Een zucht ontsnapte over haar lippen. Haar ogen staarden naar het lege e-mail gebied en de pinkende cursor. Hoe langer ze naar het lege scherm staarde, hoe groter de krop in haar keel leek te worden. Een paar keer probeerde ze rustig in en uit te ademen, maar het hielp niet. Niets kon het nerveuze gevoel stoppen. Voor een moment sloot ze haar ogen. Waarom ging ze dit ook alweer doen? Oh ja, dit was haar beste vriendin, een van de weinige personen die ze ooit echt vertrouwd had. Had, inderdaad. Want nu schoot er daar niet heel veel meer van over.
Met een kort gebaar legde ze haar vingers terug klaar op het toetsenbord. Ze moest het ooit doen en wel beter nu dan morgen.
Hallo,
Om eerlijk te zijn, weet ik niet goed wat ik moet typen. Ik weet niet zo goed hoe ik mezelf moet uitdrukken, zonder verkeerd over te komen. Misschien is het maar beter om gewoon direct te zijn. To the point…
Onze vriendschap was altijd al een beetje moeilijk geweest. Verboden, eigenlijk. We wisten beiden van in het begin dat het niet makkelijk zou zijn om elkaar te zien of te spreken. We zouden altijd voorzichtig moeten zijn, maar het moest ons wel lukken.
Het lukte ons aanvankelijk ook. We konden zelfs één keer afspreken. Iets wat niet heel vaak zou voorvallen. Uitzonderlijk zelf.
Daarna hadden we goed contact. Af en toe een sms, een mailtje. Het volstond. Maar dat werd langzaamaan minder. Je kreeg het drukker, ik kreeg het drukker. Ik begreep en begrijp dat je niet altijd meer de tijd had om binnen de paar dagen te antwoorden, maar de dagen werden weken en die weken werden na een tijd maanden.
Ja, ik heb een fout gemaakt in het verleden door alles te laten verwateren voor even. Ik nam meer initiatief, maar ik kan niet de enigste zijn die altijd de moeite doet. Een vriendschap moet nog altijd van twee kanten komen en ik geloof niet dat dit het geval nog was.
Het werd beter, na die fout, maar opeens ging het weer bergaf. Ik besloot je een mailtje te sturen met verontschuldigingen. Het was niet mijn bedoeling om ons contact alweer te laten vervagen en ik miste ons contact. Je smste me dat je terug zou mailen, maar we zijn nu drie maand verder en ik heb nog steeds geen mail gehad. En ik ben er 100% zeker van dat je mijn nieuwe mailadres ontvangen hebt. Want ik stuurde het mailtje daarmee.
En nu, moet je zien. Nu zit ik hier weer te typen. Niet wetend of ik hier een afscheidsmailtje van wil maken of nog een poging tot onze vriendschap…
Ja, een hele hoop gezever, maar wat ik eigenlijk gewoon wil zeggen is dat ik je mis. Ik mis jou, mijn vriendin, diegene die me tenminste begreep. Ik mis gewoon jou.
Kusjes.
Een traan rolde over haar wang toen ze het tekstje nogmaals overlas. Het pijltje gleed naar de knop “verzenden”, maar ze aarzelde. Moest ze dit wel doen? Was het wel aan haar? Of kon ze het gewoon zo laten?
Misschien moest ze nog even wachten. Zuchtend drukte ze op “opslaan in concepten”.
Nog een mailtje dat ze waarschijnlijk nooit zou versturen.
. Het kan inderdaad moeilijk zijn om een vriendschap vast te houden, ik heb zelf ook wat laten verwateren (zoals jij dat mooi verwoorde). Ik herken mezelf hier in, mooi.
ik vind het ook echt jammer dat zulke dingen gebeuren. Het is misschien een troost dat je niet alleen bent daarin (niet verkeerd opvatten, het is nooit fijn, maar nouja..). Ben blij dat je je er toch in herkent, want ik heb nog steeds het gevoel dat er hier iets aan tekort is waat het gevoel beschrijft... maar dat zal misschien ook maar een idee zijn. Dank je!