Onbekende bekende

[P_Westdijk]

Het was te voorzien geweest, bedacht Barbara. De jonge vrouw had zich zelf in een ongemakkelijke positie gebracht. Het was allemaal zo logisch geweest voor haar om bij het appartement aan te bellen. De enige manier waarop ze de onbekende persoon achter de haar bekende avatar kon ontmoeten. Nu was ze echter niet langer meer in staat te bedenken waarom ze op zijn uitnodiging was ingegaan om binnen te komen. Alles wat ze vooraf had bedacht om het gesprek te openen, was voor haar gevoel gewist bij de verschijning van de man. Ze had hem onmiddellijk herkend. Ze was op het juiste adres. Op de website waarop ze beiden actief waren hadden de meeste leden van zich zelf een foto geplaatst. Het had een tijd geduurd, maar tenslotte was er van hem ook een opname verschenen. Het was duidelijk een recente foto van hem. Daarna waren haar ogen echter afgegleden naar de handdoek om zijn middel. Daaronder was hij naakt! Het besef had bij haar alle rationaliteit laten verdwijnen. Ze kleurde opnieuw bij de herinnering aan hoe stuntelig ze bij de voordeur had geklonken. Alle oefeningen voor de spiegel ten spijt. Het deed haar in stilte afvragen wat voor indruk ze op hem had gemaakt.

Gescheiden door een muur van de badkamer en slechts enkele meters van Barbara vandaan vroeg de man zich af wie hij in huis had gehaald. Onno haalde de handen door zijn weelderige haarbos om de shampoo goed te verdelen. Eerlijk gezegd had hij zich nooit een voorstelling gemaakt van de mensen achter de door hen gebruikte namen op het internet. Hij onderhield met sommige van hen contact, maar daar hield het bij hem ook mee op. Tot de deurbel ging. Een elektronische voorbode van komende veranderingen. In eerste instantie had Onno het doordringende geluid genegeerd. Er waren wel eens geschiktere momenten geweest om hem te storen en daarom was hij verder gegaan met zich uitkleden. Tot de vasthoudendheid van de persoon voor zijn deur hem duidelijk was geworden nadat de beltoon al voor de zesde keer was te horen. Geïrriteerd had hij de handdoek van de vloer geraapt.
Wat hij zag na het opentrekken van de deur waren rode haren, die een met sproeten bezaaid gezicht omlijste. Het gezicht van de jonge vrouw kreeg al snel de kleur van het halflange haar.
Hij zag haar mond open en dicht gaan terwijl ze naar zijn handdoek keek. Hij had zich na het open doen niet achter de deur verscholen, maar was geheel in de deuropening verschenen. Ze was begonnen te praten terwijl ze met beide handen een snelhechtmap vast hield. Het klonk verwarrend, haar naam nietszeggend en slechts enkele woorden bleven bij hem hangen. Onno had haar met een bruusk gebaar van zijn hand onderbroken en eenvoudig een stap naar achteren gedaan om de deur voor haar open te houden.
"Je kan binnen wachten of buiten, maar ik ga eerst douchen."
Aarzelend was ze de hal binnen gestapt waarbij ze zover mogelijk van hem vandaan bleef. Het was een opmerkelijke prestatie in de nauwe hal.

"Maak het jezelf makkelijk", herhaalde Barbara hardop de eerder tegen haar uitgesproken woorden, terwijl ze om zich heen keek. Zonder een gids om haar rond te leiden had ze de hal verlaten en was ze in de woonkamer beland. Het was verbonden met een open keuken. Voor ze hem, in wat de badkamer bleek te zijn, zag verdwijnen had hij nog gezegd waar ze de thee en koffie kon vinden. Het enige wat Barbara nu deed was stil staan en de snelhechtmap vasthouden. Het bevatte een aantal van zijn verhalen. Haar handen leken er wel mee te zijn vergroeid, zo krampachtig als ze het vast hield. Onzeker keek ze om zich heen. Knabbelend op haar onderlip omdat ze geen goed raad met zich zelf wist.
Had hij daar wel kleren liggen? Een vraag waarvan het antwoord plotseling heel belangrijk voor haar was geworden. Bijna in paniek draaide Barbara zich om. Ze kon het water nog steeds horen stromen, maar voor haar gevoel kon elk ogenblik de deur van de badkamer opnieuw open gaan. Hoe lang was hij al in de badkamer? Het appartement bevond zich op de derde etage. Als hij de hal versperde dan was er voor haar geen enkele uitweg. Zich zelf vervloekend omdat ze aan iets was begonnen waarvan ze niet wist waar het toe zou gaan leiden. Barbara liep onrustig in de richting van het balkon. Vastbesloten om als het moest zo hard te gaan gillen dat iedereen in de stad het zou horen. Tot haar blauwe ogen op een open geslagen kladblok van A4-formaat bleven rusten. Het lag op de glazen etenstafel, met een pen er naast. Van deze afstand leek de bovenste bladzijde vol geschreven. Haar nieuwsgierigheid verdrong alle eerdere nare gedachten, die vanuit het niets bij haar waren opgekomen. Was hij bezig met een nieuw verhaal?

Onno trof Barbara aan op het balkon. Zo te zien had de jonge vrouw het zich gemakkelijk gemaakt. De door haar meegebrachte map lag naast haar op de tafel, terwijl ze uit iets anders las. Hij zag haar pas op bij het geluid van een open schuivende deur opkijken. Het verraste hem eerlijk gezegd, zonder te weten wat hij nu eigenlijk van haar had verwacht.
"Ah, thee."
Ze had vanuit de keuken twee koppen, een kan en nog meer mee naar buiten genomen. Het enige wat zo in een oogopslag ontbrak was de koektrommel.
"Wat vind je ervan?"
Hij zag haar naar haar tot de rand toe gevulde kopje kijken. Waarschijnlijk dacht ze dat hij de thee bedoelde, waar ze al een kop van leeg had gedronken of nog geen slok van had geproefd. Onno strekte zijn armen uit alsof hij het hele appartement kon omvatten.
"Ik wacht al de hele tijd op de gids voor een rondleiding."
"Zo meteen."
Onno nam tegenover haar aan de tafel plaats. Hij strekte een hand uit naar de kan om voor zich zelf thee in te schenken. Hopend dat ze van de vele smaken was afgebleven en het bij de gewone thee had gehouden.

Barbara legde het kladblok op tafel. Even zag ze zijn hand verstarren voor zijn vingers de handgreep van de kan omsloten.
"Ik dacht dat jij alleen korte verhalen schreef."
"Ik heb gezegd dat het lang zou duren voor iemand een lang verhaal van mijn hand zou lezen", corrigeerde Onno haar.
"Heb je het op je eigen leven gebaseerd of is het verzonnen?"
"Ik heb geen donkerbruine ogen."
Barbara boog zich wat dichter naar hem toe om de kleur van zijn ogen te bestuderen. Ze durfde het alleen omdat hij nu aangekleed was. Enkele tellen later liet ze zich weer naar achteren zakken. Zijn irissen waren grijs en blauw met en paar opvallende spikkels bruin erin.
"Je leeft net als de hoofdpersoon van het verhaal alleen."
"Hoe kom je daarbij?"
"Ik zag nergens een foto en je interieur mist duidelijk een vrouwenhand."
Onno nam een slok thee. Haar voorkeur was blijkbaar uitgegaan naar rooibos. Tijd winnend zonder te genieten van het bruine brouwsel. De thee was slechts voor de bezoekers. Hij dronk zelf altijd koffie. Barbara had iets aangeroerd wat hij zeker nog niet bereid was om met haar te delen. Daarvoor wist hij te weinig van haar. Ook al hadden ze al geruime tijd contact met elkaar op de website. Zij voornamelijk met het insturen van gedichten en veelvuldig reageren op de creaties van anderen en hij met het insturen van verhalen en af en toe het plaatsen van een reactie.
"Misschien een toevallige overeenkomst."
Ze hield het weer opgepakte kladblok in de lucht alsof het een speelkaart was. Waarschijnlijk een aas, naar haar gezicht te beoordelen.
"Je woont in een appartement dat verdacht veel lijkt op wat je hierin beschreven hebt."
"Misschien heb ik gewoon te weinig fantasie om iets anders te bedenken", zei Onno en zag haar het kladblok opnieuw neerleggen.
"Je drinkt wel thee."
"Het drinken van thee kan ik nu onmogelijk ontkennen", antwoordde hij glimlachend en hield het kopje zo schuin dat ze de bodem ervan kon zien, "klaar voor de rondleiding?"
Ze dronk haar inmiddels koud geworden thee eveneens op.

[arendaaa]

Het had voor ze er aan begon allemaal zo logisch geklonken voor Barbara om bij het appartement aan te bellen, maar de jonge vrouw kon geen goede reden bedenken waarom ze op de uitnodiging van de eigenaar was in gegaan om binnen te komen.

Dit is een onwijs lange zin, ik zou hem in tweeën doen, of komma's plaatsen:
Het had, voor ze er aan begon, allemaal zo logisch geklonken voor Barbara om bij het appartement aan te bellen, maar de jonge vrouw kon geen goede reden bedenken *eventueel hier nog een komma maar weet niet of dat helemaal lekker loopt?* waarom ze op de uitnodiging van de eigenaar was in gegaan om binnen te komen.
Ik zie nu dat het weinig toevoegt, maar zelf vond ik het een hele lange zin om te lezen.

In die eerste alinea zie ik nog wat meer lange zinnen. Ik zou er iets aan doen, maar het is natuurlijk niet mijn verhaal.;p

Het klonk verwarrend, haar naam nietszeggend en slechts enkele woorden bleven bij hem hangen.

Weet niet waarom, maar ik vind dit een gave zin. (:

Aarzelend was ze de hal binnen gestapt waarbij ze zover mogelijk van hem vandaan bleef. Wat een hele prestatie was in de nauwe hal.

Doe je dit om het effect? Want volgens mij is het officieel geen goede constructie. De laatste zin moet gewoon door middel van een komma aan de eerste verbonden worden.

Maak het je zelf makkelijk

'je' en 'zelf' mogen aan elkaar.

Voor hij, in wat de badkamer bleek te zijn, was verdwenen had hij nog gezegd waar ze de thee en koffie kon vinden.

Sowieso moet er tussen 'zijn' en 'was' een komma, omdat het twee werkwoorden zijn uit verschillende gezegden en daar moet een komma tussen.

kladblok van A4 formaat

A4-formaat.

Deze lag

Dit/dat/het lag. Je zegt geen 'deze kladblok' en 'deze' verwijst in dit geval naar kladblok.

"Ik zag nergens een foto en je interieur mist duidelijk een vrouwenhand."

Haha, geweldig.

Zo. Dat zijn een heleboel quotes, maar dat wil niet zeggen dat ik het geen goed verhaal vind. Goed geschreven en beschreven, ga zo door!

[P_Westdijk]

Heel erg bedankt voor deze uitgebreidde reactie en ik stel het zeer op prijs. Het is al een oud verhaal van mij, maar dat mag natuurlijk geen excuus zijn. Ik heb het zonder grondig na te kijken ingestuurd. Mijn fout. Al betwijfel ik sterk of mij alles zou zijn opgevallen wat jij hebt aangegeven. Ik heb van je reactie zeker wat opgestoken.
Ik heb het verhaal herschreven en ik zou het op prijs stellen als je er nog eens kritisch naar wilt kijken.

Het had voor ze er aan begon allemaal zo logisch geklonken voor Barbara om bij het appartement aan te bellen, maar de jonge vrouw kon geen goede reden bedenken waarom ze op de uitnodiging van de eigenaar was in gegaan om binnen te komen.

De eerste zin was inderdaad lang, maar daar is nu verandering in gebracht. Net als aan een aantal andere zinnen van uitzonderlijke lengte.

Het klonk verwarrend, haar naam nietszeggend en slechts enkele woorden bleven bij hem hangen.

Weet niet waarom, maar ik vind dit een gave zin. (:

Als ik dit hardop zeg dan vind de persoon voor wie deze woorden zijn bedoeld het zelden gaaf.

Aarzelend was ze de hal binnen gestapt waarbij ze zover mogelijk van hem vandaan bleef. Wat een hele prestatie was in de nauwe hal.

Doe je dit om het effect? Want volgens mij is het officieel geen goede constructie. De laatste zin moet gewoon door middel van een komma aan de eerste verbonden worden.

Het antwoord is ja, maar ditmaal mislukte het.

"Ik zag nergens een foto en je interieur mist duidelijk een vrouwenhand."

Haha, geweldig.

Tja, een vrijgezelle man richt het meestal toch wat praktischer in en besteed daarbij niet altijd tijd aan de 'aankleding' van de woning.

Nogmaals bedankt en het was een leerzame reactie voor me.

[-Maaike-]

De naam Onno komt me heel bekend voor, heb ik die pas in een van je andere verhalen gelezen? Toevallig in Bekende onbekende?

Geweldig, die droge reactie dat ze binnen of buiten mag wachten En dat ze toch naar binnenkomt. Dan moest ze hem in haar achterhoofd toch meer vertrouwen dan dat haar gevoel zei.

Het Onno-personage doet me op de een of andere manier aan jou denken. Misschien omdat jij ook vooral one-shots schrijft?

Goed geschreven!

[P_Westdijk]

De naam Onno komt me heel bekend voor, heb ik die pas in een van je andere verhalen gelezen? Toevallig in Bekende onbekende?

Was er maar een zoekmachine op deze site. De naam kan je onder andere terug vinden in Merlijne.

Het Onno-personage doet me op de een of andere manier aan jou denken. Misschien omdat jij ook vooral one-shots schrijft?

Bedankt voor je reactie.

[arendaaa]

Zo, na een tentamenweek weer alle tijd om het uitgebreid na te lezen.
Haha, ja, ik zie vaak hele kleine foutjes, die je zelf niet ziet als je je eigen verhaal doorleest. Als ik zelf zo'n foutje maak, moet iemand anders hem er ook uithalen

Alles wat ze vooraf had bedacht om het gesprek te openen was voor haar gevoel gewist bij de verschijning van de man.

Een komma tussen 'openen' en 'was', omdat die werkwoorden uit twee verschillende gezegdes komen.
Dat zie ik in nog een paar zinnen Geen cruciale fout verder, hoor.

De eerste alinea leest een heel stuk beter, goed bezig geweest! ;p Trouwens, het geheel is een stuk beter geworden, ga zo door!