de wereld van Vampiers

[Jorinduh]

Hoi hoi! Aangezien dit me echt heel leuk leek, ben ik meteen begonnen! Ik hoop dat jullie mijn idee leuk gaan vinden en er misschien aan mee willen doen. Het gaat over een wereld vol vampiers, die zich geheim moeten houden voor de mens, en tegen slechte vampiers moeten strijden. Het is natuurlijk Fantasy met een vleugje Avontuur :p

Het leven van een vampier is niet makkelijk. 'S nachts jagen, en zorgen dat mensen je niet zien. Gelukkig is er een manier om geen mensen te hoeven doden. Dierenbloed... Weinig vampieren doen dit, aangezien je je nooit helemaal vol voelt, of helemaal tevreden. Alleen de goede vampieren doe het. Er komen steeds meer vampiers op de wereld, goede, maar ook slechte. De slechte vampiers drinken mensenbloed, willen dat vampiers aan de macht komen, willen andere wezens uitschakelen. Ze worden De Duistere genoemd. Gelukkig zijn er ook veel vampiers die voor de goede kant kiezen, ze worden gewoon, de Goede genoemd, zij proberen zoveel mogelijk wezens en mensen te beschermen, tegen de Duistere. Maar alles is niet zo makkelijk als het lijkt. Om geen argwaan te trekken, moeten de Vampiers naar school. En als je op school zit, is het natuurlijk erg moeilijk om geen mens beet te pakken, om hun lange, puntige tanden in dat sappige vlees te zetten, en dat heerlijke zoete bloed op te zuigen. Zonder de hulp van de Witte, krijgen de Duistere de macht, zullen ze alles vernietigen, iedereen wordt gedood, of worden slaven. Maar dat laten de Goede niet gebeuren, ze zullen strijden, strijden tot de strijd is gewonnen.
Zei kunnen de wereld redden, de magische wereld vol Elfen, Kabouters, en pratende konijntjes, maar ook Weerwolven, Duivels, en Draken.

Dat was het Is het goed?
Ik heb veel mensen nodig :p
Dit zijn de rollen, maar je mag natuurlijk zelf ook nog rollen verzinnen!
Je mag ook een speciale gave hebben!!! Zoals: Gedachten kunnen lezen, of dieren/Wezens oproepen.
Maar laat het niet te ver gaan!!!
Minimaal vier Goede
Minimaal vier Duistere

Lijstje:

Naam: (Gewoon de naam die je jou personage wil geven)
Rol: (Wezens, Goede of Duistere vampiers, en Weerwolven)
Geslacht: (vrouw of man)
Leeftijd: (Je leeftijd, niet jonger dan 15, niet ouder dan 30)
Beschrijving: (Innerlijk en Uiterlijk
Gave: (Hoeft niet perse, je kunt ook dezelfde soort gave hebben, maar niet te veel van hetzelfde a.u.b
1 of 2)
Wapen: (Een zwaard? Mes of dolk? Pijl en boog? Wat je wil! Meerdere toegestaan)
Achtergrond: (Waar je vandaan komt, landen die niet bestaan mogen ook)
Overige info: (Wat je er nog aan toe wilt voegen)

Misschien nog ideetjes?

Naam: Chloe Amarante
Rol: een Goede(Vampier)
Geslacht: (vrouw)
Leeftijd: 15 jaar(al ontzettend lang)
Beschrijving: Een lang, slank meisje. Ze heeft lange blonde haren en mooie, lichtgroene ogen. Ze is erg sterk en je wilt haar liever niet tegen het lijf lopen als ze boos is. Zodra ze je vertrouwt, is ze erg aardig. Ze beschermt haar vrienden en staat altijd voor ze klaar. Ze heeft een lieve lach maar krijgt rode ogen als ze ontzettend kwaad is.
Gave: Chloe is erg aantrekkelijk. Ze kan andere wezens bedwelmen, hypnotiseren... Ze kan er voor zorgen dat wezens dingen doen... Wezens kunnen zich daartegen verzetten, maar het is wel erg moeilijk.

Wapen: Een zwaard. Het is een lang zwaard, dat er zwaarder uit ziet dan het is. Een lang zilver handvat met mooie diamandjes. Ze heeft haar zwaard altijd aan een riem hangen, en die riem heeft ze altijd om.
Achtergrond: Chloe komt uit Zilveren Rijk. Ze heeft er geleerd hoe je met een zwaard moest omgaan. Ze woonde er erg gelukkig, tot er oorlog kwam. Haar hele familie is vermoord door de Duistere vampiers, die het eigenlijk op haar gemunt hadden. Ze zou erg nuttig voor hun zijn geweest. Haar familie ligt erg gevoelig, ze wordt er snel boos over.
Overige info: Ze heeft nog nooit mensenbloed gedronken, en daarom nooit last van aanvallen.

[Ruka]

Vier goede en vier slechte zul je hier nooit krijgen
Maar ik zal op zich wel mee willen doen hoor Heb je de uitleg gelezen enzo?

Voor een 10 jarige vind ik trouwens dat je super goed schrijft X3

Ik zal wel mee willen doen als dat mag?

[Jorinduh]

Vier goede en vier slechte zul je hier nooit krijgen
Maar ik zal op zich wel mee willen doen hoor Heb je de uitleg gelezen enzo?

Voor een 10 jarige vind ik trouwens dat je super goed schrijft X3

Ik zal wel mee willen doen als dat mag?

Natuurlijk mag je meedoen!!! Graag zelfs! Idd, 4 goede en 4 slechte lijken me iderdaad onmogelijk... 2 goede en 2 slechte, misschien dat dat wel lukt :p
Dankjewel trouwens, voor je compliment Onderschat nooit tienjarige meisjes met paarse highlights Maak je dan wel een lijstje???
XxxXxx Ambie-Bambie

[Nienn]

Hee Amber.
Op school kan je al zo goed schrijven en hier ook al. Ik wil heel graag meedoen. Moet ik dan dat lijstje schrijven? Wacht, ik doe het nu ff.

Naam: Angel Johnsen
Rol: Goede Vampier
Geslacht: Vrouw.
Leeftijd: 16
Beschrijving: Ze is een heel lief meisje, en klein. Ze heeft korte haren tot haar schouders [zoals ik heb in real] en blauwe ogen.
Gave: Ze kan gedachten lezen en jongens vinden haar grappig <hoort hier eigenlijk niet>
1 of 2)
Wapen: Een diamant <ofzo>
Achtergrond: Nieuw - Zeeland
Overige info: Ze houdt van haar vriendinnen en haar vriendje<alszedieheeft>

[Arin]

Ik wil ook wel meedoen als dat mag.

Naam: Abelkin Zodravan
Rol: Mens
Geslacht: Man
Leeftijd: 15
Uiterlijk: Niet lang, niet kort, donkerblond haar tot op zijn schouders. Blauw/Groene ogen met daarin Bruine cirkeltjes.
Innerlijk: Albelkin is erg sociaal, maar ook een beetje goedgelovig hoewel hij zelf glashard kan liegen maar is wel altijd eerlijk tegen mensen die hij aardig vind. Hij vind je al gauw aardig, maar overschat zijn zijn vergevingsgezindheid niet, als achteraf blijkt dat je een vijand bent loopt het waarschijnlijk niet goed met je af....
Gave: Niet echt een gave maar hij is erg goed met wapens; van een plank hout tot een keukenmes en van een boog tot een bijl.
Wapen: Een kleine dolk, verder nog wat hij vindt en als wapen kan gebruiken (en dat is veel... heel veel...).
Achtergrond: Mexico
Overige info: Hij weet eerst nog niet dat vampiers bestaan, hij komt er later achter.

P.S. Speelt het in deze tijd of in middeleeuwachtige tijd?

[Silena]

Ik wil ook wel eens iets als dit proberen. Ik ben benieuwd of ik er wat van kan maken, haha :] Is het trouwens zo dat we in een bepaalde volgorde moeten posten of mogen we gewoon posten op een moment dat we de meeste inspiratie hebben? Op een moment waarvan wij denken; daar kan ik iets mee.

Naam: Silena Zadornova
Rol: Slechte vampier
Geslacht: Vrouw
Leeftijd: 24
Beschrijving: Silena is erg introvert. Ze is het liefst alleen en heeft weinig kennis van de wereld. Ze is nog niet zo lang een vampier en haar leven is nogal een warboel, aangezien ze zich nog steeds aan haar nieuwe leefstijl aan moet passen. Ze is een klein meisje met mooie rondingen, een witte huid, felgroene ogen en zwart haar, wat ondanks de gladde, stijle structuur altijd in pieken rond haar hoofd danst. Ondanks de voorkeur voor mensenbloed, voelt ze zich totaal niet aangetrokken tot een andere manier van voeding. Ze staat achter haar eigen keuze en laat haar mening niet beïnvloeden door anderen.
Gave: Een schild, enkel voor zichzelf. Gaven van andere vampiers doen haar niks, maar ze kan anderen er niet mee beschermen.
Wapen: Een groot zwaard wat ze aan haar rechterheup draagt en twee dolken waarvan een zich in haar laars bevind en de ander in een band rond haar bovenbeen.
Achtergrond: Silena's achtergrond is haar onbekend. Ze woonde in een weeshuis in London tot haar 16e en is er daarna aan het werk gegaan. Tot haar 24ste, toen ze gebeten werd door een vampier en het overleefde. Ze is bij het weeshuis weggegaan nadat ze verschillende kinderen had leeggedronken en heeft heel lang door het nachtelijke London gedwaald.
Overige info: Staat open voor ingewikkelde complot-theoriën en vind zichzelf belangrijker dan anderen.

[Silena]

Er zijn nu twee goede vampiers, een slechte en een mens. Ik weet niet of dat mens open staat om in het verhaal een (slechte) vampier te worden? Maar als dat zo is kunnen we gaan schrijven denk ik? Naar mijn mening kan er later altijd nog iemand bijkomen :] Ik weet alleen natuurlijk niet hoe jullie daar over denken.

[Cubiculum Nephilia]

Hmn.. We zullen het een poging geven.

Naam: Amber Sinclair
Betekenis naam: Barnsteen
Leeftijd: 136
Geslacht: vrouw
Wezen: Vampier
Lengte: 1.74m
Uiterlijk: Felgroene ogen, lang paars haar http://schukadaj.webs.com/Kadaj%20avatars/Amber.JPG
Kleding: Zwart commandopak
Wapens: semi-automatische wapens, Bijbelse kennis, haar tanden en klauwen
Achtergrond: Geboren in 1875 als dochter van een Heilige Ridder. Haar vader vocht vele malen tegen vijanden van de Kerk en zo dus ook tegen “niet heilige wezens” zoals Weerwolven, Vampiers en Zombies. Het plan was dat Amber haar vader zou opvolgen als Ridder, de training had ze al gehad. Maar op de avond voordat ze zou worden ingeleid in de Orde van de Heilige Ridders, werden ze aangevallen door een groepje moordlustige Vampiers.
Haar vader werd afgeslacht, net als de rest van de Ridders. Amber werd echter “gespaard”. Er werd met haar gespeeld tot de Vampiers het zat waren. Eerst waren ze van plan om haar alsnog te doden, maar ze bedachten zich en één van hen heeft haar toen veranderd.
Achtergelaten om gekweld te worden door haar nieuwe lot verlieten de vampiers de geboortestad van Amber. Echter Amber was niet zo zwak als de vampiers hadden gedacht. Ze raapte zichzelf bij elkaar, wist de ervaring te verdringen en ging op zoek naar de bende Vampiers voor wraak.
Echter, omdat niemand Amber heeft onderwezen, en dus leren omgaan met wat zij nu is, heeft Amber vaak aanvallen van bloedlust. Rondom mensen kan zij zich slecht beheersen. Zo richt zij geregeld een bloedbad aan, want haar honger is nooit gestild na één mens. De gedachte om van dieren te leven heeft de revue wel eens gepasseerd, maar het is er eigenlijk nooit van gekomen. Hooguit in nood om te overleven.
Wat Amber ook tegenvalt, is om de uiteindelijk verantwoordelijke Vampier te doden. Al meerdere malen is zij hem en de groep weer tegengekomen, maar een onzichtbare kracht weerhoudt haar er telkens van om haar "sire" te doden. Ze vreest dat ze gebonden is aan de Drie Wetten. Dit zijn wetten die puur voor Vampiers gelden. Toch hoopt zij ooit de ketens van deze wetten van zich af te kunnen werpen, en zo haar wraak te krijgen.
Amber haar uiterlijk is zo opvallend, omdat dit uiterlijk aan haar is gegeven door haar Sire. Zij kan dit zelf niet veranderen, wat ze ook probeert. Enkel wanneer haar Sire dood is, zou ze het kunnen aanpassen. In vroegere tijden was het voor Amber moeilijk om te overleven door haar opvallende uiterlijk. Vaak werd ze al snel als Heks bestempeld. Echter, in deze moderne tijden kan zij zich steeds meer onder de mensen begeven. Dit omdat het mode schijnt te zijn apart eruit te zien. Dat maakt de dingen een stuk makkelijker voor Amber. Toch maakt het haar het ook moeilijk, want door haar specifieke uiterlijk weet het groepje Vampiers al snel dat zij in de buurt is.
Goed of Slecht: Twijfel geval. Ze kan het goede pad bewandelen, maar er is weinig voor nodig om haar weer slecht te krijgen. Op het moment is Amber vooral op zichzelf.

[Jorinduh]

Nou ja, laat ik dan maar gewoon beginnen en kijken wat er van komt Ik doe het nu gewoon met school. We see Ohja, lijstje sturen kan nog

De achttienjarige Chloe Amarante stond voor de spiegel.
Rustig haalde ze een zilveren borstel door haar zachte, blonde haren. Haar lichtgroene ogen stonden een beetje triest. Dat was niet raar, aangezien ze niemand had om van te houden, en er na haar vijfde niet meer voor haar werd gezorgd. Op haar vijfde was het gebeurd.
Het was donker en het regende. Een leger Duistere vampiers kwamen het Zilveren rijk binnen stormen. Iedereen die ze zagen, staken ze dood. Chloe huilde.
Ze huilde van angst en van schrik.
Even later werd de deur van hun huis open getrapt, en werd haar hele familie doodgestoken.
Alleen Chloe was niet gepakt. Ze had zich in de kast verstopt, onder twee witte jurken van haar moeder. Nu Chloe er aan terug dacht, kon ze zich niet herinneren waar die jurken nu waren.
Ze schudde ze gedachte uit haar hoofd. Met twee lange vingers streek ze over haar koude, roomwitte huid. Daarna focuste ze zich weer op haar haren. Het grote huis waar ze in woonde, was doodstil. Ze was dan ook de enige die er in woonde.
Even later zaten haar haren in een losse knot, behalve twee kleine plukjes langs haar gezicht. Ze gooide haar tas over haar schouder en rende met een enorme snelheid het huis uit, naar de ontzettend grote, luxe school een paar straten verderop.
Bij de ingang stonden twee lange mannen in zwarte pakken.
'Bewijs,' siste de ene schor. Ze liet een klein bloedrood pasje in de handen van de man vallen.
Hij bekeek hem even, knikte en gaf hem weer terug. Chloe gooide de deur open(terwijl ze zorgde dat die niet uit de deurpost viel) en liep met grote passen naar binnen. Het getik van haar hakken was duidelijk te horen. Verscheidene mensen(of andere wezens) keken haar even aan.
Chloe schoof het rode pasje in een gleufje van haar kluis, en trok hem er daarna weer uit.
Een zachte klik bevestigde dat hij open was. Ze gooide haar tas erin en keek even in het spiegeltje dat in haar kluisje hing. Het was onzin dat Vampiers geen spiegelbeeld hadden.
Dat waren die verzinsels van mensen die dachten dat ze gespecialiseerd in Vampiers waren.
Er klonk een luide bel, waarna iedereen zich naar de klassen haastten.
Langzaam liep Chloe naar het geschiedenislokaal. Ze ging achteraan zitten en legde haar boek op tafel.
Toen iedereen al zat, kwam er een oude man binnen lopen. De oude geschiedenisleraar: Meneer Evars. Hij vertelde zo saai dat iedereen in de klas slaperig werd. Raar genoeg ook de Vampiers.
'Hallo klas,' zuchtte hij. Er klonk verveeld gemompel. Meneer Evars haalde diep adem en begon met zijn ontzettend slaapverwekkende les. Ongeïnteresseerd keek ze rond.
Bij haar in de klas zat Angel Johnson, een meisje met korte blonde haren en lichtblauwe ogen.
Chloe gaapte en haalde een flesje nagellak tevoorschijn. Verveeld begon ze haar lange nagels te lakken.
Ze had absoluut geen zin in de les. Geschiedenis had haar toch nooit geboeid, aangezien ze zelf al 1000 jaar leefde en dus bijna alles al wist.

[Ruka]

Naam: Ruki Takanori
Leeftijd: 300
Geslacht: man
Wezen: slechte Vampier
gave: Mensen hypnotiseren, Als hij in de ogen kijkt van een mens, kan hij diegene laten doen wat hij wil. Hij kan een opdracht geven, die hij/zij dan zou gaan uitvoeren. Dit kan hij enkel bij sommige vampiers, enkel die onder de 10 jaar vampier zijn.
Lengte: 1.75M
Uiterlijk: Grijze ogen http://4.bp.blogspot.com/_Hgry00XVtVU/T ... 0146db.jpg
innerlijk: eigenwijs, koppig, maakt vaak sarcastische opmerkingen.
Wapens: Twee kama's een zonder en een met ketting
http://ecx.images-amazon.com/images/I/2 ... AA300_.jpg
Shiruken, zijn kracht, aangezien hij al behoorlijk oud is, heeft hij veel kracht opgebouwd. Ook omdat hij veel bloed drinkt is hij heel sterk.
Achtergrond: Hij werd verliefd op een meisje, maar deze bleek hem enkel te gebruiken. Ze zorgde ervoor dat hij een vampier werd. Maar omdat het te gevaarlijk was om in Japan te blijven, is hij daar weggegaan. Hij heeft zijn ouders niet meer gezien...
Zijn familie haat vampiers en waren felle vampier jagers. Dus toen hij een vampier bleek te zijn, ging dat meteen het hele dorp door en moest hij vluchten.
Er was eigenlijk niks slechts aan Ruki, hij was aardig en beleefd, hij had vrienden.
Opnieuw werd hij verliefd, op een ander meisje. Maar zijn vriend was ook verliefd op haar, natuurlijk was Ruki te terughoudend en werd het meisje verliefd op zijn vriend.
Hierdoor is hij verhard en lijkt hij iedere dag chagrijnig te zijn en verbruikt het ene meisje na de andere. Hij gaat graag op stap om zo veel mogelijk te drinken, van mensen.
Ruki zal niet snel dingen van je aannemen is is zeer eigenwijs en koppig.

[Ruka]

Ruki streek zijn blonde haren plat, hij had weer eens een dag gejaagd. Dat hielt in, hij was op zoek gegaan naar een slachtoffer, deze keer was het een sterkere als normaal, het was namelijk een mede vampier. Hij had geen zin om met een zwak persoon te vechten, dus was dit een "goede" uitweg.
Zijn kleding zat onder de rode vlekken en zijn haren waren ook een mengeling van rood en blond. Hij liep nonchalant door het bos, waar hij het gevecht had afgerond. De ander was overleden en Ruki kon enkel weer op weg gaan naar huis. Hij hield er niet van om vies te zijn.
De warme stralen van de douche deden hem goed en het bloed vermengde zich met het water, om daarna door het doucheputje te verdwijnen. Nadat hij zich had afgedroogd begon hij met het föhnen van zijn blonde haren, ze hoorde oorspronkelijk niet blond te zijn, maar toen hij in een vampier veranderde werden de haren van Ruki blond en zijn bruine ogen werden grijs. Toevallig had zijn toenmalige vriendin, die hem dus ook een vampier maakte, dat ook. Alsof ze ervoor had gezorgd dat zijn DNA veranderde. Maar aangezien hij op het begin al geheel niet geloofde in vampiers en andere vreemde schepsels, had hij in plaats van zich zorgen te maken over zijn haar, zichzelf druk gemaakt om de vreemde wezens die allemaal bestonden.
Tevens was hij te geschokt door zijn reukvermogen, kracht en zicht, dat zijn ouders er achter kwamen dat hij een vampier was, heel moeilijk was het voor zijn ouders ook niet. Deze waren vampieren jagers en als hij niet was weggegaan, dan hadden ze hem gedood.

Ruki dronk uit een zak met bloed die hij ooit uit het ziekenhuis had gestolen en legde deze weer terug in de ijskast, waarna hij zijn weg begon richting school. Ruki was niet bepaald aardig om te zien, maar het was ook geen persoon waar je met een grote bocht omheen zou lopen.
"Weet u misschien waar een "van Hoven kapper" is?" Hij stopte voor een jongedame die hem deze vraag stelde.
"Ik kan wel voor je knippen." Ruki kreeg een grijns op zijn gezicht, de jongedame keek wat onzeker naar Ruki.
"Welke kant moet ik op?" probeerde ze nog eens te vragen en Ruki gebaarde dat ze mee moest komen. Dit deed ze, iets wat ze beter niet had kunnen doen. Eenmaal een straat in had Ruki zijn tanden al in haar hals gezet. Hij had zijn hand op haar mond gedrukt, zodat ze niks kon zeggen en toen ze neerzakte bracht hij haar richting een aantal bosjes. Om haar daar straks op te halen, of te laten liggen.
Hij veegde met een lach zijn mond af en liep de school binnen. Het was rustig, normaal was hij op tijd, maar dat was hem nu niet gelukt. zijn instinct was nog uit op bloed en als hij niet genoeg dronk, werd hij nogal gestoord. Hij liep richting de les en opende met een klap de deur.
"Meneer Evars!" zei Ruki blij en ging op een plek zitten.
"Je bent te laat." Toen meneer Evars dat zei rolde Ruki met zijn ogen, wat was die man toch slim....
"Ik moest nog wat afhandelen... Dat is wel gelukt. Ze was heerlijk." Ruki grijnsde gemeen en meneer Evars ging er niet meer op in. Hij wist dat hij het niet kon winnen, maar ook niet wat hij er op moest antwoorden.

[Cubiculum Nephilia]

Grote, bruine ogen staarden Amber aan als rustige, diepe, donkere poelen. Het leven was uit hen geweken. Traag duwde Amber zichzelf overeind. Ze wendde haar blik af van het lichaam. Nonchalant begon ze zichzelf weer aan te kleden. Voor het moment had ze een kort, zwart rokje aan met een zwart tanktopje. Haar netkousen waren goedkope zelfklevende dingen. Het had niet haar voorkeur, maar het werkte perfect.
De jongen was haar zo mak als een lammetje gevolgd. In het moment had hij niet eens gemerkt dat Amber zich goed had vastgebeten. Hij dacht dat ze seksueel bezig was en liet haar begaan. Tot het te laat was. Het tegenstribbelen was van korte duur geweest. Hooguit een minuutje. Daarna verzwakte hij al. Het lichaam had geen bloed meer te sparen om spierfunctie actief te houden. Uit verdediging behield het zo veel mogelijk in de belangrijke organen. Echter, ook daar vloeide het vervolgens weg.
Amber was weer volledig aangekleed en streek haar rok glad, voordat ze weer een blik op de jongen richtte. Ze voelde zich schuldig. Als geen ander wist ze hoe het was om leeg gedronken te worden. Het was beangstigend en deed enorm veel pijn. Ja, in het begin had het niet zo slecht gevoeld. Maar dat was toen er nog voldoende bloed door haar aderen stroomden. Toen kwamen de krampen in haar spieren. Hevige steken waren het geweest. Vervolgens deed het zo'n zeer in haar buik. Alsof ze in brand stond.
Pas na de verandering had Amber zich weer goed gevoeld. Sterk en levend. Tenminste... lichamelijk was het weer goed. Geestelijk was ze een wrak. Dat was het punt dat ze met rust gelaten werd. Alleen. In complete misère.
Kordaat schudde Amber haar hoofd. Daar wilde ze niet aan denken. Ze wilde zich de aanraking niet herinneren, de ogen die toekeken en de gesproken woorden. Ze ging op de rand van het bed zitten en raapte haar laarzen van de grond. Het waren simpele zwarte met een hak. Amber ritste ze dicht, stond vervolgens weer op en liep naar de badkamer. Als je het zo mocht noemen. Er was een wastafel, toilet en douche. Maar alles stond zo dicht op elkaar dat je feitelijk op de wc zat te douchen.
Amber draaide de koudwaterkraan van de wastafel open. Met haar handen maakte ze een kommetje en friste haar gezicht op. Op de tast zocht ze het gastenhanddoekje om deze weer te drogen. Ze keek op. Haar spiegelbeeld staarde terug. Felgroene ogen die getekend waren met een bedroefdheid die onmetelijk leek. Tenminste, voor wie goed keek. Anders waren het niets meer dan smaragden zonder gevoel.
De blanke huid werd omlijst door een diepe kleur paars. Al sinds de eerste dag had Amber de kleur verafschuwd. Nergens kon ze zich meer vertonen. In haar tijd was ze meerdere keren veroordeeld tot heks of duivel. Ze werd verzopen, gebrand... Niks plezant om te herinneren. Uitbanning was ook nog geprobeerd. Zeer pijnlijk. Ooit had Amber gehoopt dat het haar einde zou betekenen, maar nu wilde ze niets liever dan lang genoeg leven om die smeerlap het betaald te zetten.
Geplaagd door het verleden wendde Amber zich af van de spiegel. De reden waarom ze zichzelf niet graag zag, was omdat ze er dan aan werd herinnerd wat voor een monster ze was. En hoe het zo ver was gekomen.
Peinzend keek ze naar het lijk. Zou ze het deze keer opruimen, of lekker laten liggen? Het zou een hoop werk schelen. Echter, het zou ook weer problemen opleveren.
Amber slaakte een zucht. Toch maar schoonmaken. Enkel wel de makkelijke manier daarvan. Ze liep naar het bed en pakte de fles whiskey van het nachtkastje. Ze goot de inhoud over het lichaam en het bed. Dat zou goed moeten vlammen. Vervolgens stak Amber een sigaret op. Het moest wel op een tragisch ongeluk lijken. Jongen raakt bezopen met sigaret ter hand en vat vlam. Kort gleed er een glimlach over haar gezicht. Ze kon zich de kop van de krant al goed inbeelden.
Om het goed te doen, liep Amber naar de kant van het bed waar de jongen lag. Ze wrikte zijn wijs- en middelvinger van elkaar en plaatste de peuk ertussen. Verder zou het een kwestie van tijd zijn. Terwijl de sigaret brandde, maakte Amber dat ze wegkwam via het raam. Wel was ze nog zo wijs om deze achter haar dicht te schuiven. Daarna maakte ze zich uit de voeten.

De ochtend was pril op het moment dat Amber het motel verliet. De zon was nog niet doorgebroken, maar kleurde de horizon al wel rood. Het was schitterend. Zelfs zo mooi dat Amber er een stuk voor omliep. Hierdoor was het tegen negenen toen zij in de buurt van de binnenstad kwam. Het motel lag aan een weg buitenaf.
Ze liep door de straten alsof ze normaal was. Een normale tiener die school duidelijk oversloeg. Ze liep namelijk straal langs het gebouw heen. Even keek Amber naar binnen. Ze vond het maar zielige kinderen. Allen in één lokaal de hele dag door. Dat zou ze echt niet vol kunnen houden.

[Silena]

Silena zat op een trapje aan de rand van het park tegenover de school. Ze keek toe hoe de verschillende leerlingen zich haastten om op tijd in de klas te zijn. Met een valse glimlach op haar gezicht stond ze op en liep het park in. Terwijl ze liep, staarde ze in gedachten verzonken naar de punten van haar schoenen. Ze proefde de geur van mensenbloed bijna op haar tong, iedere keer als ze door haar neus in ademde. Die geur hing hier altijd. Er waren hier altijd mensen. Silena liep naar een prieeltje, helemaal achterin het park, omgeven door vele bomen en struiken. Daar ging ze zitten op een klein houten bankje. Opnieuw snoof ze de zoete geur van mensenbloed op. Het was al even geleden dat ze had gedronken en dat merkte ze. Het brandde in haar keel en tegen haar zin in, voelde ze zich zwak worden. Het werd hoog tijd voor een feestmaal. Silena werd vrolijk bij de gedachte aan vers bloed en ze tikte met haar vingernagels op het bankje. Het zou niet lang duren voordat er iemand langs het prieeltje zou lopen. Een moeder met een kinderwagen die een wandelingetje maakte, een oude man die genoot van de weinige natuur die er nog over was, een sportief typetje dat iedere dag een rond rond het park rende. Silena hoopte op het laatste. Het bloed van iemand met een goede conditie en stevige spieren was veel lekkerder dan dat van iemand die amper lichaamsbeweging kreeg. Gelukkig kreeg Silena gelijk en duurde het slechts een paar minuten voordat ze een baby hoorde brabbelen en een moeder die haar kind met een hoog stemmetje antwoord gaf. Silena gromde zacht en stond op van het bankje. Na enkele sprongen bevond ze zich tussen de bosjes en na enkele seconden sloeg ze toe.

Na eindelijk te hebben gedronken voelde Silena zich een stuk beter. Het voelde warm in haar buik en het vuur in haar keel was geblust. Silena was in zo'n goede bui, dat ze besloot haar gezicht ook nog even op school te laten zien. Gewoon om wat rond te klieren. Laten zien dat zij de baas was en dat niemand haar iets kon maken. Ze liep het trapje bij het park weer af en stak de straat over. Ze liet een pasje aan de man bij de deur zien en liep zonder af te wachten door. Bij haar kluisje gebruikte ze haar pasje nog een keer en ze nam een slok van het bloed wat ze daar bewaarde. Het bloed kwam van verschillende plekken. Ziekenhuizen, bloedbanken en er zaten zelfs een paar zakken bij die ze zelf had gevuld met bloed van haar slachtoffers. Ondanks dat ze zich inmiddels in de school bevond, weigerde ze naar de lessen te gaan. In plaats daarvan liep ze richting de eetzaal, waar ze plaats nam op een stoel en haar voeten, gestoken in zware, zwarte schoenen, op de tafel slingerde. Ze leunde achterover en begon een irritant liedje te neuriën, met haar handen achter haar hoofd gevouwen en een scheve, gemene glimlach op haar gezicht.

[Arin]

Albelkin werd wakker, rustiger dan normaal. Hij keek om zich heen en keek op de klok. "Shit!" het was al bijna acht uur, terwijl zijn wekker om kwart voor zeven stond. Daarom was hij dus zo goed wakker geworden. Hij sprong uit zijn bed, kleedde zich aan, stopte zijn dolk in de verborgen schede bij de schouder van zijn T-shirt en trok de gordijnen open. Even stond hij stil om te kijken naar het bos achter hun huis, dat zag er prachtig uit nu in de lente. Vol frisgroene bladeren en mooie gekleurde bloemen, de dauwdruppels op het gras en op de bladeren schitterden in het licht van de net opgekomen warme voorjaarszon. Daar in een grote beukenboom zag hij een eekhoorn wegschieten, en de mooie blauwe morgenhemel werd weerkaatst in het rustig kabbelende beekje. Het zou een prachtige dag worden.
Hij rende naar beneden en werkte snel een boterham met pindakaas naar binnen, brood was niet zijn favoriete eten, hij at liever warm maar daar was nu geen tijd voor. Hij greep nog een sinaasappel voor onderweg en pakte zijn tas, gelukkig had hij die gisterenavond al ingepakt, dan hoefde hij dat nu niet meer te doen. Na nog vijf minuten had hij eindelijk zijn fiets uit de garage gekregen, hij stapte erop en begon aan de drie kilometer durende tocht door het bos. Albelkin fietste zo snel hij kon door het volop in bloei staande bos en zag regelmatig vogeltjes, eekhoorntjes, konijntjes enz. wegschieten, hij fietste over de brug over het beekje het park in, het zandpad over naar de school, waar hij net iemand uit zijn klas, hij wist zo gauw even niet wie, naar binnen zag lopen en die geheimzinnige bewakers een rood pasje liet zien. Bijna iedereen op school had zo'n pasje, waarom hij niet? Wat was er zo bijzonder aan die pasjes? Hij fietste het schoolplein op, stalde zijn fiets in de fietsenstalling en sprintte langs die creeps van een bewakers naar zijn lokaal.
Zo te zien was hij nog op tijd voor de geschiedenisles, want meneer Evars was nog niet begonnen. Toen meneer Evars al even bezig was met zijn verhaal keek Albelkin slaperig rond in de klas, blijkbaar was iedereen slaperig aangezien velen zaten te gapen, iemand zat te tekenen, een aantal anderen waren een variant op galgje aan het doen, Chloe zat haar nagels te lakken, Chloe zag er leuk uit, ze zag er eigenlijk altijd leuk uit, ze was knap, aardig en een beetje geheimzinnig, oké, hij vond haar leuk. Even kruisten hun blikken. Hij keek snel weg, hopelijk had ze niet gezien dat hij naar haar zat te kijken, voor zijn gevoel werden zijn wangen rood.
De deur ging met een klap open, daar stond Ruki, hij riep blij `Meneer Evars!`, `Er is tenminste nog íemand blij...` dacht Albelkin. Hij hoorde meneer Evars zeggen `Je bent te laat.` waarna Ruki met zijn ogen rolde zoals alleen hij dat kon en zei `Ik moest nog wat afhandelen... Dat is wel gelukt. Ze was heerlijk.` `Heerlijk? ` dacht Albelkin, `Hoe kan iets dat hij nog moest afhandelen iemand zijn? En hoe kan iemand heerlijk zijn?` Albelkin vond Ruki altijd al een beetje vaag, maar dit was toch wel het toppunt. Meneer Evars zei tegen Ruki dat hij naar zijn tafel moest gaan en dat hij hem na de les nog even wilde spreken terwijl hij met zijn hoofd een beetje vaag in de richting van Albelkin gebaarde. `Mij?` vroeg Albelkin, `Nee, Ruki` antwoordde meneer Evars, waarna hij met zijn verhandeling overde beweegredenen van Karel V doorging.
Het was zo slaapverwekkend dat Albelkin begon te doezelen, toen hij op deze school kwam was hem gezegd dat hij zijn ogen open moest houden en goed op moest letten, wat hij over het algemeen al niet begreep. Maar daar konden ze toch niet mee bedoelen dat hij niet in slaap moest vallen? En waar zou hij bang voor moeten zijn? Voor zijn klasgenoten zeker?
Hij viel in slaap.

[Tesserell]

Als ik er nog bij kan...?

Naam: Lǎohǔ Lin
Rol: Slechte vampier (onderdrukt)
Leeftijd: 16 (al n tijdje)
Geslacht: Vrouwelijk
Uiterlijk: http://2.bp.blogspot.com/_Es99mwu1Xc4/S ... -soshi.jpg ipv bruin, zwart haar.
Wapens: http://suptg.thisisnotatrueending.com/a ... 930143.jpg Ze draagt ze achter op haar rug, gekruist. (Alleen wanneer ze ze nodig denkt te hebben, niet naar school ofzo xD)
Achtergrond: Lǎohǔ is opgegroeid in China, maar werd verstoten toen ze gebeten werd en Veranderde. Ze verliet China, en werd gevonden door een volwassen Goede vampier. Die stuurt haar naar school, en probeert ervoor te zorgen dat ze niemand kwaad doet. Maar dat lukt niet altijd even goed.. Thuis krijgt ze altijd bloed van het bloedfonds, maar bloed uit n zakje kan niet op tegen vers bloed. De Goede vampier heeft haar een paar jaar thuis gehouden om ervoor te zorgen dat ze niet elke mens direct aanvalt, en nu wordt ze voor het eerst naar school gestuurd.
Persoonlijkheid: Meestal stil en bedachtzaam. Maar als ze dorst heeft wordt ze verleidelijk en probeert ze mensen te lokken. En je wilt haar ook niet boos maken. Ze is heel lenig en snel, slim maar koppig.
Speciale gave: Lǎohǔ kan emoties beïnvloeden. Maar als ze iemand een emotie geeft moet ze zelf de huidige emotie van de persoon “aannemen”. (Dus als iemand verdrietig is en Lǎohǔ maakt degene vrolijk, moet Lǎohǔ omgaan met het verdriet.) De emotie die Lǎohǔ is dan wel wat afgezwakt, zodat ze het wel aankan (mits de emotie niet TE sterk is)

[Tesserell]

De directrice bracht Lǎohǔ naar het lokaal. ‘Hier is het. Je eerste les is Geschiedenis, en je leraar heet meneer Evars. Na dit uur kom je je melden bij mijn kantoor en krijg je iemand toegewezen om je te helpen voor de rest van de dag. Oh ja, en dan krijg je je pasje.’ Lǎohǔ keek de vrouw aan en knikte. Ze had hier zo geen zin in. Ze draaide haar hoofd weer terwijl die vrouw haar nog meer dingen vertelde die ze toch niet wilde weten. Lǎohǔ keek naar buiten door het raam en dacht na over alle dingen die ze kon doen buiten deze muren. Thuis had ze makkelijk kunnen ontsnappen, naar buiten. Maar vlak nadat haar “pleegmoeder” haar had afgezet hier bleek dat het niet zeer gemakkelijk zou worden om hier weg te komen. Overal stonden bewakers en er bleek iets te zijn met rode pasjes. Waarom?
‘Snap je het?’, vroeg de directrice aan haar. Lǎohǔ draaide haar hoofd snel richting haar en knikte alsof ze alles had gehoord. ‘Oké dan.’ De vrouw opende de deur van het klaslokaal en stapte naar voren, Lǎohǔ naar binnnen duwend. ‘Meneer Evars, dit is Lǎohǔ Lin. Ze is nieuw!’. Ze lachte alsof ze het super vond dat ik haar kwam irriteren met mijn plotselinge inschrijving voor haar school.
‘Ja, oké,’ Zei de man. Hij zag er precies zo uit als een geschiedenisleraar eruit hoort te zien. Saai. ‘ga maar naast Ruki zitten.’. Hij wees op een grijnzende jongen met wild blond haar. Lǎohǔ keek hem aan en ging zitten aan het tafeltje naast hem. De directrice zei nog wat tegen meneer Evars, maar Lǎohǔ kon het niet verstaan. De vrouw liep het lokaal uit.

[Jorinduh]

Jaah *handjes klap* gezellie!

Chloe stopte het flesje weer weg en keek naar Ruki.
Het was niet moeilijk geweest om te ontdekken dat hij een slechte Vampier was.
Meneer Evars was nog steeds aan het praten over, over...
Chloe gaapte. Ze voelde dat er iemand naar haar keek.
Niet dat dat erg was. Ze hief haar hoofd en zag dat het dat mens was.
Zijn naam begon met een A. Albelkin.
Hij had zijn blik al weer op wat anders gericht. En... bloosde hij nou?
Albelkin had een heerlijke zoete geur. Zeker O negatief.
Voor een mens was hij best knap, moest ze toegeven.
Chloe wendde haar blik af en keek naar het blanco blaadje op haar tafel.
De directrice kwam binnen lopen, samen met een Chinees meisje van een jaar of zestien.
Een Vampier. Erg interessant, dus niet.
'Meneer Evars, dit is Lǎohǔ Lin. Ze is nieuw!' zei ze, duidelijk genoeg zodat de hele klas het kon horen. Chloe rolde met haar ogen.
Het kon haar niks schelen. Evars antwoordde iets, en hij wees naar Ruki.
Lǎohǔ ging naast hem zitten. De directrice liep het lokaal uit, maar bleef plotseling staan.
'Lǎohǔ, Ruki, ik wil dat jullie na de les naar mijn kantoor komen,' riep ze de klas in.
En Evars begon weer zijn slaapverwekkende verhaal te vertellen.
De bel ging.Chloe stond snel op en sleepte haar tas mee naar buiten.
'Vergeet niet een opstel van honderd centimeter te maken over de geschiedenis van Karel V en dat voor overmorgen in te leveren!' riep Evars na.
Chloe kreunde. Moest ze dat ook nog doen!
De volgende les die ze had, was gym. Gegeven door hun lerares Gibsy Schrikkers.
Een vrouw met witblonde haren en een strak gezicht.
Gym was erg leuk, vooral voor Vampiers.
Er kwam een klein glimlachje op haar gezicht, terwijl ze zo snel mogelijk in een mensentempo naar gym rende.

[Ruka]

"Wat heb je geluk dat je langs mij mag zitten." zei Ruki en rolde met zijn ogen. Waarom zetten die man iemand langs hem neer? Hij die maar wat deed op school, hier enkel was om mensen te vervelen. Wat moest hij anders doen in zijn leven.
'Lǎohǔ, Ruki, ik wil dat jullie na de les naar mijn kantoor komen,' Ruki keek op en grijnsde breed.
"Ik wou u ook net spreken, wat ben ik blij dat je er zelf mee komt. Is het mogelijk dat jij zorgt voor de kandelaars en het eten?" De vrouw keek Ruki boos en die naar haar zwaaide met nog steeds dezelfde grijns op zijn gezicht.
"Die vrouwen die me toch altijd moeten hebben." Hij grinnikte om zijn eigen grap. Hij wist dat het slecht was, maar als niemand het deed... Dan kon hij het toch beter zelf doen. Ruki was opgelucht toen hij de bel hoorde en stond als eerste op en liep door de klas naar meneer Evars toe.
"U wilde me spreken meneer?" zei hij onschuldig, alsof hij niks had gedaan en de onschuldige zelf was.
"Ja, je bent te laat gekomen en schreeuwt door de klas, je moet nablijven." meneer Evars probeerde streng te kijken en Ruki schudde zijn hoofd.
"Dat was ik niet, ik ben altijd aardig en dat vind je zelf ook." zei hij zachtjes en keek Evars in zijn ogen aan. Zijn pupillen werden voor een seconde groter en hij knikte naar Ruki.
"Je huiswerk had je goed gemaakt Ruki, ga zo door." meneer Evars kreeg een lachje op zijn gezicht en Ruki knikte vriendelijk.
"Ik doe mijn best." Hij draaide zich om en liep richting het kantoor van de directrice. Hij klopte op de deur en toen hij een geluid hoorde wat verdacht veel op 'ja' klonk, liep hij naar binnen.
"U wilde me spreken?" De directrice keek hem serieus aan.
"Dat klopt, ik vroeg me af.." Ze slikte voordat ze haar zin vervolgde. "Hoe komt het dat je altijd zo vervelend bent? Maar toch goede cijfers haalt? Je zorgt ervoor dat iedere leraar zich gedwongen voelt je haast uit de klas te schoppen. Probeer iets aan je houding te doen, want je haalt zulke goede cijfers. Het zou jammer zijn als we je van school moeten sturen." De directrice keek hem nu streng aan en Ruki zuchtte.
"Ik had niet in de gaten dat ik zo vervelend was, dat gebeurt gewoon. Nu ik het weet kan ik het veranderen. Dank u voor de uitleg." Ruki draaide om en liep weer weg, hij vond zulke gesprekken zo vervelend en saai. Vooral saai, daar hield Ruki niet van. Hij liep richting de eetzaal en ging bij Silena zitten.
"Moet jij niet naar de les?" vroeg hij verveeld en ging bij haar aan tafel zitten. Ruki had geen zin in gym, dan moest hij zich inhouden en doen alsof hij een soort handicap had.

[Asmoran]

Naam: Bryce
Rol: Duistere vampier
Geslacht: man
Leeftijd: 132 (fysiek 21)
Beschrijving: uiterlijk: 1.82 meter, normale bouw, kort zwart haar en donkere ogen.
innerlijk: kalm, beheerst en observerend, sterk superioriteit gevoel tegenover mensen.
Gave: Voelt aanwezigheid van levende wezens in zijn onmiddellijke omgeving
Wapen: 5 werpmessen
Achtergrond: Bryce werd geboren in een klein, arm land dat nu al jaren is bezet. Zijn ouders waren landbouwers en ze leefden op een boerderij ver van de dichtbevolkte steden. Veel herinnerd Bryce zich niet van zijn leven voor hij een vampier werd, toen hij zeven jaar was werd de boerderij waar hij woonde overvallen door vampieren. Hij was de enige overlevende en na dit voorval begon zijn bestaan als vampier. Na meer dan 100 jaar ronddwalen steeds opgejaagd is hij mensen beginnen te beschouwen als zwakke wezens die hun plaats als beheersers van de aarde niet verdienen, die behoort volgens hem toe aan de sterkste wezens, mensen dienen enkel als voedsel.

[Cubiculum Nephilia]

Even bleef Amber hangen bij de school. Leerlingen liepen af en aan. Sommigen waren vrij opvallend. Dat beviel haar niks. Ze stak een sigaret op en volgde één van deze uitzonderlijke gevallen met haar ogen. Ze inhaleerde de nicotine om vervolgens traag de rook uit te blazen. Hoeveel gekker ging het nog worden? Vampiers op een openbare school?
Terwijl Amber wat as van haar peuk tikte, hoorde ze ineens een jongensstem naast zich.
'Hey', sprak de jongen op een manier die door de jeugd als cool werd beschouwd.
De paarshaar Vampier snoof lucht in via haar neusgaten. Een weinig interessante geur bood zich aan. Verveeld keek ze opzij. Daar naast haar stond een jongen met blond, lang haar, gekleed in een stijl die allang uit de tijd was.
'Je maakt geen kans, dus loop maar door', reageerde Amber kortaf.
'Oeh, kattig', zei de jongen met een grijns. 'Ik houd wel van meiden met pit.'
'Welk deel van mijn vorige zin drong niet tot je minuscule brein door?', vroeg ze geïrriteerd.
Als hij een vroegtijdige dood wilde, dan kon dat geregeld worden, dacht zij bij zichzelf. Ze kneep haar ogen wat samen, om haar nukkige humeur kracht bij te zetten.
'Pff, weet jij überhaupt wel wat minuscuul betekent?', vroeg de jongen beledigd.
'Natuurlijk weet ik wel wat het betekent. Een synoniem ervoor is microscopisch. Net als jouw penis er synoniem voor staat', hoonde Amber.
'Weet je, ik sla normaal gesproken geen vrouwen. Echter, voor jou maak ik graag een uitzondering', reageerde hij kwaad.
De blonde jongen ging iets breder staan, in de hoop dreigend over te komen. Een grijns verspreidde zich over Amber haar gezicht. Ze liet haar sigaret vallen, trapte deze onder haar tenen uit en het volgende moment gaf ze hem een ferme stoot tussen zijn ribben. De jongen klapte happend naar adem dubbel.
'Sorry, ik verstond je niet zo goed. Wat zei je ook alweer?', vroeg Amber poeslief.
Er klonk een hoop gekuch en wat onduidelijke woorden.
'Dat dacht ik ook', zei ze blij.
Om de vernedering nog groter te maken, klopte zij met haar vlakke hand op zijn hoofd. Net als iemand zou doen bij een hond om deze te belonen. Enkele andere leerlingen waren blijven kijken, maar verspreidden zich snel toen Amber opkeek. Ze bekeek het grote gebouw nog eens. Misschien kon het nog wel eens leuk worden. Vooral als ze allemaal zo simpel waren.
Er kwam een idee bij Amber op. Ze kon de school waarschijnlijk wel een beetje terroriseren. Gewoon wat onschuldig vertier. Ze wist al dat haar Sire niet in deze stad was, dus kon ze zich wat meer in het openbaar vertoeven. Met een lichte heupwieg liep Amber het schoolplein over naar het gebouw.
Eerder had ze gezien dat iedereen een pasje liet zien. Zij had echter niet zo'n pasje, maar ze had wel een idee om toch binnen te komen. Ze loog tegen de beveiliging dat ze nieuw was. Deze leken de smoes te slikken. Helaas werd het toch iets gecompliceerder voor Amber, toen één beveiliger erop stond om haar naar de administratie te begeleiden. Dan kon ze gelijk een pas krijgen, aldus de man.
Shit, dacht Amber. Hoe kon ze zich hier uit werken? Of ze moest vaker dan vandaag interesse hebben om hier terug te keren. Echter, moest ze wel een goede leugen in elkaar steken. Iets wat geloofwaardig was. Wat kon aannemelijk zijn voor mensen? Pas verhuisd? Brieven kwijt? Misschien een combinatie daarvan.
Terwijl Amber nadacht over dit dilemma, liep ze langs de kantine.

[Silena]

Silena keek op toen er iemand, die ze herkende als Ruki, naast haar ging zitten. Ze stopte met neuriën en keek de jongen aan, waarbij ze haar schouders ophaalde.
'Waarom zou ik? Zodat ze me dingen kunnen leren die ik al lang weet? Nee, dank je.' Silena haalde haar voeten weer van de tafel en zette ze voor zich neer, waarna ze haar ellebogen op haar knieën liet steunen en de jongen, die ze overduidelijk herkende als een vampier, in zijn grijze ogen aankeek. 'Ik snap ook niet waarom jij überhaupt de moeite nog neemt om je in zo'n lokaal te wagen,' zei ze fel, na een moment stilte. Ze ging weer rechtop zitten en leunde nonchalant met een arm over de rug van haar stoel. 'Maar ja, dat je hier nu zit getuigt ervan dat ook jij een lak aan regels hebt. Staat Gym niet op het rooster voor nu?' Ze zei het met een spottende ondertoon in haar stem, die niet was te missen. Silena trok haar blik los van de jongen en staarde zonder echt ergens naar te kijken de eetzaal weer door. Ze probeerde zich de laatste keer te herinneren dat ze een les had bijgewoond. Ze wist nog precies wat ze had gedaan. Ze had de leraar uitgelachen omdat hij een fout maakte in zijn geschiedenisles en uit verveling met haar nagels tekeningetjes gemaakt in haar tafel en in de muur. De leraar was na een half uur van frustratie het lokaal uitgerend. Dat was het moment dat Silena besloot nooit meer een les, en dan al helemaal niet geschiedenis, bij te wonen. Ze kon zich alleen niet meer precies herinneren wanneer dat was. Lang geleden, dat wel. De leraar die haar die les had proberen te geven was al een paar jaar geleden naar een andere school gegaan om les te geven. Waarschijnlijk omdat het loon daar hoger was.

[Arin]

Dan nu mijn stukje. Jeehj!

Albelkin liep door het zand dat knisperde tussen de tenen van zijn ontblote voeten. Hij keek even om en zag dat hij voetafdrukken achterliet in het natte zand, samen met nog een spoor ernaast. Hij keek naast zich en zag daar Chloe, lief lachend. Haar lange blonde haren wapperden in de zoute zeebries, haar prachtige lichtgroene ogen twinkelend in het laatste zonlicht. Haar lange gestalde stak af tegen het licht van de ondergaande zon. Ze streken neer op het strand en keken naar de ondergaande zon die weerkaatst werd in het gladde zeeoppervlak. De zee was erg rustig, misschien af en toe een klein golfje waar de waterdruppels uit opspatten, waardoor ze het zonlicht braken en prachtige kleine regenboogjes vormen. Ze zaten zwijgend naast elkaar, kijkend naar de oranje uitgestrekte zeevlakte in het licht van de ondergaande zon. “Chloe, ik euh… euhm… “, Albelkin draaide zijn hoofd naar haar toe, Chloe keek hem aan en legde haar vinger op zijn lippen, ze glimlachte. Chloe haalde haar vinger van zijn lippen, haar hoofd kwam dichterbij het zijne, met daarbij haar lippen.

“Meneer Evars, dit is Laohu Lin. Ze is nieuw!”, Albelkins droom werd ruw onderbroken door de directrice. Die stond samen met een Aziatisch uitziend meisje in de deuropening. Een beetje teleurgesteld keek Albelkin rond door de klas, hij herrinnerde zich weer waar hij was, het was maar een droom geweest. “Ja, oké. Ga maar naast Ruki zitten”, zei meneer Evars met zijn *kuch*altijd aanwezige vrolijkheid*kuch* “Wat heb je geluk dat je naast mij mag zitten”, dat zal Ruki wel zijn, dacht Albelkin. “Laohu, Ruki, ik wil dat jullie na de les even in mijn kantoor komen”, dat was de lerares. Maar uiteraard kon Ruki het niet laten om er iets achteraan te zeggen met zijn typische humor,” Ik wou u ook net spreken, wat ben ik blij dat je er zelf mee komt. Is het mogelijk dat jij zorgt voor de kandelaars en het eten?”, Albelkin zuchtte. Ruki zei er nog iets achteraan, maar Albelkin luisterde al niet meer. De bel ging. Ruki stond als eerste op en liep door de klas naar meneer Evars toe. "U wilde me spreken meneer?" zei hij onschuldig, alsof hij niks had gedaan en de onschuldige zelf was. "Ja, je bent te laat gekomen en schreeuwt door de klas, je moet nablijven." meneer Evars probeerde streng te kijken en Ruki schudde zijn hoofd. Hij zei iets zo zachtjes dat Albelkin het niet kon horen en keek Evars in zijn ogen aan. Zijn pupillen werden voor een seconde groter en hij knikte naar Ruki. "Je huiswerk had je goed gemaakt Ruki, ga zo door." meneer Evars kreeg een lachje op zijn gezicht en Ruki knikte vriendelijk. "Ik doe mijn best." Hoe in godsnaam kreeg Ruki dat voor elkaar? Dat zou Albelkin ook wel willen. Hij stond op, deed zijn boeken in zijn tas en slenterde richting gym.

[Tesserell]

Langzaam keek Lǎohǔ haar nieuwe klasgenoten een voor een aan. Mensen. Maar niet allemaal. Ze eindigde haar inspectie met de jongen die naast haar zat, Ruki. Duidelijk een vampier.
“Wat heb je geluk dat je naast mij mag zitten” zei hij geërgerd.
Lǎohǔ fronsde lichtjes en wilde net een gevat antwoord gaan geven toen ze een bekende geur rook. Ze snoof. “Je ruikt naar vers bloed” fluisterde ze. Hij had rechtstreeks van een mens gedronken. Haar pleegmoeder verbood dat, maar soms verlangde ze zo naar bloed dat ze het niet kon laten…
“Lǎohǔ, Ruki, ik wil dat jullie na de les naar mijn kantoor komen” zei de directrice.
Lǎohǔ trok haar blik af van Ruki en keek naar de directrice. Waarom moest hij ook naar haar toe komen?
"Ik wou u ook net spreken, wat ben ik blij dat je er zelf mee komt. Is het mogelijk dat jij zorgt voor de kandelaars en het eten?" zei hij. De directrice keek hem boos aan.
"Die vrouwen die me toch altijd moeten hebben."
Wat een grapjas. Hij vindt zichzelf zeker heel wat.
Na de les treuzelde ze bij de deur terwijl Ruki met die man aan het praten was en volgde toen hij klaar was hem naar het kantoor van de directrice. Hij ging naar binnen terwijl Lǎohǔ naar buiten keek. Ze wilde hier niet zijn, ze was veel liever gewoon thuis gebleven, waar ze WEL weg mocht. Weer vielen haar de rode pasjes en bewakers op. Zo ruig leek haar deze school helemaal niet, waarvoor al die beveiliging?
Ruki kwam weer naar buiten. Lǎohǔ merkte het pas toen de deur achter hem dichtviel. Toen hij weg was, klopte ze op de deur. Ze hoorde een vrouwenstem iets zeggen en besloot dat het een “kom binnen”-geluid was. Ze opende de deur en ging tegenover het bureau met daarachter te directrice staan. "Zo, Lǎohǔ, bevalt de klas?" vroeg ze ongeïnteresseerd. Lǎohǔ knikte. Ze was niet van plan veel woorden te verspillen aan deze vrouw. "Ik heb hier je pasje en je lesrooster. Je hebt nu gym. Omdat je niet weet waar de gymzaal is loop ik wel even met je mee." Ze duwde Lǎohǔ een rood pasje in haar handen en stond op uit haar bureaustoel. Gebarend dat Lǎohǔ de deur open kon doen liep ze om het bureau heen en met Lǎohǔ mee naar de gang. "Deze kant op!" zei ze gemaakt vrolijk. Ze liepen de gang uit, langs iets wat waarschijnlijk de eetzaal was. Plotseling bleef de directrice staan. Ze zette een paar stappen achteruit en draaide zich op haar hielen om. "Het is toch niet waar…" mompelde ze, en beende de eetzaal (?) in. Lǎohǔ keek even om zich heen en liep achter haar aan. Ze stopte aan een tafel waar die Ruki zat, met een zwartharig meisje. "Verdomme, Ruki en Silena, jullie hebben gym! Ik heb het echt gehad met jullie! Als je denkt dat school maar een plek is waar je rustig achterover kunt zitten hebben je het mis! Ik schors jullie allebei!" schreeuwde de directrice. Haar handen waren gebald en haar gezicht was tijdens haar tirade rood aangelopen. Iedereen keek haar aan. Dit is niet goed. Lǎohǔ ontspande zich, keek de directrice aan en fluisterde bijna onhoorbaar: "Kalm." Direct voelde ze een soort stress opkomen en ze kreeg het heet. Diep in en uitademend werd het gevoel steeds minder sterk. De directrice ontspande direct nadat ze haar gave had gebruikt en krabde zich achter haar oren. "G-ga naar jullie les. En euh, neem Lǎohǔ mee. Laat haar anders ook even de school zien," stamelde ze. Verward draaide ze zich weer om en liep de eetzaal uit.
Lǎohǔ glimlachte lichtjes en richtte haar blik op de twee net niet geschorste vampiers.

[Asmoran]

Bryce wandelde rustig door de straten, hij voelde dat hij achtervolgt werd maar maakte dit op geen enkele manier merkbaar. Vier achtervolgers had hij geteld, geen onrustwekkend aantal doch voldoende om zijn alertheid hoog te houden.
Drie gedaantes kwamen om de hoek en gingen recht voor Bryce staan, deze analyseerde vlug de situatie. Voor hem stond een grote magere jongeman, hooguit een jaar of 20, met in zijn rechterhand een kruisboog en in zijn linker een jerrycan, de man werd geflankeerd door twee potige kerels beide bewapent met een baseballbat. Echter de grootse dreiging kwam van achter hem waar een vierde belager, ook bewapent met een bat, geruisloos op Bryce afkwam.
Lang duurde het gevecht niet na enkele minuten lagen de lichamen van drie belagers levenloos op de grond. De jongeling, die de leider bleek te zijn, lag jammeren op de grond met een mes in zijn rechterschouder. Bryce knielde naast hem neer “waarom, mens ?” sprak hij op neerbuigende toon “waarom probeer je ons tegen te houden, mijn soort is vele malen sterker dan de jouwe, elk verzet is pure dwaasheid. Je had kunnen genieten van je korte menselijke leven maar, je stortte jezelf liever in de dood in dienst van een doel dat nooit bereikt zal worden”. De jongeling jammerde en smeekte Bryce zijn leven te sparen, “geef me toch een kans,” snikte hij. “Maar ik geef je een kans,” reageerde Bryce op lachende toon “,jouw bloed zal mijn levenskracht worden en zo krijg je toch de kans deel uit te maken van één van de sterkste wezens op aarde”. “Nee alstublieft,” riep de jongeling, maar Bryce snoerde hem de mond, zette zijn tanden in zijn vlees en begon hem langzaam leeg te zuigen.
Na enkele minuten was Bryce’s honger gestild en stond hij op, met een grijns keek hij naar de kruisboog op de grond. Dit was duidelijk geen echte jager geweest, eerder een dwaas die te veel films had gekeken. Bryce stak de lijken in brand en vertrok richting zijn woning, hij moest nog even het bloed afwassen voor hij naar school vertrok.
Eens thuis ging Bryce een paar minuten onder de douche staan om het bloed weg te krijgen, het liefst zou hij dit niet weg wassen want hij hield van bloed maar het zou onmogelijk zijn zo over straat te lopen zonder op te vallen. Bryce droogde zich vlug af, deed nieuwe kleren aan en vertrok in een een snel tempo naar school. Als hij goed doorstapte zou hou misschien net op tijd zijn voor gym, de tweede les van de dag.
Hijgend kwam hij aan in de gymzaal, of die indruk probeerde hij toch te wekken want echt vermoeid was hij zelden. Blijkbaar was hij helemaal op tijd want buiten de gym leraar was er nog niemand te zien. De leraar begroete hem enthousiast maar Bryce reageerde enkel met een zacht gebrom.
Rustig ging hij tegen de muur staan wachten tot de andere leerlingen er waren, gym zou vast interessant worden, zo had hij een kans om het kunnen van de andere vampieren hier in te schatten.

[broodjesesam]

Naam: Dena
Rol: Mens
Geslacht: Vrouw
Leeftijd: 17
beschrijving: Uiterlijk: Goudblond lang haar, sproetjes, groene ogen, Innerlijk: Zorgzaam en lief maar toch een krachtige kern. Ze is sterk in haar hart en staat voor waar ze in gelooft. Ze heeft een sterke wil
Gave:
Wapen: Een stake shooting crossbow. (deze krijgt ze later van haar oma, die was van haar vader geweest, hij was een gevreesd vampieren jager)
Achtergrond: Ze woont al vanaf haar geboorte in dezelfde stad en voelt zich hier erg thuis. Op school heeft ze veel mensen vriende. Haar vader is 6 jaar geleden overleden door een ongeluk (vampierenaanval, maar dit weten de mensen niet.) Verder heeft ze een hele lieve familie, oma en een broertje Niel. Ze weet niet dat vampieren en andere wezens bestaan, maar vind sommige zaken op school wel vreemd. Later komt ze erachter door één van de vampieren dat er zeker wel andere wezens bestaan.
Overige info:

[broodjesesam]

Ze was veels te laat! Ze was pas net wakker geworden uit een lange diepe slaap en haar oma had haar niet gewekt zoals normaal, want ze was op een uitstapje met haar broertje Niel. Haar moeder had er nooit tijd voor gehad om haar wakker te maken met haar drukke baan als verpleegster in het lokale ziekenhuis.

"Oke, snel word het dus" zei ze hardop tegen zichzelf en liep gehaast naar haar kleding kast. Het zou wel weer een zonnige dag worden, dacht ze bij zichzelf en pakte een korte broek en een licht gekleurde blouse en begon zich er meteen in te wurmen, daarna schoot ze in haar slippers, pakte haar tas (gelukkig al ingepakt) en rende gauw naar beneden. Tijd voor ontbijt was er niet wist ze, ook al had ze zo'n honger en voelde ze zich een beetje duizelig. Ze schreef nog gauw een briefje voor haar moeder dat ze vanavond niet thuis kwam, maar met een vriendin had afgesproken voor de gebruikelijke woensdag griezelfilm avond met de gebruikelijke bakken vol met popcorn etc.

Na het geschreven briefje sprinte ze de deur uit en hopte op haar racefiets om snel naar school te crossen. Geschiedenis had ze net gemist, maar misschien als ze geluk had haalde ze de laatste dertig minuten van de gymles (als ze er nog in mocht).

[Ruka]

Ruki schudde zijn haren wild door elkaar. met een vragende blik keek hij naar Silena, waarom hij in een lokaal zat?
"Waarom ik mezelf in die lokalen jaag? Aangezien de geur van bloed en de kloppende harten zo verrukkelijk zijn." Met een grijns keek hij de aula door, hij kende deze aula uit zijn hoofd. Ruki wist waar iedereen ging zitten, vooral de meisjes. wat iedereen haalde en waar ze het over hadden, de meeste meiden hadden het over jongens en de meeste jongen hadden het over de meiden. Dat was al eeuwen zo, hij vroeg zich af wanneer het ging veranderen.
"Probleem." zei Ruki monotoon en wachtte totdat de directrice dichtbij genoeg was. Aan de manier van lopen was het te merken dat ze boos was. "Verdomme, Ruki en Silena, jullie hebben gym! Ik heb het echt gehad met jullie! Als je denkt dat school maar een plek is waar je rustig achterover kunt zitten hebben je het mis! Ik schors jullie allebei!" Hij keek verbaasd naar de vrouw op en ging staan, maar voordat hij iets kon doen had het Chinese meisje haar kracht al gebruikt. Ruki keek haar vragend aan, wacht... Ruki dacht na terwijl hij niet op zijn omgeving lette. Als ze zei dat iemand een gevoel moest aannemen deed diegene dat dan? Toch ging hij weer zitten, waarom zou hij naar gym gaan, hij trainde thuis. Met gym ging het altijd mis en gooide hij een bal te hard of hij zorgde ervoor dat er iemand een gebroken been kreeg. hij vond het iets te moeilijk om "menselijk" te doen. Na een paar honderd jaar onder vampiers te hebben gewoond werd dat steeds moeilijker. Nu hij zich weer onder de mensen bevond lukte het hem, maar met gym niet.
"goed bezig." zeg ik met een grijns tegen het Chinese meisje en ga weer zitten.
"Ga je naar de les of kom je er gezellig bij zitten? Dan kun je gelijk uitleggen waarom je het over 'vers bloed' had." Hij had niet geantwoord op die vraag omdat hij het als normaal beschouwde, een meisje per dag, als hij boos was misschien twee of drie.. Maar hij kon ook een paar dagen zonder bloed.

[Cubiculum Nephilia]

Kort blikte Amber de kantine in toen ze erlangs liep met de bewaker. Ze inhaleerde diep en rook verschillende typen bloed. Sommigen lieten haar gelijk alweer verlangen naar een volgende maal. Anderen maakten dat zij fronste. Er zaten wellicht meer Vampiers op deze school dan zij in eerste instantie had gedacht.
‘Deze kant op’, sprak de bewaker met een diepe stem die ervoor zorgde dat Amber haar aandacht weer op de man vestigde.
Braafjes volgde ze hem verder. Ze werd een brede gang ingeleid die op den duur werd gescheiden door twee klapdeuren. Er zat een A-viertje op één van de deuren geplakt, met de mededeling dat de leerlingen niet de docentenkamer in mochten. Als een heer hield de bewaker de deur voor haar open, maar Amber geloofde meer dat hij haar achterkant wilde inspecteren.
Toch ging ze voor. Ze waren aangekomen bij een soort wachtruimte. Het was er ruim, er stonden twee tafels en langs één muur stonden stoelen op een rij. De andere muren hadden elk een aantal deuren met een bordje eraan vast geschroefd die meldde wat voor een kamer het was. Zo had je de docentenkamer, spreekkamer één, spreekkamer twee, spreekkamer drie, Rector en de administratie.
Overduidelijk waar ze naar toe moest, liep Amber verder voor de bewaker uit naar de administratiekamer toe. Ze klopte netjes op de deur. Achter haar bromde de man die constant met haar had meegelopen:
‘Ik wacht hier.’
Hij klonk redelijk nors. Alsof hij het toch niet helemaal vertrouwde wat Amber had gezegd. Ze kon er enkel om glimlachen en wachtte tot de deur werd geopend. Dit duurde even, maar uiteindelijk keek een kalende man met grijs haar aan de slapen haar aan.
‘We hebben pauze, kom straks maar terug’, snauwde de man.
Hij klonk alsof Amber niet de enige was geweest die aan de deur had gestaan. En kennelijk beviel het de man niks om vaak per dag gestoord te worden.
‘Ze moet nog het één en ander voltooien van haar inschrijving’, bromde de bewaker.
Amber deed een stap opzij zodat de chagrijnige man kon zien wie er sprak. De blikken van de mannen kruisten elkaar. De één uit zijn humeur, de ander met gezag. De man voor haar zuchtte verslagen.
‘Best, best. Kom maar binnen.’
Hij duwde de deur met een zuur gezicht verder open. Amber liep daarop de kamer in. Achter haar werd de deur met een klap dichtgedaan en bruusk wurmde de man zich langs haar heen. Hij ging haar voor zonder acht te slaan op de humeurige blik die zij hem toewierp.
‘Nou, laten we dit snel maar afhandelen. Dan kan ik mij richten op belangrijke taken’, bromde de man.
‘Ik dacht dat het inschrijven en compleet maken van informatie behoorde tot één van die belangrijke taken’, merkte Amber met lichte spot op.
De man keek even om met een blik waaruit je de conclusie kon trekken dat hij het commentaar niet kon waarderen.
‘Jongedame’, begon hij, terwijl hij een kantoorruimte betrad, ‘een inschrijving behoort gedaan te zijn vóór het begin van een nieuw schooljaar. En alles behoort compleet te zijn op de eerste dag van dat nieuwe schooljaar. Laksheid van mensen is iets wat mij weer een extra hoop aan papierwerk kost. Daar heb ik betrekkelijk weinig zin in, gezien ik ook de rest van de school moet beheren.’
Amber concludeerde dat de man zich hoog achtte in de ladder van de schoolgemeenschap. Tevens had ze met zijn houding al snel door dat ze niet de bijdehand moest gaan spelen. Nee, deze moest je aanpakken met gevlei en onschuld.
‘Excuses, meneer’, sprak ze ineens ontzettend beleefd. ‘Ik ben pas sinds een kleine week hier. Ziet u, ik kom helemaal uit Frankrijk. Het inrichten van het huis en alles aansluiten gaat zeer stroef. Toch wilde mijn vader per se dat ik verder ging met school. Dus hebben we enkele scholen in de buurt afgebeld of er nog plek was. Uw Rector zei dat het wel kon, als ik maar al het papierwerk meenam.’
Tijdens haar verhaaltje had Amber een verlegen houding aangenomen. Met één voet draaide ze in de vloer. Haar handen hield ze achter haar rug en haar ogen hield ze grotendeels op de grond gericht.
‘Spijtig genoeg kon ik in alle rotzooi de papieren nog niet vinden en ook niet kopiëren omdat niks nog aangesloten is’, eindigde ze.
De man snoof even, maar het boze ebde weg met de zucht die hij uitte.
‘Goed, goed. Kom maar.’
Hij gebaarde haar om hem verder te volgen. Dat deed Amber met een tevreden glimlach die hij niet zag. Hij nam plaats achter een computer en startte een programma op. Na wat te hebben ingetikt kwam er een leeg document in beeld. Het leek op een standaard formulier.
‘Nou, dit vullen we even snel in’, sprak de man.
‘Naam?’
‘Amber.’
‘Achternaam?’
‘Sinclair.’
‘Nou, geslacht lijkt me duidelijk. Leeftijd?’
‘Tweeëntwintig.’
‘Geboortedatum?’
Daar moest Amber even over nadenken. Ze wist best haar echte geboortedatum, maar wat paste bij haar net genoemde leeftijd?
‘Uhm… veertien februari 1989.’
‘Hmhm. En je zei dat je uit Frankrijk kwam?’
‘Ja.’
‘Hoe beheers je de taal dan zo goed, als je pas een weekje hier bent?’, vroeg de man en wat achterdochtig keek hij op.
Amber keek echter terug met een stalen gezicht.
‘De verhuizing stond al enkele jaren gepland. Er waren wat onvolkomenheden waardoor we niet eerder zijn gegaan. Maar wat ik in die tussentijd wel moest van mijn vader, was de taal leren.’
Hij knikte bedachtzaam.
‘Je beheert hem al zeer goed.’
‘Dank u.’
‘Wat is de naam van de school waar je voorheen op hebt gezeten?’
Nog altijd had de man een toon in zijn stem die zei dat hij haar niet compleet vertrouwde. Waarschijnlijk hoopte hij dat zij nu door de mand zou vallen. Amber grinnikte van binnen. Zou hij even van een koude kermis thuiskomen.
‘La Rose Croix’, sprak ze vloeiend uit.
Hij typte de naam in. Tot zijn verbazing kwam er geen foutmelding, nadat hij de enterknop had ingedrukt. Dat had hij wel verwacht.
‘Hmn… Goed. Heb je een andere voogd naast je vader?’
‘Nee, ik heb enkel mijn vader.’
‘Geen broers of zussen?’
‘Nee’, antwoordde Amber kortaf.
Dit was een onderwerp wat ze het liefst zo snel mogelijk liet vallen. Even keek de man naar haar op met een lichte frons, maar hij bedacht zich dat haar uitdrukking genoeg zei en ging verder.
‘Als je even deze kant op kijkt’, hij wees naar een webcam op verhoging, ‘dan kan ik een foto maken en is je pas compleet.’
Amber deed zoals haar gevraagd werd. Echter glimlachte ze niet. Waardoor de genomen foto meer dan serieus eruit zag.
‘Goed’, mompelde man. ‘Je zult nog een vakkenpakket moeten samenstellen. Al zal je daarvan waarschijnlijk vandaag nog niks kunnen volgen. Ik zal zo kijken welke klas nog ruimte heeft, waarmee je deze dag kunt rondlopen. Voor nu, even deze lijst invullen.’
Ze kreeg een formulier in de hadden gedrukt met verschillende vakken erop.
‘Er zijn enkele verplichte vakken, zoals lichamelijke opvoeding (gym), maar die zijn al aangekruist.’
Haar ogen gleden over de verschillende vakken. Niets leek haar echt interessant. Dus kruiste ze maar een paar dingen aan. Onder andere; kunstvorming, Latijn, geschiedenis, filosofie en zo meer. Terwijl zij vakken koos, was de man ijverig bezig met dingen intypen op de computer en ergens op de achtergrond klonk een printer.
‘Klaar’, verkondigde ze en hield het stuk papier naar de man uitgestoken.
Hij nam het aan, terwijl hij haar iets roods bovenop een prop wit aanreikte. Het rode herkende Amber als het pasje wat ze nodig zou hebben voor vrijwel alles. Bij het witte fronste ze echter.
Het was zacht, voelde aan als katoen. Ze stak het pasje weg en schudde het witte uit. Nu pas zag ze wat het was.
‘Een blouse?’, vroeg ze verbaasd.
‘Ja’, antwoordde de man. ‘Hoewel de vrijheid van meningsuiting en dergelijke wordt gerespecteerd, hanteren wij op deze school wel een bepaalde mate van kledingvoorschriften. Die van jou zijn momenteel in overtreding. Dus ik adviseer je om die blouse aan te trekken.’
Amber haalde haar schouders op. Onverschillig trok ze het aan, knoopte hem dicht op drie knoopjes na en propte de onderkant in haar rok.
‘Dat is beter’, sprak hij. ‘Dan kun je nu gaan.’
‘Bedankt’, mompelde ze.
Echter, terwijl ze terugliep naar de deur, trok ze ongezien de blouse weer uit haar rok, maakte de onderste knopen los en knoopte het kledingstuk zo samen dat het meer een topje werd. Ze had hem laag genoeg gemaakt, om geen verdere gezeik te krijgen. Met een air van opluchting wierp Amber de deur open. Direct betrok haar opluchting wat, want daar stond de bewaker nog.
‘Gelukt?’, vroeg hij.
Zijn toon klonk ernaar dat hij bewijs verwachtte. Iets anders dan haar extra kledingstuk in ieder geval. Met een geforceerde glimlach haalde ze het rode pasje tevoorschijn en wapperde er kort mee.
‘Ja, prima gelukt’, antwoordde ze.
‘Mooi. Dan is je voor vandaag vast ook een klas toegewezen?’
‘Hmhm, eentje met lichamelijke opvoeding op het moment’, sprak ze expres bedenkelijk.
‘Ik zal je naar de gymzaal wijzen. Kom maar mee.’
Het was niet echt waar ze op gehoopt had, maar slechter kon het vast niet, bedacht Amber zich. Ze stak het pasje weer weg en knikte ten teken dat ze zou volgen. Het was vrijwel dezelfde weg weer terug. Op een bepaald punt botste een vrouw bijna tegen de bewaker aan.
Nog net op tijd kon hij haar opvangen, voordat dit het geval was.
‘Directrice, bent u wel in orde?’, vroeg hij enigszins bezorgd.
De vrouw keek met een verwarde blik op. Ze zag eruit alsof ze niet wist wat haar overkomen was. Amber kon het duidelijk zien, iemand had zijn krachten op haar gebruikt. Ze was benieuwd naar wie en vooral het waarom. Zo in het openbaar kon gevaarlijk zijn.
‘J-ja, jawel’, stamelde ze. ‘Gewoon wat moe. Al die jongelui altijd’, mompelde de vrouw voordat ze verder liep.
De bewaker vervolgde zijn weg en Amber liep braaf achter hem aan. Ze merkte dat hij de gymzaal straal voorbij liep en nieuwsgierig volgde ze hem maar, zonder hem erop te attenderen dat ze er langsheen waren gelopen. De man had een vastberaden tred. Bij de kantine bleef hij staan. Hij maakte zich zo imposant mogelijk.
‘Jongelui’, baste zijn stem, ‘moven. Naar de les’, sprak hij nadrukkelijk.
Nieuwsgierig keek Amber langs de bewaker heen om te zien tegen wie hij het had. Ze zag twee meiden en een jongen. Direct snapte ze al dat dit drietal niet normaal was. Ten minste, in de zin dat het geen mensen waren. Wellicht kon dit nog interessant worden.

[nowatjuhh]

hooi, beetje laat maarja... hoop dat het niet heel erg is

Naam: Eleonore lawne (ook wel Elly genoemd)
Rol: goede vampier
geslacht: vrouw
leeftijd: 16 (al 217 jaar)
beschrijving: eerlijke, oceaanblauwe ogen, bruin lang krullend haar, 1.73 meter lang, slank, houd er niet van om mensen te doden, voelt zich daarna altijd vreselijk schuldig, niet snel boos maar als ze boos is is ze ook echt heel boos, verveelt zich best wel snel, heeft een hekel aan slechte vampiers en mensen die zich heel wat vinden.
gave: Eleonore kan zichzelf en mensen om haar heen beschermen tegen een gaven, maar ook tegen wapens en vuur. er komt dan een soort onzichtbaar schild waar niks doorheen komt. als mensen of wezens proberen door het schild heen te rennen krijgen ze een heel harde stroomschok.
wapen: Eleonore heeft Altijd een zakmes bij zich, het is een gouden zakmes met diamanten erop. ze heeft het altijd bij zich.
achtergrond: Eleonore komt uit de grote stad New York, ze woonde daar met haar broertje van 4, haar zusje van 15 en haar broer van 19, en haar vader (40) en haar moeder (39) toen op 8 februari 1795 haar vader 's nachts oppeens thuis kwam na 3 weken spoorloos te zijn voelde Eleonore al dat het goed mis was, haar vader deed raar. Hij vroeg haar, haar broer, haar moeder en haar zus om naar de keuken te komen.(haar broertje mocht niet mee) het had niet goed gevoeld maar Eleonore was bang en was meegekomen, toen had haar vader verteld dat hij een vampier was, moeder was meteen helemaal op hol geslagen en daardoor was vader gedwongen haar het eerste te bijten, hij heeft daarna ook Eleonore, haar broer en haar zus gebeten, haar broertje moest dood, want een jonge vampier van 4 zal te moeilijk worden, hij zal niet makkelijk geheim kunnen houden dat hij vampier was of hij zal veel te veel weten voor een 4 jarig jongetje. ze zijn daarna gelijk naar Nederland verhuisd.
overige info: Als iemand begint over of Eleonore nog een jonger broertje heeft kan ze helemaal door het lint gaan, en zo boos worden dat ze zich bijna niet kan inhouden om heel hard weg te rennen.

dan zal ik maar meteen gaan schrijven?

Eleonore voelde zich rot, ze had een mens moeten doden vandaag omdat die haar achter een vos aan had zien rennen en had gezien hoe ze het bloed uit het dier zoog, het was nog maar een meisje geweest van een jaar of 6 en dat maakte het nog moeilijker voor Eleonore, ze moest denken aan haar broertje, die gillend lag te spartelen op de keukentafel toen haar vader zijn tanden in hem had gezet. en nu had zij dit moeten doen bij dit kleine meisje dat haar had zien jagen. Ze had het meisje willen begraven maar als iemand haar zal vinden zal de hele wereld weten dat vampiers bestonden, en dat mocht niet gebeuren! Dus had ze het meisje meegenomen naar de barbecue in haar tuin, en had haar daar verbrand. Nu zal ze zich de hele dag rot voelen, ja de smaak van een echt mens was heerlijk maar Eleonore vond het verschrikkelijk om een mens te moeten doden. ze had dit al 10 jaar niet meer gedaan, de laatste keer was geweest op haar verjaardag, haar, officieel, 207e verjaardag, ze waren op een feestelijke jacht geweest een er stond vers hertenbloed op het menu, Elly had net wat bloed gedronken toen haar vriendin Tess voor haar neus had gestaan, Tess had gegild en wilde wegrennen, dat was de laatste keer dat Elly een mens had gedronken, en nu weer. De douche spoelde het mensenbloed weg en Elly zeepte zich in met zeep met lavendelgeur, ze was te laat voor school en geschiedenis en gym had ze sowieso gemist. het kon haar niet veel schelen, in een slecht humeur was ze toch al, dus wat kon er nog gebeuren? ze trok een zwart lijntje met eyeliner boven haar ogen en deed nauwkeurig mascara op haar wimpers, hierdoor kwamen haar oceaanblauwe ogen die nu heel somber keken. normaal zouden ze fonkelen maar als als Eleonore zich rot voelde stonden ze dof. de mascara schoot uit en er zat een zwarte vlek op haar satijn witte huid. ongeduldig schrobde Eleonore de mascara weg en liep naar de kledingkast, er zat veel in de was dus had ze niet veel keus, ze trok een spijkerbroek met gaten aan en een zwart hemdje met een blauw geruite blouse erover die open hing. Haar huiswerk lag onaangeraakt op de tafel. Met een zucht zette Elly een kop hete, sterke koffie, dronk de beker half leeg en gooide de rest over het ongemaakte huiswerk, daardoor kwam er een grote vlek koffie op het witte tafelkleed, haar vader was aan het werk en haar broer en zus waren al op school. Dus er was niemand die zal gaan zeuren over de koffievlek die nu op het tafelkleed zat. Snel pakte Elly haar tas in en rende naar school, wel met een omweg door het park en het bos, maar ze zal altijd nog sneller zijn dan als ze op een mensentempo zal rennen of zal gaan fietsen. Aangekomen bij school kwam ze erachter dat ze haar pasje was vergeten. vloekend draaide Eleonore zich om en wilde weer naar huis rennen, toen ze de Directrice tegenkwam. 'Shit,' dacht Eleonore. 'Eleonore moet jij niet naar je les?" het was geen vraag 'ik ben mijn pasje vergeten mevrouw' legde Eleonore uit. 'ga het dan maar halen' de Directrice was duidelijk in de war, iemand had een gave op haar gebruikt, maar wie? Eleonore kende niemand die een gaven had die zoiets kon, al wist ze niet precies wat voorn gave er was gebruikt. toen de Directrice uit zicht was rende Eleonore naar huis en doorzocht haar huis naar het rode pasje. ze vond het terug op de grond onder de keukentafel het lag in een plas koffie. geïrriteerd spoelde ze het pasje school en rende weer naar school. Ze liet de bewakers haar pasje zien en liep door, wacht eens, er stond maar 1 bewaker, waar was de andere? Toen ze bij de kantine aankwam, zag ze het. De andere bewaker stond daar met een meisje. Ze was duidelijk een vampier, zal zij een gave hebben om de Directrice zo van slag te maken? Ze had een blouse aan, zo een die je kreeg als je nieuw was en je kleding niet goed was, duidelijk een nieuwe. 'Jongelui, naar de les!' bromde de bewaker tegen...., het waren Ruki, en nog twee meisjes, een herkende ze vaag, zei zat ook in haar klas maar ze was er nooit, haar naam was ze vergeten, en het andere meisje kende ze niet. de bewaker kreeg Eleonore in het oog en draaide zich om 'En jij ook!' riep hij. Eleonore besloot gewoon te vertellen dat ze niet wist waar ze les had en dat ze even haar rooster ging opzoeken, maar ze kreeg de kans niet. 'Meneer, misschien is het een idee als ik Eleonore even voorstel aan haar nieuwe klasgenoot,' Ruki wees naar het meisje naast hem. 'hmm oké dan, maar ga daarna naar je les, en neem haar mee, ze is nieuw en zit bij julie in de klas.' de bewaker gaf het nieuwe meisje een duw in haar rug maar ze was een vampier en besefte een seconde te laat dat een mens haar voet naar voren zal doen om niet om te valen. De bewaker keek fronsend, omdat het meisje niet viel en draaide zich toen om en beende weg.