeven. Gelukkig kon ze zichzelf nog net inhouden. “Nee, ik ben er niet aangedaan door,” beet ze hem toe. “Ik snap alleen niet dat je niet het fatsoen hebt om je normaal aan te kleden voor je de deur open doet.”
“Ik ook niet. Wat heb je daar?” Hij boog zich, zonder zich iets van haar woorden aan te trekken, naar haar toe en deed het kleedje dat over het mandje van mevrouw Bell lag een stukje omhoog. “Mm, dat ziet er heel lekker uit.” Hij ging weer rechtop staan en keek haar aan. “Waarom ben je hier, eigenlijk? Kom je je excuses aanbieden?”
Ninah beet even op haar lippen om een boos woord binnen te houden en keek hem toen uiterst kalm aan. “Nee. Die excuses houd ik lekker voor mezelf. Waarom ben jij hier?”
Flynn lachte zijn witte tanden bloot. “De muziek-business is nogal vermoeiend en daarom neem ik even een pauze.”
“Vermoeiend?” Ninah lachte schamper. “Hoe kan meer dan vijf miljoen dollar op je bankrekening hebben staan, nou vermoeiend zijn?” Haar stem klonk smalend.
Flynn ging er niet op in. “Waarom ben jij hier?” herhaalde hij zijn vraag van net.
“Ik woon aan de overkant van de straat,” zei Ninah droogjes.
“Oh? Kom je me een welkomstgift geven?” Hij knikte naar de koekjes en verborg zijn verbazing en plotselinge opluchting vakkundig.
“Nee. Deze zijn van mevrouw Bell, die bij elke nieuwe buurtbewoner komt vragen of ik haar welkomstcadeautje langs ga brengen. En ik kon natuurlijk niet achterblijven.” Ze hield het bord voor zijn neus.
“Ik mag die mevrouw Bell wel,” grijnsde Flynn terwijl hij sexy een wenkbrauw optrok. “En die? Zelf gebakken? Of kun je dat niet?” Hij pestte haar even hard terug als zij bij hem deed.
“Nee, dat kan ik niet. En aangezien die koekjes toch niet te eten zijn, dacht ik dat het een perfect cadeautje voor jou zou zijn.” Ninah vocht terug om hem met zijn mond vol tanden te laten staan, maar hij sprong gewoon van het ene op het andere over.
“Heb je zin om even binnen te komen?” Hij keek haar met een onschuldig gezicht aan. “We hebben heel wat bij te praten.”
Ninahs ogen begonnen te flitsen van woede. Haar wangen werden rood van boosheid. “Wij hebben elkaar níets meer te zeggen!” beet ze hem hard toe.
Zijn onschuldige uitdrukking veranderde weer in zijn stalen grijns. “Kom op, Ninah.” Hij hield zijn hoofd schuin. “Je hebt me toch wel gemist?” Hij legde zijn beide handen op haar schouders en trok haar zachtjes naar binnen. Ze protesteerde niet – ze wist dat dat toch geen zin had – en keek hem met vlammende ogen aan.
“Ja, als kiespijn,” snauwde ze. Hij sloot de deur achter hen en nam het mandje en het bord van haar over. Terwijl hij het naar de keuken bracht, keek Ninah vol ontzag het appartement rond. Het was duidelijk ingericht door iemand die geld overhad en daarbij ook nog eens een gevoelig oog voor stijl had; het was schitterend.
“Vind je het mooi?” vroeg Flynn. Hij leunde in de deuropening naar de keuken en keek naar haar gezicht. “Ik heb het zelf ingericht.”
“Het is mooi,” gaf Ninah met tegenzin toe. En direct daarachteraan: “Maar absoluut niet mijn stijl.”
“Oh ja?” Geïnteresseerd deed hij een paar stappen naar haar toe en ritste haar jas los. Ze liet hem wat verward doen. “Ik vind je haar leuk, Ninah. Die kleur staat je echt goed.”
“Dank je,” mompelde ze. Hij nam een plukje tussen zijn vingers. Gelaten liet ze het toe.
“Waarom deed je zo kortaf in de pub?” Flynn keek haar vragend aan. Haar adem stokte toen haar blik de zijne kruiste.
Ze haalde zo nonchalant mogelijk haar schouders op. “Ik had het druk.”
Flynn knikte begrijpend, maar ze had heel goed door dat dat sarcasme was. Hij liet haar los en draaide zich naar het raam. “Je begrijpt toch wel dat je nu in de volle belangstelling staat?”
Ze balde haar handen tot vuisten. “Omdat ik niet viel voor je eindeloze geflirt en je torenhoge ego? Ja.”
Flynn grijnsde. “Je bent de eerste, eerlijk gezegd.”

[arendaaa]

Haha leuk weer hoor. Heerlijk, hoe die Ninah kan bekvechten.xd

[Little_Miss_Perfect]

Jup, ik ben helemaal weg van hun haat-liefde-verhouding. (:

“Dat weet ik. Heel de wereld valt aan jouw voeten,” beet Ninah hem toe. “Maar ik niet.” Ze plofte zonder nadenken in de dichtstbijzijnde stoel.
Flynn keek een tijdje naar buiten en draaide zich uiteindelijk naar haar toe. Nog steeds ergerde Ninah zich kapot aan het feit dat hij halfnaakt was, maar hij nam niet de moeite een shirt aan te trekken. “Waarom doe je zo afstandelijk, Ninah?”
“Dat weet je,” mompelde ze ontwijkend.
“Nee, dat weet ik niet. Er is niets gebeurd tussen ons, of wel soms?”
“Nee, hoor. Er is niets gebeurd. Je bent alleen drie, bijna vier jaar weggeweest en hebt mij laten stikken.” De hitte sloeg haar uit en ze vocht tegen haar tranen.
Flynns gezichtsuitdrukking veranderde. Hij ging op de bank zitten en keek haar onderzoekend aan. “Denk je dat? Denk je dat ik je liet stikken?”
“Dat denk ik niet. Dat wéét ik,” zei Ninah. Tot haar verbazing liep er een traan over haar wang. Gefrustreerd veegde ze hem weg. “Maar maak je geen zorgen, Flynn. Ik ben volledig over je heen.” Ze stond op en liep naar de deur.
“Ninah...” Flynns stem klonk zo vriendelijk en vertrouwd dat ze er kippenvel van kreeg. Hij stond weer op en liep naar haar toe.
“Ik wil het niet horen,” fluisterde ze.
Flynn trok zich er niets van aan. “Ik heb geprobeerd je te bereiken. Meerdere keren zelfs. Maar toen ik geen contact met je kon leggen, dacht ik dat je er een punt achter had gezet,” zei hij.
“Dat heb ik uiteindelijk ook gedaan.”
“Aha.” Flynn fronste en stond te bedenken wat hij moest zeggen, maar Ninah was hem voor.
“Ik ben er klaar mee, Flynn,” zei ze kortaf.
“Blijf je niet om nog even een kop koffie te drinken?” probeerde Flynn nog. “We kunnen die koekjes van je proberen.”
“Néé.”
“Ninah, eerlijk, wat is er aan de hand?” Hij keek haar onderzoekend aan. “Ik begrijp niet waarom je zo’n afkeer van me hebt.”
Ninah drukte de deurknop naar beneden. “Misschien moet je dat dan zelf uitvinden. Begin eens met een kijkje in de spiegel.” Ze stapte naar buiten en liep naar de lift.
Flynn had even een verwarde blik in zijn ogen en herstelde zich toen. “Dus je blijft niet even voor koffie? Jammer, hoor,” kaatste hij terug. Hij zag de liftdeuren al open gaan.
“Nee, die koekjes zijn toch niet te eten,” beet ze hem kwaad toe.
“Zo zien ze er inderdaad uit,” knikte hij grijnzend. “Fijne avond nog, Ninah.”
De liftdeuren gingen weer dicht en uiteindelijk gaf Ninah zichzelf de ruimte om in huilen uit te barsten.

Een paar dagen verstreken en Ninah begon zich af te vragen of het nieuws dat Flynn weer terug in Wickston was, wel tot de buitenwereld doordrong. Misschien deed Flynn er alles aan om het uit het nieuws te houden, want tot nu toe was de stad nog niet overspoeld geraakt door stalkende paparazzi en hysterische fans.
Ninah besloot haar vrije woensdagmiddag te besteden aan het kopen van kerstcadeautjes. Nog een kleine anderhalve week en dan zou het kerst zijn.
Het sneeuwde nog steeds geregeld en de wegen waren moeilijker begaanbaar. Ninah hoopte met heel haar hart dat haar vlucht niet gecanceld zou zijn als ze naar huis zou vliegen.
Ze stapte in de auto en reed naar het centrum. Zodra ze het winkelcentrum binnenstapte, werd ze helemaal ondergedompeld in de kerstsfeer. Er stond een enorme kerstboom voor de roltrappen en overal klonk zachte kerstmuziek. Ninah telde twee Kerstmannen, eentje op de begane grond en eentje op de eerste verdieping. Het rook sterk naar dennenboom en de etalages schreeuwden ‘kerstsale!’.
De laatste paar dagen had Ninah niets meer van Flynn gehoord. Misschien waren de schellen eindelijk van voor zijn ogen gevallen en had hij door dat ze niets meer van hem moest hebben. Of misschien zocht hij het goede moment uit om met haar te praten...
Peinzend stapte Ninah een winkel binnen. Ze zou onder geen voorwaarde met hem willen praten. Hij was alleen maar egoïstisch en arrogant. Hij kreeg bijna altijd wat hij wilde. Bijna. Het zou dit keer niet zo makkelijk voor hem zijn om Ninah terug te krijgen. Het zou hem helemaal niet lukken als hij niet met een goed excuus kwam.
Was zíj niet degene geweest die hem uiteindelijk had gepusht mee te doen met het schoolconcert? Die avond had hij zijn handtekening gezet onder het contract van zijn huidige platenmaatschappij en was zijn succes begonnen.
Ninah bladerde wat door de magazines en bekeek wat cd’s. Ze vermeed het rek met de nieuwste cd’s van Flynn en besloot een dik meidenboek te kopen voor haar zusje Alice.
Ze wilde net met haar aankopen naar de kassa stappen toen ze Flynn de winkel binnen zag komen. Zijn blik ging bijna meteen naar het rek cd’s dat in volle glorie bij de hoofdingang stond. Ninah had moeite haar ontbijt binnen te houden bij het zien van de trotse blik in zijn ogen.

[Anneke]

Haha, schitterend gewoon!!!

Leuk dat je weer terug bent! Ik lees je verhalen graag ;p

Wat me een beetje opviel is dat je aan het begin erg veel 'het meisje' gebruikt. Misschien kun je beter iets meer 'ze' gebruiken. Maar het was verder niet storend. (:

Ga maar lekker snel door

[NeleVanHol]

Leuk verhaal! Ben benieuwd wat er verder gaat gebeuren

[Little_Miss_Perfect]

Leuke reacties weer. (: @ Anneke, ik zal kijken wat ik eraan kan veranderen. ;p Ik ben ook weer van plan Water & Vuur te gaan plaatsen, binnenkort. ;p

Als ze hem niet tegen het lijf wilde lopen, moest ze zo snel mogelijk de winkel uit. Ze legde het boek op de toonbank en wachtte ongeduldig tot ze kon betalen.
Flynn had haar natuurlijk al snel in de gaten, maar besloot haar niet te volgen. Ze wilde duidelijk niet met hem praten.
Ninah nam het wisselgeld aan en griste het boek van de toonbank. “Tot ziens!” werd haar nageroepen, maar dat hoorde ze niet eens.
Ze dwaalde wat door het winkelcentrum op zoek naar nog een cadeautje voor haar ouders, maar ze kon niet slagen. In plaats daarvan liep ze te piekeren en te peinzen tot ze er hoofdpijn van kreeg.
Uiteindelijk kocht ze een beker warme chocolademelk en plofte op een bankje neer. Ze zette haar tas naast zich en nam een slokje.
Ze zag Flynn weer de winkel uit komen. Hij werd achtervolgd door een groepje giechelende meisjes, maar trok zich daar niets van aan. Ninah hoopte dat hij de andere kant op zou lopen, maar natuurlijk kwam hij haar kant op. Uiteindelijk konden ze niet langer meer om elkaar heen en liep Flynn naar haar toe.
“Hé, Ninah,” zei hij vriendelijk.
“Hé,” mompelde ze met tegenzin. Ze keek hem niet al te vriendelijk aan en hoopte dat hij weg zou lopen.
“Mag ik naast je komen zitten?” Flynn keek haar vragend aan, maar Ninah kon aan hem zien dat hij zijn hart vasthield voor haar antwoord.
“Als ik ’nee’ zeg, trek je je daar toch niets van aan, dus ga je gang,” schokschouderde ze. “Tenzij je fans me dan in stukken zullen scheuren.” Ze zei het luid genoeg zodat het groepje meisjes, dat opvallend ongeïnteresseerd een paar meter verderop stond, het kon horen.
“Maak je geen zorgen, ze zijn meestal niet bloeddorstig,” lachte Flynn. Hij ging naast haar zitten en bestudeerde haar zo intens dat ze het er warm van kreeg.
“Hou op,” siste ze.
Het was een tijdje stil tussen hen. Ninah was zo gewend aan de stilte dat ze zich kapot schrok toen Flynn opeens weer begon te praten. “Hoe is het met je?” vroeg hij.
“Goed,” antwoordde ze direct en kortaf en ze keek opzij.
Flynn zuchtte. “Ninah, kom op, kunnen we niet gewoon weer proberen vrienden te zijn?”
Ze reageerde niet en keek naar haar chocolademelk.
“Kunnen we niet gewoon vergeten wat er in het verleden is gebeurd, de hele geschiedenis achter ons laten en opnieuw beginnen?” Zijn stem klonk bijna smekend.
Even werd Ninah teruggetrokken naar de tijd voor Flynn weg was. Het duurde maar even voor haar woede weer oplaaide.
Haar ogen spuwden vuur toen ze hem toebeet: “Als je voor mij terug bent gekomen, dan moet ik je teleurstellen; ik ben niet in je geïnteresseerd. Voor mij heeft wat wij zogenaamd hadden nooit bestaan.”
Flynn glimlachte bitter bij het zien van haar kwaadheid. “Ik kwam niet terug voor jou. Ik wist niet eens dat je hier nog woonde. Ik had het alleen maar kunnen hopen. Maar je moet toegeven dat je niet kunt ontkennen dat het echt was wat wij hadden, anders had je me al vergeven. En dat heb je overduidelijk nog niet gedaan,” zei hij.

[arendaaa]

Ben echt zo benieuwd wat er is gebeurd dat zij hem niet kan vergeven of iets! (:
Snel verder!


Trouwens, ik reageer vast niet elke keer, maar dan like ik. ;p

[Anneke]

Super (: Echt serieus, ik wordt zelf ook bijna kwaad op Flynn, maar eigenlijk vind ik hem ook wel weer zielig... ;p Go on

[Little_Miss_Perfect]

Bedankt voor de leuke reacties. (: @ Arenda, dat is - als je goed hebt gelezen - al gedeeltelijk onthuld. ;p Meer zeg ik er nu even niet over.

Ninah beet op haar lip. Met een vertrokken gezicht staarde ze naar de grote kerstboom. Hij had gelijk en dat wist ze ook wel. Ze kon het niet ontkennen en ze kon het niet vergeten. Maar ze kon ook niet vergeten hoe wanhopig ze was geweest toen hij haar achterliet, alsof het allemaal niets was geweest.
Een tijdje bleef het stil tussen hen. Flynn beet op zijn lippen en vroeg toen: “Dus we gaan verder met zwijgen? We doen gewoon alsof we elkaar niets te zeggen hebben, alsof we elkaar niet kennen?”
Ninah lachte schamper. “Wat heb je me te zeggen dan? Wil je me vertellen over je ervaringen uit de muziekbusiness? Over je eindeloze geflirt met je fans? Over de vele stommiteiten die je begaan hebt?” Haar stem brak. Smalend liet ze erop volgen: “Over hoe geweldig je het vond om alles thuis achter te laten misschien?”
Flynn beet op zijn tanden en keek haar toen glimlachend aan. “Wil je dat ik daarover vertel dan?”
“Nee,” antwoordde ze direct. “Ik wil er geen woord over horen.”
“Dat dacht ik al,” knikte Flynn. “Dus waarom hebben we het niet over jou?” Hij draaide zich naar haar toe en keek haar vragend aan. “Wat is er in die vier jaar dat ik weg was allemaal gebeurd?”
Ninah merkte heel duidelijk de wrok in zijn stem en had door dat hij moeite had zelf niet aanvallend over te komen na haar smalende woorden. Heel even overspoelde haar iets van een schuldgevoel, maar dat drukte ze meteen weer weg.
Ze keek hem aan en zag de boosheid in zijn ogen. Het gaf haar een machtig gevoel. “Ik ben na de middelbare school toegelaten om Literatuur te gaan studeren. Ik heb me drie slagen in de rondte gewerkt om het voor elkaar te krijgen, maar uiteindelijk ben ik nu zo’n twee jaar met mijn studie bezig en het bevalt me.” Ze wist niet precies waarom ze het vertelde. Misschien omdat ze wilde laten zien dat zij ook wat kon bereiken, al was het niet veel. Misschien was ze gewoon jaloers op zijn succes.
Flynn knikte. “En heb je een vriend?” Het klonk zo onverschillig dat Ninah moeite moest doen niet te lachen.
“Hoezo?” vroeg ze met alle schijnheiligheid die ze in zich had.
“Gewoon, nieuwsgierigheid. Wees eens eerlijk?” grijnsde hij.
“Waarom?”
“Ik wil gewoon weten of je op dit moment samenwoont of een relatie hebt,” schokschouderde Flynn.
“Nee.” Ninah mikte de lege beker in de prullenbak. “En jij? Hoeveel vriendinnetjes heb je gehad?” Ze kon het niet helpen dat haar stem boos en gekwetst klonk.
Flynn glimlachte. “Eerlijk? Een aantal. Volgens de media zo’n veertig. Maar in werkelijkheid ben ik vier keer samen geweest met een meisje.”
Ninah slikte een brok in haar keel weg en klapte met een vertrokken gezicht in haar handen. “Vier vriendinnen in bijna vier jaar tijd. Bravo, ik doe het je niet na,” zei ze verbeten.
Flynn zag hoe moeilijk ze het vond en beet op zijn kaken. “Het laatste jaar heb ik met niemand iets gehad.” Hij keek haar strak aan.
Ninah balde haar handen tot vuisten en verborg ze in de mouwen van haar jas. “Nog beter, in twee, bijna drie jaar tijd,” mompelde ze.
Flynn raakte haar schouder aan, maar ze duwde zijn hand weg. Hij zuchtte en leunde weer achterover. “Ik was inderdaad nogal onbezonnen, toen.”
“Dat blijkt,” zei Ninah kortaf.
Het bleef een tijdje stil. “Wil je nog wat drinken?” vroeg Flynn. Hij zag dat ze heel wat meer bekijks hadden dan net, maar Ninah leek zich er niets van aan te trekken. Ze stond op.
“Nee, ik ga naar huis.” Ze pakte haar spullen van de grond en zag toen de groepjes meisjes die opgewonden naar Flynn stonden te kijken.
Flynn stond ook op en pakte zijn gekochte cadeaus bij elkaar. Ninah boog zich naar hem toe. “Ik ben zó blij dat ik niet in jouw schaduw hoef te staan.”
Ze gaf hem niet de kans iets te antwoorden en verdween tussen de mensenmenigte. Flynn keek haar na tot haar tengere figuurtje niet meer te zien was en liep uiteindelijk ook weer verder.

[arendaaa]

Ja dat weet ik, maar toch. Ik wil weten wat er PRECIES is gebeurd.xd

[Sunaiina]

Kan niet wachten tot het volgende stukje !!, k wil heel graag weten wat ze gaan doen.

[Anneke]

Weer leuk! En eigenlijk is Ninah best een kat xD Grappig om te lezen

Ff een vraagje; heb je liever een reactie waar weinig in staat of liever een like? Want zelf heb ik liever een reactie, weet niet hoe jij dat vindt ;p

[Little_Miss_Perfect]

- 2. -

Weer verstreken enkele dagen en Ninah hoorde niets van Flynn. Hij leek zich afgesloten te hebben van de buitenwereld.
Ondanks dat Ninah zo’n afkeer van hem had, hield ze de deuren van zijn appartement nauwlettend in de gaten. Soms stond ze volledig onbewust zomaar tien minuten naar de dichte deuren te staren, zoals nu.
Buiten was de wind aangewakkerd en het was ook harder en vaker gaan sneeuwen in de afgelopen dagen.
Ninah hield de warme kop soep in haar handen geklemd en was gehuld in een warme, zwarte trui. Haar rode haar was losjes bij elkaar gebonden in een staart.
Ze huiverde en liep weg bij het raam, terug naar haar boeken die op de bank lagen. Ze dronk haar soep op, zette de kom weer op de salontafel en pakte het boek waar ze in bezig was geweest. Ze las drie zinnen en herinnerde zich weer waarom ze gestopt was met leren: ze had zich niet kunnen concentreren op de taaie kost.
Ze klapte het boek dicht en gooide het in de mand naast de bank. Misschien moest ze er maar even uit. Ze zat al de hele dag binnen.
Even later stapte ze naar buiten. De koude wind sloeg bijna meteen om haar heen en ze huiverde. Op een drafje liep ze naar de auto en haalde hem van het slot.
Alsof hij gezien had dat Ninah ook naar buiten was gekomen, stapte Flynn net zijn appartement uit. Hij hield met een ernstig gezicht zijn telefoon tegen zijn oor en verbrak toen de verbinding. Hij kreeg Ninah in de gaten en wilde naar haar toe lopen, maar ze sprong snel in de auto en trapt het gas diep in. Ze had geen zin om met hem te praten.
Een kleine tien minuten later parkeerde ze haar auto voor de pub en liep naar binnen. Ze bestelde een cappuccino en plofte voor het raam neer op een van de banken.
Ze zette de dampende mok in de vensterbank en pakte een boek uit het boekenrek. Toen ze weer ging zitten, merkte ze dat de sfeer in de pub anders was, alsof die van het ene op het andere moment was omgeslagen. Twee meisjes die de pub voorbij liepen keken nieuwsgierig naar binnen.
Ninah sloeg het boek open en begon te lezen, maar ze had nog geen bladzijde omgeslagen of er stond een meisje voor haar neus met een magazine in haar handen.
Ninah keek met tegenzin op van haar boek en keek het meisje vragend aan.
“Dit ben jij, toch?” Het meisje wees op de cover van het magazine en Ninah kreeg het ijskoud over haar hele lichaam. Een levensgrote foto van haar en Flynn in het winkelcentrum stond op de voorkant. Dikke, schreeuwerige letters kondigden Flynns nieuwe ‘vriendinnetje’ aan. Zelfs haar naam was al bekend.
Ze rukte het blad uit de handen van het meisje en bladerde erdoorheen. De gossip-fotograaf had niet alleen foto’s genomen van de bewuste middag in het winkelcentrum. Er waren ook foto’s genomen van de avond dat Ninah Flynn voor het eerst weer had gezien.
De deur vloog open en een vijftal fotografen stormde Ninah’s kant op. Ze trokken het meisje met het magazine bijna ruw bij haar vandaan en begonnen foto’s te trekken.
Verbijsterd bleef Ninah zitten, maar toen ze zich realiseerde wat er gebeurde, hield ze beschermend haar hand voor haar gezicht en graaide ze haar spullen bij elkaar.
De paparazzi was zo opdringerig dat ze haar er zelfs niet langs wilden laten toen ze de pub wilde ontvluchten. “Ga aan de kant!” riep ze verontwaardigd.
Ze duwde twee fotografen weg en struikelde onderweg naar de deur.
“Ho, voorzichtig.” Twee sterke handen grepen haar vast en trokken haar zachtjes weer overeind. Ninah herkende meteen de stem van Flynn en duwde hem razend van woede weer aan de kant.
“Flynn! Flynn Harvey!” werd er geroepen.
Ninah kreeg de kans de deur open te trekken en vluchtte de pub uit op weg naar haar auto. Flynn werd bedolven door de vragen, maar hield de boot af en wist de paparazzi van zich af te schudden.

[arendaaa]

Aaaah. Geweldig. ;D
Wel zielig voor Ninah;p

[NeleVanHol]

Leuk leuk leuk! Ik ben elke keer echt zo snel bijgelezen. Ik zit helemaal in het verhaal Ik ben wel benieuwd wat er nu precies gebeurd is. ...

[Anneke]

Super weer (: Als dit een boek was.. had ik het al uit;p

Enne, had je nou liever een reactie of een like? @Vorige post

[Little_Miss_Perfect]

@ Anneke, het maakt me echt niet uit. (: Ik vind een reactie altijd wel leuker om te lezen. ;p

@ Arenda, NeleVanHol, leuk dat jullie nog meelezen. ;p

Ninah reed huilend terug naar huis. Voor het huis van Flynn stond een groepje fans. Ninah liep er met een grote boog omheen en stak de sleutel in het slot van de flat.
Even later viel de deur van haar kamer met een dreun dicht. Ninah schopte haar schoenen uit en gooide haar jas op de trap.
Ze zakte langs de muur naar beneden, verborg haar gezicht in haar handen en begon te huilen.
Een hele tijd zat ze stilletjes te snikken, tot er aangebeld werd. Eerst reageerde Ninah niet, ervan overtuigd dat het de hebberige paparazzi was. Toen de bel voor de tweede keer ging, veegde ze de tranen van haar wangen en riep met een zo vast mogelijke stem: “Ga weg, er is hier niets te zoeken.”
Ze hoorde geschuifel achter de deur. “Ik kom ook niet om iets te zoeken,” hoorde ze een maar al te bekende stem.
Trillerig krabbelde ze overeind en liep naar de deur. “Flynn?” vroeg ze ongelovig. Ze had niet verwacht dat hij zich nog zou laten zien na wat er was gebeurd.
“Ik wilde even weten of het wel goed met je ging,” zei hij door de dichte deur. “Ik wilde je nog waarschuwen voor je je auto in stapte, maar je was zo snel weg dat ik er de kans niet meer voor kreeg.”
Ninah stond even doodstil te luisteren en opende toen de deur. Flynn grijnsde opgelucht naar haar. “Sorry voor deze hele toestand.” Hij keek haar doordringend aan. “Echt. Het was niet de bedoeling dat dit zou gebeuren.”
Ninah keek hem boos aan. “Ik ben er nou niet bepaald gelukkig mee.” Ze zuchtte diep. “Dat wordt dan je eenenveertigste mediavriendinnetje.”
Flynn lachte even met een pijnlijk gezicht en knikte. “Ik denk het wel. Het spijt me echt.” Hij legde zijn hand in zijn nek en keek naar het plafond.
Ninah haalde zo nonchalant mogelijk haar schouders op. “Ik denk dat je er vrij weinig aan had kunnen doen. Behalve dan dat je sowieso niet terug had moeten komen.” Ze wist heel goed dat het hard aan moest komen, maar ze schaamde zich er niet voor.
Flynn vertrok zijn lippen tot een smalle streep en beet op zijn kaken. Hij zei niets, knikte alleen maar. Hij was even stil voor hij zei: “Dus ik neem aan dat je helemaal niet meer met me wil praten?”
Ze zag zijn gekwetste blik en beet op haar lippen. Ze keek naar de zwarte knopen van zijn trendy jas en zei zachtjes: “Ik heb lang genoeg gewacht om te praten.”
Flynn knikte en probeerde zijn bitterheid en plotselinge verdriet te verbergen. Hij glimlachte. “Maar praten is als het drinken van goede wijn. Hoe langer je wacht, hoe beter het wordt,” zei hij toen zacht.
Ninah kreeg kippenvel bij het horen van die woorden. Ze ontweek zijn blik. “Je weet nog altijd precies wat je op welk moment moet zeggen,” mompelde ze en ze kon een flauwe glimlach niet onderdrukken.
“Ik ben niet zo veel veranderd als je denkt, de laatste jaren.” Hij raakte haar schouder aan en ze keek naar hem op. Zijn blik was zo zacht en vertrouwd dat Ninah niet helemaal wist wat ze ermee aan moest.
“Toch wel,” zei ze na een tijdje.
Hij keek haar onderzoekend aan. “Hoe ben ik dan veranderd, volgens jou?”
Ze aarzelde. “Je bent veel... ouder.” Ze slikte nog net het woord ‘aantrekkelijker’ in en beet op haar wangen. “En veel meer een flirt dan eerst.”
Flynn lachte zachtjes. “Ik ben niet de enige die ouder geworden is. Ik wist niet wat ik zag toen ik je in de gaten kreeg in de pub. Ik herkende je stem, maar daar is alles mee gezegd.” Hij moest moeite doen om zijn hand niet uit te steken en met zijn vingertoppen de contouren van haar gezicht langs te gaan. “En dat flirten is... een vervelende eigenschap die ik me heb aangeleerd de laatste jaren. Ik misbruik het teveel, dat weet ik ook wel.” Hij haalde zijn schouders op en probeerde er nonchalant over te doen. “Ik kan het wel stoppen voor jou,” liet hij er toen op volgen.
Ninah schudde verward haar hoofd. “Waarom zou je dat voor mij doen?”
“Omdat je je er duidelijk aan stoort. En ik wil ook eens een fatsoenlijk gesprek met je voeren,” zei Flynn eenvoudig.
Ze keek even naar de grond en keek hem toen weer aan. “Wat wij hadden, is er niet meer, Flynn. En ik ga er niet meer voor vechten om het terug te krijgen. Ik wil daar geen moeite meer in steken, want uiteindelijk zal je op een dag weer weg zijn,” zei ze zachtjes.
Flynn bleef stil. Hij wilde het ontkennen, maar hij wist dat ze dat niet zou geloven. En zelf geloofde hij daar ook niet in. “We hoeven het verleden ook niet over te doen. We kunnen ook opnieuw beginnen. Een nieuwe start maken,” zei hij.
Ninah vertrok haar gezicht en knipperde haar tranen weg. “Dat wil ik niet.” Ze drukte haar nagels in haar handpalmen.

[Little_Miss_Perfect]

Bedankt voor de likes. (:

Flynn kon de pijn, veroorzaakt door zijn plotselinge vertrek, van haar gezicht aflezen en glimlachte verbeten. Hij voelde zich stom en nutteloos nu ze zo stilletjes tegenover hem stond. “Ninah...” Hij pakte haar handen vast, trok haar naar zich toe en sloeg zijn armen stevig om haar heen.
Ze wist niet wat haar overkwam en ze wist ook niet wat ze wilde en moest doen. Ze bleef even verstijfd staan, haalde toen diep adem en leunde tegen hem aan. Ze realiseerde zich nu pas hoe veel ze hem had gemist en hoe hard ze hem nodig had.
Flynn paste zijn ademhaling aan aan die van haar en legde zijn hoofd tegen het hare aan. Hij kon haar hart wild voelen bonken en hij hield haar nog steviger vast, bang dat ze zich terug zou trekken. Haar schouders schokten zachtjes, waaruit Flynn kon opmaken dat ze huilde.
Zij was de eerste die zich losmaakte. Ze deed een stapje achteruit en ontweek overduidelijk zijn blik. Ze draaide zich met haar rug naar hem toe en beet op haar lippen. “Het is niet ineens allemaal goed, mocht je dat soms denken,” zei ze. Meteen wilde ze dat ze had gezwegen.
Flynn glimlachte en knikte. Toen keek hij haar weer serieus aan. “Weet ik.”
Ninah zweeg en bleef stil staan.
Hij schraapte zijn keel. “Wil je dat ik wegga?” vroeg hij en hij legde zijn hand zacht op haar schouder. Ze kromp in elkaar en hij haalde zijn hand weer weg.
Ze draaide zich om en hij schrok van de uitdrukking op haar gezicht. Haar ogen spuwden vuur. “Waarom ben je teruggekomen?” De vraag klonk verwijtend.
Flynn wist even niet hoe hij moest reageren en aarzelde. “Ik wilde een pauze inlassen. Mijn ouders bezoeken...” Hij keek haar veelbetekenend aan, omdat hij er zeker van was dat ze wist waar hij het over had. “En ik wilde jou nog eens zien.”
Ze sloeg haar ogen neer. “Wel, ik hoop dan dat het goed komt met je ouders,” zei ze en ze haalde diep adem.
Flynn knikte en glimlachte nerveus. “Ik ga ze volgende week maar bezoeken...”
“Succes daarmee.” Ze klonk kortaf, bijna bot. Toen Flynn zag dat ze aanstalten maakte om naar binnen te gaan, hield hij haar tegen.
“Wacht.” Hij keek haar ernstig aan. “Ik meende het toen ik zei dat ik je graag wilde zien, Ninah.”
Ze haalde haar schouders op, niet wetend wat ze ermee aan moest.
Flynn besefte dat ze nu niets meer zou zeggen en deed een stapje achteruit. “Goed, dan ga ik maar.” Hij glimlachte een beetje.
Ninah knikte. “Bedankt dat je even kwam,” mompelde ze. “Ik zie je vast nog wel een keer.” Dat kon niet anders. Wickston was geen klein stadje, maar je kwam wel vaak dezelfde mensen tegen.
Flynn knikte. Hij wist niet goed hoe hij afscheid moest nemen en stak zijn handen in zijn zakken. “Fijne avond nog, Ninah.” Hij kon zichzelf wel slaan om zijn zwakke afscheid, maar ze leek het niet erg te vinden. Ze glimlachte kort en knikte.
“Jij ook. Tot ziens, Flynn.” Ze sloot de deur en voor Flynn nog kon zeggen wat hij wilde zeggen, viel de deur in het slot.
Hij bleef even verdoofd voor de deur staan, speelde de scene nog eens af in zijn hoofd en besloot toen terug naar zijn appartement te gaan.

[Little_Miss_Perfect]

Bedankt voor de likes. (: Ik zie ook wel graag reacties, hoor. (aa)

Ninah stapte, gehuld in haar dikke, warme winterjas, een warme sjaal en haar zwarte muts op haar hoofd door de sneeuw. Ze had net een moeilijk college achter de rug en had sterke behoefte om haar hoofd even leeg te maken.
Sinds de foto’s van Flynn en haar in de magazines en plaatselijke kranten waren verschenen, lieten de paparazzi haar niet meer met rust. Ze waren er duidelijk op uit om exclusieve kiekjes te schieten en Ninah paste ervoor op dat ze daarvoor de kans niet kregen.
Ze huiverde en ging op een van de bankjes in het park zitten. De parkvijver voor haar neus was bevroren en een stuk of drie tieners waagden zich op het ijs. Ninah glimlachte. Haar beste vriendin Kirsten en zij hadden vaak geschaatst op de enorme vijver. Sinds Kirsten was verhuisd, hadden ze niet zo vaak contact meer.
Een trieste uitdrukking kwam op haar gezicht. Toen Flynn weg was, had Kirsten haar bijna elke dag gepusht om hem te mailen of contact op te nemen. Toen ze verhuisde, had Ninah het gevoel dat ze alles was verloren. Eerst Flynn, toen Kirsten. Maar gelukkig had ze met Kirsten wél contact. Ze hadden zelfs afgesproken samen de jaarwisseling door te brengen. Nog zoiets waar Ninah onbeschrijflijk veel zin in had.
Een van de tieners gilde uitgelaten. Ninah kneep haar ogen samen en tuurde naar hun figuurtjes. Het waren twee meisjes en een lange jongen, die haar sterk deed denken aan Flynn.
Met een flauwe glimlach schudde ze haar hoofd. Sinds hij terug in de stad was, vergeleek ze andere mensen constant met hem. Er liepen, omdat hij zo populair was, behoorlijk wat look-a-likes rond die zijn aparte kledingstijl en zijn houding, zijn instelling hadden overgenomen. Ze kon dan ook niet ontkennen dat Flynn een geweldige kledingsmaak had en door zijn vage gedrag onweerstaanbaar aantrekkelijk was.
Ze beet op haar wangen. Het meisje met het donkere haar gleed uit en de jongen ving haar op. Ze vond het duidelijk niet erg dat hij haar langer vasthield dan nodig was. Een steek schoot door Ninahs hart en ze dacht aan hoe close Flynn en zij waren geweest. Het kwam steeds terug. In alles wat ze deed, dacht ze Flynn erbij.
Ze wendde haar blik af en trok met haar mond. Ze was naar het park gegaan omdat ze even niet wilde denken aan de gebeurtenissen die de afgelopen dagen hadden plaatsgevonden, maar Flynn was – onvermijdelijk – het onderwerp van haar gedachten.
Ze grijnsde. Alsof je het over de duivel had.
Flynn kwam de hoek om met een warme kop koffie in zijn handen. Hij was diep weggedoken in zijn muts en sjaal en was bijna onherkenbaar, maar Ninah herkende hem aan zijn manier van lopen.
Ze dook dieper weg in haar jas en hoopte dat hij haar niet zou zien, maar het was al snel duidelijk dat dat niet het geval was. Hij plofte naast haar neer en raakte haar muts aan. “Zwart.” Hij lachte even.
Ninah kromp in elkaar en werd overspoeld door momenten waar ze liever niet aan herinnerd werd. “Hoi, Flynn.” Haar stem klonk afgemeten.
“Je hebt hem nog steeds,” zei hij. Ze ging wat meer rechtop zitten en haalde de muts van haar hoofd. Ja, ze had hem nog steeds. Ze had hem gekocht op een koude herfstdag en het enige wat Flynn zei toen ze hem de muts liet zien en zijn mening vroeg, was ‘zwart’. Hij had er in die tijd geen geheim van gemaakt dat hij zwart mooi bij haar vond staan. Nu had ze spijt dat ze de muts nog steeds droeg.
“Ik heb nooit meer de moeite genomen om een nieuwe te kopen,” schokschouderde ze terwijl ze de muts in haar handen klemde.
“Ik zie het,” knikte Flynn. Hij stak zijn hand uit en pakte de muts uit haar handen. “Goedemorgen, trouwens.”
Ze keek strak voor zich uit. “Jij ook,” mompelde ze. Ze was nog steeds niet helemaal happy met zijn aanwezigheid in Wickston, maar ze had het kunnen accepteren.
“Hoe gaat het verder met je?” Flynn klemde zijn handen om de kop koffie en Ninah zag dat hij het koud had. Ze deed moeite om een spottende glimlach in te houden.
“Goed, hoor.” Ze klonk behoorlijk kortaf en Flynn zuchtte grondig, maar hij zei niets.
“En eh... heb je nog last gehad van de foto’s in de magazines?” vroeg hij voorzichtig.
Ninah beet op haar lippen en keek strak naar de vijver. De tieners waren verdwenen. “Nee, maar daar trek ik me ook weinig van aan, aangezien er toch alleen onwaarheden staan in zulke bladen.” Ze lachte leeg en wilde nog iets zeggen, maar Flynn was haar voor.
“Blijkbaar heb je je er behoorlijk wat van aangetrokken in de tijd dat ik weg was,” merkte hij op. “Ik zie dat je me nog steeds niet hebt vergeven dat...”
“Ik wil het er niet meer over hebben,” kapte Ninah hem af. Ze keek met glinsterende ogen van woede opzij. “Ik wil er liever niet aan herinnerd worden wat je allemaal hebt uitgevreten. Dat heeft mijn reputatie hier in Wickston besmeurd, aangezien iedereen dacht dat wij in die tijd nog vrienden waren.”
Ze zag hoeveel ze hem gekwetst had. Hij klemde zijn lippen op elkaar en knikte langzaam, maar hij zei niets. Blijkbaar vond hij het ook niet leuk om aan zijn daden herinnerd te worden. “Valt de roddelpers je nog lastig?” Hij wist bijna zeker dat ze dat deden, want ze lieten hun prooi niet zomaar los.
Tot zijn verbazing gaf ze toe. “Ja, ze stalken me. Bijna elke dag.”
Flynn balde zijn vuisten. “Het spijt me dat ze dat doen,” mompelde hij.
“Oh, maar ze doen het niet opvallend. Ze maken gewoon van een afstandje foto’s en hopen op een exclusief kiekje,” merkte Ninah op.
Flynn zuchtte. “Sorry daarvoor.” Hij wilde nog een slok van zijn koffie nemen, maar merkte toen dat hij al op was. “O...” Beteuterd keek hij naar de lege beker en mikte hem toen in de prullenbak.

[Anneke]

Schitterend weer (:. Eigenlijk vind ik Flynn zielig... Doet'ie er alles voor om haar terug te krijgen, doet ze zo. Maar wel lachwekkend hoe ze zich verdedigt. xd

Haha, van die lege beker ;p Je hebt echt leuke details. Ik zou zulke kleine dingen altijd vergeten...

[arendaaa]

Die details verbaasden mij pas ook, echt geniaal vind ik dat aan jouw schrijfstijl. ;D
Trouwens, ik like heel vaak, omdat er gewoon niets op aan te merken valt. xd
Maar je kunt af en toe ook wel 'n reactie krijgen hoooor. (aa).

[Little_Miss_Perfect]

Haha, thanks to Jenny, zij weet altijd leuke details eraan vast te knopen en aangezien ik mijn meeste ideeën van ons rollenspel over dit onderwerp haal, is het dankzij haar dat het zo goed lukt. Anders had ik nooit de gevatte antwoorden van Flynn op papier kunnen zetten. (aa)

“Jij had er niets aan kunnen veranderen,” schokschouderde Ninah. “Of wel?”
Flynn was even stil en staarde naar de vijver. “Ja en nee. Ik had je ook met rust kunnen laten,” gaf hij uiteindelijk toe.
Ninah glimlachte wrang, maar zei niets. Na een hele lange tijd mompelde ze: “Had je dat maar gedaan.”
Flynn kon het niet helemaal verstaan, maar hij kon de betekenis er duidelijk uit afleiden. Hij zweeg en trok zijn mond tot een smalle streep.
“Waarom blijf je me opzoeken?” vroeg Ninah en ze keek opzij.
Hij grijnsde. “Denk je dat ik je stalk?” Hij keek haar wat afgemeten aan. “Wees gerust, zo ben ik niet. Wickston is een klein stadje.” Hij wist dat Wickston groot genoeg was om iemand te kunnen ontlopen. Het was gewoon te moeilijk om haar alleen te laten als hij haar zag. Omdat ze zo mooi was geworden, werd hij alleen maar naar haar toegetrokken. Zij duwde hem even hard weer van zich af.
“Ik wil geen contact, Flynn,” gaf Ninah aan. “Ik heb al meer dan genoeg voor mijn kiezen gehad. Ik wil niet nog eens door een hel gaan als je uiteindelijk weer vertrekt.” Haar stem had een vreemde trilling en hij zag de tranen in haar ogen blinken. Hij moest de grootste moeite doen om haar niet in zijn armen te nemen en haar stevig vast te houden, te troosten en te beloven dat hij haar nooit meer alleen zou laten. Dat kon niet. Hij wist het zelf heel goed.
Hij beet op de binnenkant van zijn wang en deed even zijn ogen dicht. “Daar is het nu al te laat voor, denk ik. Als ik nu weer verdwijn, zul je ook niet kunnen ontkennen, dat het je niets meer doet.”
Ze wilde protesteren, zijn ongelijk bewijzen, maar er kwam geen woord uit haar keel; hij had gelijk. Ze zou zich verschrikkelijk voelen als hij nu weer weg zou gaan, maar dat zou ze voor geen goud toe willen geven.
Ze zweeg. Met haar handen tot vuisten gebald, staarde ze naar de donkere sneeuwlucht die langzaam aan kwam waaien.
Flynn raakte haar wang aan en glimlachte warm. “Ik ga je niet weer in de steek laten, Ninah. Die fout maak ik niet nog eens.”
Ze kreeg kippenvel over haar hele lichaam en wist niet wat ze moet zeggen. Een traan ontsnapte en gleed naar beneden. Flynn veegde hem met zijn zachte vingers van haar wang en keek haar serieus aan. Toen hij zag dat ze niet wist wat ze moest zeggen of doen, ging hij weer recht zitten en keek naar de lucht. “Ik ben elke dag nog verbaasd als ik buiten kom. Ik kan me niet voorstellen dat Wickston ooit zo koud is geweest.”
Nee, logisch, je hebt vier jaar in L.A. geleefd, dacht Ninah en ze haalde haar schouders op en lachte. “Je bent gewoon te lang weggeweest.” Voor ze doorhad wat ze deed, had ze hem een zachte duw gegeven.
Flynn kroop wat dieper weg in zijn jas en keek haar vrolijk aan. Ninah werd overspoeld door herinneringen toen ze hem in zijn blauwe ogen keek. Ze moest eraan wennen dat hij zo veranderd was en kon er bijna niet bij dat hij dezelfde was die met haar de middelbare school op zijn kop had gezet.

[arendaaa]

Het vermoeden dat dit een leuk verhaal is wordt met elk stukje meer bevestigd.xd

[Little_Miss_Perfect]

Haha, leuke reactie @ Arenda. (: Ik ben blij dat het in de smaak valt. (a) Ga ik niet te snel? (met de verhaallijn enzo...) Waarschuw me alsjeblieft als dat het geval is.

“Moet jij nog ergens zijn?” vroeg Flynn. “Ik heb tijd over, we kunnen misschien ergens wat gaan drinken...” Voor ze kon antwoorden voegde hij er nog snel aan toe: “Als je daar zin in hebt, natuurlijk.” Hij vond het nog steeds vreemd om zo afstandelijk tegen haar te doen, maar hij moest diep in zijn hart toegeven dat hij niet van haar had kunnen verwachten dat ze in zijn armen zou vallen zodra hij weer in haar leven zou verschijnen. Toch had hij die valse hoop wel gehad.
Ze knikte tot zijn grote verbazing. “Ja, ik heb wel even tijd. Mijn hele middag is vrij.” Ze glimlachte en stond op.
Flynn kwam ook overeind en opende zijn mond om iets te zeggen, maar zijn gezichtsuitdrukking veranderde en hij zuchtte geïrriteerd. Zo’n tien meter verderop stond een groepje paparazzi, te wachten op een exclusieve foto.
Ninah zag Flynns verandering en volgde vragend zijn blik. Toen ze de fotografen opmerkte, zonk de moed haar in de schoenen.
Flynn deed een stap naar voren. “Ik regel het wel even.” De roddelpers zag dat ze hen opgemerkt hadden en kwamen dichterbij. Uiteindelijk was de aarzeling weg en begonnen ze Flynn te bestoken met vragen.
Hij zorgde ervoor dat Ninah voor het grootste deel bij de camera’s weg bleef en gaf een paar ontwijkende antwoorden op de opdringerige vragen. Er ontstond een heftige discussie waar Ninah geen fluit van kon volgen. Het ging voornamelijk over zijn laatste concert en Ninahs oren begonnen te klapperen toen ze ontdekte dat hij voor zijn concert was begonnen met haar was gezien – wat natuurlijk onmogelijk was.
Flynn hield de boot af en gaf overal ontkennend antwoord op. Dat deed hij vooral om Ninah te sparen. Uiteindelijk kon hij de paparazzi ervan overtuigen om weg te gaan.
Hij draaide zich om naar Ninah. Haar gezicht sprak boekdelen; de stoom kwam nog net niet uit haar oren. “Het spijt me,” verontschuldigde Flynn zich snel.
“Dat helpt zó veel.” Haar stem droop van het sarcasme en sneed Flynn door het hart.
“Ik meen het, Ninah.” Hij haalde de muts van zijn hoofd en krabde zich achter zijn oor. “Ik denk dat het niet heel slim is dat we iets gaan drinken.”
“Nee, dat denk ik ook niet,” antwoordde Ninah droogjes. Ze hield zich dapper groot, maar diep vanbinnen vocht ze tegen haar tranen.
“Ninah, het spijt me. Ik had niet niet voorzien,” zei Flynn nog eens. Hij keek haar serieus aan. “Ik heb geprobeerd je zoveel mogelijk voor de camera’s te beschermen, oké?”
Ze antwoordde niet, draaide zich om en liep weg met gebalde vuisten.
“Loop je nu weg zonder me te antwoorden?” riep Flynn haar na. Meteen wenste hij dat hij niets had gezegd, want ze stond stil en spande haar schouders.
Even stond ze daar bewegingloos, maar toen draaide ze zich om, liep naar hem toe en sloeg haar armen om hem heen.
Hij wist niet wat hem overkwam en omhelsde haar verward. Ze ademde diep in en uit en drukte zich tegen hem aan. Hij ontspande, sloot zijn ogen en hield haar steviger vast.
Ze liet hem net zo onverwacht weer los en deed een stap achteruit. In een vlugge beweging veegde ze een pluk haar achter haar oor en ze ontweek zijn blik.
Flynn kwam weer dichterbij. “Wat nu?” zei hij zacht en hij stak zijn hand uit.
Ninah duwde die weg en deinsde achteruit. Haar stem klonk vol ongeloof toen ze stamelde: “Waar ben ik mee bezig...” Op dat moment wist Flynn wat er in haar omging en hoe ze vocht tegen haar gevoelens.
“Ninah...” Zijn stem klonk vol opluchting en hij glimlachte warm naar haar.
“Nee!” Gealarmeerd door de toon in zijn stem deinsde ze weer terug. Voor hij haar kon tegenhouden, had ze zich omgedraaid en vluchtte ze weg. Even wilde Flynn achter haar aan gaan, maar hij hield zich in en bleef staan. Fronsend keek hij haar na en kneep toen gekweld zijn ogen dicht, hopend voor Ninah dat de paparazzi het niet had gezien.

[arendaaa]

Ik weet natuurlijk niet hoe lang je het verhaal wilt laten duren en wat jij van plan bent met dit verhaal. (:
Anders lijkt het me dat het redelijk snel gaat, omdat Ninah zich al zo snel 'overgeeft' zeg maar. Maargoed, dat is mijn visie, ik heb geen flauw idee waar je uiteindelijk exact heen wilt (vermoeden heb ik uiteraard.xd), dus dat is aan jou! (:

[Anneke]

Ja, inderdaad zoals Arenda zegt! ;p

En even een hartig woordje tegen die doorgedraaide paparazzi: Ga weg en blijf weg! Horen jullie me?! >:(
Zo, gaan ze nu weg..?

[Little_Miss_Perfect]

Dat is dus het probleem. Het verhaal heeft een best lange lijn, zegmaar, maar ik ben bang dat ik op den duur inderdaad te snel door het verhaal heen ben. Wat ik dan zou kunnen doen, is overal stukjes tussen plakken... Aan het einde van het verhaal kan ik misschien flashbacks toepassen... Tips hoe ik het niet te snel kan laten gaan zonder wéér opnieuw te moeten beginnen?

De volgende dag belde Kirsten Ninah op. Ze had gehoord van de commotie rondom haar en Flynn.
“Je hebt er niets over verteld! Je had me op z’n minst kunnen bellen,” klaagde Kirsten. “Mijn ogen vielen bijna uit mijn hoofd toen ik las dat hij terug in Wickston is.”
“Die van mij ook,” antwoordde Ninah droogjes. “Ik had liever gehad, dat hij weg was gebleven.”
“Dat is de grootste onzin die ik ooit heb gehoord,” zei Kirsten ongelovig. “Jullie waren hartstikke close! Er is niets tussen jullie veranderd.”
“Niets veranderd!?” Ninahs stem sloeg over en ze vocht tegen haar tranen. “Flynn was bijna vier jaar weg, Kirsten. Hij hoeft niet te verwachten dat hij na zijn kille afscheid en zijn stomme, arrogante gedrag mij weer net als vroeger in zijn armen kon sluiten...”
“Hij is verliefd op jou. Heb je die foto’s niet gezien in die magazines? De manier waarop hij naar jou kijkt spreekt boekdelen. Waarom denk je dat de pers achter je aan zit? Ze zien heus wel aan jou dat je niets van hem moet hebben terwijl hij zit te smelten van verlangen naast jou. Dat zorgt voor een exclusief verhaal met veel geschiedenis. Ze zijn jou nog niet vergeten,” zei Kirsten stellig.
Ninah kon het niet helpen dat de tranen over haar wangen liepen. “Ik wil hem niet, Kirsten. Ik heb niets meer met hem,” protesteerde ze zwakjes. “Hij mag voelen wat hij wil, maar ik kom niet meer bij hem terug.”
Kirsten was een tijdje stil aan de andere kant van de lijn. Ninah dacht al bijna dat ze had opgehangen toen ze ineens weer begon te praten. “En al die herinneringen dan? Niet alleen de slechte, maar ook de goede herinneringen?” zei ze zacht.
Ninah kreeg buikpijn toen ze dacht aan de persberichten van twee jaar geleden. Ze wilde er niet meer aan denken. Ze wilde die gebeurtenissen uit haar gedachten verbannen en er nooit meer naar omkijken.
Ze zuchtte. “Ik weet heus wel waar je naartoe wilt, maar de geschiedenis van Flynn en mij is afgesloten,” besloot ze.
“Nee, Ninah. Die is nog maar net begonnen,” zei Kirsten. “Hij heeft alleen een twist genomen en jij ziet niet op dit moment niet waar het je naartoe zal brengen.”
“Ik mis je,” fluisterde Ninah. “Ik zou willen dat je nog in Wickston woonde.”
“Tyler is nog steeds daar, toch?” Ze kon horen dat Kirsten glimlachte. “Zoek hem eens op. Ik weet nog dat jullie goed konden praten.” Tyler was Kirstens pleegbroer. Hij had een tijdje bij Kirsten thuis gewoond in de tijd dat zij en Ninah examens hadden. Later was hij op zichzelf gaan wonen, maar Kirsten en hij hadden nog steeds contact.
“Ja, dat kan ik wel doen,” gaf Ninah toe. “Ik weet alleen niet of hij mij nog kent.”
“Natuurlijk wel.” Kirsten klonk zelfverzekerd. Ze ging, tot opluchting van Ninah, op een ander onderwerp over en zei: “Heb je nog wat gehoord over het kerstbal?”
Elk jaar werd er een kerstbal georganiseerd voor de inwoners van Wickston. Normaal hielp Ninah met het organiseren ervan, maar dit jaar had ze afgeslagen. Ze had al wel een uitnodiging gehad.
“Ja, het is aankomende vrijdag,” zei ze met een vreemde klank in haar stem. “Over vier dagen. Ik heb nog niet eens een leuke jurk uitgezocht. En het is gemaskerd. Ik heb geen idee hoe ze daarop gekomen zijn.”
Kirsten lachte. “Als ik nog dichterbij had gewoond, hadden we samen kunnen winkelen...”
Ja, als, dacht Ninah, maar ze sprak het niet uit. “Ach, ik vind vast wel wat,” glimlachte ze. Ze keek naar buiten, waar de lucht nog steeds grauw was. “Ik hoop dat ik straks nog naar mijn ouders af kan reizen.” Haar bui versomberde. “Ze geven rond kerstmis erg slecht weer op.”
“Dat heb ik gehoord.” Kirsten klonk bezorgd. “Zware sneeuwbuien en veel wind.”
“Praat me er niet van,” klaagde Ninah. “Ik vind sneeuw leuk, maar nu mag het wel afgelopen zijn. Het sneeuwt al vanaf vorige week.” Ze zuchtte zacht en haalde een hand door haar haren. Het sneeuwde al vanaf de dag dat Flynn weer in Wickston terug was.
“Ik kom wel, hoe dan ook.” Kirstens stem klonk vastbesloten. “En nu gaat de bel dus ik ga ophangen.” Ninah hoorde de lach in haar stem en ontspande wat.
“Ik bel je wel als er nog dingen voorvallen,” beloofde ze haar.
“En ga met Tyler praten.”
Ninah moest lachen. “Ik zal het overwegen,” grinnikte ze.
“Niet overwegen. Gewoon doen.” Kirsten zuchtte alsof er een zware last van haar schouders was gevallen. “Ik ga nu ophangen, want de persoon voor de deur is ongeduldig. Houd je taai, Ninah.”
“Dat zal ik proberen,” mompelde Ninah. Er klonk een felle pieptoon die haar bijna door het hart sneed toen Kirsten de verbinding verbrak. Ze legde de telefoon op het kastje naast de bank en leunde met een getergde kreun achterover. Kirsten had altijd goede ideeën en adviezen. Misschien had ze dat geleerd van Tyler in de jaren dat hij bij haar had gewoond...
Ninah kwam overeind en zocht het telefoonnummer van Tyler op. Ze toetste het in en bleef lang aarzelen voor ze op het groene hoorntje drukte.

[arendaaa]

Ik ben inspiratieloos dus heb even geen tips, sorry.

Oja, wel een tip: ga verder met dit verhaal. (:

[NeleVanHol]

Ik vind het nog steeds een fantastisch verhaal! Ik vind het niet snel snel gaan. Ninah geeft zich nog niet meteen over. Ze wordt verscheurd tussen haar gevoelens. Ik vind het trouwens wel leuk hoe je dat beschrijft. Meer!

[-Maaike-]

In één keer uitgelezen ^_^ mooi verhaal! Het leest echt heel fijn weg.
Ik vond zelf de verhaallijn niet te snel gaan. Als ze al een relatie met hem heeft gehad, is het niet raar dat ze nog een zwak voor hem heeft. En daardoor de ene keer haar verdediging weer laat vallen

Ik ben benieuwd naar het gemaskerde bal. Flynn komt er vast ook naar toe, hihi. En de roddelpers vast ook -.-"

Ga zo door!

[Little_Miss_Perfect]

Leuk, een nieuwe lezer! :3 Nog iets in de richting van gefeliciteerd met je moderatorschap enzo, Maaike. (: Veel succes ermee. ;D
Anderen ook bedankt voor de reacties. Ik heb enorme plannen. xd En er komen er steeds meer bij. ;p

De pieptoon ging drie keer voor zijn vrolijke stem Ninah bijna in huilen uit deed barsten. “Met Tyler!”
Ze slikte. “Hoi, met Ninah,” zei ze aarzelend. “Ik ben Kirstens vriendin.”
“Ninah?” Tylers stem had iets van ongeloof. “Dat is lang geleden.”
“Ja, dat klopt,” beaamde ze met een glimlach. “Hoe is het met je?” vroeg ze belangstellend.
“Het is nooit beter gegaan. Ik ben aangenomen bij de bank in de stad.” Ze kon horen dat hij een grote grijns op zijn gezicht had en een warm gevoel stroomde naar binnen.
“Gefeliciteerd,” zei ze. “Hoelang heb je gestudeerd?” Ze wist dat hij was begonnen toen hij net bij Kirsten in huis kwam. Het examenjaar was toen net begonnen. Flynn was toen al weg. Ach ja, Flynn...
“Drie jaar,” zei Tyler trots. “Ik kan me nog herinneren hoe vervelend Kirsten het vond toen ik op kamers ging...”
Ninah lachte. Ze kon het zich nog goed herinneren. Op het moment dat Kirstens ouders hadden besloten om te verhuizen, kwam Tyler ermee dat hij op kamers ging. Tranen met tuiten had Kirsten gehuild; kort daarvoor was ze als een blok voor Tyler gevallen. Ze kon in die tijd over niets anders meer praten.
“Ik mis haar heel erg. Mijn ouders zijn naderhand ook verhuisd, maar toen zat ik ook al op kamers. Nog steeds, trouwens.” Ze glimlachte. “Ik studeer Literatuur.”
“Literatuur? Dat had ik echt niet van je verwacht,” merkte Tyler op.
Ninah beet op haar lippen en gaf toen toe: “Ik weet nog niet precies wat ik ermee wil gaan doen.”
“Dat komt vanzelf,” stelde hij haar gerust. “Ik wist ook niet wat ik moest gaan doen en heb maar een studie gekozen. Die beviel me zo dat ik ermee ben doorgegaan.”
Ninah staarde naar de nagels van haar linkerhand. Haar gedachten waren bij Flynn. Ook hij had altijd stellig volgehouden dat hij geen idee had wat hij wilde gaan doen. Later had hij geroepen dat deel uit maken van de showbizz zijn grootste droom was geweest.
Ninah vertrok haar gezicht in een scheve grijns. Zij kende Flynn beter dan wie dan ook en wist welke leugens hij had verkocht om interessanter te lijken dan hij was.
Alsof Tyler haar gedachten door de telefoon heen kon lezen, zei hij: “Ik heb de verhalen gelezen in de roddelbladen. Is het echt waar dat jij en Flynn samen zijn?” Ze voelde de voorzichtigheid waarmee hij de vraag stelde.
“Nee,” zei ze stellig. “Absoluut niet.” Iets in haar binnenste sprak dat tegen en begon te knagen. Ze negeerde het.
“Zeker weten?”
“Ja.” Haar stem sloeg bijna over en ze schraapte haar keel. “Ja,” herhaalde ze nog eens, alsof ze zichzelf moest overtuigen.
“Ik vroeg het me af... Flynn is duidelijk helemaal verkikkerd op je,” lachte Tyler.
Ze bedacht zich een gruwelijk feit. “Waarschijnlijk komt hij ook naar het kerstbal,” merkte ze somber op.
“Oh ja, het kerstbal...” mompelde Tyler. Hij leek ergens over na te denken en zei toen: “Het is misschien wat afstandelijk via de telefoon, maar zou je zin hebben om er met mij heen te gaan? Ik ben ook uitgenodigd. Je zou me mee kunnen nemen. Als date.”
Ninah stond even met haar mond vol tanden. “Date?”
“Ja, waarom niet? Dan houd je Flynn misschien ook op afstand,” grijnsde Tyler. “Lijkt het je wat?”
Zonder verder te overwegen hoe en wat, gaf ze toe. “Ja, dat lijkt me wel leuk,” glimlachte ze.
“Goed, dan haal ik je tegen half acht op,” besloot Tyler. “Dan praten we wel verder, want ik moet zo weg.”
“Ja, ja dat is goed,” zei Ninah afwezig, weer met haar gedachten bij Flynn. Hoe zou hij reageren als hij zag dat ze met iemand anders was?
“Dan zie ik je vrijdagavond om half acht. Zorg dat je klaarstaat,” haalde Tyler haar terug naar de werkelijkheid. Zijn stem klonk quasi-dreigend.
Ze moest lachen. “Ik zal er zijn.”
Tyler nam afscheid en verbrak de verbinding. Nog lang zat Ninah naar het opgelichte schermpje van haar telefoon te staren, voor ze uiteindelijk besloot naar bed te gaan.

[Diallo]

Je hebt weer een lezer bij, nouja :')
Echt super Rosan en ik vind dat je goed zorgt voor variaties

[-Maaike-]

Dank je wel!
Ik ben benieuwd wat voor enorme plannen je hebt Het ziet er nu uit dat je twee jongens tegen elkaar gaat laten op boksen voor een meisje. Altijd leuk als het op komische/vriendelijke manier gaat

Waar ik ook naar benieuwd ben, is hoe de jurk van Ninah er uit zal zien. Hihi, ze zal vast verbluffend mooi zijn ^_^

Het heeft nooit beter gegaan.

heeft = is

Ga zo door!

[Little_Miss_Perfect]

@ Maaike, ik heb het veranderd. (: En je zou inderdaad wel eens gelijk kunnen hebben. Ik weet het niet. Zegmaar. (aa) En je wilde weten hoe Ninahs outfit zou zijn, hè? Veel plezier met het lezen van het volgende stukje. ;p Het is wel lang. Boeiend. xd

- 3. -

Moedeloos hing Ninah de vijfde jurk terug in het rek. Ze was al de hele middag aan het zoeken naar een geschikte outfit, maar ze kon niet slagen.
Ze haalde haar telefoon tevoorschijn en zag dat Tyler had ge-sms’t. Met een zuinig glimlachje op haar gezicht opende ze het berichtje. Of ze al een jurk had gevonden. Hij kon zelf ook geen geschikt pak vinden, laat staan een passend masker.
Met een wrange glimlach stuurde ze terug dat ze de moed bijna opgaf en stopte haar mobiel weer in haar jaszak. De verkoopster liep naar haar toe. “Kunt u het vinden?” vroeg ze vriendelijk.
Ninah lachte kort. “Nee, eigenlijk niet. Ik ben uitgenodigd voor het kerstbal aankomende vrijdag, maar ik heb nog niets kunnen vinden,” antwoordde ze. “Ik vraag me af of ik niet eerder had moeten beginnen met zoeken.”
“U zoekt dus een gala-jurk?” vroeg de verkoopster kritisch. “Dan bent u aan het verkeerde adres.”
“Ja,” knikte Ninah somber. “Dat heb ik al gemerkt.” Ze keek met een gefrustreerde blik naar buiten. “Ik heb alleen geen flauw idee welke winkels zulke jurken wel verkopen.”
“Ik wel,” zei de vrouw droogjes. “Ik zal u het adres geven.” Ze liep terug naar de toonbank en krabbelde het op een briefje. Ze drukte het in Ninahs handen en wenste haar veel succes.
Even later stond ze weer buiten en keek naar het adresje op het briefje. Kreunend realiseerde ze zich dat de winkel aan de andere kant van de stad lag. Het was niet zo heel ver, maar met de besneeuwde wegen duurde het waarschijnlijk een half uur om er te komen.
Ze stapte in haar auto en toetste het adres in de navigatie van haar telefoon. Ze draaide haar auto de parkeerplaats uit en reed weg.
Het duurde minder lang dan ze gedacht had. Een kwartiertje later sloeg ze de deur van haar auto dicht en keek fronsend naar de boetiek voor haar neus. Het was een knus, piepklein winkeltje. Binnen brandde knus, warm licht en er hingen een paar schitterende jurken in de etalage.
Ninah stapte vol goede moed naar binnen. Een klein belletje rinkelde zachtjes toen ze doorliep naar de toonbank.
“Hallo,” klonk een schorre stem. Ninah draaide zich om en keek zoekend de winkel rond. In de deuropening naar een kleine keuken stond een man met een Italiaans uiterlijk.
Ninah glimlachte aarzelend. “Hallo...” Ze frommelde het briefje in haar handen en keek fronsend de winkel rond. “Ik zoek een gala-jurk,” gaf ze uiteindelijk aan.
De Italiaan stapte de winkel binnen en liep naar haar toe. “Voor het kerstbal, neem ik aan.” Hij lachte even en draaide rond haar heen. “Trek je jas eens uit, ik denk namelijk dat ik al weet welke jurk ik je aan ga smeren.” Hij had een sterk accent en Ninah vond het precies bij hem passen.
Ze liet de jas van haar schouders glijden en legde hem op de houten toonbank. De Italiaan trok zonder pardon haar armen omhoog en draaide haar rond. “Perfect,” mompelde hij. Hij liep een rondje door de winkel, zocht wat tussen de rekken en pakte uiteindelijk een zwarte jurk uit het rek.
“Oh...” Hij was schitterend. “Dat ziet er mooi uit,” zei ze.
“Mm.” De Italiaan hing de jurk weer terug in het rek en zocht een andere op, ook een zwarte, en deze keer eentje die de benen bloot liet. “Wat wil je liever? Lang of kort?” Hij wachtte niet op haar antwoord en gaf de jurk aan haar. “Passen.”
Verward deed ze wat hij zei, terwijl ze zich verbaasde over de kordaatheid van de Italiaan. Ze schoof haar bril weer recht op haar neus en liep het pashokje in.
Toen ze zich in de jurk had gehesen en op het punt stond hem dicht te ritsen, trok de Italiaan zomaar het gordijn weer opzij en drukte een stel zachte, lange handschoenen in haar handen. Ze hadden precies dezelfde kleur als haar haren.
Hij greep haar bij haar schouders en draaide haar om. Zijn grote handen waren warm. Ninah rook de geur van zoete tabak toen hij zijn handen weer weghaalde en de jurk dichtritste. Ze trok de rode handschoenen aan en voelde hoe hij met zijn vingers haar haren optilde en een ketting om haar hals deed. De ketting viel mooi in haar hals.
“Haren opsteken als je naar het bal gaat,” mompelde de Italiaan zwoel in haar oor. Ninah knipperde met haar ogen bij het horen van zijn stem. Hij een hand vol haren tegen haar achterhoofd en dwong haar in de spiegel te kijken. “En?”
Ze moest zeggen dat ze er nog nooit zo mooi uit had gezien. “Het is schitterend,” zei ze zacht.
Hij liet haar weer los en gaf haar de tijd zichzelf te bewonderen voor hij weer terugkwam met een stel rode sandaaltjes op hakken en een doorzichtige, zwarte panty. “Trek die ook eens aan,” gebood hij. Ze deed ademloos wat hij zei en samen bekeken ze het resultaat in de spiegel. “Heb je zwarte, lange oorbellen?” Zijn stem klonk anders dan net. Bijna vriendelijker.
Ze schudde haar hoofd en hij opende zijn hand. “Die krijg je erbij,” grijnsde hij naar haar spiegelbeeld.
In gedachten prees Ninah de verkoopster die haar deze winkel had aangeraden de hemel in en glimlachte dankbaar. “Wat kost de rest?”
“Honderdvijftig voor de jurk en de panty’s bij elkaar. Vijftien voor de handschoenen, vijfentwintig voor de pumps en tien voor de ketting,” zei de Italiaan. “Dat maakt samen tweehonderd.”
Ze lachte even en knikte toen. “Daar kan ik niet voor klagen,” zei ze dankbaar. De Italiaan knikte instemmend en gaf haar de tijd zich om te kleden.
Even later legde Ninah haar spullen op de toonbank en wachtte tot hij alles had gescand. In plaats van de simpele elektronica te gebruiken die elke winkel in huis had, schreef hij alles in een boek. Hij vroeg haar naam en adres en legde toen de pen neer. Hij liet haar pinnen en stopte de jurk in een beschermhoes aan een hanger. De rest van de spullen stopte hij in en tas en reikte hem met een elegant gebaar aan.
“Heel erg bedankt,” zei Ninah met een tevreden glimlach op haar gezicht.
Toen zei de Italiaan iets verbazingwekkends. “Ik zou niet graag zien dat het toekomstige vriendinnetje van de beroemde Flynn Harvey er niet oogverblindend uit zou zien op het kerstbal van Wickston. Veel plezier, Ninah.” Hij knipoogde geruststellend naar haar. Ninah voelde zich verdoofd toen ze de winkel uitstapte en dat gevoel bleef toen ze in de auto zat en naar huis reed.