Het was 23 september, mijn verjaardag! (Is in het echt ook zo
)Al mijn familie en vrienden waren gekomen, ik voelde me zo gelukkig!
Ik was net bezig een cadeau uit te pakken van mijn moeder toen er opeens een harde gil klonk uit het huis van onze buren.
Het volgende moment hoorde ik het geluid van pistolen die werden afgevuurd, toen hoorde ik harde voetstappen naar onze huis en knalde opeens onze deur uit z'n scharnieren, iedereen gilde en toen kwam er een man binnenstappen...dezelfde man die ik vanochtend in een nieuwsuitzending had gezien...een man die van moorden hield...
Toen leek alles opeens vertraagt af te spelen...
De man hief zijn armen op en nu pas zag ik dat hij twee mitrailleurs in zijn handen had...
De man richtte de mitrailleurs op mijn vader die naast mij stond en trok de trekkers over...
Mijn vader's hoofd spatte opeens uiteen en allemaal bloed spatte op mij...
Iedereen gilde en probeerde te vluchten...maar het was te laat...
De man gooide opeens een kleine bom naar binnen en rende weg...ik zag hoe mijn moeder haarzelf met een wanhopig gezicht op mij wierp toen de bom ontpofte...proberend mij beschermen...
Ik opende mijn ogen, en keek in de ogen van mijn, nu dode, moeder.
Ik duwde haar zachtjes van mij af en stond op...
Ik staarde naar de dode lichamen op de grond, die van mijn familie en vrienden...
Opeens voelde ik mezelf in elkaar zakken...ik voelde mijn knieen tegen de grond aankomen...
Ik hief mijn hoofd op en schreeuwde, schreeuwde zo hard als ik kon, schreeuwde omdat ik hoopte dat ik me daardoor beter zou voelen, schreeuwde om de verdriet en pijn minder te voelen, schreeuwde...omdat ik niets anders kon...
.