- 1. -
Positief. Hij was positief. Alena greep wanhopig naar haar hoofd en kneep haar ogen dicht toen de test kletterend op de badkamervloer viel. Positief.“Alena, gaat alles goed daarbinnen?” klonk een ietwat bezorgde stem. “Je blijft zo lang binnen.”
“Ja, ik ben oké,” piepte Alena. Ze deed moeite om haar zelfbeheersing te behouden en greep trillerig de deurkruk vast.
“Wat is er aan de hand, Alena?” vroeg een strenge stem.
Zachtjes deed ze de deur open en keek berouwvol in zijn mysterieuze, groene ogen. “Hij is positief,” fluisterde ze nauwelijks hoorbaar.
Het volgende moment had Seth haar bij haar schouders gegrepen en schudde haar door elkaar. “Hoe kun je nu zo stom zijn?!”
Ze kromp in elkaar en trok zich los. “Het is niet alleen mijn schuld! Jij hebt even goed...”
“Goed, je hebt gelijk,” beet Seth haar toe. Hij liet haar los en zuchtte diep. “Het spijt me.” Hij dacht snel na. Ze had overduidelijk nog niets gemerkt van de andere meisjes waar hij contact mee had, anders was ze nu al bij hem weggeweest.
Ze raapte de test van de grond en gooide hem in de prullenbak. Ze waste haar handen en bleef versteend staan toen ze plots zijn armen om zich heen voelde. “Het maakt niet uit.” Hij drukte een kus in haar nek en joeg de vlammen door haar lichaam. Hij merkte haar reactie en grijnsde onzichtbaar; hij hield van deze momenten.
Haar ogen vielen dicht en ze leunde tegen hem aan. De tranen gleden over haar wangen. “Wat moet ik nu doen? Mijn ouders weten niet eens dat ik met jou samen ben. Ze weten niets van jouw bestaan af... En mijn vrienden al helemaal niet.”
Hij fronste. “Heb je dat nu nog steeds niet verteld?” Hij liet haar geïrriteerd los. “Wat heb ik voor plaats in jouw leven, dat je je ouders en vrienden niet eens vertelt dat ik besta?”
Ze draaide zich naar hem om en beet op haar lip. “Het ligt niet aan jou,” zei ze zacht.
“Nou, klaarblijkelijk wel, Alena, anders hadden je ouders je geheimpjes allang geweten. Is het omdat ik zo’n wild verleden heb? Is dat wat je dwarszit, nog steeds?” Hij wierp haar een minachtende blik toe. “Na al die tijd?”
“Nee!” Ze keek hem bijna wanhopig aan. “Het is gewoon... Jij bent niet het soort jongen waar ik mee aan kan komen bij mijn ouders. Ze zouden willen dat ik het uitmaakte.”
“En wil je dat?” vroeg hij naar de bekende weg, terwijl hij weer een stap naar haar toe deed. “Wil je het uitmaken?”
Ze schudde heftig haar hoofd. “Nee, voor geen goud. Ik wil je niet meer kwijt.”
Zijn vermoedens werden bevestigd; ze wist nog steeds niets. Hij knikte met een charmante glimlach. Hij sloot zijn armen weer om haar heen en duwde zijn gezicht in haar haren. “Dat hoor ik graag. We verzinnen wel wat. Desnoods verzin je dat je verkracht bent of zoiets,” stelde hij voor. “Misschien vinden ze het dan zelfs goed dat je het weg laat halen.”
“Weg laat halen...” fluisterde ze vol ontzetting. “Ik ga het niet weg laten halen!” Ze rukte zich los. “Dat kun je niet van me vragen.”
“Je wilde toch zo graag bij me blijven?” Seth keek haar dreigend aan en liet de rest van zijn bedreiging onuitgesproken.
Ze slikte de rest van haar tranen in en sloeg haar ogen neer. “Ik zal erover nadenken.” Haar gedachten gingen naar Jace, die deel uitmaakte van haar vriendengroep. Seth moest eens weten. Hij zou haar doodslaan áls hij het zou weten.
“Goed.” Seth liep nonchalant naar de bank en plofte erop neer. “Wil jij een biertje voor me pakken? Er staat er vast nog wel een in de koelkast.”
Ze gaf hem zijn bier. “Ik ga naar huis,” zei ze zacht. “Ik heb nog huiswerk.”
Seth fronste. “Ik dacht dat je zou overwegen te stoppen met school.”
“Overwegen, ja. Dat betekent niet dat ik het ook echt ga doen.”
“Jij overweegt alles,” zei Seth minachtend. “Je moet eens wat meer los gaan. Van het leven genieten. Niet nadenken, maar gewoon gelijk doen.”
Ja, dat heeft jou ook veel goeds gebracht, dacht Alena sarcastisch, maar ze zei niets. Seth keek ongeïnteresseerd haar kant op. “Ga je daar blijven staan tot je een ons weegt?”
Ze beet op haar lip. “Kunnen we er niet beter een punt achter zetten?” vroeg ze uiteindelijk zacht.
“Nee.” Seth stond op en liep naar haar toe. Hij nam haar gezicht in zijn handen en keek haar diep in de ogen. “Jij kunt niet zonder mij. Geef het maar toe. Als we het nu zouden beëindigen, zou je over een paar dagen met hangende pootjes naar me terugkomen en mij smeken om je terug te nemen.” Hij grijnsde en gaf haar een lange kus. Ze protesteerde en zette haar handen tegen zijn borst. Hij kuste haar dieper en het verzet stroomde weg. Ze smolt tegen hem aan.
Toen hij haar losliet, had hij als het ware alle passie uit haar gezogen. Ze was buiten adem en had grote ogen van verrukking. Dat was precies wat hij zo geweldig aan haar vond; ze was niet te houden als ze zich eenmaal liet gaan. Dat had hij meerdere keren opgemerkt en die momenten buitte hij zo veel mogelijk uit en ze had het zelf niet eens door.
“Ik hou van je,” zei hij toonloos. “Dat weet je toch wel?”
“Ja,” fluisterde Alena en ze leunde tegen hem aan.
“Goed. Ga nu maar,” zei hij nonchalant. “Ik heb nog veel te doen.” Hij liet haar los en draaide zich koeltjes om.
“Tot morgen,” zei Alena zacht. “Ik zal je missen.” Ze liep geluidloos naar de hal en trok haar jas aan. Haar handen trilden van de zenuwen toen ze uiteindelijk het stuur van haar fiets beetpakte, maar de tranen kwamen pas echt toen ze al twee straten van Seth’s huis verwijderd was.
! En I like it 
. Ik snap wel niet waarom Alena nog bij Seth blijft, hij is zo... wisselvallig van humeur precies xd en waarschijnlijk ook niet echt het type voor haar (lijkt me tot nu toe 
). 
!
Niet te gemeen tegen Alena zijn he!