Het weggelopen meisje

[SusanaGonzalez]

Jaloers keek ik gehurkt vanachter een struik naar een groepje andere weggelopen kinderen die wat dode ratten op takken zaten te braden op een vuurtje. Ik drukte mijn hand tegen mijn magere buik aan in de hoop dat mijn lege maag daardoor minder zou rommelen, natuurlijk zonder ook maar enige effect. Opeens hoorde ik een politiesirene in de verte die snel naderde, het groepje kinderen rende snel weg. Ik wist dat het kleine meisje die een paniekerige indruk maakte, ouders had die erg veel om haar gaven, ouders die meteen de politie hadden opgebeld zodra ze het briefje hadden gelezen die hun oogappeltje voor hun had achtergelaten. Even dacht ik aan mijn eigen ouders... Mijn vader die geen cent kon verdienen en niks anders deed dan aan mij te zitten, mijn moeder die altijd naar mij zat te schreeuwen dat ik een misbaksel ben die nooit geboren had moeten worden als ze weer eens in een dronken bui was. Ik schudde mijn hoofd om de beeld van mijn ouders die zich voor mij vormde weg te houden. De politieauto verscheen om de hoek en stopte nog geen meter van mij vandaan, een agent met een gezicht vol puisten en een bos zwarte haar stak zijn gezicht door het raampje en vroeg; 'Ben jij Lisanne Draadburg?' 'Nee.' Antwoorde ik terwijl ik naar het groepje kinderen wees die in de verte wegrenden. 'Die rent daarzo weg van hier.' De agent vloekte en stak zijn lelijke gezicht weer in de auto die snel wegreed. Ik stond op en liep naar het vuurtje om mezelf op te warmen. Gelukkig had het groepje in hun haast om weg te komen de halfverbrande ratten achtergelaten, ik pakte er een op en beet er met m'n tanden een stuk af. Het smaakte verschrikkelijk goor maar aan beter voedsel kon ik niet komen...
Zo'n uurtje later liep ik langs een gesloten winkel die geurkaarsen verkocht. Ik keek naar de reflectie in de etalageruit van mezelf, het straatleven had me niet veel goedgedaan; mijn donkerblonde haar zag er dof en vuil uit en zat vol met klitten, mijn grijze ogen straalden zowat verdriet en pijn uit, mijn spijkerbroek en donkergroene t-shirt waren vuil en zaten vol scheuren en ik was ook nog eens flink afgevallen waardoor ik er uitzag als iemand die aan anorexia leed. Ik zuchte en liep weer verder op zoek naar een slaapplek, het leven dat ik nu leed was altijd beter dan mijn leven met mijn verschrikkelijke ouders. Na een tijdje besloot ik maar op een parkbankje te slapen, het was absoluut niet comfortabel en het wordt ook vaak afgeraden voor jonge meisjes, maar ik was nou eenmaal erg moe en kon niks anders vinden.
Ik sloot mijn ogen en viel al snel in slaap...
Opeens werd mijn slaap verstoord, ik voelde iemands warme adem in mijn gezicht. Ik opende snel mijn ogen en stond oog in oog met een man die me grijnzend aankeek, hij droeg een donkerblauwe muts op zijn vuile bruine haar, moest zich nodig scheren en was voor de rest gekleed in vodden. 'Eindelijk wakker meisie?' Zei hij met een zware basstem. 'W-wat moet je van me?' Vroeg ik geschrokken, de man trok een wenkbrauw op. 'Ik moet helemaal niks van je hoor! Het is gewoon niet echt veilig voor weggelopen jonge meisjes om op parkbankjes te slapen en dus bleef ik bij je tot je weer wakker was.' 'En dat moet ik geloven?' Zei ik met een walgende gezicht. Ik stond snel op en rende weg. 'Pas op!' Hoorde ik de man nog achter mij schreeuwen toen ik de weg oprende, maar het was al te laat. Ik zag nog net de chauffeurs geschrokken gezicht terwijl hij uit alle macht remde voordat zijn auto mij keihard bij mijn buik raakte, ik voelde mezelf gillen terwijl ik dubbelklapte. Ik voelde de pijn door mijn lichaam schieten en toen werd alles zwart voor mijn ogen...

[Valerie]

Ik vind dit al een heel stuk beter dan je andere verhalen
Je omschrijft al veel meer zaken en als lezer kun je je al veel beter inleven. Komt er nog een vervolgje?

[Darkstar]

Vind dit verhaal ook een heel stuk beter !
Heb er nog wel een paar spellingsfoutjes ontdekt:

Die hun oogappeltje voor hun had achtergelaten, moet zijn: dat hun oogappeltje..

En niks anders deed dan aan mij te zitten, moet zijn: dan aan mij zitten

Die altijd naar mij zat te schreeuwen, moet zijn: tegen mij zat te schreeuwen

Dat ik een misbaksel ben die nooit geboren, moet zijn: dat nooit geboren

Van mijn ouders die zich voor mij vormde, moet zijn: dat zich voor mij vormde

Wees die in de verte wegrende, moet zijn: dat in de verte wegrende

Mijn grijze ogen staarde zowat verdriet en pijn uit, moet zijn: staarde zowel verdriet als pijn uit

Het leven dat ik nu leed was altijd beter dan mijn leven, moet zijn: wat ik nu leed en was altijd nog beter

Bij mijn buik raakte, moet zijn: in mijn buik raakte

Dat waren zo'n beetje de belangrijkste denk ik. Misschien is het toch slimmer om je verhaal voor je het post even in word te zetten en dan de spellingscontrole eroverheen te laten gaan, zodat het merendeel van de foutjes er al voor je word uitgehaald
Hopelijk post je nog een vervolgje, want ben benieuwd hoe het verder gaat !

[x Sanne]

Idd al een stuk beter Een paar dingen zijn nog wel onduidelijk, zoals waarom de hoofdpersoon is weggelopen en waarom ze zich niet bij het groepje weggelopen kinderen aansluit.
Ik hoop dat je verder gaat