Gewoon anders

[Nutella]

Dit is mijn eerste verhaal op OV, ik hoop dat jullie het leuk vinden
__________________________________________________________________________________

Ze zeggen altijd dat je jezelf moet zijn. Maar zodra je dat doet, hoor je er niet meer bij. Want jezelf zijn, betekent anders zijn. Anders zijn is slecht. En ik, ik ben anders. Ik ben het meisje met de legerbroek en het leren jack, het meisje dat haar lange bruine haren langs de ene kant heeft afgeschoren. Ik ben het meisje met de stretch in haar oor en met de zwarte boots. Ja, dat ben ik.

Ik trok me nooit veel aan van wat anderen van mij dachten. Ik was mezelf en daar was ik blij mee. Niemand vond mijn kledingstijl of manier van doen een probleem. Maar dat was vroeger.
Sinds we verhuisd waren, was alles anders. Nieuwe school, nieuwe buurt, nieuwe mensen. Niets was meer hetzelfde. Mensen begonnen zich te ergeren aan mijn kledingsstijl, alsof er iets mis mee was. Ik begon toch ook niet te zeuren over hun roze jurkjes en glittertopjes? Mensen lachten om me, wezen naar me. Ik was toch gewoon mezelf? Dat is toch belangrijk, jezelf zijn. Of was erbij horen belangrijker?

Sinds we waren verhuisd, had ik bijna geen contact meer met mijn oude vrienden. We woonden nu ook erg ver uit elkaar en konden alleen via internet en telefoon contact houden. Op mijn nieuwe school, had ik maar één vriendin, Annabel. Annabel was perfect. Ze had lang, blond haar, blauwe ogen en ze was mooi slank. Ze droeg altijd heel girly rokjes of kleedjes, waaronder haar lange benen pronkten. Natuurlijk was ik wel jaloers op haar, ik bedoel, wie niet? Ik snapte eigenlijk niet waarom ze ooit vriendinnen met me wilde worden. Ik was zowat het tegenovergestelde van haar. Zij was een echt meisje en ik, tja ik was gewoon Britt.

[Benthe11]

Mooi begin! Alleen de verleden tijd van willen, is geen wou, maar wilde

[Nutella]

Oke, ik heb het aangepast
___________________________________________________________________________________

Hoofdstuk 1
December. Ik hield ervan. De kou, de kale bomen, de sneeuw. Ik trok mijn jack wat beter dicht. De pas gevallen sneeuw kraakte onder mijn voeten. Heerlijk, dat geluid. Ik glimlachte en stapte verder, richting bushalte.
"Hé Britt!" hoorde ik achter me, het was Annabel. Ze had een lange zwarte jas aan, met een roze sjaal en oorwarmers. Haar haar had ze in een hoge staart gedaan. Ik zuchtte, wat zag ze er weer goed uit. Ik bleef even staan zodat Annabel me kon inhalen.
"Hey," zei ik.
"Alles goed? 't Is koud, brr ik bevries bijna."
"Ja, het gaat prima met mij. Hoe gaat het met jou?"
"Super! Heb ik je al verteld over Mike? Lies denkt dat hij me mee uit gaat vragen!" Annabel straalde helemaal toen ze dat zei. Ze was al een maand verliefd op Mike.
"Wow, ik ben blij voor je!"
Annabel glimlachte. De hele weg naar de bushalte praatte ze over Mike. Ik was echt blij voor haar, dat meende ik. Maar stiekem was ik ook wel jaloers. Bij haar ging alles altijd zo makkelijk. Eens ze verliefd was op iemand, duurde het niet lang voor ze er ook mee samen was. Bij mij ging het helemaal niet zo makkelijk. Ik was al eeuwen verliefd op Jonas, maar hij zag me toch niet staan.
Eindelijk kwam de bus eraan. Na tien minuten waren we al in school.
"Britt, ben jij eigenlijk verliefd?" vroeg Annabel opeens.
"Euh..." Ik voelde dat ik rood werd. Ik haatte het als ik begon te blozen. Ik probeerde helder te denken, maar het enige waar ik nog aan kon denken was Jonas.
"Dat is dus een ja! Oh, wie is het?" zei Annabel enthousiast.
"Niemand," mompelde ik. Gelukkig voor mij, ging de bel net. Ik liep snel het schoolgebouw binnen, met Annabel achter me.

[Sandraa2]

Hmm, ik ben benieuwd of ze het tegen Annabel gaat zeggen of anders tegen Jonas!
Dat word nog leuk om te lezen
Keep on writing!

[xILY.]

Hoi! Ik heb je stukjes ook gelezen en heb een paar kleine opmerkingen.

Want jezelf zijn, betekend anders zijn.

betekent mag hier met een 't', want het is tegenwoordige tijd en niet voltooid deelwoord.

Ik ben het meisje met de legerbroek en de leren jack,

het leren jack (:

Ik vond je eerste stukje heel leuk geschreven (:
Over je tweede stukje:

"Hey." zei ik.

Ik weet niet of je al bij de Schrijflessen had gekeken, maar daar staat de Dialoog erg goed uitgelegd. Het puntje na 'hey' moet officieel een komma worden, maar dat lees je daar allemaal ^^

Ohja, ik zou overwegen om de tekst niet schuingedrukt te doen. Het maakt mij niet zoveel uit, maar er zijn lezers die daardoor afhaken, omdat ze dat niet fijn vinden lezen.

Ik ben benieuwd waar je heen gaat met het verhaal, dus ga maar verder
Liefs, Marit.

[Nutella]

Ik zal de foutjes er even uithalen en de tekst niet meer schuin gedrukt zetten.
Bedankt voor de tips! Ik schrijf morgen nog wel een stukje, of misschien straks.

[Sandraa2]

Ik wacht het af!

[Nutella]

"Britt, wacht nou even!" riep Annabel. Ik versnelde mijn pas. Ik wilde niet zeggen op wie ik verliefd was. Oké, het klinkt misschien stom. Maar wat had zij eraan als ik het toch zei? Juist, niets. Het enige wat ze kon doen, was het doorvertellen. En dat wilde ik nu net voorkomen. Dat was ook de reden dat ik het tot nu toe nog tegen niemand had gezegd. Ik was slecht in mensen vertrouwen. Annabel was dan misschien wel mijn beste vriendin op deze school, ik vertrouwde haar eigenlijk niet. Ik vertrouwde niemand hier.
Ik keek snel achter me, maar ik zag dat Annabel het had opgegeven. Ze draaide zich om en liep naar haar klaslokaal. Even was ik blij dat ze niet bij me in de klas zat.
Toen ik het lokaal binnenkwam werd ik overweldigd door een muffe geur. Iedereen keek even op om te zien wie er binnenkwam. Zodra ze zagen dat ik het was, keken ze weer weg. Ik liet me neerploffen op de stoel helemaal achteraan in de klas. Mijn vaste plekje.

School leek wel een eeuwigheid te duren. Tijdens de pauzes had ik Annabel altijd kunnen mijden, maar nu zou het niet lukken. Na lang nadenken besloot ik maar om het te vertellen. Ze zou er op de één of andere manier toch achter komen. Ik zag Annabel al van ver aan de bushalte staan. Na enige aarzeling stapte ik op haar af.
"Hey," zei ik.
"Hey. Over daarnet, als je het niet wilt zeggen, laat dan maar," zei ze. Ik wist maar al te goed dat ze dat niet meende. Ze wou het dolgraag weten.
"Jonas," mompelde ik.
Annabel keek me even aan en glimlachte.
"Goeie keus!" ze knipoogde.
"Hoe zit het nu met Mike?"
"Ik had hem vandaag niet gezien op school," Ik hoorde de teleurstelling in haar stem.
"Oh," was het enige wat ik nog zei.
Op dat moment kwam de bus eraan. We stapten allebei in. Zonder te betalen liepen we langs de buschauffeur en zochten een plaatsje ergens achteraan. Ik ging bij het raam zitten met Annabel naast mij. Ze pakte haar iPod uit haar zak en gaf één oortje aan mij. Ik stopte het in m'n oor en staarde naar de besneeuwde huizen waar we voorbij reden. Ik droomde weg, dacht aan hoe het zou zijn met Jonas als vriendje. Hoe het zou het voelen als hij me in zijn sterke armen nam, als hij me kuste, heel teder en lief. Ik schrok toen Annabel me opeens aantikte.
"We moeten hier uitstappen," zei ze.

[Sandraa2]

Even voor mijn begrip; je kunt toch niet zonder te betalen langs de buschauffeur lopen ?
Verder weer een leuk stukje

[Nutella]

Jawel hoor! Als je een buzzypas hebt, zoals mij. Of zoals mijn beste vriendin gewoon nooit betaalt, ze kijken dat niet altijd na. Je kan natuurlijk ook via sms betalen. Maar ik weet niet of dat in Nederland zo in, in België in ieder geval wel

[justme]

Geweldig, blijf schrijven !

[Sandraa2]

Ooh haha! Je bus betalen met een sms!
Dat zouden we in Nederland ook is moeten krijgen, hoef ik niet telkens mijn kaart op te waarderen (wat ik dus altijd vergeet xD).

[-Maaike-]

Leuk verhaal! Nahja ook wel een beetje sneu, natuurlijk, om niet jezelf te kunnen zijn (en heel herkenbaar). Ik ben benieuwd of Britt iets met Jonas krijgt

Annabel doet mij een beetje denken aan de Annabel die een tijd terug in Spangas speelde. Is ze daar ook van afgeleid?

Ga zo door!

[Nutella]

Ik heb Spangas nog nooit gezien, haha
Maar ze is afgeleid van een meisje dat bij mij op school zit, die ook Annabel heet.

[Nutella]

Dankjewel voor de reacties!
_________________________________________________________________________________

De frisse lucht deed me goed. Het was ook altijd ontzettend warm in die bussen. Ik nam diep adem, de frisse buitenlucht vulde mijn longen. Ik keek naar Annabel. Ze stond te bibberen van de kou.
“Kom je? Straks vries ik nog dood,” zei ze. Ik lachte en we liepen verder, zij aan zij. Er werd niets meer gezegd, maar het was een aangename stilte. Aan het kruispunt bleven we even staan, hier moesten we allebei een andere kant uit.
“Tot morgen!” zei Annabel en ze omhelsde mij.
“Daag,” zei ik. Ik draaide me om en liep verder. Het werd al wat donkerder en kouder en ik moest nog een eindje gaan. Ik stopte mijn handen in mijn zakken en liep met gebogen hoofd verder. Dat laatste was niet zo’n goed idee, want een paar seconden later liep ik tegen iemand aan.
“Oh, het spijt me!” hoorde ik een jongensstem zeggen. Ik keek op, recht in de bloedmooie bruine ogen van een jongen, die iets groter was dan ik.
“Gaat het? Ik heb je toch geen pijn gedaan?” vroeg hij.
Ik schudde nee, terwijl ik nog altijd in zijn ogen keek.
“Het is oké, sorry,” zei ik.
De jongen glimlachte en liep verder. Ik bleef even staan en keek hem na.

“Ik ben thuis!” riep ik door het huis. Geen reactie. Ik sloeg de deur achter me dicht en gooide mijn tas naast me op de grond. Mijn jas legde ik op een stoel. Ik liep naar de keuken, waar ik een briefje aantrof. Het zelfde zoals altijd: “Moet overwerken, bestel maar een pizza,” stond erop. Er lag wat geld naast waarmee ik de pizza kon betalen. Mama moest vaak overwerken, waardoor ik veel alleen thuis was. Mijn broer studeerde al en was daardoor alleen nog maar in het weekend thuis. En mijn vader, daar praatte ik liever niet over. Toen ik acht was had hij mijn moeder laten zitten voor een jongere vrouw. De klootzak. Sindsdien had ik hem nooit meer gesproken en dat wilde ik zo houden. De pizza bestelde ik pas later, ik wilde eerst aan mijn huiswerk beginnen.
Maar zodra ik aan mijn huiswerk begon, dwaalden mijn gedachten af naar Jonas. Waarom vond hij me niet leuk? Ik ging voor de grote spiegel staan, die in mijn kamer hing. Ik keek naar mezelf, helemaal van boven tot onder. Jonas zou nooit op zo iemand als mij vallen. Ik was niet zoals de andere meisjes. Ik droeg bijna geen make-up en in de laatste 5 jaar had ik niet één jurk gedragen. Kon ik wel zoals de andere meisjes zijn? Ik trok mijn kast open en zocht naar een kleedje. Het enige wat ik vond was een lichtblauw, kort kleedje. Er zat een dun bruin riempje in. Ik streek het glad met mijn handen. Niet veel later had ik het aangetrokken. Het voelde vreemd, ongemakkelijk. Ik durfde niet in de spiegel te kijken, waarschijnlijk zag ik er toch belachelijk uit. Maar al snel stond ik toch voor de spiegel. Ik lachte. Het klopte gewoon niet. Een blauw, schattig kleedje voor een meisje met een half kaal geschoren kop. Ik nam een kam en begon mijn haren in een middenstreep te kammen, zodat je het afgeschoren deel niet meer zag. Daarna keek ik nog eens in de spiegel, maar ik zag mezelf niet meer. Opeens stond er een heel ander meisje voor me. Ik zag er zo vreemd uit. Zo meisjesachtig.
Uit het niets begon ik mijn jurk uit te trekken en gooide ik mijn haar weer door de war. Ik trok mijn favoriete legerbroek en zwarte T-shirt weer aan. Ik voelde me meteen weer beter, op mijn gemak. Ik ging op bed liggen en staarde naar het plafond. Ik wist dat Jonas alleen verliefd zou worden op het meisje dat ik in de spiegel had gezien.

[justme]

Wie was die jongen? Mike zeker? Of verklap ik het nu alsjeblieft schrijf verder!

[Nutella]

Wie weet En ik zal dit stukje een andere keer wel verlengen, want het is wel een beetje kort
__________________________________________________________________________________

Nadat ik mijn huiswerk had gemaakt, bestelde ik de pizza. Een jonge vrouwenstem vroeg welke pizza ik wilde. “Binnen het halfuur zal de pizza bij uw thuis worden bezorgd, nog een prettige dag!” zei ze net iets te vrolijk. Ik hing op en liet me weer op mijn bed neerploffen. Een kwartier ging voorbij, toen er werd aangebeld. Ik vloog de trap af en opende de deur. Even ging er een lichte schok door me heen, het was de jongen met bruine ogen. We keken elkaar aan, zonder een woord te zeggen. Ik zag dat hij me ook herkende. Hij verbrak de stilte, terwijl hij me de pizza overhandigde.
“Hier is uw bestelling, pizza Hawaï,” Ik voelde de warmte van de pizza en de heerlijke geur liet me watertanden.
“Dank je,” zei ik.
“Dat is dan … euro,” de jongen glimlachte.
“Oh wacht, ik ga even het geld halen. Kom anders maar even binnen, het is hartstikke koud buiten,” zei ik. De jongen deed wat ik zei en volgde me tot in de keuken. Ik pakte het geld van de keukentafel.
“Hoe heet je eigenlijk?” vroeg hij, terwijl ik het geld aan hem gaf.
“Britt,” antwoordde ik. Ik keek door het raam naar buiten. Het begon net opnieuw te sneeuwen. Daarna keek ik opnieuw naar hem, zijn handen zagen blauw van de kou.
“Het begint weer te sneeuwen,” zei ik, ook al had hij dat zelf ook wel door.
“Oh,” zei hij een beetje verlegen.
“Je mag hier wel even blijven opwarmen, als je wil,” Ik weet niet waarom ik dat zei. Normaal zou ik zoiets nooit doen. Maar op één of andere manier voelde ik me op mijn gemak bij hem.

[-Maaike-]

Vraag zijn naam dan! Toe nouw

Wat aardig van Britt dat hij mag opwarmen ^.^ Ben benieuwd of dit naar nieuwe vriendschappen leidt, haha. Moet haast wel

Ga zo door!

[Bellenblaas.x]

Leuk verhaal. Ik denk dat veel meiden zich kunnen herkennen in Britt en vaak is het dan helemaal leuk om te lezen. Als het over jongens gaat is het sowieso vaak leuk. Pas op dat het niet een doorsnee verhaal wordt.
Heb je bewust gekozen voor de verleden tijd of niet? Ik moet namelijk eerlijk zeggen dat ik een actieve vorm prettiger vind lezen.
Ik heb nog een paar puntjes die je kan verbeteren:

In het derde stuk heb je vaak 'wou' i.p.v 'wilde':

mijn pas. Ik wou niet zeggen op wie ik verliefd was.

En dat wou ik nu net voorkomen. Dat w

Ik 'liet' me neerploffen...

Ik liep me neerploffen op de stoel helemaal achteraan in de klas.

Ik ging 'naast' of 'bij' (niet 'aan') het raam zitten...

Ik ging aan het raam zitten met Annabel naast m

Vierde stuk:

'een' jongensstem zeggen...

het spijt me!” hoorde ik jongensstem zeggen

iets groter dan 'ik' (je moet er een werkwoord achter denken: dan ik ben)

bruine ogen van een jongen, iets groter dan mij.

Ik 'schudde' nee, ... (ja knikken, nee schudden)

Ik knikte nee, terwijl ik nog altijd in zijn ogen keek.

Weer de 'wou'... --> 'wilde'

nooit meer gesproken en dat wou ik zo houden.

Deze zin vind ik een beetje gek. Ik zou er eerder dit van maken:
De pizza bestelde ik pas later, ik wilde eerst aan mijn huiswerk beginnen.

De pizza zou ik pas later bestellen, eerst al even mijn huiswerk maken.

Vijfde stuk:

Het begint 'weer' te sneeuwen.

“Het begint terug te sneeuwen,” zei ik, ook al

Verder, ook al is dat eigenlijk niet fout, heb je vaak 'me'. Persoonlijk vind ik 'mij' mooier staan, misschien kan je het wat afwisselen de volgende keer.

[Nutella]

Dankje voor de tips! Ik vind het zelf prettiger om te lezen/schrijven in de verleden tijd.