Tranen en verdriet

[BrILjanTje]

Het voelt alsof tranen achter mijn oogbollen aan het duwen zijn om eruit te komen, maar de Gestapo houdt ze tegen. Waarom moest ik mezelf dit aandoen? Het is hier ondragelijk. Schuldgevoel.
Nagels prikken in mijn ogen en iemand heeft schuurpapier door mijn keel gehaald. Ademhalen wordt steeds moeilijker. Toch zal ik niet zwak zijn en huilen. Koste wat kost zal ik mijn tranen terugvechten. Dat ben ik mijn land wel verschuldigd. Toch kan ik het gevoel niet loslaten, want dan is er geen weg meer terug en kan ik nooit meer echt thuis komen.

Ik sla mijn handen voor mijn ogen in de hoop dat als ik de wereld niet meer zie de angst en desolatie er ook niet meer zijn, maar het wordt alleen maar sterker.
Uiteindelijk beginnen mijn tranen zich toch één voor één een weg naar buiten te vinden. Ze rollen over mijn wangen en glijden tussen mijn handen door. Langzaam druppen ze van mijn gezicht en handen op de stoffige grond. Een al tijden loerend gevoel van wanhoop en verdriet komt met grote sprongen aangehold en bespringt mij. Ik word er compleet weerloos van.

De tranen die over mijn wangen lopen worden dikker en dikker. Langzaamaan begin ik met grote uithalen te grienen als een kind. Troosteloos sla ik mijn armen om mij heen en ik maak een balletje van mezelf. Een balletje van pure ellende. Heen en weer wiegend probeer ik een wederaanval op het verdriet te doen om zo weer grip op mezelf te krijgen, maar ik ben te zwak. Te zwak om nog langer door te vechten.
Ik wil naar huis.