Ze lachte ook weer, maar niet van harte en dat maakte dat Flynn meteen weer serieus werd. “Dus je herinnert je nauwelijks iets van gisteravond?”
Ze haalde haar schouders op. “Het begin wel. Het dansen met Tyler, met jou...” Ze haperde. “En...” En zijn liefdesverklaring. Toen ze daaraan dacht, sloeg de warmte haar uit. Het was de eerste keer dat ze zoiets uit zijn mond had gehoord. De lucht werd uit haar longen geperst zodra ze maar aan zijn woorden dacht en ze schudde zacht haar hoofd. “En alles wat daarbij hoorde.”
Flynn knikte. Hij kon aan haar gezichtsuitdrukking zien waar ze aan dacht en zweeg, tot Ninah iets verrassends zei.
“Ik denk dat er iets in mijn drankje zat dat er niet in hoorde,” merkte ze op uit het niets.
Flynn wilde het weglachen. “Wie zou er nu iets in jouw drankje willen stoppen?”
“Ik meen het. Jij weet net zo goed als ik dat ik normaal helemaal niet snel dronken raak van twee, drie drankjes.” Ze keek hem aan. “Was het echt zó erg?”
Flynn keek haar veelbetekenend aan en grinnikte. “He was zelfs bijna grappig. Nou ja, tot je moest kotsen, natuurlijk.” Hij probeerde het gesprek wat luchtig te houden zodat het niet meer zo zwaar op haar schouders zou wegen. Het hielp, ze voelde zich duidelijk wat meer op haar gemak.
Ze keek hem met een wrange glimlach aan en zei: “Ik schaam me lam. Straks heb ik dingen gezegd die ik helemaal niet meende of beter voor me had kunnen houden.”
Flynn moest denken aan háár liefdesverklaring, maar hij dacht er niet over om dat tegen haar te zeggen. Dat zou voor later zijn. “Niet voor zover ik weet. Je kraamde alleen een heleboel onzin uit,” zei hij met een grijns.
Ze keek hem berouwvol aan. “Het spijt me, Flynn.”
“Ach, zolang je het hierbij laat...” Hij gaf haar een plagende knipoog. “Want ik ga je echt niet steeds naar de wc’s brengen.”
Ze bloosde en realiseerde zich hoe graag ze hem had. Een allerliefst glimlachje verscheen op haar gezicht en Flynn voelde zijn hart sneller kloppen. De spanning steeg. Flynn schoof heen en weer op zijn stoel en Ninah probeerde haar gevoelens weer onder controle te krijgen. Het bereikte een hoogtepunt en Flynn stond abrupt op en liep naar de andere kant van de kamer om uit het raam te kijken. Ninah bleef met brandende wangen op de bank zitten en begon zich af te vragen waar dat nou opeens vandaan kwam.
Er hing een gespannen stilte tussen hen in. Ninah beet op haar nagels, Flynn stond met gebalde vuisten naar buiten te kijken. Plotseling zei hij met een stem alsof er niets aan de hand was: “Is het bij jou ook al te lang geleden dat je Confessions of a Shopaholic hebt gezien?”
Verrast ging Ninah rechtop zitten. Ze had niet verwacht dat hij hun lievelingsfilm aan zou halen. Ze aarzelde. “Ik heb hem niet meer gezien sinds jij bent vertrokken,” bekende ze toen. Ze kon nog wel de hele verhaallijn dromen.
“Echt?” Flynn draaide zich naar haar om en liep naar de kast om de film eruit te pakken.
“Ja.” Ze lachte even met een pijnlijk gezicht. “Het zou zelfs kunnen dat ik de cd in tweeën heb gebroken toen je wegging.”
“Oh,” grijnsde Flynn en hij liep met het doosje naar de televisie. Hij zette de film aan en ging naast Ninah zitten. Gewoontegetrouw leunde Ninah tegen hem aan, wat Flynn weer verbaasde omdat ze dat helemaal uit zichzelf deed.
Toen de film al bijna tien minuten bezig was, werd Ninah zich ineens bewust van de houding waarin ze zat en ze ging snel rechtop zitten.
Flynn wilde zijn arm om haar heen slaan, maar hij wist niet of ze dat wel prettig vond en hield zich daarom in.
Ninah kon elke uitspraak dromen en elke actie uit haar hoofd, zelfs na vier jaar. Onbewust leunde ze weer tegen Flynn aan en schrok toen plotseling de bel ging.
Flynn zette de film op pauze en stond op. “Ik verwacht niemand,” mompelde hij terwijl hij naar de hal liep. Ninah volgde hem en bleef voor de deur naar de hal staan.
Ze schrok toen ze Tylers stem hoorde.
“Flynn!” zei hij smalend. “Heb jij Ninah gezien? Mijn portemonnee ligt nog bij haar binnen, maar ze wil de deur niet open doen.”
“Nee, ik heb geen idee.” Flynn klonk bijzonder ongeïnteresseerd en had een kille blik in zijn ogen. Vijandig keek hij Tyler aan. “Denk je nu echt, dat je die portemonnee persoonlijk van haar overhandigd zal krijgen?”
“Natuurlijk wel.” Tyler grijnsde zelfingenomen en was weer helemaal zoals Flynn hem kende. “Als Ninahs woede wat bezonken is, valt ze zo weer in mijn armen. Daar durf ik om te wedden.”
Coming Home
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Kreeg heel de tijd geen abo-mails , dus ging even kijken of er nou echt niks gepost was... Was wel zo! Had dus heel veel posts niet gelezen en blabla... stomme mail.xd
Ik ben serieus echt verslaafd aan dit verhaal. (:
Tyler is een klojo.
Ik ben serieus echt verslaafd aan dit verhaal. (:
Tyler is een klojo.
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Volgend stukje. Sorry voor het stomme open einde, maar er waren een paar mensen die heel graag wilden dat ik ging posten dus voilá. :3
Ninah stond nog steeds mee te luisteren en balde haar handen tot vuisten, maar ze liet het wel uit haar hoofd om zich te laten zien. Tyler zou haar voor Flynn belachelijk maken met details over de nacht, en dat zou ze voor al het goud in de wereld nog niet willen.
Flynn keek Tyler niet onder de indruk aan. “Over vallen gesproken...” zei hij langzaam, terwijl hij niet inging op Tylers arrogante opmerking, “heb je je kostuum nog bij een kunnen rapen daarnet?”
Tyler vertrok zijn mond. “Ik weet niet waar je het over hebt.”
Flynn keek hem strak aan. “Kijk, Tyler. Het is niet nodig om dat te ontkennen. Ik heb alles mooi kunnen zien. En ik heb geen zin om hierover nog langer met je over te praten, dus je kunt maar beter weggaan.” Er hing even een dreigende stilte tussen hen in. “En wegblijven.” Hij keek Tyler hard aan en zei toen langzaam: “Ook van Ninah. Ik denk dat ze wel duidelijk genoeg was vanmorgen.”
Ninah, achter de deur, slikte een brok in haar keel weg toen ze hoorde hoe Flynn het voor haar opnam en drukte haar armen tegen haar borst.
Tyler grijnsde kil. “Ik heb voor Ninah nog een fijn cadeautje, Flynn. Over een paar dagen zal ze het wel merken.” Hij keek Flynn koud aan. “Ze krijgt wel veel cadeautjes van me, niet? Op het bal ook al...” De toon waarop hij sprak joeg Ninah angst aan en ze besefte hoe fout het met Tyler zat. Ze vroeg zich af of Kirsten wist dat hij zo kon zijn. Waarschijnlijk niet, dan had ze wel gewaarschuwd...
Flynn keek met een woedende blik naar Tyler en beet op zijn tanden. “Wel, ik heb ook nog een klein cadeautje voor jou.” Hij gaf Tyler met zijn gebalde vuist een volle slag in zijn gezicht. “En nu ophoepelen!” Hij sloeg de deur met een harde knal dicht en liep trillend van woede weer terug naar de woonkamer.
Daar trof hij Ninah aan, op haar knieën, huilend van ellende. Er ging een steek door hem heen toen hij haar zo zag zitten en hij knielde bij haar neer. “Ninah...” zei hij vol medelijden. Hij sloeg zijn armen om haar heen en wiegde haar zachtjes heen en weer. “Het is goed. Hij is weg.”
“Ik zei toch... dat hij wat in mijn... drankje had gedaan...” snikte Ninah onbeholpen. “Hij... heeft het gewoon... opzettelijk... gedaan...”
Flynn streelde zacht over haar rug en probeerde haar te sussen. Hij wist niet goed wat hij moest zeggen om haar te kalmeren. “Je moet alles ontkennen wat de komende dagen in de kranten en magazines zal verschijnen over jou, Ninah. Alles. Als je dat vol blijft houden, zal iedereen jou uiteindelijk geloven. Tyler is maar in zijn eentje.”
Dat kalmeerde haar wat. Ze maakte zich van hem los en keek hem bedrukt aan. “Dit komt jouw reputatie ook niet ten goede, Flynn. Zou hij echt naar de pers stappen?”
“Dat denk ik wel,” zei Flynn grimmig. “Maar hij kan ons niets maken.” Automatisch maakte hij er ‘ons’ van. Ninah merkte het, maar zei er niets van. Ze bleef tegen Flynn aan zitten en ademde zijn geur diep in.
Flynn merkte het en voelde meteen zijn hartslag versnellen. Hij streelde met zijn hand over haar haren en hield haar dicht tegen zich aan.
Ze wisten allebei dat ze elkaar los moesten laten, wilden ze zich beheersen. Ninah was de eerste die zich terugtrok en weer overeind kwam. “Zullen we de film maar verder gaan kijken?” zei ze met een wat nerveuze klank in haar stem.
Flynn knikte en stond ook op om de film weer aan te zetten. Ninah was blij toen hij weer naast haar kwam zitten.
“Ik wil even helemaal niet meer aan Tyler en gisteravond denken,” besloot Ninah.
Flynn kon zich niet inhouden en sloeg een arm om haar schouders. Even leek ze zich terug te willen trekken, maar toen trok ze haar benen tegen zich aan. Ontspannen leunde ze tegen hem aan en heel langzaam, terwijl het plot in de film steeds verder vorderde, droomde ze weg. Uiteindelijk sliep ze in, liggend in Flynns armen.
Het duurde een tijdje voor hij in de gaten had dat ze sliep. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij streek zachtjes een pluk haren uit haar vertrouwde gezicht. Hij liet haar slapen en keek verder naar de film.
Steeds werd zijn blik weer naar haar knappe, sprekende gezicht toegetrokken en hij werd helemaal warm vanbinnen. Voorzichtig pakte hij haar bril van haar neus en legde hem op het tafeltje naast de bank. Zachtjes streek hij met zijn vingertoppen langs haar kaaklijn naar haar lippen. Zijn aandacht was inmiddels helemaal van de film weggegleden.
Hij ging met zijn wijsvinger over de zachte contouren van haar gezicht en verwonderde zich over haar zachte, gave huid. Ze was echt knapper geworden in de tijd dat hij weg was geweest.
Een vreemd gevoel kwam in zijn buik. Hij zou willen dat hij nooit gegaan was...
Ninah stond nog steeds mee te luisteren en balde haar handen tot vuisten, maar ze liet het wel uit haar hoofd om zich te laten zien. Tyler zou haar voor Flynn belachelijk maken met details over de nacht, en dat zou ze voor al het goud in de wereld nog niet willen.
Flynn keek Tyler niet onder de indruk aan. “Over vallen gesproken...” zei hij langzaam, terwijl hij niet inging op Tylers arrogante opmerking, “heb je je kostuum nog bij een kunnen rapen daarnet?”
Tyler vertrok zijn mond. “Ik weet niet waar je het over hebt.”
Flynn keek hem strak aan. “Kijk, Tyler. Het is niet nodig om dat te ontkennen. Ik heb alles mooi kunnen zien. En ik heb geen zin om hierover nog langer met je over te praten, dus je kunt maar beter weggaan.” Er hing even een dreigende stilte tussen hen in. “En wegblijven.” Hij keek Tyler hard aan en zei toen langzaam: “Ook van Ninah. Ik denk dat ze wel duidelijk genoeg was vanmorgen.”
Ninah, achter de deur, slikte een brok in haar keel weg toen ze hoorde hoe Flynn het voor haar opnam en drukte haar armen tegen haar borst.
Tyler grijnsde kil. “Ik heb voor Ninah nog een fijn cadeautje, Flynn. Over een paar dagen zal ze het wel merken.” Hij keek Flynn koud aan. “Ze krijgt wel veel cadeautjes van me, niet? Op het bal ook al...” De toon waarop hij sprak joeg Ninah angst aan en ze besefte hoe fout het met Tyler zat. Ze vroeg zich af of Kirsten wist dat hij zo kon zijn. Waarschijnlijk niet, dan had ze wel gewaarschuwd...
Flynn keek met een woedende blik naar Tyler en beet op zijn tanden. “Wel, ik heb ook nog een klein cadeautje voor jou.” Hij gaf Tyler met zijn gebalde vuist een volle slag in zijn gezicht. “En nu ophoepelen!” Hij sloeg de deur met een harde knal dicht en liep trillend van woede weer terug naar de woonkamer.
Daar trof hij Ninah aan, op haar knieën, huilend van ellende. Er ging een steek door hem heen toen hij haar zo zag zitten en hij knielde bij haar neer. “Ninah...” zei hij vol medelijden. Hij sloeg zijn armen om haar heen en wiegde haar zachtjes heen en weer. “Het is goed. Hij is weg.”
“Ik zei toch... dat hij wat in mijn... drankje had gedaan...” snikte Ninah onbeholpen. “Hij... heeft het gewoon... opzettelijk... gedaan...”
Flynn streelde zacht over haar rug en probeerde haar te sussen. Hij wist niet goed wat hij moest zeggen om haar te kalmeren. “Je moet alles ontkennen wat de komende dagen in de kranten en magazines zal verschijnen over jou, Ninah. Alles. Als je dat vol blijft houden, zal iedereen jou uiteindelijk geloven. Tyler is maar in zijn eentje.”
Dat kalmeerde haar wat. Ze maakte zich van hem los en keek hem bedrukt aan. “Dit komt jouw reputatie ook niet ten goede, Flynn. Zou hij echt naar de pers stappen?”
“Dat denk ik wel,” zei Flynn grimmig. “Maar hij kan ons niets maken.” Automatisch maakte hij er ‘ons’ van. Ninah merkte het, maar zei er niets van. Ze bleef tegen Flynn aan zitten en ademde zijn geur diep in.
Flynn merkte het en voelde meteen zijn hartslag versnellen. Hij streelde met zijn hand over haar haren en hield haar dicht tegen zich aan.
Ze wisten allebei dat ze elkaar los moesten laten, wilden ze zich beheersen. Ninah was de eerste die zich terugtrok en weer overeind kwam. “Zullen we de film maar verder gaan kijken?” zei ze met een wat nerveuze klank in haar stem.
Flynn knikte en stond ook op om de film weer aan te zetten. Ninah was blij toen hij weer naast haar kwam zitten.
“Ik wil even helemaal niet meer aan Tyler en gisteravond denken,” besloot Ninah.
Flynn kon zich niet inhouden en sloeg een arm om haar schouders. Even leek ze zich terug te willen trekken, maar toen trok ze haar benen tegen zich aan. Ontspannen leunde ze tegen hem aan en heel langzaam, terwijl het plot in de film steeds verder vorderde, droomde ze weg. Uiteindelijk sliep ze in, liggend in Flynns armen.
Het duurde een tijdje voor hij in de gaten had dat ze sliep. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij streek zachtjes een pluk haren uit haar vertrouwde gezicht. Hij liet haar slapen en keek verder naar de film.
Steeds werd zijn blik weer naar haar knappe, sprekende gezicht toegetrokken en hij werd helemaal warm vanbinnen. Voorzichtig pakte hij haar bril van haar neus en legde hem op het tafeltje naast de bank. Zachtjes streek hij met zijn vingertoppen langs haar kaaklijn naar haar lippen. Zijn aandacht was inmiddels helemaal van de film weggegleden.
Hij ging met zijn wijsvinger over de zachte contouren van haar gezicht en verwonderde zich over haar zachte, gave huid. Ze was echt knapper geworden in de tijd dat hij weg was geweest.
Een vreemd gevoel kwam in zijn buik. Hij zou willen dat hij nooit gegaan was...
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Serieus, Ninah loopt in het ene na het andere probleem, terwijl ze eigenlijk niets gedaan heeft... Zielig 
Goed geschreven weer;p.
Wat ik vooral mooi vind, is dat je echt goed kunt merken dat Flynn heel veel om Ninah geeft. Eerst doet hij tegen Tyler heel bot, maar als die weg is, doet hij gewoon weer zo lief tegen Ninah.
Ik weet niet of het helemaal overkomt wat ik nu zeg... maar weet niet hoe ik het anders kan zeggen. (:
Go on.
Goed geschreven weer;p.
Wat ik vooral mooi vind, is dat je echt goed kunt merken dat Flynn heel veel om Ninah geeft. Eerst doet hij tegen Tyler heel bot, maar als die weg is, doet hij gewoon weer zo lief tegen Ninah.
Ik weet niet of het helemaal overkomt wat ik nu zeg... maar weet niet hoe ik het anders kan zeggen. (:
Go on.
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Volgend stukje. Waar is de rest van mijn lezers? :3
Hij haalde zijn hand weg en legde die om haar heup. Ze zuchtte zacht en kroop nog dichter tegen hem aan.
Flynn slikte iets van een brok weg en staarde naar haar rustige gezicht. Zacht boog hij zich voorover en drukte heel even zijn lippen tegen haar voorhoofd, waarna hij zijn hoofd tegen het hare aanlegde en de film verder keek.
Ninah ontwaakte uit een verwarde droom en gaapte uitgebreid. Ze rekte zich uit en wreef de slaap uit haar ogen. Het duurde even voor ze kon zien waar ze was. De kamer was half verduisterd en de gordijnen waren nog dicht, maar ze kon duidelijk zien dat ze bij Flynn op de bank lag.
Een warme bontdeken lag over haar heen en de mokken van de avond ervoor stonden nog op de salontafel. Ninah glimlachte even. Flynn en zij hadden gisteren een lange wandeling gemaakt en daarna pizza gegeten voor de televisie terwijl ze naar een praatprogramma keken. Ninah herinnerde zich dat ze daarna nog lang hadden gepraat onder het genot van warme chocolademelk. Ze hadden de gebeurtenissen in de afgelopen vier jaar met elkaar gedeeld, maar Ninah had ook duidelijk gemerkt dat hij heel veel achter had gehouden en om de harde, ijskoude waarheid was gedraaid om haar te sparen.
Ze wist nog dat ze Flynn piano had horen spelen terwijl zij op de bank had liggen luieren. Blijkbaar was ze tijdens zijn pianospel in slaap gevallen...
Ze duwde de deken weg en liep naar de keuken. Daar stond Flynn, in zijn joggingbroek, zonder shirt aan.
De warmte steeg Ninah naar het hoofd toen ze hem zo zag staan. Hij had een kop koffie in zijn handen en staarde met een voor Ninah onbekende blik in zijn ogen naar buiten.
Tegelijk zonk de moed Ninah weer in de schoenen toen ze zag dat de storm die gisteren was opgestoken, aangewakkerd was en nu ook sneeuw bevatte. Haar vlucht vertrok morgen. Als hij gecanceld zou worden... dan kon ze kerst in haar eentje doorbrengen in Wickston zonder haar familie.
“Goedemorgen,” zei ze na enig aarzelen.
Flynn onderbrak zijn gepeins en draaide zich met een nerveus lachje naar haar om. “Hé. Heb je lekker geslapen?” Hij zag er gespannen uit.
“Ja, prima. Bedankt voor de deken,” glimlachte Ninah. Ze zag dat zijn handen trilden en fronste, maar vroeg niets.
“Is oké. Wil je wat eten? Ik heb cornflakes, of gewoon broodjes...” Flynn keek haar vragend aan.
“Cornflakes is goed,” knikte Ninah en ze ging aan tafel zitten. Flynn maakte het ontbijt klaar en zette het schaaltje voor haar neus. Zelf nam hij alleen maar een appel.
“Eetsmakelijk.” Hij grijnsde naar haar en ging tegenover haar zitten. Hij tikte zenuwachtig met zijn vingers op de tafel en staarde met een afwezige blik naar de vallende sneeuw buiten, kauwend op zijn appel.
“Hoef je geen stevig ontbijt?” vroeg Ninah voorzichtig.
Flynn keek haar even verdwaasd aan en schudde toen zijn hoofd. “Nee, geen honger.”
Er viel een stilte en uiteindelijk kon Ninah haar brandende vraag niet meer voor zich houden. “Is er iets mis?” vroeg ze, aangestoken door zijn nerveuze gedrag.
Flynn leek te aarzelen. “Uh... Nee, niet tussen ons.” Hij glimlachte gespannen. “Ik ga vandaag mijn ouders bezoeken.”
“Oh...” Ninah zocht naar een goed antwoord. “Succes...?”
Flynn vertrok zijn gezicht. “Ik verwacht echt niet dat ze me met open ogen ontvangen...” Hij was even stil voor hij er zacht op liet volgen: “Dat heb jij ook niet gedaan.”
“Maar deze situatie is anders,” probeerde Ninah hem te steunen.
“Ja, erger.” Flynn lachte vreugdeloos. “Veel erger. Mijn ouders zijn zo conservatief als wat. Dat weet je.”
Ja, dat wist ze. Flynn had knallende ruzies gehad omdat hij door wilde met zijn zangtalent. Zijn ouders vonden dat hij zijn toekomst weggooide als hij dat deed en toen Flynn uiteindelijk toch voor het zingen koos, wezen zijn ouders hem de deur.
“En alles wat in L.A. is gebeurd, heeft alleen maar olie op het vuur gegooid,” liet Flynn erop volgen.
Ninah werd door twijfel verscheurd toen ze weer dacht aan de afschuwelijke berichten die in de krant waren verschenen, toen het met Flynn op een hoogtepunt was gekomen. De berichten waren zo onwerkelijk, dat Ninah bijna niet kon geloven dat het echt de Flynn van toen was geweest, die zo was losgeslagen. Drank, drugs, horden vrouwen, diefstal...
Ze slikte en zei niets. Flynn merkte het en kon wel raden waar ze aan dacht. “Sorry, dat wilde ik niet omhoog halen,” zei hij voorzichtig.
Ninah schudde zwijgend haar hoofd. Het was even stil. “Het maakt niet uit. Ik wil er gewoon niet teveel aan denken.”
Flynn knikte met een pijnlijk gezicht. “Ga jij nog weg met Kerstmis?” Hij veranderde expres het gespreksonderwerp en keek haar vragend aan.
“Ja, morgenmiddag vertrekt mijn vlucht naar mijn ouders,” glimlachte Ninah, blij met de afleiding. “Ik hoop dat mijn vlucht niet gecanceld wordt... Het zou zomaar kunnen met dit weer.”
Flynn knikte nadenkend. “Ik ga niet terug naar L.A. Ik heb het team daar doorgegeven dat ik er met Kerstmis niet zou zijn.” Even glimlachte hij. “Ik mis ze. Maar de onafhankelijkheid is wel fijn, want in Los Angeles zat iedereen constant overal bovenop.”
Ninah kon zich wel voorstellen dat dat frustrerend was. “Vandaar dat je er even uit moest,” zei ze zonder nadenken.
Flynn keek haar aan. “Ja.” Even was hij stil. “Gedeeltelijk.” Hij gaf haar een knipoog. “Maar als je het niet erg vindt,” liet hij erop volgen met een blik op haar lege schaaltje cornflakes, “wil ik over een half uurtje vertrekken naar mijn ouders.”
Ninah lachte even. “Je wilt me gewoon weg hebben.”
Flynn trok een scheve grijns. “Zo zou je het ook kunnen noemen.” Hij stond op en gooide het klokhuis van de appel in de vuilbak.
Ninah stond ook op en zette het schaaltje op het aanrecht. “Heel veel succes bij je ouders,” zei ze terwijl ze zich weer omdraaide.
“Dank je,” zei Flynn, meteen weer nerveus. Ninah merkte het en ze stapte naar hem toe. Voor Flynn doorhad wat ze wilde doen, had ze haar armen al stevig om hem heen geslagen.
“Ze eten je vast niet op,” fluisterde ze in zijn oor.
Flynn legde zijn handen op haar rug en hield haar even vast. “Nee...”
Ze liet hem weer los en drukte zonder nadenken een kus op zijn wang. “Tot over een paar dagen.”
Flynn stond nog lang naar de deur te kijken, met zijn hand op de plek waar ze hem gekust had, voor hij weer in beweging kwam en zich aan ging kleden.
Hij haalde zijn hand weg en legde die om haar heup. Ze zuchtte zacht en kroop nog dichter tegen hem aan.
Flynn slikte iets van een brok weg en staarde naar haar rustige gezicht. Zacht boog hij zich voorover en drukte heel even zijn lippen tegen haar voorhoofd, waarna hij zijn hoofd tegen het hare aanlegde en de film verder keek.
Ninah ontwaakte uit een verwarde droom en gaapte uitgebreid. Ze rekte zich uit en wreef de slaap uit haar ogen. Het duurde even voor ze kon zien waar ze was. De kamer was half verduisterd en de gordijnen waren nog dicht, maar ze kon duidelijk zien dat ze bij Flynn op de bank lag.
Een warme bontdeken lag over haar heen en de mokken van de avond ervoor stonden nog op de salontafel. Ninah glimlachte even. Flynn en zij hadden gisteren een lange wandeling gemaakt en daarna pizza gegeten voor de televisie terwijl ze naar een praatprogramma keken. Ninah herinnerde zich dat ze daarna nog lang hadden gepraat onder het genot van warme chocolademelk. Ze hadden de gebeurtenissen in de afgelopen vier jaar met elkaar gedeeld, maar Ninah had ook duidelijk gemerkt dat hij heel veel achter had gehouden en om de harde, ijskoude waarheid was gedraaid om haar te sparen.
Ze wist nog dat ze Flynn piano had horen spelen terwijl zij op de bank had liggen luieren. Blijkbaar was ze tijdens zijn pianospel in slaap gevallen...
Ze duwde de deken weg en liep naar de keuken. Daar stond Flynn, in zijn joggingbroek, zonder shirt aan.
De warmte steeg Ninah naar het hoofd toen ze hem zo zag staan. Hij had een kop koffie in zijn handen en staarde met een voor Ninah onbekende blik in zijn ogen naar buiten.
Tegelijk zonk de moed Ninah weer in de schoenen toen ze zag dat de storm die gisteren was opgestoken, aangewakkerd was en nu ook sneeuw bevatte. Haar vlucht vertrok morgen. Als hij gecanceld zou worden... dan kon ze kerst in haar eentje doorbrengen in Wickston zonder haar familie.
“Goedemorgen,” zei ze na enig aarzelen.
Flynn onderbrak zijn gepeins en draaide zich met een nerveus lachje naar haar om. “Hé. Heb je lekker geslapen?” Hij zag er gespannen uit.
“Ja, prima. Bedankt voor de deken,” glimlachte Ninah. Ze zag dat zijn handen trilden en fronste, maar vroeg niets.
“Is oké. Wil je wat eten? Ik heb cornflakes, of gewoon broodjes...” Flynn keek haar vragend aan.
“Cornflakes is goed,” knikte Ninah en ze ging aan tafel zitten. Flynn maakte het ontbijt klaar en zette het schaaltje voor haar neus. Zelf nam hij alleen maar een appel.
“Eetsmakelijk.” Hij grijnsde naar haar en ging tegenover haar zitten. Hij tikte zenuwachtig met zijn vingers op de tafel en staarde met een afwezige blik naar de vallende sneeuw buiten, kauwend op zijn appel.
“Hoef je geen stevig ontbijt?” vroeg Ninah voorzichtig.
Flynn keek haar even verdwaasd aan en schudde toen zijn hoofd. “Nee, geen honger.”
Er viel een stilte en uiteindelijk kon Ninah haar brandende vraag niet meer voor zich houden. “Is er iets mis?” vroeg ze, aangestoken door zijn nerveuze gedrag.
Flynn leek te aarzelen. “Uh... Nee, niet tussen ons.” Hij glimlachte gespannen. “Ik ga vandaag mijn ouders bezoeken.”
“Oh...” Ninah zocht naar een goed antwoord. “Succes...?”
Flynn vertrok zijn gezicht. “Ik verwacht echt niet dat ze me met open ogen ontvangen...” Hij was even stil voor hij er zacht op liet volgen: “Dat heb jij ook niet gedaan.”
“Maar deze situatie is anders,” probeerde Ninah hem te steunen.
“Ja, erger.” Flynn lachte vreugdeloos. “Veel erger. Mijn ouders zijn zo conservatief als wat. Dat weet je.”
Ja, dat wist ze. Flynn had knallende ruzies gehad omdat hij door wilde met zijn zangtalent. Zijn ouders vonden dat hij zijn toekomst weggooide als hij dat deed en toen Flynn uiteindelijk toch voor het zingen koos, wezen zijn ouders hem de deur.
“En alles wat in L.A. is gebeurd, heeft alleen maar olie op het vuur gegooid,” liet Flynn erop volgen.
Ninah werd door twijfel verscheurd toen ze weer dacht aan de afschuwelijke berichten die in de krant waren verschenen, toen het met Flynn op een hoogtepunt was gekomen. De berichten waren zo onwerkelijk, dat Ninah bijna niet kon geloven dat het echt de Flynn van toen was geweest, die zo was losgeslagen. Drank, drugs, horden vrouwen, diefstal...
Ze slikte en zei niets. Flynn merkte het en kon wel raden waar ze aan dacht. “Sorry, dat wilde ik niet omhoog halen,” zei hij voorzichtig.
Ninah schudde zwijgend haar hoofd. Het was even stil. “Het maakt niet uit. Ik wil er gewoon niet teveel aan denken.”
Flynn knikte met een pijnlijk gezicht. “Ga jij nog weg met Kerstmis?” Hij veranderde expres het gespreksonderwerp en keek haar vragend aan.
“Ja, morgenmiddag vertrekt mijn vlucht naar mijn ouders,” glimlachte Ninah, blij met de afleiding. “Ik hoop dat mijn vlucht niet gecanceld wordt... Het zou zomaar kunnen met dit weer.”
Flynn knikte nadenkend. “Ik ga niet terug naar L.A. Ik heb het team daar doorgegeven dat ik er met Kerstmis niet zou zijn.” Even glimlachte hij. “Ik mis ze. Maar de onafhankelijkheid is wel fijn, want in Los Angeles zat iedereen constant overal bovenop.”
Ninah kon zich wel voorstellen dat dat frustrerend was. “Vandaar dat je er even uit moest,” zei ze zonder nadenken.
Flynn keek haar aan. “Ja.” Even was hij stil. “Gedeeltelijk.” Hij gaf haar een knipoog. “Maar als je het niet erg vindt,” liet hij erop volgen met een blik op haar lege schaaltje cornflakes, “wil ik over een half uurtje vertrekken naar mijn ouders.”
Ninah lachte even. “Je wilt me gewoon weg hebben.”
Flynn trok een scheve grijns. “Zo zou je het ook kunnen noemen.” Hij stond op en gooide het klokhuis van de appel in de vuilbak.
Ninah stond ook op en zette het schaaltje op het aanrecht. “Heel veel succes bij je ouders,” zei ze terwijl ze zich weer omdraaide.
“Dank je,” zei Flynn, meteen weer nerveus. Ninah merkte het en ze stapte naar hem toe. Voor Flynn doorhad wat ze wilde doen, had ze haar armen al stevig om hem heen geslagen.
“Ze eten je vast niet op,” fluisterde ze in zijn oor.
Flynn legde zijn handen op haar rug en hield haar even vast. “Nee...”
Ze liet hem weer los en drukte zonder nadenken een kus op zijn wang. “Tot over een paar dagen.”
Flynn stond nog lang naar de deur te kijken, met zijn hand op de plek waar ze hem gekust had, voor hij weer in beweging kwam en zich aan ging kleden.
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Nieuwe lezeres meldt zich ^^. Ik vind dit echt een geweldig verhaal! Geen verdere commentaar, behalve dat je snel verder moet gaan x3.
If you believe you can, and believe it strongly enough, you'll be amazed at what you can do.
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
@ Anneke, je had het 100e bericht. :3 Bedankt voor de reacties weer. Heb de laatste dagen weinig tijd gehad om te schrijven, maar ik heb hier weer een nieuw stukje. Het is niet heel lang, maar jullie doen het er maar mee. (aa)
Ninah installeerde zich met een warme kop thee en een boek op de bank. Ze had een warme deken uit de kast gepakt en die warm om zich heen gewikkeld. Het was doodstil in de kleine woonkamer, alleen het tikken van de kleine wandklok boven de keukendeur doorbrak de stilte.
Doordat het zo stil was, schrok Ninah zich een ongeluk toen na een tijdje de bel ging. Fronsend kwam ze overeind; ze verwachtte niemand. Ze legde haar boek aan de kant en liep naar de deur.
Meteen toen ze hem had opengedaan, wenste ze dat ze de bel niet had gehoord. Het was Tyler.
“Wat doe jij hier?” vroeg Ninah beverig. Ze had zijn woorden die hij tegen Flynn had gesproken nog duidelijk in haar achterhoofd zitten.
“Ik kom mijn portemonnee halen,” zei Tyler met een onverschillige houding.
Ninah probeerde spottend te lachen. “Denk je nu echt, dat je die nog terug krijgt?”
Tyler deed dreigend een stap naar haar toe. “Geef mij mijn portemonnee.”
“Niet voor ik een verklaring heb van jouw opmerkingen tegen Flynn gisterenochtend.”
Hij keek haar onaangenaam verrast aan en fronste zijn wenkbrauwen. “Ik weet niet waar je het over hebt.”
“Dat weet je heel goed, Tyler.” Ze keek hem woedend aan. “Ik heb alles gehoord. Ik stond namelijk in de woonkamer toen jij Flynn kwam vertellen dat je toch wel je manieren had om mij terug te krijgen.” Ze balde haar vuisten. “Zal ik jóu eens iets vertellen? Je kunt naar de maan lopen.”
Tyler haalde zijn schouders op. “Kalm aan. Ik wilde alleen Flynn wat irriteren. Het stelde niets voor.”
Ninah keek hem lang aan. “Jij hebt iets in mijn drankje gedaan op het bal, nietwaar?” Haar stem klonk vol afkeer.
Tyler keek haar ongeïnteresseerd aan. “Ninah, doe niet zo belachelijk onnozel. Geef mij nu mijn portemonnee terug, dan kan ik gaan.”
“Geef antwoord!” gilde ze plotseling naar hem. Tyler deinsde wat geschrokken achteruit en herpakte zichzelf toen.
“Geef me mijn portemonnee,” zei hij met een ijzig kalme houding, “dan zijn we uitgepraat en dan zal er ook niets gebeuren wat je jezelf nog zal beklagen.” Hij grijnsde vals naar haar.
Ninah kreeg het ijskoud over haar hele lichaam. “Wat zat erin, Tyler?”
Hij bleef ontkennen. “Denk je nu echt dat ik er iets in heb gedaan? Je bent niet goed wijs!” Hij snoof verontwaardigd.
Ninah keek hem koud aan. “Ik heb het je horen zeggen. Voor je het toegeeft, krijg jij je portemonnee niet terug.”
Tyler schudde zijn hoofd met een verachtelijke grijns op zijn gezicht. “Oké, fijn. Wil je het hard spelen? Dan kun je het hard krijgen!” Hij draaide zich om, pakte zijn mobiele telefoon uit zijn zak en liep naar de trappen.
Ninah, die meteen doorhad dat wat hij van plan was, geen goede zaken waren, snakte geschrokken naar lucht. Ze stormde terug naar binnen om Tylers portemonnee van de trap te pakken en rende toen in paniek achter hem aan. “Wacht!” Ze struikelde de trappen af en rende naar de deur, die Tyler inmiddels al had geopend. “Tyler!” schreeuwde ze. “Wacht!”
Hij liep al naar buiten en negeerde haar, wetend dat hij zijn portemonnee en zijn wraak toch wel zou krijgen.
Ze trok de deur open en greep hem bij zijn arm. Ze drukte de portemonnee in zijn handen en keek hem smekend aan. “Niet bellen,” fluisterde ze.
Hij rukte zijn arm los en keek haar onverbiddelijk aan. “Te laat.” Hij draaide zich gewoon weer om en liep weg.
“Tyler, dit kun je niet doen,” riep ze hem na. “Alsjeblieft!”
“Oh, denk je?” Hij lachte vreugdeloos. “Wacht maar, ik zal het je zo moeilijk maken dat je zal wensen dat je me nooit had afgewezen.” Hij keek om met een woedende blik in zijn ogen. “Wij zijn uitgepraat.”
Ze had het gevoel dat haar hele wereld in elkaar stortte toen ze zag hoe hij zijn telefoon tegen zijn oor drukte en in de auto stapte. In een waas van tranen deed ze een stap vooruit toen de auto wegreed, maar er was niets meer wat ze kon doen. Uit het lood geslagen bleef ze staan, beseffend dat het gedaan was met de rust.
Ninah installeerde zich met een warme kop thee en een boek op de bank. Ze had een warme deken uit de kast gepakt en die warm om zich heen gewikkeld. Het was doodstil in de kleine woonkamer, alleen het tikken van de kleine wandklok boven de keukendeur doorbrak de stilte.
Doordat het zo stil was, schrok Ninah zich een ongeluk toen na een tijdje de bel ging. Fronsend kwam ze overeind; ze verwachtte niemand. Ze legde haar boek aan de kant en liep naar de deur.
Meteen toen ze hem had opengedaan, wenste ze dat ze de bel niet had gehoord. Het was Tyler.
“Wat doe jij hier?” vroeg Ninah beverig. Ze had zijn woorden die hij tegen Flynn had gesproken nog duidelijk in haar achterhoofd zitten.
“Ik kom mijn portemonnee halen,” zei Tyler met een onverschillige houding.
Ninah probeerde spottend te lachen. “Denk je nu echt, dat je die nog terug krijgt?”
Tyler deed dreigend een stap naar haar toe. “Geef mij mijn portemonnee.”
“Niet voor ik een verklaring heb van jouw opmerkingen tegen Flynn gisterenochtend.”
Hij keek haar onaangenaam verrast aan en fronste zijn wenkbrauwen. “Ik weet niet waar je het over hebt.”
“Dat weet je heel goed, Tyler.” Ze keek hem woedend aan. “Ik heb alles gehoord. Ik stond namelijk in de woonkamer toen jij Flynn kwam vertellen dat je toch wel je manieren had om mij terug te krijgen.” Ze balde haar vuisten. “Zal ik jóu eens iets vertellen? Je kunt naar de maan lopen.”
Tyler haalde zijn schouders op. “Kalm aan. Ik wilde alleen Flynn wat irriteren. Het stelde niets voor.”
Ninah keek hem lang aan. “Jij hebt iets in mijn drankje gedaan op het bal, nietwaar?” Haar stem klonk vol afkeer.
Tyler keek haar ongeïnteresseerd aan. “Ninah, doe niet zo belachelijk onnozel. Geef mij nu mijn portemonnee terug, dan kan ik gaan.”
“Geef antwoord!” gilde ze plotseling naar hem. Tyler deinsde wat geschrokken achteruit en herpakte zichzelf toen.
“Geef me mijn portemonnee,” zei hij met een ijzig kalme houding, “dan zijn we uitgepraat en dan zal er ook niets gebeuren wat je jezelf nog zal beklagen.” Hij grijnsde vals naar haar.
Ninah kreeg het ijskoud over haar hele lichaam. “Wat zat erin, Tyler?”
Hij bleef ontkennen. “Denk je nu echt dat ik er iets in heb gedaan? Je bent niet goed wijs!” Hij snoof verontwaardigd.
Ninah keek hem koud aan. “Ik heb het je horen zeggen. Voor je het toegeeft, krijg jij je portemonnee niet terug.”
Tyler schudde zijn hoofd met een verachtelijke grijns op zijn gezicht. “Oké, fijn. Wil je het hard spelen? Dan kun je het hard krijgen!” Hij draaide zich om, pakte zijn mobiele telefoon uit zijn zak en liep naar de trappen.
Ninah, die meteen doorhad dat wat hij van plan was, geen goede zaken waren, snakte geschrokken naar lucht. Ze stormde terug naar binnen om Tylers portemonnee van de trap te pakken en rende toen in paniek achter hem aan. “Wacht!” Ze struikelde de trappen af en rende naar de deur, die Tyler inmiddels al had geopend. “Tyler!” schreeuwde ze. “Wacht!”
Hij liep al naar buiten en negeerde haar, wetend dat hij zijn portemonnee en zijn wraak toch wel zou krijgen.
Ze trok de deur open en greep hem bij zijn arm. Ze drukte de portemonnee in zijn handen en keek hem smekend aan. “Niet bellen,” fluisterde ze.
Hij rukte zijn arm los en keek haar onverbiddelijk aan. “Te laat.” Hij draaide zich gewoon weer om en liep weg.
“Tyler, dit kun je niet doen,” riep ze hem na. “Alsjeblieft!”
“Oh, denk je?” Hij lachte vreugdeloos. “Wacht maar, ik zal het je zo moeilijk maken dat je zal wensen dat je me nooit had afgewezen.” Hij keek om met een woedende blik in zijn ogen. “Wij zijn uitgepraat.”
Ze had het gevoel dat haar hele wereld in elkaar stortte toen ze zag hoe hij zijn telefoon tegen zijn oor drukte en in de auto stapte. In een waas van tranen deed ze een stap vooruit toen de auto wegreed, maar er was niets meer wat ze kon doen. Uit het lood geslagen bleef ze staan, beseffend dat het gedaan was met de rust.
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Ik kan Tyler echt wel .... iets aandoen. Ninah heeft al zo veel aan haar hoofd...
Ik blijf je schrijfstijl echt geweldig vinden
Ik blijf je schrijfstijl echt geweldig vinden
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
Wie belt ie nouw? Waarom weet zij het wel en ik niet Het is vast niet de pers dan zou ze niet zo paniekerig doen... Misschien een of ander maffia vriend die de boel kort en klein komt slaan? Ooh ik wil het weten!
Het is vast niet de pers dan zou ze niet zo paniekerig doen... Misschien een of ander maffia vriend die de boel kort en klein komt slaan? Ooh ik wil het weten!- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Ik wil het ook weten!! Houh, nu kan ik niet wachten tot het volgende stuk :')-Maaike- schreef:Wie belt ie nouw? Waarom weet zij het wel en ik niet
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
De klok van OV moet nog teruggezet worden. Jullie zijn in de toekomst. Gnagna. xd
Haar handen trilden toen ze de deurknop weer vastpakte en de deur open duwde. Haar keel was droog en de paniek had haar lichaam volledig overgenomen. Ze wankelde naar de trap en ging bevend op de onderste trede zitten.
Ze vocht tegen de opkomende tranen en probeerde zichzelf te kalmeren. Ze sprak zichzelf streng toe dat het wel goed zou komen en dat er overal een oplossing voor was, dat Tyler haar niets kon maken zonder háár kant van het verhaal. Tyler was in zijn eentje, had Flynn tegen haar gezegd.
Ze werd misselijk en proefde een bittere smaak in haar mond. Flynn. Ze moest naar Flynn, maar die was naar zijn ouders.
Uiteindelijk gaf ze toe aan haar hoog opgelopen emoties en begon ze beverig te huilen. Ze miste Kirsten, ze miste haar zusje, haar ouders, ze miste het wereldje dat ze gehad had voor Flynn verdween en alles in haar leven een andere wending nam.
Na zeker een kwartier gehuild te hebben, stond ze op. Haar benen voelden aan als lood en haar hoofd deed pijn.
Ze besloot weer terug naar haar appartement te gaan. Even later sloot ze de deur achter zich en trok ze haar schoenen uit. Het duurde even voor ze haar telefoon had gevonden en ze wikkelde zich weer in de deken op de bank.
Met trillende vingers zocht ze Kirstens nummer op en drukte met een beverige zucht op het groene hoorntje.
Drie, vier keer ging de pieptoon over voor Ninah Kirstens vertrouwde stem hoorde. “Met Kirsten!”
“Hé,” glimlachte Ninah verdrietig, “met mij.”
“Ik heb mijn koffers al gepakt. Ik vertrek ’s ochtends na kerst meteen!” Haar vrolijke stem sneed Ninah door het hart.
Ze kon niet uit haar woorden komen en bleef stil.
“Ninah?” zei Kirsten bezorgd. “Is alles wel oké?”
Uiteindelijk kreeg Ninah haar spraakvermogen weer terug. “Tyler heeft me gestrikt,” kreeg ze schor over haar lippen.
“Wat? Wat bedoel je?” Kirsten klonk gealarmeerd.
Ninah kneep haar telefoon in haar hand en sloot haar ogen. Uiteindelijk begon ze te praten en ze kon niet meer stoppen. Ze vertelde alles, van het eerste gesprek met Tyler tot zijn uiteindelijke bedreiging die hij had waargemaakt. Huilerig zei ze: “Ik had echt niet verwacht dat hij zo zou zijn, Kirs. Hij heeft me echt bang gemaakt.”
Kirsten bleef lang stil aan de andere kant van de lijn. Ninah begon zich al af te vragen of ze had opgehangen toen ze haar ineens een woedende kreet hoorde geven. “Heeft hij dat echt gedaan?” riep ze verontwaardigd uit. “Hoe durft hij?! En wie heeft hij eigenlijk gebeld?”
“Dat weet ik niet. Echt niet. Hij zei me in ieder geval dat hij... het me zo moeilijk zo maken dat ik zou willen dat ik hem niet had afgewezen.” Ze kon zijn woorden nog letterlijk voor zich halen en huiverde.
“Ik had het moeten weten met zijn achtergrond,” mopperde Kirsten, boos op zichzelf. “Het is zo stom dat ik er niet aan gedacht heb. Ik had je moeten waarschuwen dat het bij een telefoontje moest blijven!”
“Maar...” Ninah beet op haar lip. “Jij kon toch ook niet weten dat hij...”
“Klets niet, Ninah. Hij heeft twee jaar lang bij ons in huis gewoond. Op een gegeven moment kom je genoeg te weten over je pleegbroer, hoor,” onderbrak Kirsten haar. “Waarom denk je dat ik zo snel over hem heen was?”
Ninah werd weer overspoeld door herinneringen; ze wist inderdaad dat Kirsten om de een of andere reden plotseling helemaal genezen was van haar verliefdheid op Tyler. Destijds was het haar een raadsel geweest.
“Wat heeft hij dan gedaan?” waagde ze te vragen.
Kirsten snoof minachtend. “Hij heeft zich heel lang beziggehouden met het dealen van drugs. Hij zat helemaal in dat wereldje. Ook met meisjes en zo,” zei ze veelbetekenend. Een rilling gleed over Ninahs rug. “Dat is waarschijnlijk waarom hij de nacht na het bal bij je is gebleven. Hij is gewoon zo.”
Ninah werd misselijk. “Mijn hemel, Kirs, wat heb ik me op de hals gehaald...”
“Ach, kom. Jij kon het toch ook niet weten? Probeer bij hem weg te blijven, want hij rust niet voor hij zijn doel heeft bereikt,” zei Kirsten.
“Ik ben bang,” fluisterde Ninah plotseling. “Stel dat hij zijn oude ‘vrienden’ op gaat trommelen om mij of Flynn wat aan te doen?”
“Die mogelijkheden moet je niet eens nagaan,” wuifde Kirsten het weg. “Hij heeft geen contact meer met die mensen. Ze moeten niets meer van hem hebben. Mijn ouders en de instanties waar hij bij zat hebben er alles aan gedaan om hem uit dat wereldje te krijgen en ze hebben ook alles gebruikt wat ze in huis hadden. Geloof mij, ze hebben daar nu een grondige hekel aan hem.”
Haar handen trilden toen ze de deurknop weer vastpakte en de deur open duwde. Haar keel was droog en de paniek had haar lichaam volledig overgenomen. Ze wankelde naar de trap en ging bevend op de onderste trede zitten.
Ze vocht tegen de opkomende tranen en probeerde zichzelf te kalmeren. Ze sprak zichzelf streng toe dat het wel goed zou komen en dat er overal een oplossing voor was, dat Tyler haar niets kon maken zonder háár kant van het verhaal. Tyler was in zijn eentje, had Flynn tegen haar gezegd.
Ze werd misselijk en proefde een bittere smaak in haar mond. Flynn. Ze moest naar Flynn, maar die was naar zijn ouders.
Uiteindelijk gaf ze toe aan haar hoog opgelopen emoties en begon ze beverig te huilen. Ze miste Kirsten, ze miste haar zusje, haar ouders, ze miste het wereldje dat ze gehad had voor Flynn verdween en alles in haar leven een andere wending nam.
Na zeker een kwartier gehuild te hebben, stond ze op. Haar benen voelden aan als lood en haar hoofd deed pijn.
Ze besloot weer terug naar haar appartement te gaan. Even later sloot ze de deur achter zich en trok ze haar schoenen uit. Het duurde even voor ze haar telefoon had gevonden en ze wikkelde zich weer in de deken op de bank.
Met trillende vingers zocht ze Kirstens nummer op en drukte met een beverige zucht op het groene hoorntje.
Drie, vier keer ging de pieptoon over voor Ninah Kirstens vertrouwde stem hoorde. “Met Kirsten!”
“Hé,” glimlachte Ninah verdrietig, “met mij.”
“Ik heb mijn koffers al gepakt. Ik vertrek ’s ochtends na kerst meteen!” Haar vrolijke stem sneed Ninah door het hart.
Ze kon niet uit haar woorden komen en bleef stil.
“Ninah?” zei Kirsten bezorgd. “Is alles wel oké?”
Uiteindelijk kreeg Ninah haar spraakvermogen weer terug. “Tyler heeft me gestrikt,” kreeg ze schor over haar lippen.
“Wat? Wat bedoel je?” Kirsten klonk gealarmeerd.
Ninah kneep haar telefoon in haar hand en sloot haar ogen. Uiteindelijk begon ze te praten en ze kon niet meer stoppen. Ze vertelde alles, van het eerste gesprek met Tyler tot zijn uiteindelijke bedreiging die hij had waargemaakt. Huilerig zei ze: “Ik had echt niet verwacht dat hij zo zou zijn, Kirs. Hij heeft me echt bang gemaakt.”
Kirsten bleef lang stil aan de andere kant van de lijn. Ninah begon zich al af te vragen of ze had opgehangen toen ze haar ineens een woedende kreet hoorde geven. “Heeft hij dat echt gedaan?” riep ze verontwaardigd uit. “Hoe durft hij?! En wie heeft hij eigenlijk gebeld?”
“Dat weet ik niet. Echt niet. Hij zei me in ieder geval dat hij... het me zo moeilijk zo maken dat ik zou willen dat ik hem niet had afgewezen.” Ze kon zijn woorden nog letterlijk voor zich halen en huiverde.
“Ik had het moeten weten met zijn achtergrond,” mopperde Kirsten, boos op zichzelf. “Het is zo stom dat ik er niet aan gedacht heb. Ik had je moeten waarschuwen dat het bij een telefoontje moest blijven!”
“Maar...” Ninah beet op haar lip. “Jij kon toch ook niet weten dat hij...”
“Klets niet, Ninah. Hij heeft twee jaar lang bij ons in huis gewoond. Op een gegeven moment kom je genoeg te weten over je pleegbroer, hoor,” onderbrak Kirsten haar. “Waarom denk je dat ik zo snel over hem heen was?”
Ninah werd weer overspoeld door herinneringen; ze wist inderdaad dat Kirsten om de een of andere reden plotseling helemaal genezen was van haar verliefdheid op Tyler. Destijds was het haar een raadsel geweest.
“Wat heeft hij dan gedaan?” waagde ze te vragen.
Kirsten snoof minachtend. “Hij heeft zich heel lang beziggehouden met het dealen van drugs. Hij zat helemaal in dat wereldje. Ook met meisjes en zo,” zei ze veelbetekenend. Een rilling gleed over Ninahs rug. “Dat is waarschijnlijk waarom hij de nacht na het bal bij je is gebleven. Hij is gewoon zo.”
Ninah werd misselijk. “Mijn hemel, Kirs, wat heb ik me op de hals gehaald...”
“Ach, kom. Jij kon het toch ook niet weten? Probeer bij hem weg te blijven, want hij rust niet voor hij zijn doel heeft bereikt,” zei Kirsten.
“Ik ben bang,” fluisterde Ninah plotseling. “Stel dat hij zijn oude ‘vrienden’ op gaat trommelen om mij of Flynn wat aan te doen?”
“Die mogelijkheden moet je niet eens nagaan,” wuifde Kirsten het weg. “Hij heeft geen contact meer met die mensen. Ze moeten niets meer van hem hebben. Mijn ouders en de instanties waar hij bij zat hebben er alles aan gedaan om hem uit dat wereldje te krijgen en ze hebben ook alles gebruikt wat ze in huis hadden. Geloof mij, ze hebben daar nu een grondige hekel aan hem.”
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Sorry voor het ministukje, maar na dit stukje is het alweer tijd voor hoofdstuk 5. Ik zal het dan ook wat sneller posten. xd Sorry voor de late post, maar ik had een kleine schrijversdip enzo. (: Als jullie trouwens nog meer van mij willen lezen, dan heb ik nog een verhaal, Water&Vuur. (:
Ninah moest denken aan Flynn. Ook hij had in het drugscircuit gezeten. Ze moest er niet aan denken wat hij allemaal had uitgevreten om aan geld te komen.
Kirstens stem haalde haar uit haar overpeinzingen. “Ik zal wel met Tyler gaan praten.”
“Wat heeft dat voor zin? Hij zal echt niet naar je luisteren,” reageerde Ninah somber. “Hij haat Flynn en hij heeft nu vast ook een hekel aan mij.”
“Je hebt hem alleen een deuk in zijn ego bezorgd,” grinnikte Kirsten. “Hij gaat je echt niet vermoorden.”
“Psychisch misschien.”
“Luister, ik ga met Tyler praten en jij gaat straks gewoon genieten bij je ouders. Je gaat een geweldige paar dagen doorbrengen met je familie en na Kerstmis kom je weer terug. Dan ben ik er ook en vieren we samen de jaarwisseling,” ging ze verder. “Je gaat niet meer aan Tyler denken en je laat het aan mij over, goed?”
Natuurlijk kon ze niet tegenspreken. Ze slikte een brok in haar keel weg. “Ja, dat is goed,” fluisterde ze.
“Dan zie ik jou over een paar dagen. Succes met pakken.” Ninah kon horen aan haar stem dat ze glimlachte.
“Ik kan niet wachten tot je er bent,” zei ze zachtjes.
Ze namen afscheid en Kirsten verbrak de verbinding. Verdoofd bleef Ninah op de bank zitten en staarde naar het zwarte scherm van de televisie. Pas na een kwartier diep na te hebben gedacht, kwam ze overeind om haar koffers te gaan pakken.
Ninah moest denken aan Flynn. Ook hij had in het drugscircuit gezeten. Ze moest er niet aan denken wat hij allemaal had uitgevreten om aan geld te komen.
Kirstens stem haalde haar uit haar overpeinzingen. “Ik zal wel met Tyler gaan praten.”
“Wat heeft dat voor zin? Hij zal echt niet naar je luisteren,” reageerde Ninah somber. “Hij haat Flynn en hij heeft nu vast ook een hekel aan mij.”
“Je hebt hem alleen een deuk in zijn ego bezorgd,” grinnikte Kirsten. “Hij gaat je echt niet vermoorden.”
“Psychisch misschien.”
“Luister, ik ga met Tyler praten en jij gaat straks gewoon genieten bij je ouders. Je gaat een geweldige paar dagen doorbrengen met je familie en na Kerstmis kom je weer terug. Dan ben ik er ook en vieren we samen de jaarwisseling,” ging ze verder. “Je gaat niet meer aan Tyler denken en je laat het aan mij over, goed?”
Natuurlijk kon ze niet tegenspreken. Ze slikte een brok in haar keel weg. “Ja, dat is goed,” fluisterde ze.
“Dan zie ik jou over een paar dagen. Succes met pakken.” Ninah kon horen aan haar stem dat ze glimlachte.
“Ik kan niet wachten tot je er bent,” zei ze zachtjes.
Ze namen afscheid en Kirsten verbrak de verbinding. Verdoofd bleef Ninah op de bank zitten en staarde naar het zwarte scherm van de televisie. Pas na een kwartier diep na te hebben gedacht, kwam ze overeind om haar koffers te gaan pakken.
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Ik heb geen commentaar, behalve dat je snel verder moet schrijven hihi :p & goeie tip van je ander verhaal, ga ik meteen eens lezen .
.If you believe you can, and believe it strongly enough, you'll be amazed at what you can do.
En ik ben helemaal bijgelezen! Ik vind het tot nu toe een leuk verhaal, ben benieuwd waar je precies heen gaat, want behalve dat het waarschijnlijk weer iets wordt met Flynn, heb ik geen idee!
Je schrijfstijl leest goed weg, verder ook niet echt iets op te merken, dus ga maar gewoon verder (:
Liefs, Marit.
Ik vind het tot nu toe een leuk verhaal, ben benieuwd waar je precies heen gaat, want behalve dat het waarschijnlijk weer iets wordt met Flynn, heb ik geen idee!Je schrijfstijl leest goed weg, verder ook niet echt iets op te merken, dus ga maar gewoon verder (:
Liefs, Marit.
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Leuk leuk, dankjewel. (: Ben echt blij dat het zoveel gelezen wordt! Het verhaal staat op plaats 6 in de lijst met leukste verhalen als je alleen naar de verhalen kijkt, dat doet me echt veel. (:
Kreunend ging ze rechtop zitten en sloeg de dekens weg. Ze huiverde van de kou die meteen om haar heen sloeg en wenste dag ze de dekens weer terug kon trekken en weer in slaap kon vallen. Maar dat kon niet, want rond twaalf uur die middag zou haar vlucht naar huis vertrekken.
Ze schoot in haar pantoffels en liep naar het raam om de gordijnen open te schuiven. Wat ze buiten zag, maakte haar niet bepaald vrolijk; de storm bracht ook sneeuw en hagel met zich mee. Ze kon net de overkant van de straat zien. Flynns huis.
Ze zuchtte wanhopig en deed de gordijnen moedeloos weer dicht. Ze kleedde zich aan en werkte een sterk, voedzaam ontbijt naar binnen, waarna ze haar koffers in de hal zette en de boel af ging sluiten.
Even later stapte ze naar buiten. De koude wind sloeg in haar gezicht en Ninah dook dieper weg in haar sjaal. Ze liep naar de auto en legde haar koffers in de kofferbak.
Haar blik dwaalde af naar Flynns appartement. Ze had nog tijd, zou ze afscheid gaan nemen...? Ze aarzelde lang. Uiteindelijk sloeg ze de kofferbak dicht en vastbesloten stapte ze naar de overkant van de straat.
Ze belde drie keer aan bij de brievenbussen, maar ze kreeg geen antwoord. Verontrust deed ze een paar stappen naar achteren en legde haar hoofd in haar nek om naar Flynns raam te kijken. Alles was nog donker. Misschien sliep hij nog...
Ze had geen tijd om op hem te wachten en liep weer terug naar haar auto. Toen ze instapte, moest ze weer denken aan Tyler. Zou Kirsten al gebeld hebben? Vast wel, het was tegen lunchtijd toen Ninah haar had gebeld...
Ze pakte haar telefoon en toetste het nummer van Tyler in. Hij ging vier keer over voor hij weggedrukt werd.
Ninah trapte gefrustreerd op het gas en reed de weg op. Ze probeerde het nog een keer, en nog een keer, maar Tyler bleef hem wegdrukken.
Ze legde haar telefoon op het dashboard en besloot eerst rustig naar het vliegveld te rijden voor ze het nog eens zou proberen.
Het weer zag er slecht uit. Ninah reed langzaam omdat ze voor zich niet veel zicht had en was blij toen ze heelhuids het vliegveld opreed. Ze parkeerde haar auto en stapte uit om haar koffers uit de kofferbak te pakken. Toen ze door de klapdeuren van het vliegveld stapte, merkte ze meteen de menigte mensen op die gestrand was. De moed zonk haar in de schoenen; veel vluchten waren gecanceld.
Ze drukte voor de laatste keer het groene hoorntje twee keer in en hield haar telefoon tegen haar oor. Eén. Twee. Drie. Een kleine klik. Stilte.
Hij had opgenomen.
“Tyler?” zei ze hoopvol. Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. Hij reageerde niet, maar ze wist dat hij luisterde. Ze hoorde hem zwaar ademen, alsof hij moeite had zich te beheersen. Misschien was dat ook wel zo.
“Laten we dit alsjeblieft op een redelijke manier uitpraten,” begon Ninah uiteindelijk smekend.
Eindelijk zei Tyler wat. “Er valt niets uit te praten,” zei hij ijzingwekkend kalm. Ninah hoorde hoe hij een sigaret opstak en diep inhaleerde. Ze kreeg er kippenvel van.
“Wat is nou eigenlijk je probleem?” Haar stem sloeg over. “Dat ik Flynn liever heb dan jou?”
Hij nam nog een haal en blies toen met een gefrustreerde zucht de rook weer uit. “Het probleem is, Ninah, dat Flynn blijkbaar altijd krijgt wat hij wil. Zonder het eigenlijk waard te zijn. Het probleem is dat de kansen steeds letterlijk voor zijn voeten zijn gevallen. Het probleem is, dat hij nóóit ook maar een glimp van de problemen heeft opgevangen die de echte wereld kent.” Hij praatte nog steeds verbazingwekkend kalm. Het joeg Ninah angst aan. “Ninah, hij verdient al dat geluk niet eens.”
Onthutst stond Ninah stil in de menigte. Ze zocht naar een goed, redelijk antwoord. “Tyler,” zei ze toen zacht, “Flynn is verslaafd geweest aan de cocaïne, hij heeft in een afkickkliniek gezeten en kwam maar nauwelijks van zijn verslaving af. Zijn ouders willen zelfs niets meer met hem te maken hebben.” Ze beet op haar lip en vroeg zich af of ze dit wel had moeten vertellen. Ze herhaalde: “Wat is je probleem? Dat hij zijn kansen heeft gegrepen, en niet net als jij juist de andere kant op is gegaan?” Even was ze stil. “Je bent jaloers, is dat het?”
Tyler snoof afkeurend. “Waarop zou ik jaloers moeten zijn? En trouwens, waarom verdedig jij hem toch steeds? Hij heeft je vier jaar achtergelaten en heeft je helemaal niets laten weten. Ja, via de media misschien. En die berichten zijn ook niet om over naar huis te schrijven. Oh, dat is waar, dat heeft hij niet, of wel?” Zijn opmerkingen sneden Ninah door het hart, maar Tyler had nog meer voor haar. “Hij is alleen maar een vuile egoïst die het niet eens verdient om nog maar naar jou te mogen kijken! Ik snap echt niet wat je in hem ziet, Ninah.”
- 5. -
Die nacht wakkerde de wind aan tot stormkracht. Hij rukte aan de daken en hield Ninah tot vroeg in de ochtend wakker. Ze was uitgeput toen uiteindelijk haar wekker ging en ze had precies twee uur en een kwartier geslapen.Kreunend ging ze rechtop zitten en sloeg de dekens weg. Ze huiverde van de kou die meteen om haar heen sloeg en wenste dag ze de dekens weer terug kon trekken en weer in slaap kon vallen. Maar dat kon niet, want rond twaalf uur die middag zou haar vlucht naar huis vertrekken.
Ze schoot in haar pantoffels en liep naar het raam om de gordijnen open te schuiven. Wat ze buiten zag, maakte haar niet bepaald vrolijk; de storm bracht ook sneeuw en hagel met zich mee. Ze kon net de overkant van de straat zien. Flynns huis.
Ze zuchtte wanhopig en deed de gordijnen moedeloos weer dicht. Ze kleedde zich aan en werkte een sterk, voedzaam ontbijt naar binnen, waarna ze haar koffers in de hal zette en de boel af ging sluiten.
Even later stapte ze naar buiten. De koude wind sloeg in haar gezicht en Ninah dook dieper weg in haar sjaal. Ze liep naar de auto en legde haar koffers in de kofferbak.
Haar blik dwaalde af naar Flynns appartement. Ze had nog tijd, zou ze afscheid gaan nemen...? Ze aarzelde lang. Uiteindelijk sloeg ze de kofferbak dicht en vastbesloten stapte ze naar de overkant van de straat.
Ze belde drie keer aan bij de brievenbussen, maar ze kreeg geen antwoord. Verontrust deed ze een paar stappen naar achteren en legde haar hoofd in haar nek om naar Flynns raam te kijken. Alles was nog donker. Misschien sliep hij nog...
Ze had geen tijd om op hem te wachten en liep weer terug naar haar auto. Toen ze instapte, moest ze weer denken aan Tyler. Zou Kirsten al gebeld hebben? Vast wel, het was tegen lunchtijd toen Ninah haar had gebeld...
Ze pakte haar telefoon en toetste het nummer van Tyler in. Hij ging vier keer over voor hij weggedrukt werd.
Ninah trapte gefrustreerd op het gas en reed de weg op. Ze probeerde het nog een keer, en nog een keer, maar Tyler bleef hem wegdrukken.
Ze legde haar telefoon op het dashboard en besloot eerst rustig naar het vliegveld te rijden voor ze het nog eens zou proberen.
Het weer zag er slecht uit. Ninah reed langzaam omdat ze voor zich niet veel zicht had en was blij toen ze heelhuids het vliegveld opreed. Ze parkeerde haar auto en stapte uit om haar koffers uit de kofferbak te pakken. Toen ze door de klapdeuren van het vliegveld stapte, merkte ze meteen de menigte mensen op die gestrand was. De moed zonk haar in de schoenen; veel vluchten waren gecanceld.
Ze drukte voor de laatste keer het groene hoorntje twee keer in en hield haar telefoon tegen haar oor. Eén. Twee. Drie. Een kleine klik. Stilte.
Hij had opgenomen.
“Tyler?” zei ze hoopvol. Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. Hij reageerde niet, maar ze wist dat hij luisterde. Ze hoorde hem zwaar ademen, alsof hij moeite had zich te beheersen. Misschien was dat ook wel zo.
“Laten we dit alsjeblieft op een redelijke manier uitpraten,” begon Ninah uiteindelijk smekend.
Eindelijk zei Tyler wat. “Er valt niets uit te praten,” zei hij ijzingwekkend kalm. Ninah hoorde hoe hij een sigaret opstak en diep inhaleerde. Ze kreeg er kippenvel van.
“Wat is nou eigenlijk je probleem?” Haar stem sloeg over. “Dat ik Flynn liever heb dan jou?”
Hij nam nog een haal en blies toen met een gefrustreerde zucht de rook weer uit. “Het probleem is, Ninah, dat Flynn blijkbaar altijd krijgt wat hij wil. Zonder het eigenlijk waard te zijn. Het probleem is dat de kansen steeds letterlijk voor zijn voeten zijn gevallen. Het probleem is, dat hij nóóit ook maar een glimp van de problemen heeft opgevangen die de echte wereld kent.” Hij praatte nog steeds verbazingwekkend kalm. Het joeg Ninah angst aan. “Ninah, hij verdient al dat geluk niet eens.”
Onthutst stond Ninah stil in de menigte. Ze zocht naar een goed, redelijk antwoord. “Tyler,” zei ze toen zacht, “Flynn is verslaafd geweest aan de cocaïne, hij heeft in een afkickkliniek gezeten en kwam maar nauwelijks van zijn verslaving af. Zijn ouders willen zelfs niets meer met hem te maken hebben.” Ze beet op haar lip en vroeg zich af of ze dit wel had moeten vertellen. Ze herhaalde: “Wat is je probleem? Dat hij zijn kansen heeft gegrepen, en niet net als jij juist de andere kant op is gegaan?” Even was ze stil. “Je bent jaloers, is dat het?”
Tyler snoof afkeurend. “Waarop zou ik jaloers moeten zijn? En trouwens, waarom verdedig jij hem toch steeds? Hij heeft je vier jaar achtergelaten en heeft je helemaal niets laten weten. Ja, via de media misschien. En die berichten zijn ook niet om over naar huis te schrijven. Oh, dat is waar, dat heeft hij niet, of wel?” Zijn opmerkingen sneden Ninah door het hart, maar Tyler had nog meer voor haar. “Hij is alleen maar een vuile egoïst die het niet eens verdient om nog maar naar jou te mogen kijken! Ik snap echt niet wat je in hem ziet, Ninah.”
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Noooooh, niet middenin het gesprek stoppen Ik vind Ninah echt zielig. Ze doet niets verkeerd, en dan moet Tyler haar zo nodig weer gek maken...
Verder geen tips ofzo, vind je schrijfstijl echt nog steeds super!
Ik vind Ninah echt zielig. Ze doet niets verkeerd, en dan moet Tyler haar zo nodig weer gek maken...Verder geen tips ofzo, vind je schrijfstijl echt nog steeds super!
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
Opzich is die Tyler niet eens zo slecht als je dat laatste gesprek leest. Hij haat Flynn en niet Ninah Maar verder is het maar een eng mannetje. Ik vraag me af of hij iets met de informatie gaat doen die Ninah hem ongemerkt gaf. En ik hoop natuurlijk dat Ninah even aan de drama kan ontsnappen door het vliegtuig te pakken naar haar ouders
Ga zo door!
Maar verder is het maar een eng mannetje. Ik vraag me af of hij iets met de informatie gaat doen die Ninah hem ongemerkt gaf. En ik hoop natuurlijk dat Ninah even aan de drama kan ontsnappen door het vliegtuig te pakken naar haar ouders Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Ik moet binnenkort alle spelfouten er nog uit gaan filteren, dat heb ik nog niet gedaan, maar in ieder geval bedankt voor de leuke reacties! (:
Ninah vocht tegen haar tranen en probeerde een goed antwoord te bedenken. “En jij dan? Verdien jij mij wel, na alles wat je me hebt aangedaan? Na alles, wat jij over Flynn hebt gezegd, terwijl je hem niet eens ként?” Ze balde haar vrije hand tot een vuist. “Wie is hier nu eigenlijk de egoïst?”
Tyler siste tussen zijn tanden. “Als je er even over nadenkt, is uiteindelijk iedereen een egoïst. Of ga jij me daarvan het tegendeel bewijzen?”
Ninah werd woedend. “Ja, dat klopt,” gaf ze toe. “En wie ben jij om dan Flynn te beschuldigen dat hij een egoïst is? Heb jij het soms zover gebracht als hij dat heeft gedaan?” Ze haalde diep adem om zichzelf onder controle te krijgen. “En dat wil je allemaal kapot maken door... ja, wat ben je eigenlijk van plan?”
Tyler lachte even zachtjes en negeerde haar eerdere opmerkingen. “Als ik zeg wat ik heb gedaan, ben je erop voorbereid. Dan is de lol er voor mij vanaf.”
Ninah voelde de moed in haar schoenen zinken. “Waar heb ik dit aan verdiend, Tyler?” zei ze zachtjes.
Het antwoord klonk zo simpel. “Je hebt voor Flynn gekozen.” Er klonk een klik en daarna een felle pieptoon. Hij had de verbinding verbroken.
Moedeloos zakte Ninah op een van haar koffers neer en staarde in het niets. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was, werd Ninah plots opgeschrikt door een stem die doorgaf dat de vlucht naar Ninahs bestemming was geannuleerd, omwille van de hevige sneeuwval en de harde rukwinden.
Bijna gaf Ninah toe aan haar hoog opgelopen emoties. Ze haalde een paar keer diep adem en toetste toen het nummer van haar vader in. Het duurde maar even voor ze zijn vertrouwde stem hoorde.
“Ninah!” Hij klonk bezorgd. “Is er iets mis?”
Ninah glimlachte triest. “Mijn vlucht is gecanceld. Ik kan niet naar huis komen,” zei ze. Haar stem had een vreemde klank en leek de hare niet.
“Echt waar?” Haar vader was duidelijk teleurgesteld. “En nu? Wanneer gaat de volgende vlucht?”
“Als de storm is gaan liggen. En dat duurt zeker nog dagen,” antwoordde Ninah. “En bovendien is alles tot de nok toe volgeboekt. De vliegtuigen puilen uit, om het maar zo te zeggen. Ik kan waarschijnlijk pas na de jaarwisseling naar huis komen.”
“Ach, Ninah...” Zijn stem klonk vol medelijden. “Het geeft niet. We doen het na de jaarwisseling gewoon over.”
Ze glimlachte even. “Dat is een goed idee,” zei ze. Plots moest ze aan Flynn denken. Misschien kon ze met hem wel Kerstmis vieren. Tenslotte was hij ook thuis. “Hebt u al gehoord dat Flynn terug is in Wickston?” vroeg ze aan haar vader. Ze vermoedde van wel.
“Ja, ik heb er het een en ander van gehoord,” zei hij. “Net als die verhalen die over jou de ronde doen. Je staat bijna op iedere voorpagina van elk tabloid. Jij en Flynn.”
Ninah glimlachte wrang. “Ja, dat zal wel... De paparazzi laten me nauwelijks meer met rust.” Ze beet op haar wangen en besloot het toen toch te zeggen. “Papa, ik...” Ze zocht naar de goede woorden. “Er is de afgelopen dagen iets voorgevallen en er kunnen dingen over mij in de media verschijnen. Wil je alsjeblieft niet kwaad worden, maar eerst mijn verhaal horen?” Ze probeerde hem er maar alvast op voor te bereiden, hoewel ze niet wist wat Tyler van plan was.
“Hoe bedoel je?” klonk haar vaders bezorgde stem. “Is er iets gebeurd tussen jou en Flynn?”
“Min of meer. Het is nogal gecompliceerd,” verzuchtte ze.
“Oh, oké... Wil je er met me over praten?” vroeg hij. Ze hoorde aan zijn stem dat hij ietwat op zijn hoede was.
“Nee, liever niet. Nog niet,” antwoordde ze.
Ze was blij toen hij over iets anders begon. “Hoe ga je Kerstmis nu vieren?”
Ze dacht even na. “Flynn is thuis, misschien ga ik wel naar hem. En anders probeer ik met jullie te Skypen.”
Haar vader zweeg een tijdje. “Ja, da’s misschien wel een goed idee,” zei hij afwezig. Ze kon wel bijna raden waar hij aan dacht. Flynn was geen onschuldig lammetje meer. Zeker na wat er in de media over hem verschenen was, was haar vaders mening over hem sterk veranderd.
Ninah haalde diep adem. “Ik ga weer naar huis. Ik bel je nog wel als ik thuis ben. Geef mama een knuffel en Alice een dikke kus van mij.” Ze glimlachte. “En zeg maar tegen Alice dat ik nog een cadeau voor haar heb als ik haar weer zie.”
“Dat zal ik doen.” Ze wist dat hij glimlachte. “Veel geluk daar nog,” liet hij erop volgen. “Houd je taai.”
“Tot ziens, papa,” glimlachte Ninah en ze verbrak te verbinding. Er bleef een leeg gevoel in haar achter toen ze weer naar buiten liep en even later in de auto stapte en weer terug naar huis reed.
Ninah vocht tegen haar tranen en probeerde een goed antwoord te bedenken. “En jij dan? Verdien jij mij wel, na alles wat je me hebt aangedaan? Na alles, wat jij over Flynn hebt gezegd, terwijl je hem niet eens ként?” Ze balde haar vrije hand tot een vuist. “Wie is hier nu eigenlijk de egoïst?”
Tyler siste tussen zijn tanden. “Als je er even over nadenkt, is uiteindelijk iedereen een egoïst. Of ga jij me daarvan het tegendeel bewijzen?”
Ninah werd woedend. “Ja, dat klopt,” gaf ze toe. “En wie ben jij om dan Flynn te beschuldigen dat hij een egoïst is? Heb jij het soms zover gebracht als hij dat heeft gedaan?” Ze haalde diep adem om zichzelf onder controle te krijgen. “En dat wil je allemaal kapot maken door... ja, wat ben je eigenlijk van plan?”
Tyler lachte even zachtjes en negeerde haar eerdere opmerkingen. “Als ik zeg wat ik heb gedaan, ben je erop voorbereid. Dan is de lol er voor mij vanaf.”
Ninah voelde de moed in haar schoenen zinken. “Waar heb ik dit aan verdiend, Tyler?” zei ze zachtjes.
Het antwoord klonk zo simpel. “Je hebt voor Flynn gekozen.” Er klonk een klik en daarna een felle pieptoon. Hij had de verbinding verbroken.
Moedeloos zakte Ninah op een van haar koffers neer en staarde in het niets. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was, werd Ninah plots opgeschrikt door een stem die doorgaf dat de vlucht naar Ninahs bestemming was geannuleerd, omwille van de hevige sneeuwval en de harde rukwinden.
Bijna gaf Ninah toe aan haar hoog opgelopen emoties. Ze haalde een paar keer diep adem en toetste toen het nummer van haar vader in. Het duurde maar even voor ze zijn vertrouwde stem hoorde.
“Ninah!” Hij klonk bezorgd. “Is er iets mis?”
Ninah glimlachte triest. “Mijn vlucht is gecanceld. Ik kan niet naar huis komen,” zei ze. Haar stem had een vreemde klank en leek de hare niet.
“Echt waar?” Haar vader was duidelijk teleurgesteld. “En nu? Wanneer gaat de volgende vlucht?”
“Als de storm is gaan liggen. En dat duurt zeker nog dagen,” antwoordde Ninah. “En bovendien is alles tot de nok toe volgeboekt. De vliegtuigen puilen uit, om het maar zo te zeggen. Ik kan waarschijnlijk pas na de jaarwisseling naar huis komen.”
“Ach, Ninah...” Zijn stem klonk vol medelijden. “Het geeft niet. We doen het na de jaarwisseling gewoon over.”
Ze glimlachte even. “Dat is een goed idee,” zei ze. Plots moest ze aan Flynn denken. Misschien kon ze met hem wel Kerstmis vieren. Tenslotte was hij ook thuis. “Hebt u al gehoord dat Flynn terug is in Wickston?” vroeg ze aan haar vader. Ze vermoedde van wel.
“Ja, ik heb er het een en ander van gehoord,” zei hij. “Net als die verhalen die over jou de ronde doen. Je staat bijna op iedere voorpagina van elk tabloid. Jij en Flynn.”
Ninah glimlachte wrang. “Ja, dat zal wel... De paparazzi laten me nauwelijks meer met rust.” Ze beet op haar wangen en besloot het toen toch te zeggen. “Papa, ik...” Ze zocht naar de goede woorden. “Er is de afgelopen dagen iets voorgevallen en er kunnen dingen over mij in de media verschijnen. Wil je alsjeblieft niet kwaad worden, maar eerst mijn verhaal horen?” Ze probeerde hem er maar alvast op voor te bereiden, hoewel ze niet wist wat Tyler van plan was.
“Hoe bedoel je?” klonk haar vaders bezorgde stem. “Is er iets gebeurd tussen jou en Flynn?”
“Min of meer. Het is nogal gecompliceerd,” verzuchtte ze.
“Oh, oké... Wil je er met me over praten?” vroeg hij. Ze hoorde aan zijn stem dat hij ietwat op zijn hoede was.
“Nee, liever niet. Nog niet,” antwoordde ze.
Ze was blij toen hij over iets anders begon. “Hoe ga je Kerstmis nu vieren?”
Ze dacht even na. “Flynn is thuis, misschien ga ik wel naar hem. En anders probeer ik met jullie te Skypen.”
Haar vader zweeg een tijdje. “Ja, da’s misschien wel een goed idee,” zei hij afwezig. Ze kon wel bijna raden waar hij aan dacht. Flynn was geen onschuldig lammetje meer. Zeker na wat er in de media over hem verschenen was, was haar vaders mening over hem sterk veranderd.
Ninah haalde diep adem. “Ik ga weer naar huis. Ik bel je nog wel als ik thuis ben. Geef mama een knuffel en Alice een dikke kus van mij.” Ze glimlachte. “En zeg maar tegen Alice dat ik nog een cadeau voor haar heb als ik haar weer zie.”
“Dat zal ik doen.” Ze wist dat hij glimlachte. “Veel geluk daar nog,” liet hij erop volgen. “Houd je taai.”
“Tot ziens, papa,” glimlachte Ninah en ze verbrak te verbinding. Er bleef een leeg gevoel in haar achter toen ze weer naar buiten liep en even later in de auto stapte en weer terug naar huis reed.
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Ooohn, zo erg voor Ninah... Eerst dat deprimerende gesprek met Tyler & dan nog haar vlucht die geannuleerd wordt 
. Maar weer geweldig geschreven, dus snel verder !
. Maar weer geweldig geschreven, dus snel verder !If you believe you can, and believe it strongly enough, you'll be amazed at what you can do.
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Ze bleef een tijdje diep in gedachten in de auto zitten. Zelfs nu ze niet buiten was, veroorzaakte haar adem witte wolkjes damp in de lucht. Haar handen waren ijskoud en haar warme jas kon de kou nauwelijks buiten houden.
Met een vermoeide zucht duwde ze uiteindelijk de autodeur open. Ze nam niet de moeite om haar koffer uit de kofferbak te halen, maar ze sloot haar auto af en stak de straat over naar Flynns appartement.
Toen ze op de knop naast zijn brievenbus drukte, kreeg ze geen gehoor. Ze fronste haar wenkbrauwen; het leek haar sterk dat hij niet thuis was. Het was hard om te zeggen, maar eigenlijk had ze er geen hoop in gehad dat hij geaccepteerd zou worden bij zijn ouders. Ninah kende ze; ze waren vreselijk selectief.
Ze drukte nog een keer op de bel en toen ze weer niets hoorde, duwde ze de zware klapdeuren open en stapte de hal binnen. Ze liep bijna meteen door naar de lift.
Even later stond ze voor Flynns deur. Ze aarzelde en greep de antieke klopper op de deur beet. Tot haar verbazing ging de deur open toen ze de klopper terug wilde duwen; hij was niet op slot. Hij was niet eens dicht!
Aarzelend stapte Ninah de in het donker gehulde hal binnen. De deur naar de woonkamer was ook open, maar de gordijnen waren overal dicht; blijkbaar had Flynn zich afgesloten van de buitenwereld.
“Flynn?” zei ze verward. Ze knipte het licht aan in de woonkamer en deinsde terug bij het zien van de ongekende ravage. Overal lagen volgeschreven blaadjes papier. Op de banken, op de grond, de tafel, overal. Op de salontafel stonden twee lege flessen whisky.
Ninah knielde neer en pakte een van de blaadjes van de grond. Haar ogen begonnen te prikken toen ze zag waar hij over had geschreven. Het waren schitterende songteksten. Ninah pakte nog een paar blaadjes en vergeleek ze met elkaar. Flynn had niet alleen over zijn ouders geschreven, maar ook over haar en over Tyler, over zijn vertrek en zijn ongekende spijt.
Verlagen liet Ninah de blaadjes weer vallen. Ze vroeg zich af waar Flynn was...
Ze liep op haar tenen naar de keuken, maar daar was hij ook niet. Uiteindelijk duwde ze zachtjes zijn slaapkamerdeur open. “Flynn?” fluisterde ze.
Er klonk een gefrustreerde kreun, gevolgd door een zucht. Hij lag in zijn bed met een kussen over zijn hoofd getrokken. “Ga weg,” mompelde hij gesmoord.
Ze hoorde hoe hij oppervlakkig ademhaalde. Hij bleef bewegingloos liggen toen Ninah naast hem op bed ging zitten. Ze trok voorzichtig het kussen weg. Flynn kneep zijn ogen dicht tegen het felle licht dat uit de woonkamer kwam en uitte een zachte, protesterende kreun.
Ninah zag meteen dat hij er niet gezond uit zag. Hij kon zijn ogen amper open krijgen en had een spierwit gezicht. Zoals altijd als hij alcohol dronk, was zijn gezicht ook wat ingevallen. Het zag er bijna eng uit.
“Hé,” fluisterde Ninah. Ze legde een koele hand op zijn voorhoofd. Hij zuchtte vermoeid.
“Wat doe je hier, ga weg.” Hij had een schorre, gebroken stem. Zijn lippen waren zo droog dat ze barstten toen hij tegen haar sprak.
“Nee,” antwoordde ze vastbesloten. “Ik ga niet weg.”
Hij opende zijn ogen en keek haar gekweld aan. Hij wilde haar hand wegduwen, maar had niet eens de kracht om zijn hand op te tillen. Ninah voelde de tranen in haar ogen prikken toen ze hem zo zag.
Ze merkte dat hij last had van het licht en stond op om de deur op een kier te zetten. “Moet ik wat drinken voor je halen?” zei ze zachtjes.
“Nee,” zei hij hees. “Laat me gewoon. Ga.”
Ze liep weer naar hem toe en ging bij hem op het bed zitten. “Nee, ik blijf hier.” Ze boog zich voorover en drukte even haar lippen op zijn voorhoofd. Het gloeide.
Flynn keek haar even verward aan toen ze zich weer terugtrok en kreeg zichzelf toen zo ver dat hij rechtop kon gaan zitten.
Opgelucht glimlachte Ninah. “Wat is er gebeurd?” vroeg ze bezorgd.
Flynn schudde zijn hoofd. Hij wilde er niet met haar over praten. Hij maakte zijn lippen vochtig en liet zich weer terug in de kussens vallen.
“Heb je wel genoeg gedronken?”
Hij lachte cynisch. “Gisteravond wel, ja.” Hij legde zijn hand over zijn ogen.
Hij voelde hoe Ninah opstond. Ze liep naar de keuken en kwam even later terug met een glas ijskoud drinken. Hij ging met tegenzin weer rechtop zitten en nam het glas aan, maar de pillen die ze hem aanbood, weigerde hij.
“Heb je al iets ingenomen tegen de hoofdpijn?” zei ze zachtjes. Tot haar verbazing schudde hij zijn hoofd.
“Nee. Ik wil geen pillen. Ik wil het voelen, Ninah. Ik moet het voelen,” zei hij schor.
Met een vermoeide zucht duwde ze uiteindelijk de autodeur open. Ze nam niet de moeite om haar koffer uit de kofferbak te halen, maar ze sloot haar auto af en stak de straat over naar Flynns appartement.
Toen ze op de knop naast zijn brievenbus drukte, kreeg ze geen gehoor. Ze fronste haar wenkbrauwen; het leek haar sterk dat hij niet thuis was. Het was hard om te zeggen, maar eigenlijk had ze er geen hoop in gehad dat hij geaccepteerd zou worden bij zijn ouders. Ninah kende ze; ze waren vreselijk selectief.
Ze drukte nog een keer op de bel en toen ze weer niets hoorde, duwde ze de zware klapdeuren open en stapte de hal binnen. Ze liep bijna meteen door naar de lift.
Even later stond ze voor Flynns deur. Ze aarzelde en greep de antieke klopper op de deur beet. Tot haar verbazing ging de deur open toen ze de klopper terug wilde duwen; hij was niet op slot. Hij was niet eens dicht!
Aarzelend stapte Ninah de in het donker gehulde hal binnen. De deur naar de woonkamer was ook open, maar de gordijnen waren overal dicht; blijkbaar had Flynn zich afgesloten van de buitenwereld.
“Flynn?” zei ze verward. Ze knipte het licht aan in de woonkamer en deinsde terug bij het zien van de ongekende ravage. Overal lagen volgeschreven blaadjes papier. Op de banken, op de grond, de tafel, overal. Op de salontafel stonden twee lege flessen whisky.
Ninah knielde neer en pakte een van de blaadjes van de grond. Haar ogen begonnen te prikken toen ze zag waar hij over had geschreven. Het waren schitterende songteksten. Ninah pakte nog een paar blaadjes en vergeleek ze met elkaar. Flynn had niet alleen over zijn ouders geschreven, maar ook over haar en over Tyler, over zijn vertrek en zijn ongekende spijt.
Verlagen liet Ninah de blaadjes weer vallen. Ze vroeg zich af waar Flynn was...
Ze liep op haar tenen naar de keuken, maar daar was hij ook niet. Uiteindelijk duwde ze zachtjes zijn slaapkamerdeur open. “Flynn?” fluisterde ze.
Er klonk een gefrustreerde kreun, gevolgd door een zucht. Hij lag in zijn bed met een kussen over zijn hoofd getrokken. “Ga weg,” mompelde hij gesmoord.
Ze hoorde hoe hij oppervlakkig ademhaalde. Hij bleef bewegingloos liggen toen Ninah naast hem op bed ging zitten. Ze trok voorzichtig het kussen weg. Flynn kneep zijn ogen dicht tegen het felle licht dat uit de woonkamer kwam en uitte een zachte, protesterende kreun.
Ninah zag meteen dat hij er niet gezond uit zag. Hij kon zijn ogen amper open krijgen en had een spierwit gezicht. Zoals altijd als hij alcohol dronk, was zijn gezicht ook wat ingevallen. Het zag er bijna eng uit.
“Hé,” fluisterde Ninah. Ze legde een koele hand op zijn voorhoofd. Hij zuchtte vermoeid.
“Wat doe je hier, ga weg.” Hij had een schorre, gebroken stem. Zijn lippen waren zo droog dat ze barstten toen hij tegen haar sprak.
“Nee,” antwoordde ze vastbesloten. “Ik ga niet weg.”
Hij opende zijn ogen en keek haar gekweld aan. Hij wilde haar hand wegduwen, maar had niet eens de kracht om zijn hand op te tillen. Ninah voelde de tranen in haar ogen prikken toen ze hem zo zag.
Ze merkte dat hij last had van het licht en stond op om de deur op een kier te zetten. “Moet ik wat drinken voor je halen?” zei ze zachtjes.
“Nee,” zei hij hees. “Laat me gewoon. Ga.”
Ze liep weer naar hem toe en ging bij hem op het bed zitten. “Nee, ik blijf hier.” Ze boog zich voorover en drukte even haar lippen op zijn voorhoofd. Het gloeide.
Flynn keek haar even verward aan toen ze zich weer terugtrok en kreeg zichzelf toen zo ver dat hij rechtop kon gaan zitten.
Opgelucht glimlachte Ninah. “Wat is er gebeurd?” vroeg ze bezorgd.
Flynn schudde zijn hoofd. Hij wilde er niet met haar over praten. Hij maakte zijn lippen vochtig en liet zich weer terug in de kussens vallen.
“Heb je wel genoeg gedronken?”
Hij lachte cynisch. “Gisteravond wel, ja.” Hij legde zijn hand over zijn ogen.
Hij voelde hoe Ninah opstond. Ze liep naar de keuken en kwam even later terug met een glas ijskoud drinken. Hij ging met tegenzin weer rechtop zitten en nam het glas aan, maar de pillen die ze hem aanbood, weigerde hij.
“Heb je al iets ingenomen tegen de hoofdpijn?” zei ze zachtjes. Tot haar verbazing schudde hij zijn hoofd.
“Nee. Ik wil geen pillen. Ik wil het voelen, Ninah. Ik moet het voelen,” zei hij schor.
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Sorry dat het zo belachelijk lang duurde, maar dit stukje verdiende grote zorgvuldigheid. :3
Ze werd stil. Ze had hem nog nooit zo meegemaakt en werd met de minuut meer onzeker over wat ze moest doen.
Hij zag het en stak zijn hand uit. Zacht streek hij met zijn vingertoppen over haar wang. “Maak je geen zorgen,” mompelde hij.
“Dat doe ik wel.” Ze keek hem aan. “Je zou jezelf nu eens moeten zien, Flynn...”
Hij lachte schor. “Hou op, hou alsjeblieft op...”
Ze zweeg en hield de pillen in haar hand. Met tegenzin nam hij ze van haar aan en loste ze op in het water. Met een vies gezicht dronk hij het glas leeg en liet zich weer terug in de kussens vallen. “Moet jij niet naar huis?” zei hij terwijl hij zijn armen om zijn kussen sloot.
“Mijn vlucht is gecanceld.” Ze glimlachte triest toen ze zag hoe hij erbij lag en ze stak haar hand uit om een pluk haar uit zijn gezicht te vegen.
“En dus kwam je zien hoe miserabel ik me voel?” Hij lachte vol zelfspot. “Dat verdien ik niet eens.”
“Ach...” Ninah beet op haar lip. “Wat is er eigenlijk gebeurd?” vroeg ze onzeker.
“Wat te verwachten was,” grimaste hij. Hij duwde het kussen opzij en sloeg de dekens weg. Ninah ging wat verrast rechtop zitten toen ze merkte dat hij weer geen shirt aan had. De aanblik van zijn gespierde borst deed haar blozen van verwarring. Hij zag het en fronste, maar zei niets.
Vlug begon Ninah over iets anders. “Dus ze wilden niet met je praten,” constateerde ze.
“Vanzelfsprekend.” Flynn duwde de deur open en knipperde zijn ogen tegen het licht. Hij tastte naar de lichtknop en deed het licht weer uit. Opgelucht zuchtte hij en knipte wat zachtere lampen aan. “Je zult je wel kapot geschrokken zijn door deze bende.”
Ze haalde haar schouders op. “Viel wel mee.” Even was ze stil. “Die songteksten zijn echt briljant, Flynn.” Ze aarzelde. “Ik wist niet dat je... dat je er zoveel moeite mee hebt gehad dat ik zo... koppig was.” Eigenlijk wist ze dat wel. Ze had het gewoon niet willen zien.
Flynn bukte zich en begon de blaadjes van de grond te plukken. “Ach,” zei hij slechts. Hij legde de blaadjes op een stapeltje op de piano. Ninah pakte de lege flessen en bracht ze naar de keuken.
“Moet ik koffie zetten?” riep ze naar Flynn
Het duurde even voor er een aarzelend antwoord kwam: “Ja, doe maar.”
Toen Ninah even later de woonkamer weer binnen kwam lopen, waren de gordijnen half geopend en waren de lampjes van de kerstboom aangezet. Flynn had het raam iets geopend zodat er weer wat frisse lucht in de ruimte zou komen.
Flynn zelf stond met zijn rug naar haar toegekeerd uit het raam te kijken, naar de storm die buiten woedde. “Ik kan me voorstellen dat je vlucht is geannuleerd,” merkte hij op. “Dit ziet er niet aanlokkelijk uit.”
Ninah lachte triest. “Ik ben blij dat jij er tenminste nog bent,” mompelde ze. Ze plofte op de bank en trok haar benen tegen zich aan.
Flynn grinnikte. “Je zegt het alsof ik de laatste persoon bent naar wie je toe zou gaan.” Hij liep naar de slaapkamer om zich wat aan te kleden.
Ninah grijnsde. “Weet ik.”
“O,” grinnikte Flynn vanuit de slaapkamer. “Wrijf het er maar weer in.” Hij lachte plagerig en kwam de slaapkamer weer uit. Hij ging met een fris shirt en een trendy spijkerbroek naast haar op de bank zitten om zijn sokken aan te trekken. “Wat zeiden je ouders?”
Ninah was even stil. “Ik heb mijn moeder eigenlijk niet meer gesproken, maar mijn vader vond het jammer natuurlijk,” gaf ze toe. “Het klinkt misschien vreemd, maar ik vind het niet eens zo erg. Mijn ouders zouden me toch het hemd van mijn lijf vragen over jou.” Haar eigen woorden herinnerden haar er pijnlijk aan dat er ook nog een Tyler was, die niet veel goeds van plan was met de informatie die hij had. Ze schudde haar hoofd; ze wilde er nu niet aan denken.
“Die kans is groot,” zuchtte Flynn. “Het spijt me.”
“Wat kun jij daar nou aan doen?” Ze kreeg een verontwaardigde blik in haar ogen. “Stop nou eens met jezelf overal de schuld van geven,” zei ze zacht.
Flynn keek opzij. “Als ik niet was weggegaan, was er niets aan de hand geweest. Weet je wat mijn vader tegen mij zei toen ik voor de deur stond?” Hij kreeg een bittere uitdrukking op zijn gezicht. “Hij stuurde mij weg met de boodschap dat ik dood ben voor hem. En voor mijn moeder. Ik kon niet eens...” Hij schudde met een moedeloze glimlach zijn hoofd. “Hij gaf me niet eens de kans om hallo te zeggen tegen mijn eigen zusje, Emmy. Toen ik hem vroeg hoe het met haar ging, zei hij dat ik niets meer met haar te maken had en dat ik van haar weg moest blijven.”
Zijn handen trilden en hij balde ze tot vuisten. Hij wilde nog meer zeggen, maar Ninah schudde zijn hoofd. “Het is goed,” glimlachte ze zacht. “Het is oké.” Ze pakte zijn hand. Bijna vanzelf ontspande Flynn weer bij het voelen van haar zachte, koele vingers. Ze hield zijn hand stevig vast en keek hem aan. “Misschien kwam het te onverwacht.”
“Ze wisten toch dat ik in Wickston was...” Flynn schudde zijn hoofd. “Er is geen enkele kans dat ik...” Hij viel stil en wreef met zijn hand door zijn haren.
Ninah masseerde zijn vingers en langzaam ontspande Flynn. Hij zakte langzaam tegen haar aan en uiteindelijk bleven hun handen stil, met de vingers in elkaar gevlochten. Het ging zo soepel, alsof ze het tientallen keren van te voren hadden geoefend. Lang staarden ze beiden in stilte voor zich uit.
Flynn keek opzij naar Ninah en gleed met zijn ogen langs de zachte contouren van haar gezicht. Ze had haar bril niet op, wat op de een of andere manier haar groene ogen veel beter uit liet komen. Zijn blik gleed naar haar zachte lippen, naar haar mooie kaaklijn en daarna naar haar hals. Haar roodgeverfde haren vielen over haar schouders en leken op te lichten door het licht van de lampen om hen heen.
Hij stak zijn hand uit en streek een lok achter haar oor. “Waarom doe je dit?” vroeg hij toen zacht.
Ze keek verward opzij. “Wat?”
“Waarom ben je hier, bij mij? Ik heb je laten zitten. Ik heb je verlaten en je was zo kwaad op mij. En ik heb het verdiend. Waarom ben je dan nu toch hier, bij mij, op de bank?”
Ninah glimlachte onzeker. “Dat is wat vrienden doen... Er voor elkaar proberen te zijn.”
(KOM OP MET DIE REACTIES MENSEN. >3 Als jullie snel reageren, doe ik ook snel nog een stukje. Gnagna.)
Ze werd stil. Ze had hem nog nooit zo meegemaakt en werd met de minuut meer onzeker over wat ze moest doen.
Hij zag het en stak zijn hand uit. Zacht streek hij met zijn vingertoppen over haar wang. “Maak je geen zorgen,” mompelde hij.
“Dat doe ik wel.” Ze keek hem aan. “Je zou jezelf nu eens moeten zien, Flynn...”
Hij lachte schor. “Hou op, hou alsjeblieft op...”
Ze zweeg en hield de pillen in haar hand. Met tegenzin nam hij ze van haar aan en loste ze op in het water. Met een vies gezicht dronk hij het glas leeg en liet zich weer terug in de kussens vallen. “Moet jij niet naar huis?” zei hij terwijl hij zijn armen om zijn kussen sloot.
“Mijn vlucht is gecanceld.” Ze glimlachte triest toen ze zag hoe hij erbij lag en ze stak haar hand uit om een pluk haar uit zijn gezicht te vegen.
“En dus kwam je zien hoe miserabel ik me voel?” Hij lachte vol zelfspot. “Dat verdien ik niet eens.”
“Ach...” Ninah beet op haar lip. “Wat is er eigenlijk gebeurd?” vroeg ze onzeker.
“Wat te verwachten was,” grimaste hij. Hij duwde het kussen opzij en sloeg de dekens weg. Ninah ging wat verrast rechtop zitten toen ze merkte dat hij weer geen shirt aan had. De aanblik van zijn gespierde borst deed haar blozen van verwarring. Hij zag het en fronste, maar zei niets.
Vlug begon Ninah over iets anders. “Dus ze wilden niet met je praten,” constateerde ze.
“Vanzelfsprekend.” Flynn duwde de deur open en knipperde zijn ogen tegen het licht. Hij tastte naar de lichtknop en deed het licht weer uit. Opgelucht zuchtte hij en knipte wat zachtere lampen aan. “Je zult je wel kapot geschrokken zijn door deze bende.”
Ze haalde haar schouders op. “Viel wel mee.” Even was ze stil. “Die songteksten zijn echt briljant, Flynn.” Ze aarzelde. “Ik wist niet dat je... dat je er zoveel moeite mee hebt gehad dat ik zo... koppig was.” Eigenlijk wist ze dat wel. Ze had het gewoon niet willen zien.
Flynn bukte zich en begon de blaadjes van de grond te plukken. “Ach,” zei hij slechts. Hij legde de blaadjes op een stapeltje op de piano. Ninah pakte de lege flessen en bracht ze naar de keuken.
“Moet ik koffie zetten?” riep ze naar Flynn
Het duurde even voor er een aarzelend antwoord kwam: “Ja, doe maar.”
Toen Ninah even later de woonkamer weer binnen kwam lopen, waren de gordijnen half geopend en waren de lampjes van de kerstboom aangezet. Flynn had het raam iets geopend zodat er weer wat frisse lucht in de ruimte zou komen.
Flynn zelf stond met zijn rug naar haar toegekeerd uit het raam te kijken, naar de storm die buiten woedde. “Ik kan me voorstellen dat je vlucht is geannuleerd,” merkte hij op. “Dit ziet er niet aanlokkelijk uit.”
Ninah lachte triest. “Ik ben blij dat jij er tenminste nog bent,” mompelde ze. Ze plofte op de bank en trok haar benen tegen zich aan.
Flynn grinnikte. “Je zegt het alsof ik de laatste persoon bent naar wie je toe zou gaan.” Hij liep naar de slaapkamer om zich wat aan te kleden.
Ninah grijnsde. “Weet ik.”
“O,” grinnikte Flynn vanuit de slaapkamer. “Wrijf het er maar weer in.” Hij lachte plagerig en kwam de slaapkamer weer uit. Hij ging met een fris shirt en een trendy spijkerbroek naast haar op de bank zitten om zijn sokken aan te trekken. “Wat zeiden je ouders?”
Ninah was even stil. “Ik heb mijn moeder eigenlijk niet meer gesproken, maar mijn vader vond het jammer natuurlijk,” gaf ze toe. “Het klinkt misschien vreemd, maar ik vind het niet eens zo erg. Mijn ouders zouden me toch het hemd van mijn lijf vragen over jou.” Haar eigen woorden herinnerden haar er pijnlijk aan dat er ook nog een Tyler was, die niet veel goeds van plan was met de informatie die hij had. Ze schudde haar hoofd; ze wilde er nu niet aan denken.
“Die kans is groot,” zuchtte Flynn. “Het spijt me.”
“Wat kun jij daar nou aan doen?” Ze kreeg een verontwaardigde blik in haar ogen. “Stop nou eens met jezelf overal de schuld van geven,” zei ze zacht.
Flynn keek opzij. “Als ik niet was weggegaan, was er niets aan de hand geweest. Weet je wat mijn vader tegen mij zei toen ik voor de deur stond?” Hij kreeg een bittere uitdrukking op zijn gezicht. “Hij stuurde mij weg met de boodschap dat ik dood ben voor hem. En voor mijn moeder. Ik kon niet eens...” Hij schudde met een moedeloze glimlach zijn hoofd. “Hij gaf me niet eens de kans om hallo te zeggen tegen mijn eigen zusje, Emmy. Toen ik hem vroeg hoe het met haar ging, zei hij dat ik niets meer met haar te maken had en dat ik van haar weg moest blijven.”
Zijn handen trilden en hij balde ze tot vuisten. Hij wilde nog meer zeggen, maar Ninah schudde zijn hoofd. “Het is goed,” glimlachte ze zacht. “Het is oké.” Ze pakte zijn hand. Bijna vanzelf ontspande Flynn weer bij het voelen van haar zachte, koele vingers. Ze hield zijn hand stevig vast en keek hem aan. “Misschien kwam het te onverwacht.”
“Ze wisten toch dat ik in Wickston was...” Flynn schudde zijn hoofd. “Er is geen enkele kans dat ik...” Hij viel stil en wreef met zijn hand door zijn haren.
Ninah masseerde zijn vingers en langzaam ontspande Flynn. Hij zakte langzaam tegen haar aan en uiteindelijk bleven hun handen stil, met de vingers in elkaar gevlochten. Het ging zo soepel, alsof ze het tientallen keren van te voren hadden geoefend. Lang staarden ze beiden in stilte voor zich uit.
Flynn keek opzij naar Ninah en gleed met zijn ogen langs de zachte contouren van haar gezicht. Ze had haar bril niet op, wat op de een of andere manier haar groene ogen veel beter uit liet komen. Zijn blik gleed naar haar zachte lippen, naar haar mooie kaaklijn en daarna naar haar hals. Haar roodgeverfde haren vielen over haar schouders en leken op te lichten door het licht van de lampen om hen heen.
Hij stak zijn hand uit en streek een lok achter haar oor. “Waarom doe je dit?” vroeg hij toen zacht.
Ze keek verward opzij. “Wat?”
“Waarom ben je hier, bij mij? Ik heb je laten zitten. Ik heb je verlaten en je was zo kwaad op mij. En ik heb het verdiend. Waarom ben je dan nu toch hier, bij mij, op de bank?”
Ninah glimlachte onzeker. “Dat is wat vrienden doen... Er voor elkaar proberen te zijn.”
(KOM OP MET DIE REACTIES MENSEN. >3 Als jullie snel reageren, doe ik ook snel nog een stukje. Gnagna.)
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Hou van dit stukje! En van het hele verhaal.Little_Miss_Perfect schreef:“Waarom doe je dit?” vroeg hij toen zacht.
Ze keek verward opzij. “Wat?”
“Waarom ben je hier, bij mij? Ik heb je laten zitten. Ik heb je verlaten en je was zo kwaad op mij. En ik heb het verdiend. Waarom ben je dan nu toch hier, bij mij, op de bank?”
Ninah glimlachte onzeker. “Dat is wat vrienden doen... Er voor elkaar proberen te zijn.”
Enne, andere mensen, reageer eens ff! Want Rosan moet nog meer plaatsen! xd
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
Ik zit op mijn ipod dus kan ik niet met een quote werken, maar je hebt daar ergens gezet: '..., maar Ninah schudde zijn hoofd.'
Dat moet haar hoofd zijn zeker
?
Het is weer een super stukje, dus snel verder gaan!
Dat moet haar hoofd zijn zeker
?Het is weer een super stukje, dus snel verder gaan
!If you believe you can, and believe it strongly enough, you'll be amazed at what you can do.
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Haha @ Anneke, die vond ik ook heel mooi. (:
Flynn keek haar zacht aan en draaide zich naar haar toe. Hij legde zijn hand op haar wang, wat de stroomstoten door Ninahs lichaam joeg. “Ik wil niet slechts je vriend zijn, Ninah.” Hij boog zich naar haar toe en drukte heel zacht zijn lippen op die van haar.
Ninah wilde instinctief protesteren, maar toen hij eenmaal zijn hand op haar heup legde en haar zachtjes tegen zich aan trok, ontspande ze en viel alles om haar heen weg. Haar ogen vielen dicht en ze gaf toe aan het heerlijke gevoel. Zachtjes kuste ze hem terug.
Flynn liet zijn hand van haar wang glijden en sloeg zijn armen om haar heen. Hij drukte haar dicht tegen zich aan en genoot van de heerlijke smaak van haar mond. Vaak had hij gedroomd van hoe het zou zijn om haar te kussen, maar die dromen deden onder voor de werkelijkheid.
Ninah was de eerste die losliet en zich zachtjes terugtrok. Flynn keek naar haar knappe gezicht en wachtte op haar reactie. Uiteindelijk opende ze haar ogen en glimlachte allerliefst. Ze stak haar hand uit en ging met haar wijsvinger langs zijn lippen. Na een heerlijk moment van doodse stilte, fluisterde ze zacht: “Dat hebben we nog nooit gedaan.”
Flynn glimlachte en kuste haar vingers. Hij nam haar hand vast en keek haar plagend aan. “Schande dat we het niet eerder hebben geprobeerd.” Hij grijnsde en trok zachtjes aan haar haren.
Ze kon een lachje niet onderdrukken en boog zich zonder aarzelen weer naar hem toe. “Laten we de verloren tijd dan maar snel inhalen.” Ze kuste hem nog eens, heviger dit keer. Het duurde een hele tijd voor de spanning tussen hen wat was weggevloeid en pas na een half uur konden ze elkaar weer loslaten.
Ninah veegde een lok haren achter haar oren en keek Flynn met een zachte glimlach aan. Hij leunde wat achterover en schraapte toen zijn keel. “Ik had eigenlijk nog wat voor je.” Hij klonk nog wat schor, maar het leek erop dat hij zich een heel stuk beter voelde. Ninah kon wel raden naar de oorzaak.
“Oh?” antwoordde ze. Ze ging weer recht zitten en keek hem nieuwsgierig aan.
“Kijk maar bij de boom. Ik denk dat je vast wel ergens een sok zal zien hangen.” Hij hoopte dat ze het zich herinnerde.
Ninah wist inderdaad meteen waar hij het over had en voelde meteen de adrenaline door haar lichaam gieren. Ze stond op en liep naar de kerstboom. Ze moest even zoeken voor ze de typische rode kerstsok te pakken had en ging weer naast Flynn zitten. Ze liet haar hand in de sok glijden en pakte het kleine kokertje dat onderin de sok zat voorzichtig vast. Een glimlach verscheen op haar gezicht. “Ik had nooit verwacht dat we dit nog eens zouden doen,” bekende ze terwijl ze het kokertje open peuterde. Ze rolde het papiertje dat erin zat zorgvuldig uit.
“Ach...” Flynn grijnsde. “Ik wilde de traditie weer voortzetten.”
“Maar ik heb niets voor jou,” zei Ninah beteuterd. Ze keek hem teleurgesteld aan.
“Dat maakt niet uit,” schokschouderde hij, “ik had ook niet kunnen verwachten dat je me meteen met cadeau’s zou overladen.” Hij grinnikte en wees naar het papiertje. “Lees nou maar.”
Ze glimlachte en liet haar ogen over de regels glijden. Prompt gleden de tranen over haar wangen toen de boodschap was doorgedrongen.
Flynn pakte haar hand. “Lees maar voor.”
“I didn’t come back to tell you that I can’t live without you. I can live without you. I just don’t want to.” Haar stem stopte ermee en ze slikte om de tranen tegen te houden. “De filmquotes...” Ze keek opzij. “Zoals we dat vroeger altijd deden...”
Flynn stak met een zachte glimlach zijn hand uit en veegde de tranen van haar wangen. Hij knikte en keek haar vragend aan. “Weet je van welke film het komt?”
Ze staarde afwezig naar de letters. “Je hebt deze opzettelijk uitgekozen, niet?” Ze glimlachte onzeker en keek hem aan.
Flynn keek haar zacht aan en draaide zich naar haar toe. Hij legde zijn hand op haar wang, wat de stroomstoten door Ninahs lichaam joeg. “Ik wil niet slechts je vriend zijn, Ninah.” Hij boog zich naar haar toe en drukte heel zacht zijn lippen op die van haar.
Ninah wilde instinctief protesteren, maar toen hij eenmaal zijn hand op haar heup legde en haar zachtjes tegen zich aan trok, ontspande ze en viel alles om haar heen weg. Haar ogen vielen dicht en ze gaf toe aan het heerlijke gevoel. Zachtjes kuste ze hem terug.
Flynn liet zijn hand van haar wang glijden en sloeg zijn armen om haar heen. Hij drukte haar dicht tegen zich aan en genoot van de heerlijke smaak van haar mond. Vaak had hij gedroomd van hoe het zou zijn om haar te kussen, maar die dromen deden onder voor de werkelijkheid.
Ninah was de eerste die losliet en zich zachtjes terugtrok. Flynn keek naar haar knappe gezicht en wachtte op haar reactie. Uiteindelijk opende ze haar ogen en glimlachte allerliefst. Ze stak haar hand uit en ging met haar wijsvinger langs zijn lippen. Na een heerlijk moment van doodse stilte, fluisterde ze zacht: “Dat hebben we nog nooit gedaan.”
Flynn glimlachte en kuste haar vingers. Hij nam haar hand vast en keek haar plagend aan. “Schande dat we het niet eerder hebben geprobeerd.” Hij grijnsde en trok zachtjes aan haar haren.
Ze kon een lachje niet onderdrukken en boog zich zonder aarzelen weer naar hem toe. “Laten we de verloren tijd dan maar snel inhalen.” Ze kuste hem nog eens, heviger dit keer. Het duurde een hele tijd voor de spanning tussen hen wat was weggevloeid en pas na een half uur konden ze elkaar weer loslaten.
Ninah veegde een lok haren achter haar oren en keek Flynn met een zachte glimlach aan. Hij leunde wat achterover en schraapte toen zijn keel. “Ik had eigenlijk nog wat voor je.” Hij klonk nog wat schor, maar het leek erop dat hij zich een heel stuk beter voelde. Ninah kon wel raden naar de oorzaak.
“Oh?” antwoordde ze. Ze ging weer recht zitten en keek hem nieuwsgierig aan.
“Kijk maar bij de boom. Ik denk dat je vast wel ergens een sok zal zien hangen.” Hij hoopte dat ze het zich herinnerde.
Ninah wist inderdaad meteen waar hij het over had en voelde meteen de adrenaline door haar lichaam gieren. Ze stond op en liep naar de kerstboom. Ze moest even zoeken voor ze de typische rode kerstsok te pakken had en ging weer naast Flynn zitten. Ze liet haar hand in de sok glijden en pakte het kleine kokertje dat onderin de sok zat voorzichtig vast. Een glimlach verscheen op haar gezicht. “Ik had nooit verwacht dat we dit nog eens zouden doen,” bekende ze terwijl ze het kokertje open peuterde. Ze rolde het papiertje dat erin zat zorgvuldig uit.
“Ach...” Flynn grijnsde. “Ik wilde de traditie weer voortzetten.”
“Maar ik heb niets voor jou,” zei Ninah beteuterd. Ze keek hem teleurgesteld aan.
“Dat maakt niet uit,” schokschouderde hij, “ik had ook niet kunnen verwachten dat je me meteen met cadeau’s zou overladen.” Hij grinnikte en wees naar het papiertje. “Lees nou maar.”
Ze glimlachte en liet haar ogen over de regels glijden. Prompt gleden de tranen over haar wangen toen de boodschap was doorgedrongen.
Flynn pakte haar hand. “Lees maar voor.”
“I didn’t come back to tell you that I can’t live without you. I can live without you. I just don’t want to.” Haar stem stopte ermee en ze slikte om de tranen tegen te houden. “De filmquotes...” Ze keek opzij. “Zoals we dat vroeger altijd deden...”
Flynn stak met een zachte glimlach zijn hand uit en veegde de tranen van haar wangen. Hij knikte en keek haar vragend aan. “Weet je van welke film het komt?”
Ze staarde afwezig naar de letters. “Je hebt deze opzettelijk uitgekozen, niet?” Ze glimlachte onzeker en keek hem aan.
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
EINDELIJK, de langverwachte kus ^^ mhihi, oohn ik vond dit echt een zalig stukje (het hele verhaal is gewoon zalig, maar dit vond ik gewoon superschattig x3) 
!
Snel verder schrijven
!Snel verder schrijven
If you believe you can, and believe it strongly enough, you'll be amazed at what you can do.
Awh coole tradities elkaar quotes geven! (Doe je dat zelf ook?)
Nu hun relatie weer helemaal happy is, zal Tyler vast snel de boel komen verprutsen
mm, stel dat moment nog maar even uit
Ga zo door!
(Doe je dat zelf ook?)Nu hun relatie weer helemaal happy is, zal Tyler vast snel de boel komen verprutsen
mm, stel dat moment nog maar even uit Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...