OMGGGG!!! Ik ben al zo lang niet meer online geweest *insert billenkoek*. Mede door persoonlijke problemen, emigratie naar het buitenland en ontvoerd worden door tovenaren maar goed. Ik ben helemaal geinspireerd en klaar om er tegen aan te gaan! Helaas zit ik in mijn examenjaar, dus ik weet niet of ik elke week/elke dag iets zal kunnen schrijven. Maar goed, IK BEN TERUG YAY YAY YAY. Niet dat veel mensen mij volgden maar ja...Laat ik dat even niet hardop zeggen. LET'S GO!
Dit verhaal gaat over de 17-jarige Choi Yoona. Ze is opgegroeid in een Koreaanse familie, maar gaat om met vriendinnen uit verschillende culturen. Haar familie is niet erg modern, maar Yoona is dwars en schopt vaak herrie. Haar leven is drama-vrij, totdat ze op een dag een telefoontje krijgt uit Zuid-Korea over een vriend van de Choi familie die hulp nodig heeft. Zijn naam is Lee Hyun en hij is erg aantrekkelijk. Hyun trekt bij de familie in. Yoona vindt hem vreselijk. De twee maken elkaar het leven zuur, totdat Yoona's vader plotseling verdwijnt. Kort daarna gebeuren er nog meer dingen die tranen in Yoona's leventje veroorzaken.
HOOFDSTUK 1: Namja chingoo
De haarverf brandde op haar hoofdhuid, haar voeten bengelden boven de grond en de kraag van de kappersjas sneed in haar nek.
"Ya! Wanneer ben je nou klaar?" vroeg Yoona jammerend en keek naar haar vriendin die naast haar in de kapperszaak zat, met een kopje koffie in haar handen.
"Jij wilde een blonde Aziaat worden!" riep Sara grijnzend.
"Maar zonder pijn..." bromde Yoona.
Ze wilde haar moeder weer eens pesten, dus ze liet haar lange gitzwarte haren witblond verven. Ze keek door het grote raam naar buiten. Verschillende soorten mensen liepen over straat. Sommigen keken met een gefronste blik en hadden haast. Het leven van een gemiddeld mens ging zo snel voorbij. Elke dag was een strijd tussen de klok en de mens. Soms wenste Yoona dat ze gewoon even kon liggen om te rusten, en dat alles om haar heen even stil zou staan.
"Schatje." hoorde ze opeens.
Yoona keek om en zag een lange magere jongen staan met een brede grijns en met een papieren zak in zijn handen.
"Hoi." zei ze tegen hem, "Wat zit er in die zak?".
"Hallo daar, Mason." zei Sara met een glimlach.
"Ook hallo." zei Mason vrolijk
De geur van dukboki zich verspreide zich snel toen de jongen, Mason dus, de zak op tafel zette en een doos eruit haalde. Yoona's ogen begonnen te glinsteren en haar mond begon speeksel aan te maken. Mason zette de doos op tafel en viste nog een paar eetstokjes uit de papieren zak. Yoona maakte de doos open en klapte vrolijk in haar handen. Mason trok zijn winterjas uit en gooide hem over een stoel. Daarna pakte hij een kruk en kwam hij naast haar zitten. Vluchtig gaf hij haar een kus op haar voorhoofd. Zij pakte haar eetstokjes en begon gretig de rijstcakes in haar mond te werken.
"Sara, heb je honger?" vroeg ze met volle mond.
"Nee hoor," glimlachte ze en liep naar het magazijn van de kapperszaak.
"Ya, Mason.." begon Yoona.
"Wat?" vroeg hij.
Hij bekeek haar dromerig en zuchtte.
"Hou op met naar me kijken als ik eet!" riep ze.
"Sorry sorry! Je bent gewoon zo mooi als je eet." zei hij snel en giechelende.
Yoona glimlachte en at verder.
Ze hadden al twee jaar een relatie, maar hij was nog steeds zo erg verliefd als in het begin. Hij was een romanticus. Geloofde in ware liefde en "voor eeuwig bij elkaar". Yoona vond het allemaal een sprookje. Ze hield van hem, dat wel. Maar ze hield zich stevig vast aan de realiteit. Hun vrienden maakten er ook grapjes over. Mason was de puppie die de hele tijd achter Yoona aan rende. Maar ze deed hem nooit pijn, liet haar irritatie niet merken en was altijd trouw aan hem. Hij kon nog wel een beetje dramatisch doen, maar alles kwam altijd goed.
"Waah! Dit is echt lekker. Heb je het van mijn moeder gehaald?" vroeg ze en veegde de saus van haar mondhoek met haar duim.
"Jep. Ze belde me en zei dat ze zich zorgen maakte over je omdat je al heel lang bij de kapper zat zonder eten. Toen zei ik tegen haar, ze hebben koekjes bij de kapper. Maar toen zei zij, ben je gek! Dat is geen volledige maaltijd. Kom over een halfuurtje bij mij langs. En nu ben ik hier.".
"Wat een avontuur.".
"Heel erg. Wat is het eigenlijk? Je moeder zei, heel heet pas op!".
Yoona pakte een rijstcakeje en duwde hem in zijn mond. Hij kauwde en slikte. Zijn mondhoeken zakten naar beneden.
"Liefje..." begon hij.
"Ja?" vroeg zij en at verder.
Mason greep een flesje water en rukte de dop eraf. Hij begon aan de opening te zuigen en het water stroomde half over zijn gezicht. Yoona lachte smakelijk om zijn ongelukje. Hij zette het lege flesje water op tafel en hijgde even na.
"Gaat het?" vroeg ze giechelend.
"Nee! Had je me niet kunnen vertellen dat het zo pikant was?" riep hij hijgend.
"Maar als ik dat zei, zou je het alsnog willen proeven.".
Mason zweeg even.
"Ja goed, daar heb je een punt." zei hij.
Fatal Hits
"Oh! Zo mooi!" riep Yoona en draaide een rondje.
Ze stond voor de spiegel in de kapperszaak en bewonderde haar geverfde haren. Sara glimlachte en trok haar jas aan.
"Kom, laten we gaan." zei ze en begon de zaak af te sluiten.
Mason was al naar huis gegaan, want zijn ouders waren erg streng. Yoona trok ook haar jas aan en liep naar de glazen deur. Ze legde haar kleine handen op de deurkruk en gaf een duwtje aan de deur met haar schouder. De kou sloeg regelrecht in haar gezicht. De wind was gelukkig afwezig. De lucht was pikzwart en de enige verlichting kwam van de straatlampen. Sara kwam al snel achter haar aan en deed de deur op slot. Ze pakte haar vriendin's hand en samen liepen ze richting Yoona's huis.
Na een tijdje was Yoona weer thuis. Ze had afscheid genomen van Sara en was naar binnen gegaan. Ze stond in de gang en keek voorzichtig de woonkamer in. Zo stil mogelijk schopte ze haar schoenen uit en schudde haar jas van haar schouders. Het was donker in het huis. Haar familie sliep waarschijnlijk al. Haar ouders vonden het niet goed als ze laat thuis kwam, dus morgenochtend stond er preek te wachten op haar. Als een muis kroop ze over de trap naar haar kamertje en dook de badkamer in. Geruisloos trok ze haar kleren uit en haar pyjama aan. Ze waste haar gezicht en poetste haar tanden. Daarna liep ze weer naar slaapkamer en plofte op bed.
De schooldag was al voorbij toen Yoona tegen iemand botste in de hal. Haar boeken vlogen uit haar handen. Geschrokken keek ze op, recht in de ogen van een jongen. Tyler, de jongere broer van de economie docent. Iedereen van school kende hem, want hij kwam zijn broer vaak ophalen van school met een hele mooie auto. Hij keek haar glimlachend aan en bukte om haar boeken op te rapen. Hij was ontzettend knap, waardoor elk meisje van school naar hem verlangde. Zijzelf vond hem maar een groot ego hebben. Altijd in pak, mannelijk geurtje en schoenen netjes gepoetst.
"Sorry, mijn fout. Gaat het?" vroeg hij vriendelijk.
Ze glimlachte, terwijl hij haar boeken teruggaf.
"Ja hoor, ik heb geen hersenschudding!" zei ze.
Tyler grinnikte en klopte op haar schouder.
"Mooi zo. Zeg, ben jij niet Yoona?".
"Klopt!".
"Maar je haar was anders...Je bent blond nu, haha!" riep hij.
Yoona lachte en begon met hem mee te lopen naar de parkeerplaats. Ze verwikkelden in een interessant gesprek. Ze nam al haar woorden over hem terug, want hij bleek erg intelligent te zijn. En hij had een gevoel voor humor.
Toen ze op de parkeerplaats naast zijn auto stonden, zag ze Mason in haar ooghoeken. Hij was druk in gesprek met zijn vriend.
"Dus...Uhm, heb je zin om wat met me te gaan drinken?" vroeg Tyler nonchalant.
Yoona keek hem even aan. Ze aarzelde. Moest ze nee zeggen? Het was toch gewoon een aardige jongen? Mason zou het vast niet erg vinden. Ze besloot ja te zeggen en stapte in.
Tyler leek het niet bijzonder te vinden en zette de radio aan. In de tussentijd bekeek ze zijn auto. Leren bekleding, donker getinte ramen en stoelverwarming.
"Mooie auto." zei ze.
"Dankjewel! Ik werk er hard voor." zei hij met een trotse grijns en reed het schoolterrein af.
"Wat voor werk doe je dan?".
"Ik ben advocaat." zei hij.
Eenmaal aangekomen in een cafe was het heel gezellig geworden. Ze kwam veel over hem te weten. Hij was vrijgezel, maar had nog nooit een serieuze relatie gehad. Hij geloofde niet in ware liefde, waardoor Yoona bijna fan van hem werd. Ze konden elkaar helemaal vinden.
"Je bent bijna mijn ideale meisje, Yoona." zei hij grijnzend.
Ze lachte en schudde haar hoofd.
"Helaas, ik ben al bezet.".
Tyler liet een dramatische zucht horen en liet zijn hoofd hangen.
"Is er niemand in je leven die je leuk zou vinden?".
"Nee, niet echt. Ik heb niemand gevonden met dezelfde manier van denken. Tot op de dag van vandaag.".
"Ja...Maar tegenpolen trekken elkaar toch aan?" zei Yoona denkend.
"Klopt. Maar wat heb ik daar nou aan? Moet ik iemand gaan zoeken die mij totaal niet interesseert of boeit?" vroeg hij.
Ze glimlachte, maar zijn woorden bleven wel vastzitten in haar hoofd.
De weken vlogen voorbij. Yoona en Tyler spraken steeds meer af. Meisjes op school werden jaloers en bekeken haar argwanend. Zijzelf trok zich er weinig van aan. Tyler was een goeie vriend geworden. En samen met haar andere vriendinnen gingen ze vaak leuke dingen doen. Op een vrijdagavond besloot Mason dat hij iets leuks wilde gaan doen met haar.
"Trek iets moois aan. Romantisch diner voor twee bij The Pearl om half zeven." zei hij aan de telefoon.
Yoona bekeek zichzelf in de spiegel. Haar vriendin Heather stond naast haar in haar slaapkamer. Heather woonde in een gigantisch huis en had de meest dure spullen van heel de stad. Yoona draaide een rondje en haalde diep adem. Ze zag er adembenemend uit. Haar haren waren gekruld, ze had mooie make-up op en haar lange benen kwamen goed uit in de kleren die Heather had uitgekozen. The Pearl was een peperduur restaurant en erg chique. Ze droeg daarom ook een jurkje van zalmroze cashmere stof en hoge hakken. Heather viste een parelketting uit haar sieradenkist en ging achter haar vriendin staan.
"Je bent echt heel mooi nu." zei ze lief en deed de ketting om haar nek.
De koude parels raakten de blote huid van Yoona. Er liep even een rilling over haar rug, maar die ging snel weg.
"Dankjewel. En dankjewel voor de kleren, je bent de beste." zei Yoona en draaide zich om.
De vriendinnen gaven elkaar een knuffel. Daarna liepen ze de marmeren trap af en openden ze de grote deur naar buiten.
De koude wind sloeg weer in Yoona's gezicht, terwijl Heather een doek over haar schouders legde.
"Tyler wacht op je in de auto." zei Heather.
Yoona schrok en verloor bijna haar evenwicht.
"Wat? Maar ik ga naar Mason! Ben je gek geworden?" riep ze.
Heather wist niet goed hoe ze moest reageren.
"Kom eens terug naar binnen jij." zei ze en trok haar vriendin terug naar binnen.
Yoona hield het doek stevig vast en keek haar vriendin verward aan.
"Jij zei zelf dat je niks met Tyler had. Dus waarom reageer je dan zo? Hij wilde je er graag heen brengen, want hij moet zelf een klant ontvangen daar.".
Yoona's wangen werden rood. Wat gebeurde er? Waarom klopte haar hart zo snel? Haar gevoelens voor Mason waren sterker dan de gevoelens voor Tyler, toch?
"Ik..Ik..." stotterde ze.
"Oh god. Nee. Nee. Je gaat gewoon in die auto zitten en daarna ga je lekker romantisch doen met Mason. Begrepen?" zei Heather streng, terwijl ze haar vriendin weer naar buiten trok naar de auto.
"Ja. Ja..." stamelde Yoona met grote ogen.
Het was alsof alles langs haar heen ging. Ze kon alleen maar denken aan Tyler en Mason. Waarom kreeg ze nu opeens al die gevoelens? Ze haalde diep adem en stapte de auto in.
De verwarmde lucht in de auto omhelsde haar al gauw. Tyler zat helemaal in pak en rook lekker. Hij leek ontspannen te zijn en bekeek haar met een grijns. Hij zat niet achter het stuur, maar een bediende van Heather.
"Sexy hoor." zei hij plagerig toen ze met haar blote benen de auto binnen gleed.
Ze ging zenuwachtig naast hem zitten en beantwoorde de opmerking met een korte glimlach. Hij raakte haar hand aan en keek haar vragend aan. Ze keek hem aan. Zijn ogen waren gevuld met onschuld, vriendelijkheid en vleugje bezorgdheid.
"Is er wat? Ben je zenuwachtig voor je afspraakje?".
"Een beetje." fluisterde ze.
Hij lachte en klopte op haar schouder.
"Maak je geen zorgen! Het wordt geweldig, dat weet ik zeker. Waar ie het geld vandaan heeft gehaald is me een vraag, maar goed." zei hij en liet haar weer los.
Ze knikte. Het wordt geweldig. Ze schudde haar verwarde gevoelens van zich af en concentreerde zich op Mason. Ze voelde zich weer helemaal op rust komen. In de tussentijd begon Tyler te bellen met zijn klant. Yoona leunde met haar hoofd tegen de stoel en keek naar buiten. Overal straatverlichting. Het had ook even geregend, zagen haar ogen. De weerspiegeling in plasjes water lieten de heldere sterren aan de hemel zien.
Toen stopte de chauffeur voor het restaurant. Hij stapte uit en hield het portier open voor haar en Tyler. De twee stapten uit.
"Jullie worden om elf uur weer opgehaald. Veel plezier." zei de chauffeur en stapte weer in om met gierende banden weg te rijden.
"Kom, laten we naar binnen gaan." zei Tyler en stak zijn arm uit.
Gecharmeerd hield ze zijn arm vast en samen liepen ze het restaurant binnen. Ze kwamen eerst een zaal binnen met de receptie. Hier begon het al. Prachtige schilderijen aan het plafond en overal liepen chique geklede mensen. Tyler liep naar de receptionist en begon zijn charmes uit te oefenen. Yoona glimlachte en gaf haar doek aan een garderobe beheerder.
Met haar clutch tegen haar borst geklemd keek ze even rond. Dit was een vreemde plek voor Mason. Hij hield helemaal niet van elegantie en "kouwe kak" zoals hij altijd zei. Deze stijl trok haar ook niet zozeer aan, maar ze was wel onder de indruk. Ze was ook totaal niet het meisje dat veeleisend, verwend of rijk was. Waarom zou hij dit regelen? Ze besloot niet meer te twijfelen en drukte de verwarrende gevoelens weer weg. Ze was net zo rustig geworden.
"Hup, naar binnen." zei Tyler opeens.
Ze keek om en daar stond hij met een brede grijns. Ze pakte zijn arm weer. Samen liepen ze de eetzaal binnen. Ze schrok.
Het was werkelijk prachtig. Hoog plafond, beschilderd met engelen. Gouden kandelaars met echte brandende kaarsen. Het was een enorme zaal met achterin een orkest dat een klassiek stuk speelde. Overal waren er ronde tafels met witte tafelkleden en zilver bestek. De meeste mannen waren in pak en de vrouwen hadden avondjurken aan. Er was ook een trap die je naar boven leidde. Boven waren ook overal tafels om te dineren. Ze zag Mason al zitten. Hij keek niet vrolijk.
"Ik moet daarboven zijn. Mijn klant is er al, veel plezier." zei Tyler en verdween.
Yoona liep naar Mason en ging tegenover hem zitten aan tafel. Hij had een grijs pak aan, met een zwarte glimmende stropdas. Ze zag hem zijn voeten onder de tafel schuiven. Zeker zijn afgetrapte gympen aan. Het zou haar ook niet verbazen als het prijskaartje van zijn pak er nog aanhing. Ze glimlachte naar hem. Hij keek haar ijzig aan.
"Is er iets..?" vroeg ze.
"Waarom ben je samen met Tyler gekomen?".
Ze voelde een steek in haar zij.
"Hij is mijn vriend, Mason." zei ze met een onzeker lach.
"Heather ook. Sara ook. Waarom hij? Heeft hij je hierheen gebracht?".
"Ja, maar ik was bij Heather. Zij had een auto geregeld voor mij. En Tyler had toevallig ook een afspraak hier vanavond.".
"Dan kan hij toch zelf hier heen komen? Hij heeft toch zo'n mooie auto?".
Zijn stem begon steeds harder te klinken.
"Mason, praat alsjeblieft niet zo hard." zei ze en wierp een blik naar boven.
Tyler was druk in gesprek met zijn klant. Ze keek weer naar Mason. Zijn blik was vijandig.
"Waarom leg ik je dit eigenlijk uit? Vertrouw je me niet?".
"Ik vertrouw jou wel, maar hem niet. Ik snap het gewoon niet. Hij is niks waard." siste Mason.
Ze schudde haar hoofd.
"Waarom doe je dit, Mason? Waarom ga tegen me lopen schreeuwen, in een restaurant waar je je helemaal niet op je gemak voelt?" fluisterde ze wanhopig.
"Laat maar zitten. Laten we gewoon eten." zei hij snel.
Ze geloofde het niet. Mason deed nooit zo. Dit was haar schuld. Ze had nooit in de auto moeten stappen met Tyler. Ze had nooit ja moeten zeggen tegen hem op de parkeerplaats. Ze had voor zich uit moeten kijken, dan was ze nooit tegen hem gebotst. En dan hadden ze elkaar nooit ontmoet.
"Mevrouw, deze rode wijn is voor u. Van de meneer daar boven." zei de ober opeens.
Ze keek op. De ober zette sierlijk een glas rode wijn neer op tafel. Ze keek naar boven. Tyler keek naar haar en zwaaide vrolijk. Haar hart begon te kloppen. Ze kon Mason in stilte horen schreeuwen. Ze wilde hem niet aankijken, maar haar ogen volgden hun weg naar hem. Zijn blik was niet woedend, vurig of vernietigend. Gewoon leeg. Ze las niks in zijn ogen.
"Yoona. Heb je gevoelens voor Tyler?" vroeg hij.
Zijn stem was monotoon. Ze wist niet of hij boos of verdrietig was. Ze boog haar hoofd en staarde naar haar trillende handen die in haar schoot lagen. De ober had zich al weer snel uit de voeten gemaakt.
"Kijk me aan. Zeg me eerlijk dat je geen gevoelens hebt voor Tyler.".
De tranen prikten in haar ogen. Ze vocht met alle macht om ze tegen te houden.
"Yoona." zei hij weer.
Ze keek hem aan. De eerste traan rolde over haar wang. Hij lachte schamper en schudde zijn hoofd.
"Mason..." wilde ze zeggen, maar er kwam geen geluid uit haar keel.
Hij legde een paar biljetten op tafel en draaide zijn rug naar haar toe.
"Het is over voor mij. Ik hoef je niet meer te zien." zei hij kalm en liep de eetzaal uit.
Ze voelde niks. Geen verdriet. Geen woede. Niks. Ze veegde de traan weg. Ze moest niet huilen. Niet schreeuwen of met dingen gooien. Ze voelde geen opluchting of vrijheid. Ze stond op en liep de eetzaal uit. Al gauw hoorde ze Tyler achter zich aan rennen en haar naam roepen. Ze negeerde hem en begon te rennen. Ze rende de receptie uit, duwde de deur open en rende de marmeren trap af. Hijgend en uitgeput hield ze zich vast aan een lantaarnpaal.
"Yoona! Yoona! Hey! Wacht even!" hoorde ze hem schreeuwen.
Na een paar seconden werd er een warme jas om haar heen geslagen. Het was Tyler die naast haar stond.
"Kom hier." zei hij en drukte haar trillende lichaam tegen zich aan.
De tranen begonnen te stromen. Het sterke gevoel onmacht greep haar om de keel. Het gif van verdriet drong zich in haar aderen en verspreidde zich in heel haar lichaam.
Ze wilde zichzelf wel wurgen. Ze kon gewoon niet zeggen dat ze niks voelde voor Tyler. Maar met die leugen was twee jaar van haar leven gered.
Ze stond voor de spiegel in de kapperszaak en bewonderde haar geverfde haren. Sara glimlachte en trok haar jas aan.
"Kom, laten we gaan." zei ze en begon de zaak af te sluiten.
Mason was al naar huis gegaan, want zijn ouders waren erg streng. Yoona trok ook haar jas aan en liep naar de glazen deur. Ze legde haar kleine handen op de deurkruk en gaf een duwtje aan de deur met haar schouder. De kou sloeg regelrecht in haar gezicht. De wind was gelukkig afwezig. De lucht was pikzwart en de enige verlichting kwam van de straatlampen. Sara kwam al snel achter haar aan en deed de deur op slot. Ze pakte haar vriendin's hand en samen liepen ze richting Yoona's huis.
Na een tijdje was Yoona weer thuis. Ze had afscheid genomen van Sara en was naar binnen gegaan. Ze stond in de gang en keek voorzichtig de woonkamer in. Zo stil mogelijk schopte ze haar schoenen uit en schudde haar jas van haar schouders. Het was donker in het huis. Haar familie sliep waarschijnlijk al. Haar ouders vonden het niet goed als ze laat thuis kwam, dus morgenochtend stond er preek te wachten op haar. Als een muis kroop ze over de trap naar haar kamertje en dook de badkamer in. Geruisloos trok ze haar kleren uit en haar pyjama aan. Ze waste haar gezicht en poetste haar tanden. Daarna liep ze weer naar slaapkamer en plofte op bed.
De schooldag was al voorbij toen Yoona tegen iemand botste in de hal. Haar boeken vlogen uit haar handen. Geschrokken keek ze op, recht in de ogen van een jongen. Tyler, de jongere broer van de economie docent. Iedereen van school kende hem, want hij kwam zijn broer vaak ophalen van school met een hele mooie auto. Hij keek haar glimlachend aan en bukte om haar boeken op te rapen. Hij was ontzettend knap, waardoor elk meisje van school naar hem verlangde. Zijzelf vond hem maar een groot ego hebben. Altijd in pak, mannelijk geurtje en schoenen netjes gepoetst.
"Sorry, mijn fout. Gaat het?" vroeg hij vriendelijk.
Ze glimlachte, terwijl hij haar boeken teruggaf.
"Ja hoor, ik heb geen hersenschudding!" zei ze.
Tyler grinnikte en klopte op haar schouder.
"Mooi zo. Zeg, ben jij niet Yoona?".
"Klopt!".
"Maar je haar was anders...Je bent blond nu, haha!" riep hij.
Yoona lachte en begon met hem mee te lopen naar de parkeerplaats. Ze verwikkelden in een interessant gesprek. Ze nam al haar woorden over hem terug, want hij bleek erg intelligent te zijn. En hij had een gevoel voor humor.
Toen ze op de parkeerplaats naast zijn auto stonden, zag ze Mason in haar ooghoeken. Hij was druk in gesprek met zijn vriend.
"Dus...Uhm, heb je zin om wat met me te gaan drinken?" vroeg Tyler nonchalant.
Yoona keek hem even aan. Ze aarzelde. Moest ze nee zeggen? Het was toch gewoon een aardige jongen? Mason zou het vast niet erg vinden. Ze besloot ja te zeggen en stapte in.
Tyler leek het niet bijzonder te vinden en zette de radio aan. In de tussentijd bekeek ze zijn auto. Leren bekleding, donker getinte ramen en stoelverwarming.
"Mooie auto." zei ze.
"Dankjewel! Ik werk er hard voor." zei hij met een trotse grijns en reed het schoolterrein af.
"Wat voor werk doe je dan?".
"Ik ben advocaat." zei hij.
Eenmaal aangekomen in een cafe was het heel gezellig geworden. Ze kwam veel over hem te weten. Hij was vrijgezel, maar had nog nooit een serieuze relatie gehad. Hij geloofde niet in ware liefde, waardoor Yoona bijna fan van hem werd. Ze konden elkaar helemaal vinden.
"Je bent bijna mijn ideale meisje, Yoona." zei hij grijnzend.
Ze lachte en schudde haar hoofd.
"Helaas, ik ben al bezet.".
Tyler liet een dramatische zucht horen en liet zijn hoofd hangen.
"Is er niemand in je leven die je leuk zou vinden?".
"Nee, niet echt. Ik heb niemand gevonden met dezelfde manier van denken. Tot op de dag van vandaag.".
"Ja...Maar tegenpolen trekken elkaar toch aan?" zei Yoona denkend.
"Klopt. Maar wat heb ik daar nou aan? Moet ik iemand gaan zoeken die mij totaal niet interesseert of boeit?" vroeg hij.
Ze glimlachte, maar zijn woorden bleven wel vastzitten in haar hoofd.
De weken vlogen voorbij. Yoona en Tyler spraken steeds meer af. Meisjes op school werden jaloers en bekeken haar argwanend. Zijzelf trok zich er weinig van aan. Tyler was een goeie vriend geworden. En samen met haar andere vriendinnen gingen ze vaak leuke dingen doen. Op een vrijdagavond besloot Mason dat hij iets leuks wilde gaan doen met haar.
"Trek iets moois aan. Romantisch diner voor twee bij The Pearl om half zeven." zei hij aan de telefoon.
Yoona bekeek zichzelf in de spiegel. Haar vriendin Heather stond naast haar in haar slaapkamer. Heather woonde in een gigantisch huis en had de meest dure spullen van heel de stad. Yoona draaide een rondje en haalde diep adem. Ze zag er adembenemend uit. Haar haren waren gekruld, ze had mooie make-up op en haar lange benen kwamen goed uit in de kleren die Heather had uitgekozen. The Pearl was een peperduur restaurant en erg chique. Ze droeg daarom ook een jurkje van zalmroze cashmere stof en hoge hakken. Heather viste een parelketting uit haar sieradenkist en ging achter haar vriendin staan.
"Je bent echt heel mooi nu." zei ze lief en deed de ketting om haar nek.
De koude parels raakten de blote huid van Yoona. Er liep even een rilling over haar rug, maar die ging snel weg.
"Dankjewel. En dankjewel voor de kleren, je bent de beste." zei Yoona en draaide zich om.
De vriendinnen gaven elkaar een knuffel. Daarna liepen ze de marmeren trap af en openden ze de grote deur naar buiten.
De koude wind sloeg weer in Yoona's gezicht, terwijl Heather een doek over haar schouders legde.
"Tyler wacht op je in de auto." zei Heather.
Yoona schrok en verloor bijna haar evenwicht.
"Wat? Maar ik ga naar Mason! Ben je gek geworden?" riep ze.
Heather wist niet goed hoe ze moest reageren.
"Kom eens terug naar binnen jij." zei ze en trok haar vriendin terug naar binnen.
Yoona hield het doek stevig vast en keek haar vriendin verward aan.
"Jij zei zelf dat je niks met Tyler had. Dus waarom reageer je dan zo? Hij wilde je er graag heen brengen, want hij moet zelf een klant ontvangen daar.".
Yoona's wangen werden rood. Wat gebeurde er? Waarom klopte haar hart zo snel? Haar gevoelens voor Mason waren sterker dan de gevoelens voor Tyler, toch?
"Ik..Ik..." stotterde ze.
"Oh god. Nee. Nee. Je gaat gewoon in die auto zitten en daarna ga je lekker romantisch doen met Mason. Begrepen?" zei Heather streng, terwijl ze haar vriendin weer naar buiten trok naar de auto.
"Ja. Ja..." stamelde Yoona met grote ogen.
Het was alsof alles langs haar heen ging. Ze kon alleen maar denken aan Tyler en Mason. Waarom kreeg ze nu opeens al die gevoelens? Ze haalde diep adem en stapte de auto in.
De verwarmde lucht in de auto omhelsde haar al gauw. Tyler zat helemaal in pak en rook lekker. Hij leek ontspannen te zijn en bekeek haar met een grijns. Hij zat niet achter het stuur, maar een bediende van Heather.
"Sexy hoor." zei hij plagerig toen ze met haar blote benen de auto binnen gleed.
Ze ging zenuwachtig naast hem zitten en beantwoorde de opmerking met een korte glimlach. Hij raakte haar hand aan en keek haar vragend aan. Ze keek hem aan. Zijn ogen waren gevuld met onschuld, vriendelijkheid en vleugje bezorgdheid.
"Is er wat? Ben je zenuwachtig voor je afspraakje?".
"Een beetje." fluisterde ze.
Hij lachte en klopte op haar schouder.
"Maak je geen zorgen! Het wordt geweldig, dat weet ik zeker. Waar ie het geld vandaan heeft gehaald is me een vraag, maar goed." zei hij en liet haar weer los.
Ze knikte. Het wordt geweldig. Ze schudde haar verwarde gevoelens van zich af en concentreerde zich op Mason. Ze voelde zich weer helemaal op rust komen. In de tussentijd begon Tyler te bellen met zijn klant. Yoona leunde met haar hoofd tegen de stoel en keek naar buiten. Overal straatverlichting. Het had ook even geregend, zagen haar ogen. De weerspiegeling in plasjes water lieten de heldere sterren aan de hemel zien.
Toen stopte de chauffeur voor het restaurant. Hij stapte uit en hield het portier open voor haar en Tyler. De twee stapten uit.
"Jullie worden om elf uur weer opgehaald. Veel plezier." zei de chauffeur en stapte weer in om met gierende banden weg te rijden.
"Kom, laten we naar binnen gaan." zei Tyler en stak zijn arm uit.
Gecharmeerd hield ze zijn arm vast en samen liepen ze het restaurant binnen. Ze kwamen eerst een zaal binnen met de receptie. Hier begon het al. Prachtige schilderijen aan het plafond en overal liepen chique geklede mensen. Tyler liep naar de receptionist en begon zijn charmes uit te oefenen. Yoona glimlachte en gaf haar doek aan een garderobe beheerder.
Met haar clutch tegen haar borst geklemd keek ze even rond. Dit was een vreemde plek voor Mason. Hij hield helemaal niet van elegantie en "kouwe kak" zoals hij altijd zei. Deze stijl trok haar ook niet zozeer aan, maar ze was wel onder de indruk. Ze was ook totaal niet het meisje dat veeleisend, verwend of rijk was. Waarom zou hij dit regelen? Ze besloot niet meer te twijfelen en drukte de verwarrende gevoelens weer weg. Ze was net zo rustig geworden.
"Hup, naar binnen." zei Tyler opeens.
Ze keek om en daar stond hij met een brede grijns. Ze pakte zijn arm weer. Samen liepen ze de eetzaal binnen. Ze schrok.
Het was werkelijk prachtig. Hoog plafond, beschilderd met engelen. Gouden kandelaars met echte brandende kaarsen. Het was een enorme zaal met achterin een orkest dat een klassiek stuk speelde. Overal waren er ronde tafels met witte tafelkleden en zilver bestek. De meeste mannen waren in pak en de vrouwen hadden avondjurken aan. Er was ook een trap die je naar boven leidde. Boven waren ook overal tafels om te dineren. Ze zag Mason al zitten. Hij keek niet vrolijk.
"Ik moet daarboven zijn. Mijn klant is er al, veel plezier." zei Tyler en verdween.
Yoona liep naar Mason en ging tegenover hem zitten aan tafel. Hij had een grijs pak aan, met een zwarte glimmende stropdas. Ze zag hem zijn voeten onder de tafel schuiven. Zeker zijn afgetrapte gympen aan. Het zou haar ook niet verbazen als het prijskaartje van zijn pak er nog aanhing. Ze glimlachte naar hem. Hij keek haar ijzig aan.
"Is er iets..?" vroeg ze.
"Waarom ben je samen met Tyler gekomen?".
Ze voelde een steek in haar zij.
"Hij is mijn vriend, Mason." zei ze met een onzeker lach.
"Heather ook. Sara ook. Waarom hij? Heeft hij je hierheen gebracht?".
"Ja, maar ik was bij Heather. Zij had een auto geregeld voor mij. En Tyler had toevallig ook een afspraak hier vanavond.".
"Dan kan hij toch zelf hier heen komen? Hij heeft toch zo'n mooie auto?".
Zijn stem begon steeds harder te klinken.
"Mason, praat alsjeblieft niet zo hard." zei ze en wierp een blik naar boven.
Tyler was druk in gesprek met zijn klant. Ze keek weer naar Mason. Zijn blik was vijandig.
"Waarom leg ik je dit eigenlijk uit? Vertrouw je me niet?".
"Ik vertrouw jou wel, maar hem niet. Ik snap het gewoon niet. Hij is niks waard." siste Mason.
Ze schudde haar hoofd.
"Waarom doe je dit, Mason? Waarom ga tegen me lopen schreeuwen, in een restaurant waar je je helemaal niet op je gemak voelt?" fluisterde ze wanhopig.
"Laat maar zitten. Laten we gewoon eten." zei hij snel.
Ze geloofde het niet. Mason deed nooit zo. Dit was haar schuld. Ze had nooit in de auto moeten stappen met Tyler. Ze had nooit ja moeten zeggen tegen hem op de parkeerplaats. Ze had voor zich uit moeten kijken, dan was ze nooit tegen hem gebotst. En dan hadden ze elkaar nooit ontmoet.
"Mevrouw, deze rode wijn is voor u. Van de meneer daar boven." zei de ober opeens.
Ze keek op. De ober zette sierlijk een glas rode wijn neer op tafel. Ze keek naar boven. Tyler keek naar haar en zwaaide vrolijk. Haar hart begon te kloppen. Ze kon Mason in stilte horen schreeuwen. Ze wilde hem niet aankijken, maar haar ogen volgden hun weg naar hem. Zijn blik was niet woedend, vurig of vernietigend. Gewoon leeg. Ze las niks in zijn ogen.
"Yoona. Heb je gevoelens voor Tyler?" vroeg hij.
Zijn stem was monotoon. Ze wist niet of hij boos of verdrietig was. Ze boog haar hoofd en staarde naar haar trillende handen die in haar schoot lagen. De ober had zich al weer snel uit de voeten gemaakt.
"Kijk me aan. Zeg me eerlijk dat je geen gevoelens hebt voor Tyler.".
De tranen prikten in haar ogen. Ze vocht met alle macht om ze tegen te houden.
"Yoona." zei hij weer.
Ze keek hem aan. De eerste traan rolde over haar wang. Hij lachte schamper en schudde zijn hoofd.
"Mason..." wilde ze zeggen, maar er kwam geen geluid uit haar keel.
Hij legde een paar biljetten op tafel en draaide zijn rug naar haar toe.
"Het is over voor mij. Ik hoef je niet meer te zien." zei hij kalm en liep de eetzaal uit.
Ze voelde niks. Geen verdriet. Geen woede. Niks. Ze veegde de traan weg. Ze moest niet huilen. Niet schreeuwen of met dingen gooien. Ze voelde geen opluchting of vrijheid. Ze stond op en liep de eetzaal uit. Al gauw hoorde ze Tyler achter zich aan rennen en haar naam roepen. Ze negeerde hem en begon te rennen. Ze rende de receptie uit, duwde de deur open en rende de marmeren trap af. Hijgend en uitgeput hield ze zich vast aan een lantaarnpaal.
"Yoona! Yoona! Hey! Wacht even!" hoorde ze hem schreeuwen.
Na een paar seconden werd er een warme jas om haar heen geslagen. Het was Tyler die naast haar stond.
"Kom hier." zei hij en drukte haar trillende lichaam tegen zich aan.
De tranen begonnen te stromen. Het sterke gevoel onmacht greep haar om de keel. Het gif van verdriet drong zich in haar aderen en verspreidde zich in heel haar lichaam.
Ze wilde zichzelf wel wurgen. Ze kon gewoon niet zeggen dat ze niks voelde voor Tyler. Maar met die leugen was twee jaar van haar leven gered.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
De zonnestralen glipten door de kieren van de gordijnen en brandden op Yoona's melkwitte huid. Ze lag op haar buik in het bed van Heather, die naast haar lag. Ze waren de rest van het weekend in bed gebleven.
"Moet je niet wat kleren aantrekken?" vroeg Heather zacht.
"Nee." zei Yoona.
Ze had alleen een hemdje en een slip aan. De donzen dekens bedekten alleen maar haar benen. Momenten van zaterdagavond flitsten door haar hoofd. Ze had zo hard gehuild in Tyler's armen, dat het niet voelde alsof ze nog meer kon. De leegte die ze gevoeld had, kwam vandaag drie keer zo hard terug. Ze dacht aan de twee jaar samen met Mason. Ze had hem nooit de liefde gegeven die hij verdiende. Het was haar schuld.
"Ik vind het zo erg voor je." fluisterde Heather.
Ze keek om naar haar vriendin. Zij lag op haar rug, met haar armen gekruist over haar buik. Pluizige bruine haren, een grove huid van jeugdpuistjes en een bril met een ouderwets montuur. Ze was niet knap, maar wel erg slim en lief. Sara was knapper en erg grappig. Maar bij Heather had je echt het gevoel alsof ze je vriendin was.
"Ik kom er wel overheen. Laten we niet te dramatisch doen." zei Yoona met een geforceerde glimlach.
Ze wilde geen medelijden wekken. En ze wilde er geen woord over kwijt, zo bleef de ergste pijn weg. Kon ze het gevoel maar uitschakelen.
Met een moe en verloren gevoel keerde ze weer terug naar huis op zondagavond. Haar ouders waren woedend.
Ze stond nog geen seconde in de gang en haar moeder kwam al schreeuwend naar haar toe lopen.
"Waar was je? Je hebt niet eens gebeld! Was je weer bij die enge jongen?" tierde ze en schudde Yoona door elkaar.
"Omma, alsjeblieft! Laat me naar mijn kamer gaan, ik ben moe." jammerde ze.
Ze had een vreselijke relatie met haar ouders. Ze waren streng en traditioneel. Haar moeder vond jongens duivels en gevaarlijk. Net zoals meisjes eigenlijk. Alleen haar eigen bloedlijn was goed genoeg.
"Waar haal je die onbeleefdheid vandaan? Je vriendinnen? Of van die enge jongen?".
"Omma, stop alsjeblieft!" riep ze in het Koreaans.
Haar moeder greep haar hand en sleurde haar mee naar de tuin. Yoona begon te jammeren en probeerde zich los te rukken. Haar vader stond in de tuin met een tak en een ijzige blik in zijn ogen. Hij was langer dan zijn dochter en zijn vrouw, maar ouder en met vergane glorie. De rimpels in zijn gezicht telde voor elke zorg in zijn leven. Hij greep Yoona bij haar haren en schudde haar even. Hij beval haar om haar trui uit te doen. Ze stond bibberend van de kou in haar beha voor hem.
"Dochter," zei haar vader kalm in het Koreaans.
Als haar ouders echt goed boos waren, praatten ze alleen maar in hun moedertaal. En dan deden ze alles op de traditionele manier, maar dan een stuk strenger en wreder.
"Appa, laat me los." riep ze en probeerde zich los te rukken van zijn sterke greep.
"Hou je brutale mond dicht. Sta stil, je gaat nu goed luisteren naar wat ik zeg." zei hij.
De angst kroop over haar heen toen hij de stok omhoog haalde. Ze was met blote voeten naar buiten gesleurd door haar moeder, en het grind sneed in de blote huid van haar voeten.
"Waar was je?" vraagt haar vader.
"Nergens." loog zijn dochter met een vertrokken gezicht.
Meteen sloeg haar vader de tak tegen haar rug. Ze klemde haar tanden op elkaar en kermde. De scherpe pijn bleef na branden.
"Waar was je?" herhaalde haar vader weer.
"Met Mason weg.".
Twee keer slaag. Ze kermde harder.
"Waar ging je heen?".
"Uit eten.".
Drie keer slaag. Ze wilde huilen, maar de tranen kwamen niet. Ze wilde in elkaar zakken, maar haar vader hield haar stevig vast.
"Je bent een onverantwoordelijke dochter. Een schande, ik moet me schamen voor je." schreeuwde hij.
Hij begon te meppen met de tak op haar naakte rug. De pijn was niet te verdragen, maar de tranen kwamen niet. Ze gilde en schreeuwde. Haar rug begon te bloeden, en haar vader duwde haar op de grond. Yoona's polsen sneden in het grind. Ze kermde zachtjes.
"Appa, alsjeblieft..." fluisterde ze.
Ze schrok van haar woorden. Dit was de grootste fout die je kon maken als je lid was van de Choi familie.
"Choi Yoona. Wat ben je aan het doen?" siste haar vader.
Ze keek hem hijgend aan met bloeddoorlopen ogen.
"Nee...Zo bedoelde ik het niet..." fluisterde ze buiten adem, terwijl ze overeind probeerde te krabbelen.
"Kom hier jij." bulderde hij en greep haar haren vast.
Met een snelle beweging duwde hij zijn dochter met haar gezicht tegen de muur van het huis, en begon hij haar rug te slaan met de tak. Ze schreeuwde het uit.
"Smeken. Is. Voor. Zwakkelingen." gromde haar vader.
"Het spijt me, het spijt me!" gilde ze.
Het geluid van een gillende dochter was te horen tot de klok twaalf sloeg. Haar vader sloot haar op in haar kamer, bloedend en trillend van de pijn.
De avond streek voorbij en het werd ochtend. Yoona lag op haar buik in bed. Ze droeg alleen een slip. Haar armen lagen naast haar smalle lichaam. Ze keek zwakjes voor zich uit. De zonnestralen brandden op haar naakte rug. Ze zuchtte en draaide haar hoofd weg van het raam. Na een tijdje zo gelegen te hebben realiseerde ze zich dat ze naar school moest. Kreunend werkte ze zich uit bed en trok ze haar slip uit. Strompelend liep ze naar de badkamer en ontweek ze de grote spiegel. Ze opende de deur van de glazen douche en stapte de cabine in. Ze draaide aan de kraan en liet het koude water over haar hoofd stromen.
Toen het water haar rug bereikte sprong ze gauw weg van de douchekop. Ze voelde de huid op haar rug kloppen en branden. Per ongeluk keek ze in de spiegel. Ze staarde naar het meisje in de spiegel.
Was zij dat?
Blonde haren, grote donkere ogen en minimaal gepigmenteerde lippen. Een huidskleur van sneeuw. Slank. Lange benen. En toen zag ze haar rug. Littekens van haar fouten. Het was haar eigen schuld. Zij had haar ouders boos gemaakt. En dit waren de consequenties. Opgezwollen en open sneeën met bloed. Sommige restjes bloed waren opgedroogd, maar waren al snel weggespoeld door het water. Met zacht gepiep probeerde ze het water over haar wonden te laten stromen. Ze wierp een blik op de klok boven de deur. Als ze niet opschoot, kon Tyler haar niet wegbrengen naar school.
Tyler. Oh god. Hoe moest ze hem onder ogen komen? Gewoon normaal doen, Yoona. Niks laten merken.
"Maar hij heeft het gezien. Hij heeft me getroost." fluisterde ze tegen zichzelf.
Ze schudde haar hoofd en gooide water in haar gezicht. Daarna draaide ze de kraan dicht en duwde ze de deur open. Ze wikkelde haar lichaam in een handdoek en depte haar gezicht droog. Ze liep naar haar kamer en ging voor haar kledingkast staan. Iets groots en zachts, zodat het geen pijn deed. Uiteindelijk koos ze voor een grote trui die over haar billen kwam, hoge sokken en een paar warme laarsjes.
"Moet je niet wat kleren aantrekken?" vroeg Heather zacht.
"Nee." zei Yoona.
Ze had alleen een hemdje en een slip aan. De donzen dekens bedekten alleen maar haar benen. Momenten van zaterdagavond flitsten door haar hoofd. Ze had zo hard gehuild in Tyler's armen, dat het niet voelde alsof ze nog meer kon. De leegte die ze gevoeld had, kwam vandaag drie keer zo hard terug. Ze dacht aan de twee jaar samen met Mason. Ze had hem nooit de liefde gegeven die hij verdiende. Het was haar schuld.
"Ik vind het zo erg voor je." fluisterde Heather.
Ze keek om naar haar vriendin. Zij lag op haar rug, met haar armen gekruist over haar buik. Pluizige bruine haren, een grove huid van jeugdpuistjes en een bril met een ouderwets montuur. Ze was niet knap, maar wel erg slim en lief. Sara was knapper en erg grappig. Maar bij Heather had je echt het gevoel alsof ze je vriendin was.
"Ik kom er wel overheen. Laten we niet te dramatisch doen." zei Yoona met een geforceerde glimlach.
Ze wilde geen medelijden wekken. En ze wilde er geen woord over kwijt, zo bleef de ergste pijn weg. Kon ze het gevoel maar uitschakelen.
Met een moe en verloren gevoel keerde ze weer terug naar huis op zondagavond. Haar ouders waren woedend.
Ze stond nog geen seconde in de gang en haar moeder kwam al schreeuwend naar haar toe lopen.
"Waar was je? Je hebt niet eens gebeld! Was je weer bij die enge jongen?" tierde ze en schudde Yoona door elkaar.
"Omma, alsjeblieft! Laat me naar mijn kamer gaan, ik ben moe." jammerde ze.
Ze had een vreselijke relatie met haar ouders. Ze waren streng en traditioneel. Haar moeder vond jongens duivels en gevaarlijk. Net zoals meisjes eigenlijk. Alleen haar eigen bloedlijn was goed genoeg.
"Waar haal je die onbeleefdheid vandaan? Je vriendinnen? Of van die enge jongen?".
"Omma, stop alsjeblieft!" riep ze in het Koreaans.
Haar moeder greep haar hand en sleurde haar mee naar de tuin. Yoona begon te jammeren en probeerde zich los te rukken. Haar vader stond in de tuin met een tak en een ijzige blik in zijn ogen. Hij was langer dan zijn dochter en zijn vrouw, maar ouder en met vergane glorie. De rimpels in zijn gezicht telde voor elke zorg in zijn leven. Hij greep Yoona bij haar haren en schudde haar even. Hij beval haar om haar trui uit te doen. Ze stond bibberend van de kou in haar beha voor hem.
"Dochter," zei haar vader kalm in het Koreaans.
Als haar ouders echt goed boos waren, praatten ze alleen maar in hun moedertaal. En dan deden ze alles op de traditionele manier, maar dan een stuk strenger en wreder.
"Appa, laat me los." riep ze en probeerde zich los te rukken van zijn sterke greep.
"Hou je brutale mond dicht. Sta stil, je gaat nu goed luisteren naar wat ik zeg." zei hij.
De angst kroop over haar heen toen hij de stok omhoog haalde. Ze was met blote voeten naar buiten gesleurd door haar moeder, en het grind sneed in de blote huid van haar voeten.
"Waar was je?" vraagt haar vader.
"Nergens." loog zijn dochter met een vertrokken gezicht.
Meteen sloeg haar vader de tak tegen haar rug. Ze klemde haar tanden op elkaar en kermde. De scherpe pijn bleef na branden.
"Waar was je?" herhaalde haar vader weer.
"Met Mason weg.".
Twee keer slaag. Ze kermde harder.
"Waar ging je heen?".
"Uit eten.".
Drie keer slaag. Ze wilde huilen, maar de tranen kwamen niet. Ze wilde in elkaar zakken, maar haar vader hield haar stevig vast.
"Je bent een onverantwoordelijke dochter. Een schande, ik moet me schamen voor je." schreeuwde hij.
Hij begon te meppen met de tak op haar naakte rug. De pijn was niet te verdragen, maar de tranen kwamen niet. Ze gilde en schreeuwde. Haar rug begon te bloeden, en haar vader duwde haar op de grond. Yoona's polsen sneden in het grind. Ze kermde zachtjes.
"Appa, alsjeblieft..." fluisterde ze.
Ze schrok van haar woorden. Dit was de grootste fout die je kon maken als je lid was van de Choi familie.
"Choi Yoona. Wat ben je aan het doen?" siste haar vader.
Ze keek hem hijgend aan met bloeddoorlopen ogen.
"Nee...Zo bedoelde ik het niet..." fluisterde ze buiten adem, terwijl ze overeind probeerde te krabbelen.
"Kom hier jij." bulderde hij en greep haar haren vast.
Met een snelle beweging duwde hij zijn dochter met haar gezicht tegen de muur van het huis, en begon hij haar rug te slaan met de tak. Ze schreeuwde het uit.
"Smeken. Is. Voor. Zwakkelingen." gromde haar vader.
"Het spijt me, het spijt me!" gilde ze.
Het geluid van een gillende dochter was te horen tot de klok twaalf sloeg. Haar vader sloot haar op in haar kamer, bloedend en trillend van de pijn.
De avond streek voorbij en het werd ochtend. Yoona lag op haar buik in bed. Ze droeg alleen een slip. Haar armen lagen naast haar smalle lichaam. Ze keek zwakjes voor zich uit. De zonnestralen brandden op haar naakte rug. Ze zuchtte en draaide haar hoofd weg van het raam. Na een tijdje zo gelegen te hebben realiseerde ze zich dat ze naar school moest. Kreunend werkte ze zich uit bed en trok ze haar slip uit. Strompelend liep ze naar de badkamer en ontweek ze de grote spiegel. Ze opende de deur van de glazen douche en stapte de cabine in. Ze draaide aan de kraan en liet het koude water over haar hoofd stromen.
Toen het water haar rug bereikte sprong ze gauw weg van de douchekop. Ze voelde de huid op haar rug kloppen en branden. Per ongeluk keek ze in de spiegel. Ze staarde naar het meisje in de spiegel.
Was zij dat?
Blonde haren, grote donkere ogen en minimaal gepigmenteerde lippen. Een huidskleur van sneeuw. Slank. Lange benen. En toen zag ze haar rug. Littekens van haar fouten. Het was haar eigen schuld. Zij had haar ouders boos gemaakt. En dit waren de consequenties. Opgezwollen en open sneeën met bloed. Sommige restjes bloed waren opgedroogd, maar waren al snel weggespoeld door het water. Met zacht gepiep probeerde ze het water over haar wonden te laten stromen. Ze wierp een blik op de klok boven de deur. Als ze niet opschoot, kon Tyler haar niet wegbrengen naar school.
Tyler. Oh god. Hoe moest ze hem onder ogen komen? Gewoon normaal doen, Yoona. Niks laten merken.
"Maar hij heeft het gezien. Hij heeft me getroost." fluisterde ze tegen zichzelf.
Ze schudde haar hoofd en gooide water in haar gezicht. Daarna draaide ze de kraan dicht en duwde ze de deur open. Ze wikkelde haar lichaam in een handdoek en depte haar gezicht droog. Ze liep naar haar kamer en ging voor haar kledingkast staan. Iets groots en zachts, zodat het geen pijn deed. Uiteindelijk koos ze voor een grote trui die over haar billen kwam, hoge sokken en een paar warme laarsjes.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
De spiegel liet een beeld zien van haarzelf dat ze het liefst begroef. Diep weg, onder de grond. Waar niemand het kon zien. Yoona pakte een kam en begon haar haren te kammen, terwijl ze naar zichzelf staarde in de spiegel. Haar vader deed dit omdat hij van haar hield, toch? Ze moest gewoon voorzichtiger doen.
Na zichzelf klaar te hebben gemaakt voor school, liep ze naar beneden om te eten. Haar moeder zat aan tafel, haar vader was al naar zijn werk. Er werd geen woord gesproken. Als ze haar hand uitstrekte kon ze de spanning gewoon voelen. Ze schoof naast haar moeder aan tafel en begon te eten. Ze proefde helemaal niks.
"Na school kom je meteen naar huis. Je gaat voorlopig de deur niet meer uit." zei haar moeder snel, waarna ze opstond en de eetkamer uit vluchtte.
Yoona sloot haar ogen. Ze was dom geweest. Dit was haar straf. Opeens werd haar gedachtegang verstoord door een roepende stem van buiten. De stem van Tyler. Uit een reflex klemde ze haar handen op haar borst. Haar hart klopte sneller. Ze opende haar ogen en stond weer op. Ze pakte haar tas en haar jas en liep de deur uit. Ze moest de gevoelens voor hem uitzetten. Het was niet juist om verliefd te worden op hem, terwijl haar hart nog een plekje had voor Mason. Met trillende benen stapte ze naar buiten. Het had gesneeuwd, zag ze. Haar laarsjes zakten een beetje weg in het dunne laagje sneeuw. Terwijl ze haar jas aantrok richtte ze haar blik voor zich uit. De mooie auto van Tyler. Hijzelf stond bij het hek. Gekleed met een mooie marineblauwe jas en een kersenrode sjaal. De kleur rood stond hem goed. Zijn donkere haren waren warrig. Op zijn gezicht stond een vertrouwde glimlach.
"Hallo daar, schoonheid." zei hij.
Ze betrapte zichzelf erop dat ze moest blozen.
"Hoi." wist ze over haar lippen te krijgen.
Langzaam schuifelde ze naar hem toe. Hij hield zijn hoofd een beetje schuin en keek haar aan. Waarom kreeg ze deze gevoelens opeens? In de tijd dat ze vrienden waren, voelde ze dit nooit. Of wel? Misschien was het gewoon nooit zo sterk aanwezig. Hij pakte haar hand en kneep er even in. Geschrokken trok ze haar hand terug.
"Wil je erover praten?" vroeg hij zacht.
"Nee." zei ze snel, starend naar de grond.
Ze voelde dat hij dichterbij kwam. Snel zette ze een stap achteruit.
"Yoona. Ik ben gewoon een vriend van je. Vertel me wat er gebeurd is." fluisterde hij.
Zijn stem. Oh god, zijn stem. Elke schorre klank en vibratie gaf haar kippenvel. Waarom waren deze gevoelens opeens zo sterk geworden? Waarom was ze zich zo bewust van hem?
"Nee." fluisterde ze.
Maar hij hield niet op. Hij pakte haar vast bij haar gezicht en keek haar aan.
"Is het voorbij met Mason?".
Ze wilde ja zeggen. Ze wilde zich in zijn armen storten. Maar dat kon niet. In plaats daarvan, raapte ze zichzelf op en forceerde een glimlach op haar gezicht. Sterk blijven.
"Ja. Maar het gaat goed. Ik hoef er niet over te praten." zei ze dapper.
Zijn bezorgde blik veranderde in een grijns. Gelukkig maar.
"Goed dan. Kom, we gaan. Het is al laat." zei hij en pakte haar tas.
Hij liep naar de auto en hield het portier voor haar open. Vlug stapte ze het voertuig in. Hij sloot het portier en stapte ook in. Hij startte de auto en reed de straat uit.
Iedereen keek hen aan. Yoona en Tyler stonden bij de ingang van de school op de parkeerplaats.
"Wat is er aan de hand?" vroeg ze zachtjes aan hem, terwijl ze aan zijn hand trok.
Snel trok hij zijn hand terug. Ze keek hem vragend aan.
"Niet doen." zei hij.
Ze begreep het niet. Aan zijn stem en uitdrukking kon ze niet zien wat hij voelde. Meisjes stonden in groepjes naar hen te kijken en te wijzen. Er waren eerder incidenten waar meisjes jaloers op haar waren, omdat ze met de knappe Tyler omging. Maar nooit zo duidelijk. Ze zag Heather staan bij een grote groep meisjes. Ze zwaaide naar haar, maar ze keek Yoona alleen maar aan. Verward zakte haar zwaaide hand weg.
"Hey Yoona, kom eens hier!" riep het groepje waar Heather bij stond.
Ze liep snel naar de meisjes toe. In het midden van het groepje stond een lang meisje met dure kleren. De school was op zich al een dure school met bekakte leerlingen, maar dit meisje was echt het toppunt. Golvende goudblonde haren vielen sierlijk langs haar gebruinde gezicht. Heldere groene ogen keken Yoona vriendelijk aan. Ze droeg een witte jas waar een geruit rokje onderuit piepte. Ze droeg een zwarte legging die de vorm van haar slanke benen perfect complementeerde. Haar schoenen waren absoluut designer. Leren enkellaarsjes.
"Hoi. Je kent mij vast wel." zei het meisje.
Haar stem was schel en hoog. Vreselijk. Yoona schudde haar hoofd. Het meisje staarde haar aan, alsof het een schande was dat je haar niet zou kennen. Langzaam liep ze naar haar toe en bekeek haar van top tot teen.
"Ik ben Victoria." zei ze langzaam.
"Oh." zei Yoona.
Ze keek even achter zich om te kijken of Tyler er nog was. Hij stond met zijn handen in zijn zakken, starend naar zijn voeten.
"Ja, je vriendje staat er nog." zei Victoria zuur.
Ze keek weer naar de gebruinde blondine.
"Tyler is mijn vriendje niet, hoor." zei ze glimlachend.
"Oh ja? Waarom doe je dan je benen voor hem open?" merkte Heather opeens op.
Yoona keek haar vriendin aan. Geschokt. Ze wist waar dit heen ging.
"Mason is zo verdrietig nu. Hoe kan je nou seks hebben met zo'n oude gozer, terwijl je al in een relatie bent?" zei Victoria luid.
"Doe even normaal." zei Yoona.
"Ze ontkent het niet eens!".
"Heather, wat is er aan de hand?" vroeg ze, maar zij wist zich snel achter Victoria te verbergen.
"Iedereen! Het is waar. Yoona Choi, die spleetoog van lage klasse heeft de hoer uitgehangen met Tyler." zei die hard.
Iedereen op de parkeerplaats keek al naar hun, maar nu was het doodstil geworden. Yoona's wangen werden rood en ze boog haar hoofd beschaamd.
"Kijk me dan aan, laf kind. Het is toch waar? Ontken het dan!".
Ze kon niks zeggen. Ze durfde niets te zeggen. Ze keek weer om naar Tyler. Hun blikken kruisten voor een seconde, maar hij keek snel weer weg. Hij draaide zich om en wilde in zijn auto stappen.
"Tyler!" riep ze en liep naar hem toe, "Waar ga je heen?".
Ze stond achter hem, maar hij draaide zich niet om. Zijn rug was naar haar toe gekeerd.
"Het is over voor mij. Ik hoef je niet meer te zien.".
Ze schudde haar hoofd en zette een stap achteruit. Ze kreeg het gevoel alsof ze haar lichaam niet meer kon besturen. Haar gevoelens stonden uit. De tranen kwamen niet.
"We kunnen elkaar niet meer zien. Laat het gewoon met rust. Je komt er wel overheen." zei hij koud, waarna hij zijn auto in stapte en wegreed met gierende banden.
Yoona keek de auto na. Haar oren blokkeerden alle andere geluiden om haar heen. Met een verloren blik zag ze hem wegrijden. Hij verliet haar. Langzaam begon ze stappen te zetten. Ze liep met hangende schouders het schoolterrein af. Honderden ogen prikten in haar rug. Geshockt sjokte ze voort. De straat uit. De winkels langs, naar Sara.
"Wat doe je hier?" zei Sara verveeld.
Yoona stond voor de ingang van de kapperszaak. Ze keek haar vriendin aan, die de ingang voor haar blokkeerde.
"Wat er ook gebeurd is, het is waarschijnlijk je eigen schuld. Ik heb Heather gewoon advies gegeven." zei ze, de blik van haar vriendin ontwijkend.
Yoona lachte schamper en schudde haar hoofd. Daarna draaide ze zich om en liep weg. Sara ging ook weer naar binnen. Ze had dit kunnen verwachten. Sara was niet trouw als een vriendin. Met trage passen liep door de straten. Ze kon nergens heen. Ze was iedereen kwijt. Mason, Tyler, Sara en Heather. En het was haar eigen schuld.
Na zichzelf klaar te hebben gemaakt voor school, liep ze naar beneden om te eten. Haar moeder zat aan tafel, haar vader was al naar zijn werk. Er werd geen woord gesproken. Als ze haar hand uitstrekte kon ze de spanning gewoon voelen. Ze schoof naast haar moeder aan tafel en begon te eten. Ze proefde helemaal niks.
"Na school kom je meteen naar huis. Je gaat voorlopig de deur niet meer uit." zei haar moeder snel, waarna ze opstond en de eetkamer uit vluchtte.
Yoona sloot haar ogen. Ze was dom geweest. Dit was haar straf. Opeens werd haar gedachtegang verstoord door een roepende stem van buiten. De stem van Tyler. Uit een reflex klemde ze haar handen op haar borst. Haar hart klopte sneller. Ze opende haar ogen en stond weer op. Ze pakte haar tas en haar jas en liep de deur uit. Ze moest de gevoelens voor hem uitzetten. Het was niet juist om verliefd te worden op hem, terwijl haar hart nog een plekje had voor Mason. Met trillende benen stapte ze naar buiten. Het had gesneeuwd, zag ze. Haar laarsjes zakten een beetje weg in het dunne laagje sneeuw. Terwijl ze haar jas aantrok richtte ze haar blik voor zich uit. De mooie auto van Tyler. Hijzelf stond bij het hek. Gekleed met een mooie marineblauwe jas en een kersenrode sjaal. De kleur rood stond hem goed. Zijn donkere haren waren warrig. Op zijn gezicht stond een vertrouwde glimlach.
"Hallo daar, schoonheid." zei hij.
Ze betrapte zichzelf erop dat ze moest blozen.
"Hoi." wist ze over haar lippen te krijgen.
Langzaam schuifelde ze naar hem toe. Hij hield zijn hoofd een beetje schuin en keek haar aan. Waarom kreeg ze deze gevoelens opeens? In de tijd dat ze vrienden waren, voelde ze dit nooit. Of wel? Misschien was het gewoon nooit zo sterk aanwezig. Hij pakte haar hand en kneep er even in. Geschrokken trok ze haar hand terug.
"Wil je erover praten?" vroeg hij zacht.
"Nee." zei ze snel, starend naar de grond.
Ze voelde dat hij dichterbij kwam. Snel zette ze een stap achteruit.
"Yoona. Ik ben gewoon een vriend van je. Vertel me wat er gebeurd is." fluisterde hij.
Zijn stem. Oh god, zijn stem. Elke schorre klank en vibratie gaf haar kippenvel. Waarom waren deze gevoelens opeens zo sterk geworden? Waarom was ze zich zo bewust van hem?
"Nee." fluisterde ze.
Maar hij hield niet op. Hij pakte haar vast bij haar gezicht en keek haar aan.
"Is het voorbij met Mason?".
Ze wilde ja zeggen. Ze wilde zich in zijn armen storten. Maar dat kon niet. In plaats daarvan, raapte ze zichzelf op en forceerde een glimlach op haar gezicht. Sterk blijven.
"Ja. Maar het gaat goed. Ik hoef er niet over te praten." zei ze dapper.
Zijn bezorgde blik veranderde in een grijns. Gelukkig maar.
"Goed dan. Kom, we gaan. Het is al laat." zei hij en pakte haar tas.
Hij liep naar de auto en hield het portier voor haar open. Vlug stapte ze het voertuig in. Hij sloot het portier en stapte ook in. Hij startte de auto en reed de straat uit.
Iedereen keek hen aan. Yoona en Tyler stonden bij de ingang van de school op de parkeerplaats.
"Wat is er aan de hand?" vroeg ze zachtjes aan hem, terwijl ze aan zijn hand trok.
Snel trok hij zijn hand terug. Ze keek hem vragend aan.
"Niet doen." zei hij.
Ze begreep het niet. Aan zijn stem en uitdrukking kon ze niet zien wat hij voelde. Meisjes stonden in groepjes naar hen te kijken en te wijzen. Er waren eerder incidenten waar meisjes jaloers op haar waren, omdat ze met de knappe Tyler omging. Maar nooit zo duidelijk. Ze zag Heather staan bij een grote groep meisjes. Ze zwaaide naar haar, maar ze keek Yoona alleen maar aan. Verward zakte haar zwaaide hand weg.
"Hey Yoona, kom eens hier!" riep het groepje waar Heather bij stond.
Ze liep snel naar de meisjes toe. In het midden van het groepje stond een lang meisje met dure kleren. De school was op zich al een dure school met bekakte leerlingen, maar dit meisje was echt het toppunt. Golvende goudblonde haren vielen sierlijk langs haar gebruinde gezicht. Heldere groene ogen keken Yoona vriendelijk aan. Ze droeg een witte jas waar een geruit rokje onderuit piepte. Ze droeg een zwarte legging die de vorm van haar slanke benen perfect complementeerde. Haar schoenen waren absoluut designer. Leren enkellaarsjes.
"Hoi. Je kent mij vast wel." zei het meisje.
Haar stem was schel en hoog. Vreselijk. Yoona schudde haar hoofd. Het meisje staarde haar aan, alsof het een schande was dat je haar niet zou kennen. Langzaam liep ze naar haar toe en bekeek haar van top tot teen.
"Ik ben Victoria." zei ze langzaam.
"Oh." zei Yoona.
Ze keek even achter zich om te kijken of Tyler er nog was. Hij stond met zijn handen in zijn zakken, starend naar zijn voeten.
"Ja, je vriendje staat er nog." zei Victoria zuur.
Ze keek weer naar de gebruinde blondine.
"Tyler is mijn vriendje niet, hoor." zei ze glimlachend.
"Oh ja? Waarom doe je dan je benen voor hem open?" merkte Heather opeens op.
Yoona keek haar vriendin aan. Geschokt. Ze wist waar dit heen ging.
"Mason is zo verdrietig nu. Hoe kan je nou seks hebben met zo'n oude gozer, terwijl je al in een relatie bent?" zei Victoria luid.
"Doe even normaal." zei Yoona.
"Ze ontkent het niet eens!".
"Heather, wat is er aan de hand?" vroeg ze, maar zij wist zich snel achter Victoria te verbergen.
"Iedereen! Het is waar. Yoona Choi, die spleetoog van lage klasse heeft de hoer uitgehangen met Tyler." zei die hard.
Iedereen op de parkeerplaats keek al naar hun, maar nu was het doodstil geworden. Yoona's wangen werden rood en ze boog haar hoofd beschaamd.
"Kijk me dan aan, laf kind. Het is toch waar? Ontken het dan!".
Ze kon niks zeggen. Ze durfde niets te zeggen. Ze keek weer om naar Tyler. Hun blikken kruisten voor een seconde, maar hij keek snel weer weg. Hij draaide zich om en wilde in zijn auto stappen.
"Tyler!" riep ze en liep naar hem toe, "Waar ga je heen?".
Ze stond achter hem, maar hij draaide zich niet om. Zijn rug was naar haar toe gekeerd.
"Het is over voor mij. Ik hoef je niet meer te zien.".
Ze schudde haar hoofd en zette een stap achteruit. Ze kreeg het gevoel alsof ze haar lichaam niet meer kon besturen. Haar gevoelens stonden uit. De tranen kwamen niet.
"We kunnen elkaar niet meer zien. Laat het gewoon met rust. Je komt er wel overheen." zei hij koud, waarna hij zijn auto in stapte en wegreed met gierende banden.
Yoona keek de auto na. Haar oren blokkeerden alle andere geluiden om haar heen. Met een verloren blik zag ze hem wegrijden. Hij verliet haar. Langzaam begon ze stappen te zetten. Ze liep met hangende schouders het schoolterrein af. Honderden ogen prikten in haar rug. Geshockt sjokte ze voort. De straat uit. De winkels langs, naar Sara.
"Wat doe je hier?" zei Sara verveeld.
Yoona stond voor de ingang van de kapperszaak. Ze keek haar vriendin aan, die de ingang voor haar blokkeerde.
"Wat er ook gebeurd is, het is waarschijnlijk je eigen schuld. Ik heb Heather gewoon advies gegeven." zei ze, de blik van haar vriendin ontwijkend.
Yoona lachte schamper en schudde haar hoofd. Daarna draaide ze zich om en liep weg. Sara ging ook weer naar binnen. Ze had dit kunnen verwachten. Sara was niet trouw als een vriendin. Met trage passen liep door de straten. Ze kon nergens heen. Ze was iedereen kwijt. Mason, Tyler, Sara en Heather. En het was haar eigen schuld.
Hey Playboy, it's about time, and your time's up.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.
I had to do this one for my girls you know.
Sometimes you gotta act like you don't care,
that's the only way you boys learn.