Lost Songs

[Mahogany]

Proloog

'Are you gonna go my way' van Lenny Kravitz vult de auto met geweldige gitaarriffs en we zingen allemaal vol overgave mee. Mijn zusje draait het raampje naast zich open en frisse zomerlucht vermengt zich met de melodieën van het lied. Het is net opgehouden met regenen en ik vang de geur op die een zomerse regenbui altijd achterlaat. Mijn zusje houdt enorm van die geur en sluit haar ogen. Ik kijk haar aan en zie een gelukzalige glimlach om haar lippen hangen.
Dan vervaagt haar gezicht. Het laatste wat ik zie is een schemering van haar doodsbange blik.
Even is het zwart, maar dan duik ik in een nieuw beeld. Ik kijk vanuit de deuropening naar mezelf, terwijl ik in de studeerkamer piano speel. Mijn ranke vingers strelen de witte en zwarte toetsen, maar ik hoor geen geluid. Wanneer het weer zwart voor mijn ogen wordt, hoor ik het lied dat bij het beeld paste. 'Sur le fil' van Yann Tiersen.

Een vervelend gepiep wringt zich tussen de zachte klanken van de piano. Uiteindelijk verdringt het zelfs de muziek. Ik ben me bewust van de sterke geur van ontsmettingsmiddel. Mijn lichaam rust op een bed en wanneer ik mijn vingers beweeg, strijk ik over een zachte, aangename stof. Ik open mijn ogen en moet enkele keren knipperen tegen het felle licht. Wanneer mijn ogen gewend zijn geraakt aan het witte licht, doorzoek ik de ruimte waarin ik me begeef. Bovenaan de muur voor me hangt een klein tv'tje en op de vensterbank staan enkele planten en bloemen. Naast me rust een telefoon op een nachtkastje.
Hoe ben ik in een ziekenhuis beland?
Ik staar naar mijn rechterarm en zie dat er verschillende buisjes in zitten. Een doorzichtige vloeistof druppelt door één van de buisjes. Nu begint de pijn echt tot me door te dringen en het lijkt alsof mijn lichaam in brand staat. Mijn hoofd staat op ontploffen en ik wil rechtop zitten, maar ik kan niet.
Wat is er gebeurd?
En voor ik om hulp kan roepen, zak ik weer weg in de schemerige wereld tussen leven en dood.

[Anneke]

Mooi begin! Ben nieuwsgierig naar wat er verder komt. (: Je hebt een leuke schrijfstijl!

[-Maaike-]

Mooi begin van je verhaal. Vooral de beelende herinneringen vond ik mooi om te lezen.
Ondanks ze plots overgaan in elkaar ervoer ik dat niet storend

Ik ben benieuwd hoe het verder gaat. Ga zo door!

[Mahogany]

1.

Nu speelt zij piano. Aria, mijn zusje, sluit af en toe haar ogen wanneer ze zich volledig toelegt op de klanken van de piano. Haar vingers vloeien over de toetsen wanneer ze 'Für Elise' van Beethoven speelt. Ik zit in de zetel aan de andere kant van de kamer en kijk naar haar serieuze gezicht. Er verschijnt een frons tussen haar wenkbrauwen en die wordt steeds dieper, naarmate het stuk vordert. Plots houdt ze op met spelen en draait haar gezicht naar me toe. Haar blik laat zien hoe wanhopig ze is. Ze opent haar mond en zegt iets tegen me, maar haar stem klinkt vervormd. Veel te luid en dan weer heel zacht.
"Laat me..."

Ik voel een zachte bries langs mijn gezicht strijken en hoor voetstappen naderen.

"Niet in de steek."

Die geur van zware ontsmettingsmiddelen dringt mijn neus binnen. Mijn vingertoppen drukken op een matras.

Ze strekt haar slanke hand naar me uit en staart me met grote, angstige ogen aan.

Ik open mijn ogen en ze is weg. In plaats daarvan staar ik naar een wit plafond. Verward draai ik mijn hoofd wat en naast me staat een vrouw die ik nog nooit gezien heb. Ze is gekleed in een wit uniform en houdt een houten klembord vast, waar ze iets op krabbelt. Dan kijkt ze op van haar papieren en lijkt ze even blij verrast te zijn wanneer ze me ziet. Ze glimlacht vriendelijk naar me, maar ik bespeur ook iets anders in haar ogen, alleen ben ik te moe en nog te zwak om me te herinneren wat die blik moet betekenen. Dan zegt ze:
"Ik zal de dokter er even bijhalen, Caroline."
De laatste akkoorden van 'Für Elise' zwerven nog rond in mijn gedachten.

[Little_Miss_Perfect]

Ziet er weer geweldig uit, als altijd. (: Je bent echt goed, Jenny. ;o Ga zo door, ben benieuwd naar het vervolg. :3

[anne2663]

mooi geschreven! zeker die herinneringen geven het iets speciaals
ik ben benieuwd waar dit naar toe gaat... ;D

[-Maaike-]

Ergens in mijn achterhoofd hoor ik nu ook "Für Elise" spelen. Het is zo'n mooi nummer.
Mooi vervolg stukje! Ik hoop dat het volgende stukje iets langer is

Ga zo door!

[Mahogany]

Ja, sorry voor de korte stukjes, maar het begin van het verhaal is voornamelijk opgebouwd in flarden van momenten (wow, die zin klinkt heel verkeerd en vaag, maar ik hoop dat je het snapt).
Sorry dat dit stukje weer zo kort is, maar vanaf het volgende deel worden de stukken langer hoor (:


-----


Op straat werken enkele kinderen uit de buurt samen aan een krijttekening. Ik kan ze horen lachen en praten terwijl ik op mijn bed lig. Het is twee uur in de namiddag denk ik, maar ik wil mijn bed niet uitkomen.
Alles doet pijn. Mijn ribben. Mijn hoofd. Denken. Voelen. Herinneren. Vooral herinneren doet pijn.
Herinneringen aan mijn vader. Mijn zusje.
In mijn slaap wordt ik nog steeds belaagd door dromen waarin ze mijn naam roepen, waarin ze me om hulp roepen. Ik ren naar hen toe, maar hoe langer ik ren, hoe groter de afstand tussen ons wordt. Ik probeer te schreeuwen, maar mijn keel lijkt dicht geschroeid.
En dan vallen ze neer, mijn vader en zusje. Dan liggen ze daar. En bewegen ze niet meer. Dan word ik wakker, badend in het zweet, hopend dat het gewoon maar een droom was. Dat ze nu gewoon liggen te slapen in hun kamers. Na een minuut kom ik uiteindelijk tot het besef dat dit niet zo is. Ze zijn er niet meer. Ze zijn er gewoon niet meer.
Ik begin dan te snikken en te huilen tot ik weer in slaap val.
En dan begint alles weer opnieuw.

[-Maaike-]

Ooh dan kijk ik daar extra naar uit ^_^ Kan ik nog meer in het verhaal kruipen

Dit stukje klinkt heel erg alsof die dromen door een soort traumatische ervaring zijn ontstaan Dan vraag ik me heel erg af wat er met haar vader en zusje is gebeurd..
Doet alles trouwens pijn omdat haar moeder kwaad is geworden?

Ga zo door!

[Mahogany]

2.



"Caroline, je komt te laat op school als je daar nog langer blijft!" De stem van mijn broer vindt een weg langs de trap naar boven. Ik sta voor de spiegel in de badkamer. Bekijk mijn spiegelbeeld. De donkerblauwe ogen die naar me terugkijken lijken de mijne niet te zijn. Het voelt alsof daar en totaal andere persoon voor me staat. Een lang, slank meisje van wie je niet zou zeggen dat haar leven aan scherven rond haar voeten ligt. Haar lange, golvende haren rusten op haar schouders en hebben een gezonde, lichtbruine kleur.
"Caroline, ik ga hier niet eeuwig zitten wachten!"
Ik knipper met mijn ogen en wordt zo weer uit mijn donkere gedachten gehaald. Snel strijk ik nog eens met een borstel door mijn haren en ik loop de badkamer uit, de trap af, naar mijn broer. Hij zit op de rugleuning van de zetel met de autosleutels in zijn handen. Meteen staat hij op als hij me ziet.
"Sorry, Josh, ik-"
"Maakt niet uit, ik snap het. Kom, we vertrekken," zegt hij met een vriendelijke glimlach.
We stappen naar buiten. Josh sluit de voordeur en ik kijk naar de lucht. Een wolkendek verspreidt zich over de hemel, maar aan de horizon kan ik zien dat enkele zonnestralen zich een weg hebben weten te banen langs de grijze wolkenmassa. Een groep vogels vliegt in formatie over mijn hoofd heen. Dan besef ik dat ik nog naar school moet en ik stap door de voortuin naar de auto. Wanneer ik de deur open, blijf ik aarzelend staan. Ik haal diep adem en stap uiteindelijk zonder er verder lang over na te denken in. Mijn broer gaat naast me zitten aan de bestuurderskant. We doen allebei onze veiligheidsgordels aan, ik al dan niet met wat trillende handen, en Josh start de auto. Terwijl we vertrekken, krullen mijn vingers zich krampachtig om op mijn dijbeen. Ik staar strak voor me uit terwijl de Ford Fiesta langs enkele huizen glijdt. De rit naar school duurt maar een kwartier, maar ze lijkt een eeuwigheid te duren. Allebei blijven we stil gedurende de eerste paar minuten. Dan begint Josh uiteindelijk.
"Ben je zenuwachtig voor straks?"
Ik haal mijn schouders op en probeer me wat te ontspannen. Voorzichtig strek ik mijn vingers weer uit en ik draai mijn gezicht naar Josh toe.
"Valt wel mee. Ik vraag me gewoon af hoe iedereen gaat reageren."
Hij kijkt even mijn richting uit en ik zie de wat hulpeloze blik in zijn ogen.
"Dat zal je pas weten als we er zijn." Even zweeg hij. "Wil je nog een dag wachten? Of misschien een week? Dan ga je gewoon vanaf volgende week terug naar school."
Meteen schud ik mijn hoofd.
"Nee, dan blijven we het uitstellen. Ik hou het wel vol, echt," voeg ik er na een zucht aan toe.
"Oké, goed. Want we zijn er al."
Verbaasd kijk ik uit het raam en zie aan het einde van de straat inderdaad mijn school staan. Opeens voel ik me weer helemaal onzeker worden. Wat als ik het toch niet aankan? Ik slik de brok in mijn keel weg en glimlach nerveus naar mijn broer.
"Ik zie je straks," zeg ik dan maar. Meer kan ik niet uitbrengen, mijn keel voelt droog aan en mijn hart gaat als een razende tekeer.
"Ik kom je hier ophalen. Als het niet meer gaat, bel me dan maar."
Ik knik en open de deur. Een frisse wind zweeft naar binnen en enkele seconden later sta ik op het voetpad en rijdt mijn broer weer weg. Ik kijk de auto na tot hij achter de hoek van de straat verdwijnt, waarna ik met een hol gevoel in mijn hart achterblijf. Plots voel ik me weer helemaal alleen.

[Little_Miss_Perfect]

Heel mooi! ;o Ik kan me echt verplaatsen in Caroline. ;o Ik ben echt benieuwd wat er is gebeurd. ;c En waar mams is, want zij is nog niet voorgekomen in het verhaal... Ga snel verder, ik kijk uit naar het volgende stukje. ;D

[AnoniemMeisjex]

Heel mooi !

[-Maaike-]

Jeej! Een iets langer stukje Al stop je nu wel net bij het punt dat ik me af vraag wat gaat er nu gebeuren... schrijf maar vlug verder ^.^

Meteen schudt ik mijn hoofd.

schudt = schud

Ga zo door!

[Mahogany]

De toegangspoort van de school is oud en bruin van de roest die erop zit. Mijn handen plakken en ik veeg wat zweet af aan mijn broek. Beverig haal ik nog eens diep adem en mijn benen beginnen te bewegen.
Niet te veel nadenken, gewoon blijven stappen.
Op het schoolplein staan verschillende groepjes leerlingen vrolijk met elkaar te praten. De zon laat hun haren schitteren en de plassen die overbleven van de nachtelijke regen stralen in het prille zonlicht. Iedereen ziet er overdreven gelukkig uit. Monden krullen om in een afschuwelijk stralend witte glimlach, tinkelend gelach weergalmt over het plein, flarden van gesprekken bereiken mijn oren.
"Ik ben gisteren naar het concert van Coldplay geweest. Ze waren zo goed!"
"Vreselijk, mijn nagel is gisteren gebroken! Ik heb al mijn andere nagels nu ook kort moeten knippen!"
"Die trui gaat niet op de broek die je nu draagt."
Mensen gedragen zich toch zo oppervlakkig. Bezorgd om onbenulligheden.
Ik probeer de gesprekken uit mijn hoofd te bannen en dwing mijn voeten weer in actie te komen. Stap voor stap.
Naarmate ik het administratiegebouw nader, zie ik steeds meer hoofden mijn richting uit draaien. Gesprekken verstommen en er ontstaat een voorzichtig gefluister, soms zelfs volledige stilte. Op ieder gezicht is medelijden af te lezen. Alsof ik zo'n blik nog niet genoeg gezien heb. Altijd maar die meelevende blikken, troostende schouderklopjes, veel te sterke handdrukken, verstikkende omhelzingen van mensen die ik niet ken. Alsof ze weten hoe het moet zijn om in mijn schoenen te staan. Alsof ze hetzelfde verdriet delen.
Hier op school word ik sinds vorige maand gezien als het meisje dat een zwaar auto-ongeluk op het nippertje heeft overleefd. Ja, het stond in de krant, heb je het niet gezien? Een vrachtwagen is op hun auto ingereden. Spekglad was het wegdek, de vrachtwagenchauffeur verloor de controle over het stuur en slipte tegen hen aan. Een zware klap was het, blijkbaar. De vader was op slag dood. De jongste dochter hebben ze nog geprobeerd te reanimeren, maar daarvoor was het al te laat, vertelde de krant. De andere inzittenden waren zwaargewond en werden naar het ziekenhuis vervoerd. Dat gezin zal nu wel gebroken zijn, dat kan niet anders.
En gelijk hebben ze, de vreemden die zo gefascineerd zijn door dit soort sensatienieuws. Van ons gezin blijft slechts een schaduw over van wat we oorspronkelijk hadden.

[-Maaike-]

Mooi geschreven vervolgstukje

Ik vond vooral dit stukje erg mooi verwoord:

Altijd maar die meelevende blikken, troostende schouderklopjes, veel te sterke handdrukken, verstikkende omhelzingen van mensen die ik niet ken.

Ga zo door!

[Mahogany]

Terwijl ik me een weg baan door groepjes leerlingen, met overvolle rugzakken en overbodige handtassen, wringt ook Alice zich langs enkele derdejaars en neemt ze mijn pols vast.
"Goed dat je er weer bent."
Ik probeer te glimlachen, maar ben het blijkbaar verleerd, want mijn lippen krimpen samen in een scheve grimas. Alice neemt me bij de arm vast en samen stappen we over het plein.
"Je moet nu zeker eerst langs bij de leerlingenbegeleiding?" vraagt ze. Haar roodbruine krullen dansen springerig rond haar gezicht terwijl ze me weer aankijkt. Ik knik enkel en kijk naar het bakstenen gebouw voor ons. Een zucht ontsnapt me en beide stoppen we voor de deur.
"Ik wil er niet over praten straks. Ik heb ze niks te vertellen." Mijn stem klinkt schor en ik schraap mijn keel voor ik verder ga, "Ze kunnen me niet dwingen die herinneringen weer op te rakelen. Ik ga ze helemaal niets zeggen," barst ik uit. Alice kijkt me afwachtend aan, alsof ze nog even zeker wil zijn dat ik niet verderga met spreken. Dan haalt ze haar schouders op.
"Dan vertel je hen toch niks."
Ik kijk haar duister aan. "Ze zullen me overladen met vervelende, pijnlijke vragen en ze gaan erop blijven hameren tot ik een paniekaanval krijg of tot ik hen de antwoorden ga geven die ze verwachten." Ik spreek over de schoolpsycholoog alsof het er meerdere zijn, maar ik weet best dat ik enkel met mevrouw Bell zal praten. Het is gewoon gemakkelijk om vijandige personen als een hele organisatie te zien. Als een sekte, die mijn hoofd zal volproppen met verstikkende ideeën en verwarrende gevoelens. Terwijl mijn hoofd zich vult met deze waanbeelden, grijpt iemand me plots vast. Totaal verrast door de aanraking, wring ik me meteen los uit de omhelzing. In een waas zie ik blonde haren heen en weer zwiepen en wanneer mijn ogen zich focussen op de persoon die nu voor me staat, zie ik dat het Emma is.
"Sorry," mompel ik terwijl mijn spieren zich weer ontspannen en ik mijn schouders laat zakken.
"Nee, het spijt mij, ik had je niet moeten laten schrikken," antwoordt ze berouwvol, "maar ik ben wel blij dat je terug bent. Je hebt er geen idee van hoe saai het hier zonder je was."
Mijn mondhoeken krullen zich in een amper zichtbaar glimlachje om. Emma heeft een gave, denk ik. Ze kan met haar vrolijke ingesteldheid en haar vlotte manier van spreken haar hele omgeving oplichten. Iedereen ziet er stralender uit bij haar, alsof de mensen rondom Emma net ontdekt hebben dat het leven een geschenk is, alsof ze net beseffen waarom ze niet moeten klagen over onbenulligheden, het leven is immers te kort om er niet volop van te gaan genieten.
Ja, voor sommigen is het leven inderdaad te kort. Soms.

[Little_Miss_Perfect]

Mevrouw Bell. *gniffel*

Ga supersnel verder, ik wil meer lezen. ;o Ziet er geweldig uit, Jenny. <3

[-Maaike-]

Awh wat een lieve vrienden! Ik ben benieuwd hoe het gesprek met mevrouw Bell gaat verlopen ga zo door!