Haha, ik wil gewoon dat het iets wordt tussen Leonore en Lorenzo. Die vind ik leuker dan Fabi xD Vraag niet waarom want dat weet ik zelf ook niet
Jeeuhw eerste reactie op pagina 5
La Luna de Plata
Weer leuk natuurlijk
Haha, ik wil gewoon dat het iets wordt tussen Leonore en Lorenzo. Die vind ik leuker dan Fabi xD Vraag niet waarom want dat weet ik zelf ook niet
Jeeuhw eerste reactie op pagina 5
Haha, ik wil gewoon dat het iets wordt tussen Leonore en Lorenzo. Die vind ik leuker dan Fabi xD Vraag niet waarom want dat weet ik zelf ook niet
Jeeuhw eerste reactie op pagina 5
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
Bedankt voor de reacties en de likes! 
Haha, Arenda, wat een domme foutjes xD Ik heb ze verbeterd in het document, thanks!
En Anneke, de eerste post op de vijfde pagina! Enjoy!
‘Ik had vooral gehoopt een leuke tijd te hebben,’ zei ze eerlijk. Ze staarde naar de gekleurde verlichting buiten. ‘Thuis is gewoon… saai, eigenlijk. Ik heb één goede vriendin, Carlijn, en verder niet echt vrienden. Ik was blij dat we naar een grote camping gingen en ik hoopte dat ik vrienden zou kunnen maken hier.’ Ze zweeg, nog steeds naar buiten kijkend. Deze stad was zo anders dan haar buurt, het camping-leven was zo anders dan haar eigen leven, de mensen hier waren zo anders dan thuis. Ze had het gevoel dat ze even uit haar normale leventje kon stappen, om daar straks weer in terug te keren.
Haar drankje werd op tafel gezet en Leonore bedankte de man.
‘En, heb je die?’ vroeg Lorenzo toen de ober weg was.
Leonore keek hem niet-begrijpend aan.
‘Heb je een leuke tijd?’ verduidelijkte hij.
Ze glimlachte en knikte. ‘Ja, zeker weten. Ik had niet gedacht dat er zo’n vriendengroep zou zijn waar ik bij mocht horen.’
Lorenzo lacht even.
‘Wat?’ vroeg ze nieuwsgierig.
‘Je ogen stralen als je blij bent.’ Hij wendde zijn blik af en ze zag zijn gezicht veranderen.
‘Wat is er?’
‘Niets, er is niets.’ Zijn gezicht stond weer even vrolijk als altijd, maar ze was er zeker van dat hij net een emotie had laten zien die allesbehalve vrolijk was.
‘Lorenzo, we zouden eerlijk zijn. Zeg het als er iets is,’ was haar reactie.
Hij zuchtte even, keek haar aan met een emotie die ze niet van hem kende en niet kon plaatsen en begon te praten. ‘Ik had een zusje,’ zo begon hij. ‘Ze heette Evy en was een nakomertje. Valerio was negen, ik twaalf en Rafaël, mijn andere broer, was veertien. We waren allemaal dolgelukkig met ons zusje, maar ze haalde de één niet eens. Twee weken voor haar eerste verjaardag overleed ze. Ze had haar hele, korte leventje gevecht om te blijven leven, maar leukemie maakte haar kapot.’ Hij was even stil, keek rond en richtte zijn blik toen weer op Leonore. ‘Ik heb haar niet groot zien worden, maar ik weet zeker dat ze een prachtige meid zou zijn. En als ik jou zie… Ik weet niet, ergens in mijn hoofd zie ik jou als haar.’ Hij stopte even en zag haar niet-begrijpende gezicht. ‘Sorry, ik ben een beetje vaag. Ik bedoel dat ik hoop dat Evy, als ze groot was, zou zijn geweest zoals jij bent. Met donker haar, natuurlijk,’ hij lachte even, ‘want wij hebben immers allemaal donker haar in ons gezin, maar net zo mooi en lief als jij. Misschien dat ik me daarom zo verantwoordelijk voor je voel.’
De blondine liet alles even op zich inwerken. ‘Ik voel dus als een soort zusje voor jou,’ zei ze voorzichtig.
Hij knikte, na even aarzelen. ‘Vind je dat erg?’
Ze schudde licht twijfelend haar hoofd. ‘Nee, ik heb eigenlijk altijd al een grote broer willen hebben.’ Ze stond op het punt om meer te zeggen, maar ze hield haar mond. Hij vroeg niet waarom – gelukkig niet –, maar glimlachte.
‘Dan zijn we vanaf nu broer en zus. Klinkt goed, toch?’
Leonore staarde naar buiten en dacht na. Broer en zus. Zou dat betekenen dat Lorenzo haar alleen op die manier zag? Dat hij niet meer voor haar voelde?
‘Of niet?’ vroeg hij.
Ze keek hem aan. ‘Lorenzo, bedoel je echt als broer en zus of zit er iets anders achter?’
Hij keek verbaasd. ‘Nou, we zijn natuurlijk geen bloedverwanten… maar dat bedoelde ik inderdaad. Hoezo iets anders?’
Leonore besloot het hem gewoon te zeggen, ook al zou het misschien stom overkomen. ‘Iets anders in de zin van dat je misschien meer wil dan alleen een broer-zus relatie.’
‘Oh, dat bedoel je.’ Hij knikte begrijpend en dacht even na. ‘Nee, Leonore, ik ben niet verliefd op je. En ik hoop jij ook niet op mij, want dan zou dit erg ongemakkelijk worden.’
‘Nee, nee. Ik dacht alleen… Ik vroeg het me alleen af.’ Haar stem klonk opgelucht en zo voelde ze zich ook. Ze was blij dat ze hem in dat opzicht in elk geval niet hoefde te teleurstellen.
‘Niet dat je niet leuk genoeg bent om verliefd op te worden, natuurlijk,’ voegde hij er haastig aan toe. ‘Weet je, eigenlijk ben jij precies het type meisje waar ik een relatie mee aan zou gaan. Ik voel alleen niets voor je.’
Ze glimlachte even. ‘Wel voor iemand anders?’
‘Op dit moment niet. Je hoort het wel als dat verandert,’ knipoogde hij.
‘Alleen als je dat zelf wil, natuurlijk.’
‘Heel graag,’ lachte hij.
Het was even stil tussen de twee. Het stelde Leonore gerust dat Lorenzo niet verliefd op haar was, want ze wilde hem niet afwijzen als vriend. Ze praatten wat over koetjes en kalfjes, tot Leonore naar de wc ging. Ze werkte haar make-up licht bij en bekeek zichzelf in de spiegel. Haar blonde lokken golfden tot ver over haar schouders en haar blauwe ogen staken mooi af bij haar gebruinde huid. De zon had goed haar werk gedaan de afgelopen weken, ondanks een enkel regenbuitje tussendoor.
Tevreden liep ze terug naar het tafeltje en zag dat Lorenzo met iemand aan het praten was. Even dacht ze dat ze de jongen herkende, maar ze stond er verder niet bij stil en ging weer zitten. Hij keek op.
‘Hé, ik ken jou.’ Zijn gezicht stond peinzend. Leonore wilde net haar hoofd schudden toen het haar te binnen schoot.
‘Ben jij die verkoper?’
Hij lachte een grote grijns en stak zijn hand uit. ‘Arne, aangenaam.’
‘Leonore.’
‘Leonore.’ Hij leek even na te denken en bekeek haar. ‘Ja, die naam past bij je.’
Lorenzo keek vanaf de andere kant van de tafel verrast op. ‘Jullie hebben elkaar al eerder ontmoet?’
‘Nou ja, ontmoet… We hebben elkaar eerder gezien,’ antwoordde Leonore.
‘Leonore, heb je er bezwaar tegen als Arne erbij komt zitten?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Kom erbij.’
Arne leek even te twijfelen, maar weigerde. ‘Nee, jullie zijn samen uit.’
Ps; ik hoop dat jullie hierdoor niet al te veel teleurgesteld zijn
Haha, Arenda, wat een domme foutjes xD Ik heb ze verbeterd in het document, thanks!
En Anneke, de eerste post op de vijfde pagina!
Enjoy!‘Ik had vooral gehoopt een leuke tijd te hebben,’ zei ze eerlijk. Ze staarde naar de gekleurde verlichting buiten. ‘Thuis is gewoon… saai, eigenlijk. Ik heb één goede vriendin, Carlijn, en verder niet echt vrienden. Ik was blij dat we naar een grote camping gingen en ik hoopte dat ik vrienden zou kunnen maken hier.’ Ze zweeg, nog steeds naar buiten kijkend. Deze stad was zo anders dan haar buurt, het camping-leven was zo anders dan haar eigen leven, de mensen hier waren zo anders dan thuis. Ze had het gevoel dat ze even uit haar normale leventje kon stappen, om daar straks weer in terug te keren.
Haar drankje werd op tafel gezet en Leonore bedankte de man.
‘En, heb je die?’ vroeg Lorenzo toen de ober weg was.
Leonore keek hem niet-begrijpend aan.
‘Heb je een leuke tijd?’ verduidelijkte hij.
Ze glimlachte en knikte. ‘Ja, zeker weten. Ik had niet gedacht dat er zo’n vriendengroep zou zijn waar ik bij mocht horen.’
Lorenzo lacht even.
‘Wat?’ vroeg ze nieuwsgierig.
‘Je ogen stralen als je blij bent.’ Hij wendde zijn blik af en ze zag zijn gezicht veranderen.
‘Wat is er?’
‘Niets, er is niets.’ Zijn gezicht stond weer even vrolijk als altijd, maar ze was er zeker van dat hij net een emotie had laten zien die allesbehalve vrolijk was.
‘Lorenzo, we zouden eerlijk zijn. Zeg het als er iets is,’ was haar reactie.
Hij zuchtte even, keek haar aan met een emotie die ze niet van hem kende en niet kon plaatsen en begon te praten. ‘Ik had een zusje,’ zo begon hij. ‘Ze heette Evy en was een nakomertje. Valerio was negen, ik twaalf en Rafaël, mijn andere broer, was veertien. We waren allemaal dolgelukkig met ons zusje, maar ze haalde de één niet eens. Twee weken voor haar eerste verjaardag overleed ze. Ze had haar hele, korte leventje gevecht om te blijven leven, maar leukemie maakte haar kapot.’ Hij was even stil, keek rond en richtte zijn blik toen weer op Leonore. ‘Ik heb haar niet groot zien worden, maar ik weet zeker dat ze een prachtige meid zou zijn. En als ik jou zie… Ik weet niet, ergens in mijn hoofd zie ik jou als haar.’ Hij stopte even en zag haar niet-begrijpende gezicht. ‘Sorry, ik ben een beetje vaag. Ik bedoel dat ik hoop dat Evy, als ze groot was, zou zijn geweest zoals jij bent. Met donker haar, natuurlijk,’ hij lachte even, ‘want wij hebben immers allemaal donker haar in ons gezin, maar net zo mooi en lief als jij. Misschien dat ik me daarom zo verantwoordelijk voor je voel.’
De blondine liet alles even op zich inwerken. ‘Ik voel dus als een soort zusje voor jou,’ zei ze voorzichtig.
Hij knikte, na even aarzelen. ‘Vind je dat erg?’
Ze schudde licht twijfelend haar hoofd. ‘Nee, ik heb eigenlijk altijd al een grote broer willen hebben.’ Ze stond op het punt om meer te zeggen, maar ze hield haar mond. Hij vroeg niet waarom – gelukkig niet –, maar glimlachte.
‘Dan zijn we vanaf nu broer en zus. Klinkt goed, toch?’
Leonore staarde naar buiten en dacht na. Broer en zus. Zou dat betekenen dat Lorenzo haar alleen op die manier zag? Dat hij niet meer voor haar voelde?
‘Of niet?’ vroeg hij.
Ze keek hem aan. ‘Lorenzo, bedoel je echt als broer en zus of zit er iets anders achter?’
Hij keek verbaasd. ‘Nou, we zijn natuurlijk geen bloedverwanten… maar dat bedoelde ik inderdaad. Hoezo iets anders?’
Leonore besloot het hem gewoon te zeggen, ook al zou het misschien stom overkomen. ‘Iets anders in de zin van dat je misschien meer wil dan alleen een broer-zus relatie.’
‘Oh, dat bedoel je.’ Hij knikte begrijpend en dacht even na. ‘Nee, Leonore, ik ben niet verliefd op je. En ik hoop jij ook niet op mij, want dan zou dit erg ongemakkelijk worden.’
‘Nee, nee. Ik dacht alleen… Ik vroeg het me alleen af.’ Haar stem klonk opgelucht en zo voelde ze zich ook. Ze was blij dat ze hem in dat opzicht in elk geval niet hoefde te teleurstellen.
‘Niet dat je niet leuk genoeg bent om verliefd op te worden, natuurlijk,’ voegde hij er haastig aan toe. ‘Weet je, eigenlijk ben jij precies het type meisje waar ik een relatie mee aan zou gaan. Ik voel alleen niets voor je.’
Ze glimlachte even. ‘Wel voor iemand anders?’
‘Op dit moment niet. Je hoort het wel als dat verandert,’ knipoogde hij.
‘Alleen als je dat zelf wil, natuurlijk.’
‘Heel graag,’ lachte hij.
Het was even stil tussen de twee. Het stelde Leonore gerust dat Lorenzo niet verliefd op haar was, want ze wilde hem niet afwijzen als vriend. Ze praatten wat over koetjes en kalfjes, tot Leonore naar de wc ging. Ze werkte haar make-up licht bij en bekeek zichzelf in de spiegel. Haar blonde lokken golfden tot ver over haar schouders en haar blauwe ogen staken mooi af bij haar gebruinde huid. De zon had goed haar werk gedaan de afgelopen weken, ondanks een enkel regenbuitje tussendoor.
Tevreden liep ze terug naar het tafeltje en zag dat Lorenzo met iemand aan het praten was. Even dacht ze dat ze de jongen herkende, maar ze stond er verder niet bij stil en ging weer zitten. Hij keek op.
‘Hé, ik ken jou.’ Zijn gezicht stond peinzend. Leonore wilde net haar hoofd schudden toen het haar te binnen schoot.
‘Ben jij die verkoper?’
Hij lachte een grote grijns en stak zijn hand uit. ‘Arne, aangenaam.’
‘Leonore.’
‘Leonore.’ Hij leek even na te denken en bekeek haar. ‘Ja, die naam past bij je.’
Lorenzo keek vanaf de andere kant van de tafel verrast op. ‘Jullie hebben elkaar al eerder ontmoet?’
‘Nou ja, ontmoet… We hebben elkaar eerder gezien,’ antwoordde Leonore.
‘Leonore, heb je er bezwaar tegen als Arne erbij komt zitten?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Kom erbij.’
Arne leek even te twijfelen, maar weigerde. ‘Nee, jullie zijn samen uit.’
Ps; ik hoop dat jullie hierdoor niet al te veel teleurgesteld zijn
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
-
NeleVanHol
- Balpen
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 03 mei 2012 10:27
Super stukje! En op het eerste zicht niet echt foutjes kunnen ontdekken.
Ik had het altijd al wat meer voor Leonore en Fabi... dus geen teleurstelling hier
Snel meer!
Ik had het altijd al wat meer voor Leonore en Fabi... dus geen teleurstelling hier
Snel meer!
Ik weet niet of er nog een 't' achter moet... Zelf vind ik het makkelijker lezen, maar volgens mij zijn de meningen verdeeld‘Alleen als je dat zelf wil, natuurlijk.’
Mooi hoe je die wending aan je verhaal geeft! Het is maar een kleine, maar toch heel leuk
Benieuwd hoe het verder gaat! Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
@NeleVanHol; pfieuw, dat scheelt alweer een teleurgesteld gezicht, haha Dankjewel voor je reactie en je like!
@Anneke; ik vind het zelf makkelijker lezen zonder, maar dankjewel voor je kritische blik en voor je reactie natuurlijk! (:
Voila, hierbij nog een stukje! Ik heb nog anderhalve week vakantie, dus daarna zullen de updates niet meer zo regelmatig verschijnen, ben ik bang.... (a)
Dus geniet er nog maar even van
‘Met wie ben jij dan?’ vroeg Leonore nieuwsgierig.
‘Ik was met Liz, maar die moest weg, dus ik heb haar naar de taxi gebracht,’ legde hij uit.
Lorenzo schoof een stoel naar achteren. ‘Gast, kom er gewoon bij.’
Arne keek vragend naar Leonore, die ook knikte. ‘Ga zitten. Ik kan je niets te drinken aanbieden, want ik mocht van Lorenzo geen portemonnee meenemen,’ glimlachte ze.
Ze lachten en terwijl een ober een nieuwe bestelling kwam opnemen, praatten de drie gezellig met elkaar. Leonore kwam heel wat over Arne te weten, hij kletste aan één stuk door. Behalve zijn hobby’s, hoorde ze ook van al zijn kwajongensstreken en mislukte dates. Hij bracht zijn verhalen ontzettend grappig en de sfeer was goed.
‘Jij bent een aantal jaar geleden dus ook op de camping geweest?’ kon de blondine opmaken uit één van zijn verhalen.
Hij knikte en lachte. ‘Daar heb ik deze gozer leren kennen.’ Hij sloeg Lorenzo op zijn schouder. ‘En mijn neefje komt er ook nog steeds, hoorde ik.’
Leonore’s gezicht werd plots verbaasd. ‘Neefje?’
‘Ja, Ralph, die ken je vast wel. Jouw leeftijd, donker haar…’
‘Ja, ik ken Ralph,’ onderbrak ze hem. ‘Is dat je neef? Jullie lijken helemaal niets op elkaar.’ Ze dacht aan haar vriend, die een stuk rustiger was dan de jongen met wie ze nu aan tafel zat.
Arne schoot in de lach. ‘Dan ga ik maar niet vragen wie je leuker vindt.’
Lorenzo lachte ook. ‘Dat ga je waarschijnlijk niet winnen van Ralph.’ Hij en Leonore lachten om Arne’s beteuterde gezicht. Deze laatste grijnsde toen.
‘Ik snap al hoe het zit. Je vindt hem leuk!’ Trots op zijn eigen idee zakte hij onderuit.
‘Ralph heeft een vriendin,’ hielp Lorenzo hem uit zijn droom.
Gelijk zat zijn vriend weer rechtop. ‘Een vriendin? Wie? Sinds wanneer? Is ze knap? Oh, sorry Leonore, dat laatste floepte er zomaar uit.’
Ze glimlachte. ‘Veerle, tweelingzus van Luke, ken je die? En sinds een paar dagen.’
‘En ja, ze is knap,’ voegde Lorenzo er lachend aan toe. Tegen Leonore vervolgde hij: ‘Dat was voor hem eigenlijk het belangrijkst.’
Arne schudde lachend zijn hoofd. ‘Nee, zo vrouwengek ben ik niet hoor. Hij zegt maar wat.’
‘En je regel van elke week een andere date dan?’ pakte Lorenzo hem terug.
De blonde jongen viel stil en de andere twee schoten in de lach. ‘Wacht maar, jongen, tot je het echt te pakken krijgt. Dan praat je wel anders,’ zei Lorenzo.
‘Dat zal best, maar nu nog niet. By the way, is er iets tussen jullie?’ Nieuwsgierig keek hij van de één naar de ander.
Leonore ontving een knipoog van Lorenzo en knikte met opeengeklemde lippen om haar lachen in te houden. Arne’s felblauwe ogen werden groot en zijn hele houding straalde ongemakkelijkheid uit. ‘Goh, dit is euh… nogal awkward. Ik moet maar eens gaan.’
Hij stond al op toen Leonore haar lachen niet langer kon inhouden. Ze kreeg opnieuw een knipoog van haar grote ‘broer’.
‘Ga zitten en blijf, we zijn gewoon vrienden,’ legde Lorenzo lachend uit. Ietwat teneergeslagen ging Arne weer zitten, maar al snel had hij zichzelf herpakt.
‘Zij is dus niet de mooie blonde waar je het laatst over had.’ Zijn stem klonk neutraal, maar zijn ogen schitterden ondeugend. Lorenzo kende zijn vriend echter langer dan vandaag en gebaarde met zijn handen. ‘Ga toch weg, joh.’
‘Komt voor elkaar.’ Arne stond op en liep weg, Leonore verbaasd achterlatend.
‘Hij komt zo wel terug,’ suste Lorenzo. ‘Hé, dat komt eigenlijk wel mooi uit. Ik heb je hulp nodig.’
De blondine was meteen één en al aandacht.
‘Leo heeft gevraagd of ik misschien mee wilde helpen met het verzinnen en opzetten van meer activiteiten. Een groot deel van het recreatieteam stopt er na deze zomer mee en Leo wil het op een andere manier aanpakken.’
‘Maar waarom? Een recreatieteam is juist heel leuk!’ Leonore was stomverbaasd.
Lorenzo knikte. ‘Ja, dat vind ik ook, maar een recreatieteam heb je niet zomaar bij elkaar. Zoals ik al zei, er gaan veel mensen weg. Ik denk niet dat dat gaat lukken.’
Het was even stil en de blondine staarde naar buiten. ‘Waarmee heb je hulp nodig?’ vroeg ze toen.
Op deze vraag leek hij gewacht te hebben. ‘Ik zit te twijfelen of ik mijn baantje als barman op zou geven en me inzet voor het animatieteam. Je weet wel, flyeren, site opknappen; nieuw leden werven in ieder geval. Het probleem is dat ik niet weet of het gaat lukken een nieuw team op te richten. Ik weet niet of ik daar mijn energie aan wil besteden.’
Leonore zweeg even. Ze dacht na. Hij wilde dus een nieuw recreatieteam oprichten. Hij was zelfs bereid daar zijn huidige baan voor op te geven; dat zei al heel wat. Lorenzo vond zijn werk als barman heerlijk en de gasten genoten van hem, dat wist ze zeker.
‘Hoeveel nieuwe leden zijn er nodig?’ vroeg ze. Langzaam begon er een plannetje te ontstaan in haar hoofd.
Hij haalde zijn schouders op. ‘I don’t know, stuk of vijf, zes misschien. Meer zou fijn zijn, dan valt er meer te verdelen.’
Leonore’s hersenen werkten op volle toeren. Zou het… Zouden zij…
‘En als er nou andere mensen van de camping zich beschikbaar stellen voor animatiewerk?’ Ze probeerde haar stem neutraal te houden, maar hoorde zelf hoe opgewonden ze klonk.
‘Zoals wie?’ vroeg Lorenzo.
Ze bleef even stil. ‘Zoals… Ik?’
Dankjewel voor je reactie en je like!@Anneke; ik vind het zelf makkelijker lezen zonder, maar dankjewel voor je kritische blik
en voor je reactie natuurlijk! (:Voila, hierbij nog een stukje! Ik heb nog anderhalve week vakantie, dus daarna zullen de updates niet meer zo regelmatig verschijnen, ben ik bang.... (a)
Dus geniet er nog maar even van
‘Met wie ben jij dan?’ vroeg Leonore nieuwsgierig.
‘Ik was met Liz, maar die moest weg, dus ik heb haar naar de taxi gebracht,’ legde hij uit.
Lorenzo schoof een stoel naar achteren. ‘Gast, kom er gewoon bij.’
Arne keek vragend naar Leonore, die ook knikte. ‘Ga zitten. Ik kan je niets te drinken aanbieden, want ik mocht van Lorenzo geen portemonnee meenemen,’ glimlachte ze.
Ze lachten en terwijl een ober een nieuwe bestelling kwam opnemen, praatten de drie gezellig met elkaar. Leonore kwam heel wat over Arne te weten, hij kletste aan één stuk door. Behalve zijn hobby’s, hoorde ze ook van al zijn kwajongensstreken en mislukte dates. Hij bracht zijn verhalen ontzettend grappig en de sfeer was goed.
‘Jij bent een aantal jaar geleden dus ook op de camping geweest?’ kon de blondine opmaken uit één van zijn verhalen.
Hij knikte en lachte. ‘Daar heb ik deze gozer leren kennen.’ Hij sloeg Lorenzo op zijn schouder. ‘En mijn neefje komt er ook nog steeds, hoorde ik.’
Leonore’s gezicht werd plots verbaasd. ‘Neefje?’
‘Ja, Ralph, die ken je vast wel. Jouw leeftijd, donker haar…’
‘Ja, ik ken Ralph,’ onderbrak ze hem. ‘Is dat je neef? Jullie lijken helemaal niets op elkaar.’ Ze dacht aan haar vriend, die een stuk rustiger was dan de jongen met wie ze nu aan tafel zat.
Arne schoot in de lach. ‘Dan ga ik maar niet vragen wie je leuker vindt.’
Lorenzo lachte ook. ‘Dat ga je waarschijnlijk niet winnen van Ralph.’ Hij en Leonore lachten om Arne’s beteuterde gezicht. Deze laatste grijnsde toen.
‘Ik snap al hoe het zit. Je vindt hem leuk!’ Trots op zijn eigen idee zakte hij onderuit.
‘Ralph heeft een vriendin,’ hielp Lorenzo hem uit zijn droom.
Gelijk zat zijn vriend weer rechtop. ‘Een vriendin? Wie? Sinds wanneer? Is ze knap? Oh, sorry Leonore, dat laatste floepte er zomaar uit.’
Ze glimlachte. ‘Veerle, tweelingzus van Luke, ken je die? En sinds een paar dagen.’
‘En ja, ze is knap,’ voegde Lorenzo er lachend aan toe. Tegen Leonore vervolgde hij: ‘Dat was voor hem eigenlijk het belangrijkst.’
Arne schudde lachend zijn hoofd. ‘Nee, zo vrouwengek ben ik niet hoor. Hij zegt maar wat.’
‘En je regel van elke week een andere date dan?’ pakte Lorenzo hem terug.
De blonde jongen viel stil en de andere twee schoten in de lach. ‘Wacht maar, jongen, tot je het echt te pakken krijgt. Dan praat je wel anders,’ zei Lorenzo.
‘Dat zal best, maar nu nog niet. By the way, is er iets tussen jullie?’ Nieuwsgierig keek hij van de één naar de ander.
Leonore ontving een knipoog van Lorenzo en knikte met opeengeklemde lippen om haar lachen in te houden. Arne’s felblauwe ogen werden groot en zijn hele houding straalde ongemakkelijkheid uit. ‘Goh, dit is euh… nogal awkward. Ik moet maar eens gaan.’
Hij stond al op toen Leonore haar lachen niet langer kon inhouden. Ze kreeg opnieuw een knipoog van haar grote ‘broer’.
‘Ga zitten en blijf, we zijn gewoon vrienden,’ legde Lorenzo lachend uit. Ietwat teneergeslagen ging Arne weer zitten, maar al snel had hij zichzelf herpakt.
‘Zij is dus niet de mooie blonde waar je het laatst over had.’ Zijn stem klonk neutraal, maar zijn ogen schitterden ondeugend. Lorenzo kende zijn vriend echter langer dan vandaag en gebaarde met zijn handen. ‘Ga toch weg, joh.’
‘Komt voor elkaar.’ Arne stond op en liep weg, Leonore verbaasd achterlatend.
‘Hij komt zo wel terug,’ suste Lorenzo. ‘Hé, dat komt eigenlijk wel mooi uit. Ik heb je hulp nodig.’
De blondine was meteen één en al aandacht.
‘Leo heeft gevraagd of ik misschien mee wilde helpen met het verzinnen en opzetten van meer activiteiten. Een groot deel van het recreatieteam stopt er na deze zomer mee en Leo wil het op een andere manier aanpakken.’
‘Maar waarom? Een recreatieteam is juist heel leuk!’ Leonore was stomverbaasd.
Lorenzo knikte. ‘Ja, dat vind ik ook, maar een recreatieteam heb je niet zomaar bij elkaar. Zoals ik al zei, er gaan veel mensen weg. Ik denk niet dat dat gaat lukken.’
Het was even stil en de blondine staarde naar buiten. ‘Waarmee heb je hulp nodig?’ vroeg ze toen.
Op deze vraag leek hij gewacht te hebben. ‘Ik zit te twijfelen of ik mijn baantje als barman op zou geven en me inzet voor het animatieteam. Je weet wel, flyeren, site opknappen; nieuw leden werven in ieder geval. Het probleem is dat ik niet weet of het gaat lukken een nieuw team op te richten. Ik weet niet of ik daar mijn energie aan wil besteden.’
Leonore zweeg even. Ze dacht na. Hij wilde dus een nieuw recreatieteam oprichten. Hij was zelfs bereid daar zijn huidige baan voor op te geven; dat zei al heel wat. Lorenzo vond zijn werk als barman heerlijk en de gasten genoten van hem, dat wist ze zeker.
‘Hoeveel nieuwe leden zijn er nodig?’ vroeg ze. Langzaam begon er een plannetje te ontstaan in haar hoofd.
Hij haalde zijn schouders op. ‘I don’t know, stuk of vijf, zes misschien. Meer zou fijn zijn, dan valt er meer te verdelen.’
Leonore’s hersenen werkten op volle toeren. Zou het… Zouden zij…
‘En als er nou andere mensen van de camping zich beschikbaar stellen voor animatiewerk?’ Ze probeerde haar stem neutraal te houden, maar hoorde zelf hoe opgewonden ze klonk.
‘Zoals wie?’ vroeg Lorenzo.
Ze bleef even stil. ‘Zoals… Ik?’
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Of ik! Please, mag het...?
Sorry, zat nog een beetje met mijn hoofd bij het verhaal
En ehm, ik moet niet in herhaling vallen, want dat doe ik nogal vaak dus ik noem het maar een keer super in plaats van leuk
Sorry, zat nog een beetje met mijn hoofd bij het verhaal
En ehm, ik moet niet in herhaling vallen, want dat doe ik nogal vaak
dus ik noem het maar een keer super in plaats van leuk Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
Jij mag ook hoor, Anneke Ik zal het doorgeven xD
Allebei bedankt voor jullie reacties!
Arenda, welcome back, je krijgt binnenkort je PB'tje nog
Nieuw stukje! (:
‘Wat zoals jij?’ Arne was weer teruggekomen en ging met een nieuwsgierige grijns zitten. Hij legde de meegenomen drankjes op tafel en keek van de één naar de ander.
Lorenzo negeerde hem volkomen en staarde haar aan. ‘Wat bedoel je?’
‘Nou, ik moet er natuurlijk over nadenken, maar ik zou kunnen overwegen volgend jaar in het recreatieteam te stappen. Dan vraag ik Veer en Daph ook of ze mee willen doen en dan doet Arne ook mee,’ vrolijk sloeg ze de jongen op zijn schouder, ‘en dan wordt het gewoon super leuk!’
De jongens keken haar allebei bevreemd aan en Leonore’s enthousiasme dempte wat. ‘Niet?’
‘Wauw, jawel, maar ik had geen idee dat je zoiets leuk zou vinden,’ zei Lorenzo verbluft.
Leonore haalde haar schouders op. ‘Ik weet het ook niet, maar als er een leuk team is…, waarom niet?’
‘Je wil een leuk team en dan vraag je mij? Ik weet niet of dát een goed idee is,’ lachte Arne. Ook de andere twee schoten in de lach.
‘Nee, even serieus, Le. Denk je echt dat je het wat vindt? En Veer en Daph, zouden zij het ook leuk vinden?’
De blondine knikte voorzichtig. ‘Ik kan niet voor hen spreken natuurlijk, maar het lijkt me best leuk. En als Arne hier er nog eens heel goed over wil nadenken…’
Hij knipoogde. ‘Was dat een speciale uitnodiging voor mij?’ Op haar bevestigende antwoord, lachte hij. ‘Woeeh!’
Lorenzo en Leonore schoten in de lach om zijn vrolijke gezicht.
‘Hé, maar als wij het recreatieteam komen versterken, kun jij mooi je baantje behouden.’
Arne keek op. ‘Je was toch niet van plan die topbaan van jou weg te doen?’
Bescheiden haalde Lorenzo zijn schouders op. ‘Ik dacht erover.’
‘Nee, joh, gast! Je moet er echt niet mee stoppen!’ Arne’s stem sloeg over van verontwaardiging en Leonore glimlachte terwijl de jongens in gesprek waren. Het was leuk om de twee vrienden te zien praten samen. Arne gebaarde met zijn handen en zijn gezichtsuitdrukking wisselde van serieus naar grappig, en weer terug. Lorenzo’s gezicht stond neutraler, maar ze kon aan zijn ogen zien hoe hij ergens over dacht. Ze realiseerde zich dat ze hem leerde kennen en dat gevoel beviel haar goed. Lorenzo voelde haar blik en knipoogde, en de blondine glimlachte terug. Arne had niets in de gaten van het onderonsje en was nog steeds druk aan het vertellen.
In een adempauze zei Leonore: ‘Arne, ik denk dat je boodschap duidelijk is. Wil je nog wat drinken?’
Verbaasd keek hij op. ‘Ja, ja, ik denk het ook. Doe maar een biertje, alsjeblieft.’ Versuft keek hij voor zich uit en Lorenzo lachte terwijl Leonore naar de bar liep.
‘Die Leonore,’ lachte Lorenzo hoofdschuddend.
‘Ze is spontaner dan eerst krijg ik het gevoel, of niet?’ Arne keek naar het smalle figuurtje dat tegen een barkruk geleund stond.
‘Veel spontaner. En minder verlegen,’ voegde de ander er aan toe. Hij zag zijn vriend kijken en vervolgde: ‘En vergeet het maar, ze springt niet van de één naar de ander. Je moet wel van heel goede huize komen, wil je indruk op haar maken.’ Hij rekende daar de slechte versierpoging van zijn jongere broertje niet bij.
Arne antwoordde niet en keek nog steeds naar het meisje. ‘Ze is mooi.’ Hij leek te merken wat hij zei en grinnikte. ‘Hoorde je dat? Ik zei mooi, in plaats van knap of lekker.’
Lorenzo’s mondhoeken krulden omhoog. ‘Ze is zeker mooi,’ hoorde hij zichzelf zeggen, ‘daarom pas ik een beetje op d’r. Je weet maar nooit wat voor jongens er loslopen.’ Hij dacht aan zijn eigen broertje en aan Dylan en een verbeten trek kwam om zijn mond. ‘Ze verdient een geweldige vakantie, ik wil haar daarin niet dwarszitten. Ze dealt al met genoeg moeilijke dingen.’
Arne keek zijn vriend even vreemd aan en draaide zich toen weer om. Leonore en een ober kwamen hun kant op gelopen en hij zag iets van wat hij in Lorenzo’s woorden had gehoord. De pijn en de zorgen waren verstopt achter een vrolijk masker, maar als je goed keek, kon je het zien. Niet in haar ogen – die straalden al de hele avond –, maar in haar gezichtsuitdrukking.
Arne had veel vrouwvolk ontmoet in zijn leven, maar ze leken allemaal zo hetzelfde: knap koppie, laag make-up en dure merkkleding. Mini-rokjes, hoge hakken en bedwelmende parfum. Het was hem normaal geworden, maar Leonore was zo anders. Ze was uit met een goed-uitziende jongen en ze droeg lange jeans en All-Stars. Natuurlijk had ze zich opgetut, maar van een laag plamuur was geen sprake. Ze was echt. Niet fake, maar echt. Dát was er anders aan haar.
Verbaasd door deze ontdekking nam hij zijn biertje aan.
‘Je krijgt er zelfs nog een ober bij,’ lachte Lorenzo.
Leonore schoot in de lach. ‘Hij wilde niet geloven dat ik het zelf wel mee kon nemen.’
‘Of hij had geen zin de troep op te ruimen als jij de boel op de grond zou gooien’ grapte Arne.
Quasi-gekwetst duwde de blondine hem tegen zijn schouder. ‘Ik kan echt wel een paar glazen vasthouden, hoor. Ik heb huge handen, heb je dat nooit gezien?’
Plagend pakte Arne haar hand en hield hem tegen de zijne. ‘Zeer huge, maar mijne zijn nog groter.’ Zijn vingers staken een paar centimeter boven die van haar uit.
Ze lachte en haar ogen schitterden ondeugend. ‘Dan moet jij de volgende keer maar weer wat halen hè, jij hebt grote handen.’
Ik zal het doorgeven xD Allebei bedankt voor jullie reacties!
Arenda, welcome back, je krijgt binnenkort je PB'tje nog
Nieuw stukje! (:
‘Wat zoals jij?’ Arne was weer teruggekomen en ging met een nieuwsgierige grijns zitten. Hij legde de meegenomen drankjes op tafel en keek van de één naar de ander.
Lorenzo negeerde hem volkomen en staarde haar aan. ‘Wat bedoel je?’
‘Nou, ik moet er natuurlijk over nadenken, maar ik zou kunnen overwegen volgend jaar in het recreatieteam te stappen. Dan vraag ik Veer en Daph ook of ze mee willen doen en dan doet Arne ook mee,’ vrolijk sloeg ze de jongen op zijn schouder, ‘en dan wordt het gewoon super leuk!’
De jongens keken haar allebei bevreemd aan en Leonore’s enthousiasme dempte wat. ‘Niet?’
‘Wauw, jawel, maar ik had geen idee dat je zoiets leuk zou vinden,’ zei Lorenzo verbluft.
Leonore haalde haar schouders op. ‘Ik weet het ook niet, maar als er een leuk team is…, waarom niet?’
‘Je wil een leuk team en dan vraag je mij? Ik weet niet of dát een goed idee is,’ lachte Arne. Ook de andere twee schoten in de lach.
‘Nee, even serieus, Le. Denk je echt dat je het wat vindt? En Veer en Daph, zouden zij het ook leuk vinden?’
De blondine knikte voorzichtig. ‘Ik kan niet voor hen spreken natuurlijk, maar het lijkt me best leuk. En als Arne hier er nog eens heel goed over wil nadenken…’
Hij knipoogde. ‘Was dat een speciale uitnodiging voor mij?’ Op haar bevestigende antwoord, lachte hij. ‘Woeeh!’
Lorenzo en Leonore schoten in de lach om zijn vrolijke gezicht.
‘Hé, maar als wij het recreatieteam komen versterken, kun jij mooi je baantje behouden.’
Arne keek op. ‘Je was toch niet van plan die topbaan van jou weg te doen?’
Bescheiden haalde Lorenzo zijn schouders op. ‘Ik dacht erover.’
‘Nee, joh, gast! Je moet er echt niet mee stoppen!’ Arne’s stem sloeg over van verontwaardiging en Leonore glimlachte terwijl de jongens in gesprek waren. Het was leuk om de twee vrienden te zien praten samen. Arne gebaarde met zijn handen en zijn gezichtsuitdrukking wisselde van serieus naar grappig, en weer terug. Lorenzo’s gezicht stond neutraler, maar ze kon aan zijn ogen zien hoe hij ergens over dacht. Ze realiseerde zich dat ze hem leerde kennen en dat gevoel beviel haar goed. Lorenzo voelde haar blik en knipoogde, en de blondine glimlachte terug. Arne had niets in de gaten van het onderonsje en was nog steeds druk aan het vertellen.
In een adempauze zei Leonore: ‘Arne, ik denk dat je boodschap duidelijk is. Wil je nog wat drinken?’
Verbaasd keek hij op. ‘Ja, ja, ik denk het ook. Doe maar een biertje, alsjeblieft.’ Versuft keek hij voor zich uit en Lorenzo lachte terwijl Leonore naar de bar liep.
‘Die Leonore,’ lachte Lorenzo hoofdschuddend.
‘Ze is spontaner dan eerst krijg ik het gevoel, of niet?’ Arne keek naar het smalle figuurtje dat tegen een barkruk geleund stond.
‘Veel spontaner. En minder verlegen,’ voegde de ander er aan toe. Hij zag zijn vriend kijken en vervolgde: ‘En vergeet het maar, ze springt niet van de één naar de ander. Je moet wel van heel goede huize komen, wil je indruk op haar maken.’ Hij rekende daar de slechte versierpoging van zijn jongere broertje niet bij.
Arne antwoordde niet en keek nog steeds naar het meisje. ‘Ze is mooi.’ Hij leek te merken wat hij zei en grinnikte. ‘Hoorde je dat? Ik zei mooi, in plaats van knap of lekker.’
Lorenzo’s mondhoeken krulden omhoog. ‘Ze is zeker mooi,’ hoorde hij zichzelf zeggen, ‘daarom pas ik een beetje op d’r. Je weet maar nooit wat voor jongens er loslopen.’ Hij dacht aan zijn eigen broertje en aan Dylan en een verbeten trek kwam om zijn mond. ‘Ze verdient een geweldige vakantie, ik wil haar daarin niet dwarszitten. Ze dealt al met genoeg moeilijke dingen.’
Arne keek zijn vriend even vreemd aan en draaide zich toen weer om. Leonore en een ober kwamen hun kant op gelopen en hij zag iets van wat hij in Lorenzo’s woorden had gehoord. De pijn en de zorgen waren verstopt achter een vrolijk masker, maar als je goed keek, kon je het zien. Niet in haar ogen – die straalden al de hele avond –, maar in haar gezichtsuitdrukking.
Arne had veel vrouwvolk ontmoet in zijn leven, maar ze leken allemaal zo hetzelfde: knap koppie, laag make-up en dure merkkleding. Mini-rokjes, hoge hakken en bedwelmende parfum. Het was hem normaal geworden, maar Leonore was zo anders. Ze was uit met een goed-uitziende jongen en ze droeg lange jeans en All-Stars. Natuurlijk had ze zich opgetut, maar van een laag plamuur was geen sprake. Ze was echt. Niet fake, maar echt. Dát was er anders aan haar.
Verbaasd door deze ontdekking nam hij zijn biertje aan.
‘Je krijgt er zelfs nog een ober bij,’ lachte Lorenzo.
Leonore schoot in de lach. ‘Hij wilde niet geloven dat ik het zelf wel mee kon nemen.’
‘Of hij had geen zin de troep op te ruimen als jij de boel op de grond zou gooien’ grapte Arne.
Quasi-gekwetst duwde de blondine hem tegen zijn schouder. ‘Ik kan echt wel een paar glazen vasthouden, hoor. Ik heb huge handen, heb je dat nooit gezien?’
Plagend pakte Arne haar hand en hield hem tegen de zijne. ‘Zeer huge, maar mijne zijn nog groter.’ Zijn vingers staken een paar centimeter boven die van haar uit.
Ze lachte en haar ogen schitterden ondeugend. ‘Dan moet jij de volgende keer maar weer wat halen hè, jij hebt grote handen.’
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Enn ik ben weer bijgelezen (:
Waarom ineens de verandering van perspectief? Dat vind ik eigenlijk helemaal niet zo leuk... Alsof er ineens een heel ander persoon praat die alles van bovenaf ziet en nu opeens gaat inzoomen op de jongens terwijl die daarvoor alleen Leo ore in de gaten hield. Snap je?
Waarom ineens de verandering van perspectief? Dat vind ik eigenlijk helemaal niet zo leuk... Alsof er ineens een heel ander persoon praat die alles van bovenaf ziet en nu opeens gaat inzoomen op de jongens terwijl die daarvoor alleen Leo ore in de gaten hield. Snap je?
When the power of love overcomes the love of power.
Je wilT ;p‘Je wil een leuk team en dan vraag je mij?
Dat merkte ik inderdaad ook wel, die perspectiefwisseling;p Maargoed, daar stoor ik me niet heel erg aan. Ik vind nu even dat je snel verder moet gaan. (aaaa).
iloveyou' 25.08.2012
-
NeleVanHol
- Balpen
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 03 mei 2012 10:27
Ik vind het ook leuk zo! Ik merkte het eigenlijk niet eens
Ik blijf maar doorlezen tot het einde... en elke keer komt dat veel te snel!
Dus... post je snel weer?
Ik blijf maar doorlezen tot het einde... en elke keer komt dat veel te snel!
Dus... post je snel weer?
@Emilia; ik snap je punt, maar dat komt omdat ik meer wilde laten zien hoe anderen tegen haar aankeken, zegmaar. Heb je enig idee hoe ik dat anders zou kunnen doen? Dankjewel voor je reactie!
@Arenda; je wil en je wilt kan allebei, ik vind het eerste mooier (: En ik zal je moeten teleurstellen, dit was het laatste stukje dat ik van te voren al had geschreven, dus de komende update zal waarschijnlijk weer een poosje op zich laten wachten... Dankjewel! (:
@Anneke; woeh, dankjewel!
@NeleVanHol; ik hoop dat dit snel genoeg is? (: Dankjewel voor je reactie!
Niet zo'n heel lang stuk, maar wel het laatste gedeelte van het hoofdstuk, dus vandaar (:
Hope you'll like it!
Lorenzo lachte om de bijdehandte opmerking van zijn ‘zusje’. Het was leuk om Arne eens te zien met een meisje dat hem niet aanbad om zijn uiterlijk. Hij had een goede kop, dat zeker, maar hij maakte er ook handig gebruik van. Hij ging niet vaak vaker dan één avond met een meisje uit, hij hield het beschaafd en schepte geen verwachtingen; toch waren de meeste dames teleurgesteld als ze niets meer van hun charmante date hoorden. Het was iets waarin zij tweeën enorm verschilden. Lorenzo ging niet vaak alleen met een meisje uit, of ze moest wel erg bijzonder zijn. Leonore was zeker bijzonder, voor haar wilde hij graag zijn vrije avond opofferen.
Een zwaaiende hand voor zijn ogen haalde hem uit zijn gedachten. ‘Wake up,’ glimlachte Leonore.
Hij schudde zijn hoofd heen en weer en keek haar aan. ‘Weet je, ik zou dit nu niet moeten zeggen, want Arne zit mee te luisteren, maar je bent echt een heel bijzonder meisje. Wees niet bang, ik voel niets voor je, maar je bent echt een topper.’
Arne schraapte zijn keel en de andere twee keken hem aan. ‘Mag ik zeggen dat ik me daar helemaal bij aansluit?’
‘Dat mag,’ knikte Leonore met een serieus gezicht.
‘Ik sluit me er helemaal bij aan.’
Ze schoten alledrie in de lach en de blondine schudde haar hoofd. ‘Jullie zijn toch ook een stelletje…’
‘Een stelletje wat?’ informeerde Arne vlot. Zijn reacties lieten nooit lang op zich wachten.
‘Een stelletje jongens.’ Leonore lachte. De jongens waren gek, maar ook zo grappig en leuk. Dat ze beiden nog geen vaste vriendin hadden, verbaasde haar echt. Er liepen dus blijkbaar ook nog leuke single jongens rond op de wereld; dat was een hoopvolle gedachte.
De verdere avond verliep gezellig. Ze genoten van elkaars gezelschap en maakten plezier. Het deed Leonore goed om de hele avond zichzelf te kunnen zijn en ze genoot van de aandacht van beide jongens.
Toen Lorenzo haar die avond thuis afzette, zuchtte ze diep. ‘Het was lang geleden dat ik zo’n leuke avond heb gehad,’ zei ze.
Zijn mondhoeken gingen omhoog. ‘Ik denk dat dat voor ons alledrie geldt. Maar ik meende wat ik zei, Leonore.’
Ze dacht even na, knikte toen. ‘Ja, ik ga nadenken over het recreatieteam. Ik licht Daph en Veer morgen wel in.’
Zijn glimlach werd iets breder. ‘Dat is super, maar dat bedoelde ik niet. Je bent echt heel bijzonder, Leonore, keep that in mind, always.’ Ze staarde langs hem heen en hij had er goud voor over te weten wat de dromerige blik in haar ogen veroorzaakte.
‘Dankjewel,’ fluisterde ze, plotseling bang dat haar ouders iets zouden horen.
Lorenzo drukte een kus op haar wang en omhelsde haar. Ze snoof zijn geur op en merkte dat die vertrouwd begon te raken.
‘En nu gauw je bed in, jij. Je houdt me van m’n slaap.’ Hij gaf haar plagend een duwtje richting de caravan en ze lachten zacht, waarna ze afscheid namen. De blondine stapte de voortent in en zag een briefje op tafel liggen.
“Hoi lieverd,
Wij liggen al in bed, ik hoop dat je een leuke avond hebt gehad. Wil je even zeggen als je er weer bent, dat maakt mij kilo’s lichter aan zorgen over mijn oudste dochter.
Welterusten, meis.
Kus van papa”
Leonore keek bijna vertederd naar het briefje. Ze had er helemaal niet aan gedacht dat haar ouders ook bezorgd konden zijn, vooral na het voorval met Dylan. Haar ouders vertrouwden haar keuze waarschijnlijk wel, maar de zorgen werden er niet minder om. Zacht liep ze door naar de caravan, waarvan de deur nog op een kier stond.
‘Pap? Ik ben er, hoor,’ fluisterde ze. Ze zag iemand half overeind komen.
‘Is alles okay? Leuke avond gehad?’
‘Ja, het was echt heel leuk. Ga nu maar lekker slapen.’ Ze glimlachte.
‘Nou, fijn dat je genoten hebt. Tot morgen en welterusten,’ fluisterde hij.
Leonore sloot de deur van de caravan, ritste de voortent dicht en schoof in haar tentje. Veel tijd om over de avond na te denken, had ze niet, want al gauw viel ze in een diepe slaap.
@Arenda; je wil en je wilt kan allebei, ik vind het eerste mooier (: En ik zal je moeten teleurstellen, dit was het laatste stukje dat ik van te voren al had geschreven, dus de komende update zal waarschijnlijk weer een poosje op zich laten wachten... Dankjewel! (:
@Anneke; woeh, dankjewel!
@NeleVanHol; ik hoop dat dit snel genoeg is? (: Dankjewel voor je reactie!
Niet zo'n heel lang stuk, maar wel het laatste gedeelte van het hoofdstuk, dus vandaar (:
Hope you'll like it!
Lorenzo lachte om de bijdehandte opmerking van zijn ‘zusje’. Het was leuk om Arne eens te zien met een meisje dat hem niet aanbad om zijn uiterlijk. Hij had een goede kop, dat zeker, maar hij maakte er ook handig gebruik van. Hij ging niet vaak vaker dan één avond met een meisje uit, hij hield het beschaafd en schepte geen verwachtingen; toch waren de meeste dames teleurgesteld als ze niets meer van hun charmante date hoorden. Het was iets waarin zij tweeën enorm verschilden. Lorenzo ging niet vaak alleen met een meisje uit, of ze moest wel erg bijzonder zijn. Leonore was zeker bijzonder, voor haar wilde hij graag zijn vrije avond opofferen.
Een zwaaiende hand voor zijn ogen haalde hem uit zijn gedachten. ‘Wake up,’ glimlachte Leonore.
Hij schudde zijn hoofd heen en weer en keek haar aan. ‘Weet je, ik zou dit nu niet moeten zeggen, want Arne zit mee te luisteren, maar je bent echt een heel bijzonder meisje. Wees niet bang, ik voel niets voor je, maar je bent echt een topper.’
Arne schraapte zijn keel en de andere twee keken hem aan. ‘Mag ik zeggen dat ik me daar helemaal bij aansluit?’
‘Dat mag,’ knikte Leonore met een serieus gezicht.
‘Ik sluit me er helemaal bij aan.’
Ze schoten alledrie in de lach en de blondine schudde haar hoofd. ‘Jullie zijn toch ook een stelletje…’
‘Een stelletje wat?’ informeerde Arne vlot. Zijn reacties lieten nooit lang op zich wachten.
‘Een stelletje jongens.’ Leonore lachte. De jongens waren gek, maar ook zo grappig en leuk. Dat ze beiden nog geen vaste vriendin hadden, verbaasde haar echt. Er liepen dus blijkbaar ook nog leuke single jongens rond op de wereld; dat was een hoopvolle gedachte.
De verdere avond verliep gezellig. Ze genoten van elkaars gezelschap en maakten plezier. Het deed Leonore goed om de hele avond zichzelf te kunnen zijn en ze genoot van de aandacht van beide jongens.
Toen Lorenzo haar die avond thuis afzette, zuchtte ze diep. ‘Het was lang geleden dat ik zo’n leuke avond heb gehad,’ zei ze.
Zijn mondhoeken gingen omhoog. ‘Ik denk dat dat voor ons alledrie geldt. Maar ik meende wat ik zei, Leonore.’
Ze dacht even na, knikte toen. ‘Ja, ik ga nadenken over het recreatieteam. Ik licht Daph en Veer morgen wel in.’
Zijn glimlach werd iets breder. ‘Dat is super, maar dat bedoelde ik niet. Je bent echt heel bijzonder, Leonore, keep that in mind, always.’ Ze staarde langs hem heen en hij had er goud voor over te weten wat de dromerige blik in haar ogen veroorzaakte.
‘Dankjewel,’ fluisterde ze, plotseling bang dat haar ouders iets zouden horen.
Lorenzo drukte een kus op haar wang en omhelsde haar. Ze snoof zijn geur op en merkte dat die vertrouwd begon te raken.
‘En nu gauw je bed in, jij. Je houdt me van m’n slaap.’ Hij gaf haar plagend een duwtje richting de caravan en ze lachten zacht, waarna ze afscheid namen. De blondine stapte de voortent in en zag een briefje op tafel liggen.
“Hoi lieverd,
Wij liggen al in bed, ik hoop dat je een leuke avond hebt gehad. Wil je even zeggen als je er weer bent, dat maakt mij kilo’s lichter aan zorgen over mijn oudste dochter.
Welterusten, meis.
Kus van papa”
Leonore keek bijna vertederd naar het briefje. Ze had er helemaal niet aan gedacht dat haar ouders ook bezorgd konden zijn, vooral na het voorval met Dylan. Haar ouders vertrouwden haar keuze waarschijnlijk wel, maar de zorgen werden er niet minder om. Zacht liep ze door naar de caravan, waarvan de deur nog op een kier stond.
‘Pap? Ik ben er, hoor,’ fluisterde ze. Ze zag iemand half overeind komen.
‘Is alles okay? Leuke avond gehad?’
‘Ja, het was echt heel leuk. Ga nu maar lekker slapen.’ Ze glimlachte.
‘Nou, fijn dat je genoten hebt. Tot morgen en welterusten,’ fluisterde hij.
Leonore sloot de deur van de caravan, ritste de voortent dicht en schoof in haar tentje. Veel tijd om over de avond na te denken, had ze niet, want al gauw viel ze in een diepe slaap.
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Vind ik niet leuk dat je nu niet meer voorloopt. 
Maar ja, niets aan te doen en ik begrijp het wel hooor;p Heb het zelf namelijk ook altijd.xd
In ieder geval vond ik dit weer 'n leuk stukje! ;D
Maar ja, niets aan te doen en ik begrijp het wel hooor;p Heb het zelf namelijk ook altijd.xd
In ieder geval vond ik dit weer 'n leuk stukje! ;D
iloveyou' 25.08.2012
Ben weer helemaal bijgelezen. Echt weer paar spannende en meeslepende stukjes, voordat ik het doorhad was ik al weer bij het einde van het stukje. Mooi geschreven, zoals gewoonlijk. Ik zelf had verwacht dat Lorenzo en Leonore iets zouden krijgen maar dat is het dus uiteindelijk niet geworden, maar ze zijn wel goed bevriend en close :p (had ik toch nog ergens een beetje geluk ).
Toen Lorenzo over zijn jongere zusje begon kwam het om de een of andere reden echt bij mij binnen, het was geschreven alsof je het gevoel zelf kent, ik weet niet hoe je het doet maar je hebt het mooi geschreven. Echt goed gedaan!
).Toen Lorenzo over zijn jongere zusje begon kwam het om de een of andere reden echt bij mij binnen, het was geschreven alsof je het gevoel zelf kent, ik weet niet hoe je het doet maar je hebt het mooi geschreven. Echt goed gedaan!
It's okey to be afraid!
Ellie Goulding
Ellie Goulding
Kan je wil ook? Dat wist ik niet, want het is ook je loopt dus ook je wilt...tenminste dat heb ik geleerd :p
Umm nee ik weet niet, maar het hoeft ook niet per se. Gewoon de manier waarop ze haar behandelen maakt het al vrij duidelijk. (:
Umm nee ik weet niet, maar het hoeft ook niet per se. Gewoon de manier waarop ze haar behandelen maakt het al vrij duidelijk. (:
When the power of love overcomes the love of power.
Sorry voor m'n late reactie.. :')
En ik blíjf dit verhaal leuk vinden, ik heb juist heel vaak dat ik op een gegeven moment afhaak omdat ik het dan saai vind worden... Hierbij niet Hhmm, hopelijk snap je m'n stille hint dat je door moet gaan...
En ik blíjf dit verhaal leuk vinden, ik heb juist heel vaak dat ik op een gegeven moment afhaak omdat ik het dan saai vind worden... Hierbij niet
Hhmm, hopelijk snap je m'n stille hint dat je door moet gaan... Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
Hey, je hebt er weer een nieuwe lezer bij =)
ik heb je verhaal in 1 keer gelezen, en kan natuurlijk niet meer wachten op het volgende deel :p
Maar nu leonore & Lorenzo " Broeg"& "zus" zijn *had dat dus helemaal niet verwacht*, gaat er nog wat gebeuren tussen Valerio en leonore ? * Hoop het stiekem wel :p )
Maar je schrijft/ vertelt het verhaal echt mooi en spannend.
-xxx-
Sunaiina
ik heb je verhaal in 1 keer gelezen, en kan natuurlijk niet meer wachten op het volgende deel :p
Maar nu leonore & Lorenzo " Broeg"& "zus" zijn *had dat dus helemaal niet verwacht*, gaat er nog wat gebeuren tussen Valerio en leonore ? * Hoop het stiekem wel :p )
Maar je schrijft/ vertelt het verhaal echt mooi en spannend.
-xxx-
Sunaiina
Keep my friends close, but my enemies closer.
Zo, dat duurde een poosje, maar hier is weer een klein beetje. Ik wil proberen komende tijd weer wat meer te schrijven, maar ik heb niet zoveel inspiratie voor dit verhaal ;S Maar wees niet bang, want ik wil dit verhaal zeker afschrijven! (:
Heel erg bedankt voor de reacties en de like allemaal!
@Jochem; wauw, dat is een groot compliment, dankjewel!
@Sunaiina; yeah, nieuwe lezer! Welkom, en heel erg dankjewel! (:
Nieuw stukje dus, gebeurt niet zoveel, maar ben benieuwd wat jullie ervan vinden (:
Hoofdstuk 18
DINSDAG
De dagen vlogen voorbij op de drukbezochte familiecamping. Het hoogseizoen was duidelijk zichtbaar begonnen en de veldjes stroomden langzaam vol. Van de bar en de terrasjes werd goed gebruik gemaakt, waardoor Lorenzo op het idee was gekomen vóór La Copa ook tafeltjes en stoeltjes te plaatsen. Dit kwam de groep mooi uit, want hoewel ze de terrasjes leuk vonden, was La Copa toch hun favoriet. Buiten zitten bij het cafeetje bleek de perfecte oplossing tussen de twee.
Het was een zonnige dinsdag dat Leonore met Veerle en Daphne buiten voor La Copa zat en de meiden aan het praten waren over – natuurlijk – het recreatieteam. Daphne had het er uitgebreid met haar vader over gehad en hij bleek hun ideeën zeer op prijs te stellen.
Ze waren dus voor de zoveelste keer aan het praten over animatiewerk, toen Ralph, Luke, Fabi en Vince aan kwamen lopen. Ze pakten een stoel en gingen bij de dames zitten.
‘Goedemiddag, waar hebben jullie het over?’ Een schuldig lachje van Leonore was het antwoord.
Luke kreunde. ‘Oh nee, niet weer dat recreatieteam, toch?’ Enig antwoord van de meiden bleef uit en hij hief zijn handen op. ‘Waar gaat het heen met de wereld?’ De jongens grijnsden en de meiden negeerden zijn opmerking.
‘Hé, je zou eens moeten overwegen ook mee te doen,’ vond Leonore.
Luke schudde zijn hoofd. ‘Ik weet niet eens of ik hier volgend jaar kom, laat staan dat ik in zo’n team zit.’
Daphne schokschouderde. ‘Hoezo zou je niet komen volgend jaar?’
Leonore gaf hem niet de kans daarop te antwoorden, wilde de vrede bewaren, en zei er tussendoor: ‘Denk er gewoon over na, oké? Je hoeft het nog niet te weten, maar denk er eens over.’
Luke knikte langzaam, dat klonk redelijk. Nadenken, geen verplichtingen; dat zou moeten lukken.
‘En jullie natuurlijk ook,’ zei Veerle tegen de anderen.
‘Het zal wel. Zullen we iets gaan doen?’ Vince was het gebabbel alweer zat.
‘Like what?’ vroeg Daphne.
‘Geen idee. Voetballen?’
Niemand reageerde.
‘Zwemmen?’ probeerde Ralph.
De jongens knikten en de meiden keken elkaar aan. ‘Ik kan niet zwemmen, maar gaan jullie maar, ik kijk wel,’ zei Leonore.
‘Dan trakteer ik je straks op een chocoladeijsje, want volgens Veer werkt chocola het best met je maandelijkse feestje,’ grijnsde Luke schappelijk. De meiden lachten en de jongens keken elkaar vreemd aan.
‘Nou, omkleden dan, zo snel mogelijk bij het zwembad,’ riep Vince, terwijl hij al wegliep. Hij was iemand die niet lang stil kon zitten, dat was wel duidelijk. De jongeren liepen op hun gemakje naar hun kampeerplaatsen en Leonore wandelde met Daphne mee. Ze stapten de voordeur binnen en net toen de blondine achter haar vriendin aan naar boven wilde lopen, hoorde ze haar naam. Ze draaide zich om en zag Leo, Daphne’s vader.
‘Oh, hoi,’ groette ze hem.
Hij kwam uit de woonkamer en liep naar haar toe. ‘Ik wilde even weten hoe het met je ging.’ Zijn stem klonk bezorgd.
De blondine knikte. ‘Het gaat goed.’
‘Geen last meer van euh… Wie dan ook?’ Hij krabde zich even op zijn hoofd.
Leonore schudde haar hoofd. ‘Van niemand.’
‘Nou, da’s fijn.’ Een stilte weerklonk, waardoor het geluid van een tikkende klok hoorbaar werd. Leo verbrak de stilte algauw weer. ‘Ga maar snel Daphne opzoeken, ze wacht vast al op je. Ze heeft niet zoveel geduld,’ zei zijn donkere en vriendelijke stem.
Ze glimlachte. ‘Doe ik. Dankuwel.’
‘Nee, geen ‘u’. Gewoon ‘je’ zeggen, anders voel ik me zo oud.’ Hij grijnsde.
‘Dankjewel,’ verbeterde ze zichzelf daarna. Met een glimlach op haar gezicht liep ze de trap op. Het deed haar goed dat er mensen aan haar dachten en haar oprecht vroegen hoe het ging. Boven gekomen zag ze dat Daphne haar bikini al had aangetrokken.
‘Wat ben je bruin,’ merkte Leonore op.
Daphne draaide zich om en prutste een elastiekje in haar donkere haar. ‘Moet jij nodig zeggen. Heb je jezelf wel eens bekeken?’
Leonore ging voor de spiegel staan en moest toegeven dat ze zelf ook flink verkleurd was. Ze had een lichtblauw, kort spijkerbroekje aan met het bruine hemdje erboven, dat ze met Veer en Daph had gekocht. Ze zag in de spiegel dat Daphne inmiddels ook haar badhanddoek had gevonden – één van de velen – en ze liep naar de deur toe. ‘Let’s go.’
De brunette knikte en kwam achter haar vriendin aan. Ze gilde een groet naar haar vader, die glimlachend zijn hand opstak, en liep vrolijk kletsend naast Leonore naar het zwembad.
Heel erg bedankt voor de reacties en de like allemaal!
@Jochem; wauw, dat is een groot compliment, dankjewel!
@Sunaiina; yeah, nieuwe lezer!
Welkom, en heel erg dankjewel! (:Nieuw stukje dus, gebeurt niet zoveel, maar ben benieuwd wat jullie ervan vinden (:
Hoofdstuk 18
DINSDAG
De dagen vlogen voorbij op de drukbezochte familiecamping. Het hoogseizoen was duidelijk zichtbaar begonnen en de veldjes stroomden langzaam vol. Van de bar en de terrasjes werd goed gebruik gemaakt, waardoor Lorenzo op het idee was gekomen vóór La Copa ook tafeltjes en stoeltjes te plaatsen. Dit kwam de groep mooi uit, want hoewel ze de terrasjes leuk vonden, was La Copa toch hun favoriet. Buiten zitten bij het cafeetje bleek de perfecte oplossing tussen de twee.
Het was een zonnige dinsdag dat Leonore met Veerle en Daphne buiten voor La Copa zat en de meiden aan het praten waren over – natuurlijk – het recreatieteam. Daphne had het er uitgebreid met haar vader over gehad en hij bleek hun ideeën zeer op prijs te stellen.
Ze waren dus voor de zoveelste keer aan het praten over animatiewerk, toen Ralph, Luke, Fabi en Vince aan kwamen lopen. Ze pakten een stoel en gingen bij de dames zitten.
‘Goedemiddag, waar hebben jullie het over?’ Een schuldig lachje van Leonore was het antwoord.
Luke kreunde. ‘Oh nee, niet weer dat recreatieteam, toch?’ Enig antwoord van de meiden bleef uit en hij hief zijn handen op. ‘Waar gaat het heen met de wereld?’ De jongens grijnsden en de meiden negeerden zijn opmerking.
‘Hé, je zou eens moeten overwegen ook mee te doen,’ vond Leonore.
Luke schudde zijn hoofd. ‘Ik weet niet eens of ik hier volgend jaar kom, laat staan dat ik in zo’n team zit.’
Daphne schokschouderde. ‘Hoezo zou je niet komen volgend jaar?’
Leonore gaf hem niet de kans daarop te antwoorden, wilde de vrede bewaren, en zei er tussendoor: ‘Denk er gewoon over na, oké? Je hoeft het nog niet te weten, maar denk er eens over.’
Luke knikte langzaam, dat klonk redelijk. Nadenken, geen verplichtingen; dat zou moeten lukken.
‘En jullie natuurlijk ook,’ zei Veerle tegen de anderen.
‘Het zal wel. Zullen we iets gaan doen?’ Vince was het gebabbel alweer zat.
‘Like what?’ vroeg Daphne.
‘Geen idee. Voetballen?’
Niemand reageerde.
‘Zwemmen?’ probeerde Ralph.
De jongens knikten en de meiden keken elkaar aan. ‘Ik kan niet zwemmen, maar gaan jullie maar, ik kijk wel,’ zei Leonore.
‘Dan trakteer ik je straks op een chocoladeijsje, want volgens Veer werkt chocola het best met je maandelijkse feestje,’ grijnsde Luke schappelijk. De meiden lachten en de jongens keken elkaar vreemd aan.
‘Nou, omkleden dan, zo snel mogelijk bij het zwembad,’ riep Vince, terwijl hij al wegliep. Hij was iemand die niet lang stil kon zitten, dat was wel duidelijk. De jongeren liepen op hun gemakje naar hun kampeerplaatsen en Leonore wandelde met Daphne mee. Ze stapten de voordeur binnen en net toen de blondine achter haar vriendin aan naar boven wilde lopen, hoorde ze haar naam. Ze draaide zich om en zag Leo, Daphne’s vader.
‘Oh, hoi,’ groette ze hem.
Hij kwam uit de woonkamer en liep naar haar toe. ‘Ik wilde even weten hoe het met je ging.’ Zijn stem klonk bezorgd.
De blondine knikte. ‘Het gaat goed.’
‘Geen last meer van euh… Wie dan ook?’ Hij krabde zich even op zijn hoofd.
Leonore schudde haar hoofd. ‘Van niemand.’
‘Nou, da’s fijn.’ Een stilte weerklonk, waardoor het geluid van een tikkende klok hoorbaar werd. Leo verbrak de stilte algauw weer. ‘Ga maar snel Daphne opzoeken, ze wacht vast al op je. Ze heeft niet zoveel geduld,’ zei zijn donkere en vriendelijke stem.
Ze glimlachte. ‘Doe ik. Dankuwel.’
‘Nee, geen ‘u’. Gewoon ‘je’ zeggen, anders voel ik me zo oud.’ Hij grijnsde.
‘Dankjewel,’ verbeterde ze zichzelf daarna. Met een glimlach op haar gezicht liep ze de trap op. Het deed haar goed dat er mensen aan haar dachten en haar oprecht vroegen hoe het ging. Boven gekomen zag ze dat Daphne haar bikini al had aangetrokken.
‘Wat ben je bruin,’ merkte Leonore op.
Daphne draaide zich om en prutste een elastiekje in haar donkere haar. ‘Moet jij nodig zeggen. Heb je jezelf wel eens bekeken?’
Leonore ging voor de spiegel staan en moest toegeven dat ze zelf ook flink verkleurd was. Ze had een lichtblauw, kort spijkerbroekje aan met het bruine hemdje erboven, dat ze met Veer en Daph had gekocht. Ze zag in de spiegel dat Daphne inmiddels ook haar badhanddoek had gevonden – één van de velen – en ze liep naar de deur toe. ‘Let’s go.’
De brunette knikte en kwam achter haar vriendin aan. Ze gilde een groet naar haar vader, die glimlachend zijn hand opstak, en liep vrolijk kletsend naast Leonore naar het zwembad.
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Weer een leuk stukje. Ben erg benieuwd naar hoe het verder gaat 
Dat je zo weinig post heb ik geen last van hoor, kan ik zelf wat gemakkelijker alles bijhouden Tevens begrijp ik wel wat je bedoelt, school denkt nooit aan dat de leerlingen nog een sociaal leven moeten kunnen leiden. Dat probleem heb ik nu ook.
Veel succes met het verder schrijven! We wachten allemaal wel netjes af
Dat je zo weinig post heb ik geen last van hoor, kan ik zelf wat gemakkelijker alles bijhouden
Tevens begrijp ik wel wat je bedoelt, school denkt nooit aan dat de leerlingen nog een sociaal leven moeten kunnen leiden. Dat probleem heb ik nu ook.Veel succes met het verder schrijven! We wachten allemaal wel netjes af
It's okey to be afraid!
Ellie Goulding
Ellie Goulding
@Arenda; eeeuhm... nu? (: dankjeweeeeeel!
@Jochem; jij ook bedankt!
@Anneke en Emilia ook heel erg bedankt voor de likes (:
Nu vakantie, niet zoveel tijd om te schrijven, maar wel een soortvan weddenschap staan, dus er zullen hopelijk snel meer updates volgen Alvast een voorproefje, hopen dat jullie het wat vinden. Ik hoop dat de sfeer er vooral nog goed in zit, want omdat ik al een paar maanden niet meer aan dit verhaal heb geschreven, ben ik bang dat die vakantiesfeer een beetje weg is. Wat denken jullie?
Voor nu: enjoy!
De brunette knikte en kwam achter haar vriendin aan. Ze gilde een groet naar haar vader, die glimlachend zijn hand opstak, en liep vrolijk kletsend naast Leonore naar het zwembad. Veerle stond al naast het water en wenkte hen. Ze stond naast Thalisia en nog een ander meisje. Deze laatste had lang, steil bruin haar en draaide zich net om toen Daphne en Leonore zich bij hen voegden. Een perfecte glimlach verscheen op haar gezicht.
‘Hoi, ik ben Désiree. ‘
‘Daphne,’ knikte de brunette.
‘Leonore.’ De blondine keek het meisje voor haar aan. Ergens kwam ze haar bekend voor, maar ze kon zich niet herinneren waarvan. Ze schudde de gedachte van haar af, ze zou wel sterk op iemand lijken.
‘Veerle zei net dat het prima was als ik mee ging zwemmen,’ verontschuldigde Désiree zich.
‘Ja, natuurlijk, het zwembad is voor iedereen,’ zei Daphne warm. Tegelijk met die woorden spetterde Ralph vanuit het water omhoog.
‘Hé, dames, kom nou zwemmen dan. We zijn hier niet voor niets.’ Hij pakte Veerle bij haar benen vast en trok haar zó het water in, dat ze door hem opgevangen werd. ‘Dat is nog eens goed geplaatst, nietwaar?’ grijnsde hij naar de andere meiden. Enig antwoord bleef uit, want ook Daphne en Thalisia waren inmiddels in het water gesprongen. Leonore ging op het bankje naast het bad zitten en de nieuwe brunette kwam bij haar staan.
‘Ga je niet zwemmen?’
Heel even had de blondine de neiging om een bijdehand antwoord te geven, maar ze hield het vriendelijk. ‘Nee, vandaag niet.’
‘Oh,’ knikte ze, ‘ongesteld zeker.’
Leonore knikte kort; had geen zin om daar tegenover een vreemd meisje woorden aan vuil te maken. ‘Jij dan?’ vroeg ze na een korte stilte.
‘Ik ga zo,’ antwoordde Désiree.
Het was alsof Luke dat gehoord had. ‘Hé, Désiree, kom ook! Of durf je soms niet?’
‘Ik durf alles,’ lachte ze, terwijl ze met een grote sprong naast hem in het bad belandde. Ze spetterde de mannelijke helft van de tweeling nat en zwom weg toen hij achter haar aan kwam. Leonore sloeg het tafereel gade en bedacht wat ze van het meisje vond. Ze kon niets onaardigs over haar zeggen, maar ergens zat het haar niet lekker. Omdat ze er echter een hekel aan had als mensen vooroordelen hadden of te snel oordeelden, probeerde ze de negatieve gevoelens van zich af te zetten. Désiree kwam over als een heel aardig meisje, ze moest niet paranoïde gaan worden nu.
Er kwam iemand naast haar zitten en Leonore draaide zich om. Het waren twee iemanden: Sylvani en Manuela. Ze negeerden haar volkomen en bleven druk in gesprek. Leonore draaide kort met haar ogen en keek weer naar het bad. Fabi had haar geïrriteerde blik gezien en glimlachte even. De mondhoeken van de blondine trokken omhoog, hij zag ook alles. Hun blikken kruisten elkaar kort, voordat Fabi weer onder water verdwenen was.
De snaterende stemmen van de meiden naast haar bezorgden haar hoofdpijn en met een kort gebaar naar Veerle dat ze even weg ging, stond ze op. Ze slenterde langs de speeltuin, zag de vrolijke kinderen, die allemaal druk bezig waren en compleet in hun spel opgingen, en ze lachte. Vakanties waren heerlijk.
Ze liep verder over de camping, stapte wat doelloos rond, tot ze bedacht dat ze wel bij La Copa kon gaan kijken. Al vanaf de deuropening kon ze Lorenzo zien, die met zijn rug naar haar toe stond. ‘Hé, broer,’ groette ze hem plagend toen ze bij de bar stond.
Met een enorme grijns op zijn gezicht draaide hij zich om. ‘Hai sis, ben je er nu alweer? Ik dacht dat je ging zwemmen, of zijn de plannen gewijzigd?’
De blondine schudde haar hoofd. ‘Nee, de rest is aan het zwemmen en ik dacht: goh, laat ik Lorenzo eens opzoeken. Bezwaar?’
‘Nooit,’ glimlachte hij. ‘Wat drinken?’
Ze stond op het punt om nee te schudde, maar haalde toen haar schouders op. ‘Ach, waarom ook niet. Doe maar een ice tea.’
‘Whatever you want.’ Hij knikte, waarbij zijn donkere haar ietwat op en neer bewoog.
‘Je haar is lang,’ wees Leonore.
De jongen keek op. ‘Vind je het te lang?’
De blondine bekeek hem keurend voor ze antwoord gaf. ‘Nee, ik vind het leuk.’
‘Dan ga ik nog niet naar de kapper,’ grijnsde hij.
Ze lachte. ‘Maar wie ben ik? Misschien zijn er wel honderden meisjes die je haar liever korter zien.’ Plagerig keek ze hem aan, benieuwd naar zijn antwoord.
‘Maakt me helemaal niets uit, ze moeten me maar accepteren hoe ik ben.’ Hij schoof haar ice tea naar haar toe. ‘Pak aan, die is van mij.’
‘Dankjewel.’ Ze kletsten wat over daagse dingen, tot Leonore haar naam hoorde roepen. Fabi kwam druipend voor de ingang staan.
‘Hé, daar ben je,’ glimlachte hij. ‘Luke zoekt je, hij wil je trakteren.’
Leonore schoot in de lach. ‘En daarom is iedereen mij aan het zoeken?’
‘Alleen hij en ik,’ wierp de jongen tegen. ‘En ik had al zo’n vermoeden bij wie je uithing.’
Schuldbewust keek de blondine van Lorenzo naar Fabi. ‘Ik kom al. Lorenzo, ik spreek je later, doeidoei!’
De barjongen zwaaide hoofdschuddend terug en zag hoe zijn lieve vriendin het cafeetje uit liep.
@Jochem; jij ook bedankt!
@Anneke en Emilia ook heel erg bedankt voor de likes (:
Nu vakantie, niet zoveel tijd om te schrijven, maar wel een soortvan weddenschap staan, dus er zullen hopelijk snel meer updates volgen
Alvast een voorproefje, hopen dat jullie het wat vinden. Ik hoop dat de sfeer er vooral nog goed in zit, want omdat ik al een paar maanden niet meer aan dit verhaal heb geschreven, ben ik bang dat die vakantiesfeer een beetje weg is. Wat denken jullie?Voor nu: enjoy!
De brunette knikte en kwam achter haar vriendin aan. Ze gilde een groet naar haar vader, die glimlachend zijn hand opstak, en liep vrolijk kletsend naast Leonore naar het zwembad. Veerle stond al naast het water en wenkte hen. Ze stond naast Thalisia en nog een ander meisje. Deze laatste had lang, steil bruin haar en draaide zich net om toen Daphne en Leonore zich bij hen voegden. Een perfecte glimlach verscheen op haar gezicht.
‘Hoi, ik ben Désiree. ‘
‘Daphne,’ knikte de brunette.
‘Leonore.’ De blondine keek het meisje voor haar aan. Ergens kwam ze haar bekend voor, maar ze kon zich niet herinneren waarvan. Ze schudde de gedachte van haar af, ze zou wel sterk op iemand lijken.
‘Veerle zei net dat het prima was als ik mee ging zwemmen,’ verontschuldigde Désiree zich.
‘Ja, natuurlijk, het zwembad is voor iedereen,’ zei Daphne warm. Tegelijk met die woorden spetterde Ralph vanuit het water omhoog.
‘Hé, dames, kom nou zwemmen dan. We zijn hier niet voor niets.’ Hij pakte Veerle bij haar benen vast en trok haar zó het water in, dat ze door hem opgevangen werd. ‘Dat is nog eens goed geplaatst, nietwaar?’ grijnsde hij naar de andere meiden. Enig antwoord bleef uit, want ook Daphne en Thalisia waren inmiddels in het water gesprongen. Leonore ging op het bankje naast het bad zitten en de nieuwe brunette kwam bij haar staan.
‘Ga je niet zwemmen?’
Heel even had de blondine de neiging om een bijdehand antwoord te geven, maar ze hield het vriendelijk. ‘Nee, vandaag niet.’
‘Oh,’ knikte ze, ‘ongesteld zeker.’
Leonore knikte kort; had geen zin om daar tegenover een vreemd meisje woorden aan vuil te maken. ‘Jij dan?’ vroeg ze na een korte stilte.
‘Ik ga zo,’ antwoordde Désiree.
Het was alsof Luke dat gehoord had. ‘Hé, Désiree, kom ook! Of durf je soms niet?’
‘Ik durf alles,’ lachte ze, terwijl ze met een grote sprong naast hem in het bad belandde. Ze spetterde de mannelijke helft van de tweeling nat en zwom weg toen hij achter haar aan kwam. Leonore sloeg het tafereel gade en bedacht wat ze van het meisje vond. Ze kon niets onaardigs over haar zeggen, maar ergens zat het haar niet lekker. Omdat ze er echter een hekel aan had als mensen vooroordelen hadden of te snel oordeelden, probeerde ze de negatieve gevoelens van zich af te zetten. Désiree kwam over als een heel aardig meisje, ze moest niet paranoïde gaan worden nu.
Er kwam iemand naast haar zitten en Leonore draaide zich om. Het waren twee iemanden: Sylvani en Manuela. Ze negeerden haar volkomen en bleven druk in gesprek. Leonore draaide kort met haar ogen en keek weer naar het bad. Fabi had haar geïrriteerde blik gezien en glimlachte even. De mondhoeken van de blondine trokken omhoog, hij zag ook alles. Hun blikken kruisten elkaar kort, voordat Fabi weer onder water verdwenen was.
De snaterende stemmen van de meiden naast haar bezorgden haar hoofdpijn en met een kort gebaar naar Veerle dat ze even weg ging, stond ze op. Ze slenterde langs de speeltuin, zag de vrolijke kinderen, die allemaal druk bezig waren en compleet in hun spel opgingen, en ze lachte. Vakanties waren heerlijk.
Ze liep verder over de camping, stapte wat doelloos rond, tot ze bedacht dat ze wel bij La Copa kon gaan kijken. Al vanaf de deuropening kon ze Lorenzo zien, die met zijn rug naar haar toe stond. ‘Hé, broer,’ groette ze hem plagend toen ze bij de bar stond.
Met een enorme grijns op zijn gezicht draaide hij zich om. ‘Hai sis, ben je er nu alweer? Ik dacht dat je ging zwemmen, of zijn de plannen gewijzigd?’
De blondine schudde haar hoofd. ‘Nee, de rest is aan het zwemmen en ik dacht: goh, laat ik Lorenzo eens opzoeken. Bezwaar?’
‘Nooit,’ glimlachte hij. ‘Wat drinken?’
Ze stond op het punt om nee te schudde, maar haalde toen haar schouders op. ‘Ach, waarom ook niet. Doe maar een ice tea.’
‘Whatever you want.’ Hij knikte, waarbij zijn donkere haar ietwat op en neer bewoog.
‘Je haar is lang,’ wees Leonore.
De jongen keek op. ‘Vind je het te lang?’
De blondine bekeek hem keurend voor ze antwoord gaf. ‘Nee, ik vind het leuk.’
‘Dan ga ik nog niet naar de kapper,’ grijnsde hij.
Ze lachte. ‘Maar wie ben ik? Misschien zijn er wel honderden meisjes die je haar liever korter zien.’ Plagerig keek ze hem aan, benieuwd naar zijn antwoord.
‘Maakt me helemaal niets uit, ze moeten me maar accepteren hoe ik ben.’ Hij schoof haar ice tea naar haar toe. ‘Pak aan, die is van mij.’
‘Dankjewel.’ Ze kletsten wat over daagse dingen, tot Leonore haar naam hoorde roepen. Fabi kwam druipend voor de ingang staan.
‘Hé, daar ben je,’ glimlachte hij. ‘Luke zoekt je, hij wil je trakteren.’
Leonore schoot in de lach. ‘En daarom is iedereen mij aan het zoeken?’
‘Alleen hij en ik,’ wierp de jongen tegen. ‘En ik had al zo’n vermoeden bij wie je uithing.’
Schuldbewust keek de blondine van Lorenzo naar Fabi. ‘Ik kom al. Lorenzo, ik spreek je later, doeidoei!’
De barjongen zwaaide hoofdschuddend terug en zag hoe zijn lieve vriendin het cafeetje uit liep.
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Ooh wat leuk dat je weer eens verder gaat Moest wel weer even denken wie nou wie was. En dan komt er ook nog een nieuw meisje bij, zijn wel veel namen die ik moet onthouden. Maar dat neemt zeker niet weg dat ik het nog steeds een heel goed verhaal vind, en nogsteeds nieuwsgierig ben naar hoe alles nou eigenlijk gaat verlopen. Ook ben ik dol op de vriendschap/relatie die er is tussen Lorenzo en Leonore, vind het echt leuk hoe ze met elkaar omgaan
Veel succes met het verder schrijven!
Moest wel weer even denken wie nou wie was. En dan komt er ook nog een nieuw meisje bij, zijn wel veel namen die ik moet onthouden. Maar dat neemt zeker niet weg dat ik het nog steeds een heel goed verhaal vind, en nogsteeds nieuwsgierig ben naar hoe alles nou eigenlijk gaat verlopen. Ook ben ik dol op de vriendschap/relatie die er is tussen Lorenzo en Leonore, vind het echt leuk hoe ze met elkaar omgaan Veel succes met het verder schrijven!
It's okey to be afraid!
Ellie Goulding
Ellie Goulding
Jeahh, je bent weer doorgegaan!
Hm, ik vind die vakantiesfeer er nog wel inzitten hoor. Misschien omdat ik herfstvakantie had vorige week? ;p
Hm, ik vind die vakantiesfeer er nog wel inzitten hoor. Misschien omdat ik herfstvakantie had vorige week? ;p
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
Heeey..
Je bent weer verder gegaan * Doet een dansje in het rond *
Ik vind de sfeer er ook nog wel in zitten hoor:p
Alleen hoop ik ergens nog een stukje van leonore en Valerio ==DD
En dat Lorenzo en Leonore zo met elkaar omgaan is echt leuk hehe..
Ik hoop dat je snel weer verder gaat.
XXXX
Je bent weer verder gegaan * Doet een dansje in het rond *
Ik vind de sfeer er ook nog wel in zitten hoor:p
Alleen hoop ik ergens nog een stukje van leonore en Valerio ==DD
En dat Lorenzo en Leonore zo met elkaar omgaan is echt leuk hehe..
Ik hoop dat je snel weer verder gaat.
XXXX
Keep my friends close, but my enemies closer.
-
NeleVanHol
- Balpen
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 03 mei 2012 10:27
Leuk een stukje! Ik sluit me aan bij de bovenstaande berichtjes
Meer!
Meer!
En tadaaaah, weer een stukje! *neemt buigend applaus in ontvangst, danku danku*
@Jochem; tja, sorry, al die namen... (a) leuk dat je Leonore-Lorenzo leuk vindt! (: Dankjewel voor je leuke reactie!
@Arenda, Anneke, NeleVanHol; dankjulliewel! (:
@Sunaiina; wie weet heb je geluk en zit er nog een stukje Leonore-Valerio aan te komen... Geniet nu maar van de stukjes met Lorenzo, haha Dankjewel voor je reactie!
Ben benieuwd (:
‘Leonore, dáár ben je!’ Luke kwam met uitgestrekte armen op haar afgelopen, maar de blondine weerde hem.
‘Geen knuffel, je bent nat. Kom maar op met dat ijsje.’
Fabi grinnikte. ‘Precies, Leonore, pak hem maar goed aan. Hij loopt al veel te veel te flirten de hele tijd.’
Nieuwsgierig keek ze naar haar getinte vriend. ‘Luke? Met wie?’
Fabi haalde plagerig zijn schouders op. ‘Vraag het hem.’
‘Met wie, Luke?’ drong de blondine aan bij de andere jongen.
Hij grijnsde. ‘Wie denk je?’
Ze hoefde niet lang na te denken. ‘Daphne?’
De jongens schoten tegelijkertijd in de lach. ‘Nee,’ antwoordde Luke tegelijk met Fabi’s ‘ook’.
Leonore begon ook te lachen, maar ze brandde nog steeds van nieuwsgierigheid. ‘Wie dan?’
Luke was nog even stil voor hij antwoord gaf. ‘Désiree.’
De blondine dacht na of ze dat wat vond of niet. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en keek haar blonde vriend aan. ‘Vind je d’r leuk?’
Hij keek haar spottend aan. ‘Ik ken d’r nog maar net, maar ze blijft nog een poos, dus ik kan haar wel léren kennen.’
Leonore draaide met haar ogen, waarop Fabi opnieuw in de lach schoot. Ze wierp hem een quasi-vernietigende blik toe en schudde daarna haar hoofd. ‘Waarom is de rest er eigenlijk niet?’
‘Omdat de rest in het water bleef,’ was het antwoord.
‘En waarom bleven ze in het water?’
‘Omdat ze er niet uitkwamen.’
Leonore zuchtte even – jongens konden zo vermoeiend zijn. ‘En waarom kwamen ze er niet uit?’
‘Omdat we dat niet gevraagd hebben,’ lachte Luke. Hij rilde even. ‘Shit, man, ’t is wel koud.’
De blondine lachte hem uit. ‘Het is hartstikke warm, joh, stel je niet aan.’
‘Hé, als je net uit het water komt, is het wel koud, hoor,’ verdedigde hij zich.
‘Je hebt een handdoek om. Fabi, heb jij het koud?’ Ze richtte zich tot de jongen die aan haar andere zijde liep.
Deze hief afwerend zijn handen omhoog. ‘Ik bemoei me er niet mee.’
Luke en Leonore zuchtten tegelijkertijd, waarop ze alledrie in de lach schoten. Inmiddels waren ze naar het terrasje geslenterd en terwijl Luke in de rij ging staan, zochten Leonore en Fabi alvast een tafeltje.
Het was even stil tussen hen beiden en toen Leonore opkeek, zag ze dat Fabi zijn ogen op haar gericht had. ‘Wat is er?’ vroeg ze verbaasd.
Hij zweeg nog even voor hij antwoord gaf. ‘Je bent vaak bij Lorenzo.’ Het was meer een conclusie waar hij instemmend antwoord op verwachtte, dan een verwijt. Langzaam knikte ze, onzeker waar dit gesprek heen zou gaan.
Fabi was direct en ging verder met zijn volgende vraag. ‘Vind je hem leuk?’
Ze schudde kort lachend haar hoofd. ‘Nee.’
Zijn ogen namen haar onderzoekend op, zochten naar verborgen aanwijzingen op haar gezicht. ‘Niet?’
‘Nee.’ Ze bleef hem aankijken, slikte toen zijn donkere ogen in de hare keken. Een moment lang voelde en zag ze niets meer, niets dan alleen die indringende ogen. Dat moment leek echter minutenlang te duren, hoewel het in werkelijkheid niet meer dan een aantal seconden was. Ze sloeg haar ogen neer toen ze Luke’s stem achter zich hoorde, haalde ongemerkt diep adem voor ze weer opkeek.
‘Dankjewel,’ zei ze, het ijsje van Luke aanpakkend. Ook Fabi mompelde wat en de blonde jongen ging relaxed zitten en begon wat te vertellen. Fabi en Leonore wisselden kort een blik, maar de blondine durfde hem niet meer lang aan te kijken, bang om opnieuw in trance te raken. Luke leek niets door te hebben en praatte verder, op zijn eigen vrolijke, vlotte manier. Fabi had zich ook verrassend snel hersteld en gaf antwoord als Luke bevestiging vroeg, maar de blondine zelf had daar meer moeite mee. Ze knikte en glimlachte wel wat, alsof ze het gesprek meeluisterde, maar haar hoofd was met totaal andere dingen bezig.
Wat was er aan de hand? Wat gebeurde er net? Fabi leek haar wel te betoveren met zijn blik, dacht ze verbluft. Ze likte aan haar ijsje en probeerde de gedachten uit haar hoofd te bannen. Stop. Niet Fabi. Luke vertelt wat, opletten. Ze sprak zichzelf in haar hoofd streng toe en richtte al haar aandacht op Luke, maar ergens in haar achterhoofd bleef er toch een naam hangen. De naam die bij twee indringende, bruine ogen hoorde.
*neemt buigend applaus in ontvangst, danku danku*@Jochem; tja, sorry, al die namen... (a) leuk dat je Leonore-Lorenzo leuk vindt! (: Dankjewel voor je leuke reactie!
@Arenda, Anneke, NeleVanHol; dankjulliewel! (:
@Sunaiina; wie weet heb je geluk en zit er nog een stukje Leonore-Valerio aan te komen... Geniet nu maar van de stukjes met Lorenzo, haha
Dankjewel voor je reactie! Ben benieuwd (:
‘Leonore, dáár ben je!’ Luke kwam met uitgestrekte armen op haar afgelopen, maar de blondine weerde hem.
‘Geen knuffel, je bent nat. Kom maar op met dat ijsje.’
Fabi grinnikte. ‘Precies, Leonore, pak hem maar goed aan. Hij loopt al veel te veel te flirten de hele tijd.’
Nieuwsgierig keek ze naar haar getinte vriend. ‘Luke? Met wie?’
Fabi haalde plagerig zijn schouders op. ‘Vraag het hem.’
‘Met wie, Luke?’ drong de blondine aan bij de andere jongen.
Hij grijnsde. ‘Wie denk je?’
Ze hoefde niet lang na te denken. ‘Daphne?’
De jongens schoten tegelijkertijd in de lach. ‘Nee,’ antwoordde Luke tegelijk met Fabi’s ‘ook’.
Leonore begon ook te lachen, maar ze brandde nog steeds van nieuwsgierigheid. ‘Wie dan?’
Luke was nog even stil voor hij antwoord gaf. ‘Désiree.’
De blondine dacht na of ze dat wat vond of niet. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en keek haar blonde vriend aan. ‘Vind je d’r leuk?’
Hij keek haar spottend aan. ‘Ik ken d’r nog maar net, maar ze blijft nog een poos, dus ik kan haar wel léren kennen.’
Leonore draaide met haar ogen, waarop Fabi opnieuw in de lach schoot. Ze wierp hem een quasi-vernietigende blik toe en schudde daarna haar hoofd. ‘Waarom is de rest er eigenlijk niet?’
‘Omdat de rest in het water bleef,’ was het antwoord.
‘En waarom bleven ze in het water?’
‘Omdat ze er niet uitkwamen.’
Leonore zuchtte even – jongens konden zo vermoeiend zijn. ‘En waarom kwamen ze er niet uit?’
‘Omdat we dat niet gevraagd hebben,’ lachte Luke. Hij rilde even. ‘Shit, man, ’t is wel koud.’
De blondine lachte hem uit. ‘Het is hartstikke warm, joh, stel je niet aan.’
‘Hé, als je net uit het water komt, is het wel koud, hoor,’ verdedigde hij zich.
‘Je hebt een handdoek om. Fabi, heb jij het koud?’ Ze richtte zich tot de jongen die aan haar andere zijde liep.
Deze hief afwerend zijn handen omhoog. ‘Ik bemoei me er niet mee.’
Luke en Leonore zuchtten tegelijkertijd, waarop ze alledrie in de lach schoten. Inmiddels waren ze naar het terrasje geslenterd en terwijl Luke in de rij ging staan, zochten Leonore en Fabi alvast een tafeltje.
Het was even stil tussen hen beiden en toen Leonore opkeek, zag ze dat Fabi zijn ogen op haar gericht had. ‘Wat is er?’ vroeg ze verbaasd.
Hij zweeg nog even voor hij antwoord gaf. ‘Je bent vaak bij Lorenzo.’ Het was meer een conclusie waar hij instemmend antwoord op verwachtte, dan een verwijt. Langzaam knikte ze, onzeker waar dit gesprek heen zou gaan.
Fabi was direct en ging verder met zijn volgende vraag. ‘Vind je hem leuk?’
Ze schudde kort lachend haar hoofd. ‘Nee.’
Zijn ogen namen haar onderzoekend op, zochten naar verborgen aanwijzingen op haar gezicht. ‘Niet?’
‘Nee.’ Ze bleef hem aankijken, slikte toen zijn donkere ogen in de hare keken. Een moment lang voelde en zag ze niets meer, niets dan alleen die indringende ogen. Dat moment leek echter minutenlang te duren, hoewel het in werkelijkheid niet meer dan een aantal seconden was. Ze sloeg haar ogen neer toen ze Luke’s stem achter zich hoorde, haalde ongemerkt diep adem voor ze weer opkeek.
‘Dankjewel,’ zei ze, het ijsje van Luke aanpakkend. Ook Fabi mompelde wat en de blonde jongen ging relaxed zitten en begon wat te vertellen. Fabi en Leonore wisselden kort een blik, maar de blondine durfde hem niet meer lang aan te kijken, bang om opnieuw in trance te raken. Luke leek niets door te hebben en praatte verder, op zijn eigen vrolijke, vlotte manier. Fabi had zich ook verrassend snel hersteld en gaf antwoord als Luke bevestiging vroeg, maar de blondine zelf had daar meer moeite mee. Ze knikte en glimlachte wel wat, alsof ze het gesprek meeluisterde, maar haar hoofd was met totaal andere dingen bezig.
Wat was er aan de hand? Wat gebeurde er net? Fabi leek haar wel te betoveren met zijn blik, dacht ze verbluft. Ze likte aan haar ijsje en probeerde de gedachten uit haar hoofd te bannen. Stop. Niet Fabi. Luke vertelt wat, opletten. Ze sprak zichzelf in haar hoofd streng toe en richtte al haar aandacht op Luke, maar ergens in haar achterhoofd bleef er toch een naam hangen. De naam die bij twee indringende, bruine ogen hoorde.
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Omdat ik op mijn mobiel niet kan liken, ff een reactie 'zonder inhoud'
In ieder geval weer leuk geschreven! Goede schrijfstijl, verhaallijn enzo tot nu toe
Hoop dat dit ongeveer hetzelfde overkomt als een like? (:
In ieder geval weer leuk geschreven! Goede schrijfstijl, verhaallijn enzo tot nu toe
Hoop dat dit ongeveer hetzelfde overkomt als een like? (:
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
nouu dann moett je echt snell verder gaan hahah.
Weer een heel leuk stukje.
En de klik tussen fabi & leonore begint nice te worden
Heell gauw verder gaan :p
XX
Weer een heel leuk stukje.
En de klik tussen fabi & leonore begint nice te worden
Heell gauw verder gaan :p
XX
Keep my friends close, but my enemies closer.
Zal deze trouwe lezer dan ook weer reageren? Ja, dat doet hij.
Weer een goed stukje, en deze keer niet zoveel namen :p Je hebt het duidelijk en ook leuk vertelt. Het einde had voor mij echt iets magisch, ik had wel al een tijdje het gevoel dat er iets zou gaan gebeuren tussen Leonore en Fabi maar toch verbaast het me een beetje. Ik hoop echt zo dat Fabi en Leonore toch echt iets gaan krijgen, het geeft het verhaal nog iets meer uhm... hoe noem je dat... het geeft het verhaal nog iets meer liefde en perfectheid
Echt heel veel succes met het verder schrijven, en ik vind het nog steeds een goed en geweldig verhaal
-Je trouwe lezer
Weer een goed stukje, en deze keer niet zoveel namen :p Je hebt het duidelijk en ook leuk vertelt. Het einde had voor mij echt iets magisch, ik had wel al een tijdje het gevoel dat er iets zou gaan gebeuren tussen Leonore en Fabi maar toch verbaast het me een beetje. Ik hoop echt zo dat Fabi en Leonore toch echt iets gaan krijgen, het geeft het verhaal nog iets meer uhm... hoe noem je dat... het geeft het verhaal nog iets meer liefde en perfectheid
Echt heel veel succes met het verder schrijven, en ik vind het nog steeds een goed en geweldig verhaal
-Je trouwe lezer
It's okey to be afraid!
Ellie Goulding
Ellie Goulding
Eens met het hele stukje, nog meer eens met het dikgedrukte stukje. ;Dartikel schreef:Zal deze trouwe lezer dan ook weer reageren? Ja, dat doet hij.
Weer een goed stukje, en deze keer niet zoveel namen :p Je hebt het duidelijk en ook leuk vertelt. Het einde had voor mij echt iets magisch, ik had wel al een tijdje het gevoel dat er iets zou gaan gebeuren tussen Leonore en Fabi maar toch verbaast het me een beetje. Ik hoop echt zo dat Fabi en Leonore toch echt iets gaan krijgen, het geeft het verhaal nog iets meer uhm... hoe noem je dat... het geeft het verhaal nog iets meer liefde en perfectheid
Echt heel veel succes met het verder schrijven, en ik vind het nog steeds een goed en geweldig verhaal
-Je trouwe lezer
iloveyou' 25.08.2012
@NeleVanHol; bedankt voor je like!
@Anneke; Ja, komt hetzelfde over, haha, dankjewel!
@Sunaiina; fijn dat je de klik leuk vindt Je zult zien wat er komt ^^
@Jochem; aaaaaah, ik vind je reactie echt geweldig! Dit stukje is helemaal speciaal voor jou (: Weer niet zoveel namen deze keer xd ik ben echt ontzettend blij met je reactie, hele dag is goed!! Thanks!
@Arenda; wauw, jij ook bedankt! Mensen, waar heb ik zulke lieve reacties aan verdiend? 0.o Het volgende stukje wordt speciaal voor jou, haha ;p
Jullie zullen wel merken dat de updates nu sneller komen dan eerst, want ik had in de herfstvakantie weer wat geschreven! Hoop dat ik het vol kan houden en dat ik niet straks vast loop, want ik wil jullie (en mezelf) niet teleurstellen
Ben heel erg benieuwd wat jullie ervan vinden (:
Enjoy!
De schemer was net ingevallen toen twee gestalten over het pad van de camping liepen. Bij nummer veertien stopten ze. Ongemakkelijk stonden ze stil.
‘Nou, ik ga weer terug, denk ik,’ zei Fabi op een gegeven moment.
Leonore knikte begrijpend. ‘Ja, is goed. Fijne avond.’
‘Komt wel goed. Weet je zeker dat je niet meegaat?’ Zijn stem klonk bijna hoopvol en haar ogen schoten onrustig heen en weer.
Aarzelend schudde ze haar hoofd. ‘Nee, ik moet vannacht maar eens goed gaan slapen. Ik zie je morgen weer, denk ik?’
‘Zeker weten. Welterusten.’ Hij glimlachte even, raakte kort haar hand aan en vertrok. De blondine bleef achter, niet wetend wat ze moest doen. Ze was verstijfd door zijn aanraking, maar niet in negatieve zin. Het duurde even voor ze zich ertoe kon zetten de voortent binnen te gaan.
‘Hé, meisje, ben je er nu alweer?’ begroette haar vader haar enthousiast.
Ze knikte. ‘Ja, de groep gaat uit en ik ben niet zo lekker,’ legde ze uit.
Moeder keek op van haar leesboek. ‘Dat is ook niet aardig, dat ze niet voor je op de camping blijven.’
Leonore schudde haar hoofd. ‘Nee, ik heb zelf aangeboden dat ze wel weg mochten gaan, ik ga op tijd slapen. Ik denk dat het dan morgen een stuk beter gaat.’
‘Zal ik een kopje thee voor je zetten?’ vroeg vader.
Ze knikte dankbaar en liet zich zakken op één van de tuinstoelen die om de tafel stonden. ‘Waar is Shann eigenlijk?’ Haar ouders schoten tegelijk in de lach en verbaasd keek ze van de één naar de ander. ‘Wat?’
‘Die had ruzie met een ander meisje en heeft een slagroomtaart in haar gezicht gekregen,’ bulderde vader.
Leonore proestte het uit. ‘Wat, hoezo?’
‘Ze trok al een paar dagen met een meisje op en je vader en ik zeiden al: ‘dat gaat een keer mis’, want ze waren de hele tijd aan het kibbelen. Ze zouden rond de koffie bij het terras een stuk taart gaan eten, dus ze waren weg. Iets minder dan een halfuur geleden kwam Shannon weer terug, laaiend en helemaal onder de taart,’ legde moeder grinnikend uit.
‘Er viel niet tegen haar te praten, dus ik heb een douchemuntje in haar hand gedrukt en haar de voortent uitgeduwd,’ vulde vader aan.
Leonore schoot in de lach en dacht aan haar jongere zusje met een slagroomtaart op haar gezicht. Dat beeld zag er zo grappig uit, dat ze het jammer vond dat ze er niet echt bij was geweest. ‘Je had een foto moeten maken,’ vond ze.
Vader haalde spijtig zijn schouders op. ‘Ja, dat realiseerde ik me ook achteraf. Ach, kind, wat was ze woest.’
‘Hopen dat ze straks wat afgekoeld is,’ zei moeder. ‘Anders kon de sfeer hier nog wel eens flink onplezierig worden.’
Leonore knikte. ‘Dat denk ik ook. Is de thee al klaar, pap?’
Vader schoot op uit zijn stoel. ‘Sorry, lieverd, vergeten. Maar ik zet nú een lekker bakje thee voor je, oké?’
Ze knikte glimlachend. Ze had al gedacht dat haar vader het vergeten zou zijn, dat gebeurde wel vaker. ‘Ik bel Carlijn even, hoor,’ zei ze, terwijl ze opstond en onder de luifel plaats nam. Ze pakte haar moeders telefoon – die had immers abonnement en deed er niets mee – en drukte Carlijns nummer in, dat ze uit haar hoofd kende.
Een vrolijke stem nam op en Leonore realiseerde zich dat dit één van de weinige momenten was waarop ze haar vriendin miste.
‘Hé, jij, vakantieganger, alles goed?’ Naast de vrolijkheid klonk er ook een zweempje bezorgdheid in haar stem door.
‘Ja, helemaal top hier!’ stelde Leonore haar gerust. Ze praatten wat over de afgelopen dagen, over Carlijns leuke, nieuwe buurjongen en over de camping, tot Leonore vertelde waarom ze eigenlijk belde.
‘Ik had iets heel geks vanmiddag,’ begon ze. Ze vertelde wat er was gebeurd en dat ze sindsdien Fabi niet meer echt in zijn ogen aan durfde te kijken, omdat ze bang was dat het opnieuw zou gebeuren en eindigde met: ‘Hij heeft gewoon die blik in zijn ogen… Ik lijk wel betoverd.’
Aan de andere kant van de lijn barstte haar vriendin in lachen uit. ‘Leonore, lief kind, je bent gewoon verliefd!’
De blondine was even beduusd. Verliefd? Op Fabi? ‘Huh? Nee,’ was haar eerste reactie. Verliefd was ze geweest op Valerio, even, maar dat was over. Fabi? Nee, nee, dat kon niet.
‘Wat ik zo van je hoor wel, hoor, lieve schat.’
Wild schudde ze haar hoofd. ‘Nee, ik voel niets voor Fabi en ik ben al helemaal niet verliefd op hem. Dat is onzin, Carlijn.’
Er klonk weer gelach vanaf de andere kant en Leonore voelde irritatie bovenkomen. ‘Dan niet, Leonore, dan niet. Ik heb niets gezegd.’ Geen enkel woord klonk gemeend.
De blondine draaide met haar ogen. ‘Laat maar, als dat het enige is waar je aan kan denken. Niet iedereen is verliefd, oké? En ik wil helemaal niet boos op je worden, sorry.’
‘Nee, ik moet sorry zeggen. Het spijt me, ik dacht echt dat je verliefd op hem was,’ klonk Carlijns stem, een stuk serieuzer dan daarvoor.
Leonore haalde haar schouders op. ‘Nee, geen verliefdheid of vakantieliefdes meer voor mij. Hé, veel plezier met je buurjongen morgen en ik hoor wel hoe het was. Groetjes thuis!’
‘Oh, je hangt op? Oké, dan spreek ik je later. Dankjewel. Doeg!’
Na een laatste groet drukte ze het gesprek weg. Ze bleef als verdoofd voor zich uit staren, de telefoon nog in haar handen. Verliefd? Op Fabi? Nee, dat kon niet, dat was onmogelijk.
Fábi?
Haar hoofd herhaalde de naam constant, tot ze gek werd van zichzelf. Ze moest ophouden met dat belachelijke gedoe, Carlijn wist niet waar ze het over had. Die dacht dat iedereen net als zij op een roze wolk leefde.
‘Leonore, je thee,’ riep haar vader.
‘Kom eraan,’ antwoordde ze. Langzaam stond ze op, probeerde haar volle hoofd leeg te maken voor ze haar ouders onder ogen kwam. Die zouden het zeker zien als ze ergens mee zat, vooral haar moeder. Deze was echter verdiept in haar boek en keek niet op. Leonore dronk de hete thee op en wenste haar ouders welterusten voor ze naar haar tentje liep. Toen ze zich net had omgekleed en haar slaapzak in rolde, hoorde ze boze stemmen vanuit de caravan. Shannon was weer terug. Leonore glimlachte hoofdschuddend en viel daarna uitgeput in slaap.
@Anneke; Ja, komt hetzelfde over, haha, dankjewel!
@Sunaiina; fijn dat je de klik leuk vindt
Je zult zien wat er komt ^^@Jochem; aaaaaah, ik vind je reactie echt geweldig! Dit stukje is helemaal speciaal voor jou (: Weer niet zoveel namen deze keer xd ik ben echt ontzettend blij met je reactie, hele dag is goed!!
Thanks!@Arenda; wauw, jij ook bedankt! Mensen, waar heb ik zulke lieve reacties aan verdiend? 0.o Het volgende stukje wordt speciaal voor jou, haha ;p
Jullie zullen wel merken dat de updates nu sneller komen dan eerst, want ik had in de herfstvakantie weer wat geschreven! Hoop dat ik het vol kan houden en dat ik niet straks vast loop, want ik wil jullie (en mezelf) niet teleurstellen
Ben heel erg benieuwd wat jullie ervan vinden (:
Enjoy!
De schemer was net ingevallen toen twee gestalten over het pad van de camping liepen. Bij nummer veertien stopten ze. Ongemakkelijk stonden ze stil.
‘Nou, ik ga weer terug, denk ik,’ zei Fabi op een gegeven moment.
Leonore knikte begrijpend. ‘Ja, is goed. Fijne avond.’
‘Komt wel goed. Weet je zeker dat je niet meegaat?’ Zijn stem klonk bijna hoopvol en haar ogen schoten onrustig heen en weer.
Aarzelend schudde ze haar hoofd. ‘Nee, ik moet vannacht maar eens goed gaan slapen. Ik zie je morgen weer, denk ik?’
‘Zeker weten. Welterusten.’ Hij glimlachte even, raakte kort haar hand aan en vertrok. De blondine bleef achter, niet wetend wat ze moest doen. Ze was verstijfd door zijn aanraking, maar niet in negatieve zin. Het duurde even voor ze zich ertoe kon zetten de voortent binnen te gaan.
‘Hé, meisje, ben je er nu alweer?’ begroette haar vader haar enthousiast.
Ze knikte. ‘Ja, de groep gaat uit en ik ben niet zo lekker,’ legde ze uit.
Moeder keek op van haar leesboek. ‘Dat is ook niet aardig, dat ze niet voor je op de camping blijven.’
Leonore schudde haar hoofd. ‘Nee, ik heb zelf aangeboden dat ze wel weg mochten gaan, ik ga op tijd slapen. Ik denk dat het dan morgen een stuk beter gaat.’
‘Zal ik een kopje thee voor je zetten?’ vroeg vader.
Ze knikte dankbaar en liet zich zakken op één van de tuinstoelen die om de tafel stonden. ‘Waar is Shann eigenlijk?’ Haar ouders schoten tegelijk in de lach en verbaasd keek ze van de één naar de ander. ‘Wat?’
‘Die had ruzie met een ander meisje en heeft een slagroomtaart in haar gezicht gekregen,’ bulderde vader.
Leonore proestte het uit. ‘Wat, hoezo?’
‘Ze trok al een paar dagen met een meisje op en je vader en ik zeiden al: ‘dat gaat een keer mis’, want ze waren de hele tijd aan het kibbelen. Ze zouden rond de koffie bij het terras een stuk taart gaan eten, dus ze waren weg. Iets minder dan een halfuur geleden kwam Shannon weer terug, laaiend en helemaal onder de taart,’ legde moeder grinnikend uit.
‘Er viel niet tegen haar te praten, dus ik heb een douchemuntje in haar hand gedrukt en haar de voortent uitgeduwd,’ vulde vader aan.
Leonore schoot in de lach en dacht aan haar jongere zusje met een slagroomtaart op haar gezicht. Dat beeld zag er zo grappig uit, dat ze het jammer vond dat ze er niet echt bij was geweest. ‘Je had een foto moeten maken,’ vond ze.
Vader haalde spijtig zijn schouders op. ‘Ja, dat realiseerde ik me ook achteraf. Ach, kind, wat was ze woest.’
‘Hopen dat ze straks wat afgekoeld is,’ zei moeder. ‘Anders kon de sfeer hier nog wel eens flink onplezierig worden.’
Leonore knikte. ‘Dat denk ik ook. Is de thee al klaar, pap?’
Vader schoot op uit zijn stoel. ‘Sorry, lieverd, vergeten. Maar ik zet nú een lekker bakje thee voor je, oké?’
Ze knikte glimlachend. Ze had al gedacht dat haar vader het vergeten zou zijn, dat gebeurde wel vaker. ‘Ik bel Carlijn even, hoor,’ zei ze, terwijl ze opstond en onder de luifel plaats nam. Ze pakte haar moeders telefoon – die had immers abonnement en deed er niets mee – en drukte Carlijns nummer in, dat ze uit haar hoofd kende.
Een vrolijke stem nam op en Leonore realiseerde zich dat dit één van de weinige momenten was waarop ze haar vriendin miste.
‘Hé, jij, vakantieganger, alles goed?’ Naast de vrolijkheid klonk er ook een zweempje bezorgdheid in haar stem door.
‘Ja, helemaal top hier!’ stelde Leonore haar gerust. Ze praatten wat over de afgelopen dagen, over Carlijns leuke, nieuwe buurjongen en over de camping, tot Leonore vertelde waarom ze eigenlijk belde.
‘Ik had iets heel geks vanmiddag,’ begon ze. Ze vertelde wat er was gebeurd en dat ze sindsdien Fabi niet meer echt in zijn ogen aan durfde te kijken, omdat ze bang was dat het opnieuw zou gebeuren en eindigde met: ‘Hij heeft gewoon die blik in zijn ogen… Ik lijk wel betoverd.’
Aan de andere kant van de lijn barstte haar vriendin in lachen uit. ‘Leonore, lief kind, je bent gewoon verliefd!’
De blondine was even beduusd. Verliefd? Op Fabi? ‘Huh? Nee,’ was haar eerste reactie. Verliefd was ze geweest op Valerio, even, maar dat was over. Fabi? Nee, nee, dat kon niet.
‘Wat ik zo van je hoor wel, hoor, lieve schat.’
Wild schudde ze haar hoofd. ‘Nee, ik voel niets voor Fabi en ik ben al helemaal niet verliefd op hem. Dat is onzin, Carlijn.’
Er klonk weer gelach vanaf de andere kant en Leonore voelde irritatie bovenkomen. ‘Dan niet, Leonore, dan niet. Ik heb niets gezegd.’ Geen enkel woord klonk gemeend.
De blondine draaide met haar ogen. ‘Laat maar, als dat het enige is waar je aan kan denken. Niet iedereen is verliefd, oké? En ik wil helemaal niet boos op je worden, sorry.’
‘Nee, ik moet sorry zeggen. Het spijt me, ik dacht echt dat je verliefd op hem was,’ klonk Carlijns stem, een stuk serieuzer dan daarvoor.
Leonore haalde haar schouders op. ‘Nee, geen verliefdheid of vakantieliefdes meer voor mij. Hé, veel plezier met je buurjongen morgen en ik hoor wel hoe het was. Groetjes thuis!’
‘Oh, je hangt op? Oké, dan spreek ik je later. Dankjewel. Doeg!’
Na een laatste groet drukte ze het gesprek weg. Ze bleef als verdoofd voor zich uit staren, de telefoon nog in haar handen. Verliefd? Op Fabi? Nee, dat kon niet, dat was onmogelijk.
Fábi?
Haar hoofd herhaalde de naam constant, tot ze gek werd van zichzelf. Ze moest ophouden met dat belachelijke gedoe, Carlijn wist niet waar ze het over had. Die dacht dat iedereen net als zij op een roze wolk leefde.
‘Leonore, je thee,’ riep haar vader.
‘Kom eraan,’ antwoordde ze. Langzaam stond ze op, probeerde haar volle hoofd leeg te maken voor ze haar ouders onder ogen kwam. Die zouden het zeker zien als ze ergens mee zat, vooral haar moeder. Deze was echter verdiept in haar boek en keek niet op. Leonore dronk de hete thee op en wenste haar ouders welterusten voor ze naar haar tentje liep. Toen ze zich net had omgekleed en haar slaapzak in rolde, hoorde ze boze stemmen vanuit de caravan. Shannon was weer terug. Leonore glimlachte hoofdschuddend en viel daarna uitgeput in slaap.
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Weer een heel goed stukje! Echt zo leuk. Toen je dat vertelde over het kleinere zusje van Leonore, Shannon, en dat met de taart, ik zat lachend achter mijn pc dat te lezen. Het stuk waarbij Leonore met Carlijn sprak vond ik zelf ook erg leuk, het verduidelijkte wel paar kleine dingetjes. En nu mijn idee: Leonore moet WEL met Fabi krijgen, het moet gewoon
It's okey to be afraid!
Ellie Goulding
Ellie Goulding
Heel erg bedankt allemaal! Nieuw stukje! (niet heel lang, maar binnenkort komt een langer stuk )
Wat denken jullie dat er staat te gebeuren? (:
Hoofdstuk 19
WOENSDAG
Grijze wolken bedekten de lichtblauwe hemel en een zachte bries maakte de zomerdag vreemd koud. Leonore zat toe te kijken hoe de anderen aan het voetballen waren en kroop diep weg in haar warme trui. Ze had haar handen in de zak van haar sweater gestoken en stond op het punt om tegen Veerle te zeggen dat ze naar de caravan ging, toen ze achter zich een stem hoorde.
‘Koud, hè?’
Ze draaide zich om. Désiree. ‘Ja, best wel.’
‘Doe je niet mee met voetballen?’ vroeg de brunette.
Jawel, ik ben aanvaller, wilde Leonore sarcastisch antwoorden. ‘Ben niet zo lekker,’ zei ze echter.
Désiree knikte even, leek te aarzelen en deed toen een paar stappen vooruit. ‘Ik ga even kijken of er nog een plaats voor mij is in één van beide teams. Beterschap in elk geval.’
De blondine knikte en keek toe hoe het meisje het veld op liep. Ze leek heel aardig, maar iets in haar houding beviel haar niet. Ze kon er echter niet goed de hand op leggen wat.
Er werd wat overlegd op het veld en een paar seconden later liep Ralph haar richting uit. Met een zachte plof belandde hij naast haar in het gras. ‘Hoi.’
Ze glimlachte naar hem als groet. ‘Uitgevoetbald?’
Hij knikte. ‘Ja, ik dacht: goh, laat ik Leonore eens gezelschap houden, die zit daar zo alleen.’
‘Om heel eerlijk te zijn, ik was eigenlijk van plan naar de caravan te gaan,’ biechtte ze op.
De jongen haalde zijn schouders op. ‘Ik houd je niet tegen.’
Het bleef even stil, beiden keken ze naar het spel dat zich voor hen afspeelde. Op een gegeven moment stond Leonore op. Ze had Ralph niet zoveel te vertellen, dus blijven zitten had niet echt nut.
‘Le,’ zei Ralph, toen ze aanstalten maakte om weg te gaan. Ze draaide zich naar hem om. ‘Tumélo gaat morgen weg.’ Hij leek even te aarzelen voor hij eraan toevoegde: ‘En Valerio ook.’
Er viel een zware stilte, die hij na een poosje onderbrak. ‘Vanavond afscheidfeestje in La Copa, zou leuk zijn als je erbij bent.’
Leonore slikte even. ‘Ik zal kijken.’
Ralph knikte. ‘Is goed, beterschap. En misschien tot vanavond. Doe maar een sms’je of je komt of niet, dan halen we je wel op.’
De blondine glimlachte kort en draaide zich om. ‘Doeg!’ Met een zwaar gevoel in haar maag liep ze het sportveld af, nagekeken door twee jongens. Valerio zou weggaan. Ergens zou haar dat moeten opluchten, want ze had niet alleen maar goede herinneringen aan die jongen, maar tegelijkertijd vond ze het een bizarre gedachte dat ze hem niet meer terug zou zien.
Met haar handen nog steeds in haar zakken en haar hoofd bomvol gedachten liep ze naar nummer veertien, waar ze in het bed van haar ouders kroop en haar ogen sloot. Het koude weer had niet alleen invloed op haar gezondheid, maar ook op haar humeur. Die drie aspecten hingen sowieso vaak met elkaar samen.
Na enkele minuten hoorde ze vaag de stemmen van haar ouders, die boodschappen hadden gedaan, maar niet lang daarna viel ze in slaap.
‘Lieverd, wakker worden, we gaan eten.’ De donkere stem van haar vader klonk vlak naast haar oor. Moeizaam opende Leonore haar ogen. Een grote grijns verscheen op het gezicht van de man naast haar.
‘Moeilijk, hè, wakker worden. We waren je kwijt, maar toen ik je belde, hoorden we de ringtone vanuit de caravan komen en zagen we dat je in bed was gekropen. Beetje moe?’
Ze glimlachte, geeuwde daarna en sloeg haar hand voor haar mond. ‘Net wel, nu niet meer zo moe. Niet helemaal fit.’
‘Maar je eet wel mee, toch?’
Ze knikte en kwam langzaam overeind. Even twijfelde ze of ze over het afscheidsfeest zou beginnen, maar ze besloot dat onder het eten wel mee te delen. Ondanks dat Ralph had gezegd dat ze ook gewoon thuis kon blijven, was er voor haar maar één keuze mogelijk: ze zou gaan. Ze fatsoeneerde haar haar met een paar bewegingen en stapte de caravan uit.
‘Ruikt goed,’ glimlachte ze naar haar moeder.
Deze keek haar bezorgd aan. ‘Gaat het wel goed, meisje? Je slaapt anders nooit overdag. Misschien moet je wat meer op jezelf passen, je gaat ook zo belachelijk laat naar bed de hele tijd.’
Leonore weerstond de neiging om met haar ogen te draaien en knikte alleen. ‘Ik was niet zo fit, dat is alles. Ik ben weer helemaal bijgeslapen nu en alles gaat goed.’
‘Toch ga je laat naar bed,’ bleef moeder stug volhouden.
Shannon bemoeide zich er ook mee. ‘Het is vakantie, mam, doe niet zo moeilijk.’
‘Jongens, jongens, laten we geen ruzie maken,’ suste vader. ‘Kom op, we gaan eten.’
Stil schoven ze aan tafel en niet veel later klonk alleen het getik van bestek tegen borden. Leonore besloot het erop te wagen. ‘Er gaan morgen een paar mensen van de groep weg,’ begon ze voorzichtig.
‘Wie?’ vroeg vader geïnteresseerd.
De blondine hoopte dat haar stem normaal klonk, toen ze zei: ‘Tumélo en Valerio.’
Nieuw stukje! (niet heel lang, maar binnenkort komt een langer stuk )Wat denken jullie dat er staat te gebeuren? (:
Hoofdstuk 19
WOENSDAG
Grijze wolken bedekten de lichtblauwe hemel en een zachte bries maakte de zomerdag vreemd koud. Leonore zat toe te kijken hoe de anderen aan het voetballen waren en kroop diep weg in haar warme trui. Ze had haar handen in de zak van haar sweater gestoken en stond op het punt om tegen Veerle te zeggen dat ze naar de caravan ging, toen ze achter zich een stem hoorde.
‘Koud, hè?’
Ze draaide zich om. Désiree. ‘Ja, best wel.’
‘Doe je niet mee met voetballen?’ vroeg de brunette.
Jawel, ik ben aanvaller, wilde Leonore sarcastisch antwoorden. ‘Ben niet zo lekker,’ zei ze echter.
Désiree knikte even, leek te aarzelen en deed toen een paar stappen vooruit. ‘Ik ga even kijken of er nog een plaats voor mij is in één van beide teams. Beterschap in elk geval.’
De blondine knikte en keek toe hoe het meisje het veld op liep. Ze leek heel aardig, maar iets in haar houding beviel haar niet. Ze kon er echter niet goed de hand op leggen wat.
Er werd wat overlegd op het veld en een paar seconden later liep Ralph haar richting uit. Met een zachte plof belandde hij naast haar in het gras. ‘Hoi.’
Ze glimlachte naar hem als groet. ‘Uitgevoetbald?’
Hij knikte. ‘Ja, ik dacht: goh, laat ik Leonore eens gezelschap houden, die zit daar zo alleen.’
‘Om heel eerlijk te zijn, ik was eigenlijk van plan naar de caravan te gaan,’ biechtte ze op.
De jongen haalde zijn schouders op. ‘Ik houd je niet tegen.’
Het bleef even stil, beiden keken ze naar het spel dat zich voor hen afspeelde. Op een gegeven moment stond Leonore op. Ze had Ralph niet zoveel te vertellen, dus blijven zitten had niet echt nut.
‘Le,’ zei Ralph, toen ze aanstalten maakte om weg te gaan. Ze draaide zich naar hem om. ‘Tumélo gaat morgen weg.’ Hij leek even te aarzelen voor hij eraan toevoegde: ‘En Valerio ook.’
Er viel een zware stilte, die hij na een poosje onderbrak. ‘Vanavond afscheidfeestje in La Copa, zou leuk zijn als je erbij bent.’
Leonore slikte even. ‘Ik zal kijken.’
Ralph knikte. ‘Is goed, beterschap. En misschien tot vanavond. Doe maar een sms’je of je komt of niet, dan halen we je wel op.’
De blondine glimlachte kort en draaide zich om. ‘Doeg!’ Met een zwaar gevoel in haar maag liep ze het sportveld af, nagekeken door twee jongens. Valerio zou weggaan. Ergens zou haar dat moeten opluchten, want ze had niet alleen maar goede herinneringen aan die jongen, maar tegelijkertijd vond ze het een bizarre gedachte dat ze hem niet meer terug zou zien.
Met haar handen nog steeds in haar zakken en haar hoofd bomvol gedachten liep ze naar nummer veertien, waar ze in het bed van haar ouders kroop en haar ogen sloot. Het koude weer had niet alleen invloed op haar gezondheid, maar ook op haar humeur. Die drie aspecten hingen sowieso vaak met elkaar samen.
Na enkele minuten hoorde ze vaag de stemmen van haar ouders, die boodschappen hadden gedaan, maar niet lang daarna viel ze in slaap.
‘Lieverd, wakker worden, we gaan eten.’ De donkere stem van haar vader klonk vlak naast haar oor. Moeizaam opende Leonore haar ogen. Een grote grijns verscheen op het gezicht van de man naast haar.
‘Moeilijk, hè, wakker worden. We waren je kwijt, maar toen ik je belde, hoorden we de ringtone vanuit de caravan komen en zagen we dat je in bed was gekropen. Beetje moe?’
Ze glimlachte, geeuwde daarna en sloeg haar hand voor haar mond. ‘Net wel, nu niet meer zo moe. Niet helemaal fit.’
‘Maar je eet wel mee, toch?’
Ze knikte en kwam langzaam overeind. Even twijfelde ze of ze over het afscheidsfeest zou beginnen, maar ze besloot dat onder het eten wel mee te delen. Ondanks dat Ralph had gezegd dat ze ook gewoon thuis kon blijven, was er voor haar maar één keuze mogelijk: ze zou gaan. Ze fatsoeneerde haar haar met een paar bewegingen en stapte de caravan uit.
‘Ruikt goed,’ glimlachte ze naar haar moeder.
Deze keek haar bezorgd aan. ‘Gaat het wel goed, meisje? Je slaapt anders nooit overdag. Misschien moet je wat meer op jezelf passen, je gaat ook zo belachelijk laat naar bed de hele tijd.’
Leonore weerstond de neiging om met haar ogen te draaien en knikte alleen. ‘Ik was niet zo fit, dat is alles. Ik ben weer helemaal bijgeslapen nu en alles gaat goed.’
‘Toch ga je laat naar bed,’ bleef moeder stug volhouden.
Shannon bemoeide zich er ook mee. ‘Het is vakantie, mam, doe niet zo moeilijk.’
‘Jongens, jongens, laten we geen ruzie maken,’ suste vader. ‘Kom op, we gaan eten.’
Stil schoven ze aan tafel en niet veel later klonk alleen het getik van bestek tegen borden. Leonore besloot het erop te wagen. ‘Er gaan morgen een paar mensen van de groep weg,’ begon ze voorzichtig.
‘Wie?’ vroeg vader geïnteresseerd.
De blondine hoopte dat haar stem normaal klonk, toen ze zei: ‘Tumélo en Valerio.’
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Leukk, eindelijk een nieuwe stukje =D..
Ik kan nu niet inschatten wat voor wending het verhaal zal nemen, omdat Valerio nu weggaat.(
Hoop dat je snel verder schrijft, want ik ben erg benieuwd.
-XXX-
Ik kan nu niet inschatten wat voor wending het verhaal zal nemen, omdat Valerio nu weggaat.
( Hoop dat je snel verder schrijft, want ik ben erg benieuwd.
-XXX-
Keep my friends close, but my enemies closer.
Jeah leuk weer (:
Eigenlijk best wel jammer dat Valerio weggaat... xp
En ik weet ook echt niet wat er verder gaat gebeuren! Ben benieuwd
Eigenlijk best wel jammer dat Valerio weggaat... xp
En ik weet ook echt niet wat er verder gaat gebeuren! Ben benieuwd
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
Sunaiina en Anneke; heel erg bedankt allebei!
Haha, tja, het campingleven is niet voor altijd he, mensen komen en gaan
Hoop dat jullie dit wat vinden (:
‘Wie?’ vroeg vader geïnteresseerd.
De blondine hoopte dat haar stem normaal klonk, toen ze zei: ‘Tumélo en Valerio.’ Er werden geen blikken gewisseld over en weer, dus blijkbaar viel er niets op. ‘Vanavond is er een afscheidsfeest.’
‘En daar wil je heen, natuurlijk,’ begreep vader.
Ze knikte alleen, at verder. ‘Zou je dat nou wel doen?’ begon moeder. ‘Je ligt net de hele middag te slapen, het lijkt me niet verstandig om naar een feestje te gaan vanavond.’
‘Precies, ik heb de hele tijd geslapen, dus ik ben nu wakker genoeg om vanavond iets te doen,’ wierp Leonore tegen.
‘Om nou direct naar een feestje te gaan, dat vind ik niet echt slim.’
‘Het is ook niet een gewoon feestje, mam, afscheid nemen enzo. Bovendien is het vakantie.’
Shannon zat aandachtig mee te luisteren met de discussie en Leonore probeerde haar te seinen dat ze mee moest helpen. Een klein schopje was voldoende om haar zusje voor zich te winnen.
‘Mam, hoogstwaarschijnlijk ziet ze die mensen nooit weer, dan is normaal afscheid nemen toch wel het minste wat ze kan doen?’
‘Daar hebben de dames een punt, Valerie,’ gaf vader zijn dochters gelijk. Dit leverde hem een boze blik op van zijn vrouw, maar hij haalde zijn schouders op. ‘Wat is nou één avondje? Als ze morgen ziek is, is het haar eigen schuld.’
‘Dat wil ik dus niet, we zouden morgen een leuk stadje gaan bezoeken,’ mopperde moeder.
‘Dan neemt ze een paar extra aspirientjes,’ vond Shannon. ‘No problem!’
Vader knikte. ‘Of ze blijft thuis.’
‘Jongens!’ Leonore zwaaide haar armen heen en weer. ‘Ik bén niet ziek en ik wórd niet ziek. Ik ga morgen gewoon mee naar waar we ook naartoe gaan en ik ga vanavond naar het afscheidsfeest. Fijn dat jullie me allemaal steunen.’ Ze haalde even diep adem en zei ‘dankjewel’ tegen Shannon zonder geluid. Dat was het fijne van haar zusje: als ze goedgehumeurd was, hielp ze haar vaak als ze iets wilde. Andersom natuurlijk ook.
‘Als je maar niet te laat terug bent,’ zei moeder. Leonore reageerde niet, wetend dat ze toch niet op tijd in bed zou liggen. ‘En als je morgen ziek bent, is het je eigen schuld.’
De blondine kreeg een knipoog van haar vader toegeworpen, die duidelijk maakte dat ze zich niet aan moest trekken. Ze glimlachte dankbaar en at haar bord verder leeg.
Na het eten en het afwassen, stuurde ze Ralph een sms’je.
‘Hoihoi, ik ga vanavond mee (: hoelaat?’
Niet veel later kreeg ze een berichtje terug.
‘Top, vet leuk, we komen een uur of negen bij je langs, goed?’
Ze stuurde terug dat dat goed was en stopte haar telefoon weer weg. Het was iets over zeven, dat betekende dat ze nog twee uur had om iets te doen. Daar ging de tijd vanaf dat ze ging klaarmaken voor die avond, dus nog zo’n anderhalf uur. Genoeg tijd voor een leuk boek, bedacht ze tevreden. Ze zocht het boek waarin ze aan het lezen was, ging onderuitgezakt in een tuinstoel zitten en dreef diep weg in het verhaal.
Iets voor negenen hoorde Leonore stemmen en ze legde een laatste hand aan haar make-up, voor ze de caravan uitliep. Fabi, Ralph en Veerle stonden onder de luifel en ze waren met haar vader in gesprek. De blondine zocht een paar dingen bij elkaar die ze in haar tasje stopte en voegde zich bij haar vrienden. Ze groette haar ouders en liep richting La Copa. Het voelde goed om naast de drie te lopen. Ondanks dat het nog licht was, paste Leonore goed op waar ze liep, want het gebeuren met Dylan had haar bang gemaakt. Dat er echter mensen waren die om haar dachten en haar ophaalden en terug brachten, deed haar goed. Het was al meer dan ze ooit had durven dromen voor ze deze vakantie in ging. Ze had gehoopt op een gezellige tijd met mensen die aardig tegen haar waren, maar de vriendschappen die ze had gemaakt, gaven haar veel meer dan alleen vriendelijkheid.
‘Weer wat beter?’ vroeg Fabi, waar ze inmiddels naast liep, omdat Ralph en Veerle hand in hand voor hen liepen.
‘Jawel, ik heb de hele middag geslapen,’ vertelde ze met een klein glimlachje. Een blik opzij liet haar weten dat Fabi ook een glimlach tevoorschijn had getoverd en direct begonnen haar gedachten weer door elkaar te stromen. Ze balde haar handen tot vuisten en drukte haar nagels in haar handpalm. Niet nadenken nu, niet daarover. Ze zou straks Valerio onder ogen komen, dat was ook al een tijdje geleden, dáár moest ze zich nu op richten. Veerle leek dit laatste ook door te hebben, want ze liet Ralphs hand los en wisselde met Fabi van plaats.
‘Gaat het wel?’ Een bezorgde arm werd om haar schouder gelegd.
Leonore knikte twijfelend. ‘Ja, ik denk het wel.’
‘Na morgen zie je hem niet meer,’ suste haar vriendin.
De blondine snoof kort. ‘Ik weet niet of dat het makkelijker maakt.’
‘Niet?’
Ze haalde haar schouders op. ‘Ik weet het niet, alles loopt een beetje door elkaar op dit moment. Het komt wel goed.’
Veerle knikte aarzelend, was duidelijk niet overtuigd. ‘Dat hoop ik dan maar. Ik zou als ik jou was wel zorgen dat je hem vanavond nog even alleen spreekt.’
Leonore knikte zuchtend. ‘Ja, dat was ik al van plan. Toch bedankt. Lief dat je aan me denkt.’
Veerles mondhoeken trokken omhoog. ‘Natuurlijk, gekkie, we zijn toch vriendinnen?’
‘Ga nu maar weer naast je vriendje lopen, want die zit ongelooflijk naar aandacht te smachten, volgens mij,’ grijnsde Leonore.
Ralph was inderdaad redelijk irritant en Veerle wisselde lachend weer van plaats met Fabi. ‘Alles goed?’ vroeg de laatste, doelend op het onderonsje van de twee meiden.
De blondine knikte en bedankte hem voor zijn bezorgdheid. Hij reageerde niet, zei niets over Valerio of over wie dan ook, streek alleen over haar arm toen ze voor de deur van La Copa stonden om naar binnen te gaan.
‘Pas op jezelf.’ Dat waren de laatste woorden die hij haar influisterde voor hij het cafeetje binnen stapte. Leonore volgde hem met haar ogen, zag hoe hij eerst naar Tumélo stapte en daarna naar Valerio en vervolgens op een barkruk plaats nam. Ze volgde ietwat aarzelend zijn voorbeeld en wilde naar Valerio toelopen, toen hij zich omdraaide en met Sylvani begon te praten. Ze wilde er niet tussenkomen, dus ze voegde zich bij Daphne en Thalisia, die achterin aan een tafeltje zaten. Ze kletste wat met de meiden, maar hield ondertussen Valerio goed in de gaten. Na een tijdje leek hij uitgepraat en ze wilde op hem afstappen, toen Désiree naar hem toeliep. Ze zag hoe er een grijns op Valerio’s gezicht verscheen bij het zien van de brunette en ze omhelsden elkaar kort.
Leonore wendde haar blik af. Toen ze weer opkeek, zag ze behalve Valerio nog iemand zitten. Zijn donkere ogen keken strak in haar richting en haar ademhaling onderging een schok. Direct keek ze een andere kant op, dit wilde ze niet. Haar hoofd was nog aan het verwerken dat Valerio en Désiree het blijkbaar zo goed konden vinden samen, terwijl haar gedachten kennelijk al bij iets anders waren. Of eigenlijk bij íemand anders. Ze voelde een hand op haar schouder en een stem naast haar oor fluisterde:
‘Wie houd je nu in de gaten van de drie?’
Haha, tja, het campingleven is niet voor altijd he, mensen komen en gaan
Hoop dat jullie dit wat vinden (:
‘Wie?’ vroeg vader geïnteresseerd.
De blondine hoopte dat haar stem normaal klonk, toen ze zei: ‘Tumélo en Valerio.’ Er werden geen blikken gewisseld over en weer, dus blijkbaar viel er niets op. ‘Vanavond is er een afscheidsfeest.’
‘En daar wil je heen, natuurlijk,’ begreep vader.
Ze knikte alleen, at verder. ‘Zou je dat nou wel doen?’ begon moeder. ‘Je ligt net de hele middag te slapen, het lijkt me niet verstandig om naar een feestje te gaan vanavond.’
‘Precies, ik heb de hele tijd geslapen, dus ik ben nu wakker genoeg om vanavond iets te doen,’ wierp Leonore tegen.
‘Om nou direct naar een feestje te gaan, dat vind ik niet echt slim.’
‘Het is ook niet een gewoon feestje, mam, afscheid nemen enzo. Bovendien is het vakantie.’
Shannon zat aandachtig mee te luisteren met de discussie en Leonore probeerde haar te seinen dat ze mee moest helpen. Een klein schopje was voldoende om haar zusje voor zich te winnen.
‘Mam, hoogstwaarschijnlijk ziet ze die mensen nooit weer, dan is normaal afscheid nemen toch wel het minste wat ze kan doen?’
‘Daar hebben de dames een punt, Valerie,’ gaf vader zijn dochters gelijk. Dit leverde hem een boze blik op van zijn vrouw, maar hij haalde zijn schouders op. ‘Wat is nou één avondje? Als ze morgen ziek is, is het haar eigen schuld.’
‘Dat wil ik dus niet, we zouden morgen een leuk stadje gaan bezoeken,’ mopperde moeder.
‘Dan neemt ze een paar extra aspirientjes,’ vond Shannon. ‘No problem!’
Vader knikte. ‘Of ze blijft thuis.’
‘Jongens!’ Leonore zwaaide haar armen heen en weer. ‘Ik bén niet ziek en ik wórd niet ziek. Ik ga morgen gewoon mee naar waar we ook naartoe gaan en ik ga vanavond naar het afscheidsfeest. Fijn dat jullie me allemaal steunen.’ Ze haalde even diep adem en zei ‘dankjewel’ tegen Shannon zonder geluid. Dat was het fijne van haar zusje: als ze goedgehumeurd was, hielp ze haar vaak als ze iets wilde. Andersom natuurlijk ook.
‘Als je maar niet te laat terug bent,’ zei moeder. Leonore reageerde niet, wetend dat ze toch niet op tijd in bed zou liggen. ‘En als je morgen ziek bent, is het je eigen schuld.’
De blondine kreeg een knipoog van haar vader toegeworpen, die duidelijk maakte dat ze zich niet aan moest trekken. Ze glimlachte dankbaar en at haar bord verder leeg.
Na het eten en het afwassen, stuurde ze Ralph een sms’je.
‘Hoihoi, ik ga vanavond mee (: hoelaat?’
Niet veel later kreeg ze een berichtje terug.
‘Top, vet leuk, we komen een uur of negen bij je langs, goed?’
Ze stuurde terug dat dat goed was en stopte haar telefoon weer weg. Het was iets over zeven, dat betekende dat ze nog twee uur had om iets te doen. Daar ging de tijd vanaf dat ze ging klaarmaken voor die avond, dus nog zo’n anderhalf uur. Genoeg tijd voor een leuk boek, bedacht ze tevreden. Ze zocht het boek waarin ze aan het lezen was, ging onderuitgezakt in een tuinstoel zitten en dreef diep weg in het verhaal.
Iets voor negenen hoorde Leonore stemmen en ze legde een laatste hand aan haar make-up, voor ze de caravan uitliep. Fabi, Ralph en Veerle stonden onder de luifel en ze waren met haar vader in gesprek. De blondine zocht een paar dingen bij elkaar die ze in haar tasje stopte en voegde zich bij haar vrienden. Ze groette haar ouders en liep richting La Copa. Het voelde goed om naast de drie te lopen. Ondanks dat het nog licht was, paste Leonore goed op waar ze liep, want het gebeuren met Dylan had haar bang gemaakt. Dat er echter mensen waren die om haar dachten en haar ophaalden en terug brachten, deed haar goed. Het was al meer dan ze ooit had durven dromen voor ze deze vakantie in ging. Ze had gehoopt op een gezellige tijd met mensen die aardig tegen haar waren, maar de vriendschappen die ze had gemaakt, gaven haar veel meer dan alleen vriendelijkheid.
‘Weer wat beter?’ vroeg Fabi, waar ze inmiddels naast liep, omdat Ralph en Veerle hand in hand voor hen liepen.
‘Jawel, ik heb de hele middag geslapen,’ vertelde ze met een klein glimlachje. Een blik opzij liet haar weten dat Fabi ook een glimlach tevoorschijn had getoverd en direct begonnen haar gedachten weer door elkaar te stromen. Ze balde haar handen tot vuisten en drukte haar nagels in haar handpalm. Niet nadenken nu, niet daarover. Ze zou straks Valerio onder ogen komen, dat was ook al een tijdje geleden, dáár moest ze zich nu op richten. Veerle leek dit laatste ook door te hebben, want ze liet Ralphs hand los en wisselde met Fabi van plaats.
‘Gaat het wel?’ Een bezorgde arm werd om haar schouder gelegd.
Leonore knikte twijfelend. ‘Ja, ik denk het wel.’
‘Na morgen zie je hem niet meer,’ suste haar vriendin.
De blondine snoof kort. ‘Ik weet niet of dat het makkelijker maakt.’
‘Niet?’
Ze haalde haar schouders op. ‘Ik weet het niet, alles loopt een beetje door elkaar op dit moment. Het komt wel goed.’
Veerle knikte aarzelend, was duidelijk niet overtuigd. ‘Dat hoop ik dan maar. Ik zou als ik jou was wel zorgen dat je hem vanavond nog even alleen spreekt.’
Leonore knikte zuchtend. ‘Ja, dat was ik al van plan. Toch bedankt. Lief dat je aan me denkt.’
Veerles mondhoeken trokken omhoog. ‘Natuurlijk, gekkie, we zijn toch vriendinnen?’
‘Ga nu maar weer naast je vriendje lopen, want die zit ongelooflijk naar aandacht te smachten, volgens mij,’ grijnsde Leonore.
Ralph was inderdaad redelijk irritant en Veerle wisselde lachend weer van plaats met Fabi. ‘Alles goed?’ vroeg de laatste, doelend op het onderonsje van de twee meiden.
De blondine knikte en bedankte hem voor zijn bezorgdheid. Hij reageerde niet, zei niets over Valerio of over wie dan ook, streek alleen over haar arm toen ze voor de deur van La Copa stonden om naar binnen te gaan.
‘Pas op jezelf.’ Dat waren de laatste woorden die hij haar influisterde voor hij het cafeetje binnen stapte. Leonore volgde hem met haar ogen, zag hoe hij eerst naar Tumélo stapte en daarna naar Valerio en vervolgens op een barkruk plaats nam. Ze volgde ietwat aarzelend zijn voorbeeld en wilde naar Valerio toelopen, toen hij zich omdraaide en met Sylvani begon te praten. Ze wilde er niet tussenkomen, dus ze voegde zich bij Daphne en Thalisia, die achterin aan een tafeltje zaten. Ze kletste wat met de meiden, maar hield ondertussen Valerio goed in de gaten. Na een tijdje leek hij uitgepraat en ze wilde op hem afstappen, toen Désiree naar hem toeliep. Ze zag hoe er een grijns op Valerio’s gezicht verscheen bij het zien van de brunette en ze omhelsden elkaar kort.
Leonore wendde haar blik af. Toen ze weer opkeek, zag ze behalve Valerio nog iemand zitten. Zijn donkere ogen keken strak in haar richting en haar ademhaling onderging een schok. Direct keek ze een andere kant op, dit wilde ze niet. Haar hoofd was nog aan het verwerken dat Valerio en Désiree het blijkbaar zo goed konden vinden samen, terwijl haar gedachten kennelijk al bij iets anders waren. Of eigenlijk bij íemand anders. Ze voelde een hand op haar schouder en een stem naast haar oor fluisterde:
‘Wie houd je nu in de gaten van de drie?’
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Medelijden met Leonore... Marit, waarom maak.je het haar zo moeilijk? *kijkt boos*
Niets negatiefs verder eigenlijk Go on!
Niets negatiefs verder eigenlijk
Go on!Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
-
NeleVanHol
- Balpen
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 03 mei 2012 10:27
Leuk! Is de jongen met de donkere ogen Fabi niet?