In ieder geval super weer! Had lang op dit moment gewacht
Go on!
Coming Home
SORRY voor m'n late reactie!! Had het mailtje niet gezien...
In ieder geval super weer! Had lang op dit moment gewacht
Go on!
In ieder geval super weer! Had lang op dit moment gewacht
Go on!
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Sorry dat het zo lang duurt voor ik post. Ik heb geloof ik last van een winterdipje, er komt weinig uit. Wat eruit komt, is dan wel weer goed materiaal, en vanmiddag lukte het weer een beetje dus hier komt-ie dan:
Flynn knikte en keek haar aandachtig aan. De tranen blonken weer in haar ogen. De quote had haar geraakt.
Ninah lachte en veegde langs haar ogen. “Rumor as it is?”
Flynn grinnikte. “Bijna. Eigenlijk is het ‘Rumor has it’ maar ik zal het goedkeuren en je je echte cadeau geven.”
Ninah beet op haar lip toen hij een klein pakje tevoorschijn haalde en het in haar handen drukte. “Gelukkig kerstfeest,” fluisterde Flynn.
Ze glimlachte en maakte het pakje open. Vol ongeloof en verrukking staarde ze naar het peperdure cadeau dat Flynn voor haar had uitgezocht. Ze zocht zijn ogen en keek hem vastbesloten aan. “Dat kan ik niet aannemen.”
Flynn keek haar verbaasd aan. “Wat? Waarom niet?”
Ninah aarzelde. “Deze heeft je hartstikke veel geld gekost, ik kan dat echt niet aannemen.”
Flynn pakte het horloge uit het doosje en keek haar even zelfverzekerd aan. “Het is een cadeau. Je hoeft je er geen zorgen over te maken. Alsjeblieft, hou hem.”
Ninah keek naar het horloge in Flynns handen. Het riempje van het horloge was prachtig in elkaar gevlochten, als buigzame twijgjes van een wilgenboom. Het leek of er kleine, zilveren blaadjes op het montuur lagen te rusten, die glinsterden in het lamplicht. De wijzers en getallen op het uurwerk waren gemaakt van kleine houtsplintertjes, prachtig gedetailleerd en ragfijn geslepen. Het moest een vermogen gekost hebben...
Ze pakte hem uit Flynns handen en deed hem voorzichtig om haar pols om te kijken hoe het haar stond. Het bandje had dezelfde kleur als het rood van haar haren en Ninah moest toegeven dat het haar perfect stond.
Flynn glimlachte en keek haar aan. “Zie je wel, hij staat je schitterend.”
Ninah gaf een zucht van verrukking. “Je hebt geluk, nu kan ik het niet meer aan om hem af te doen.” Ze lachte en keek hem plagend aan.
“Gelukkig.” Hij boog zich weer naar haar toe en drukte een zachte kus op haar lippen. “Maak je trouwens geen zorgen over de kosten; zoals je zei, vijf miljoen op je bankrekening hebben staan, is niet erg vermoeiend.”
Ze wist nu zeker dat het veel had gekost en beet op haar lip. “Dank je, Flynn.” Ze gaf hem een kus terug, maar toen ze zich weer terug wilde trekken, hield hij haar vast. Hij sloeg zijn armen stevig om haar heen en streelde over haar haren.
Ze deed moeite helder te blijven toen ze zijn zoete lichaamsgeur diep inademde. Toen hij haar uiteindelijk weer losliet, keek ze hem met glinsterende ogen aan. Zelfs nu hij niets aan zijn haren had gedaan en als het ware zo uit bed was gerold, zag hij er geweldig uit in zijn casual spijkerbroek en een simpel overhemd. Hij was gewoon perfect.
“Weet je dat ik er ontzettend veel moeite mee heb gehad om niet toe te geven aan jou?” Even was ze stil en glimlachte zacht. “Of eerder aan mezelf.”
Flynn keek haar aan en zei niets. Er speelde enkel een glimlachje om zijn lippen, een typische glimlach die Ninah maar zelden had gezien; een glimlachje die hij zelfs zijn officiële vriendinnen niet had geschonken. “Ik ben blij dat je gestopt bent je ertegen te verzetten. Ik dacht dat het nooit zou gebeuren.” Hij streek met zijn hand door haar haren en keek haar serieus aan. “Ik dacht heel even dat ik je kwijt zou zijn aan Tyler.”
Ninah snoof verontwaardigd. “Voor je mij aan hem kwijt bent, moet er wel een wonder gebeuren.” Ze werd weer herinnerd aan de problemen van afgelopen dagen en schudde moedeloos haar hoofd. “Ik wil niet aan hem denken.”
Flynn knikte. Een tijdje hing er een stilte tussen hen in. Ninah hing tegen Flynn aan, die zacht over haar haren streelde. Haar ogen vielen dicht en ze dommelde bijna weg toen Flynn plotseling opmerkte: “Weet je dat ik je bijna gekust had, op het vliegveld, voor ik naar L.A. vertrok?”
Ninah hield haar ogen dicht en dacht na. “Nee... Het enige wat ik me nog van die dag kan herinneren, is dat ik verschrikkelijk kwaad op je was.”
Flynns trok zijn mond in een schuldbewuste grijns. “Dat kan ik me voorstellen.” Hij wist ook dat die dag alles in een stroomversnelling was gekomen. Voor hij het wist, had hij op het vliegveld gestaan. Met Ninah. Laf als hij was, had hij niet eens afscheid van haar durven nemen.
“Waarom was het zo makkelijk voor je, om plotseling te verdwijnen alsof Wickston niet meer bestond?” Ninah kon het niet helpen dat er iets van verwijt in haar stem doorklonk.
Flynn zuchtte en wreef langs zijn ogen. “Het was niet makkelijk. Sterker nog, het was het moeilijkste dat ik in mijn hele muziekcarrière heb gedaan. Jou en mijn familie achterlaten.”
Ze kon haar vraag, die al veel te lang onbeantwoord was, niet meer voor zich houden. “Waarom ging je dan toch? Waarom heb je nooit meer iets van je laten horen...?”
“Ik dacht dat dat makkelijker voor je zou zijn. Dat je me dan beter van je af zou kunnen zetten,” mompelde Flynn. Hij schraapte zijn keel. “Ik hoopte dat je me dan zou vergeten.”
Flynn knikte en keek haar aandachtig aan. De tranen blonken weer in haar ogen. De quote had haar geraakt.
Ninah lachte en veegde langs haar ogen. “Rumor as it is?”
Flynn grinnikte. “Bijna. Eigenlijk is het ‘Rumor has it’ maar ik zal het goedkeuren en je je echte cadeau geven.”
Ninah beet op haar lip toen hij een klein pakje tevoorschijn haalde en het in haar handen drukte. “Gelukkig kerstfeest,” fluisterde Flynn.
Ze glimlachte en maakte het pakje open. Vol ongeloof en verrukking staarde ze naar het peperdure cadeau dat Flynn voor haar had uitgezocht. Ze zocht zijn ogen en keek hem vastbesloten aan. “Dat kan ik niet aannemen.”
Flynn keek haar verbaasd aan. “Wat? Waarom niet?”
Ninah aarzelde. “Deze heeft je hartstikke veel geld gekost, ik kan dat echt niet aannemen.”
Flynn pakte het horloge uit het doosje en keek haar even zelfverzekerd aan. “Het is een cadeau. Je hoeft je er geen zorgen over te maken. Alsjeblieft, hou hem.”
Ninah keek naar het horloge in Flynns handen. Het riempje van het horloge was prachtig in elkaar gevlochten, als buigzame twijgjes van een wilgenboom. Het leek of er kleine, zilveren blaadjes op het montuur lagen te rusten, die glinsterden in het lamplicht. De wijzers en getallen op het uurwerk waren gemaakt van kleine houtsplintertjes, prachtig gedetailleerd en ragfijn geslepen. Het moest een vermogen gekost hebben...
Ze pakte hem uit Flynns handen en deed hem voorzichtig om haar pols om te kijken hoe het haar stond. Het bandje had dezelfde kleur als het rood van haar haren en Ninah moest toegeven dat het haar perfect stond.
Flynn glimlachte en keek haar aan. “Zie je wel, hij staat je schitterend.”
Ninah gaf een zucht van verrukking. “Je hebt geluk, nu kan ik het niet meer aan om hem af te doen.” Ze lachte en keek hem plagend aan.
“Gelukkig.” Hij boog zich weer naar haar toe en drukte een zachte kus op haar lippen. “Maak je trouwens geen zorgen over de kosten; zoals je zei, vijf miljoen op je bankrekening hebben staan, is niet erg vermoeiend.”
Ze wist nu zeker dat het veel had gekost en beet op haar lip. “Dank je, Flynn.” Ze gaf hem een kus terug, maar toen ze zich weer terug wilde trekken, hield hij haar vast. Hij sloeg zijn armen stevig om haar heen en streelde over haar haren.
Ze deed moeite helder te blijven toen ze zijn zoete lichaamsgeur diep inademde. Toen hij haar uiteindelijk weer losliet, keek ze hem met glinsterende ogen aan. Zelfs nu hij niets aan zijn haren had gedaan en als het ware zo uit bed was gerold, zag hij er geweldig uit in zijn casual spijkerbroek en een simpel overhemd. Hij was gewoon perfect.
“Weet je dat ik er ontzettend veel moeite mee heb gehad om niet toe te geven aan jou?” Even was ze stil en glimlachte zacht. “Of eerder aan mezelf.”
Flynn keek haar aan en zei niets. Er speelde enkel een glimlachje om zijn lippen, een typische glimlach die Ninah maar zelden had gezien; een glimlachje die hij zelfs zijn officiële vriendinnen niet had geschonken. “Ik ben blij dat je gestopt bent je ertegen te verzetten. Ik dacht dat het nooit zou gebeuren.” Hij streek met zijn hand door haar haren en keek haar serieus aan. “Ik dacht heel even dat ik je kwijt zou zijn aan Tyler.”
Ninah snoof verontwaardigd. “Voor je mij aan hem kwijt bent, moet er wel een wonder gebeuren.” Ze werd weer herinnerd aan de problemen van afgelopen dagen en schudde moedeloos haar hoofd. “Ik wil niet aan hem denken.”
Flynn knikte. Een tijdje hing er een stilte tussen hen in. Ninah hing tegen Flynn aan, die zacht over haar haren streelde. Haar ogen vielen dicht en ze dommelde bijna weg toen Flynn plotseling opmerkte: “Weet je dat ik je bijna gekust had, op het vliegveld, voor ik naar L.A. vertrok?”
Ninah hield haar ogen dicht en dacht na. “Nee... Het enige wat ik me nog van die dag kan herinneren, is dat ik verschrikkelijk kwaad op je was.”
Flynns trok zijn mond in een schuldbewuste grijns. “Dat kan ik me voorstellen.” Hij wist ook dat die dag alles in een stroomversnelling was gekomen. Voor hij het wist, had hij op het vliegveld gestaan. Met Ninah. Laf als hij was, had hij niet eens afscheid van haar durven nemen.
“Waarom was het zo makkelijk voor je, om plotseling te verdwijnen alsof Wickston niet meer bestond?” Ninah kon het niet helpen dat er iets van verwijt in haar stem doorklonk.
Flynn zuchtte en wreef langs zijn ogen. “Het was niet makkelijk. Sterker nog, het was het moeilijkste dat ik in mijn hele muziekcarrière heb gedaan. Jou en mijn familie achterlaten.”
Ze kon haar vraag, die al veel te lang onbeantwoord was, niet meer voor zich houden. “Waarom ging je dan toch? Waarom heb je nooit meer iets van je laten horen...?”
“Ik dacht dat dat makkelijker voor je zou zijn. Dat je me dan beter van je af zou kunnen zetten,” mompelde Flynn. Hij schraapte zijn keel. “Ik hoopte dat je me dan zou vergeten.”
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Nou, dat was geloof ik prima gelukt, todat Flynn bedacht terug te komen, haha
En I knew it! Ze zijn voor elkaar bestemd en samen kunnen ze Tyler aan. Hehe, na de kerst dan he
Ga zo door! Ik wil graag nog even door zwijmelen ^.^
En I knew it! Ze zijn voor elkaar bestemd en samen kunnen ze Tyler aan. Hehe, na de kerst dan he
Ga zo door! Ik wil graag nog even door zwijmelen ^.^
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Typfoutje, I guess..Flynns trok zijn mond in een schuldbewuste grijns.
Weer erg goed gedaan, zat echt ff helemaal met open mond te lezen ;p
Verder niets te zeggen, geloof ik... Dus just go on (:
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
Dit had echt mijn volledige aandacht!
Heel knap en ik hoop dat je nog even doorgaat
!
Heel knap en ik hoop dat je nog even doorgaat
!For sale: Babyshoes, never worn
! 
?
Ik heb dit gelezen in één ruk door en echt...fantastisch. Je wist me van het begin tot het einde vast te houden! Mooi gedaan, echt waar! En i like je schrijfstijl, echt!
En i like je schrijfstijl, echt!~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Ik wil me echt heel hard verontschuldigen dat ik zo lang niets van me laat horen. ;o Ik zit met een dikke schrijversdip en ik zit de laatste tijd zelf ook niet zo lekker in mijn vel, dus heel veel komt er niet uit, maar ik zal beloven dat ik voor morgenavond weer een stukje heb gepost. Zo niet, worden het voor maandagavond 2 stukjes, beloofd! Ik vind het super dat jullie allemaal meelezen en dat er nog steeds lezers bijkomen. Dat doet me echt heel veel, vooral omdat jullie een wat oudere doelgroep zijn dan de andere site waar ik op schreef. Ik vind het echt gaaf dat jullie het lezen. Ik moet ook wel zeggen dat dit verhaal verrassend goed loopt, ook als ik kijk naar hoe fijn het schrijft en hoe hooked ik ben met Ninah en Flynn. :3 Hoe meer ik over hen schrijf, hoe benieuwder ik word naar de rest van hun verhaal. (:
Ik ga snel schrijven!
Ik ga snel schrijven!
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Hé, doe op je gemakje, ik zit met hetzelfde probleem als jou - de schrijversdip (het is november voor iets volgens mij^^) maar doe rustig, schrijf aan je eigen tempo!
Wij wachten heel geduldig tot je nog iets post
Wij wachten heel geduldig tot je nog iets post
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Achja, laat ik maar gelijk een stukje erop gooien, nu ik toch weer wat geschreven heb. :3 Weer een geweldig stukje, al zeg ik het zelf. (:
Ik wil trouwens ook meteen even Jenny [Mahogany] even in het openbaar onwijs bedanken voor haar geweldige ideeën voor dit verhaal. Ze heeft me echt heel veel geholpen met vooral ook veel gevatte dingen die Flynn heeft gezegd. Zonder haar was ik bij het 2e hoofdstuk al vast blijven zitten. Nu ben ik er bijna zeker van dat ik het af ga maken. (: So, Jenny, onwijs bedankt. <3
“Zodat je...” Ze beet op haar lippen, wilde eigenlijk niet beginnen over zijn wilde tijd in L.A.
Flynn kon aan haar zien waar ze aan dacht. “Ja, zodat ik kon doen wat ik zelf wilde. En dat was precies hetgene waarvoor mijn ouders me constant hebben gewaarschuwd. Ze wilden niet dat ik de persoon zou worden die ik werd.” Hij wreef langs zijn voorhoofd. “Uiteindelijk dacht ik dat ik hen kon bewijzen dat ik het kon. Ik dacht, dat ik niet verslaafd zou raken aan de coke, dat ik geen alcoholist zou worden, maar dat gebeurde wel. Net als met al die andere sterren om mij heen, veranderde ik in een roekeloze, geweldzuchtige rokkenjager.”
Ninah verbaasde zich erover dat hij het haar vertelde en keek hem aan. De uitdrukking op haar gezicht bezorgde haar kippenvel; alles aan hem liet zien dat hij ongelooflijk veel spijt had van wat hij had gedaan. Als zijn ouders hem nu maar konden zien...
“Gisteravond, nadat ik bij mijn ouders langs was geweest... viel ik terug in mijn alcoholisme. Ik heb me er bijna aan over gegeven. Het is nog steeds moeilijk om eraf te blijven, Ninah. Ik heb nog steeds flessen sterke drank, die ik niet weg durf te doen.” Hij keek haar met een gekwelde blik aan. “En telkens als ik een dieptepunt bereik, grijp ik ernaar en drink ik net zo lang tot de pijn weg is.”
Ninah sloeg haar armen om hem heen en gaf hem een zachte kus op zijn wang. Ze zweeg, niet wetend wat ze moest zeggen, en hield hem vast.
Ze voelde zijn hart wild bonken en zijn ademhaling was onregelmatig. Ze wreef zacht met haar hand over zijn rug en zocht naar de goede woorden, maar ze kon niets passends vinden.
Ze schrok toen hij plotseling ook zijn armen om haar heen sloeg. Hij drukte haar tegen zijn borstkas en duwde zijn gezicht in de kromming van haar hals. Ze voelde zijn warme adem op haar huid en sloot genietend haar ogen.
Heel lang bleven ze stilletjes tegen elkaar aan zitten. Ninah vocht om de vlinders in haar buik weer in het gareel te krijgen en droomde weg in Flynns armen. Haar ogen vielen dicht en ze dommelde heel langzaam in.
Flynn merkte het en streelde zacht over haar haren. “Heb je geen honger?” zei hij zachtjes.
Ze schrok van zijn stem en hij had bijna spijt dat hij had gesproken toen haar ogen weer open gingen. “Mm...” zuchtte ze. “Een beetje.” Ze glimlachte en liet haar ogen weer dichtvallen.
“Ik heb geen vette kerstkalkoen in huis voor je, hoor,” waarschuwde Flynn haar met een schuldbewuste grijns. “Ik had niet gerekend op gasten.” En zeker niet op Ninah...
“Het geeft niet, we kunnen ook een pizzeria opzoeken en morgen mevrouw Bells huis plunderen,” grinnikte ze. Ze maakte zich van Flynn los en rekte zich uitgebreid uit. “Ze vindt het vast niet erg dat we haar noodvoorraad aanbreken. Waarschijnlijk merkt ze het niet eens, maar ik kan altijd een briefje achterlaten.”
Flynn knikte goedkeurend. “Naar wat ik heb gehoord, kan mevrouw Bell fantastisch koken.” Hij keek Ninah met een grijns aan en hield zijn hoofd wat schuin. “Je boft maar dat ze je buurvrouw is. Die koekjes die je me die eerste dag bracht, waren verrukkelijk.”
Ninah begon allerliefst te blozen toen ze dacht aan die bewuste middag. De koekjes van mevrouw Bell waren niet het enige dat verrukkelijk was geweest toen. Ze kon nog goed herinneren dat ze het niet uit kon staan dat Flynn de moeite niet had genomen zich fatsoenlijk aan te kleden voor hij de deur open deed – alsof hij wist dat het Ninah was geweest.
Flynn zag dat ze rood werd en begon te lachen. Ninah had dat geluid lang niet gehoord, niet zo voluit, en glimlachte onbewust.
“Ik kan aan je gezicht zien waar je aan dacht,” grijnsde hij. “Ik vond het zo grappig dat je zo kwaad was, terwijl je me al heel vaak zo had gezien voor ik wegging.”
“Ja, maar toen zag je er nog niet zo geweldig uit,” liet Ninah zich ontglippen. Meteen beet ze boos op haar tong. Kon ze nou echt haar mond niet houden?
Ik wil trouwens ook meteen even Jenny [Mahogany] even in het openbaar onwijs bedanken voor haar geweldige ideeën voor dit verhaal. Ze heeft me echt heel veel geholpen met vooral ook veel gevatte dingen die Flynn heeft gezegd. Zonder haar was ik bij het 2e hoofdstuk al vast blijven zitten. Nu ben ik er bijna zeker van dat ik het af ga maken. (: So, Jenny, onwijs bedankt. <3
“Zodat je...” Ze beet op haar lippen, wilde eigenlijk niet beginnen over zijn wilde tijd in L.A.
Flynn kon aan haar zien waar ze aan dacht. “Ja, zodat ik kon doen wat ik zelf wilde. En dat was precies hetgene waarvoor mijn ouders me constant hebben gewaarschuwd. Ze wilden niet dat ik de persoon zou worden die ik werd.” Hij wreef langs zijn voorhoofd. “Uiteindelijk dacht ik dat ik hen kon bewijzen dat ik het kon. Ik dacht, dat ik niet verslaafd zou raken aan de coke, dat ik geen alcoholist zou worden, maar dat gebeurde wel. Net als met al die andere sterren om mij heen, veranderde ik in een roekeloze, geweldzuchtige rokkenjager.”
Ninah verbaasde zich erover dat hij het haar vertelde en keek hem aan. De uitdrukking op haar gezicht bezorgde haar kippenvel; alles aan hem liet zien dat hij ongelooflijk veel spijt had van wat hij had gedaan. Als zijn ouders hem nu maar konden zien...
“Gisteravond, nadat ik bij mijn ouders langs was geweest... viel ik terug in mijn alcoholisme. Ik heb me er bijna aan over gegeven. Het is nog steeds moeilijk om eraf te blijven, Ninah. Ik heb nog steeds flessen sterke drank, die ik niet weg durf te doen.” Hij keek haar met een gekwelde blik aan. “En telkens als ik een dieptepunt bereik, grijp ik ernaar en drink ik net zo lang tot de pijn weg is.”
Ninah sloeg haar armen om hem heen en gaf hem een zachte kus op zijn wang. Ze zweeg, niet wetend wat ze moest zeggen, en hield hem vast.
Ze voelde zijn hart wild bonken en zijn ademhaling was onregelmatig. Ze wreef zacht met haar hand over zijn rug en zocht naar de goede woorden, maar ze kon niets passends vinden.
Ze schrok toen hij plotseling ook zijn armen om haar heen sloeg. Hij drukte haar tegen zijn borstkas en duwde zijn gezicht in de kromming van haar hals. Ze voelde zijn warme adem op haar huid en sloot genietend haar ogen.
Heel lang bleven ze stilletjes tegen elkaar aan zitten. Ninah vocht om de vlinders in haar buik weer in het gareel te krijgen en droomde weg in Flynns armen. Haar ogen vielen dicht en ze dommelde heel langzaam in.
Flynn merkte het en streelde zacht over haar haren. “Heb je geen honger?” zei hij zachtjes.
Ze schrok van zijn stem en hij had bijna spijt dat hij had gesproken toen haar ogen weer open gingen. “Mm...” zuchtte ze. “Een beetje.” Ze glimlachte en liet haar ogen weer dichtvallen.
“Ik heb geen vette kerstkalkoen in huis voor je, hoor,” waarschuwde Flynn haar met een schuldbewuste grijns. “Ik had niet gerekend op gasten.” En zeker niet op Ninah...
“Het geeft niet, we kunnen ook een pizzeria opzoeken en morgen mevrouw Bells huis plunderen,” grinnikte ze. Ze maakte zich van Flynn los en rekte zich uitgebreid uit. “Ze vindt het vast niet erg dat we haar noodvoorraad aanbreken. Waarschijnlijk merkt ze het niet eens, maar ik kan altijd een briefje achterlaten.”
Flynn knikte goedkeurend. “Naar wat ik heb gehoord, kan mevrouw Bell fantastisch koken.” Hij keek Ninah met een grijns aan en hield zijn hoofd wat schuin. “Je boft maar dat ze je buurvrouw is. Die koekjes die je me die eerste dag bracht, waren verrukkelijk.”
Ninah begon allerliefst te blozen toen ze dacht aan die bewuste middag. De koekjes van mevrouw Bell waren niet het enige dat verrukkelijk was geweest toen. Ze kon nog goed herinneren dat ze het niet uit kon staan dat Flynn de moeite niet had genomen zich fatsoenlijk aan te kleden voor hij de deur open deed – alsof hij wist dat het Ninah was geweest.
Flynn zag dat ze rood werd en begon te lachen. Ninah had dat geluid lang niet gehoord, niet zo voluit, en glimlachte onbewust.
“Ik kan aan je gezicht zien waar je aan dacht,” grijnsde hij. “Ik vond het zo grappig dat je zo kwaad was, terwijl je me al heel vaak zo had gezien voor ik wegging.”
“Ja, maar toen zag je er nog niet zo geweldig uit,” liet Ninah zich ontglippen. Meteen beet ze boos op haar tong. Kon ze nou echt haar mond niet houden?
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Gelukkig ben je weer verder gegaan! En ik vind dit stukje ook heel goed, kan er niets van je winterdipje in terugvinden
Ben benieuwd hoe Flynn gaat reageren op Ninahs laatste opmerking ;p.
Heerlijk, zo'n flap-uit als zij is :`)
En natuurlijk dan ook van mijn kant een bedankje voor Jenny! (:
Ben benieuwd hoe Flynn gaat reageren op Ninahs laatste opmerking ;p.
Heerlijk, zo'n flap-uit als zij is :`)
En natuurlijk dan ook van mijn kant een bedankje voor Jenny! (:
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
-
NeleVanHol
- Balpen
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 03 mei 2012 10:27
Zo'n leuke stukjes! Ik ben weer helemaal bijgelezen! Super
Haha, 't is ook een mooi stel he
Ga zo door!
Iedere keer verwacht dat Tyler verschijnt en de hele sfeer aan gruzelementen helpt.. en dat terwijl het net zo lekker romantisch isJa maar toe...
Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Sorry dat ik zo lang niet heb gereageerd.. gelukkig heb je (nou spijtig eigenlijk) nog niet zoveel bijgeschreven sinds ik aan paar stukken moest lezen. Ik zit nu ook even in een dip en heb niet altijd eraan gedacht om verder te lezen maar ik ben blij dat ik weer eens wat tijd heb gemaakt voor dit SUPER verhaal : D
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Sorry dat ik jullie allemaal zo heb verwaarloosd, hier weer een stukje. :3
Zijn typische grijns verscheen weer op zijn gezicht en hij stak zijn hand uit. Zwijgend nam hij een plukje van haar rode haar tussen zijn vingers en keek in haar groene, sprekende ogen. “Misschien valt het nu pas op,” zei hij plagend, “omdat we allebei wat ouder zijn.”
Ze bloosde en sloeg haar ogen neer. Hij had gelijk; ze verwonderde zich er elke keer nog over hoe hij veranderd was. Misschien kwam dat ook omdat ze in de vier jaar dat hij weg was, niets van hem had willen weten. Ze had zelfs geprobeerd de artikelen over hem in de kranten en op internet zoveel mogelijk te vermijden. Foto’s van Flynn had ze in een flits gezien, zonder er echt aandacht aan te besteden. De vrouwen die op elke foto rond hem heen hadden gehangen, maakten haar toch alleen maar jaloers.
Ze staarde naar Flynns oude, vale spijkerbroek. Ze kon zich niet voorstellen dat het echt warm was voor in de winter; er zat een gat net boven de knie en Ninah kon voelen dat de stof nauwelijks dik was.
Zonder nadenken streek ze met haar vinger over de rafels van de broek. “Heb je nog contact met die... je ex-vriendinnen?” Ze stelde de vraag zonder er erg in te hebben en beet op haar lip, maar ze nam haar woorden niet terug.
“Nee,” klonk het kortaf, en toen wat zachter: “Met Ashlee wel. Maar zij is de enige.”
Ashlee Fletcher. Zijn laatste vriendin. Ja, Ninah kon zich haar nog duidelijk herinneren. Haar goudblonde krullen, haar knappe gezicht, haar belachelijk goedgebouwde lichaam...
“Is ze een goede vriendin van je?” vroeg ze.
Flynn knikte. “Ze woont in een penthouse niet ver bij mij vandaan. We zijn als vrienden uit elkaar gegaan, daarom hebben we nog steeds contact,” legde hij uit.
Ninah knikte stil en keek weg. “Waarom ging het uit?”
Er viel een stilte en ze vroeg zich af of ze haar vragen nu wel moest stellen. Of hij er wel klaar voor was...
Ze schrok toen Flynn plotseling antwoordde. “Door jou.” Hij grijnsde kort. “Niet rechtstreeks. Ik had een jaar geleden al plannen om terug te komen naar Wickston. Ashlee wilde niet mee, gezien al haar vrienden in Los Angeles wonen en haar familie ook. Kort daarna had ik bijna een overdosis en ben ik opgenomen in de kliniek.”
Ze kon horen aan zijn stem dat hij het moeilijk vond om over zijn opname te praten. “En Ashlee? Hoe pikte zij dat op?”
“Ze was volledig over de rooie over mijn opname. Begrijpelijk natuurlijk.” Hij lachte vol zelfspot. “Ik had haar nooit iets verteld over mijn drugsgebruik. Ik denk dat ik te trots was om dat toe te geven. Of misschien te zwak, ik weet het niet. Op de een of andere manier had ze het ook gewoon niet door. Tot het misging, uiteraard. Ze heeft maanden nodig gehad om me te vergeven.” Hij keek opzij. “En ze was niet de enige.”
Ninah wist dat hij het over haar had en glimlachte verlegen. “Bij mij duurde het geen maanden. Je bent pas twee weken geleden aangekomen,” bracht ze naar voren.
“En die vier jaar dan?” Hij ging rechtop zitten en vouwde zijn handen in elkaar. “Die tellen niet mee?”
Ze beet haar lippen op elkaar en keek naar buiten. De sneeuw sloeg nog steeds tegen het raam, de wind leek er bijna doorheen te dringen. “Ik kijk niet graag terug,” zei ze na een lange stilte. “Als ik dat doe, denk ik alleen aan de herinneringen die ik juist niet naar boven wil halen.”
Flynn knikte wat aarzelend en besloot toen op een ander onderwerp over te stappen. “Heb je nog steeds honger?”
Ninah grijnsde plagend en gaf hem een duw. “Ik was het net een beetje vergeten.” Ze stond op en liep naar het raam. “Mijn ouders gingen graag naar een pizzeria vlakbij het winkelcentrum. Het is maar een klein stukje lopen hiervandaan.”
“En je wilt daar gaan eten,” knikte Flynn goedkeurend. “Akkoord. Als ik betaal, tenminste.”
Ninah moest weer aan het dure horloge denken en streek met haar vingers over het fijne klokje. “Weet je dat zeker? Straks raak je nog straatarm door mij.”
Flynn sloeg zijn armen vanachteren om haar heen en drukte zijn gezicht in haar haren. “Ik betaal,” mompelde hij.
Zijn typische grijns verscheen weer op zijn gezicht en hij stak zijn hand uit. Zwijgend nam hij een plukje van haar rode haar tussen zijn vingers en keek in haar groene, sprekende ogen. “Misschien valt het nu pas op,” zei hij plagend, “omdat we allebei wat ouder zijn.”
Ze bloosde en sloeg haar ogen neer. Hij had gelijk; ze verwonderde zich er elke keer nog over hoe hij veranderd was. Misschien kwam dat ook omdat ze in de vier jaar dat hij weg was, niets van hem had willen weten. Ze had zelfs geprobeerd de artikelen over hem in de kranten en op internet zoveel mogelijk te vermijden. Foto’s van Flynn had ze in een flits gezien, zonder er echt aandacht aan te besteden. De vrouwen die op elke foto rond hem heen hadden gehangen, maakten haar toch alleen maar jaloers.
Ze staarde naar Flynns oude, vale spijkerbroek. Ze kon zich niet voorstellen dat het echt warm was voor in de winter; er zat een gat net boven de knie en Ninah kon voelen dat de stof nauwelijks dik was.
Zonder nadenken streek ze met haar vinger over de rafels van de broek. “Heb je nog contact met die... je ex-vriendinnen?” Ze stelde de vraag zonder er erg in te hebben en beet op haar lip, maar ze nam haar woorden niet terug.
“Nee,” klonk het kortaf, en toen wat zachter: “Met Ashlee wel. Maar zij is de enige.”
Ashlee Fletcher. Zijn laatste vriendin. Ja, Ninah kon zich haar nog duidelijk herinneren. Haar goudblonde krullen, haar knappe gezicht, haar belachelijk goedgebouwde lichaam...
“Is ze een goede vriendin van je?” vroeg ze.
Flynn knikte. “Ze woont in een penthouse niet ver bij mij vandaan. We zijn als vrienden uit elkaar gegaan, daarom hebben we nog steeds contact,” legde hij uit.
Ninah knikte stil en keek weg. “Waarom ging het uit?”
Er viel een stilte en ze vroeg zich af of ze haar vragen nu wel moest stellen. Of hij er wel klaar voor was...
Ze schrok toen Flynn plotseling antwoordde. “Door jou.” Hij grijnsde kort. “Niet rechtstreeks. Ik had een jaar geleden al plannen om terug te komen naar Wickston. Ashlee wilde niet mee, gezien al haar vrienden in Los Angeles wonen en haar familie ook. Kort daarna had ik bijna een overdosis en ben ik opgenomen in de kliniek.”
Ze kon horen aan zijn stem dat hij het moeilijk vond om over zijn opname te praten. “En Ashlee? Hoe pikte zij dat op?”
“Ze was volledig over de rooie over mijn opname. Begrijpelijk natuurlijk.” Hij lachte vol zelfspot. “Ik had haar nooit iets verteld over mijn drugsgebruik. Ik denk dat ik te trots was om dat toe te geven. Of misschien te zwak, ik weet het niet. Op de een of andere manier had ze het ook gewoon niet door. Tot het misging, uiteraard. Ze heeft maanden nodig gehad om me te vergeven.” Hij keek opzij. “En ze was niet de enige.”
Ninah wist dat hij het over haar had en glimlachte verlegen. “Bij mij duurde het geen maanden. Je bent pas twee weken geleden aangekomen,” bracht ze naar voren.
“En die vier jaar dan?” Hij ging rechtop zitten en vouwde zijn handen in elkaar. “Die tellen niet mee?”
Ze beet haar lippen op elkaar en keek naar buiten. De sneeuw sloeg nog steeds tegen het raam, de wind leek er bijna doorheen te dringen. “Ik kijk niet graag terug,” zei ze na een lange stilte. “Als ik dat doe, denk ik alleen aan de herinneringen die ik juist niet naar boven wil halen.”
Flynn knikte wat aarzelend en besloot toen op een ander onderwerp over te stappen. “Heb je nog steeds honger?”
Ninah grijnsde plagend en gaf hem een duw. “Ik was het net een beetje vergeten.” Ze stond op en liep naar het raam. “Mijn ouders gingen graag naar een pizzeria vlakbij het winkelcentrum. Het is maar een klein stukje lopen hiervandaan.”
“En je wilt daar gaan eten,” knikte Flynn goedkeurend. “Akkoord. Als ik betaal, tenminste.”
Ninah moest weer aan het dure horloge denken en streek met haar vingers over het fijne klokje. “Weet je dat zeker? Straks raak je nog straatarm door mij.”
Flynn sloeg zijn armen vanachteren om haar heen en drukte zijn gezicht in haar haren. “Ik betaal,” mompelde hij.
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
Hej,
En je hebt er een nieuwe lezer bij hoor. Egt ik heb het in een keertje gelezen en geloof me ik kon niet meer stoppen. Wat een superleuk verhaal zeg, het begin was wel grappig met toen ze hem haatte enz maar na een tijdje dacht ik egt zo van okej vergeef het hem dan is alles weer goed ;D En oja die Tyler is egt een kloszak, wat een player man. Weetje ben nog steeds nieuwsgierig naar dat cadeautje dat hij voor Ninah heeft achtergelaten. Schrijf snel verder!
XxJenna
En je hebt er een nieuwe lezer bij hoor. Egt ik heb het in een keertje gelezen en geloof me ik kon niet meer stoppen. Wat een superleuk verhaal zeg, het begin was wel grappig met toen ze hem haatte enz maar na een tijdje dacht ik egt zo van okej vergeef het hem dan is alles weer goed ;D En oja die Tyler is egt een kloszak, wat een player man. Weetje ben nog steeds nieuwsgierig naar dat cadeautje dat hij voor Ninah heeft achtergelaten. Schrijf snel verder!
XxJenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Oké, veel te lang geleden dat ik hier heb gereageerd, maar ik heb een - misschien vervelende - mededeling. Een tijdje geleden heb ik een boek gelezen en door dat boek kreeg ik een heleboel ideeën voor Coming Home. Ook voor een alternatief begin met een hoop meer humor. Ik ben inmiddels begonnen aan een tweede versie, maar ik wil hem eerst wat verder afmaken voor ik hem hier ga posten. Als ik hem hier ga posten, want ik weet niet of ik lezers kwijt ga raken als ik versie 2 ga posten. Ik weet dat het niet zo leuk is omdat ik al zo ver ben, maar ik wist niet goed meer hoe ik verder moest met deze en daarom heb ik een poging gewaagd en het pakt goed uit... Wat willen/vinden jullie?
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
-
NeleVanHol
- Balpen
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 03 mei 2012 10:27
Een tweede verbeterde versie van een nu al fantastisch verhaal?
-> POSTEN
-> POSTEN
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Aww. (: Jullie kunnen binnenkort de nieuwe versie verwachten. Ik ga hem 'A Song Rewritten' noemen, dus jullie kunnen uitkijken naar die titel. ;p Grote kans dat ik hem vandaag nog erop zet! Ik wil jullie allemaal onwijs bedanken dat jullie zover gelezen hebben, dat doet me echt onwijs veel. ;o Ik hoop dit verhaal tegen de zomervakantie af te hebben en ga dan als het nieuwe schooljaar begint kijken of ik op uitgeversjacht ga, als ik ooit zo ver kom dat ik hem afmaak. (:
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3