tot de dood ons scheidt

[ashleykoolen]

Zo na een tijd afwezig zijn te zijn geweest ben ik er weer. Het valt me op dat het stiller is dan vroeger .

Mijn eerste verhaal weer na zo'n tijd (:

____________________________________________________________________________________
“Gaat alles goed?” vroeg Amani-Safira bezorgd. Ze staarde me aan met haar grote, ronde hazel kleurige ogen. Het was pas een maand geleden dat mijn moeder was overleden na een kort ziektebed. Het deed me nog altijd pijn haar te moeten missen. Gelukkig kon ik altijd terecht bij Amani haar familie. Mijn vader dat was een ander verhaal. Voordat mijn moeder Elisa overleed werkte hij al veel, maar na haar dood zag ik hem helemaal niet meer. Hij was een advocaat en hij was altijd met zijn werk bezig. Het is dat hij mijn papa is, maar ik heb nooit een band met hem gehad. Met Oscar McCharty daar in tegen had ik een geweldige band, hij was net een vader voor me en zijn vrouw Seriel zorgde ook uitstekend voor me.
“ Mwah best met jou?”
“Ja, geweldig leuk dat je het vraagt. Ik kreeg vrijdagmiddag bericht dat ik na mijn VWO diploma mag studeren in Amerika. Aan de Brown Universtiy!”
Ik schoot in lach om het gezicht van Amani-Safira die in het rond sprong, haar zwarte krullen danste in het rond. Hierna schoot ook Amani-Safira in de lach.

Helaas zaten Am en ik niet bij elkaar in de klas. Amani zat in 5 VWO en ik in 4 havo. Dat kwam doordat Am altijd al slimmer was dan mij. In de brugklas zaten Amani en ik wel bij elkaar in de klas. Allebei volgende we havo, totdat Amani op iedereen voorliep, er werd haar toen geadviseerd om naar het VWO te gaan. Waarom ik dan een klas lager zat en we niet gelijk liepen? Tsja ik was namelijk zo dom om vorig jaar op 1 tiende punt te blijven zitten.
“Charlie, je luistert helemaal niet naar me. Heb ik alles voor niets verteld pfft.”
“Mmm, wat zei je, Am?”
“Nee, niks laat nu maar weer zitten. Ik zit je verdomme iets belangrijks te vertellen en je luistert gewoon niet.”
Amani trok haar arm uit de mijne en beende boos weg. Am was af en toe een apart geval. Ze kon namelijk zo boos zijn en je dagen negeren, en opeens praatte ze dan weer tegen je. Misschien kwam dat wel door haar Marokkaanse temperament. Ik wist het bijna wel zeker, haar moeder mevrouw McCharty was namelijk ook zo. Ik schrok op uit mijn gedachten en slenterde verder over het schoolplein. Op het plein zag ik als gewoonlijk de skaters met zijn alle staan. Toen ik er langs liep rook ik een zachte wiet lucht. Ik negeerde het en stapte de school binnen.. Mijn telefoon trilde in mijn zak, ik viste hem er uit en keek naar het verlichtende beeldscherm. Er was een sms’je binnen gekomen van papa. Er stond niet veel bijzonders in, alleen dat hij niet mee at doordat hij een werkoverleg had. Het waren maar zes woorden die een korte zin vormde. Hoe kon iemand zo gevoelloos zijn. Mijn telefoon propte ik weer in mijn zak en liep verder naar het lokaal.

[ashleykoolen]

Aangekomen in mijn lokaal gooide ik mijn tas op tafel en pakte mijn Frans boeken er uit. Onderuitgezakt ging ik op mijn stoel zitten achterin het lokaal. Niet veel later kwam mevrouw Sorcière
het lokaal binnen. Met een nors gezicht staarde ze de klas in. Het viel me op dat haar kleurloze haar niet in haar bekende knot zat, maar dit keer in een staart. Ook haar rode bril zat niet op het puntje van haar neus, maar hing om haar nek. Het was een vreemd gezicht om haar zo te zien. Ze was niet meer zo standaard en ze begon te lijken op een lief oud omaatje.

Mijn gedachten verzonken weer. Ik moest aan Amani denken. Wat voor les had zij op dit moment? Ik groef diep in mijn gedachten en bedacht me dat het scheikunde was. Ik moest haar een sms’je sturen en mijn excuses aanbieden. Mijn hand vloog de lucht in, en wachtte tot mevrouw Sorcière mij de buurt gaf.
“Mevrouw Devoné, wat is er aan de hand?” vroeg ze met haar zachte stem.
“Zou ik even naar het toilet mogen?”
Mevrouw Sorcière fronste haar wenkbrauwen en knikte naar me. Daarna ging ze verder met het schrijven van de Franse woordjes op het bord.
Langzaam liep ik naar de toilet, iets in me hield me tegen. Moet ik Amani wel een sms’je sturen of moet ik het er gewoon bij laten? Een seconde later dacht ik er aan dat ze het wel prettig zou vinden om iets van me te horen. Snel typte ik een sms’je. Daarin vertelde ik haar dat hem me speet en of we weer vriendjes werden. Ook vroeg ik aan haar of ik vanavond bij haar kon blijven eten en slapen. Morgen hadden we tenslotte allebei een dag vrij.

Ik haastte me terug naar de les. Ik wilde namelijk niet dat het te lang zou gaan duren. Na het blok uur Frans had ik scheikunde. Daarna nog drie tussenuren en nog een uur wiskunde. Gelukkig was ik daarna uit en als Amani had gereageerd zou ik met haar mee naar huis gaan. De lessen gingen vandaag nog langzamer dan normaal. Toen mijn tussenuren aan waren gebroken zocht ik samen met mijn klas een plekje in de aula. Ik keek om me heen om te kijken of ik Amani ergens zag zitten.

Even later zag ik dat ze naar het schoolplein liep. Ik sprong op en liep haar achterna.
“Am!”
Ik kreeg geen reactie.
“Amani-Safira!”
Ze draaide zich om en keek me aan met een boze blik vol haat.
“Wat is er toch, Am ?”
“Niks.”
“Lieg niet tegen me, wat is er nou aan de hand. Het spijt me echt van vanochtend.”
“Je luistert verdomme nooit naar me. Alles draait altijd alleen om jou. Je weet niet eens hoe het met mij gaat. Ik moet alles maar van je pikken.” Ik hoorde een snik in haar stem toen ze de laatste zin uitsprak. Waarom kon ik dit niet begrijpen. Had ik soms niet in de gaten wat er aan de hand was? Vanochtend toen ze vertelde over Brown was ze nog zo vrolijk, maar haar bui was ineens omgeslagen. Ik pakte haar bij haar arm en trok haar mee de gang in zodat we rustig konden praten.
“Vertel het me, wat er is aan de hand Ami.”
“Ik heb nog een brief gehad afgelopen vrijdag.” Ze fluisterde toen ze tegen me sprak.
“Ja, en wat stond er in die brief?”
“Weet je nog, dat ik me had laten testen op een SOA?” Ik keek haar ongelovig aan en knikte.
“Ik heb chlamydia door Alexskander. Ik moet nu weg om medicijnen te halen.”
Ik keek haar beduusd aan. Hoe had dit kunnen gebeuren bedacht ik me.
“Als je even wacht pak ik me tas en jas en dan ga ik met je mee. Je moet niet alleen gaan.”
Ze knikte en ik liep weg om mijn spullen te halen. Toen liepen we samen terug richting de fietsen. Tijdens het fietsen naar de dokter spraken we geen woord tegen elkaar. Ik was nog altijd bang om iets verkeerd te zeggen na vanochtend.

[Filtstivt]

Het verhaal heeft aan het eind een leuke wending. Deze had ik niet aan zien komen.
Ik vind het verhaal netjes getypt, maar toch een paar dingetjes die me opvielen:

De ene keer type je schoolplein wel goed, de andere keer niet. Schoolplein moet aan elkaar.

Ik schrok op uit mijn gedachten en slenterde verder over het school plein.

Met Oscar McCharty daar in tegen had ik een geweldige band, hij was net een vader voor me en zijn vrouw Seriel zorgde ook uitstekend voor me.

Ik gebruik altijd 'daarentegen' in plaats van 'daar in tegen'. Ik weet eigenlijk niet wat goed of fout is? Mag het beide gebruikt worden? Misschien dat iemand anders het weet?

Snel liep ik weer terug naar de les.

Even later zag ik dat ze naar het schoolplein liep. Ik sprong op en liep haar snel achterna.

Ze draaide zich om en keek me aan met een boze blik vol haat. Snel liep ik naar haar toe, ik was buitenadem omdat haar achterna was gerent.

Je gebruikt in een aantal zinnen dicht bij elkaar, vaak de combinatie 'Snel liep'. Gebruik niet te vaak dezelfde (combinatie van) woorden. Dit kan je verhaal langdradig en saai maken. Pas hier voor op!

Je kan bijvoorbeeld de eerste zin veranderen in 'Ik haastte me (weer) terug naar de les'.
Ik gebruik zelf de woorden zoals 'ook' en 'weer' ook te vaak in mijn teksten. Ik denk dat dit komt, omdat dit zo in de Nederlandse spreektaal is ontstaan. Maar vaak zijn deze woorden overbodig en maken ze de tekst er niet mooier op. Het woord 'weer' in deze zin vind ik overbodig, want is ze al vaker uit de klas geweest?

Je kan ook de tweede zin aanpassen.
'Ik sprong op en vloog haar achterna'
Zo maak je ook duidelijk dat ze snel loopt.

Ga zo door! Komt er nog een vervolg?

[ashleykoolen]

Ja ik plaats morgen avond een nieuw stukje. En zal dan meteen de foutjes aanpassen zit nu namelijk op mijn ipad.

[ashleykoolen]

Ik heb de feedback toegepast.
________________________________________________________________________________________

We waren al snel klaar bij de dokter. Amani kreeg drie pillen mee die ze tegelijkertijd in moest nemen bij de lunch en met een glas water. Haar werd ook aangeraden om contact op te nemen met de jongens met wie ze naar bed was geweest. Voor haar was dit erg makkelijk, de enige met wie ze naar bed was geweest was Alexskander. Amani kennende zou ze dit toch niet doen ze vond dat hij er maar zelf achter moest komen, na wat hij er aan had gedaan.

Buiten aangekomen stapte we op de fiets richting school. Gelukkig was alles snel verlopen en hadden we nog ruim anderhalf uur tot de les weer begon.
“Am?”
“Mja?”
“Kan ik nou vanavond blijven eten en slapen? Want ik heb echt geen zin om in een leeg huis aan te komen en daarna nog boodschappen te moeten doen.”
“Natuurlijk schat. Ik zal zo gelijk mama een sms’je sturen , zodat ze extra eten kan maken.”
Ik knikte en hield mijn mond verder weer. Ergens diep van binnen had ik een raar gevoel over vandaag. Ik kon het niet plaatsen.
“Am, heb je honger?”
“Ja best wel, wil je op school eten of heb je trek in een patatje of zo iets?”
“Een patatje of salade gaat er inderdaad wel in.” Ik hoorde mijn maag knorren bij het idee, en bedacht me dat ik vandaag nog bijna niets had gegeten.
“Eten we bij Friet and more of heb je liever MAC Donalds?”
“Nee geen MAC hoor, ik vind dat de laatste tijd niet lekker meer.”
Onze fietsen parkeerde we tegen de gevel van Friet and more en liepen de patatzaak binnen.
“Waar kan ik jullie mee helpen?” vroeg een slungelige jongeman van een jaar of twintig.
“Voor mij een caesar salad zonder saus asjeblieft.” De jongeman knikte naar me en richtte zich op Amani.
“Voor mij een patatje flip en een frikadel speciaal met extra uien asjeblieft.” Ik moest helaas altijd op mijn lijn letten, ik kon niet zomaar een patatje bestellen want dan zat er gelijk weer drie kilo bij. Amani kon alles hebben. Ze was een stuk langer, gespierder en bovenal slanker dan mij. Ook kon ze alles eten wat ze maar wilden en hoefde nooit ergens op te letten. Op sommige momenten kon ik zo jaloers op haar zijn. We waren dan wel beste vriendinnen, maar ook tegenpolen van elkaar. Ik een klein, mollig, goudblond harige meisje met groene ogen. En zij een lang, slank, gespierd, meisje met een donkere bos lange krullen en prachtige hazel kleurige ogen. Ze was dan ook wel half Marokkaans van haar moeders kant. Ook was ik meer een dromer en zij vooral back to earth.
“Ik zal het zo bij jullie brengen, willen jullie er soms nog drinken bij?”
“Een flesje SPA rood graag.” Zei ik tegen de jongenman.
“Voor mij graag een blikje engergie.”

[ashleykoolen]

weer een nieuw stukje (:

Samen zochten we een plekje achterin de winkel. Niet veel later kwam een andere medewerker van Friet and more de bestelling bij ons brengen. Ik prikte een beetje in mijn salade. Mijn eetlust was ineens verdwenen ik wist weer niet waardoor het kwam. Eerst al het rare gevoel van de straks op de fiets en nu verdween mijn eetlust. Toch nam ik een paar happen van me salade, omdat ik anders helemaal niets binnen kreeg tot aan het avond eten. Ik keek door mijn wimpers naar Amani die tegen over me gulzig alles naar binnen zat te proppen. Ze keek me aan en brabbelde met een mond vol of ik ook een patatje wilde. Ik schudde mijn hoofd en nam een klein hapje salade. Ook nam ik meteen een grote slok water om alles te kunnen wegspoelen. Van mijn salade had ik al snel genoeg en schoof het bord van me af. Ik zag dat Amani ook al haar patat op had, alleen een stukje frikadel lag nog op haar bord. Nu schoof zij hem ook van haar af. Even bleven we nog zitten op onze stoelen, totdat ik op mijn horloge keek dat we over een uur weer les hadden.
“Am, stuur je , je ma nog even een sms’je? En we moeten zo gaan, de les begint al over een uur.”
Ze knikte en draaide mijn flesje water open om haar drie pillen die ze van de dokter gekregen had weg te spoelen. We stonden op en liepen naar buiten en sprongen op onze fietsen.

Aangekomen op school gingen we apart van onze klassen aan een tafeltje zitten. We zeiden niet veel tegen elkaar. Am was druk bezig met haar telefoon en ik was bezig om de franse woordjes in mijn hoofd te stampen. Niet veel later gilde de bel door de aula heen. Dit was het teken dat de volgende lessen weer begonnen. Ik stond op en duwde de Frans boeken in mijn tas.
“Ik zie je straks bij de fietsen Am.”
“Ja, tot straks.”
We liepen weg bij de tafel en Ami liep naar links terwijl ik mijn weg volgde.

Meneer Snor van wiskunde was bezig met dingen op te schrijven op het bord. Ik besteedde geen aandacht aan hem. Ik was aan het dagdromen over mijn overleden moeder Elisa. Niemand had een moeder als de mijne ze was en bleef voor mij altijd een topvrouw. Ondanks haar ziekte stond ze altijd voor me klaar als er weer eens iets aan de hand was. Mijn moeder was ook een pracht vrouw, we leken verre weg nog niet eens op elkaar. Mijn moeder was lang, slank en had prachtige hel blauw ogen. Ook had ze een prachtige slag in haar chocolade bruine haren. Ik was altijd al jaloers op haar ogen geweest. Ik had mijn uiterlijk van mijn vader en mijn karakter wel van mijn moeder. Daarom waren we ook twee handen op een buik. Ik miste de dagen dat ik uit school kwam, en mijn moeder een grote pot Rooibos thee had klaar gezet. We konden samen lachen en huilen. Af en toe leek ze meer op een vriendin dan op een moeder.
Tot ik op een begeven moment thuis kwam en mijn moeder in tranen zag. Ik knielde toen bij haar neer en vroeg wat er aan de hand was. Ze kon enkel een woord uitbrengen en dat was kanker. Ik voelde toen en ook nu weer een brok in mijn keel, ik kon wel janken. Nadat ze me verteld had dat ze botkanker had en dat ze gelijk moesten beginnen met chemotherapie ging alles heel snel. Alles ging in een sneltrein. De volgende dag ging ik samen met mijn moeder naar het ziekenhuis. We hadden een gesprek met haar behandelend arts. Hij vertelde dat we er niet van uit moesten gaan dat mama dit overleefde. Als de chemotherapie aansloeg had ze nog een half jaar te leven, sloeg hij niet aan waren het er hooguit twee. Mijn mama zat namelijk al in het laatste stadium van botkanker. De volgende dag moesten we terug komen op het ziekenhuis, ze zouden dan meteen gaan beginnen met de chemo. Na een paar dagen iedere dag chemo te hebben gehad. Heeft de arts haar bloed en botten onderzocht. De chemo was niet aangeslagen. Mama kon binnen nu en twee maanden zijn overleden. Dit was een grote schok voor de hele familie. Niemand had dit ooit verwacht. Iedereen wist dat mijn mama zo een sterke vrouw was. We hebben vooral leuke dingen gedaan met zijn tweeën, ook al had ze zoveel pijn. Na een maand, na de uitslag vond ik haar dood in haar bed. Dat was op 03-02-2010 ik was in tranen en wist niet meer waar ik het zoeken moest. Ik belde toen gelijk mijn papa en Amani. Papa kwam meteen naar huis en Amani kwam me opzoeken om me te troosten, want papa kon dat toch niet. Mijn mama was pas achtendertig toen ze overleed aan deze klote ziekte!