Flammeus (herschreven)

[ROMEH]

Ik heb mijn one-shot "Flammeus" herschreven, omdat ik wilde zien hoe ik het nu zou beschrijven in vergelijking met een jaar geleden. Er is niet veel verandering, maar zie toch wel de juiste toevoegingen in.

Flammeus
De pulserende stralen afkomstig van de maan, lieten een zilveren gloed achter over het dichtbegroeide bos. Takken kraakten en bladeren verbrijzelden onder mijn elegante stappen. Er verscheen een flauw glimlachje op mijn gezicht, bij het zien van het verlangen in zijn grote, blauwe, onschuldige ogen.
Het geluid van mijn hijgende ademhaling stemde af met de huilende wind. Ik verlangde naar zijn tedere lippen, zijn huid zo zacht als satijn, maar vooral zijn bloed. Zijn bloed, dat o zo zoet rook en van alles in me losmaakte.
Voorzichtig sloot ik mijn handen rond zijn gezicht, waardoor mijn vuurrode ogen de zijne leken te doorboren. Zijn zachtroze lippen raakten teder de mijne, waarna hij me zachtjes in het groene mos duwde. Zijn warme vingers streken door mijn gitzwarte haren, langs mijn hals en over mijn benen, terwijl ik hartstochtelijk kleine kusjes in zijn nek gaf.
Het geluid van zijn pompende hart dat bij elke kus versnelde, doorklonk in mijn oren en niets kon me nog weerhouden.
Het was zo ver. Nu naderden we het moment, waarvoor deze imbecielen bestonden. Ze waren niets meer dan mijn prooi. De redding om een monster als ik in leven te houden. Ik wilde het bloed tot de laatste druppel uit hem zuigen, totdat er niets meer van hem over was.
Na een nietszeggende kus op zijn wang, zette ik mijn vlijmscherpe tanden in zijn hals en scheurde stukken vlees los. Het moment waar ik zo naar verlangde, was eindelijk aangebroken. Het zoete bloed droop over mijn tong, sijpelde zelfs in mijn gulzigheid langs mijn kaken. Zijn ijselijke geschreeuw verspreidde zich onopgemerkt door het bos. Even stribbelde hij tegen, sloeg met zijn benen wild om zich heen, maar mijn ijzersterke greep hield hem op zijn plek.
Zijn gebruinde huid verloor zijn kleur en warmte. Zijn hartritme nam langzaam af, totdat de stilte om ons heen om zijn dood rouwde. De maan weerspiegelde in het verloren bloed, terwijl een glimlach over mijn lippen gleed bij het zien van zijn levenloze lichaam. Sukkel. Hoe kon hij denken dat ik van hem hield? ‘Houden van’ waren woorden, die mijn mond nooit zouden verlaten.
Zo, dat was nummer één. Nog vier te gaan.
De nacht leek langzaam tot leven te komen, terwijl ik soepel langs de bomen gleed. Overal waar ik ging waren vanuit het duister tientallen, glimmende oogjes op me gericht. Zorgvuldig mijn bewegingen in zich opnemend, maar bij het zien van de rode gloed in mijn irissen verstopten ze zich onmiddellijk. Veilig tussen de rotsen of bladeren. Hoewel het kleine wezentjes, zonder enige betekenis op deze wereld waren, schemerde hun angst door de kamers van mijn stilstaande hart. En dat voelde zo goed.
Mijn ogen waren nog maar gefocust op één doel: mensen zien lijden. Hun onschuldige ogen zien samenknijpen door de pijn, die ik hun aanbracht. Ik wilde hun lichaam zien bibberen onder mijn macht. Hun bloed zien sijpelen en tot het uiterste opdrinken. Of ik een vampier ben? Zeker niet. Het drinken van bloed was niet noodzakelijk, meer een vermaak om het vaste ritueel van vijf mensen doden, wat leuker te maken.
Een aantal jaren terug hadden een paar demonjagers, de poort naar de Hel geopend. Ik was ze er nog steeds dankbaar voor, ook al deden ze het natuurlijk niet vrijwillig. Mijn meester had hun zwakke plek weten te vinden en het tegen ze gebruikt en om elkaar te beschermen, moesten ze wel de poort openen. Zonder te weten dat we ze later toch zouden afslachten.
Duizenden demonen wisten te ontsnappen – waaronder ik en samen voerden we de opdrachten van Lucifer uit. Het leven op Aarde had echter wel zijn gebreken. Het vermoorden van vijf mensen per dag was noodzakelijk, om niet weer verband naar de Hel te worden, waar het vuur aan je hielen likte en onmogelijke dromen aanwakkerde.
Ik pakte zijn aanbod met beide handen aan. Ik zou Meave niet zijn als ik dat niet deed en tenslotte.. wie zou een paar achterlijke, imbecielen missen?
Ik sloop geluidloos door het duistere bos en volgde het pad, die me de weg leek te wijzen naar de plek waar anderen de nacht niet zouden overleven.

[Elice*]

Oh wauw wat een kille dame is dat! Is het toegepast om haar 'zwarte weduwe' te noemen? Aangezien ze haar mannen letterlijk verslind.

Ik vind dit ontzettend goed geschreven. Ontzettend kil zeg; die opdracht of vijf mensen per dag te vermoorden. Nou ja, het zou moeilijk zijn omdat te behalen als je heel sympathiek bent. Heeft zij geen last van heb je vrij duidelijk gemaakt (:P)

Heel erg sinister geschreven. Bravo!